Αποφασιζοντας να περασω στην αντιπερα οχθη,δεν σκεφτομαι καθολου για το τι θα αφησω πισω μου....
το τελευταιο σημαδι ζωης δεν το θυμαμαι καν...
θυμαμαι πραγματα γνωριμα να αλλαζουν κι εγω να στεκω με απορια μπροστα στο αγνωστο κανουργιο...
θυμαμαι ποσο μικρη φανταζω σε αυτο...
θυμαμαι προσωπα χαρουμενα και ξεγνοιαστα που χαθηκαν ετσι απλα στη δινη του χρονου...
θυμαμαι ονειρα που χαθηκαν πριν προλαβουν καν να λαβουν μια καποια υποσταση...
θυμαμαι σχεδια που αναβληθηκαν με αγνωστη ημερομηνια...
θυμαμαι φωνες απογνωσης μπροστα στην απεραντοσυνη της θαλασσας...
θυμαμαι ψιθυρους στους ανεμους και παρακλησεις για μια αλλαγη που ποτε δεν ηρθε...
θυμαμαι ευχες στα πεφταστερια...
θυμαμαι και σενα να με αποχαιρετας καθε φορα με το ανεκπληρωτο μεσα στα ματια...
με συγκρατηση παντα για ολα αυτα που δεν προλαβαμε να διαλεξουμε...
...δεν θυμαμαι αν αυτες οι μνημες ανηκουν σε μενα η' σε καποια αλλη...
