ΕΚΕΙΝΑ ΤΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΠΑΙΔΙΑ...

Το σημερινο παραμυθι μπορει να μην ειναι ακριβως παραμυθι...
μπορει καποιοι να κλεινουν παντα αυτια και ματια σε αυτα τα παραμυθια...
μα εγω θα το διηγηθω για εκεινους που δεν θελουν να τα κλεινουν...

το σημερινο παραμυθι ειναι αφιερωμενο σε ενα παιδι...
τον Χρηστο...
θα ηθελα παρα πολυ να μπορει να το διαβασει...
θα ηθελα να του το δειξω μονο για να δω εκεινο το αληθινο χαμογελο του...

ο Χρηστος δεν ειναι ακριβως παιδι...
ειναι ενηλικας...ειναι 24 χρονων...
μα εχει καρδια μικρου παιδιου και συμπεριφορα αγγελου...
ειναι απο εκεινα τα παιδια που ο κοσμος λεει σπαστικα,προβληματικα,παιδια με ειδικες αναγκες...
εγω προτιμω να τα λεω παιδια με ιδιαιτερες ικανοτητες,χαρισματικα παιδια και πιο πολυ μου αρεσει να τα λεω αγγελους που ηρθαν στη γη...

τον Χρηστο τον γνωρισα στο καταστημα που εργαζομαι...
εμπαινε σκυφτος,δεν μιλουσε ποτε,ειχε μισανοιχτο το στομα του,περπατουσε βαρια,
διαλεγε αυτο που ηθελε το επαιρνε και εφευγε...
μετα απο λιγο ερχοταν η μητερα του με πληρωνε και ετρεχε να τον ακολουθησει...

Καποια μερα ηρθαν μαζι...
την ρωτησε τι εχει ακριβως κι εκεινη αρχισε να κλαιει και να μου εξιστορει την ιστορια τους...
ο Χρηστος εχει βαριας μορφης νοητικη υστερηση...απο 3 χρονων πηγαινε σε ειδικα σχολια μεχρι τα 15 του...μετα τον διωχνανε απο παντου γιατι δεν μπορουσαν λεει να κανουν τιποτα για ενα τετοιο παιδι...
ετσι απο τοτε τον εχουν αναλαβει αποκλειστικα οι γονεις του...
ο Χρηστος δεν μιλαει...μονο κραυγες βγαζει...ο Χρηστος συννενοειτε με χειρονομιες και με δικους του μοναδικους τροπους...
κανεις δεν ξερει τι ακριβως εχει στο μυαλο του και ποτε θελει κατι συγκεκριμενο...
ο Χρηστος αν δεν γινει αυτο ακριβως που θελει στο καταστημα που δουλευω...
βγαζει τα παπουτσια του και καθεται στο πατωμα...αλλες φορες ξαπλωνει κιολας...
πολλες φορες εχει μαζι του μια μπαλα και την πεταει με δυναμη στους τοιχους...

οι γονεις του Χρηστου κανουν τα παντα για να τον καταλαβουν και να τον βοηθησουν...
και πιστεψτε με καθε φορα κανουν τα παντα για να παρει αυτο ακριβως που θελει ο Χρηστος ακομα και αν αυτο σημαινει οτι θα φυγουν απο τη δουλεια τους,θα ξοδεψουν χρηματα που δεν εχουν και απεριοριστο χρονο που επισης δεν εχουν...
η μαμα του Χρηστου αναγκαστικα δουλευει μονο σε ωρες που ειναι καποιος αλλος μαζι του...
για να τον ακολουθει οπου πηγαινει...
χτυπησε ολες τις πορτες και ολες της ειπαν "λυπουμαστε πολυ αλλα δεν μπορουμε να κανουμε τιποτα"
το μονο που ηθελαν ηταν καποιοι ειδικοι να βοηθησουν το παιδι τους να μαθει μερικα πραγματα που οι ιδιοι δεν μπορουσαν εκ των πραγματων να του μαθουν...
τα ειδικα ιδρυματα μαλλον δεν ειναι και τοσο ειδικα τελικα...
στο μοναδικο ιδρυμα που της ειπαν ναι την προλαβε ενας υπαλληλος στην εξοδο και της ειπε...
"μονο αν εισαι μανα δολοφονος φερε το παιδι σου εδω...εδω τα δενουνε,τα χτυπανε,τους δινουν πολλα φαρμακα και εντελει μια μερα πεθαινουν..."

-Δεν ξερω τι να κανω πια μου λεει...ολοι μου λενε κανε "κατι" και απελπιζομαι...ας μου πει καποιος ποιο ειναι αυτο το "κατι" να το κανω...
βλεπεις αυτο το παιδι μου...;εχω και ενα αλλο που δεν θελει να τον ξερει τον αδερφο της...
απο μικρη τον φροντιζει μεχρι τωρα...τωρα ειναι εφηβη θελει κι αυτη τη ζωη της μα ολη μας η ζωη περιστρεφεται γυρω απο τον Χρηστο...

Ο Χρηστος καποτε ειχε εναν φιλο στο ιδρυμα...τωρα που τον διωξανε απο εκει βλεπει την φωτογραφια του,την χαιδευει και κλαιει...
ο Χρηστος επαιζε με δυο διδυμα αγορια καποτε...τωρα δεν τον θελουνε και παει κατω απο το μπαλκονι τους και με τον τροπο του τα φωναζει...τοτε βγαινει η μαμα τους και τον διωχνει...
στον δρομο τον αποφευγουν,οταν ειναι στο καταστημα μου ολοι τον κοιτανε περιεργα και πολλοι μαλιστα φευγουν για να μην ειναι κοντα του...λες και εχει κατι κολλητικο και φοβουντε μη παθουν το ιδιο...

-Γεια σου Χρηστο του λεω καθε φορα που μπαινει...
φυσικα δεν μου απανταει ομως μου σκαει ενα χαμογελο που τα λεει ολα...
οταν αρχισαμε να εχουμε χαιρετουρες και χαμογελα συχνα ηρθε την επομενη με μια φωτογραφια του...
μου εδειχνε μια την φωτογραφια και μια τον εαυτο του θελοντας να μου εξηγησει πως ειναι αυτος...
του χαμογελουσα και του ελεγα εισαι πολυ ομορφος Χρηστο και αυτος χαμογελουσε τρεις φορες περισσοτερο...
μια μερα με φωναξε με τον τροπο του να βγω στον δρομο να μου δειξει τι μπορει να κανει...
φυσικα ηταν μια απλη κινηση ομως αυτος ηταν πολυ περηφανος...
μου δειχνει το κουρεμα του καθε φορα που παει στον κουρεα και οταν του ειπα τι καλος μπασκεμπολιστας που εισαι ηρθε τις τρεις επομενες μερες με την μπαλα αγκαλια...

Ο Χρηστος καθεται στο πατωμα...
ενας υπευθυνος λεει στη μαμα του πως αυτο δεν μπορει να συνεχιζεται...
η μαμα του λεει καταλαβαινω και σκυβει το κεφαλι...κυλαει ενα δακρυ...
εγω καθομαι μαζι του στο πατωμα του χαιδευω το χερι,του μιλαω και ας μην παιρνω απαντηση...
εκεινος σκυβει και απολαμβανει το χαδι ξανα και ξανα...
μετα κοιταω γυρω του και εχουν μαζευτει αγγελακια...παντα εκει διπλα του ηταν...
απλα εγω τα ειδα τωρα...

καμια φορα γεννιουνται και μερικα παιδια που δεν ειναι "κανονικα" οπως τα λενε...
αυτο δεν σημαινει πως αυτα τα παιδια εχουν λιγοτερη αναγκη απο αγαπη...
μαλλον περισσοτερη θα ελεγα...
δεν ειμαι ειδικη μα εξοργιζομαι που σε αυτον τον τοπο κανεις δεν μπορει να βοηθησει τον Χρηστο και τον καθε Χρηστο...
αλλη μια οικογενεια φιλων με ενα αγγελουδι μοναδικο και πανεμορφο αγωνιζετε για τα αυτονοητα που αξιζουν και χρειαζονται σε ενα παιδι...

δεν ειμαστε ειδικοι ολοι εμεις αλλα τουλαχιστον ας αναγνωρισουμε τον αγωνα που δινουν καποιοι γονεις που ενας τετοιος αγγελος μπηκε στη ζωη τους...και πιστεψτε με απο τα πολυ λιγα που ξερω ειναι ενας αγωνας πολυ δυσκολος και που κραταει μια ολοκληρη ζωη...
μα το κυριοτερο...
σε αυτα τα παιδια...
ενα χαδι...
ενα χαμογελο...
ενα νοημα αγαπης...
λιγο ενδιαφερον...
λιγο...πολυ λιγο χρονο απο τον χρονο μας και γι αυτα τα παιδια ειναι τοσο σημαντικο που τους φτιαχνει οχι την μερα αλλα μερες ολοκληρες...
λιγη αγαπη...ισως να μην ειναι τα χαριτωμενα μουτρακια που ολοι χαιρομαστε να βλεπουμε
αλλα ειναι κι αυτα παιδια...και οταν μεγαλωσουν παλι παιδια ειναι...και σιγουρα ποιο αγνα και καθαρα απο ολους εμας...
πολυ πολυ αγαπη...
την χρειαζονται και δεν μας κοστιζει τιποτα...
οταν ποτε συναντησετε ενα τετοιο χαμογελαστε του και θα με θυμηθειτε...
η ανταποκριση τους και η αγαλλιαση που θα νιωσετε στην καρδια σας θα σας φτιαξει την μερα...

αφιερωμενο στον Χρηστο και σε καθε Χρηστο...

ΠΑΡΑΜΥΘΕΝΙΟ ΒΡΑΒΕΙΟ...

βραβειο λεει στα παραμυθια μου!
να ευχαριστησω τον μεταλλαγμενο που βραβευσε τα παραμυθια μου...
απο την καρδια μου!
αυτες τις μερες εμπαινα στα blog φιλων και εβλεπα οτι παιζει καποιο βραβειο...
δεν ξερω τι ακριβως ειναι και για ποιο λογο απονεμεται...
μα για μενα αξιζει επειδη αρεσουν σε φιλους τα παραμυθια...
ευχαριστω λοιπον παρα πολυ!

Το βραβείο Proximidade περιγράφεται ως εξής:

«Αυτό το blog επενδύει και πιστεύει στην εγγύτητα – την εγγύτητα στο χώρο, το χρόνο και τις σχέσεις. Αυτά τα blog είναι εξαιρετικά γοητευτικά. Αυτοί οι bloggers προσπαθούν να βρουν και να γίνουν φίλοι. Δεν ενδιαφέρονται σε βραβεία για την προσωπική τους άνοδο! Η ελπίδα μας είναι όταν κοπούν οι κορδέλες των βραβείων αυτών, να αναπαραχθούν ακόμη περισσότερες φιλίες. Παρακαλώ δώστε περισσότερη προσοχή σ’ αυτούς τους συγγραφείς! Αυτό το βραβείο για Blog, πρέπει να δοθεί σε οκτώ αγαπημένους σας bloggers, και οι οποίοι με τη σειρά τους, θα το προτείνουν πάλι με τη σειρά τους, σε οχτώ αγαπημένους bloggers ο καθ' ένας τους κ.ο.κ.»

με τη σειρα μου λοιπον διαλεγω να δωσω αυτο το βραβειο στους εξης φιλους:

1)jacki

2)Μαρια Νικολαου

3)Νεραιδα της βροχης

4)Aναστασια

5)Λακη φουρουκλα

6)Κωνσταντινος

7)basnia

8)τρελλο του χωριου

θα ηθελα να μπορω να δωσω μερικα ακομα...
αλλωστε πως να ξεχωρισεις αναμεσα απο αγαπημενους φιλους
που απολαμβανω το γραψιμο και τις ιστοριες τους...
τουλαχιστον δυο ακομα θα ηθελα να μπορω να δωσω
στην Anima και στην Βουλα...
συγχωρεστε με μα δεν μπορω να κανω διαχωρισμο...
για μενα ειστε ολοι πολυ αγαπημενοι...

ευχαριστω λοιπον και παλι!!!
σας ευχαριστω μονο που ειστε εδω και μοιραζομαστε σκεψεις και συναισθηματα...

πολλα νεραιδενια φιλακια σε ολους!!!



Λοιπον συμπληρωμα στην αναρτηση...
επειδη ειδα οτι με βραβευσαν κι αλλοι οπως ο κωνσταντινος με υπεροχα λογια
και η γλυκια μου Βουλα που δεν ειχα δει την αναρτηση της...
κι επειδη στο φιναλε νεραιδα ειμαι,δεν ειμαι απο εδω και κυριως δεν ακολουθω κανονες...
θα βραβευσω και μερικους ακομα που θελω...
αλλωστε και αναλογικα αν το παρουμε αφου πηρα 3 βραβεια εχω ουυυυ πολλους ακομα
που δικαιουμε να βραβευσω...
εχουμε και λεμε λοιπον...

-Αnima

-Bουλα

-Kryos

-nina

ουφ ενταξει τωρα ειμαι καλυτερα...

σας ξανα νεραιδοφιλω ολους!!!

ΤΙ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΚΙ ΑΥΤΟ ΘΕΕ ΜΟΥ...

Ακου να δεις ονειρο...
ημουν λεει σε ενα λευκο δωματιο και γυρω μου πολλοι γιατροι ντυμενοι στα λευκα φυσικα...
να με κοιταζουν με απορια...
τι θελω εδω...; ψιθυρισα...
τρελλαθηκες μου απαντησαν...
μα παντοτε τρελλη ημουν...σκεφτηκα αλλα δεν τους το ειπα γιατι φοβηθηκα οτι θα με κρατησουν εκει...
πως μπορεσε...;ντροπη της...τους ακουγα να λενε...
μα τι εκανα...;γιατι ειμαι εδω...;
δεν θυμασαι...;εχεις πολυ χρονο να θυμηθεις και να μετανιωσεις...
χρονο...;πολυ...;τι εκανα Θεε μου...;
ποσο θα με κρατησουν εδω...;φοβαμαι...κρυωνω...τι παιχνιδι ειναι παλι αυτο...;

εφυγαν απο το δωματιο και απομεινα μονη...
προσπαθησα να σηκωθω μα τα χερια και τα ποδια μου ηταν δεμενα...
πρεπει να ειμαι πολυ επικινδυνη συλλογιστηκα...

υστερα καρφωσα τα ματια στο ταβανι,αλλωστε δεν μπορουσα και τιποτα αλλο να κανω...
σαν αστραπες περασαν εικονες απο τα ματια μου...
ενας αντρας σε ενα κρεββατι,γνωστοι και αγνωστοι απεξω να κλαινε και να συζητανε,εγω να πλησιαζω στο δωματιο και να με σχολιαζουν,μια συνομιλια,σιωπες,ενας θανατος,μια ερημια,ενας λυγμος και μετα τιποτα...

σιγα σιγα ολα μπηκαν σε μια σειρα...
ενα τηλεφωνημα απο μια αγνωστη γυναικεια φωνη...
εισαι η...;
ναι εγω ειμαι...
ξερεις ο...θελει να σε δει...
δεν με ενδιαφερει και κακως μου τηλεφωνησατε...
σε παρακαλω μην κλεισεις...ειναι στο νοσοκομειο...τελειωνει και ζητησε εσενα...
λυπαμαι πολυ εχω χρονια να τον δω και δεν νομιζω πως εχουμε κατι να πουμε...
δεν μπορω να σας βοηθησω...

υστερα εκεινη ξεσπασε σε υστερικους λυγμους...
λυπηθηκα μια αγνωστη που με παρακαλουσε και της ειπα πως σε μιση ωρα θα ειμαι εκει...

μετα βρεθηκα να περπαταω σε εναν ψυχρο θαλαμο νοσοκομειου...
δεν μου φταναν τα δικα μου θεματα,δεν μου φτανουν τοσες επισκεψεις σε νοσοκομεια τωρα ειμαι εδω και για εκεινον...τι κανω εδω...;
εξω απο το δωματιο γνωστα και αγνωστα προσωπα εκλαιγα και συζητουσαν...
"ηρθε...","δεν το περιμενα...","ναι θα ερχοταν ημουν σιγουρος...","ναι παντα..."
δεν τους εδωσα καμια σημασια και προχωρησα μεσα...

εκεινος ηταν εκει...
μεγαλος,γερασμενος,αγνωριστος...πανε τοσα χρονια αλλωστε...
ηρθε του ειπε μια αγνωστη σε μενα γυναικα...
αναγνωρισα στη φωνη της πως ηταν η ιδια που μου ειχε τηλεφωνησει...
βγες εξω της ειπε εκεινος...
η γυναικα βγηκε σκυφτη και κλαιγοντας μου ψιθυρισε..."μονο εσενα ζητησε"

υστερα εκεινος στραφηκε σε μενα...
συγχωρεσε με ειπε...εκανα τοσα λαθη...μα ηταν για το καλο σου...
ετσι νομιζα τοτε...εχασα τοσα απο σενα...εχασα εσενα...εχασα ενα κομματι απο μενα...
συγχωρεσε με...ολα ηταν για το καλο σου...ξερω πως εκανα πολλα...ξερω πως σε πονεσα...
ξερω πως δεν ημουν ετσι οπως ηθελες...οπως επρεπε να ειμαι...μα το εκανα για το καλο σου...

μετα σιωπη...
και εικονες αστραπες εφτιαξαν μια δινη και γυριζανε γυρω μου...
ενα ιδρωμενο καλοκαιρι...καρεκλες κινηματογραφου...ενα ζευγαρι αθλητικα παπουτσια...
ενα πριονι...ενα πτυχιο...μια ειρωνια...μια επιτυχια...αλλη μια ειρωνια...μια αρρωστια...μια βροχη...μια ταβερνα...κατι παρασκευες...μια γιορτη ντυμενη στα ροζ...μια αρνηση...ενας εγωισμος...κατηγοριες...καταθλιψη...χαπια...αρρωστια...νοσοκομεια...θανατος...χρηματα...
κρισεις...γιατροι...λαθη...αποθυμενα...αρνηση...κλαμματα...κλαμματα...κλαμματα...
ενα τελος...

συγχωρεσε με...για το καλο σου...

ΟΧΙ...
γυρισα να φυγω και ολα τα βλεμματα στραφηκαν επανω μου...με απορια,με απογοητευση,με κακια,με κατανοηση καποιοι...
"μα τελειωνει..."ειπε καποιος...

αντε γαμησου κι εσυ...
εγω τελειωσα εδω και χρονια χιλιες φορες...
τελειωσα και τελειωνω ακομα και συγχωρεση δεν εχω γιατι να ζητησω...
αντε γαμησου κι εσυ...

υστερα ξυπνησα τρομαγμενη...
τι ονειρο κι αυτο Θεε μου...
εκανα καφε...αναψα τσιγαρο...
χτυπησε το τηλεφωνο...μια αγνωστη γυναικεια φωνη...εισαι η...;
ΟΧΙ...ΟΧΙ...ΟΧΙ και μη με ξαναπαρεις...

υστερα εβγαλα μια κραυγη και οι γιατροι με τα λευκα εφτασαν αμεσως...
θυμηκε...ειπαν...
αντε γαμηθειτε κι εσεις...

ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΣΤΙΣ ΜΙΚΡΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΜΟΥ...

Και πες μου αν θυμασαι τιποτα ομορφοτερο απο τις ανασες μας...
να μπλεκονται στον ιδιο ρυθμο...
απο δυο ονειρα που ενωνονται σε ενα σε μια αποκοιμισμενη αγκαλια...
δεν μπορω να θυμηθω πιο ομορφα συναισθηματα...
πιο ολοκληρωμενες στιγμες...

δεν ξερω αν τουτα τα ονειρα που κανω τωρα ξυπνια θα ηταν το ιδιο ομορφα
αν καποια μαγικη δυναμη τα πραγματοποιουσε...
ισως σκεφτομαι ολη τους η ομορφια να μενει στο ανικανοποιητο...

κι ομως εγω ορκιζομαι στα αστερια που πολυ παρεα κανουμε τις νυχτες...
πως ενα βραδυ μια κρυμμενη φωνη μου ψιθυρισε πως ειμαι τοσο τυχερη...
πως η ζωη μου θα γεμισει απο ευτυχια...

χρονια μετα αναρωτηθηκα...
να ηταν και καποιος αλλος εκει στα σκοταδια...;
σ'εκεινον αραγε να μιλουσε η κρυμμενη φωνη...;
μη βλαστημας αχαριστη ειπε καποιος...
ξερεις πολλους να τους μιλαει η νυχτα...;

μα εμενα συνεχιζουν να θολωνουν τα τζαμια μου απο χρονια οι ιδιοι αναστεναγμοι...
υστερα θυμαμαι τα παιδικα μου χρονια και ζωγραφιζω επανω τους σχεδια...
καποτε μαλιστα εφτιαξα μια ολοκληρη ιστορια εκει πανω...
οταν ειδα να σβηνεται καθως εφευγε η θαμπαδα απο το τζαμι...
τραβηχτηκα πισω και εκλαιγα με λυγμους...

ετσι εζησα και μεχρι τωρα τη ζωη μου...σε θολους οριζοντες...
ψαχνωντας παντα για ενα καθαρο τοπιο που ακομα δεν βρηκα...
κι οταν καμια φορα εβρισκα λιγο ηλιο και καθομουν να ξαποστασω,
η ομιχλη με ακολουθουσε και σκεπαζε τις επιθυμιες μου μεχρι που χανοντουσταν...

στην απογνωση μου καθε νυχτα σκαρφαλωνα στα καγκελα...
κι ετοιμαζομουν να πεταξω...
τοτε τα στοργικα χερια της μητερας μου με τραβουσαν πισω...
μου χαμογελουσε με κατανοηση...με εβαζε στο κρεββατι...παντα με σκεπαζε μη κρυωσω...
ενα παραμυθι ακογουταν απο μακρια και σε λιγο ημουν ελευθερη στα ονειρα μου...

ακομα...
καθε βραδυ σκαρφαλωνω στα καγκελα κι ετοιμαζομαι να πεταξω...
τωρα μενω σε αλλο σπιτι και τα χερια της μητερας μου δεν ειναι εκει να με τραβηξουν πισω...
για να μην τη λυπησω ομως...κατεβαινω μονη μου...πηγαινω στο κρεββατι μου...
μενω ξεσκεπαστη και κρυωνω...χωρις παραμυθι να με νανουρισει...
και βυθιζομαι στην ονειρικη μου ελευθερια...

μεχρι να ξημερωσει αλλη μια ατελειωτη νυχτα...

Υ.Γ το τραγουδι αυτη τη φορα θα το αφιερωσω σε μενα...
επειδη ετσι θελω...

ΑΚΟΥΣ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΜΟΥ...;;;

Νυχτωσε κι εγω βγηκα στο μπαλκονι...
σε μια προσπαθεια μου να πιασω τ'αστερια...
επεσα κατω και σκοτωθηκα...

τι γλυκος θανατος θα πουνε οι ρομαντικοι...
ποσο χαζη ηταν θα πουνε οι ρεαλιστες...
οι υπολοιποι θα μεινουν να αναρωτιουντε...

κι εκεινος...
εκεινος που τοσο προσπαθουσα να του εξηγησω...
θα δακρυζει...
για ολα αυτα που δεν θα γινουν πια...

θα πλησιασει να με αποχαιρετησει κι εγω...
θα εξομολογηθω...

μη μου θυμωνεις ματια μου...
εγω κι εσυ παντα διαφορετικοι...
μα μου φτανε η ιδια αγαπη που μοιραζομασταν ο ενας για τον αλλο...
εφτανε αυτη για να μενω κοντα σου...

θυμασαι που καρφωνα τα ματια στο κενο...
τοτε με ρωτουσες τι εχω...τιποτα σου απαντουσα...
μα μεσα μου ειχα χιλιες δυο απαντησεις να σου δωσω...
αλλα δεν ηθελα να σε ταραξω...
ισως θα πρεπε...
μα δεν εβρισκα τον λογο...

θυμασαι που ολο ανεβαλα την ζωη μας...;
ηταν που ποτε δεν με γεμισε ζωη...
ηταν που εγω ηθελα να πεταω...
κι εσυ να πατας γερα στη γη...
ηταν που σε ολα τα ονειρα σου...
δεν αφηνες μια μικρη θεση και για μενα...
για μενα οπως πραγματικα ειμαι...
κι οχι οπως θα ηθελες να ειμαι...
θυμασαι που ειπες πως ειμαι η νεραιδα σου...;
σου απαντησα πως απο μικρη ειχα βαλει εναν ορκο...
πως ο αντρας που θα με λεγε ετσι...
χωρις να ξερει την αληθεια...
θα ηταν ο πριγκιπας μου για παντα...
τωρα γιατι στα παραμυθια μου κλεινεις τα αυτια σου...;


λες πως μεσα στα ματια μου βλεπεις ολα οσα θες να ζησεις...
μεσα στην ψυχη μου τι βλεπεις...;
βλεπεις την τρικυμια...;
βλεπεις πως δεν βρισκω στερια να ξαποστασω...;
βλεπεις πως περιπλανιεμαι ασκοπα...;
ειναι που δεν βρισκω το χερι σου στα σκοταδια...
να με τραβηξει απο τον μαυρο μου βυθο...

με κοιτας και μου λες ποσο ομορφη ειμαι...
εγω κοιταζομαι στον καθρεφτη και με βλεπω αδεια...
αδεια απο σενα...
γιατι με αφηνεις...;
ακομα δεν εμαθες πως μονη μου χανομαι στις μεγαλες λεωφορους...;
δεν βλεπεις πως φοβαμαι...;
φοβαμαι διχως σου...
τρεμω κοντα σου...
τρεμω να ειμαι τοσο διαφορετικη απο σενα...
κι εσυ να μην το νιωθεις...

μη κλεινεις τα ματια σου...
μη κλεινεις την καρδια σου...
ακου με...
κοιτα με...
στεκω γυμνη μπροστα σου...
ξεγυμνωνω την ψυχη μου...
και κανει τοσο κρυο...
δεν μου αξιζει ενα χαδι σου...;

λοιπον...
θα με αποχαιρετησεις...;
η το φιλι του πριγκιπα θα ξυπνησει την νεραιδα...;

το τραγουδι παιζει...
ειναι για να θυμηθεις ενα βραδυ μεθυσμενο...
μου εκλεισες τα ματια και το τραγουδουσες σιγανα...
σ'αγαπω ειπες...
θυμασαι η' νυχτωσε νωρις...;

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΛΥΚΟ ΜΟΥ...

περπατω περπατω εις το δασος...
και ψαχνω να βρω τον λυκο μου...
να ενωσουμε για αλλη μια φορα...
στο γεματο φεγγαρι τα ουρλιαχτα μας...

Λυκε,λυκε ακουσε το καλεσμα μου...
χρονια τωρα με ακολουθεις και με καταδιωκεις...
χρονια τωρα ενωνουμε τις μοναξιες μας...
εσενα σε φοβουντε...
εμενα με τρεμουνε...

και στο 'χα πει τοτε λυκε μου...
τα ματια δεν πρεπει να ειναι τοσο διαπεραστικα...
δεν πρεπει να ζητανε παντα εκεινο που θελουνε...
ο κοσμος φοβαται...
οτι αληθινο το φοβαται κι ας λεει πως καταβαθος το ζηταει...

παραμυθι στο παραμυθι με κουρασε η αληθεια...
απο ολα εχει μεσα...
δρακους,μαγισσες,φιλτρα δηλητηριασμενα,πριγκιπες...
ναι πριγκιπες...πολλους...
μα εκεινον τον εναν οχι...

μια φιλη μου ειπε πως τους κλεβω τις καρδιες...
και της απαντησα πως μονο τις σκεψεις τους κλεβω...
κι αυτες τις πουλανε ακριβα...
τις καρδιες τους δεν τις δινουνε σημερα ευκολα οι πριγκιπες...
δεν ξερω καν αν εχουν να δωσουν...

μα σημερα ηρθα εδω για να ουρλιαξουμε...
εσυ για ολα εκεινα που ζητας στη μυστικη σου γλωσσα...
κι εγω για ολα εκεινα που δεν αντεχω αλλο...

θελω να ουρλιαξουμε δυνατα...
σιωπω αιωνες μεσα μου ολα μου τα θελω...
σιωπω τον πονο...σιωπω ακομα και τον φοβο...
και φοβαμαι οσο τιποτα λυκε μου...
φοβαμαι...ολα οσα γινονται και ολα οσα αποφασιζονται για μενα...
απο αλλο χερι γραφονται...απο αλλο στομα ακουγονται...
κι απο τη δικη μου υπαρξη ζουνε...

γι'αλλα ξεκινησα λυκε μου...
αλλα βρηκα στον δρομο και αλλα θα ζησω τελικα...
πες μου ολα αυτα που να τα χωρεσω...;
χωρανε στο αποψινο ουρλιαχτο μας...;

λυκε μου παμε να ουρλιαξουμε...
κι αν με δεις να κλαιω...
κανε μου την χαρη και σκοτωσε με...
εναν τελειωτικο θανατο μπορω να τον αντεξω...
εκεινους τους μικρους καθημερινους αλλο δεν μπορω...
μη δεχτεις αλλο δακρυ να κυλησει στο γεματο φεγγαρι...

ποσο θα ματωνω ακομα τον ουρανο...;

κι υστερα αγκαλιασε με σε παρακαλω...
μη με αφησεις να φυγω μονη...
γλυψε τις πληγες μου κι ασε να φυγω με την ανασα σου πανω μου...
λιγο πριν μ'αφησεις μονο...
χαρισε μου το τελευταιο σου ουρλιαχτο...

λυκε μου...
αιωνιε παρεξηγημενε φιλε μου...
ποσο λαθος κανουν που σε φοβουνται...
εγω παντα φοβομουνα εκεινους που κυνηγουσαν να σε σκοτωσουν...

ΠΑΡΑΜΥΘΕΝΙΟ ΓΡΑΜΜΑ ΣΕ ΣΕΝΑ...

Αγαπημενε μου,
εγραψα αυτο το γραμμα αμεσως μολις ανοιξα τα ματια μου...
ξυπνησα παλι απο το ονειρο και καταριομουν την πραγματικοτητα...

ξερεις παντα σου μιλουσα για τα ονειρα μου κι εσυ συνηθιζες να χαμογελας...
μια δυο φορες με κοιταξες με μια φωτια στα ματια...
μου φτασε για να ξερω πως με πιστευεις και τα χαμογελα πως ηταν μια απαντηση
που τα χειλη δεν μπορουσαν να δωσουν...

χτες μου μυνησες κοιμησου κι εγω θα ρθω στα ονειρα σου...
εκλεισα τα ματια μου γαληνια και ηρθες...κρατησες την υποσχεση σου...
εγω φορουσα εκεινο το λευκο φορεμα που σου αρεσει κι εσυ φορουσες τον ηλιο στο προσωπο σου...
ποσα σκοταδια θα αντεχα για να ξαναδω αυτον τον ηλιο...
αληθεια φωτιζεται αλλη υπαρξη οσο η δικη μου με τουτον τον ηλιο...;
αληθεια τον φορας αυτον τον ηλιο παντα η' μονο οταν με αντικρυζεις...;
αληθεια ποσα θα ηθελα να σε ρωτησω και φοβαμαι τις σιωπες σου...

οπως σου εχω ξαναπει αγαπημενε μου πιστευω πως τα ονειρα δεν ειναι μονο επιθυμιες
οπως λενε οι γνωστες ταχα μου...
ειναι η παραλληλη πραγματικοτητα...ισως ειναι και η μονη αληθινη περα απο αυτη που ζουμε...
δεν ενιωσα ποτε να υπαρχω πραγματικα σε οτι ζω...
αντιθετα ενιωσα ολοκληρωση απειρες φορες στον ονειρικο κοσμο...

δεν πιστεψα στο τυχαιο...αλλωστε αν ψαξεις την λεξη τυχη θα δεις πως η ερμηνεια της μονο αυτο το νοημα που της εχουμε δωσει δεν εχει...
μηπως θα μπορουσαμε να χαρακτηρισουμε την συναντηση μας τυχαια...;
μηπως θυμασαι εκεινο το βιβλιο που επεσε στα χερια μου λιγο πριν σε συναντησω...;
μηπως θυμασαι με τι παραξενο τροπο επεσε στα χερια μου...;
μιλουσε για τις αδελφες ψυχες...για εκεινους που συναντιουντε ξανα και ξανα σε πολλες ζωες...γιατι αφησαν πραγματα στη μεση...γιατι αγαπηθηκαν τοσο πολυ που μια ζωη δεν τους εφτανε...

αγαπημενε μου,
εχω σωπασει τοσα λογια για σενα...
εχω σωπασει την αναγκη μου μα δεν μπορω να σωπασω την καρδια μου...
σου ανηκει απο παντα...
καθε χτυπος της ανασαινει απο σενα...
σε ζω και σ'ονειρευομαι περα απο καθε εμποδιο...δεν υπαρχει η αποσταση της λογικης οταν οι καρδιες ειναι η μια διπλα στην αλλη...
κι αν σωπασα το κανα μη σε πονεσω...μη τυχει και ματωσεις και δεν μπορω να σου γιατρεψω τις πληγες...
κι ας ευχηθηκα νυχτες ατελειωτες να ακουσεις το κλαμμα μου και τις κραυγες μου...
σαν καλεσμα και να ερθεις...

φυλαξα την καμαρα που αγαπηθηκαμε και εστρωσα γιασεμια στα λευκα μας σεντονια...
κι εκεινος ο καθρεφτης αγαπη μου εχει φυλακισει για παντα τις μορφες μας ενωμενες...
κι απο εκει μεσα σε βλεπω ζωντανο ξανα και ξανα να αποζητας τον ερωτα μου...
κι εγω καθε που νυχτωνει στον δινω απλοχερα...
σωμα και ψυχη δικα σου...
ολα στα δικα σου μοναδικα χερια να πλαθεις απο την αρχη την υπαρξη μου...
να ζω και να πεθαινω μονο για σενα απειρες φορες...


θα μαζεψω τα αιματα σου αγαπημενε μου στο υποσχομαι...
θα κλεισω ολες σου τις σπασμενες αντοχες στην αγκαλια μου...
θα σε τυλιξω με τα χερια μου στον πιο γλυκο υπνο...
και το ονειρο μου θα γινει ονειρο μας...
σε εκεινη την παραλληλη πραγματικοτητα...σε εκεινη και σε αυτη...θα σε εχω αγκαλια...
οπως τοτε θυμασαι...;
τοτε που εκλεινες τα ματια σου και αποκοιμιουσουν με χαμογελο...
κι εγω σε κοιτουσα κι εκλεβα ανασες και στιγμες μεχρι που αποκαμωμενη πια απο τοσο ερωτα με επαιρνε ο υπνος στην αγκαλια σου...
κι ημουν ευτυχισμενη αγαπημενε...

πες μου τοση ευτυχια σε ποια μνημη να χωρεσει...;
εκεινη η ολοκληρωση τωρα πια εχει σπασει στα δυο...
το ενα της κοματι ειναι κοντα σου...
το αλλο που απομεινε εδω σκορπιεται στους ανεμους και χαριζει οτι δεν μπορει να χαρισει σε σενα στα αστερια...
κι εκεινα καμια φορα ως ανταποδωση πεθαινουν για μενα για να μου χαρισουν μια ευχη...

κι ευχομαι αγαπημενε μου...
ευχομαι να ησουν εδω...
να κοιμομασταν αγκαλια...
και να μου χαριζες τον ηλιο σου...
κι εγω να σου χαριζα τη ζωη μου...

αγαπημενε μου,
δεν ξερω αν κι αυτο το γραμμα θα φτασει στα χερια σου καποτε...
αν καταφερει η επιθυμια μου να αγγιξει την καρδια σου...
μα αν καποτε το βρεις μαθε πως μιση παντα θα ειμαι διχως σου...

σε λατρευω αγαπημενε μου...
παντοτινα δικη σου...

ΚΟΚΚΙΝΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΣΕ ΛΕΥΚΗ ΣΕΛΙΔΑ...

Δεκα...
δεκα δευτερολεπτα και μας αφηνει τουτος ο χρονος...
εννια...
προλαβαινω να αναπολησω σε εννια δευτερολεπτα τις στιγμες...;
οχτω...
2008 στιγμες...ασχημες και ομορφες...
επτα...
δυστηχως τα ασχημα ηταν πολλα περισσοτερα...
εξι...
ειχε ομως και πολυ ομορφες στιγμες...
πεντε...
πως να τις αφησω πισω αυτες...;θα μου λειψουν πολυ...
τεσσερα...
τις ασχημες τις αφηνω πολυ ευκολα...κι ευχομαι να μην ξαναρθουν...
τρεια...
ετοιμαζομαι να γυρισω σελιδα...
δυο...
θα γραψουμε σε καινουργιες λευκες...μονο ομορφιες ελπιζω...
ενα...
ενα δακρυ...για τα ομορφα που εμειναν πισω...
κι αλλο ενα για εκεινα που με πικραναν πολυ...

Λευκη σελιδα ανοιγεται τωρα στο βιβλιο των παραμυθιων...
περιμενω να γραφτει κατι ευχαριστω ετσι για να παει ευχαριστα ολη η χρονια...

"και τα σκατα πισω μας...σ'αγαπω οσο δεν φανταζεσαι..."

εγραψε η πρωτη γραμμη στην πρωτη σελιδα του πρωτου παραμυθιου...
και μαζι της ζωγραφιστηκαν πολλα πολλα χαμογελα και χρωματα...
οι σκιες περασαν στο παρελθον και φωτιστηκε απο αστεροσκονη ολη μου η υπαρξη...

τι γλυκο να σ'αγαπουν...και να σου το λενε...
τι γλυκο να γραφεται η πρωτη σελιδα με αυτο το συναισθημα...

σσσςςς...ακου...
μη ξεχνας να μου το λες συχνα...
μη ξεχνας να αφηνεις ενα κοκκινο σημαδακι σε καθε μου σελιδα...
μη ξεχνας να μου το δειχνεις...
βλεπεις καμια φορα το εχω αναγκη και ας το νιωθω βαθια μεσα μου...

καμια φορα γινομαι αδυναμη οσο δυνατη κι αν δειχνω...
καμια φορα θελω να κρατηθω απο δυο λεξεις...
καμια φορα χρειαζομαι μια αγκαλια...
κι ενα φιλι...
και με κατακλυζει μια απεραντη αναγκη να σε αγγιξω...
και να δω στα ματια σου οσα δεν λενε τα χειλη...

κι οταν δεν το μπορω αφηνω ασημοκλωστες να πεσουν απο τα ματια μου...
και φτιαχνω το κεντημα της απουσιας...
κενταω τον πονο και την αγωνια...
τον φοβο και την μοναξια...
και σαν τελειωσω το τοποθετω στο συρταρι της μνημης...εκει μαζι με ολα τ'αλλα...
μεχρι την αλλη φορα...
γι αυτο σου λεω...μην ξεχνας...
να βαζεις μια κοκκινη γραμμη σε καθε μου σελιδα...

μα τι απο ολα αυτα να σου απαντουσα...

"σε λατρευω καρδια μου..."
ειπα μονο...

κι υστερα ενιωσα μια ολοκληρωση...
μια πληροτητα...
και το βραδυ εγινε λιγο πιο ζεστο...
κι ας ειχε εξω παγωνια...
βγηκα και ανασανα εναν καινουργιο αερα...
εκεινον τον αερα της αγαπης...της υποσχεσης...της προσμονης...
αληθεια ποσα λιγα χρειαζομαι για να αντεχω...

υστερα εσπασε ενα ροδι...
μικρα κοκκινα διαμαντακια σκορπισαν παντου...
και γεμισαν τις καρδιες με ελπιδα...
πως ισως να εχουμε κοκκινο χρωμα στα καινουργια παραμυθια...
πως ισως εχουμε χαμογελα και οχι αλλα δακρυα...
πως ισως εχουμε ευχαριστα νεα και οχι δυσαρεστα...
πως ισως να γινει μια αλλαγη στη ζωη και στην καρδια...

μικρα κοκκινα διαμαντακια...
σκορπισαν παντου...
και μια νεραιδα φορουσε κοκκινα και ζωγραφιζε χαμογελα κι ελπιδα...
κι εγω πηρα να γραφω το πρωτο παραμυθι για τουτη την χρονια...