ΚΛΕΙΝΩΝΤΑΣ ΔΙΧΩΣ ΛΗΣΜΟΝΙΑ...

Χρονια περασαν εδω στις ιδιες λεξεις μπροστα...
να ακουμπαω για να αισθανομαι...μια παρουσια που αγκαλιασε την απουσια σου...
κι υστερα ενας μικρος θανατος...γιατι με την μονιμη παρουσια ολα μοιαζουν πολυ ομοια και δεν μπορεις να ξεχωρισεις τουτο...
που πνοη αλλη σου δινει...ζωης ενεργεια...ενα τοσοδουλι αχ που χορευει στην καρδια σου και κλεινει ολακερο το ειναι σου μεσα του...
ενα αχ...
κι ομως...αρκει...

που μαζεψα ολακερο περβολι και ακουμπησα στα ποδια σου...
να μοσχομυριζει η ζωη σου...διχως μου... αραγε να το ξερα...;

που δεν σε ζητησα κι ομως σε καλεσμα απαντησες και φανηκες...
που καθε μερα σε ψιθυριζω να 'ρθεις και ο δρομος μενει αδειανος...
αδειανη να 'ναι αραγε κι αγκαλια μου...;

που ετρεμαν τα χερια μου σαν σε κρατουσα...
πολυτιμο δωρο αζητητο σε δωσανε σε μενα...
μη μου σπασεις ελεγα...
και σε κολησα πανω μου...

σαν χτες...σαν τωρα να ηταν και σαν αυριο...
εδω σιμα μου...να φυσαω μεσα στην πνοη σου ζωη...
να ζεις μια φορα κι ας πεθαινω χιλιες...

ετσι περασαν χρονια και χρονια...
ωσπου ενα βραδυ ανοιξα το μικρο μπαουλο...
κι εκει παλευε ζωντανο να κρατηθει το κοχυλι που ξεβρασε ο ερωτας μας...
μεσα απο κυμματα αγρια και της θαλασσας πνοες βαριες...

που μας φιλοξενησε στους αφρους της και σε βυθους μαγικους...
που μας σκεπασε και τοπους αλλους μας εταξε...
που μας χορεψε με φοντο φεγγαρια γεματα και κατακκονινα ηλιοβασιλεματα...

που εχω ακομα το αγγιγμα απο τα απαλα σου χειλη στα χειλη μου...
και μιαν ανασα βαρια να ζωγραφιζει μελλοντικους καημους στα ματια μου πανω...
κι ουτε στιγμη δεν κλεινω τα βλεφαρα μη τυχον και τους διωξω και πανε αλλου να μεινουν...

που οποιο απολογισμο κι αν εκανα δεν θα αλλαζα ολακερο τον πονο τουτο...
για μια στιγμη ευτυχιας που εκλεισες στην αγκαλια σου μαζι με μενα...

που ολα αυτα συνεβησαν γιατι τις νυχτες παραδινομουν στο ονειρο μας...
και δεν μπορεις τιποτα να κανεις αλλιωτικο αν αυτο ειναι το πεπρωμενο σου...
ετσι σου ειπα...σε ξαναβρηκα αγαπημενε...και παλι θα σε ξαναβρω...
κι οι δρομοι μας χαραχτηκαν απο το ιδιο χερι μονο για να συναντηθουν στο πιο μαγεμενο μονοπατι...
εκει που νεραιδες και ξωτικα κι αγγελακια στηνουν χορο μονο για τους αθανατους...
εκεινους που ξερουν πως αγαπη μια και καρδιες δυο ειναι ενα σωμα αιωνιο...πλασμενο να αναστεναζει ολες τις νοτες σε μια εκτελεση...

που δεν εχω αλλα λογια για να υμνησω το καρδιοχτυπι μου...
καθε που "σ'αγαπω" συλλαβιζεις...
την ευτυχια μεσα στις σκιες καθε που "αγαπη μου" ψιθυριζεις...
την ζωη που αντεχω καθε που "μ'αγαπας...;" αναρωτιεσαι...

που τοσο πολυ σ'αγαπησα...
που μου στερεψαν οι λεξεις...
οπως μου στερεψε η ζωη που δεν προλαβα να σε κρατησω λιγο πριν...

κι αν πριν ερθεις εχω ηδη φυγει...
θα φορεσω τα καλα μου και θα βγω να σε προυπαντησω...
γιατι και παλι θα σε βρω...
οσα χρονια κι αν περασουν...
ακουμπησμενο παντα διπλα στο μεγαλο αγαλμα...στην ιδια πλατεια...να καιει ο ηλιος...
να φλεγεται η καρδια μου...

θα σου απλωσω το χερι για την δικη μας βολτα που δεν χωραει κανεναν αλλο...
κι αν μ'αγαπησες το μισο απο οσο εγω...
μαζι θα βαδισουμε στην αιωνιοτητα...
διχως αλλα δακρυα να ποτιζουν καημους...
μονο τα χαμογελα μας να ζωγραφιζουν τους δικους μας ηλιους...
για μενα...και για σενα...
για παντα...

που διχως σου δεν χωραω πουθενα...


Υ.Γ το τραγουδι αφιερωμενο σε ενα μικρουλι αχ...
που μεσα του χωρεσε ολακερη η καρδια μου...





Ετσι προσταξε η καρδια και οι νεραιδες να κλεισει τουτη η χρονια εδω...
με ενα παραμυθι ακομα...
που ξεπηδησε σαν ονειρο κι εγινε ζωη...
κι υστερα η ζωη το εφτιαξε ονειρο και παλι για να εχω κατι να περιμενω...

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ!!!

ΥΓΕΙΑ,ΑΓΑΠΗ,ΕΥΤΥΧΙΑ ΚΑΙ ΓΑΛΗΝΗ ας ειναι αυτα που θα σημαδεψουν τις ζωες μας τη νεα χρονια και ολακερη τη νεα δεκαετια!!!
ολα τα ασχημα ας μεινουν πισω κι ας εχουμε να μετραμε μοναχα χαμογελα και ευτυχισμενες στιγμες!!!

σας ευχαριστω ολους που μοιραστηκατε μαζι μου αυτη τη χρονια σκεψεις και συναισθηματα...
λιγο απο τη ζωη και την ψυχη σας...!

να περασετε πανεμορφα!!!

σας φιλω ολους με την αγαπη μου και ακουμπαω θερμοτερες ευχες μου για οτι καλυτερο!!!

ΝΑ'Ι'ΑΔΑ

ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ...

Τα φωτα αναψαν σε ολη την πολη μερες τωρα...
γεμισε στολιδια καθε γωνια της...
σπιτια...μαγαζια...μπαλκονια...
αγγελακια...μπαλες...χρυσοσκονες...

οι ανθρωποι τρεχουνε...να παρουνε δωρα...να ξοδεψουν τον 13ο μισθο...
να φτιαξουν την καλυτερη γαλοπουλα...την πιο ωραια γεμιση...
να δωσουν πολλα λεφτα για να καλυψουν απουσιες μηνων η' ισως και ολου του χρονου...

θα σπευσουν ολοι να ευχηθουν γιατι ετσι ειναι το εθιμο...
θα θυμηθουν συγγενεις και φιλους κι ας εχουν να μιλησουν καιρο...ετσι για το καλο...
θα φορεσουν τα καλα τους και θα βγουν για το ρεβεγιον...θα πιουν...θα χορεψουν...θα μεθυσουν και θα γυρισουν την επομενη σπιτι...

αλλοι θα πανε σε γνωστα σαλε για το καθιερωμενο σκι...θα επιδειξουν τις γνωσεις τους στο αθλημα και τα ακριβα τους ρουχα...

κι υστερα γυρω στα Φωτα...θα θυμηθουμε ποσα λεφτα ξοδεψαμε ανευ λογου...
θα γυρισουμε πισω στις καθιερωμενες υποχρεωσεις...
τα φωτα θα σβησουν...τα λαμπακια και τα στολιδια θα μπουν σε κουτια μεχρι τον επομενο χρονο...
οι ευχες θα περρισεψουν...τα χαμογελα επισης...και η αγαπη που προσταζουν οι μερες θα δωσει την σειρα της στην γκρινια,την αντιπαθεια,την εκδικηση και ολα αυτα τα συναισθηματα που αφηνουμε στην ακρη μονο για λιγες μερες καθε χρονο...

ΤΕΛΟΣ...
της μιας ιστοριας...

υπαρχει και μια αλλη...
γνωστη ως...

ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ...

ξερετε εκεινη του Σκρουτζ...
τσιγκουνη κακιασμενου γεροντοπαλληκαρου που μισει τα Χριστουγεννα...την αγαπη,την χαρα και γενικως καθε καλου συναισθηματος...
ωσπου το βραδυ της παραμονης τον επισκεπτονται τρια πνευματα...του παρελθοντος,του παροντος και του μελλοντος...
πως ηταν...πως ειναι και πως θα καταληξει...

υστερα απο αυτη την εμπειρια ο Σκρουτζ αλλαζει ριζικα...
ξυπναει μες την χαρα...μοιραζει λεφτα...επανασυνδεεται με συγγενεις ξεχασμενους...κανει αυξηση στον δυστηχο υπαλληλο του και βρισκει το νοημα της ζωης...

καπως ετσι...


Ισως να μην ειμαστε τσιγκουνηδες μιζεροι...ισως να μην εχουμε υπαλληλους που τους συμπεριφερομαστε χαλια...ισως να εχουμε καποιες σχεσεις με συγγενεις...ισως να εχουμε καλα συναισθηματα...παρολα αυτα ισως τα εχουμε καλα κρυμμενα...

τα δωρα δεν εχουν καμια σημασια κι ας ειναι ακριβα αν δεν γινονται απο καρδιας...
αν ολοκληρη την χρονια δεν νοιαστηκαμε και δεν ανταλλαξαμε μια κουβεντα με εναν φιλο η' γνωστο ποιο το νοημα να το κανουμε τωρα...;σαν μια υποχρεωση...;

ξερω πως καποιοι εχουν σοβαρα προβληματα...
ξερω πως σε καποιους λειπουν καποια ατομα αυτες τις μερες...ακομα περισσοτερο αυτες τις μερες...
ξερω πως τυχαινει η συγκεκριμενες γιορτες περα απο χαρα να φερνουν και καταθλιψη γιατι τυχαινει ασχημα γεγονοτα να σημαδεψαν αυτες τις γιορτες...

θυμαμαι χαρουμενα Χριστουγεννα...τραπεζια με καθε λογης καλουδια επανω...τραγουδια και χορο μεχρι το πρωι απο τον νεοτερο μεχρι τον πιο ηλικιωμενο...
δωρα κατω απο το δεντρο και αγαπη αξοδευτη...αβιαστη...χαρα...ευτυχια...

θυμαμαι τα γραμματα στον Αγιο Βασιλη...
θυμαμαι το γραμμα της μικροτερης αδερφης μου σαν να ειναι τωρα...

"αγαπημενε μου Αγιε Βασιλη θα ηθελα να μου φερεις την κουκλα που βγαζει χρωμα απο τα μαλλια της με νερο και για να σε διευκολυνω την πουλαει η Αθηνα απεναντι απο το Εκκλησακι στην διασταυρωση...."

..........................

υστερα καποτε...
σταματησαν τα ευχαριστα τραπεζια...μια καρεκλα εμεινε αδειανη...υστερα κι αλλη...μετα κι αλλη μια...
τα σπιτια σταματησαν να στολιζουν δεντρο...εκεινη φορεσε μαυρα για οση ζωη της απομεινε...το πενθος κρατησε κι ακολουθησαν κι αλλα ασχημα...κι αλλα τραγικα...

ηρθαν τα Χριστουγεννα...
χτες το βραδυ στολισα το δεντρο...ας ειναι για καλο...

Ο Χρηστος...το γνωστο παιδι με τις ιδιαιτερες ικανοτητες μου εφερε σοκολατες για δωρο...

ο Κυριος Αντωνης εφτιαξε σοκολατακια με καστανο και μου εφερε...

η μανουλα μιας αγαπημενης φιλης μου μιλησε στο τηλεφωνο και η φωνη της εσταζε αγαπη...

ενα μυνημα ηρθε απο μακρια γεματο αγαπη και το ειχα τοσο αναγκη που μου εδωσε ζωη...ναι ζωη...

ο Νικολακης επεισε την μαμα του να μεινει στο μαγαζι που δουλευω για λιγο και παιξαμε κρυφτο...το γελιο του ηταν το καλυτερο δωρο καθε που τον ανακαλυπτα πισω απο καθε κρυψωνα...

μια φιλη εστειλε μυνημα απλα για μια καληνυχτα και ενα σ'αγαπω...και ειδα ονειρα γλυκα...

καπως ετσι πηρα λιγα δωρα αλλα πολυτιμα...κι ακομα δεν ηρθαν τα Χριστουγεννα...


στο παραθυρο του νοσοκομειου κρεμασα ενα αγγελακι...


Ξερω πως καποιοι απο εμας θα ηθελαν αλλιως αυτες τις γιορτες...ειμαι κι εγω μια απο αυτους...

αλλα...
το πνευμα των Χριστουγεννων κυκλοφορει εκει εξω...διπλα μας και δεν χρειαζεται πολυ προσπαθεια για να το δειτε...

ειναι αυτη η ξαφνικη χαρα που νιωθουμε διχως λογο...
ειναι η σκεψη που μολις μας περασε απο το μυαλο επειδη σκεφτηκαμε καποιον αγαπημενο...
ειναι η ελπιδα που ξαφνικα ξεπηδησε μεσα στην απογνωση...

δεν λεω...
ισως να μην εχουμε την καταλληλη διαθεση...
αλλα...
η απαντηση ειναι τι αλλο...;
η αγαπη...

για ολους...
και για ολη την χρονια...

λοιπον ας παρουμε τηλεφωνο ολους τους αγαπημενους μας...
ας κανουμε δωρα καρδιας κι ας μην ειναι αξιας...
αν καποιος μας λειπει...ας μην τον αφηνουμε στην αγνοια του...ας του το πουμε...
ας δωσουμε ενα χερι σε οποιον απλωσει το δικο του...
ας μοιρασουμε λιγη αγαπη...εχει την μαγικη ικανοτητα οση δινουμε διπλη να επιστρεφει σε μας...

μην αφηνετε κανεναν που αγαπατε χωρις να του το πειτε...
τωρα...οχι αυριο...
και για ολη την χρονια...οχι μονο για τα Χριστουγεννα...

το θαυμα και το νοημα των ημερων ειναι η αναγεννηση της ψυχης μας και οχι το τι ρουχο θα φορεσουμε στο ρεβεγιον...
ειναι η αγαπη που θα παρουμε και θα δωσουμε και οχι η γεμιση της γαλοπουλας...
ειναι η συναντηση με αγαπημενα προσωπα και οχι τα ακριβα δωρα...

ειναι η ελπιδα πως μπορουμε να γινουμε καλυτεροι ανθρωποι και να φτιαξουμε ενα πιο ομορφο μελλον στη ζωη μας απο αυτο που υπαρχει...

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ!!!

μεσα απο την καρδια μου ευχομαι το πνευμα των Χριστουγεννων να αγγιξει ολους μας και η αγγελοσκονη να πεσει επανω μας με τοση δυναμη που δεν θα μπορουμε να την αγνοησουμε!

Υ.Γ1 οσοι ακομα δεν γραψατε γραμμα στον Αγιο Βασιλη ισα που προλαβαινετε...ναι φυσικα και πιστευω ακομα στον Αγιο Βασιλη και του γραφω καθε χρονο...

Υ.Γ2 αν σας συμβαινουν πολλες αναποδιες στο σπιτι...δεν ειναι τιποτα αλλο απο τους καλικαντζαρους...λιγο γαλα σε ενα πιατακι στο πατωμα θα τους ηρεμησει...

Υ.Γ3 ΑΝΘΡΩΠΕ...ΑΓΑΠΑ...!!!

Υ.Γ4 οι αγγελοι δεν φανταζεστε ποσο κοντα μας ειναι...απλα αφηστε τους να κανουν τη δουλεια τους...εν ολιγοις αφηστε την καρδια σας ανοιχτη...

τιποτα δεν ειναι ευκολο...
αλλα αυτο ειναι...

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!!!

νεραιδενια φιλια και πολυ αγαπη απο μενα σε ολους σας!!!

ΚΑΤΙ ΝΥΧΤΕΣ ΣΑΝ ΚΙ ΑΥΤΗ...

Αποψε η νυχτα ειναι μια απο εκεινες που ολα θα επρεπε να ηταν αλλιως...

τις θυμασαι αυτες τις νυχτες που σου εγραφα γραμματα ατελειωτα...
απο εκεινα που εσυ βαριοσουν να διαβαζεις
κι εγω περιμενα πως και πως να δροσισεις λιγο την ψυχη μου...

να ηταν τα χερια σου εδω...
να ηταν η αγκαλια σου να με εκλεινε...

πως δεν θα με διαβασεις και παλι το ξερω...
μα ειναι η αναγκη που με σπρωχνει παλι να σου γραψω...

βλεπεις αλλαξαν τοσα πολλα και δεν εχω που να τα χωρεσω...
δεν χωραν σε λεξεις...μητε σε μουσικες...μητε στα ιδια μου τα ματια μεσα...
πως να χωρεσουν στην ψυχη μου...;

τα αποθεματα θαρρεις καμια φορα τελειωνουν...
τα χαμογελα ειναι βεβιασμενα και τα χερια δεν εχω που να απλωσω...
κουραστηκα γαμωτο και να ζητω...ειναι κι αυτο κατι που αλλαξε...σταματησα...δεν μπορω αλλο...

και συ με κοιτας μεσα απο εναν καθρεφτη...
να χτυπαω πορτες και να ματωνω τα χερια μου στους τοιχους...
να φωναζω και να ρωταω πως φτασαμε εδω...;
ποτε περασαμε στην απεναντι πλευρα...;
πως γιναμε θεατες στο εργο που γραφτηκε για να ειμαστε πρωταγωνιστες...;

ασε ρε φιλε...
φιλε...αγαπη...ερωτα...
που στα κομματια εισαι...;
να κανουμε μια τρελα ρε γαμωτο...ε...;σαν τοτε...σαν παλια...
να σπασουμε τους φοβους...την γκινια...τους καθρεφτες...
ολο τα μουτρα μας σπαμε δεν βαρεθηκες πια τοσες πληγες...;

ειναι η ρημαδα η νυχτα τετοια...
ξερεις γεμισα απο τετοιες ρημαδες νυχτες που δεν ξημερωνουν...
γιατι δεν εισαι εδω...;
παναθεμα σε κι εσενα...τοσες φορες σου ειπα ποσο αναγκη σε εχω...
μια κουβεντα σου...ενα σημαδι σου...ενα σ'αγαπω ρε γαμωτο να περασει αλλη μια μερα...

τα γραμματα μου πεφτουν ενα ενα και πληγωνουν το πατωμα...
ναι το ιδιο πατωμα που κοιμαμαι κι εγω...
στριμωχνομαι στις γωνιες και μυριζω τον θανατο...
εχουμε γινει φιλαρακια τωρα πια...
θα σε παρω μου λεει...οποτε γουσταρεις του απαντω...
υστερα γελαει και λεει οχι ακομα...
φοβητσιαρη κωλοπαιδο τον προκαλω μα εχει ηδη φυγει...

σαν τις σκιες που κοβουν βολτες γυρω απο το κρεββατι μου...
παιζουν με τα ματια μου...παιζουν με την ψυχη και τους φοβους και μου γελανε χαιρεκακα...
εδω ειμαστε δηλωνουν...εδω θα ειμαστε οτι κι αν κανεις...

καπως ετσι σηκωνομαι και την βγαζω σε ενα παγκακι για να περασει η νυχτα...
ενας περαστικος μου κλεινει το ματι...
τι ψαχνεις ρωταει...
τα ονειρα μου που πηγαν...;
γεμισε φευγατους η πολη σιγοψυθιριζει φευγωντας...
ετσι γουσταρουμε ρε του φωναζω τι θες...;

καπως ετσι ξεσπαω και προκαλω οποιον κινδυνο μου γυαλισει...
ματαια ομως...
δεν γινεται τιποτα πριν της ωρας του...το ηξερες αυτο...;
κι υστερα λες γιατι αγωνιζομαι...;για ποιο ρημαδι επιτευγμα...;για ποια πραγματοποιηση...;

κι υστερα...κι υστερα ανοιγω στη διαπασων τη μουσικη να σκεπασει τις σκεψεις να μην ακουω...
ουτε κι αυτο εχει αποτελεσμα...
τελευταια τιποτα δεν εχει αποτελεσμα...
τιποτα δεν μου δινει ευχαριστηση...τιποτα δεν γεμιζει την ψυχη μου...

τι κοιτας κι εσυ μεσα απο τον καθρεφτη...;
δεν μπορεις να κανεις την υπερβαση και να τον σπασεις...;
να ρθεις κοντα μου...να μου κανεις μια αγκαλια...να ψαξεις και να βρεις εναν τροπο να γεμισεις την ψυχη μου...
αληθεια δεν ξερω πως για να σου υποδειξω...μονος πρεπει να ψαξεις...
αλλα...

αποψε θα επρεπε να ησουν εδω...
θα ηθελα να ησουν εδω...να μη φοβασαι να με αγγιξεις...
να νιωσω την πρωτογνωρη πρωτη φορα και την αγωνια της επομενης...
να μην φοβαμαι μηπως ξεχαστω...να μην ειμαι ηδη ξεχασμενη...

βαρεθηκα τα λογια που ξεχνιουνται και τις σιωπες που με απαρνιουνται...
βαρεθηκα κι εμενα την ιδια με ολα οσα με ακολουθουν και οσα επονται...

ρημαδα νυχτα...
εξω βρεχει και μουσκεψε η καρδια μου...
τις ομπρελες τις πεταξα χρονια πριν κι ετσι μειναμε οι δυο μας...
εγω και η βροχη...

εγω...

η βροχη...

μονες...

μονη...

δεν θα ερθει κανεις και παλι αποψε...

κι ομως...ειμαι σιγουρη πως ολα επρεπε να ηταν αλλιως...

αλλα ειναι ετσι...
και δεν ξερω που να κρυφτω να περασει κι αυτη η νυχτα...

και εκεινο που με πονα πιοτερο...
ειναι που δεν περιμενω να αλλαξει τιποτα με το πρωτο φως της επομενης μερας...

ειναι κι αυτο κατι που αλλαξε μεσα σε ολα...

ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΑΛΛΙΩΣ...ΚΙ ΑΛΛΙΩΤΙΚΑ...

παραμυθια πουλω λεω και διηγουμαι...

και καπως ετσι και λιγο αλλιως...
οι μερες περνανε...οι μηνες περνανε...ο χρονος ετοιμαζεται να φυγει...

καπως ετσι και λιγο αλλιως...
τι ομορφες μερες και τι ομορφοι Ανθρωποι...

στελνουν μυνηματα,mail,δωρα,Αγαπη...

H lena zip καταφτανει και φερνει μπισκοτα με γαλα και σχηματιζεται μεγαλο χαμογελο...
lenaki ευχαριστω γλυκια μου...

ο basnia ο αγαπημενος μου στελνει το νεο cd της Τσανακλιδου με μια πανεμορφη αφιερωση επανω...
μωρε γλυκε κι αγαπημενε με συγκινησες...
αγκαλιτσα...;

η cassiel εμπιστευεται μια πολυ προσωπικη της εμπειρια και δειχνει ετσι την συμπαρασταση της...
μικρουλα μου εχεις πολυ δυναμη μεσα σου...

ο Αριστοδιμος στελνει ολοκληρη ιστορια τοσο δικη του οσο λιγες...μου μιλαει σαν φιλος καρδιακος και καπως ετσι δενεται η μια ιστορια με την αλλη...
ποσο πολυ σε ευχαριστω καλε μου...

μια αλλη φιλη blogger στελνει αστεια κειμενακια και το νοιαξιμο της πολυ συχνα κι αν δεν αφηνει σχολια εδω αφηνει στην καρδια μου...

αλλες φιλες ειναι ετοιμες να βοηθησουν οπως και με οτι μπορουν αρκει να το ζητησω...

ενα φιλαρακι συναντω με χαμογελο σπανιο...κι ας λεει πως ειναι "σκαρτος" μονο αυτο δεν δειχνει...
πισω απο τον ευδιαθετο και παντα χαμογελαστο ανθρωπο κρυβεται μια απιστευτη ιστορια πονου που την περναει σαν να μου λεει καλημερα...
τοσο ψυχη...

κανεναν δεν θελω να αδικησω...ειστε ολοι εκει με αγαπη ο καθενας και με Ανθρωπια και με ψυχη και χαμογελω καθε που αντικρυζω ενα δικο σας στιγμα γιατι τελικα γνωστοι η' αγνωστοι η αγαπη ειναι μια...



καπως ετσι και λιγο αλλιως...

ειμαστε στον 5ο οροφο του νοσοκομειου...στον 6ο ειναι η jacki η αγαπημενη μου με τη δικη της μανουλα...
-μωρε θα πινουμε καφε στο νοσοκομειο τωρα για δες...(!)

η jacki παει κι ερχεται σε 2 οροφους καθε μερα...εμενα δεν με αφηνουν να πλησιασω λογω γριπης και ας μην ειναι αυτη η νεα η μοδατη...
φοραω μασκα και παω να τρυπωσω στα κρυφα...με παιρνουν χαμπαρι κι ευγενικα με πετανε εξω...
κανω μια βδομαδα να παω...στο μεταξυ η jacki γινεται φιλη με τη μαμα...της μαθαινει πως να λεει με θεατρικο τροπο "ποναααω"...
της μιλαει απταιστα ποντιακα και η μαμα ξεκαρδιζεται...
εντελει την αγαπαει...η' μαλλον αγαπανε η μια την αλλη...
μα πως αλλιως...;

περναει η γριπη φτανω στο νοσοκομειο...
η μαμα της ειναι μια γλυκα...με πιανει απο το χερι...
-εμεις τις μανουλες μας τις θελουμε διπλα μας...αντε καιρος να σηκωθειτε...
-εμεις αν φυγουμε η ζωη συνεχιζεται...
-σσσςςςς...οχι τετοια λογια...

βηματα απο την αρχη...
ντροπες για καταντια και λογια που σε συγκινουν...
ολα θα πανε καλα...πως αλλιως...;

μωρε φιλεναδα ηρθε η ωρα να στο πω...
ευχαριστω που μ'αγαπας τοσο...!



Σε ενα αλλο νοσοκομειο γεματο απο αγγελακια τα πραγματα κυλουν αλλιως...

εκει ειναι οι μανουλες που κλαινε και φοβουντε...
μα ολα θα πανε καλα...

ειναι ο Γιαννης που με ερωτευτηκε και μου κανει απειρες ζωγραφιες...και θελει να παντρευτουμε αλλα καπου εκει γυρω θα ειναι και η μαμα του...η επωνομαζομενη Ελινα της ζωγραφιας(απο μικροι ξεκινανε)

ειναι η γλυκια Πασχαλια που δειχνει το ταλεντο της...

ειναι ο μικρος Θοδωρης με ειδικες αναγκες που εχει πανεμορφο χαμογελο...

ειναι η Εμυ που μπαινουμε στο δωματιο της και τσιριζει στο λεπτο κι ετσι την χαιρεταμε απεξω...

ειναι ο Πετρος που φωναζει βοηθειααααααα μαμααααααα με παιρνουνε....

και ειναι η μικρη Μαρια...γεματη με την κακια αρρωστια και μολις 7...τοσο αδυνατη...τοσο ταλαιπωρημενη...τοσο ευθραστη...τοσο ομορφη...με 2 γονεις που χαμογελανε παρα την δυστηχια τους...
την μεταφερουνε...σε πιο "ειδικη" κλινικη...
-που θα παμε...;
-βολτα αγαπη μου...
-δεν θελω αλλη βολτα...κουραστηκα πια...
-.........................απο ολους εσυ εχεις το μεγαλυτερο δικιο...


καπως ετσι και λιγο αλλιως οι μερες ειναι πανεμορφες...
γεματες ηλιο...

οι δουλειες ειναι ατελειωτες στο καινουργιο σπιτι μεχρι να γινει σπιτι...
Η Μα'ι'ρα δυσκολευεται να συνηθισει...εχει παθει κατι σαν καταθλιψη και ξεσηκωνει τον κοσμο καθε ξημερωμα...αγνωστο γιατι επελεξε αυτη την ωρα...
τριβεται στις αγκαλιες μας ολο και περισσοτερο και της προσαπτουμε νεα ονομασια...
"love junkie"...
εκτος αυτου εχει αυξημενες "ορεξεις" τις οποιες οταν δεν ικανοποιει στο μαξιλαρι της βολευεται με το χαλακι του μπανιου και στις μεγαλες πικρες(μαξιλαρι πεταχτηκε,πορτα μπανιου εκλεισε ορμητικα) αρκειται στο χαλακι της κουζινας...αλλα σε σκυλους δεν καθομαστε...(!!!)


Καπως ετσι και λιγο αλλιως...
-Α! αυτη την φωτογραφια με εμας τις 2 μωρα εχει στην οθονη του κινητου του...
-.........(σιωπη).........

καπως ετσι και λιγο αλλιως...

-την αγαπαω ακομα...ειπε...
-σιωπη..................ΣΙΩΠΗ.....
μηπως να το γυριζαμε σε ταινια...;ε...;
τουλαχιστον να βγαλουμε τιποτα λεφτα απο αυτη την ΠΑΡΑΝΟΙΑ σε λεω...!!!


καπως ετσι και λιγο αλλιως...
βγαινουμε απο το επισκεπτηριο και γελαω σπαστικα σε ενα προαυλιο που ολοι με κοιτανε περιεργα...
το γελιο δεν μπορει να σταματησει...
η αδερφη μου μου δειχνει την κατευθυνση της ψυχιατρικης κλινικης...κι επειτα ξεκαρδιζεται κι αυτη....
--------------σχολιο ουδεν.......

καπως ετσι και λιγο αλλιως...
δευτερη φορα γλιτωσαμε απο του χαρου τα δοντια στο τσαφ...
Καποιος εκει ψηλα η' πολυ μας παιδευει η' τελικα δεν μας θελει ακομα κοντα Του...
ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΚΟΥΦΑΛΑ ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΗ....!!!


καπως ετσι και λιγο αλλιως εμεινε εγκυος...
ΑΑΑΑΑΑ!!!θα γινω θεια...;φιλοθεια ενταξει αλλα αμα το σκατοπαιδο σου με πει ποτε θεια θα χεστουμε ενταξει φιλεναδα...;

καπως ετσι και λιγο αλλιως...
μια προταση...γκουχ...χμμμ...Γαμου...
αναμεσα σε κουτες...σε δειπνο με σουβλακια...και αγκαλιες μοιρασμενες με γλυψιμο σκυλιου...

καπως ετσι και λιγο αλλιως...
περασαν ολοκληρα 7 χρονια...
7...;
ναι 7...
φαγουρας...;
λες...;
μμμ ισως...;
μηπως να κοιμοσουν στον καναπε αποψε...;
μηπως να ζεσταινες τα ποδια σου μονη σου...;
μηπως εισαι εντελως βλαμμενο...;
μ'αγαπας...;
οχι...
να φας σκατα...

καπως ετσι και λιγο αλλιως 3 η ωρα τη νυχτα χτυπαει τηλεφωνο...
δεν μπορω να κοιμηθω μονη μου...
δεν μπορω να παρω ανασα...
δεν μπορω σε χρειαζομαι...
ελα να με παρεις...
αναβαση στον πηγασο και φτανω...κοιμησου στον καναπε μου...
κοιμησου στην αγκαλια μου γιατι εγω ειμαι εδω μη φοβασαι...

καπως ετσι και λιγο αλλιως...
τα νευρα ξεπερνουν τα πιστευω...
-μη μου μιλας αλλο για Τον Θεο...
μη μου λες να κανω υπομονη...μη μου λες τιποτα...
-........................


καπως ετσι και λιγο αλλιως...
το μοιρολοι της μανας ακουγεται πανω απο ενα μνημα...
περασαν 3 χρονια...κιολας...
κι αυτα τα χριστουγεννα δεν θα εισαι μαζι μας...
δεν γιορταζουμε πια...που εισαι παιδι μου που καθε μερα με επαιρνες τηλεφωνο...;
...................

καπως ετσι και λιγο αλλιως κι αλλιωτικα...
μια μουσικη που ειχα καιρο να λαβω...
τα παλια ποτε δεν γινονται παλια οταν ζουν καθε μερα μεσα σου...
το ομορφοτερο δωρο σταλθηκε...
το φοραω και σε φοραω...
κι ακους την φωνη μου...
και σε νιωθω και ολο αυτο ειναι το πιο περιεργο πανεμορφο μοναδικο συναισθημα...
και ειμαι τυχερη που το 'χω...
και ναι εισαι τυχερος κι εσυ που το 'χεις...


καπως ετσι και λιγο αλλιως...
η ζωη κανει τα δικα της ετσι κι αλλιως...
και γινονται τα θαυματα οταν παψεις να επιμενεις λενε...
δεν ξερω...δεν ειδα...δεν ακουσα...
φοβαμαι και γελαω...
ζω και πεθαινω σχεδον καθημερινα...κι αλλες μερες δεν ζω καν...
μα παντως...Αγαπαω...
ακομα πιο πολυ και πιο πολλους...

γιατι...

καπως ετσι και λιγο αλλιως κι αλλιωτικα...
τελικα μοναχα αυτο μενει...
η αγαπη που πηρες και εδωσες...
τιποτε αλλο...

ΜΑ ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ...

και ολα τα συναισθηματα στο ζενιθ...
ο θανατος στα πατωματα και η χαρα με χειροκροτηματα και ασυγκρατητη χαρα παιδιου...

πειτε σ'αγαπω...
νιωστε την αγαπη απο παντου και δωστε παντου...
και ισως δειξτε και μερικα χαμογελα...καρδιας με ενα ευχαριστω...

-τελικα εσυ δεν βαζεις μυαλο ετσι...;
-πειραζει που βαζω καρδια...;

παντα ακολουθος της καρδιας...ακους...;
οι ανθρωποι βαζουμε εγωισμο,και λογικη,και χιλια δυο...η καρδια ξερει...ξερει παντα...
κι αν δεν...παλι κερδισμενοι θα βγουμε...





Υ.Γ1 ολους εναν εναν και διαφορετικα σας ευχαριστω και ειλικρινα απο καρδιας ευχομαι οσα κανατε να τα βρειτε διπλα και τριπλα μπροστα σας...

Υ.Γ2 φυσικα ειμαστε ακομα στο νοσοκομειο...δεν ξερω πια τιποτα...εγινε συνηθεια η καθημερινοτητα εκει...ψεμματα...δεν θα γινει ποτε...

Υ.Γ3 δεν υπαρχουν χειροτερα και καλυτερα...υπαρχει μοναχα αυτο που ζουμε και ο τροπος που ο καθενας μας το δεχεται και το αντιμετωπιζει-αντεχει η' οχι...

Υ.Γ4 αρχισα κατι περιεργα ταξιδια...ο εαυτος μου απο ψηλα εχει πλακα...

Υ.Γ5 Αγαπαω...ισως αυτο να ειναι τελικα το νοημα...να μαθαινεις να αγαπας...ακομα πιο πολυ!

Υ.Γ6 απο τα ποντιακα εμαθα μονο το πουλοπαμ...και κατι για "αγγουρι" που ειναι το αγορι και που ειναι αγουρο μαζι επειδη δεν ωριμαζουν ποτε ως γνωστον...αυτα και πολλα ειναι!
ειμαι Σαλονικια βερα εγω και θα λεω γιαβρι μου και πασα μου και πουλι μου νταξει...;

Υ.Γ7 λεω να επιστρεφω...αν μου επιτραπει...συγνωμη που δεν απαντησα ξανα στα σχολια σας...ευελπιστω πως απο εδω και περα θα το κανω...μου λειψατε!

ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ...!

ΝΑΙΑΔΑ...!

ΑΥΤΗ ΓΙΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ...

...Η ΑΛΛΗ ΕΙΝΑΙ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ...

καποιοι κοιταζουν καταματα τον ηλιο...και καποιοι ανοιγουν χαραμαδες για να αντικρυσουν εστω και μερικες αχτιδες του...

ποιος ομως εκτιμα καλυτερα την αξια του...;
εκεινος που φορα γυαλια για να μην τυφλωθει απο το πολυ φως του η' εκεινος που προσπαθει να ανοιξει ακομα μεγαλυτερη χαραμαδα για να ζεσταθει...να θαυμασει...να ζησει στο φως του...;


Η ψυχη φευγωντας απο ενα σωμα κανει τον απολογισμο της...
ανεβαινωντας σε ανωτερα επιπεδα κρινει και κρινεται για το ποσο κοντα στην τελειωση εφτασε...
επιλεγει αν θα πιει απο το νερο της λησμονιας η΄της μνημοσυνης...
συνηθως πινει της λησμονιας για πολλες μετενσαρκωσεις ετσι ωστε να μην εχει μνημη στην επομενη ζωη που θα ζησει...
πριν απο αυτο ομως επιλεγει τις οποιες "καταστασεις" της καινουργιας ζωης που προκειται να ζησει ετσι ωστε μεσα απο αυτες να σμιλευτει και καποτε οταν φτασει στην τελειωση να μην χρειαζεται αλλη μετενσαρκωση...να ζησει πια αιωνια με ολες τις μνημες της σε οποιο ανωτερο επιπεδο...η' να ξανακαταβει στη γη εχοντας πια την "γνωση" και θελωντας μονο να βοηθησει αλλες ψυχες...

δεν το λεω εγω...το λεει Ο Πλατωνας,οι Ορφικοι και παει λεγοντας...ασχετο αν τωρα ολο αυτο εχει γινει γνωστο μεσω Ινδουιστων,Βουδιστων και της μοδας μεσω της Γιογκα και αλλων νεοεποχιστικων μεθοδων...

Μαμα:χαζεψες παιδακι μου...;πες μας τωρα οτι εμεις επιλεξαμε να ζουμε ολα αυτα...
-η ψυχη μας μαμα μου...πριν τη ζωη αυτη...εκεινη ειναι αιωνια εμεις οχι...
Μαμα:Α! καλα...εσυ παιδακι μου...
-Γιατι ρε γαμωτο να ειμαι η πιο εξελιγμενη ψυχη μεσα σε αυτη την οικογενεια και να πρεπει να σας πεισω ολους για ολα αυτα τα θεματα...;
-Μαμα:A! εσυ μας επελεξες...ας προσεχες...
-.....................(τωρα μαλλον μου την ειπε)...


Ο ανθρωπος σε αυτη τη ζωη περναει δοκιμασιες...ξανα και ξανα...
παντα κουβαλαει τον σταυρο που αντεχει...ποτε παραπανω...
ετσι φευγοντας απο εδω που εχει ζησει τα χιλια μυρια θα κερδισει τον αιωνιο παραδεισο μιας και η εδω ζωη ειναι προσκαιρη...
δοκιμαζονται συνηθως εκεινοι που συνεχιζουν να πιστευουν ετσι ωστε να δυναμωσει η πιστη τους και να επελθει μετανοια...

δεν το λεω εγω...Ο Χριστιανισμος και οι πατερες της εκκλησιας και της θρησκειας μας το λενε...

Αν κατι ειναι να παει στραβα θα παει...! τα παντα πανε στραβα ταυτοχρονα... !αν αισθανεσαι καλα μην ανησυχεις θα περασει...! και αλλα τετοια ωραια που δεν τα λεω εγω...τα λεει ο Murphy...γνωστος προφανως γκαντεμης που φαινεται η ζωη μου να ακολουθει πιστα τα πιστευω του και τα βηματα του...


Η Elizabeth kubler Ross παλι...γνωστη ψυχιατρος και ανθρωπιστρια που ασχοληθηκε σε ολη της τη ζωη με τον θανατο,τους ετοιμοθανατους,τις αρρωστειες,τα αρρωστα παιδια και ολα τα συναφη κλεινει το υπεροχο βιβλιο της "Μαθηματα Ζωης" με το οτι σταματηστε πια να ζειτε με το "οταν"...
"οταν" εκεινο φτιαξει τοτε θα ζησω κι εγω καλυτερα..."οταν" ξεπερασουμε εκεινο το θεμα τοτε θα κανουμε τη ζωη που ονειρευομασταν..."οταν" τα παιδια μεγαλωσουν θα κανουμε επιτελους τα ταξιδια που θελαμε..."οταν" γινεις καλα θα κανεις ολα αυτα που θελεις...

λοιπον αυτο το πολυποθητο "οταν" ειναι πολυ πιθανο να μην ερθει ΠΟΤΕ...
το "τωρα" παλι ειναι ακριβως εδω...ισως και πολυ πιθανον οχι οπως θα το επιθυμουσαμε οι περισσοτεροι αλλα ειναι "εδω τωρα"...στην επομενη στιγμη εχει φυγει...
ΕΣΥ αποφασιζεις τι θα κανεις με αυτο το "τωρα"...


-Γιατρε μου νομιζω πως τρελαινομαι...
-χμμμ...(απεφανθει ο επιστημων)...ξερεις ποιοι τρελαινονται...;
-για πες...
-εκεινοι που ζουνε εξω απο την πραγματικοτητα της ζωης...
-τελεια...ειμαι μεσα λοιπον...και στο ξαναλεω γιατρε μου νομιζω πως τρελαινομαι...
-νομιζεις...κι εγω στο ξαναλεω ξερεις ποιοι ειναι εκεινοι που τρελαινονται...;ολοι εκεινοι που ζουν μια παραμυθενια εξωπραγματικη ζωη και ξαφνικα μια κατραπακια τους αλλαζει τον κοσμο που νομιζαν οτι υπαρχει...εσυ...εσυ θα ηθελες να ζεις μια παραμυθενια εξωπραγματικη ζωη αλλα ευτυχως η' δυστηχως πιο μεσα στην πραγματικη δεν θα μπορουσες να εισαι...
-δηλαδη το γλιτωνω το ψυχιατρειο...
-ανετααααα...




Μεγαλωνεις και κανεις ονειρα...
θελω να γινω αυτο...να εχω εκεινο το σπιτι...να κανω τοσα παιδια...να αγαπησω τον τελειο η΄την τελεια...να με αγαπησουν ολοκληρωτικα...
να εχω παντα τους καλυτερους γεματους κατανοηση φιλους...τους τελειους ανθρωπους διπλα μου...την οικογενεια μου παντα κοντα...
να κανω ταξιδια...να εχω μια καλη δουλεια...να εχω χρονο για ξεκουραση...να ειμαι ομορφος η' ομορφη...
να φτιαξω μια ονειρεμενη ζωη που θα ειναι γεματη ευτυχια...
καπως ετσι...
και καπως ετσι συμβαινει κατι αλλο...
ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ Η ΖΩΗ...
που ισως να ειναι ετσι για μερικους μα ισως οχι για καποιους αλλους...

καληνυχτα μαλακα...η ζωη εχει πλακα...
δεν το λεω εγω...ο Μαλαμας το λεει...

λοιπον...
για μενα δεν θα ειναι ποτε ετσι...τωρα πια το ξερω...
οταν ειμαστε κουρασμενοι μας επιτιθενται ιδεες τις οποιες ειχαμε πριν απο πολυ καιρο κατατροπωσει...δεν το λεω εγω...ο Νιτσε το λεει...

λοιπον ηρθαν και φωλιασαν απειρες ιδεες,σχηματα ζωης και φιλοσοφικες απαντησεις στο μυαλο μου ολον αυτο τον καιρο...
ενας Θεος ξερει ποσες φορες κουνησα το κεφαλι για να φυγουν...εκλεισα τα ματια για να διωξω το σκουπιδακι που με ενοχλουσε...σκεφτηκα κατι αλλο μα ηταν για μια στιγμη...
τελικα ηρθαν και σταθηκαν εκει μπροστα μου ξανα και ξανα...ολοι οι φοβοι που αδυνατουσα να αντικρυσω...ισως η αληθεια που δεν ηθελα να δεχτω...

ετρεχα σε εναν μαραθωνιο διχως αντιπαλο...διχως τελος...να βγω νικητρια σε τι...;
εψαξα,διαβασα,ειδα απειρες ταινιες,μελετησα επιστημονικα εγχειριδια σε ελληνικη και αγγλικη,εκανα σκονη και φτερο το ιντερνετ,εγινα μελος σε ομαδες υποστηριξης,μεγαλωσα κατα πολυ την βιβλιοθηκη μου,πιαστηκα απο την θρησκεια,πιαστηκα απο το χρεος της ζωης προς εμενα,πιαστηκα απο την τυχη και ετρεχα...ετρεχα διχως σταματημο...

ωσπου...

σταματησα...

λαχανιασμενη και εξουθενωμενη αντικρυσα στη μεση ενος τεραστιου γηπεδου εναν καθρεφτη...
ημουν εγω...αντιπαλος με μενα...εκανα ασταματητους γυρους γυρω απο τον κυκλο της ζωης...μα μεσα δεν υπηρχε περιπτωση να μπω στην τροχια που ημουν οσο κι αν ετρεχα...

θανατος...
εγκαταλειψη...
απομονωση...
μοναξια...
φοβος...
καταθλιψη...

φτανει να ξερεις που πονας για να χτυπιεσαι...δεν το λεω εγω...ο Αγγελακας το λεει...
διαλεξε και παρε...οπου κι αν πατησεις ποναει...ολα μαζι πονανε ακομα περισσοτερο...

καμια θετικη αλλαγη δεν μπορει να επελθει στη ζωη μας,οσο παραμενουμε προσκολλημενοι στη σκεψη οτι ο λογος που δεν ζουμε καλα βρισκεται εξω απο εμας τους ιδιους...
δεν το λεω εγω ο Γιαλομ το λεει...

οχι δεν φταει η ζωη ουτε η κακη σου τυχη...
ΑΠΛΑ ΕΤΣΙ ΕΧΟΥΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ...

το ποτηρι μισογεματο η' μισοαδειο εν ολιγοις...πως θες να το δεις...;
ναι εβρισα...
την τυχη μου...
την ζωη μου...
την μοιρα μου...
το καρμα μου...
ακομα και Τον Θεο...
ξεσπασα στα πιο απιστευτα πραγματα...θυμωσα με ανθρωπους...εκρινα αλλους...κατεκρινα περισσοτερους...αλλαξα οπτικη και αλλαξα πορεια...
και...;
παλι στην ιδια τροχια ετρεχα...εξω απο τον κυκλο της ζωης...

δεν ηταν μονο ο καρκινος...ηταν τοσα πολλα μαζεμενα...και αλλα τοσα απο πισω...και τοσα αλλα μπροστα που δεν θα πραγματοποιοντουσταν ποτε αφου "δεν" και αφου το πολυποθητο "οταν" δεν μου εκανε την χαρη να φανει πουθενα...

σταματησα να τρεχω...
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ...τωρα πια το ξερω...ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΗ...
το "οταν" μπορει να μην ερθει ποτε...το "τωρα" ειναι εδω...κι ας ειναι σκατα...κι ας ειναι οπως ειναι...ειναι το μονο που εχω σιγουρο...την επομενη στιγμη δεν ειναι σιγουρο πως θα συνεχισω να το εχω...

η πανεμορφη,παραμυθενια,ονειρεμενη ζωη ισως να ειναι "των αλλων"...
η δικη μου ειναι αυτη...
δεν θα παψω ποτε να ονειρευομαι...να φτιαχνω παραμυθια και να λεω παραμυθια...
αλλα επαψα ηδη να λεω "οταν" γινει αυτο "τοτε" θα γινουν ολα τ'αλλα...
γιατι πολυ απλα δεν ξερω αν ερθει τελικα καποτε αυτο το "οταν" και περιμενωντας το εχω χασει τοσα πολλα "τωρα"...

Γινε αυτος που εισαι... προβληματιστηκε καποτε ο Αριστοτελης και οχι αυτο που θα ηθελες να εισαι...
Ζησει τη ζωη σου οπως εχει λεω εγω...οχι οπως θα ηθελες να εχει...αλλιως θα περασει ολοκληρη διχως να το καταλαβεις...

τι...;θα μου πεις...ετσι ξαφνικα και μαγικα αλλαξαν τα πιστευω σου...;
μπα...
ουτε ξαφνικα...ουτε μαγικα...
περασε πολυς καιρος...πολλα χρονια για να καταφερω και μονο να αφησω αυτες τις σκεψεις να υπαρξουν τελικα...
τωρα σκεφτομαι μηπως τις αφησω να φωλιασουν καλα καλα...και υστερα μηπως καταφερω και τις κανω και πραξη...


εντελει...
βγηκαμε απο το νοσοκομειο πριν μια βδομαδα και αφου τα πραγματα ηταν και παλι ασχημα χτες το βραδυ μας ανακοινωσαν πως πρεπει να ξαναμπουμε...
αφου χτυπηθηκα σε οτι σκληρο ειχε το σπιτι...και αφου εβρισα Θεους και δαιμονες...κλωτσησα την πουτανα την τυχη μου...καταραστηκα τον αναδρομο Ερμη...τις εποχες που ζουμε...τα δημοσια νοσοκομεια...τους καραγκιοζηδες γιατρους που δεν ξερουν τι τους γινεται...σκεφτηκα πολυ σοβαρα να παω να βαλω φωτια σε αυτους που μας εβγαλαν σε ασχημη κατασταση πριν μια βδομαδα...να στειλω επιστολη στα υπουργεια...σε δημοσιογραφους...να κοψω τις φλεβες μου και αλλα πολλα...

το αποτελεσμα ηταν το ιδιο...
ξαναμπηκαμε στο νοσοκομειο...

κι επειδη ειπαμε ακολουθω πιστα τα βηματα του νομου του Μurphy... ενος κακου μυρια επονται...συντρεχουν και μερικα ακομα...μεσα σε ολα αυτα και μια μετακομιση...

-λες τωρα που θα αλλαξουμε σπιτι να αλλαξει και η τυχη μας...;
-μπα...τελικα τιποτα δεν θα αλλαξει...

ξερεις κατι...;ναι μαλλον τιποτα δεν θα αλλαξει...ισως ειναι καιρος να σταματησουμε να ζουμε με το "οταν" και να αρχισουμε να.........ΖΟΥΜΕ...οπως και με οτι...απλα να........ΖΟΥΜΕ...



τα μυνηματα,τα mail,τα δωρα,η αγαπη,οι προσευχες,η θετικες σκεψεις και ενεργεια που εχω δεχτει απο γνωστους και αγνωστους ολον αυτον τον καιρο ειναι απιστευτα...
συγνωμη αν αργησα να απαντησω στους περισσοτερους,συγνωμη αν δεν σηκωνω τηλεφωνα η' δεν απαντω σε μυνηματα αλλα...
συντρεχουν πραγματικα παρα πολλα...

θα λειψω και παλι αρκετο καιρο...ειναι και η μετακομιση στη μεση...
μου λειψατε πραγματικα πολυ...αν και οι περισσοτεροι ειστε διπλα μου με οποιον τροπο μπορειτε...

να ξερατε μονο ποση δυναμη μου δωσατε με ολα αυτα τα συγκινητικα γεματα αγαπη mail που ελαβα...!
ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ολους για ολα οσα κανατε οπως και με οποιον τροπο μπορουσατε...
υποσχομαι πως μολις τακτοποιηθω θα επισκεφτω ολους οσους περασατε απο εδω η΄πιο προσωπικα οχι γιατι ηρθατε εσεις η' μου γραψατε εσεις αλλα επειδη το θελω με την καρδια μου...

συγνωμη που και παλι δεν απαντησα προσωπικα σε εναν εναν απο εσας στα προηγουμενα σχολια...
ακομη...θελω να πω καποιες ευχαριστιες σε πολλους απο εσας ονομαστικα...μολις ερθει η ωρα...

ΣΑΣ ευχαριστω για την αγαπη σας...
τοσες ψυχουλες αληθινες και γεματες αγαπη πισω απο εναν υπολογιστη...
τοσοι Ανθρωποι...
να ειστε ολοι σας καλα!

ελπιζω σαν ερθει η ωρα να γραφτει το επομενο παραμυθι να εχω να σας πω πως τελικα μπηκα μεσα στον κυκλο της ζωης...αλλα δεν θα επαψα να ονειρευομαι...

κι αν ολο αυτο που με τοσο πονο χαραχτηκε σε μενα αλλαξε,εστω στο τοσο, την σκεψη καποιου αλλου,διχως εκεινος ο αλλος να πονεσει τοτε σιγουρα υπηρχε λογος που εγινε...

αλλωστε "αυτη για μας ειναι η ζωη...η αλλη ειναι των αλλων"...
δεν το λεω εγω ο Παπακωνσταντινου το λεει εκ μερους του Θανου Μικρουτσικου...


Υ.Γ1 να ξερες ποσο μου εχεις λειψει...μα σε φοραω...σε νιωθω...καπου εδω εισαι...μηπως στην αγκαλια μου...;

Υ.Γ2 τα πουλια στο προαυλιο του νοσοκομειου εγιναν φιλοι μου...ερχονται τοσο κοντα και θαρρεις με ακουνε που τους μιλαω...

Υ.Γ3 τα παιδακια απο την παιδιατρικη που κανω απο την πρακτικη μου μου εχουν φτιαξει εναν ολοκληρο τοιχο με ζωγραφιες...τι ομορφα που ειναι!

Υ.Γ4 σε ΕΣΕΝΑ οσα ευχαριστω κι αν πω δεν φτανουν...κι ομως ακομα εισαι εδω...και το πιο περιεργο σου ειπα ξανα να φυγεις γιατι σε κανω δυστηχισμενο...και μου ειπες πως δυστηχισμενος θα εισαι αν φυγεις...
σ'αγαπω...!

Υ.Γ5 τελικα οτι δεν σε σκοτωνει ειναι αληθεια πως σε κανει πιο δυνατο...δεν το ειπα εγω ο Νιτσε το ειπε...

Υ.Γ6 ρε κατι πλακες που σκαρωνει η ζωη...

Υ.Γ7 θελω να κοιμηθω...να βγω για ποτο...να παω για χορο...να ακουσω τις μουσικες μου και να κλαψω μεχρι να εξαντληθω...να κανουμε ερωτα...να σε δω επιτελους...να γουσταρω με την φαση μου...και να παω για ψαρεμα...


ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΟΛΟΙ ΣΑΣ ΚΑΛΑ...!
ΧΩΡΙΣ "ΟΤΑΝ" ΜΟΝΑΧΑ ΜΕ "ΤΩΡΑ"...

ΣΑΣ ΦΙΛΩ ΜΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΤΑ ΞΑΝΑΠΟΥΜΕ...!

ΑΧ ΚΑΙ ΝΑ ΗΤΑΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙ...

Τα πιο αληθινα παραμυθια τα γραφει η ζωη ετσι δεν λεω παντα...;
καπως ετσι...

καπως ετσι εναν Αυγουστο 8 μηνες μετα τον θανατο εκεινου...
καπως ετσι η στεναχωρια δεν χωρουσε πουθενα αλλου...
χωρεσε σε ενα σωμα...
καρκινος...
καρκινος...;
καρκινος...
πανε δυο χρονια και οσες φορες κι αν το ακουω δεν μπορω ακομα να το πω δυνατα...
δεν μπορω να το γραψω...δεν μπορω να το πιστεψω...

καρκινος...
καρκινος...;
μα εμεις ηρθαμε για αλλη παθηση εδω...μα μας ειπατε πως ολα ηταν ενταξει...
πως...;δεν καταλαβαινω...

υστερα καταλαβα...
οποιος θυμαται "τα δακρυα της Βιολετας" ισως και να καταλαβει...
καρκινος λοιπον...θα το παλεψουμε...δεν θα μας παρει απο κατω...δεν θα μας νικησει...
ξερεις εμεις ποσα νικησαμε...θα το νικησουμε και αυτο...
ε μανουλα μου...;
αλλωστε μας ειπαν οτι ειμαστε πολυ τυχεροι...
παει εφυγε...το καθαρισαν ειπαν...
τωρα μοναχα προληπτικες θεραπειες...

μετα ηρθαν οι χημειοθεραπειες...ηρθαν οι παρενεργειες...εφυγαν τα μαλλια...
οχι δεν γινονται μοναχα στις ταινιες αυτες οι σκηνες...οχι...γινονται μεσα στο σπιτι μου...
γινονται σε μας...στη μανουλα μου...οχι δεν ειναι ονειρο...θα ειχα ξυπνησει...ενας εφιαλτης ζωντανος ειναι...ενας εφιαλτης διχως τελος...
ελα μανουλα μου...ενα κουραγιο ακομα...θα το παλεψουμε και αυτο...
ειμαστε τυχεροι ειπαν...

μετα ηρθε η επιδεινωση...
καρκινος...
καρκινος...;
καρκινος...
μα πως...;αφου ειπατε πως εφυγε,πως δεν υπηρχε...πως χαθηκε...τωρα πως σε 6 μηνες παλι...;
ναι...παραλειψαμε να κανουμε μια εξεταση στο ενδιαμεσο...και...
ομως μην ανησυχειτε...ειστε τυχεροι...θα ξεκινησουμε αμεσως νεες χημειοθεραπειες...

και ξεκινησαμε...
και περασε 1,5 χρονος διχως την παραμικρη βελτιωση...μονο πονος...αγωνια...αγχος...
παρενεργειες...φοβος...
κι εκει δα...1,5 μηνα πριν ακουσαμε το πρωτο ευχαριστο νεο εδω και 2 χρονια...
μαλλον...μαλλον χωρις να ειμαστε σιγουροι αυτο αρχιζει να μικραινει...
...........................................
ειδες μανουλα μου...;ειδες το νικαμε το ατιμο...αντε λιγα κουραγια ακομα και θα το καταφερουμε...
θα ξεχασουμε τα δυο χρονια μεσα στα νοσοκομεια,τις χημειοθεραπειες,τις παρενεργειες,τις περουκες,την στεναχωρια,τα λαθη των γιατρων,τα φαρμακα...ολα θα τα αφησουμε πισω...

...........................................................

και καπως ετσι η χαρα κρατησε μοναχα 1 βδομαδα...
και βρεθηκαμε σε ενα κρεβατι...σε ενα νοσοκομειο...
πως...;τι...;
τι να σας πουμε κι εμεις δεν ξερουμε ακομα...
μα ποναει στο ποδι...ειναι ασχετο...πως...;γιατι...;
θα σας πουμε μολις βγουν οι εξετασεις της...
και βγηκαν την επομενη...
και ακουσα απο τα μεγαφωνα...
οι κορες της κυριας Α....να ερθουν στο γραφειο των γιατρων...

ηρθα...πειτε μου...
θα θελαμε και την αδερφη σας...
μα οχι πειτε μου η αδερφη μου εχει παει για καφε ετσι κι αλλιως ειμαι η μεγαλυτερη...
κοιταξτε...τα πραγματα ειναι παρα πολυ ασχημα...τραγικα θα λεγαμε...δεν εχουμε ξαναδει στην πορεια μας τετοιες τιμες...λυπαμαι μα...πρεπει να ειστε προετοιμασμενες για ολα...
................................................

δεν καταλαβαινω τι μου λετε...
αφου ο καρκινος υποχωρει...αφου παμε καλυτερα...αφου...
δεν ειναι απο τον καρκινο...δεν ειναι μετασταση...η μητερα σας αρρωστησε απο μια απλη γριπη,της κανατε ενεσεις για τον πονο,ο οργανισμος ενος καρκινοπαθη ειναι πολυ πιο ευαισθητος απο εναν υγιη,ο οργανισμος της εξαντληθηκε απο τις χημειοθεραπειες,η γριπη συνεβαλε και οι ενεσεις την αποτελειωσαν...
πραγματικα δεν καταλαβαινω...μου λετε πως...
ναι δεσποινις αυτο σας λεμε δυστηχως...
μα ειναι η μανουλα μου...ειναι μολις 48...μα παμε καλυτερα...μα ειμαστε τυχεροι...
καλυτερα θα ειναι η μητερα σας να μη σας δει σε αυτη τη κατασταση...σκουπιστε τα ματια σας...
δωστε ενα ηρεμιστικο στην κοπελα...

...........................................................

ξερεις η μαμα....μας φωναξαν...ειχες παει για καφε...μας λενε πως δεν θα τα καταφερει...
μας λενε πως ειναι τοσο ασχημα οσο δεν εχουν ξαναδει...
μα απο μια γριπη...;απο μια ενεση...;
υστερα μαυρισαν ολα...

κι αλλο ενα τηλεφωνημα απο τον εξωτερικο γιατρο...
λυπαμαι μα η κατασταση ειναι τοσο ασχημη που δεν μπορει να ανατραπει...
λυπαμαι αν γινομαι σκληρος μα σε αυτες τις περιπτωσεις οι συγγενεις πρεπει να γνωριζουν για να τακτοποιησουν θεματα...να ειδοποιησουν συγγενεις...
ΜΑ ΤΙ ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΜΟΥ ΛΕΤΕ ΟΛΟΙ ΣΑΣ...;ΠΩΣ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙ Η ΜΑΜΑ ΜΟΥ...;
μιλαμε για τη μαμα μου...η μαμα μου δεν γινεται να πεθανει...η μαμα μου ειναι ο μονος γονιος που εχω...η μαμα μου ειναι δυνατη...η μαμα μου θα γινει καλα...η μαμα μου...η μαμα μου...η μαμα μου...

........................
δωστε ενα ηρεμιστικο στην κοπελα...
υστερα ξαναμαυρισαν ολα...

υστερα μαζευτηκαν συγγενεις και φιλοι σε ενα προαυλιο νοσοκομειου...
Θεε μου αν υπαρχεις τωρα πρεπει να κανεις ενα θαυμα...δεν μπορει να αφησεις να συμβει κατι τετοιο...
Θεε μου παρε εμενα...κανε κατι...κανε κατι...κανε κατι...

θελω να πεθανω...
σωπα μικρη μου...σωπα θα τα καταφερουμε...σωπα...
αδερφουλα μου πως εγινε αυτο...;μανουλα μου...μανουλα μου...

και ηρθε κοσμος...και κλαιγαμε...
και ηρθε μεχρι κι εκεινος...
συναντηση υστερα απο 7 ολοκληρα χρονια...ποσο σου μοιαζω σκεφτηκα...
και δεν ειπε κουβεντα...μοναχα ανοιξε την αγκαλια του...κι εκλαιγε...κι εκλαιγα...
για ποιον κλαις...;για μενα...;για εκεινη...;και για τις δυο μας...;και για τις τρεις μας...;
και σιωπη...ουτε μια λεξη...μονο δακρυα...
τετοιες στιγμες...ε...;

καπως ετσι...
περασε μια βδομαδα...
με ατελειωτους ορους,φαρμακα,αιμα,ξενυχτια...
με ουτε μια στιγμη εκτος νοσοκομειου...
με ατελειωτες προσευχες και προσευχες...
και ανοιξε τα ματια...
με κοιταξε και ειπε...:"παιδι μου εισαι ενα ματσο χαλια"

κι αλλη μια βδομαδα μαρτυρικη...
με φαρμακα,φαρμακα,φαρμακα...
κι αρχισαν να φτιαχνουν οι τιμες...
και ηρθε ο γιατρος...
και ειπε...εχετε Αγιο και μαλιστα ψηλα στην ιεραρχεια των Αγιων...
μια λαμπαδα οσο πιο ψηλη γινεται να αναψετε...



ειμαστε ακομα στο νοσοκομειο...σημερα 3 βδομαδες κι εχουμε ακομα μελλον απο οτι λενε...
ειμαστε πολυ καλυτερα...μα ακομα αρκετα σοβαρα και κρατανε και μια πισινη για πισωγυρισμα...
ξερω πολυ καλα πως φτασαμε εδω απο καθαρο θαυμα...κανενας γιατρος και κανενα φαρμακο δεν θα μπορουσε να αντιστρεψει τις τιμες που ειδα...την κατασταση που αντικρυσαμε...
δεν θα μπω σε λεπτομερειες γι αυτο...οχι ακομα τουλαχιστον...ομως υποσχομαι πως αν βγουμε με το καλο απο το νοσοκομειο και ειμαστε καλα και διχως κινδυνο θα το γραψω αναλυτικα...

θελω να ευχαριστησω μεσα απο την καρδια μου καποιους ανθρωπους...
την φεγγαρολουστη...που οπως ειπα ειναι παντα εκει αν και χιλιομετρα μακρια και μου στεκεται σαν αδερφη παρα τα οσα δικα της προβληματα...

την jacki που ηταν εκει ψυχη και σωμα...που με εκλεισε στην αγκαλια της...που σκουπισε τα δακρυα μου...που βρηκε αιμα...που εκλαψε μαζι μου...

την καναρινενια που βοηθησε με τον δικο της μοναδικο τροπο...δεν θα πω παραπανω γιατι εκεινη ξερει...

τον ηχο πλαγιο μονο που στην κυριολεξια επιστρατευσε εναν λοχο να δωσει αιμα,που εδωσε το δικο του αιμα,που ηρθε κοντα μου,που ειπε πως δεν εκανα τιποτα παραπανω απο οσα θα εκανες εσυ...

τον basnia που ανοιξε την αγκαλια του απο μακρια και νοιαστηκε και εστειλε αγαπη μπολικη...

την anima για το νοιαξιμο και την αγαπη της...

τον ανεμουλη για την φροντιδα του και την αγκαλια του...

ολους τους φιλους bloggers που δεν ηξερα κι ομως νοιαστηκαν και εστειλαν την αγαπη τους και το αιμα τους μεσω της jacki's...

ευχαριστω κι ολους οσους εστειλαν την αγαπη,τα φιλια τους,ενα κομματι τους στις δυσκολες ωρες που περνουσα...

ευχαριστω για τα mail που βρηκα ανοιγοντας σημερα τον υπολογιστη μου...
lenaki μου εισαι μια γλυκια ψυχη...
και ολοι οι υπολοιποι το ιδιο...

μεσα απο εσας και κατι φιλους απο ενα φορουμ για τον καρκινο μαζεψαμε 20 φιαλες αιμα που χρειαζομασταν επειγοντως...

ολοι οσοι με περνατε τηλεφωνα,στελνατε μυνηματα συγχωρεστε με που δεν απαντουσα σε ολους...οι στιγμες που ζουσαμε ηταν τραγικες...
το μονο που ελεγα σε ολους σας ηταν πως θελω την προσευχη σας...οι φωνες οταν ειναι πολλες ακουγονται καλυτερα εκει πανω...
και φαινεται πως ακουστηκαν μα ακομα μεγαλα λογια δεν λεω...

οσα ευχαριστω κι αν πω πραγματικα θα ειναι λιγα...δεν αρκουν οι λεξεις ουτε για να περιγραψω τι περασαμε και περναμε ακομα μα ουτε και για να ευχαριστησω ολους οσους ηταν εκει κι αν οχι σωματικα σιγουρα πνευματικα και ουσιαστικα...



Μεσα σε μια στιγμη ανατρεπονται ολα οσα ξερεις...
οσα θεωρεις δεδομενα...
εμενα ανατρεπονται εδω και 2,5 χρονια συνεχως...
και το πιο σημαντικο...η ιδια η ζωη...ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΕΔΟΜΕΝΗ...

καρκινος...
καρκινος...;
καρκινος...
ειναι μια οικογενειακη νοσος μας λενε οι γιατροι...
ναι ειναι...οταν ο ανθρωπος ο δικος σου εχει καρκινο νοσεις κι εσυ μαζι του...
με ολα οσα συνεπαγεται αυτη η νοσος και ολα οσα φερνει στη ζωη σου και ολα οσα ανατρεπει στη ζωη σου...
δεν ειναι παραμυθι...
δεν ειναι ταινια...
δεν ειναι ονειρο...
ειναι μια πραγματικοτητα...
ακομα δεν μπορω να το πιστεψω...
ακομα δυσκολευομαι να το πω δυνατα...
ακομα συλλαβιζω τα γραμματα αν το γραφω καπου...

Η ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΕΔΟΜΕΝΗ...
ανατρεπεται απο τη μια στιγμη στην αλλη...

οι σκεψεις...οι προτεραιοτητες...τα παντα αλλαζουν...
τα συναισθηματα κυριως...θες δεν θες αλλαζουν...
θες δεν θες σκεφτεσαι αλλιως...επιβαλλεται να σκεφτεσαι αλλιως...

Λενε πως στις τραγικες στιγμες φαινεται ποιοι πραγματικα σε αγαπανε και σε νοιαζονται...
ετσι λενε...
μη κρινεις γαμωτο σου λεω...
δεν μπορω λεω παλι...
κι ομως ανθρωποι που περιμενα να ηταν εκει δεν ηταν...και ηταν αλλοι που ισως να μην το περιμενα...
ας ειναι...επρεπε κι αυτο μαλλον να φανει σε αυτες τις στιγμες...

Νιωθω ευαλωτη...τοσο κουρασμενη...τοσο εξαντλημενη...
τοσο αδεια και τοσο γεματη...
τοσο...που μια αγκαλια μοναχα για ενα λεπτο ειναι αρκετη για να αντεξω και το επομενο 24ωρο...


ολοκληρη η ιστορια απο την αρχη μεχρι...στο παραμυθι "τα δακρυα της Βιολετας"

Υ.Γ1 ποτε δεν εκρυψα απο κανεναν ποια ειμαι...οσοι με γνωρισαν απο κοντα ακουσαν μονο αληθειες...
ομως εδω πουλαω παραμυθια...το τι ειναι αυτα τα παραμυθια το εχω πει πολλες φορες και αλλη δεν θα το πω...
ειναι απλα η ψυχη μου και η καρδια μου δοσμενη με λεξεις...οπως...και ετσι...γιατι πολυ απλα αυτο ξερω,αυτο μου βγαινει και αυτο θα συνεχισω...τα υπολοιπα δεν υπαρχει λογος να αναλυονται εδω...η ψυχη του καθενα μας ειναι αδυνατο να ξερουμε τι κρυβει μεσα της...γι'αυτο μερικα πραγματα μπορει να μην ειναι οπως φαινονται η' οπως ακουγονται...

Υ.Γ2 σας ευχαριστω ολους για τα σχολια σας στο προηγουμενο παραμυθι...γραφωντας το δεν ηξερα πως εχει η κατασταση...συγνωμη που δεν σας απαντω εναν εναν μα ελπιζω να καταλαβαινετε...

Υ.Γ3 jackouli το ειπα πολλες φορες...εισαι ψυχη μοναδικη...και φιλη αληθινη...και σ'αγαπαω πολυ...τα λογια ειναι περιττα...

Υ.Γ4 φεγγαρολουστη αγαπημενη μου...ποια λογια να εκφρασουν την συμπαρασταση σου...;
σε αγαπω απεριοριστα!


Σας ευχαριστω ολους απο καρδιας και παλι ειναι λιγο...
θα λειψω κι αλλο...ειμαστε ακομα στο νοσοκομειο...μου λειψατε και μου λειψαν και τα σπιτικα σας...μα...

λοιπον να ζητησω μια χαρη...;
ολοι οσοι περασετε απο εδω και θελετε καντε μια προσευχη...
οι φωνουλες οταν ειναι πολλες ακουγονται καλυτερα εκει ψηλα ε...;
και τις χρειαζομαστε πολυ...
γιατι ειναι η μανουλα μου...η μανουλα μου...



Αυτο το παραμυθι δεν εχει καμια σχεση με οτι εχω γραψει μεχρι στιγμης...
νιωθω σαν να γραφω ημερολογιο...
θα ειναι μαλλον επειδη δεν ειναι παραμυθι ε...;
ισως επειδη ειμαι και "ενα ματσο χαλια" οπως ειπε η μαμα μου οταν με πρωτοαντικρυσε υστερα απο μια βδομαδα...
θα ειναι μαλλον επειδη της εχω τεραστια αδυναμια...ετσι γινεται οταν μεγαλωνεις με εναν γονιο...η αγαπη εστιαζεται και γινεται αδυναμια...αναγκη...
αυτο το παραμυθι δεν εχει καμια σχεση με κανενα αλλο...

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΟ ΑΙΜΑ ΣΑΣ...ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΣΑΣ!
ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΠΟΛΥΤΙΜΟ ΔΩΡΟ...ΤΟ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ!

σας ευχαριστω...!
την αγαπη μου σας στελνω απο την καρδια μου μεσα πραγματικα!

Α!και να θυμαστε πως...
Η ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΕΔΟΜΕΝΗ...
ισως σας βοηθησει την επομενη φορα που κατι θα σας χαλασει την μερα...




Αφιερωμενο στην μανουλα μου...!
Γινε καλα σε παρακαλω γρηγορα...

ΛΕΥΚΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΔΙΧΩΣ ΤΙΤΛΟ...

Καμια φορα συμβαινει οι αντοχες να εξαντλουντε...

Καμια φορα θελεις να ουρλιαξεις αλλα δεν βγαινει ουτε ανασα...

Και λες...τουτη η τιμωρια γιατι...;κι ως ποτε...;

Καμια φορα συμβαινει να παυεις να αναρωτιεσαι...

Καμια φορα κοιτας ψηλα και σκεφτεσαι...

Μαλλον θα ειμαι μερος καποιας φαρσας...

δεν εξηγειται αλλιως...




Υ.Γ1 Ζητω συγνωμη που δεν απαντησα στα τελευταια σχολια στην προηγουμενη αναρτηση...
Σας ευχαριστω απο καρδιας για τα καλα σας λογια!

Υ.Γ2 Ενα μεγαλο ευχαριστω,που και παλι δεν ειναι αρκετο,στην Φεγγαρολουστη που αν και χιλιομετρα μακρια δεν επαψε στιγμη να ειναι κοντα μου,κι αλλη μια φορα μου απεδειξε πως αν υπαρχει αγαπη αληθινη οσο μακρια κι αν ειναι 2 ανθρωποι η αποσταση δεν υφισταται...
κοριτσακι μου σ'αγαπω απεριοριστα...!

Υ.Γ3 η θετικη ενεργεια ειναι απαραιτητη...οποιος εχει και θελει...ειναι καλοδεχουμενη!

Για λιγες μερες τα παραμυθια θα αφησουν λευκες σελιδες...
θα επανελθω οταν...

Σας φιλω με την αγαπη μου!!!

ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗ...ΣΗΚΩΝΟΜΑΙ...!!!

Τρεξιμο...χαρτια...προγραμματα...αλλαγες...
καινουργιες συνθηκες...

ποσο χρονων εισαι...;εισαι λιγακι πιο μεγαλη απο τις αλλες συμφοιτητριες σου...
ε ναι...ειχα αφησει την σχολη αλλα τωρα επεστρεψα...

ωραριο...7-2...
δηλαδη με εναν προχειρο υπολογισμο θα πρεπει να ξυπναω γυρω στις 5μιση...

πως θα σηκωνεσαι παιδι μου 5μιση ωρα που για να σε ξυπνησουμε στις 10 παιρνουμε εκατο τηλεφωνα...;
θα σηκωνομαι μανουλα μου...θα σηκωνομαι...αλλες οι συνθηκες πριν κι αλλες τωρα...ΘΑ ΣΗΚΩΝΟΜΑΙ....!!!

οριστε...δωρο αυτο το τεραστιο ρολοι με πολυ δυνατο θορυβο για να μην αργεις...
μαλιστα...ειπαμε ΘΑ ΣΗΚΩΝΟΜΑΙ...ξερετε εχω ξανασηκωθει τετοιες ωρες δεν ειναι η πρωτη φορα...!

επιτελους να μπεις σε ενα ανθρωπινο προγραμμα...να ξυπνας νωρις και να κοιμασαι νωρις...δεν ειναι κατασταση να ξενυχτας καθε βραδυ και να κοιμασαι το πρωι...
μαλιστα...τωρα θα γινω ανθρωπος το λοιπον!

στολη ετοιμη...
σαμπω ετοιμα...
ζακετα ετοιμη...
τσαντα,στυλο ετοιμα...

5μιση...εκκωφαντικος ηχος...η Μα'ι'ρα τρομαζει κι αρχιζει το γαυγισμα,εγω πεταγομαι απο το κρεββατι απο το αγχος μηπως κλεισω τα ματια για 5 λεπτακια ακομα και ξυπνησω στις 10...
οριστε ολοι κοιμαστε ακομα κι εγω ΣΗΚΩΘΗΚΑ...!

ετοιμη...6 και κατι βγαινω απο το σπιτι...
Θεε μου ακομα αστερια εχει ο ουρανος... που παω...;
φτανω στο νοσοκομειο νυχτα ακομα...βλεπω την ανατολη με εναν καφε στο χερι λιγο πριν...

μαζεμα...συζητηση...υποχρεωσεις...
δεν ειστε πια φοιτητες...ειστε μελη αυτου του νοσοκομειου...ειστε ενεργα μελη...κανετε οτι και και οι αλλες νοσηλευτριες...ΔΕΝ κανετε διαλειμμα εκτος κι αν σας αφησει η προισταμενη του τμηματος να πεταχτειτε για κανα δεκαλεπτο...(κανα τσιγαρακι στα κρυφα...;)

ετοιμες...λοιπον τμηματα...
παθολογικη...χειρουργικη...χειρουργειο...ορθοπεδικη...
(αλλο...;αλλο...;)
ποιος θελει να παει στα παιδακια...;παιδοχειρουργικη...;
ΕΓΩΩΩΩΩΩ!!!

γνωριμια με το τμημα...προισταμενη...νοσηλευτριες...βρεφονηπιοκομοι...
ζωγραφιες παντου...χαρουμενα δωματια...τηλεορασεις με κινουμενα σχεδια...
κλιμα καλο...προσχαρες συναδελφοι...σημειωσεις παντου...καλωσορισμα θερμο...

ποσο καιρο θα μας μεινεις...;
μαλλον 6 μηνες αν δεν με μετακινησουν σε αλλο τμημα...!
και εσυ διαλεξες τα παιδακια η' σε εβαλαν...;
εγω εγω εγω!!!λατρευω τα παιδακια!!!
και τη νοσηλευτικη την ηθελες...;
ναι ηταν απο τις πρωτες 3 επιλογες...;
πως κι ετσι...;ποτε σου ξυπνησε το μικροβιο...;
μμμ μαλλον απο παντα ηθελα να δουλεψω με τον ανθρωπο...!

σημερα δεν εχει πολυ δουλεια...βλεπεις απλα...γνωριζεις το τμημα και ακολουθεις...
σημερα δεν εχει δουλεια...το βραδυ εχουμε εφημερια...αυριο και μεθαυριο θα γινεται χαμος...
εδω φτιαχνεις καφε...οτι χρειαστεις μας ρωτας...τσιγαρο στην ταρατσα!!!(ευτυχως...)

ζωγραφιες παντου...χαρουμενα δωματια...τηλεορασεις με κινουμενα σχεδια...
μικρα παιδακια αρρωστα...μικροι αγγελοι σε μικρα κρεββατακια...ολα τοσο ηρεμα σαν να ξερουν τι εχουν...σαν να ξερουν...
μανουλες που δεν κανουν βημα μακρια...ενας δυο πατεραδες σκορπιοι...(γιατι παντα το ιδιο σκηνικο με τους πατεραδες...;)

δεν εχει δουλεια σημερα...μαθαινω τα παιδικα φαρμακα...τις δοσολογιες αναλογα με τα κιλα...τις διαλυσεις...τα καροτσια νοσηλειας...ολα ειναι διαφορετικα οταν εχεις να κανεις με παιδια...μια σταλια ολα...ακομα και οι οροι...

δεν εχει δουλεια σημερα...
κανω βολτες στα δωματια...
γνωριζω μερικα αγγελουδια...βλεπουν ασπρη στολη στην αρχη και τα μικροτερα κρυβονται...
τους χαμογελαω...πιανουμε κουβεντα...
η πρωτη γνωριμια στεφθηκε με επιτυχια!

ειμαι σιγουρη πως θα γινουμε πολυ καλοι φιλοι...!

αν εχεις ορεξη θα μαθεις πολλα...!
εχω πολυ!
τοτε καλως μας ορισες και καλη συνεργασια να εχουμε!
καλως σας βρηκα!
θα τα ξαναπουμε αυριο...τωρα εισαι κανονικα στο προγραμμα μας!

καλη αρχη...!!!

αυτο το 5μιση με σκοτωνει...!!!

αλλα βλεπω την Ανατολη!!!
και ειναι τοσο ομορφη! και θελω τοσο να προσφερω επιτελους...!!!

καλα μαμα θα κοιμηθω νωρις...οχι οχι δεν θα ξενυχταω αλλο...!

5μιση...το μεγαλο ρολοι...το κινητο...η Μα'ι'ρα που φωναζει...το σκοταδι...η ανατολη...τα μικρα αγγελουδια...ΣΗΚΩΝΟΜΑΙ...!!!

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!!!

ΟΙ ΝΕΡΑΙΔΕΣ...

Νερα'ι'δες...νυμφες...αερικα...ξωτικα...
υπαρχουν πολλες ονομασιες...

οι θρυλοι λενε πως ο ανθρωπος και οι νεραιδες οπως και ολα τα στοιχεια της φυσης ζουσαν καποτε αρμονικα μεταξυ τους...
υστερα ο ανθρωπος,οπως εμαθε να καταστρεφει καθε τι που δεν καταλαβαινει απολυτα,να μη σεβεται την φυση,να προσπαθει να επιβληθει πανω σε ολα...
ξεχασε...φοβηθηκε...και οπου υπηρχαν τα σπιτικα των νεραιδων εχτισε πανω τους εκκλησακια του Αγιου Ηλια...

παρολα αυτα σε απομακρυνσμενα μερη οπου οι ανθρωποι εχουν ακομα επαφη με την φυση υπαρχουν αρκετοι που διηγουντε ιστοριες με νεραιδες και ξωτικα...
οχι σαν παραμυθια...μα σαν κατι που το εχουν δει με τα ιδια τους τα ματια...

η πρωτη φορα που ειδα νεραιδα ηταν στη Σαμοθρακη...σε ηλικια 7-8 χρονων...
δεν με πιστεψε κανεις...νομιζαν πως το ειδα στο ονειρο μου...ακομα και τωρα τους το λεω και ισχυριζονται το ιδιο...
εγω ομως την ειδα...
πανεμορφη...με πρασινο φορεμα και παρα πολυ μακρια μαλλια...δεν θυμαμαι τιποτε αλλο...
μονο πως απο τοτε αγαπησα τις νεραιδες...
Οι Να'ι'αδες η' βρυσηιδες οφειλουν το ονομα τους στη λεξη βρυση,κρηνη. κατοικουν στα ποταμια και ιδιως στις περιοχες που τα νερα αναβλυζουν και τρεχουν μεσα απο βραχους και δημιουργουν καταρρακτες και θορυβοδεις αφρους.

Αλλες ποικιλιες ειναι θαλασσινες και ζουν στις ακτες και στις παραλιες,παντα ομως σε απομερους τοπους,οπου υπαρχουν οπες και σπηλαια. Η μορφη τους μοιαζει με γυναικας στο ανωτερο μερος,ενω απο τη μεση και κατω ειναι "αοριστο" η' μοιαζει σαν να ειναι περιτυλιγμενο απο βρεγμενα υφασματα.

Εχουν μακρια μαλλια,κολυμπουν με τρομερη ταχυτητα και πολλες φορες συγχεονται με τις Νηρηιδες. Οι παραδοσεις τις παριστανουν να χτενιζουν τα μακρια μαλλια τους σε στασεις πολυ θηλυκες και γενικα δινουν την εντυπωση αδυναμια και καποιας ευθραστικοτητας. Στην αρχαιοτητα αποδιδονταν σ'αυτα τα πλασματα η προσπαθεια να γοητευσουν τους ταξιδιωτες που σταματουσαν σε απομερα σημεια διπλα στους χειμαρους.Τους καλουσαν μεσα στα σπηλαια να πιουν ενα μαγικο ποτο,που τους εκανε να αντιμετωπισουν τα δικα τους εσωτερικα τερατωδη δημιουργηματα.

Μονο οι αγνοι και δυνατοι μπορουσαν να νικησουν και να απελευθερωθουν απο επικυνδυνες συμφωνιες με τις Να'ι'αδες που εχουν ματια που υπνωτιζουν και φυλανε καποια κοσμηματα,πιθανον δαχτυλιδια,που τα προσφεραν με σκοπο ο ιπποτης που θα τα δεχοταν να τις ερωτευτει,νικημενος απο αυτες.


Ο Ομηρος τις θεωρει κορες του Δια ως θεου των νεφων και τις παρουσιαζει να δεχονται Θειες τιμες. Ηταν προσκαλεσμενες στον Ολυμπο και συμμετειχαν στα θεια συμβουλια.Οι κατοικιες τους βρισκονταν σε παραποταμιους χωρους,τα δε ειδικοτερα ονοματα τους τα λαμβαναν απο τους ποταμους στους οποιους κατοικουσαν.

Αποδιδονταν σε αυτες και στους ποταμους εκεινους,μαντικες και ιαματικες ικανοτητες. Πιστευαν επισης πως εαν ενα νεαρο αγορι η' κοριτσι πεθαινε κοντα στα νερα που βρισκονταν οι να'ι'αδες η' αλλες νυμφες τα αρπαζαν.

Οι Να'ι'αδες εδιναν τον ερωτα τους αδιακριτως σε Θεους και θνητους,ιδιως σε ωραιους νεους,και απο αυτη την ενωση γεννιουνταν ηρωες,μεγαλοι καλλιτεχνες,ποιητες και σοφοι.Τιμωρουσαν ομως με σκληροτητα τις απιστιες αυτων που ειχαν συνδεθει μαζι τους.

Αποτελουσαν μαζι με τους Σατυρους,την τιμητικη συνοδεια του Διονυσου κατα τις εορτες του. Σε καμια απο τις εορτες Θεων που ευννοουσαν την γονιμοτητα δεν εμεναν αμετοχες. Παριστανονταν συνηθως σε αγγεια να αντλουν η' να φερνουν εντος δοχειου νερο η' κρατωντας κομψα οστρακα.

Τις τιμουσαν παντα σε πολλα μερη σε ολη την Ελλαδα δεν υπηρχαν ομως ναοι αφιερωμενοι σε αυτες. Η δραση τους δεν ηταν παντοντε ευργετικη για τους θνητους.υπηρχαν φορες που προκαλουσαν μεγαλο κακο.Αν για παραδειγμα καποιος τυχαινε να τις δει την ωρα που εκαναν το λουτρο τους σε μια πηγη,εχανε τα λογικα του.

Ηταν γενικοτερα ικανες να προκαλεσουν συγχυση του νου και να κανουν καποιον τρελο. Θεωρειται παντοτε επικυνδυνο να τις συναντησει καποιος,αφου υπαρχουν ακομα μυθοι για τους "νεραιδοπαρμενους". Λενε πως μονο οι "σαββατογεννημενοι" και οι "αλαφροισκιωτοι" μπορουν να τις αντιλαμβανονται και να τις βλεπουν να χορευουν.

Γλυκες,ασχημουλες,ευθραστες,δυναμικες,καλες,κακες,αδυνατουλες,παχουλες με μακρια η΄κοντα μαλλια...με χρωματιστα η' διαφανα φορεματα,μανδυες,μαντηλια,με ουρες η΄ με ποδια...παντοτε με φτερα,τα οποια φανερωνουν μοναχα οταν εκεινες θελουν και σε αυτους που πιστευουν, οι νεραιδες ζουν αναμεσα μας...

αλλες με ραβδακια,αλλες με την σκεψη τους μπορουν να αλλαξουν την ζωη μας...
αγαπουν για παντα και πληγωνονται θανασιμα απο την μη αγαπη...
συνηθιζουν να ριχνουν αστεροσκονη οταν θελουν να δηλωσουν την παρουσια τους η' να βοηθησουν καποιον...

τους αρεσει να πειραζουν τους ανθρωπους που δεν τις πιστευουν...
εχουν μεγαλη αδυναμια στα παιδια και συνηθως κλεβουν πολλα απο αυτα για να τα παρουν στον δικο τους κοσμο...

η αγαπημενη τους τροφη ειναι τα μπισκοτα σε συνδυασμο με το γαλα μα και ολα τα γλυκισματα...οταν καποιο σπιτικο θελει να τις καλοπιασει αφηνει την νυχτα στα παραθυρα λιγα μπισκοτα με γαλα κι αμεσως οι νεραιδες γινονται φιλες μα και φυλακες των σπιτιων και των ιδιοκτητων...

αγαπουν ολα τα μερη που υπαρχει φυση...
θαλασσες,λιμνες,ποταμια,δαση και οπου υπαρχει πυκνη βλαστηση...
ακομα και σε κηπους σπιτιων οπου ειναι σπαρμενοι με αγαπη...
ακομα λατρευουν να βρισκονται σε μεγαλες βιβλιοθηκες...

ενας θνητος μπορει να τις κρατησει για παντα κοντα του αν κλεψει απο αυτες το μαντηλι η' το δαχτυλιδι τους...
εκεινες οταν χαρισουν ενα δαχτυλιδι σε καποιον αγαπημενο σημαινει πως θα τον αγαπουν για παντα κι ας μη ζουνε στον ιδιο κοσμο...

Λενε επισης πως καθε που ενα παιδι λεει "δεν υπαρχουν νεραιδες" καπου μια μικρη νεραιδα πεθαινει...!





Οι νεράιδες θα ΄ ρθούν στα όνειρα σου, να σου τραγουδήσουν.
Μην τους κάνεις κακό γιατί χωρίς παραμύθια τη ζωή μας θα αφήσουν.


Κρύβονται πίσω από καλλυντικά, διακριτικά
Δίνουν χρώμα στη νυχτιά, δεν αντέχουν την ψευτιά.
Δεν δανείζουν το κορμί τους μόνο για μια βραδιά
Δεν χαρίζουν την ψυχή τους αν αυτή δεν αγαπά.

Δεν χορεύουν σε τραπέζια και δεν γδύνονται στις πίστες
Δεν αντέχουν τη μιζέρια, δεν ανήκουνε σε λίστες Πλουσίων πελατών,
ξεμωραμένων εραστών
Μα προσέχουν το παρόν άφοβα για να κοιτούν το παρελθόν.

Αύριο, για τ΄ αύριο φαντάζονται
και μέχρι να ΄ ρθει σε κομμάτια δεν μοιράζονται.
Φυλαχτό στο ραβδί τους η αγάπη,
Θα σ΄ αγγίξει αυτό μονάχα αν δεν τους θυμίζεις κάτι.

Μεσ΄ τις πόλεις γυρνούν,
τις καρδιές ντύνουν μ΄ έντονους χτύπους
Τραγουδάνε γλυκά στης ψυχής μας τους όμορφους κήπους
Μακιγιάζ κι αν φορούν, να κρυφτούν θέλουν απ΄ την κακία
Στο ραβδί τους κρατούν οι νεράιδες αγάπη,
Δίπλα σου υπάρχει μια!

Δε θα τρίξουν τα πλακάκια από μπροστά σου σαν περάσουν
Για δεν ντύνονται γυμνές τη λίμπιντο να ανεβάσουν
Υπάρχουν πάντα δίπλα μας, το μάτι δεν τις πιάνει
Γιατί ξέρουν να κρύβονται κακό να μην τις φτάνει.

Πληγώνονται πιο εύκολα γιατί αγαπούν στα αλήθεια
Και τύπους απορρίπτουνε που λένε παραμύθια.
Βιβλίο ανοιχτό αν είσαι εντάξει απέναντί τους
Για πάντα όμως χάνονται αν παίξεις μαζί τους

Οι νεράιδες πονούν μα καταφέρνουν κι υπάρχουν ακόμα
Φταις εσύ, φταίω εγώ που θα μείνουν πιο λίγες σ΄ αυτόν το αιώνα!

Κάθε δάκρυ τους πικρό λουλούδι στο χώμα
Κάθε γέλιο τους αστέρι λαμπερό στον ουρανό
Δες τη νυχτιά που φωτίζουν της αλλάζουνε χρώμα
Δεν θα γίνω υπαίτιος για άλλο λουλούδι πικρό!




στα γαλαζια γραμματα αποσπασμα απο το βιβλιο "Αορατοι κοσμοι" του Jorge angel livraga
στα ροζ γραμματα πληροφοριες απο την Βικικπαιδεια.

το τραγουδι αφιερωμενο σε οσους θελουν να μαθουν πως φεροντε και πως ζουν οι νεραιδες...
σε οσους πιστευουν...
μα και σε αυτους που νομιζουν πως ολα ειναι ενα παραμυθι...!!!

και μια συμβουλη...
αν καποτε στο δρομο σας βρεθει μια νεραιδα το μονο που θελει ειναι αγαπη...και θα μεινει για παντα κοντα σας...θα κανει τα παντα για να ειστε ευτυχισμενοι...
αν τη διωξετε δεν θα ξαναγυρισει ποτε...!!!