Αγαπημενη μου ξημερωνει...
σε λιγες ωρες κυριακη...9 του Μαη...2 μηνες που εφυγες για το μεγαλο ταξιδι...
η γιορτη της μητερας...
γεμισαν οι βιτρινες με λουλουδια και σημειωματα "μην ξεχασετε το πιο σημαντικο προσωπο στη ζωη σας...την μητερα σας..."
κι αναρωτιεμαι ποιος θα μπορουσε να ξεχασει την μητερα του...;ποιος θα εκανε ενα τοσο μεγαλο και τραγικο λαθος...;
σου γραφω να σου πω τα νεα μας...
εδω η ζωη κυλαει λιγο πολυ οπως τα ξερες...
συνεχιζω την πρακτικη και σε περιπου 1 μηνα τελειωνω...
ειναι ενα κοριτσακι στο νοσοκομειο μολις εκλεισε τα 4,
το λενε Ε... και ηταν το πρωτο που αντικρυσα οταν επεστρεψα πρωτη μερα πισω στη δουλεια...
το βρηκα με 40 πυρετο, με πολλα αποστηματα σε ολο του το κορμακι και τοσο σοβαρα που οι γιατροι λεγαν πως δεν θα τα καταφερει...
περασαμε πολλες μερες προσπαθωντας να του ριξουμε τον πυρετο,δινοντας του τροφη απο ορο και του βαλαμε παρα πολλα φαρμακα...
μας εβλεπε και εκλαιγε...δεν ειχε κουραγιο ουτε τα ματακια του να ανοιξει...
τωρα ειναι καλα...
ειναι ενας ξανθος αγγελος που μου κολαει αυτοκολητα πανω στη στολη και που εχει γεμισει το τμημα χαρα και γελια με την απιστευτη φατσουλα του...
λεει σε ολους πως ειμαστε φιλες, μου κανει ζωγραφιες και με γεμιζει φιλια καθε μερα...
δεν ξερω γιατι...αλλα δεν νομιζω πως θα χαιρομουν περισσοτερο για ενα ξενο παιδακι...οσο εχω χαρει για την μικρη αυτη...
ισως...ισως λεω να το πηρα πολυ προσωπικα...ισως επειδη ηταν τοσο σοβαρα οσο εσυ...
ισως επειδη εγωιστικα δεν θα αντεχα να χαθει κι αλλη αθωα ψυχουλα μπροστα στα ματια μου...
ισως...πολλα ισως...
η πτυχιακη προχωρα και περιπου στο τελος του μηνα θα την παρουσιασω να τελειωνουμε και με αυτο και καλως εχοντων των πραγματων ιουνιο θα ορκιστω εκτος κι αν δεν προλαβω οποτε σεπτεμβριο στα σιγουρα...
μετα θα δουμε...
ελπιζω να βρω δουλεια πανω στον τομεα μου μην παει τοσος κοπος τζαμπα...
συνεχιζω κανονικα και στην αλλη δουλεια ευτυχως και δυστηχως...
ευτυχως γιατι τελικα με ολα αυτα δουλευω πολλες ωρες που ειναι καλο για το μυαλο μου απο οτι λενε και δυστηχως γιατι βαρεθηκα να τρεχω σαν τρελη απο εδω κι εκει για ψιχουλα...γιατι που να στα λεω απο οικονομικη αποψη τι γινεται στον κοσμο τουτο εδω και 2 μηνες...
στο σπιτι ολα καλα...
η μετακομιση τελειωσε νωρις νωρις...
πολλα πραγματα σου ειναι εδω και πολλα αποθηκευτηκαν για να κοσμισουν το σπιτι της μικρης οταν μεινει μονη της...
πολλα εδωσα εδω κι εκει και ειμαι σιγουρη πως θα συμφωνουσες με αυτη μου την κινηση αν και λιγο θα με εβριζες οταν εβλεπες τοσα και τοσα που κρατουσες για χρονια να τα βαζω σε σακουλες με τοση ευκολια...
καμια ευκολια σε διαβεβαιω...
λοιπον τωρα μενουμε ολοι μαζι οπως σου ειχα υποσχεθει οτι θα γινει μεχρι νεοτερας και παιρναμε καταπληκτικα...!!!
θυμασαι την μοναδικη ικανοτητα της μικρης στην ακαταστασια...; ε την εχει ακομα...
θυμασαι και την δικη μου μανια το καθε πραγμα να μπαινει στη θεση του και να ειναι ολα καθαρα...; ε το εχω ακομα...
οποτε δεν χρειαζεται καμια φαντασια να καταλαβεις τι γινεται καθε μερα...
προσθεσε σε ολα αυτα και την Μα'ι'ρα και θα εχεις την πληρη εικονα...
κατα τ'αλλα νομιζω πως αν δεν ειχα την μικρη δεν θα τα εβγαζα περα...
πολλα βραδια ερχεται και με ξυπναει και μου ζηταει να κοιμηθουμε μαζι...
δεν ξεσπαει σε τιποτα και με ανησυχει αυτο ιδιαιτερα...
μια δυο φορες την ειδα να νευριαζει επειδη ολοι μας εχουν για πολυ δυνατες και της την εδωσε αυτο στα νευρα...και αλλη μια να κλαιει...
την εχω πιασει ομως πολλες φορες στα κρυφα μονη της να παρακαλαει να ησουν κακια...γιατι τοτε λεει δεν θα πονουσε τοσο που εφυγες...
τα βραδια ειναι δυσκολα μαμα...
πολυ δυσκολα...
καποιος μου ειχε πει πως οσο περναει ο καιρος τοσο πιο δυσκολα θα ειναι...και ειχε απολυτο δικιο...
οι μερες μακρια σου ειναι ατελειωτες...οσο περναει ο καιρος και συνειδητοποιω την απουσια σου νομιζω πως τρελαινομαι...
πιανω το τηλεφωνο να σε παρω...τιποτα...
περνω εξω απο το παλιο σπιτι και τα παντζουρια ειναι κλειστα...θα κοιμαται λεω θα περασω ξανα αργοτερα...μα δεν εχει αργοτερα...
βλεπω κατι στην τηλεοραση και σηκωνω το ακουστικο γιατι πρεπει να το δεις κι εσυ...
ειναι και κανα 2 ταινιες που βγηκαν που θελω να τις δουμε παρεα αφου μαγειρεψεις με τα χερακια σου κατι...οχι...;καλα να παραγγειλουμε κατι και να κατσουμε να τις δουμε...
τις νυχτες που λες ειναι ολα αβασταχτα...
φοραω τα ρουχα σου να εχω το αρωμα σου και ξαπλωνω σε μια γωνια να σου μιλησω...
συνηθως δεν καταφερνω να πω πολλες κουβεντες και λεω τα πιο πολλα με λυγμους και ουρλιαχτα...
οι μερες ειναι πιο ευκολες...μπορω να κανω τον καραγκιοζη ανετα...
οσοι δεν με ξερουν δεν καταλαβαινουν τιποτα...
ολα καλα εκει εξω...
οταν γυρναω εδω ειναι το προβλημα...
ξερω πως αλλα σου υποσχεθηκα αλλα ειναι μερικες μερες που δεν μπορω να σηκωθω απο το κρεββατι...
μια αορατη δυναμη με κραταει καθηλωμενη εκει...περναν ωρες πολλες ετσι...
οχι οτι ειναι καποια ανακουφιση...
στην αρχη περιμενα να δω ονειρα...να σε δω εκει να μου μιλας αλλα δεν γινοταν...και οσο δεν γινοταν τοσο επεμενα να κλεινω τα ματια μου μεχρι να σε δω...
μα και παλι τιποτα...
υστερα θυμωνα τοσο και τα εβαζα μαζι σου που δεν κρατας τις υποσχεσεις σου και δεν ερχεσαι οπως ειχες πει...
οχι μαμα δεν μετραει η μια φορα που ηρθες και ειπες πεντε πραγματα...νομιζεις δλδ οτι με μια φορα ξεμπερδεψες και δεν χρειαζεται να ξαναρθεις...;
οκ το καταλαβαμε πως εκει που εισαι περνας καλα και εχεις βρει και δουλεια, οχι οτι αμφεβαλλα δλδ πως αν εβαζαν καποιον σε δουλεια εκει πανω θα ησουν εσυ αυτη αλλα ειπαμε να ερχεσαι...
εχω θυμωσει πολυ με αυτη την κατασταση γιατι αναρωτιεμαι αν τελικα με βλεπεις...κι αν βλεπεις οτι βασανιζομαι τοσο γιατι δεν ερχεσαι...;
τα κοριτσια ειδαν και αποειδαν και αφου στειλαν απειρα μυνηματα στα οποια δεν πηραν απαντηση...
αφου σε ολα τα τηλεφωνα εβρισκα μια ωραιοτατη δικαιολογια καποια στιγμη την ψιλιαστηκαν και εκαναν εφοδο στο σπιτι...
με μαζεψαν και με εβγαλαν εξω για ρετσινες και φαγητο μιας που λενε οτι αδυνατησα...
δικαιολογιες τωρα...μια χαρα προετοιμασια εχω κανει για τις παραλιες το καλοκαιρι που σχεδον εφτασε...
αλλωστε κι εσυ ελεγες οτι ειχα παχυνει τελευταια...
τα κοριτσια που λες ειναι πολυ κοντα μου σε ολα αυτα...οσο εγω τις κανω περα τοσο αυτες με εχουν απο κοντα...
η αληθεια ειναι πως εχω γινει λιγακι...λιγακι...δεν ξερω πως να με χαρακτηρισω...παντως καμια σχεση με αυτο που ημουν εγγυημενα πραγματα...
η μικρη λεει να παω να κοιταξω τα νευρα μου και να αλλαξω φατσα επειγοντως...
η γιαγια ασχολειται ως συνηθως με οτι διαδικαστικο υπαρχει και με πρηζει να τρεχω απο πισω της για μια γνωμη και ο παππους ακολουθει τον γνωστο παλιο δρομο που ακολουθουσε και με τον νονο μονο που τωρα ειναι χειροτερα...
θαρρω τελικα πως σου ειχε μεγαλη αδυναμια...
γενικα το ζευγος παππου-γιαγιας ειναι μια κινουμενη λυπητερη εικονα που απορω που βρισκει την δυναμη και αντεχει ακομα...
α! το καλυτερο δεν το ακουσες...η μανουλα σου βρηκε πατημα και με εκβιαζει πως θα χαρεις πολυ να με δεις παντρεμενη στα γρηγορα...
της απαντω οτι πλακα με κανει γιατι το εννοει στα γρηγορα...
γι αυτο αν δυνασαι κανε καμια παρεμβαση απο εκει πανω γιατι ποσα κουλα να αντεξω πια...;;;
τον αλλο μηνα παντρευεται η Π... και σε λιγους μηνες θα εχουμε και ανιψακι...
σκεφτομαι ποσο διαφορετικα θα ηταν ολα αυτα αν ησουν εσυ εδω...κι εκεινος βεβαια να δει το εγγονι του...
και η Ν... γενναει σε 2 μηνες...δεν ημουν κοντα της σε τιποτα ολον αυτο τιον καιρο...
νιωθω παρεισακτη μεσα στη χαρα...σαν να μην ανηκω εκει πια...σαν να μη με αφορουν ολα αυτα...απλος θεατης της ζωης των αλλων...να κοιταω και αντε να ριχνω κανενα χειροκροτημα μεχρι να βρεθω και παλι πισω στην φωλια μου και να μπορω να κλαιω μονη μου...
διχως κανεναν να με ενοχλει...διχως κανεναν να με καταλαβαινει...
ισως τα μονα ατομα που ενιωσα να με καταλαβαινουν ειναι οσοι με πλησιασαν και μου ειπαν πως εχασαν κι εκεινα εναν γονιο και κυριως την μαμα τους...ισως μονο εκει να βρηκα καπου να ακουμπησω και αυτο για λιγο και να πω πως καποιος με καταλαβαινει εστω και λιγο...μαμα...ποναω τοσο πολυ...
τοσο αβασταχτα πολυ που νιωθω πως δεν θα το αντεξω για πολυ ακομα...
δεν ειναι ηττοπαθεια...δεν ειναι παραιτηση...
ειναι απλα η αληθεια που γινεται τοσο εντονη και αντιληπτη μερα με τη μερα...νυχτα με τη νυχτα...στιγμη με τη στιγμη...
μου λενε πως η ζωη συνεχιζεται...
πως οτι κι αν κανω δεν θα σε γυρισει πισω...
πως πρεπει να βγαινω και να ξεχνιεμαι...
πως πρεπει να κοιταξω μπροστα και να συνεχισω γιατι αυτο θα ηθελες εσυ και ετσι θα σε κανω ευτυχισμενη εκει που εισαι...μου λενε παρα πολλα...
αλλα μαμακα μου...δεν μπορω...αληθεια δεν μπορω...
παλευω τοσο πολυ αλλα τελικα δεν καταφερνω τιποτα...γιατι πολυ απλα δεν εισαι εσυ εκει να δεις,να ακουσεις,να με χαιδεψεις και να με παρεις μια αγκαλια...
δεν μεγαλωσα μαμα...την ειχα ακομα πολυ αναγκη την αγκαλια σου και το χαδι σου...
ερχομουν και κουρνιαζα μεσα της και ενιωθα σιγουρια και ασφαλεια και αγαπη απεριοριστη...
τωρα...; τωρα που να τρεξω να κουρνιασω μαμα...;
σε ποιον να πω την χαρα μου και τον πονο μου...;
σε ποιον να γκρινιαξω και να κλαψω γνωριζοντας πως θα μου δωσει την πιο αληθινη και ανιδιοτελη συμβουλη...;
ολες οι εικονες περναν ξανα και ξανα απο μπροστα μου διχως σταματημο...
εικονες απο τα νοσοκομεια...
εικονες απο την προσπαθεια...
εικονες απο τις μικρες μας νικες και τις μεγαλες μας ηττες...
εικονες συνεχεια μανουλα μου...
τοσες εικονες λες και βλεπω μονιμα μια ταινια με το πιο λυπημενο τελος...
και στο τελος παντα εγω να ουρλιαζω τρομαγμενη και με μια ελπιδα πως ολο αυτο ηταν εφιαλτης και παει περασε...
με ξυπνησες και μου ειπες ονειρο ηταν μωρο μου κοιμησου ξανα...
ομως δεν ειναι μαμα...δεν ειναι ονειρο και μολις το καταλαβαινω ουρλιαζω και παλι μεχρι να σταματησω επειδη δεν βγαινει αλλο φωνη...
νιωθω μονη...τοσο πολυ μονη οσο δεν ενιωσα ποτε...
τις νυχτες ευχομαι και παρακαλω γρηγορα να γινει κατι να βρεθω κοντα σου...
δεν με νοιαζει αν θεωρηθει παραιτηση και αδυναμια...
θελω απλα να ειμαι εκει που εισαι...θελω την αγκαλια σου και το φιλι σου...
μανουλα μου...γλυκο μου μανουλακι μοναδικο και αναντικαταστατο...πως να αντεξω διχως σου...;
σου ελεγα πως αν μου κανεις καμια πλακα και φυγεις θα φυγω κι εγω μαζι σου...και κοιτα εσυ εφυγες κι εγω ειμαι ακομα εδω...
δεν ξερω αν με κραταει η υποσχεση που σου εδωσα η' η αδυναμια να φυγω μαζι σου...
ισως παλι να με κραταει εκεινο το μικρο που χρειαζεται μια αγκαλια και που σε ανυποπτο χρονο πεφτει πανω μου και με γεμιζει φιλια και αγκαλιες...
α!που να δεις τον Γ... που με γεμιζει λουλουδια,σοκολατες και οτι περναει απο το μυαλο του μου φερνει...καθε λιγες μερες κι απο κατι...
αγαπες και φρου φρου...;μετανοια...;τυψεις...;ποιος ξερει τι ακριβως προσπαθει να κερδισει...;
δεν ξερω αν τον συμπονω η' αν τον λυπαμαι...
αν θα του κανω την χαρη να νιωσει λιγο καλα η΄αν δεν εχω την δυναμη καν γι αυτο...
πανε πολλα χρονια βλεπεις και μεσα μου εχει επελθει η ετυμηγορια του εδω και καιρο...
παντως αν τα βλεπεις αυτα απο εκει πανω πολυ θα γελας ειμαι σιγουρη...
μαμα αυριο γιορταζουν οι μανουλες...
κι εγω δεν μπορω να σου κανω μια τεραστια αγκαλια, να σε γεμισω λουλουδια και φιλια και αυτο με σκοτωνει...
δεν ηξερα τι αλλο να κανω παρα να σου γραψω αυτο το γραμμα με την ελπιδα πως αυτη την φορα θα μου δωσεις λιγο σημασια και θα ερθεις να σε δω και ισως να με αφησεις να σε αγγιξω και λιγο...
σε παρακαλω...καθε νυχτα πεφτω στο κρεββατι με αυτη την ελπιδα...τι με αφηνεις και περιμενω ετσι...;
καθε μερα μιλαω με τις ωρες σε μια φωτογραφια...τι περιμενεις για να μου απαντησεις...;
μαμα...κανεις ποτε δεν θα καταλαβει την σχεση που ειχαμε...
κι ισως καποιοι να με κοροιδευουν και λιγο λεγοντας πως ειμαι μαμοθρευτο...ομως εγω ξερω πως ησουν η φιλη μου, η κολητη μου, η αδερφη μου η μαμα και ο μπαμπας μαζι...και ολα αυτα δεν μπορει κανεις να μου τα παρει πισω...κι ουτε μπορει κανεις να τα αντικαταστησει...
ξερω πως θα γελασω και παλι μα ποτε δεν θα φτασει το γελιο μου στα βαθη της ψυχης...
ξερω πως θα χαρω ξανα μα ποτε δεν θα ειναι η χαρα τοσο βαθια οσο ηταν καποτε...
ξερω πως υπαρχουν ανθρωποι που με αγαπανε αλλα κανενας οσο με αγαπησες εσυ...
τιποτα ποτε δεν θα ειναι ξανα το ιδιο...γιατι δεν θα εισαι εσυ καπου εκει να το βλεπεις και να του δινεις αλλη σημασια...
την σημασια που του πρεπει...
αυριο ειναι η γιορτη της μητερας...
κι εγω...
κι εγω δεν εχω που να παω...
δεν με χωραει ο τοπος...δεν με χωραει ολοκληρος ο κοσμος μαμα...
ποσο αβασταχτα μου λειπεις...ποσο αδιανοητα ποναω...
ποσο δυνατο ειναι αυτο το χερι που μου ξεριζωνει καθε μερα την καρδια...
που να τα χωρεσω ολα αυτα μανουλα που δεν ειναι εδω η αγκαλια σου που χωρουσε ολο μου το ειναι...;
και την εχω τοσο πολυ αναγκη...
ποσο σ'αγαπω μανουλα μου...!!!
και ποσο χρειαζομαι να ακουσω απο τα χειλη σου "κι εγω μωρο μου...παρα πολυ σε αγαπω...μη μου στεναχωριεσαι..."
Υ.Γ αυτο το γραμμα παει στον ουρανο κι ετσι για πρωτη φορα τα σχολια θα μεινουν κλειστα...
