Τρίτη 18 Μαΐου 2010

ΕΠΕΙΔΗ ΠΟΛΥ ΤΟΝ ΑΓΑΠΗΣΕ...






επειδη πολυ τον αγαπησε...

ποσο μακρια θα εφτανες για τα ονειρα σου...;

ποσα εισαι διαθετημενος να θυσιασεις...;

λογια μονο εμαθες να λες...λογια μεγαλα για ευκαριες που περναν και στο "παραλιγο" τις χανεις...

ποσο τολμαει η ελευθερη καρδια σου να πεταει περα απο τα σιγουρα...;

μεχρι που οριζεις τα διχως ορια αισθηματα...;

ποσο αντεχεις να πονας...;


ποσο δυσκολο ειναι να δεχεσαι τον αλλο που ειναι διαφορετικος απο σενα...;

πως δυο διαφορετικες ψυχες μοιραζονται το ιδιο ονειρο...;
θυμασαι το ταξιδι που λεγαμε...;
τα δυο εισητηρια που ειναι κρυμενα...;
για οπου...
για οποτε...
αρκει δυο να ειμαστε...
για οσο...

το λιγο δεν φτανει αλλα μου αρκει στο τιποτα μπροστα...
επειδη ειμαι εγω...επειδη πολλα ονειρα εχω κανει...
επειδη θελω να τα ζω...
για οσο...
οπως και οποτε...

επειδη μετραω...
επειδη ειναι δυσκολα χωρις...
κι επειδη ανασες οταν δεν μπερδευονται ζωη δεν υπαρχει...

επειδη εισαι εσυ...
και θελω απο εσενα να μεθυσω...
βασανιστικα αργα...

γιατι ξερω να ποναω...
και ποναν τα ονειρα πολυ...
οταν δεν μοιραζονται...
γι'αυτο σου λεω...
επειδη πολυ τον αγαπησε...

ετσι οπως λιγες φορες γινεται...
κι οτι "σωστα" δεν ειναι φτιαγμενο δεν του πρεπει να ειναι καταδικασμενο...
αληθεια ποιος οριζει το "σωστο...;"

πως μετρας την αγαπη...;
ρομαντικη με λενε...;
αληθεια με λενε...!
την αληθεια μη φοβασαι επειδη αλλιως σου μαθανε...
αδικο ειναι...

οτι ειναι διαφορετικο δεν θα πρεπε να τρομαζει...
κι οτι εξελισσεται παντα μπορεις να το ακολουθεις...
αρκει να μη φοβασαι...


μου εμειναν κατι νυχτες μονες...
και μια απροσδιοριστη αναγκη για φευγιο...
στο οπως και στο οπου και για οσο...

"δεν μπορεις παντα να κανεις αυτο που θες..."
"εγω θα το κανω..."
"δεν γινεται..."
"εγω θα το κανω να γινει...ετσι ειμαι δεν το καταλαβαινεις...;"

μου εμειναν κατι νυχτες...
δεν μπορω να μπω σε καλουπια...
δεν θα ημουν εγω ετσι...
ευκολο να μ'αγαπησεις...δυσκολο να με νιωσεις...
ευκολος ο ερωτας δεν ειναι...μητε η αγαπη...

μου εμειναν τα μεσημερια που αγναντευω την ψυχη που μου απομεινε...
κι αυτο το λιγο ξερω να το αγαπω...ειναι δικο μου γιατι...ναι το" γιατι" στο τελος κι ας ειναι "λαθος"
για μενα ειναι σωστο...για μενα...
και παντα θα ειναι...
παντα θα ειμαι αλλιως...ετσι ειμαι...ετσι μπορω...ετσι νιωθω...αλλιως χανομαι...δεν ζω...

μου εμειναν κατι απογευματα που με μελαγχολουν...
δικα μου ειναι τα λαθη και τα γουσταρω...
δικες μου οι επιλογες και ολες οι συνεπειες τους...

τι ωραια που ειναι να ειμαι εγω ετσι οπως ειμαι...!!!
και να μπορεις να μ'αγαπας γι' αυτο...
ποσο δυσκολο ειναι...;

οτι διαφορετικο ειναι απο οσα εμαθες δεν παυει αληθινο να ειναι...

επειδη πολυ τον αγαπησε...
και δεν φοβηθηκε μονη να μεινει...
και να τον αγαπαει...ειτε ετσι...ειτε αλλιως...

"ξερω πως ειναι να πεφτουν τα αστρα μες τη λασπουρια...
ξερω πως ειναι και να βγαινουν ξανα και να φωτιζουν τον ουρανο μου...
ξερω να ακουω και την καρδια οταν μου γνεφει κατι...
λοιπον ειναι τοσο τρομαχτικο...;
απλα μ'αρεσει να το κανω με τον δικο μου τροπο..."




"ηθελα παντα να μπαινει ο ηλιος σε ολα τα δωματια της ψυχης μου...
κρυφα ομως παντα αγαπουσα και τη σεληνη...
φως και τα δυο...
ισως μπερδευτηκα και ανοιξα σε λαθος χρονο τα παντζουρια...
ισως παλι και οχι...
φως και τα δυο...
τωρα ποιο δημιουργει τις πιο τρομαχτικες σκιες αυτο ειναι αλλο παραμυθι..."


ειναι μερικες αγαπες που αξιζουν ουρανο...καταδικαζονται ομως εδω...
τα φτερα εμεις τα κραταμε...εμεις επιλεγουμε...εμεις...ολα εμεις...
ακους...;


Υ.Γ1 η μουσικη απο την ταινια "αυτη η νυχτα μενει"... γιατι κι αν μερικα ονειρα μοιαζουν απραγματοποιητα δεν ειναι τελικα...αρκει να ξερεις προς τα που να τα ψαξεις...και να μην φοβασαι να τα ακολουθησεις...

Υ.Γ2 η αγαπη...θελει και θυσιες...καμια φορα...

Υ.Γ3 κουραστηκα να προσπαθω να μαθω σε αλλους "πως η καρδια δεν κανει λαθη...κι οτι ακολουθηστε την πια...κι οτι γινει..."
σταματω λοιπον...κι οτι γινει...

Υ.Γ4 ειναι κατι φατσουλες αληθινες και πανεμορφες που σου φτιαχνουν την διαθεση...
τις ευχαριστω που με πηραν αγκαλια και γελασαμε και κλαψαμε και συγκινηθηκαμε...
θα μιλησω προσεχως γι αυτο σε αλλο παραμυθι...ξερετε εσεις ποιες ειστε...σας αγαπω και ευχαριστω που δεν χρειαζεται να λεμε πολλα μεταξυ μας...

Υ.Γ5 τουτο το παραμυθι ειναι περιεργο...οπως και αλλα πολλα...ωστοσο πολυ πολυ αληθινο...

Υ.Γ6 ακους...; μαθε να ακους οσα δεν λεγονται...ωστοσο τα ζηταω...

Κυριακή 9 Μαΐου 2010

ΓΡΑΜΜΑ ΣΕ ΣΕΝΑ ΜΑΝΟΥΛΑ ΜΟΥ...


Αγαπημενη μου ξημερωνει...
σε λιγες ωρες κυριακη...9 του Μαη...2 μηνες που εφυγες για το μεγαλο ταξιδι...
η γιορτη της μητερας...
γεμισαν οι βιτρινες με λουλουδια και σημειωματα "μην ξεχασετε το πιο σημαντικο προσωπο στη ζωη σας...την μητερα σας..."
κι αναρωτιεμαι ποιος θα μπορουσε να ξεχασει την μητερα του...;ποιος θα εκανε ενα τοσο μεγαλο και τραγικο λαθος...;

σου γραφω να σου πω τα νεα μας...
εδω η ζωη κυλαει λιγο πολυ οπως τα ξερες...
συνεχιζω την πρακτικη και σε περιπου 1 μηνα τελειωνω...
ειναι ενα κοριτσακι στο νοσοκομειο μολις εκλεισε τα 4,
το λενε Ε... και ηταν το πρωτο που αντικρυσα οταν επεστρεψα πρωτη μερα πισω στη δουλεια...

το βρηκα με 40 πυρετο, με πολλα αποστηματα σε ολο του το κορμακι και τοσο σοβαρα που οι γιατροι λεγαν πως δεν θα τα καταφερει...

περασαμε πολλες μερες προσπαθωντας να του ριξουμε τον πυρετο,δινοντας του τροφη απο ορο και του βαλαμε παρα πολλα φαρμακα...
μας εβλεπε και εκλαιγε...δεν ειχε κουραγιο ουτε τα ματακια του να ανοιξει...

τωρα ειναι καλα...
ειναι ενας ξανθος αγγελος που μου κολαει αυτοκολητα πανω στη στολη και που εχει γεμισει το τμημα χαρα και γελια με την απιστευτη φατσουλα του...
λεει σε ολους πως ειμαστε φιλες, μου κανει ζωγραφιες και με γεμιζει φιλια καθε μερα...
δεν ξερω γιατι...αλλα δεν νομιζω πως θα χαιρομουν περισσοτερο για ενα ξενο παιδακι...οσο εχω χαρει για την μικρη αυτη...
ισως...ισως λεω να το πηρα πολυ προσωπικα...ισως επειδη ηταν τοσο σοβαρα οσο εσυ...
ισως επειδη εγωιστικα δεν θα αντεχα να χαθει κι αλλη αθωα ψυχουλα μπροστα στα ματια μου...
ισως...πολλα ισως...

η πτυχιακη προχωρα και περιπου στο τελος του μηνα θα την παρουσιασω να τελειωνουμε και με αυτο και καλως εχοντων των πραγματων ιουνιο θα ορκιστω εκτος κι αν δεν προλαβω οποτε σεπτεμβριο στα σιγουρα...
μετα θα δουμε...
ελπιζω να βρω δουλεια πανω στον τομεα μου μην παει τοσος κοπος τζαμπα...

συνεχιζω κανονικα και στην αλλη δουλεια ευτυχως και δυστηχως...
ευτυχως γιατι τελικα με ολα αυτα δουλευω πολλες ωρες που ειναι καλο για το μυαλο μου απο οτι λενε και δυστηχως γιατι βαρεθηκα να τρεχω σαν τρελη απο εδω κι εκει για ψιχουλα...γιατι που να στα λεω απο οικονομικη αποψη τι γινεται στον κοσμο τουτο εδω και 2 μηνες...

στο σπιτι ολα καλα...
η μετακομιση τελειωσε νωρις νωρις...
πολλα πραγματα σου ειναι εδω και πολλα αποθηκευτηκαν για να κοσμισουν το σπιτι της μικρης οταν μεινει μονη της...
πολλα εδωσα εδω κι εκει και ειμαι σιγουρη πως θα συμφωνουσες με αυτη μου την κινηση αν και λιγο θα με εβριζες οταν εβλεπες τοσα και τοσα που κρατουσες για χρονια να τα βαζω σε σακουλες με τοση ευκολια...
καμια ευκολια σε διαβεβαιω...

λοιπον τωρα μενουμε ολοι μαζι οπως σου ειχα υποσχεθει οτι θα γινει μεχρι νεοτερας και παιρναμε καταπληκτικα...!!!
θυμασαι την μοναδικη ικανοτητα της μικρης στην ακαταστασια...; ε την εχει ακομα...
θυμασαι και την δικη μου μανια το καθε πραγμα να μπαινει στη θεση του και να ειναι ολα καθαρα...; ε το εχω ακομα...
οποτε δεν χρειαζεται καμια φαντασια να καταλαβεις τι γινεται καθε μερα...
προσθεσε σε ολα αυτα και την Μα'ι'ρα και θα εχεις την πληρη εικονα...

κατα τ'αλλα νομιζω πως αν δεν ειχα την μικρη δεν θα τα εβγαζα περα...
πολλα βραδια ερχεται και με ξυπναει και μου ζηταει να κοιμηθουμε μαζι...
δεν ξεσπαει σε τιποτα και με ανησυχει αυτο ιδιαιτερα...
μια δυο φορες την ειδα να νευριαζει επειδη ολοι μας εχουν για πολυ δυνατες και της την εδωσε αυτο στα νευρα...και αλλη μια να κλαιει...
την εχω πιασει ομως πολλες φορες στα κρυφα μονη της να παρακαλαει να ησουν κακια...γιατι τοτε λεει δεν θα πονουσε τοσο που εφυγες...
τα βραδια ειναι δυσκολα μαμα...
πολυ δυσκολα...
καποιος μου ειχε πει πως οσο περναει ο καιρος τοσο πιο δυσκολα θα ειναι...και ειχε απολυτο δικιο...
οι μερες μακρια σου ειναι ατελειωτες...οσο περναει ο καιρος και συνειδητοποιω την απουσια σου νομιζω πως τρελαινομαι...
πιανω το τηλεφωνο να σε παρω...τιποτα...
περνω εξω απο το παλιο σπιτι και τα παντζουρια ειναι κλειστα...θα κοιμαται λεω θα περασω ξανα αργοτερα...μα δεν εχει αργοτερα...
βλεπω κατι στην τηλεοραση και σηκωνω το ακουστικο γιατι πρεπει να το δεις κι εσυ...
ειναι και κανα 2 ταινιες που βγηκαν που θελω να τις δουμε παρεα αφου μαγειρεψεις με τα χερακια σου κατι...οχι...;καλα να παραγγειλουμε κατι και να κατσουμε να τις δουμε...

τις νυχτες που λες ειναι ολα αβασταχτα...
φοραω τα ρουχα σου να εχω το αρωμα σου και ξαπλωνω σε μια γωνια να σου μιλησω...
συνηθως δεν καταφερνω να πω πολλες κουβεντες και λεω τα πιο πολλα με λυγμους και ουρλιαχτα...
οι μερες ειναι πιο ευκολες...μπορω να κανω τον καραγκιοζη ανετα...
οσοι δεν με ξερουν δεν καταλαβαινουν τιποτα...
ολα καλα εκει εξω...
οταν γυρναω εδω ειναι το προβλημα...

ξερω πως αλλα σου υποσχεθηκα αλλα ειναι μερικες μερες που δεν μπορω να σηκωθω απο το κρεββατι...
μια αορατη δυναμη με κραταει καθηλωμενη εκει...περναν ωρες πολλες ετσι...
οχι οτι ειναι καποια ανακουφιση...
στην αρχη περιμενα να δω ονειρα...να σε δω εκει να μου μιλας αλλα δεν γινοταν...και οσο δεν γινοταν τοσο επεμενα να κλεινω τα ματια μου μεχρι να σε δω...
μα και παλι τιποτα...
υστερα θυμωνα τοσο και τα εβαζα μαζι σου που δεν κρατας τις υποσχεσεις σου και δεν ερχεσαι οπως ειχες πει...οχι μαμα δεν μετραει η μια φορα που ηρθες και ειπες πεντε πραγματα...
νομιζεις δλδ οτι με μια φορα ξεμπερδεψες και δεν χρειαζεται να ξαναρθεις...;
οκ το καταλαβαμε πως εκει που εισαι περνας καλα και εχεις βρει και δουλεια, οχι οτι αμφεβαλλα δλδ πως αν εβαζαν καποιον σε δουλεια εκει πανω θα ησουν εσυ αυτη αλλα ειπαμε να ερχεσαι...
εχω θυμωσει πολυ με αυτη την κατασταση γιατι αναρωτιεμαι αν τελικα με βλεπεις...κι αν βλεπεις οτι βασανιζομαι τοσο γιατι δεν ερχεσαι...;

τα κοριτσια ειδαν και αποειδαν και αφου στειλαν απειρα μυνηματα στα οποια δεν πηραν απαντηση...
αφου σε ολα τα τηλεφωνα εβρισκα μια ωραιοτατη δικαιολογια καποια στιγμη την ψιλιαστηκαν και εκαναν εφοδο στο σπιτι...
με μαζεψαν και με εβγαλαν εξω για ρετσινες και φαγητο μιας που λενε οτι αδυνατησα...
δικαιολογιες τωρα...μια χαρα προετοιμασια εχω κανει για τις παραλιες το καλοκαιρι που σχεδον εφτασε...
αλλωστε κι εσυ ελεγες οτι ειχα παχυνει τελευταια...

τα κοριτσια που λες ειναι πολυ κοντα μου σε ολα αυτα...οσο εγω τις κανω περα τοσο αυτες με εχουν απο κοντα...
η αληθεια ειναι πως εχω γινει λιγακι...λιγακι...δεν ξερω πως να με χαρακτηρισω...παντως καμια σχεση με αυτο που ημουν εγγυημενα πραγματα...

η μικρη λεει να παω να κοιταξω τα νευρα μου και να αλλαξω φατσα επειγοντως...
η γιαγια ασχολειται ως συνηθως με οτι διαδικαστικο υπαρχει και με πρηζει να τρεχω απο πισω της για μια γνωμη και ο παππους ακολουθει τον γνωστο παλιο δρομο που ακολουθουσε και με τον νονο μονο που τωρα ειναι χειροτερα...
θαρρω τελικα πως σου ειχε μεγαλη αδυναμια...

γενικα το ζευγος παππου-γιαγιας ειναι μια κινουμενη λυπητερη εικονα που απορω που βρισκει την δυναμη και αντεχει ακομα...
α! το καλυτερο δεν το ακουσες...η μανουλα σου βρηκε πατημα και με εκβιαζει πως θα χαρεις πολυ να με δεις παντρεμενη στα γρηγορα...
της απαντω οτι πλακα με κανει γιατι το εννοει στα γρηγορα...
γι αυτο αν δυνασαι κανε καμια παρεμβαση απο εκει πανω γιατι ποσα κουλα να αντεξω πια...;;;

τον αλλο μηνα παντρευεται η Π... και σε λιγους μηνες θα εχουμε και ανιψακι...
σκεφτομαι ποσο διαφορετικα θα ηταν ολα αυτα αν ησουν εσυ εδω...κι εκεινος βεβαια να δει το εγγονι του...
και η Ν... γενναει σε 2 μηνες...δεν ημουν κοντα της σε τιποτα ολον αυτο τιον καιρο...

νιωθω παρεισακτη μεσα στη χαρα...σαν να μην ανηκω εκει πια...σαν να μη με αφορουν ολα αυτα...απλος θεατης της ζωης των αλλων...να κοιταω και αντε να ριχνω κανενα χειροκροτημα μεχρι να βρεθω και παλι πισω στην φωλια μου και να μπορω να κλαιω μονη μου...
διχως κανεναν να με ενοχλει...διχως κανεναν να με καταλαβαινει...
ισως τα μονα ατομα που ενιωσα να με καταλαβαινουν ειναι οσοι με πλησιασαν και μου ειπαν πως εχασαν κι εκεινα εναν γονιο και κυριως την μαμα τους...ισως μονο εκει να βρηκα καπου να ακουμπησω και αυτο για λιγο και να πω πως καποιος με καταλαβαινει εστω και λιγο...

μαμα...ποναω τοσο πολυ...
τοσο αβασταχτα πολυ που νιωθω πως δεν θα το αντεξω για πολυ ακομα...
δεν ειναι ηττοπαθεια...δεν ειναι παραιτηση...
ειναι απλα η αληθεια που γινεται τοσο εντονη και αντιληπτη μερα με τη μερα...νυχτα με τη νυχτα...στιγμη με τη στιγμη...

μου λενε πως η ζωη συνεχιζεται...
πως οτι κι αν κανω δεν θα σε γυρισει πισω...
πως πρεπει να βγαινω και να ξεχνιεμαι...
πως πρεπει να κοιταξω μπροστα και να συνεχισω γιατι αυτο θα ηθελες εσυ και ετσι θα σε κανω ευτυχισμενη εκει που εισαι...μου λενε παρα πολλα...
αλλα μαμακα μου...δεν μπορω...αληθεια δεν μπορω...
παλευω τοσο πολυ αλλα τελικα δεν καταφερνω τιποτα...γιατι πολυ απλα δεν εισαι εσυ εκει να δεις,να ακουσεις,να με χαιδεψεις και να με παρεις μια αγκαλια...

δεν μεγαλωσα μαμα...την ειχα ακομα πολυ αναγκη την αγκαλια σου και το χαδι σου...
ερχομουν και κουρνιαζα μεσα της και ενιωθα σιγουρια και ασφαλεια και αγαπη απεριοριστη...
τωρα...; τωρα που να τρεξω να κουρνιασω μαμα...;
σε ποιον να πω την χαρα μου και τον πονο μου...;
σε ποιον να γκρινιαξω και να κλαψω γνωριζοντας πως θα μου δωσει την πιο αληθινη και ανιδιοτελη συμβουλη...;

ολες οι εικονες περναν ξανα και ξανα απο μπροστα μου διχως σταματημο...
εικονες απο τα νοσοκομεια...
εικονες απο την προσπαθεια...
εικονες απο τις μικρες μας νικες και τις μεγαλες μας ηττες...
εικονες συνεχεια μανουλα μου...
τοσες εικονες λες και βλεπω μονιμα μια ταινια με το πιο λυπημενο τελος...
και στο τελος παντα εγω να ουρλιαζω τρομαγμενη και με μια ελπιδα πως ολο αυτο ηταν εφιαλτης και παει περασε...
με ξυπνησες και μου ειπες ονειρο ηταν μωρο μου κοιμησου ξανα...
ομως δεν ειναι μαμα...δεν ειναι ονειρο και μολις το καταλαβαινω ουρλιαζω και παλι μεχρι να σταματησω επειδη δεν βγαινει αλλο φωνη...

νιωθω μονη...τοσο πολυ μονη οσο δεν ενιωσα ποτε...
τις νυχτες ευχομαι και παρακαλω γρηγορα να γινει κατι να βρεθω κοντα σου...
δεν με νοιαζει αν θεωρηθει παραιτηση και αδυναμια...
θελω απλα να ειμαι εκει που εισαι...θελω την αγκαλια σου και το φιλι σου...

μανουλα μου...γλυκο μου μανουλακι μοναδικο και αναντικαταστατο...πως να αντεξω διχως σου...;
σου ελεγα πως αν μου κανεις καμια πλακα και φυγεις θα φυγω κι εγω μαζι σου...και κοιτα εσυ εφυγες κι εγω ειμαι ακομα εδω...
δεν ξερω αν με κραταει η υποσχεση που σου εδωσα η' η αδυναμια να φυγω μαζι σου...
ισως παλι να με κραταει εκεινο το μικρο που χρειαζεται μια αγκαλια και που σε ανυποπτο χρονο πεφτει πανω μου και με γεμιζει φιλια και αγκαλιες...

α!που να δεις τον Γ... που με γεμιζει λουλουδια,σοκολατες και οτι περναει απο το μυαλο του μου φερνει...καθε λιγες μερες κι απο κατι...
αγαπες και φρου φρου...;μετανοια...;τυψεις...;ποιος ξερει τι ακριβως προσπαθει να κερδισει...;
δεν ξερω αν τον συμπονω η' αν τον λυπαμαι...
αν θα του κανω την χαρη να νιωσει λιγο καλα η΄αν δεν εχω την δυναμη καν γι αυτο...
πανε πολλα χρονια βλεπεις και μεσα μου εχει επελθει η ετυμηγορια του εδω και καιρο...
παντως αν τα βλεπεις αυτα απο εκει πανω πολυ θα γελας ειμαι σιγουρη...

μαμα αυριο γιορταζουν οι μανουλες...
κι εγω δεν μπορω να σου κανω μια τεραστια αγκαλια, να σε γεμισω λουλουδια και φιλια και αυτο με σκοτωνει...
δεν ηξερα τι αλλο να κανω παρα να σου γραψω αυτο το γραμμα με την ελπιδα πως αυτη την φορα θα μου δωσεις λιγο σημασια και θα ερθεις να σε δω και ισως να με αφησεις να σε αγγιξω και λιγο...

σε παρακαλω...καθε νυχτα πεφτω στο κρεββατι με αυτη την ελπιδα...τι με αφηνεις και περιμενω ετσι...;
καθε μερα μιλαω με τις ωρες σε μια φωτογραφια...τι περιμενεις για να μου απαντησεις...;
μαμα...
κανεις ποτε δεν θα καταλαβει την σχεση που ειχαμε...
κι ισως καποιοι να με κοροιδευουν και λιγο λεγοντας πως ειμαι μαμοθρευτο...ομως εγω ξερω πως ησουν η φιλη μου, η κολητη μου, η αδερφη μου η μαμα και ο μπαμπας μαζι...και ολα αυτα δεν μπορει κανεις να μου τα παρει πισω...κι ουτε μπορει κανεις να τα αντικαταστησει...

ξερω πως θα γελασω και παλι μα ποτε δεν θα φτασει το γελιο μου στα βαθη της ψυχης...
ξερω πως θα χαρω ξανα μα ποτε δεν θα ειναι η χαρα τοσο βαθια οσο ηταν καποτε...
ξερω πως υπαρχουν ανθρωποι που με αγαπανε αλλα κανενας οσο με αγαπησες εσυ...

τιποτα ποτε δεν θα ειναι ξανα το ιδιο...γιατι δεν θα εισαι εσυ καπου εκει να το βλεπεις και να του δινεις αλλη σημασια...
την σημασια που του πρεπει...

αυριο ειναι η γιορτη της μητερας...
κι εγω...
κι εγω δεν εχω που να παω...
δεν με χωραει ο τοπος...δεν με χωραει ολοκληρος ο κοσμος μαμα...
ποσο αβασταχτα μου λειπεις...
ποσο αδιανοητα ποναω...
ποσο δυνατο ειναι αυτο το χερι που μου ξεριζωνει καθε μερα την καρδια...

που να τα χωρεσω ολα αυτα μανουλα που δεν ειναι εδω η αγκαλια σου που χωρουσε ολο μου το ειναι...;
και την εχω τοσο πολυ αναγκη...

ποσο σ'αγαπω μανουλα μου...!!!
και ποσο χρειαζομαι να ακουσω απο τα χειλη σου "κι εγω μωρο μου...παρα πολυ σε αγαπω...μη μου στεναχωριεσαι..."


Υ.Γ αυτο το γραμμα παει στον ουρανο κι ετσι για πρωτη φορα τα σχολια θα μεινουν κλειστα...

Σάββατο 1 Μαΐου 2010

ΕΝΑ ΑΝΟΙΞΙΑΤΙΚΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ...


Θα ηταν μεσημερι...
καθοταν στο μπαλκονακι της μοναξιας της κι αγναντευε την ψυχη της...
παντα μεσημερι της αρεσε να το κανει αυτο...
οπως οταν ηταν παιδι...

τα μεσημερια που κοιμοντουσαν ολοι εκεινη εβρισκε ευκαιρια και ξυπολυτη στον καυτο ηλιο μετρουσε την ζωη της που χωρουσε ολακερη σε μια πλακοστρωτη αυλη...

τα 2 πλατια μαρμαρινα σκαλια χωρουσαν εκεινη,την μικρη της γατουλα...(ποτε δεν ηταν δικια της αλλα παντα αποζητουσε οτι αγαπουσε να το κανει δικο της...)
οσες πασχαλιτσες ειχε μαζεψει και την κουκλα της...εκεινη ηταν δικια της...της την ειχαν αγορασει στο γνωστο πανηγυρι και δεν την αφηνε απο την αγκαλια της...
μια γαλανοματα,ξανθια κουκλα με μπλε φορεμα και ασπρο καπελο...

αλλα ηταν δικια της και για εναν ακομα λογο...
της κρατουσε συντροφια τα βραδια που φοβοταν να κοιμηθει...
της ελεγε παραμυθια και πολλες φορες την καθησυχαζε μεχρι να την παρει ο υπνος...
ακομα και τωρα δεν ηξερε γιατι εκεινα τα βραδια ηταν τοσο δυσκολα...

χαμογελασε στην θυμηση της...
παντα τα μεσημερια την επαιρνε αγκαλια και βουτουσε μεσα στον κηπο...
τοτε φαινοταν τεραστιος με τοσα πολλα λουλουδια γυρω της νομιζε πως δεν την εβλεπε κανεις...
χορευανε αναμεσα στις τριανταφυλλιες...στα ζουμπουλια...σε εκεινα τα πορτοκαλι που ποτε δεν εμαθε πως τα λενε και στα νυχτολουλουδα...εκεινα ηταν τα αγαπημενα της...
χορευανε και γελουσε...
τοτε ηταν που σηκωνοταν η γιαγια απο το μεσημεριανο ραχατι κι εβαζε τις φωνες που βουτηξε ξανα στον κηπο και θα της χαλουσε τα λουλουδια...

γελασε με την ψυχη της...
αχ βρε γιαγια...παντα νομιζες πως ολη η ομορφια ειναι για να την κοιτας απο μακρια...να την φροντιζεις και να την κοιτας...
ποτε δεν σου εμαθε κανεις πως οταν βουτας μεσα της τοτε γινεσαι κι εσυ ενα με αυτη...
ε...κι αν πατησεις κανενα αγκαθι αναμεσα στα λουλουδια κι αυτο μεσα στο προγραμμα ειναι...
συνεχισε να γελας...κι ας ματωνεις συνεχισε να γελας...
η μυρωδια απο εκεινα τα μεσημερια πλανιωταν παντου γυρω της...
τιποτα δεν ειχε αλλαξει και τιποτα δεν ηταν ιδιο...
τα δυο πλατια μαρμαρινα σκαλια ισα που χωρουσαν την ιδια...ενα πακετο τσιγαρα κι εναν καφε...
α...και τα ονειρα...ολακερα ονειρα μιας ζωης που χαραξε την δικη της πορεια οπως κανουν αλλωστε παντα οι εκαστοτε ζωες...απλα δεν το ξερουμε...δεν μας το μαθαινουν απο την αρχη,αλλα και να προσπαθησει καποιος δεν τον πιστευεις...αισθανεσαι παντοδυναμος...αισθανεσαι πως ολα μπορεις να τα καταφερεις...

αυτα σκεφτοταν και χαμογελουσε γλυκοπικρα...
εκει στα δυο πλατια μαρμαρινα σκαλια...
δεν ηθελε να μετρησει ποσα χρονια περασαν απο τον καιρο της παντοδυναμιας της μεχρι την συνειδητοποιηση της...
οσα και να ηταν ειχε καμια σημασια...;

το ταξιδι λενε πως μετραει...κι ετσι ειναι...τωρα μπορουσε να το πει με σιγουρια...
εχει ομορφιες πολλες το ταξιδι...κυριως στις φουρτουνες του...κανει κατι γυρισματα εκει ο ουρανος με την θαλασσα που ομοια του δεν θα δεις σε μπουνατσα...
καμια νηνεμια δεν θα σου προσφερει τετοια ομορφη ζαλαδα...
τιποτα απο οσα ειχε σχεδιασει δεν εγινε ποτε...
τιποτα απολυτως...
αλλα δεν επαψε ποτε να κανει σχεδια...
της ειχε πει ο παπους της πως οταν παψεις να κανεις ονειρα πεθαινεις...και πεθαινεις ασχημα...γιατι ο θανατος δεν ειναι παρα ενα ταξιδι ακομα μικρη μου της ελεγε...αλλα δεν ειναι το ιδιο να ταξιδευεις με ομορφες εικονες και το ιδιο διχως εικονες...

ετσι κι εκεινη μια ζωη επλαθε ονειρα...δεν ειχε καμια σημασια αν δεν βγηκαν αληθινα...σημασια εχει που τα ονειρευτηκε και εζησε μεσα σε αυτα οσα δεν θα ζουσε ποτε στ'αληθεια...

αληθεια...;αναρωτηθηκε...
να ηταν αληθεια τα ονειρα η' η ζωη...
μηπως η ζωη ειναι απλα ενα ακομη ονειρο...;
μηπως καλυτερα δεν ζουσε σε οτι μονη της επλαθε παρα σε οτι της πλασαρανε για αληθεια...;
κι ειχε κι εκεινο το συνηθειο να μπερδευεται τελευταια...το ειχε ζησει στ'αληθεια εκεινο το γεγονος...η' το ειχε πλασει η φαντασια της...;
δεν ειχε και πολυ σημασια πια...
αλλωστε δεν ηταν αυτος ο σκοπος του σημερινου μεσημεριου...
δεν ηθελε ουτε απολογισμους να κανει...ουτε σωστα και λαθος να μετρησει...
ουτε χαμογελα και δακρυα...
ολα αυτα ειχαν γινει ενα πια...η συνειδητοποιηση που λεγαμε...
ενα τελευταιο ταξιδι ηθελε να κανει...στο χτες και στο σημερα...
να βουτηξει την ψυχη της στο μελι του ηλιου και να την αφησει να σβησει μετα στην δροσια της θαλασσας ηθελε...
να νιωσει την φωτια μεσα της και τον ηχο που κανει η φλογα οταν σβηνει απο το νερο ηθελε...

ειχε παρει να νυχτωνει...
ο ηλιος επεσε κι ενα ελαφρυ αερακι σηκωνε τα φυλλα και τα πεταλα απ΄τα λουλουδια στηνοντας εναν αυτοσχεδιο χορο...
εγειρε η μερα να ξαποστασει...
εγειρε κι εκεινη το κεφαλι της διπλα στην τριανταφυλλια...
κοιταξε το ολανθιστο τριανταφυλλο και τα αγκαθακια απο κατω...
χαμογελασε...
καπως ετσι...ολα ειναι καπως ετσι...σκεφτηκε...
εγειρε το κεφαλι της...

απεναντι στον κηπο μια μικρη χορευε αναμεσα στα λουλουδια αγκαλια με μια ξανθια κουκλα...
μια μικρη...παντοδυναμη...που το παιδικο της γελακι εφτανε μεχρι τον ουρανο και γαργαλουσε τα φτερα των αγγελων...

κανεις δεν της φωναξε πως θα χαλασει τα λουλουδια...
μονο γελια ακουγονταν απο παντου...

τα ονειρα ειχαν φτιαξει το ομορφοτερο ταξιδι...



Υ.Γ 1 το μυστικο ειναι να τα πιστευεις...τα ονειρα ντε...τοτε γινονται αληθινα...

Υ.Γ2 οταν οι ανθρωποι ξεπουλανε την ψυχη σου και μετα σου ζητανε μερτικο...τραγουδα μωρε...τραγουδα...

Υ.Γ3 τωρα ξερεις θαρρω με ποσα λιγα μπορω να λεγομαι ευτυχισμενη...η' ακομα δεν εμαθες...;

Υ.Γ4 ενα τριανταφυλλενιο "σ'αγαπω" πλανιεται ολη μερα μεσα μου και δεν εχω που να το ακουμπησω...αν το βρεις αγκαλιασε το...σ'εψαχνε...

ΥΓ5 .......τραγουδα λεμε...αλλιως την εβαψες...