Σάββατο 5 Οκτωβρίου 2013

ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ...ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ...ΕΚΕΙΝΗ...ΕΚΕΙΝΟΣ...


Μια φορα κι εναν καιρο ηταν το νησι των λεξεων...
και ηταν κι εκεινη εκει...


Μη με ρωτατε πως βρεθηκε εκει...δεν ξερω να σας πω...

Εκεινη ξεκινησε να πιστευει στις λεξεις και στα παραμυθια απο την γιαγια Αναστασια...
η γιαγια αυτη λοιπον ειχε το συνηθειο να την βαζει για υπνο λεγοντας της ιστοριες για το Βασιλοπουλο που αγαπουσε τοσο πολυ την πριγκιπισσα που σκοτωνε τεραστιους δρακους και υπερνικουσε πολλα εμποδια για να ζησει τελικα μαζι της καλα κι εμεις καλυτερα...!
οι ιστοριες αυτες ειχαν παντα το ηθικο διδαγμα πως η αγαπη ολα τα νικα και παντα βγαινει νικητρια...!

Εκεινη λοιπον δεν χρειαστηκε κατι περισσοτερο...αυτο ηταν!αυτο ηταν το νοημα της ζωης...αυτο ηταν που εκανε την καρδια της να σκιρτησει...αυτο εκανε τα ματια της να λαμψουν και να κοιμαται με ονειρα γλυκα...η αγαπη!η αγαπη στις καρδιες των ανθρωπων...αυτο που τους κανει να πιστευουν οτι μπορει να νικησουν θερια αρκει να τη ζησουν...!

Και καπως ετσι μεγαλωνε...και καπως ετσι οριζε τη ζωη της ή η ζωη της οριζε αυτη...
με γνωμονα παντα την αγαπη γνωριζε ανθρωπους...καταστασεις...με γνωμονα την αγαπη και την δοτικοτητα επελεξε το επαγγελμα της...τους φιλους της...ακομα και τους εχθρους της...
Αν λενε πως ολοι ερχομαστε σε αυτη τη ζωη γιατι εχουμε εναν σκοπο να εκπληρωσουμε τοτε εκεινης ηταν αυτος...να δωσει αγαπη!ή εστω να προσπαθησει...ή εστω να μαθει γι'αυτην...ή να διδαχθει απο αυτην...

Λοιπον τα χρονια περνουσαν και εκεινη δεν εβλεπε τιποτα απο τα παραμυθια να εκπληρωνεται στην πραγματικη ζωη...
οσο αυτη προσπαθουσε να τα εξηγησει ολα με βαση την καρδια και την αγαπη τοσο κοντρα της ερχοταν η λογικη και κατι αλλες "λεξεις" που σιγουρα δεν ειχαν να κανουν με αγαπη...
οι ανθρωποι διπλα της και γυρω της λεγανε ποσο πολυ θελουν να ζησουν το "παραμυθι" αλλα κανεις δεν ηταν διαθετημενος να παλεψει με θηρια...
αδικα προσπαθουσε να τους εξηγησει εκεινη πως το παραμυθι δεν ειναι ετσι...εχει συγκεκριμενη σειρα για να φτασεις στο "ζησανε αυτοι καλα κι εμεις καλυτερα"...
ερχονταν παλι μπροστα της ολες αυτες οι λεξεις...
"βλακειες"..."πετας στα συννεφα"..."δεν εχεις καμια επαφη με την πραγματικοτητα"..."ονειροπολα"...
"αλλες εποχες"...

Εκεινη δεν εδινε σημασια...
την πονουσε ολο αυτο γιατι σιγουρα ηταν ονειροπολα αλλα σιγουρα ειχε πολλη και μαλιστα καλη "επαφη με την πραγματικοτητα"...
απλα...ζητουσε μια αλλη πραγματικοτητα...εκεινη που αυτη ονειρευοταν και που ηξερε πως αν τη θες πολυ και προσπαθεις εκεινη θα ερθει οπως και ολα τα πραγματα στη ζωη μας...

Οσο τα χρονια περνουσαν η πραγματικοτητα γινοταν ολο και πιο ασχημη...υπηρξαν και καλες στιγμες δεν λεω...αλλα παντα με την σκια καποιων αλλων στιγμων που σκοτεινιαζαν το τοπιο...
και οσο εκεινη αντιστεκοταν τοσο οι "λεξεις" γινονταν πιο βαριες και πιο σκληρες...

"ολα ξεπερνιουνται"..."δεν υπαρχει η αγαπη που πιστευεις"..."δεν υπαρχει κανεις που θα παλευε με θηρια σημερα"..."σημερα πρεπει να κοιτας την παρτη σου αν θες να επιβιωσεις"..."πρεπει να κοιτας τον εαυτο σου"..."κανεις δεν νοιαζεται για δυσκολιες...ολοι θελουν να ερθουν τα πραγματα ευκολα"...
μα φυσικα...κι εκεινη ευκολα θα τα ηθελε αλλα παρολο που δεν ηρθαν ετσι δεν σταματησε να πιστευει στα παραμυθια...
αυτο το "ολα ξεπερνιουνται" δεν μπορεσε να της φυγει απο το μυαλο απο την πρωτη φορα που το ακουσε και καθε φορα που το ακουγε απο εκει και περα...

δεν εχουν καρδια οι ανθρωποι αναρωτιοταν...;
πως ακριβως ξεπερνιουνται ολα...;
το θεμα μας ειναι να το παιξουμε σκληροι και να κλαιμε μονοι μας οταν δεν μας βλεπει κανεις...ή να ανοιγουμε τις καρδιες μας ο ενας στον αλλο...;;;
ναι αν ανοιξεις την καρδια σου υπαρχει πολυ μεγαλη πιθανοτητα να πληγωθεις μετα...βλεπεις πια δεν εισαι κυριος εσυ...ειναι κι εκεινος που του την ακουμπησες στα χερια του...
ε και...;
τουλαχιστον την ακουμπησες...την ανοιξες...μοιραστηκες...εζησες...αγαπησες...νοιαστηκες...χαμογελασες και εκλαψες...
δεχτηκες...ακουσες...εδωσες...πηρες...
ρισκαρες...εζησες με την καρδια...
οταν παψει η καρδια να λειτουργει τοτε πεθαινεις...οταν παψει το μυαλο τοτε απλα δεν ζεις για τους αλλους...ομως ισως καπου εκει μεσα συνεχιζεις να ζεις αφου αυτη χτυπαει...
ολα αυτα σκεφτοταν και αλλα πολλα...κι ακομα περισσοτερα οσο περνουσαν τα χρονια...

Προσπαθησε παρα πολυ...
οχι να πεισει καποιον να σκεφτει και να νιωσει οπως κι εκεινη...αν και καποτε το προσπαθουσε κι αυτο,
υστερα ομως οχι...
προσπαθουσε να δωσει στους αλλους να καταλαβουν πως σκεφτεται εκεινη...
για την ακριβεια πως νιωθει...
πως βλεπει αυτη την ζωη με ολα τα δυσκολα...με ολα τα ασχημα και ολα τα δεινα να γινεται παρολα αυτα παραμυθι με τη δυναμη της αγαπης...του ερωτα...την κινητηριο δυναμη...
τιποτα...
ο κοσμος ηταν πολυ προσηλωμενος σε ολες αυτες τις λεξεις για να ακουσει τις δικες της...
παρολο που οι δικες της ηταν σιγουρα πιο ομορφες και πιο δελεαστικες...
η οποια σιγουρια προσεφεραν οι ασχημες λεξεις ηταν αρκετη για να κρατησει πισω τους ανθρωπους...

Παρολα αυτα εκεινη επεμενε και επεμενε...
σε αλλες καταστασεις...με διαφορετικους ανθρωπους...ηταν πολυ ευκολο να χασει την πιστη της σε ολο αυτο αλλα δεν ηθελε...αντισταθηκε στις ασχημες λεξεις...τις εκανε δακρυα οταν δεν την εβλεπε κανεις...αφου το κανουν οι αλλοι σκεφτηκε θα το δοκιμασω κι εγω...
ηταν μια καλη αρχη...απομονωθηκε...
αρχισε να λεει κι εκεινη κακες λεξεις...αρχισε να ζει διχως να ακουει την καρδια της και μπηκε σε μια δινη που ονομαζουν οι πολλοι "πραγματικοτητα"...
λοιπον ηταν πολυ περιεργο...
τοτε ολοι την αγαπουσαν...την αποδεχονταν...ηταν μια απο αυτους...
"ευτυχως που συνηλθες" της ελεγαν...ωρες ωρες μας φοβιζες...
τοτε μπορουσαν ολοι μαζι να συζητανε για τα "προβληματα"...τοτε η καθε "πριγκιπισσα" του σημερα μπορουσε να της πει ποσο απογοητευμενη ηταν απο το "βασιλοπουλο" που ηρθε και τελικα δεν παλεψε για τιποτα...ή που δεν ηρθε ποτε...που την ηθελε μονο οσο ηταν ακομα "πριγκιπισσα"...νεα...ωραια...
το εκαστοτε "βασιλοπουλο" ειχε το θαρρος να της πει οτι η "πριγκιπισσα" του αποδειχτηκε μαγισσα...ή οτι ειχε καθε διαθεση να παλεψει για εκεινη αλλα εκεινη επαναπαυτηκε στον μαλακο της καναπε και σε μια καθημερινοτητα τοσο συνηθισμενη που δεν ειχαν πια καμια διαθεση να θυμηθουν γιατι και πως και αν αγορασαν αυτον τον καναπε μαζι...ποσο μαλλον για το αν...καποτε αγαπηθηκαν οντως...

Τοτε λοιπον που εγινε μια απο αυτους ειδε οτι ολοι αυτοι ηθελαν αυτο ακριβως που εκεινη κυνηγουσε...ονειρευοταν και πιστευε...
ολοι τους...απλα οι περισσοτεροι φοβοντουσταν...
βλεπεις η αγαπη με καθε της μορφη δεν ερχεται παντα οπως την εχουμε στο μυαλο μας...κι αλλωστε το μυαλο και η καρδια δεν εχουν καμια σχεση το ειπαμε...
κι ετσι καθε διαφορετικη μορφη απο αυτη που ειχαν στο μυαλο τους,τους τρομαζε...τους φοβιζε...τους εκανε να κανουν πισω...
θες η συνηθεια...θες η καθημερινοτητα...μα πιο πολυ αυτος ο φοβος τους κρατουσε πισω...

Εκεινο το βραδυ Εκεινη γυρισε πισω στα παραμυθια και αφησε μια και καλη τις κακες λεξεις πισω...
οποιος δεν ηθελε να μαθει...να δοκιμασει...να γευτει...να ρισκαρει...να ακουσει...να ζησει μαγικες στιγμες γιατι το ποθουσε η καρδια του γιατι μονο αυτην ακουγε και τιποτα αλλο,δεν την αφορουσε πια...δεν θα ασχολιοταν αλλο με το ζητημα...
ας εβρισκε ο καθενας μονος το παραμυθι του...φυσικα αν εβρισκε καποιον που το αποζητουσε και της εμοιαζε λιγο ηταν πολυ προθυμη και χαρουμενη να γευτουν το παραμυθι...αλλα οχι οποιον να 'ναι...μονο αν ειχε ιδιες λεξεις με τις δικες της...μονο αν η καρδια χτυπουσε σε ιδιους ρυθμους...και μονο αυτη θα το καταλαβαινε αυτο...
Εκεινη θα συνεχιζε να ζει οπως ηθελε...με γνωμονα παντα την καρδια κι ας βρισκαν οι αλλοι παντα ελαττωματα σε αυτον τον τροπο...
κανεις τους δεν ηταν ευτυχισμενος...ουτε ενας...και το χειροτερο κανεις τους δεν ειχε πιστη πια στη ζωη και στην ελπιδα και σε αυτη τη μαγεια που αλλαζει τις ζωες μας...την αγαπη!!!

Περασαν καποια χρονια που ζουσε ετσι ακριβως...
δεν την αγγιζε τιποτα απο τους αλλους...ουτε απο τις κακες λεξεις...
ηταν εκει...μεσα στο παραμυθι της κι ας ηταν μονη της...κι ας πολεμουσε και δρακους και θηρια και οτι κακο βαζει ο νους και χωρις να εχει να κερδισει "κατι" εκτος απο την ψυχη της ισως...
και συγχωρουσε και αγαπουσε και συνεχιζε και ολα αυτα πραγματικα...διχως να περιμενει ανταλλαγμα...διχως να προσπαθει να πεισει πια κανεναν και διχως να την νοιαζει και τι θα πουν ολοι οι υπολοιποι των κακων λεξεων...

η ζωη ομως παντα γραφει τα καλυτερα παραμυθια...
Ενα μεσημερι λοιπον καθως πετουσε τις δικες της λεξεις σε μια λιμνη χαζευοντας και περνωντας την ωρα της...καποιος ακομα πεταξε μια λεξη σαν τις δικες της...
για λιγο μπερδευτηκε...λαθος θα ειναι σκεφτηκε...
ομως καθως πεταξε την επομενη λεξη της εκεινος παλι εμφανιστηκε και πεταξε αλλη μια παρομοια...
κι υστερα κι αλλη...κι αλλη...ως που οι δικες της λεξεις και οι δικες του ενωθηκαν και εγιναν μια συζητηση...κι ηταν μια καλη συζητηση που δεν ειχε ασχημες λεξεις...

Ειχε ζησει ομως αρκετο καιρο με τον κοσμο των κακων λεξεων για να σκεφτει για μια στιγμη να κανει πισω...
και εκανε...μαζεψε τις καλες της λεξεις και εφυγε...
ναι αλλα η καρδια...;
η καρδια της της ελεγε να παει ξανα εκει να συναντησει εκεινον να πεταξουν λεξεις μεσα στη λιμνη...
γιατι οι ομορφες λεξεις γυρευουν ταιρι για να φτιαξουν ιστοριες...γιατι οι ομορφες καρδιες ζητανε ταιρι για να φτιαξουν παραμυθια...
γιατι ετσι γινεται το ομορφο πιο ομορφο...

και πηγε...
και οι ομορφες λεξεις εγιναν πολυ ομορφες ιστοριες που ακομα και οι κακες λεξεις μεσα τους φανταζαν ευκολες να ειπωθουν...
και ανοιξε παλια τεφτερια και τετραδια και ημερολογια και ελεγε ολες τις λεξεις που ειχε πει και ειχε ακουσει καλες και κακες...
και ελεγε τις ιστοριες...κι υστερα ενιωθε πολυ περιεργα...
ανυπομονουσε να ξαναβρεθει στη λιμνη και να ξαναπεταξει λεξεις που θα γινουν ιστοριες...
και η καρδια της σκιρτουσε απο επιθυμια...και η επιθυμια σκιρτουσε για πραξη...
και δεν την ενοιαζε για ολα τα χρονια που απομονωθηκε...
ηταν πολυ ωραιο αυτο για να μη ρισκαρει να φτιαξει λεξεις...για να μη ρισκαρει να φτιαξει ενα παραμυθι...
μα δεν ηθελε καθολου να μη δεν το κανει...
και να ηθελε δηλαδη το εκανε ηδη...και το εκανε η καρδια της απο μονη της...κι αυτη χορευε στους οποιους αυτους ρυθμους...
αλλωτε σε ενα γρηγορο ροκ κομματι κι αλλωτε σε μια αργη μπαλαντα...δεν ειχε σημασια...
χορευε...ελεγε λεξεις...ακουγε λεξεις...εφτιαχνε παραμυθι...

Ενα μεσημερι ξαναβρεθηκαν στην ιδια λιμνη...
εκεινη πηγε με ολη την καλη διαθεση να πεταξει τις λεξεις,να χορεψει...να συνεχισει...
πριν προλαβει να πει οτιδηποτε εκεινος πεταξε μια κακια λεξη...
νομιζε οτι εγινε απο λαθος και συνεχισε...
εκεινος ομως δεν σταματησε...αρχισε να πεταει τη μια κακια λεξη μετα την αλλη...
εκεινη δεν καταλαβαινε τι συμβαινει...
συνεχισε να πεταει τις δικες της λεξεις μηπως και αλλαξει κατι...μηπως εκεινος θυμηθει και αρχισει να λεει παλι καλες λεξεις...
δεν μπορουσε να καταλαβει...
αφου οι λεξεις τους ταιριαζαν...αφου φτιαχναν μαζι την αρχη ενος ομορφου παραμυθιου...μα ηταν πολυ αρχη ακομα...ουτε καν τις πρωτες σελιδες δεν προλαβαν να γραψουν γιατι...;γιατι τοσο ξαφνικα και τοσο αποτομα σταματησαν οι καλες λεξεις και ηρθαν οι κακες...;
Εκεινη απογοητευτηκε...
τοσα χρονια μετα και η πρωτη αποπειρα να φτιαξει ομορφες λεξεις μαζι με καποιον αλλο επεφτε στο κενο...
να εκανε τοσο λαθος...;να λογαριασε τις λεξεις λαθος...;

οχι...
αποφασισε να παλεψει γι αυτο που ηθελε η καρδια της...
γιατι ενιωθε πως οι λεξεις ειχαν αξια...
ηθελε ακομα να πει πολλες που δεν ειχαν ειπωθει...
ηθελε ακομα και να πραξει ομορφες λεξεις...
της ξυπνησε μεσα της ξανα να δωσει και να δημιουργησει κατι ομορφο...
δεν την ενοιαζε και πολυ να παρει ομως ηθελε απεγνωσμενα να δωσει λεξεις και πραξεις εκει...
σε εκεινη τη λιμνη...σε εκεινον...

και συνεχισε να πεταει λεξεις...
μεχρι που παρακαλεσε για λεξεις...
απορουσε...
σκεφτοταν...
ομως περισσοτερο απο ολα ενιωθε...
ηθελε...

εκεινος ομως οσο εκεινη πετουσε ομορφες λεξεις συνεχιζε να πεταει κακες...
και οσο εκεινη επεμενε τοσο πιο κακες πετουσε...
της ειπε αρκετα απο αυτα που ειχε ξανακουσει..."ονειροπολα"..."η ζωη σε θελει αλλιως..." "πραγματικοτητα"..."η αγαπη ειναι μεγαλη λεξη" και αλλα τετοια...
της ειπε οτι καποτε ηταν σαν κι εκεινη αλλα αλλαξε...
ματαια προσπαθησε εκεινη να του πει τοτε να ξαναγινει σαν αυτη...να εχει μια ευκαιρια εστω να γραψει λιγες σελιδες...να δειξει οσα δεν προλαβε καν να αρχισει...
αφου εχεις εκεινο το βλεμμα που ξερω...ξερω πως ειναι για μενα γιατι το αρνεισαι...;
εκεινος χαμογελασε...


Εκεινη ηθελε να συνεχισει με τις λεξεις αλλα δεν εβρισκε πια κανενα νοημα...
αν καθε δικη της λεξη προκαλουσε μια ασχημη τοτε πραγματικα πως να συνεχιζε...;
Μαζευτηκε...σκεφτηκε οτι ισως ετσι εκανε τουλαχιστον καλο σε εκεινον...
εκεινη προφανως δεν ειχε σημασια πως ενιωθε...τι να πει περισσοτερο;;;τι να προσπαθησει οταν ο αλλος δεν θελει...οταν δεν σε αφηνει...;
ετσι πηρε μια βαθια ανασα...η αληθεια ειναι πως κοπηκε ακριβως στη μεση αυτη η ανασα...γιατι αλλα ηθελε να πει και τελικα αλλα ειπε...
εστω να κανει καλο εκει...σε εκεινον...και ειπε..."ενταξει"...
γιατι η αγαπη ειναι μεγαλη λεξη και αν ποτε την ξεστομισεις οφειλεις τουλαχιστον να προσπαθησεις να την τηρησεις...
να προσπαθησεις...
αν δεν τα καταφερεις τουλαχιστον θα ξερεις οτι προσπαθησες...

οσο για Εκεινη...
την συναντησα ενα απογευμα στο νησι των κακων λεξεων...
τις ειχε μαζεψει ολες σε ενα σημειο και τις εβαζε φωτια...
δεν θα σταματουσαν ποτε...οι ανθρωποι παντα θα φοβουνται...παντα θα σκεφτονται αλλιως...παντα θα βρισκουν κακες λεξεις να πουν... αλλα τουλαχιστον ετσι δεν θα την αγγιζαν πια...

οσο για τις καλες λεξεις τις μαζεψε κι αυτες μια και καλη και τις πεταξε στη λιμνη...
οχι για να βρεθουν πια με αλλες και να φτιαξουν συζητησεις και παραμυθια...
αλλα για να χαθουν και να μη τις ξαναβρει πια ποτε...
αλλο δεν ηθελε...
Εκεινη ειχε κουραστει πια να εξηγει και να προσπαθει...

Την συναντησα μια μερα στο νησι των κακων λεξεων...
μη με ρωτατε πως βρεθηκα κι εγω εκει...δεν ξερω να σας πω...



Υ.Γ1 -Πατερ τι μπορεις να κανεις για να βοηθησεις καποιον να γυρισει στον Παραδεισο πριν της ωρας του...;
-Τιποτα τεκνον μου...τιποτα (Paulo Koehlo Στις οχθες του ποταμου Πιεδρα καθισα και εκλαψα)

Υ.Γ2 Η αγαπη οταν γινεται κραυγη τρομαζει (Αλκυονη Παπαδακη...) ποτε δεν καταλαβα γιατι να ισχυει κατι τετοιο αλλα προφανως ισχυει...ισως αν ψυθυριζα...;

Υ.Γ3 σε μια ταινια η πρωταγωνιστρια μετα απο διαζυγιο και ψαχνοντας αλλα μη βρισκοντας την αγαπη,υποστηριζε σε δυο αυστηρους γονεις ενα νεο ζευγαρι που ηθελε να παντρευτει...
οι γονεις την ειρωνευτηκαν για το πως μπορει αυτη να μιλαει για πραγματικη αγαπη αφου ειναι μονη της...και σαμπως εκεινη να την βρηκε...;
εκεινη απαντησε οτι την εψαξε πολυ και ισως να μη τη βρηκε αλλα ισως αυτο το ζευγαρι να τη βρει...ισως να ειναι η αληθινη...αλλωστε ποτε δεν ξερεις...
φυσικα καποτε την ξαναβρηκε και η ιδια...ή καλυτερα την βρηκε για πρωτη φορα...

Υ.Γ4 θυμαμαι τη μαμα μου..."βρε μωρο μου με αυτο το μυαλο πολυ θα πονεσεις να το ξερεις...η ζωη δεν ειναι ετσι..."υστερα ομως μου χαμογελουσε..." να μη σε νοιαζει ομως...εσυ να κανεις αυτο που παντα θελεις κι εγω θα σε στηριζω μωρο μου"...και υστερα η μοναδικη υπεροχη,χωρις κριση γι αυτο που ειμαι,αγκαλια...!
μπορει να μην ειναι εδω πια για να με στηριξει...ισως να μην εχω καν την χωρις κριση αγκαλια...αλλα εγω συνεχιζω να κανω αυτο ακριβως που θελω κι ας ξερω μονο εγω ποσο φοβαμαι...ισως να χαμογελαει απο καπου κι ισως και να ξερει πια ποσο μοιαζουμε...

Υ.Γ5 η Αγαπη ειναι το πιο ομορφο πραγμα στον κοσμο σε καθε της μορφη...ακομα...
κι αν δεν την βρεις ποτε...αλλα σιγουρα καποτε θα σου χτυπησει την πορτα...μη την κλεινεις...
προσωπικα δεν την εκλεισα ποτε...το τιμημα παντα θα υπαρχει...ειτε καλο ειτε κακο...
αλλα μη τα ξαναλεμε...τουλαχιστον ζησαμε αυτο που θελαμε για οσο το θελαμε...ή εστω οσο μας επιτρεψανε...

Υ.Γ6 το πιο ομορφο παραμυθι δεν εχει γραφτει ακομα...

Υ.Γ7 Η πιο μεγαλη αρετη του ανθρωπου ειναι να εχει καρδια...μα η πιο μεγαλη ακομα οταν χρειαζεται να παραμερισει την καρδια τοτ (Τασος Λειβαδιτης) δεν το πιστευω αλλα ενιοτε το κανω......κι Εκεινη το ιδιο...

Υ.Γ Η μουσικη αυτη απλα ταιριαζει με την σιωπη της και την διαθεση της...
και φυσικα επειδη η ζωη παντα κανει τα δικα της...μολις επελεγα τραγουδι ανοιξα το παραθυρο να κανω τσιγαρο...και επεσε ενα αστερι...εκανα ευχη...




Σάββατο 24 Αυγούστου 2013

ΜΕ ΜΙΑ ΑΝΑΣΑ ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ...

Με μια ανασα...
για να προλαβω να πω οσα δεν ειπα ως τωρα...
κι αυτα που δεν ειπες κι εσυ...κι εσυ...κι εσυ που διαβαζεις ή που δεν θα διαβασεις ποτε...
ηθελα να μιλησω για τις παρενθεσεις...τις τελειες...τα θαυμαστικα...α!και για τα κομματα που ποτε δεν χρησιμοποιω...
εμενα μου αρεσουν οι 3 τελειες στο τελος καθε φρασης...γιατι αφηνουν παντα κατι ακομα που δεν λεγεται να το φανταστεις...κατι που δεν ειπωθηκε ακομα αλλα θα ειπωθει...ή που δεν θα βρεις ποτε το θαρρος...θα το αφησεις να αιωρειται γιατι θες να παιξεις...ρολους...
γιατι φοβασαι να πεις...γιατι στη ζωη σου μαθαινουν να φοβασαι να πεις...γενικα να μη λες...να κρατας για σενα...
κρατα τα για σενα και φυγε μονος ναι...αυτο μας μαθαινουν...
να μη μοιραζομαστε...
εγω μοιραζομαι τις 3 τελειες μου μαζι σου...και μαζι σου...και με σενα...στα λεω αυτα που θελω...αμα δεν στα πω θα σκασω...αλλα σου βαζω και 3 τελειες ετσι για να φανταστεις κατι ακομα που θα θελες να σου πω και δεν στο λεω...

κι υστερα δεν μιλαω αλλο...
τι αλλο να πεις οταν τα λες ολα...
σωπαινω...
σωπασε κι εσυ...
ετσι μας εχουν μαθει για να μη πληγωνομαστε...
υστερα αρχιζουν να κυκλοφορουν μεσα στο μυαλο σου οι τελειες...οχι οι 3...οι αλλες...εκεινες που βαζουμε για να δηλωσουμε ενα "τελος"...και σκεφτεσαι τα κομματα...αυτα που δειχνουν μια συνεχεια στις σκεψεις και στις πραξεις...κυριως στις πραξεις γιατι επραξες ξανα κι υστερα παλι και συνεχισες...
οπωσδηποτε θα κανεις μια σταση στα θαυμαστικα γιατι εκεινη η στιγμη αξιζε και πρεπει να την τονισεις με καποιον τροπο...κι αφου δεν μιλας και σωπαινεις γραφεις...και βαζεις το θαυμαστικο!
να...τοσο ωραιο ηταν!!!
οι παρενθεσεις ειναι περιεργη ιστορια...γιατι μεσα στην μια ιστορια πας να χωσεις αλλη μια ετσι στα γρηγορα γιατι κι αυτη πρεπει να ειπωθει...αλλα ειναι αδικημενη...αδικημενη πολυ γιατι την σπρωχνεις να χωρεσει αναμεσα σε δυο καμπυλες και κυριως οταν αυτη δεν ειναι η κυριως ιστορια...
ενω θα μπορουσε...
ενω αν δεν ηταν αυτη η παρενθεση η ιστορια δεν θα ηταν ποτε η ιδια...

γι αυτο δεν αγαπαω τα σημεια στιξης...
μονο τις 3 τελειες...

με μια ανασα στα γρηγορα να προλαβουμε να πουμε οσα δεν ειπαμε...(απο φοβο ή ντροπη)...
να... γραφωντας ξανα μετα απο καποιους μηνες συνειδητοποιω οτι τα παραμυθια αλλαξαν...
και παρεμειναν ακριβως τα ιδια...
ανεπαρκεια φιλε μου...
ανεπρακεια γαμημενη σε οτι μας περιτριγυριζει...
ανεπαρκεια να πεις την αληθεια...
ανεπαρκεια στο να ζησεις...
ανεπρακεια στο να μοιραστεις...
ανεπαρκεια στο να ακουσεις...
ανεπαρκεις...
ειμαστε ανεπαρκεις ακομα και μπροστα στον ιδιο μας τον εαυτο...
κυριως σε αυτον...γιατι εκει λεμε τα μεγαλυτερα ψεμματα...
αλλοθι μη ψαχνεις δεν υπαρχει...
τουλαχιστον οχι συγκεκριμενο κι οχι κοινο...
μη ψαχνεις γενικα τιποτα "κοινο"...
πως να στο εξηγησω πως αυτο που μου κανει εμενα εσενα σου προκαλει αηδια κι αυτο που σε φτιαχνει εσενα εγω δεν το αντεχω...;;;
πως να σου εξηγησω πως καθενας μας ειναι διαφορετικος...;πως ερχομαστε,συναντιομαστε,παιρνουμε,δινουμε και χανομαστε...;;;
να τα κομματα...
τα πουστικα κομματα παντα δινουν μια συνεχεια ασχημη...
γι αυτο δεν τα χρησιμοποιω...
ω!συγνωμη αν χρησιμοποιω βαριες και ασχημες εκφρασεις για τα λεπτεπιλεπτα σου γουστα...
για την "σεμνοτητα" που σε χαρακτηριζει...
μα αν δεν σου κανω απλα μη με διαβαζεις...μη με πλησιαζεις...μη με ενοχλεις...
μην ενοχλεις γενικα ρε παιδι μου...
αμα δεν ταιριαζεις δεν ταιριαζεις...
παρε...δωσε και φυγε...
κι αμα εισαι μαγκας...τοσο μαγκας να 'βρεις" και να "βρεθεις" μεσα στον αλλο μεινε για παντα...
μεινε και μπλεξε την ανασα σου με την ανασα του αλλου...
και γινε ενα...
αλλα να θυμασαι να εισαι και διαφορετικος...
ενα...μαζι...αλλα και διαφορετικος...
να κρατας τις ισσοροπιες...να μην κρατας καμια γαμημενη ισσοροπια...
να ζεις...να ζεις γιατι αυριο ισως να παψεις να ζεις...
και πως την εζησες την τελευταια σου μερα...;
με τελειες...;με θαυμαστικα...;με παρενθεσεις...;
πηρες μιαν ανασα να προλαβεις να πεις...;να κοιταξεις...;να δεις...;εμπλεξες την ανασα σου...;
ναι...σκεφτομαι μακαβρια...σκεφτομαι τρελα...σκεφτομαι αλλοπαρμενα...
μπορει και να μη σκεφτομαι καν...
αλλα βαζω 3 τελειες...κοιταω...βλεπω...μιλαω...και προσπαθω πολυ να μπλεξω την ανασα μου...α!και να βαλω θαυμαστικα...οσα πιο πολλα γινεται...παντα ομως μετα τις 3 τελειες...

με μιαν ανασα τελευταια για να προλαβω να πω κατι ακομα...
δεν συμπαθω την λογικη...
δεν την συμπαθησα ποτε και οσο περνουν τα χρονια και περνουν οι στιγμες...οι καταστασεις...οι ανθρωποι...(κυριως αυτοι)...να δες ποσο αδικημενη ειναι τωρα η ιστορια μεσα στην παρενθεση...απο μονη της ειναι μια τεραστια ιστορια...
λοιπον ελεγα οτι καθως περνουν ολα αυτα και ολοι αυτοι ενω εσυ...κι εσυ...βρισκεις την λογικη να διαφεντευει μεσα στη ζωη,εγω δεν βρισκω κανενα νοημα πουθενα...πουθενα που να ακολουθησα την καρδια μου δεν βγηκα χαμενη...πληγωμενη ναι αλλα χαμενη οχι...
κι αν δεν καταλαβαινεις την διαφορα λυπαμαι που στο λεω αλλα δεν εζησες...κι ουτε ζεις...
κι απο τον χαμο μεσα κερδος θα βρεις...
κι απο την πληγη θα γεννηθει χαρα...
κι απο αυτον που θα φυγει ενας καινουργιος θα 'ρθει...
ο καιρος μωρο μου...
οχι μη γελιεσαι δεν τα γιατρευει...τιποτα δεν γιατρευει...συνηθιζεις...
σ'αρεσε ε...;
μαλακια σκεφτηκες...
η συνηθεια ειναι το χειροτερο απ'ολα...
να μη συνηθιζεις...
αμα συνηθιζεις παραδινεσαι...
στον πονο...στην χαρα...στην καθημερινοτητα...στην αγαπη...
κι αμα συνηθιζεις χανεται το νοημα σε ολα αυτα...
χανεται...
κι αμα συνηθισες...χαθηκες...
γι αυτο να πονας με καρδια...να χαιρεσαι με καρδια...να αγαπας με καρδια...και οσο μπορεις...
οσο μπορεις στην καθημερινοτητα ζησε με καρδια...


Υ.Γ αυτο το παραμυθι γραφτηκε με τη νηφαλιοτητα μου εξαιρετικα αμφιλεγομενη γι'αυτο οποιαδηποτε ομοιοτητα με προσωπα και καταστασεις ειναι εξαιρετικα αληθινο...

Υ.Γ2 αν βρισκεις τον εαυτο σου μεσα σε αυτα...βαλε κι εσυ 3 τελειες...ασε τα υπολοιπα στη φαντασια κι ελα μετα να κανουμε την φαντασια πραγματικοτητα...

Υ.Γ3 "κοιτα εγω...αν μου επιτρεπεις...δεν ειμαι μονο αυτο που βλεπεις..."

Υ.Γ4 οι λεξεις...προδιδουν αλλα και διδουν...το ιδιο και οι σιωπες...











Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2013

ΕΧΕΙ ΤΙΜΗ ΣΑΝ ΠΕΤΑΣ ΝΑ ΜΕΝΕΙΣ ΜΟΝΟΣ...

Εχει τιμη σαν πετας...να μενεις μονος...
δεν θυμαμαι ποτε πρωτοακουσα αυτο το τραγουδι,ουτε σε τι φαση ημουν...θυμαμαι μονο πως με καθηλωσε...εμεινα να το ακουω και καθε στιχος που περνουσε εβρισκε απολυτη ανταποκριση μεσα μου...
περνουσαν τα λογια κι εκλαιγα...καπως ετσι βρισκεις φανταζομαι τα τραγουδια της ζωης σου...αυτα που σε αντιπροσωπευουν...που σου θυμιζουν...που γινονται τα "δικα σου" τραγουδια...

με τον καιρο να 'ναι κοντρα εχει τιμη σαν πετας να μενεις μονος...
πανε καποιοι μηνες που με τριγυριζει αυτο το παραμυθι...αλλωστε τα παραμυθια μου γραφονται παντα απο μονα τους...
εγω απλα ειμαι το μεσο που χρησιμοποιουν για να ερθουν στο φως...ή και στο σκοταδι...ενα και το αυτο πολλες φορες...

εχει τιμη σαν πετας να μενεις μονος...
τι ειναι ομως το πεταγμα...;ποσο ψηλα πετας...;προς τα που πετας...;εισαι με αλλους μαζι ή πετας μονος...;
τα φτερα σου τα φροντιζεις...;

Τον καιρο εκεινο συνηθιζα να εχω ολες τις απαντησεις...ηταν απλες...υπηρχε αθωοτητα...υπηρχε πιστη...υπηρχαν πολλα που μας καθοριζουν ως ανθρωπους...πολλα να πιαστεις και να θεωρεισαι αυτονομος...ολοκληρωμενος...
πετας = εισαι ελευθερος...τοσο απλο μεσα μου...!

Υστερα περασαν τα χρονια...
η αθωοτητα δεν υπηρχε πια...ουτε και η πιστη...και πολλα που μας καθοριζουν ως ανθρωπους γενικα αλλα και προσωπικα περασαν σε ενα χτες που δεν γυριζει πισω...
επαναπροσδιορισμος...
πετας...;;;
μπορει να γουσταρεις να πετας σε γκριζους ουρανους ετοιμους να ριξουν μπορα ενω τα υπολοιπα πετουμενα να κρυβονται κατω απο υποστεγα...
μπορει να γουσταρεις να πετας κοντρα στον ανεμο ενω τα υπολοιπα πετουμενα να προστατευονται απο το κρυο...
μπορει να θες να φτασεις στον ηλιο και να καις τις φτερουγες σου ενω τα υπολοιπα πετουμενα σε κοροιδευουν και σε λενε αφελη...
μπορει να καις,να βρεχεις και να σκορπας τις φτερουγες σου επειδη ετσι θελεις...επειδη το δικο σου πεταγμα προς καποια κατευθυνση να δινει νοημα στη ζωη σου...να δινει χαρα και ολοκληρωση εκει που τα υπολοιπα,ας τα πουμε, πουλια δεν βρισκουν καμια λογικη σε αυτο που κανεις...
και ποιος μιλησε για λογικη...;
για πεταγμα μιλαμε...

πετας...
ολοι δεν πεταμε...αυτη ειναι μια δυσκολη αληθεια για πολλους...
καποιοι συνειδητα επιλεγουν να πατανε γερα στη γη...εχω γνωρισει πολλους τετοιους...φιλους,αγαπημενους,συντροφους,απλους γνωστους...
ειναι κι αυτο μια επιλογη...
καποιοι πετουν αλλα καποτε αποφασιζουν να μαζεψουν τα φτερα τους...ισως για παντα...
αλλοι παλι τα μαζευουν,τα ξανανοιγουν...καποιες φορες ηταν τετοια η πτηση που αφησε τραυματα και περιμενουν να γιανουν οι πληγες για να τα ξανανοιξουν για το επομενο ταξιδι...
υπαρχουν πολλα ειδη...

πετας...
οταν ημουν παιδι προσπαθησα να πεταξω προς το ουρανιο τοξο...η μαμα μου φοβηθηκε κι απο τοτε ημουν συνετη ως προς αυτο...
ομως ποτε δεν επαψα να πιστευω πως μια μερα θα το κανω...
αργοτερα το "πεταγμα" πηρε αλλη μορφη...
παλι η μαμα μου αυτη τη φορα πιο προβληματισμενη αλλα με μια λαμψη μεσα στα ματια της,ισως και να ηταν φοβος μου ειπε..."παιδι μου δεν ειναι τοσο ευκολο αυτο που επιλεγεις..."
αργοτερα μου το ειπαν κι αλλοι...
με πολλους και διαφορους τροπους...
"δεν μπορεις να εισαι ετσι..."
"δεν πρεπει να εισαι ετσι γιατι την πατας...πληγωνεσαι...δεν ειναι ετσι ο κοσμος δυστηχως..."
"δεν σκεφτεσαι λογικα..."
"δεν...δεν...δεν..."
καποτε βρεθηκε καποιος καλη του ωρα που "ηξερε"...ναι φυσικα και μπορεις μου ειπε...απλα να...θα εισαι μονη σου...
ναι...το εχω καταλαβει του απαντησα...

κι εδω ερχεται και κολαει...εχει ΤΙΜΗ σαν πετας...να μενεις ΜΟΝΟΣ...

και η μοναξια εχει πολλες μορφες...
δεν οριοθετειται ουτε σε τοιχους,ουτε σε αποντες ανθρωπους και χρονους...
γενικα δεν οριοθετειται τιποτα θαρρω σε αυτο το περασμα μας απο αυτη τη ζωη...
αλλα και παλι...αυτο ειναι μια επιλογη οπως και η καθε μας στιγμη...

εχει τιμη σαν πετας να μενεις μονος...
καθε που εβρισκα μια λεξη απο στομα καποιου να μου ταιριαζει...ενα τραγουδι...εναν στιχο...πιστευα πως αυτη η "μοναξια" δεν ειναι παρα κατι που αλλαζει και πως πλησιαζω σε αυτον τον αλλο κι εκεινος σε μενα...
υπηρξαν συναντησεις που αφησαν ομορφη γευση και μυρωδια...
υπηρξαν στιγμες που η μοναξια δεν ηταν τοσο μονη...
αλλα ηταν ισως ενα διαλειμμα...μαλλον καλυτερα ηταν ενα κατεβασμα στη γη για λιγο...

προσπαθησα πολυ γιατι το ηθελα πολυ να εξηγησω πως ειμαι και τι ειμαι...
ηθελα πολυ σε αυτο το πεταγμα να βρω καποιον να ταξιδεψει μαζι μου...
δεν ειμαι κατι συγκλονιστικο...ειμαι κατι ιδιαιτερο καθως φαινεται...δεν ειχα ποτε αυτη την αποψη για μενα αλλα φαινεται πως αυτον τον χαρακτηρισμο μου κολησαν...
και για να πω την αληθεια τον προτιμω απο ολες τις γνωστες αηδιες του στυλ ευαισθητη,ρομαντικη,ονειροπολα...
ο καθενας μας ειναι ξεχωριστος και ιδιαιτερος...
τυγχανει οι δικες μου ιδιαιτεροτητες να ειναι αυτες...
πορευτηκα 30 χρονια με αυτες...πληγωθηκα ναι...εφαγα τα μουτρα μου ναι...προδωθηκα ναι...
αλλα τις αγαπησα,τις πιστεψα,τις υπερασπιστηκα ακομη και με το αιμα και τον πονο της ψυχης μου...
λοιπον ειναι επιλογη να ειμαι ετσι...δεν ειναι πως δεν βαζω μυαλο...
ετσι γεννηθηκα και ετσι θελω να πεθανω...
οντας καποια που δεν ταιριαξε σε αυτον τον κοσμο γιατι πολυ απλα ουτε και αυτος της ταιριαζε...
καποια που μπορει να πεταξει σε βροχερους ουρανους,σε αερηδες κοντρα,στον ηλιο διπλα...
κι οταν καει,βραχει,σπασει...
θα μαζευτει,θα φροντισει τα φτερα της και καποια στιγμη παλι θα πεταξει...
και παλι για τα ιδια ακριβως μερη...'η ισως και για αλλα που θα ανακαλυψει στην πορεια...

Λοιπον...
Εχει τιμη σαν πετας να μενεις μονος...
κυριως με τον καιρο να 'ναι κοντρα...


Υ.Γ1 οταν αποφασιζεις να γκρεμισεις τους τοιχους σου να εισαι ετοιμος να πονεσεις οταν θα χρειαστει να τους χτισεις ξανα...

Υ.Γ2 αυτο το παραμυθι θα μπορουσε να γραφτει με πολλες εναλακτικες αλλα θελησε ετσι...

Υ.Γ3 στην ζωη δεν ξεπερνιουνται ολα...αλλα μαθαινεις να ζεις με αυτα...

Υ.Γ4 ξεχασες που ελεγες πως δεν φτανουμε ολοι στα ιδια...;γιατι το ξεχασες...;

Υ.Γ5 οταν η ζωη σου δειχνει απο την αρχη ποια ειναι...μη ξεγελιεσαι πως ειναι αλλιως...ειναι ετσι ακριβως...βεβαια μαγκια σου αν θες να ξεγελαστεις...ειναι κι αυτο μια επιλογη...

Υ.Γ6 ευχαριστω για τα καιρους πεταγματα παρεα...αλλα η πορεια ειναι αλλη...
περναω απο τις blogoγειτονιες και σας διαβαζω απλα δεν αφηνω παντα σχολια...

Y.Γ7 μολις ανακαλυψα οτι δεν εχει πια μουσικη το blog μου...μεχρις οτου να βρω πως να ξαναβαλω ο ακροβατης απο εδω...οπωσδηποτε να συνοδευει το κειμενο...

τελος...να εισαι παντα ετοιμος εαυτες μου πολυτιμε να πληρωνεις την τιμη του πεταγματος...!!!


Ο ΑΚΡΟΒΑΤΗΣ ΛΟΙΠΟΝ...
ΔΙΚΟ ΜΟΥ...μου αξιζει...!!!

Για ιδέστε όλοι τον ακροβάτη που τραμπαλίζεται
για ιδέστε όλοι τον ξενομπάτη πως δε ζαλίζεται
Για ιδέστε τον ακροβάτη που κι όταν πέφτει γελά
και ποτέ δε κλαίει, ποτέ δε κλαίει

Για ιδέστε που χει το ερημοπούλι αίμα στο φτερό
πετά κι ας το βρε θανάτου βόλι, κόντρα στον καιρό
Με τον καιρό να ναι κόντρα, έχει τιμή σαν πετάς
να μένεις μόνος, να μένεις μόνος

Για ιδέστε όλοι δέστε και μένα άλλο δε ζητώ
που χω στους ώμους φτερά σπασμένα και ακροβατώ
Μύρισε κάτω η μέρα κι ακόμη εσύ να φανείς
μην κλαις πουλί μου, μην κλαις πουλί μου