Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2010

ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ διχως ΤΕΛΟΣ...









Παραμυθια πουλω...
εδω περιπου 2,5 χρονια...
σ'αυτο το χωρο...
με μονο θεατη τον εαυτο μου απο τοτε που με θυμαμαι σε τετραδια,σημειωματαρια και οπου αλλου...

εδω
ξεκινησα να γραφω απο μια εσωτερικη αναγκη να εκφραζω εκεινα που δεν χωρουσαν μεσα...
ηθελα να τα στολιζω με μουσικες και εικονες...
ηθελα να μου φαινονται ομορφα ακομα και τα ασχημα...

τα παραμυθια μου παντοτε ειχαν αρχη και συνεχεια μα ποτε τελος...
ετσι μονο ηξερα να γραφω...
οπως ακριβως ονειρευομαι...
διχως τελος...

οπως ακριβως κανω στη ζωη μου...
δεν μου αρεσει να τελειωνω τιποτα...
δεν θελω να χανω οτι εχω μου εχει δωσει πνοη και σε οτι εχω αφησει δικη μου...
δυστηχως στη ζωη μας δεν επιλεγουμε μονο εμεις αλλα και οσοι ειναι γυρω μας...
σ'οσους εχουμε δωσει εμεις το κλειδακι της ψυχης μας,της καρδιας μας,του εαυτου μας...
γνωριζω το ρισκο...
παντοτε το γνωριζα...
πολλες φορες ακουσα πως δεν κραταω πισινες και θα την πατησω...
και πολλες την πατησα...
ε και;;;
τουλαχιστον μεχρι τωρα εχω ζησει αληθινα...
δεν φοβηθηκα ποτε να δωθω...να αφεθω...να πληγωθω...
και δεν μετανιωνω ουτε για μια χαρα...ουτε και για καμια πληγη...

οι λεξεις παντα μου φανταζαν μαγικες...
πισω απο τα γραμματα κρυβοταν μια εννοια για μενα...
ενας λογος...ενα μυστικο...ενας ποθος...ενα παθος...μια αγαπη...μια πληγη...ερωτας...φοβος...ελπιδα...
ενα συναισθημα πισω απο καθε λεξη...
καθε λεξη μπορει να ειναι ενα παραμυθι απο μονη της για μενα...

και οι σιωπες ομως...
κι εκεινες μαγικες μου φανταζαν ανεκαθεν...
πισω απο καθε σιωπη μπορει να κρυβοταν ακριβως τα ιδια συναισθηματα οπως στις λεξεις...
πολλες φορες οι σιωπες κανουν πολυ περισσοτερο θορυβο απο οσα λεμε...
καποιες φορες ειναι αβασταχτες...
καποιες αλλες ουρλιαζουν τρομακτικα...

και οι σκιες μαγικες ειναι...
σε επισκεπτονται οι πιο κρυφες πτυχες του εαυτου σου...
οι φοβοι σου, σου γελανε καταμουτρα...
οι αδυναμιες σου στεκονται αγερωχες μπροστα σου...
ολες σε προκαλουν να τις αντιμετωπισεις...
κι οταν κρυβεσαι κατω απο τα σεντονια ερχονται και ξαναρχονται καθε νυχτα ακομα πιο δυνατες...

και οι δρακοι και οι μαγισσες μαγικα πλασματα ειναι...
διχως την φωτια τους και τα μαγικα φιλτρα και τεχνασματα πως θα ειχε σασπενς το παραμυθι της ζωης...
απο τι θα τρεχαμε να γλιτωσουμε...;
με ποιους θα παλευαμε...;
τι στοχους και σκοπους θα ειχαμε...;

και τα μυστικα περασματα και τα μικρα θαυματα μαγεια ειναι...
διχως αυτα πως θα ξεγλυστρουσαμε απο τα τρομερα αδιεξοδα...;
πως θα υπηρχε μια μικρη εστω ελπιδα για να μπορουμε να συνεχιζουμε προς το φως οταν ολα σκοτεινιαζουν...;

και οι πληγες μαγικες ειναι...
δεν ειναι μαγεια οταν ο πονος ειναι αβασταχος και δεν βλεπεις αιμα πουθενα...;
οταν αιμοραγει η ψυχη σου και νιωθεις πως πεθαινεις...;
πως δεν μπορει κανεις να σε σωσει απο αυτον τον θανατο...

και οι νεραιδες μαγικες ειναι...
γιατι περνουν τα χρονια...
μαζευουν ολα τα μαγικα στοιχεια καθε παραμυθιου,καθε ζωης και συνεχιζουν να ζουν στους αιωνες...
γνωριζουν, αλλα σπανια μιλανε...
προτιμουν να αγαπανε διχως κανονες,διχως ορια,διχως οχι και πρεπει...
καμια φορα ξεχνανε τους πονους απο προηγουμενες ζωες...
ισως να ειναι και κρυφη ελπιδα να βρουν εκεινους που θα τις νιωσουν απολυτα και θα γινουν συνοδοιποροι,συντροφοι,το αλλο τους μισο σε ολους τους ατελειωτους αιωνες...
τοτε μιλανε...
τοτε αφηνονται...
τοτε τα δινουν ολα...
ακομα και οσα δεν εχουν...
φανταζουν ψευτικες...
φανταζουν ονειροπολες...
φανταζουν εξωπραγματικες...
φανταζουν γεματες, μεσα σε αδεια συναισθηματα...
φανταζουν σαν παραμυθια διχως τελος...

και ειναι...
ολα τα παραπανω εκτος απο ψευτικες...



Λοιπον το δικο μου παραμυθι ειχε και εχει απο ολα τα παραπανω μαγικα στοιχεια...
εδω μεσα "χαρισα" απλοχερα και απο καρδιας πολλα παραμυθια μου...πολλα κομματια απο μενα...απο την καρδια μου...απο την ψυχη μου....απο την σκεψη μου...απο τα συναισθηματα μου...απο τον μικρο και ασημαντο εαυτο μου...

τελευταια τα παραμυθια που μοιραζομαι εδω αραιωσαν αρκετα...
ηταν μια πολυ δυσκολη χρονια...
ηταν η χειροτερη της μεχρι τωρα ζωης μου...
πολλες φορες ενιωσα πως δεν θα αντεξω...
ακομα το νιωθω πολυ συχνα...
η ζωη εγινε προσπαθεια για ζωη...
καπου με εχασα...
καπου κοντεψα να χασω πολλα κομματια δικα μου και παντα το προκαλουσα εγω...
αλλες φορες ηθελημενα και αλλες αθελα μου...


ειδα δυστηχως την πραγματικοτητα με πολυ σκληρο τροπο σε πολυ δυσκολες στιγμες...
ετσι ομως ηταν να γινει κι αυτο...
δεν ξερω αν ειναι καρμα...αν ξεπληρωνω προηγουμενες ζωες...
δεν ξερω αν ειναι μαθηματα...
αν γινομαι πιο δυνατη...πιο σκληρη...
ξερω μονο πως θα ηθελα πολυ να ηταν ολα αλλιως...
ξερω πως το ευχηθηκα πολλες φορες κρυφα και φανερα...
ξερω πως προσευχηθηκα επισης πολυ σε εναν Θεο που πια,δυστηχως, δεν ξερω αν πιστευω πια...
και λεω δυστηχως γιατι μεσα σε ολα οσα εχασα θα ηθελα να ειχα κατι για να πιαστω...
καθε φορα που παω ομως να απλωσω το χερι δεν ειμαι σιγουρη αν βρισκεται εκει...
ετσι ακομα και αν βρισκεται Τον εξαφανιζει η αμφιβολια μου...

ναι...
με εχασα πολυ τελευταια...
απο πολλες αποψεις...ισως απο ολες...
μεσα στον χαμο του μυαλου μου προσπαθουσα απεγνωσμενα να με βρω κι ετσι τα εκανα ακομα χειροτερα ολα...
απο αναγκη να αντεξω εριξα πανω στις πληγες οτι προχειρο μπαλωμα βρηκα και αυτες μολυνθηκαν...
κι αρχισαν να πονανε περισσοτερο...

μεσα σε ολα αυτα...
απλωσα τα χερια απεγνωσμενα σε πολλες κατευθυνσεις μα κυριως σε μια...
το ειχα αναγκη...
το χρειαζομουν...
ηθελα καπου να κρυφτω...
να νιωσω σιγουρια...
να νιωσω πως μπορει καποιος να με προστατεψει...
να με κλεισει σε ενα μαγικο κυκλο και να με προσεχει...
κι εκει μαλλον λαθος εκανα...
ισως...
ειναι που μεχρι τωρα δεν συνηθιζα να απλωνω ετσι τα χερια...
παντοτε ηξερα πως εγω πρεπει να στεκομαι στα ποδια μου...
εγω να αντεχω...
εγω να παλευω σε ολες τις αντιξοοτητες...
εγω να μπορω να ειμαι μονη...κι αντρειωμενη...
αλλα...
καποτε εφτασε η ωρα που λυγισα...
και λυγισα πολυ...
και δεν ειχα δυναμη και κουραγιο να ειμαι εγω για μενα...
ηθελα καποιος αλλος...να με περιθαλψει...
για λιγο...
μεχρι να μπορουσα να σταθω ξανα στα ποδια μου...

δεν εγινε...
ισως ειναι κι αυτο ενα μαθημα...
ισως...
ισως πολλα ισως...

κουραστηκα πολυ ομως...
απογοητευτηκα πολυ...
πονεσα πολυ...
κουλουριαστηκα γυμνη και εγλυφα πληγες και δεν τελειωνα...

και δεν ειμαι ετσι...
ο εαυτος μου δεν ειναι ετσι...
χαθηκα...
και ειδα και ενιωσα πολλα που δεν ημουν προετοιμασμενη να ζησω,να δω,να νιωσω...
αλλα οι μπορες παντα απροετοιμαστη με βρισκαν...
παντα διχως ομπρελες...

καπως ετσι ομως ο βρεγμενος την βροχη δεν την φοβαται...
ο πληγωμενος θα αντεξει αλλη μια πληγη...
εκεινος που πεθανε πολλες φορες,ενας ακομη θανατος δεν τον τρομαζει...

δεν ξερω τι εχει μετα τα σκοταδια...
ισως παλι σκοταδια...ισως τελικα καπου να εχει και φως...
οπως και να 'χει ειμαι ετοιμη να το ανακαλυψω...
ειμαι ετοιμη να ζησω εγω για μενα...
οπως ηξερα...οπως αναγκαστηκα να μαθω...
οπως εκανα παντα...
να βρω εμενα και παλι...

εκεινη που δεν φοβοταν τιποτα...
που περα απο τους αλλους εδινε αισιοδοξια και στον εαυτο της...
που ηξερε να παλευει με σκοταδια,δρακους,σκιες,κακες μαγισσες...
εκεινη που ακομα και οταν επεφτε σηκωνοταν στο λεπτο...
εκεινη που ηξερε να αναγνωριζει και να χαιρεται στα μικρα καθημερινα θαυματα...
θαυματα τα οποια τωρα βλεπει και της φαινονται αδιαφορα...
εκεινη που ηταν αστειρευτη πηγη σε πολλα...

εκεινη που ξεχασα...
εμενα...


Σας ευχαριστω ολους που υπηρξατε εδω...
που γινατε αναγνωστες και πρωταγωνιστες των παραμυθιων μου...
που γινατε φιλοι...
που γινατε ακροατες και συγγραφεις μαζι μου...
που γινατε παραμυθαδες...

Σας ευχαριστω που μοιραστηκαμε το μεσα μας και το εξω μας...
μικρα ή μεγαλα μυστικα...
μικρες ή μεγαλες στιγμες της ζωης μας...
της ψυχης μας...
της καρδιας μας...
του πονου μας...
της χαρας μας...

Σας ευχαριστω οσους ησασταν εκει οταν χρειαστηκα εμπρακτα την βοηθεια σας...
ευχαριστω οσους σπευσαν περιπου πριν ενα χρονο να δωσουν αιμα ή να βρουν απο φιλους τους...
ευχαριστω για τα απειρα μυνηματα,μεηλ,τηλεφωνα ενδιαφεροντος...
ευχαριστω για την συμπαρασταση...

ποτε δεν ξεχναω τους ανθρωπους...
ποτε δεν ξεχναω οσους ηταν διπλα μου με καθε τροπο...πραγματικα ή νοητα...
καμια φορα νοητα ειναι πιο αληθινα απο το να εισαι "εκει"...

δεν θα χαθουμε...
οι ψυχες που δεν θελουν δεν χανονται...
οτι κι αν τις χωριζει...

απλα ισως ηρθε ο καιρος να κλεισει ενας ακομα κυκλος...
για να ανοιξει ο επομενος...

και που ξερετε...
οι νεραιδες ειναι και λιγακι τρελες...
μπορει καποτε να τα ξαναπουμε εδω...
σιγουρα θα τα ξαναπουμε καπου αλλου αν οχι εδω...

σας ευχαριστω!
σας αγαπω!
και οι περισσοτεροι ξερετε πως λεω αληθεια!
ειναι ισως η μονη λεξη που δεν παιζω ποτε...
η μονη εννοια...
γι αυτο και δεν την λεω ευκολα...αν ομως την πω ειναι για παντα!


να μην ξεχνατε...
ΝΑ ΑΓΑΠΑΤΕ!
ολους και ολα!
και ΝΑ ΤΟ ΛΕΤΕ!
η ζωη ειναι πολυ μικρη για τετοιου ειδους καθυστερησεις...
μην το αφηνετε για αυριο...το αυριο ισως να μην ερθει ποτε...
δεν κοστιζει τιποτα...γεμιζει ευτυχια εκεινον που το ακουει αλλα και εσας που το λετε!
αλλωστε δεν νομιζω να υπαρχει ομορφοτερο συναισθημα απο αυτο!

αν απο κατι ακομα κρατιεμαι ειναι το οτι επιτελους προσφερω αγαπη σε καποιους που το εχουν αναγκη πραγματικη...
που δεν μου το ζητησαν...ομως το χρειαζονται...
και μου βγαινει τοσο γλυκα και αβιαστα που νομιζω πως παιρνω περισσοτερα απο οσα δινω...

παντα θα προσφερω αγαπη οπως μπορω...
ειναι το μονο...ΤΟ ΜΟΝΟ που με γεμιζει...
να δινω αλλα και να παιρνω...


Υ.Γ1 το πραγματικα νεραιδενιο μου ονομα ειναι Να'ι'ρα...
οποτε με χρειαστειτε ετσι φωναξτε και εφτασα...

Υ.Γ2 ετσι κι αλλιως τα παραμυθια δεν τελειωνουν ποτε...

Υ.Γ3 καποτε σε ενα απο τα πιο αληθινα μου παραμυθια στις αρχες εδω ειχα γραψει τα παρακατω του Coehlo...
"Θα μεινω καθισμενη πλαι σου οσο θα εισα εδω,μπροστα σ'αυτο το ποταμι...
αν κοιμηθεις,θα πλαγιασω μπροστα στην πορτα σου...
αν φυγεις μακρια,θ'ακολουθησω τα βηματα σου...
ωσπου να μου πεις: φυγε! και τοτε θα φυγω...
αλλα δεν θα παψω να σ'αγαπω ως την τελευταια μου μερα..."

καπως ετσι με τα ιδια λογια θα ηθελα να κλεισω τα παραμυθια...
με τα ιδια συναισθηματα...
με την ιδια ατελειωτη αγαπη...

αγαπες μου παραμυθακια...
ειναι που "εχει στραβωσει το τιμονι που κρατω..."
ΤΑ ΞΑΝΑΛΕΜΕ...!

Σάββατο 4 Δεκεμβρίου 2010

ΑΧ ΕΣΥ...ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΕΓΩ...


Ολη μου η ζωη γυρναει γυρω απο δυο γραμματα...

ενα Α...και ενα Χ...

Αρχη κι οπου Α...Αγαπη...Αναγκη...

Χ λιγο πριν το τελος και οπου Χ...Χρονος...Χαρα...

φτιαξε το παραμυθι εσυ της ζωης μου παντοτινε...
σου εδωσα την συνταγη...
σου εδωσα τα παντα και θα σου δωσω ακομα περισσοτερα...
μονο για μια φορα φτιαξε το παραμυθι εσυ...
γιατι το εχω αναγκη...
κι αλλο η αναγκη μου να πεφτει κατω νεκρη δεν θελω...
εσενα θελω...
εσενα μαζι με το παραμυθι το αληθινο...
με το ονειρο που φτιαξαμε μαζι...
με τα σχεδια που καναμε...
με τις νυχτες που κοιμηθηκαμε αγκαλια...
που μπλεχτηκαν τα σωματα και οι ψυχες μας...
που δυο κοσμοι συναντηθηκαν και παλι και φτιαξαν εναν δικο τους...

να ακουμπαω την καρδια σου θελω...
να ακουω τα χτυπηματα της στην παλαμη μου και να νιωθω πως ειναι δικα μου...
ενα για τον Χρονο που φευγει μακρια μας κι ενα για την Αγαπη που σκεπαζει τα παντα...
ενας χτυπος για μενα...ενας για σενα...ενας για "εμας"...
ο τριτος ο πιο δυνατος θα ειναι για μας...

να αναπνεω απο την ανασα σου θελω...
να παιρνω ζωη μεσα απο τη ζωη σου...
να ζω μεσα στο αιμα σου θελω...
να ματωνω μονο για να ζεις θελω...

να κολαω πανω σου θελω...
να ζω στο κορμι σου...
να ζεις στο δικο μου...
να γινομαστε ενα θελω...
ξανα και ξανα...
και σε ΄κεινο το δυνατο "ΑΧ" της ηδονης να σου λεω τα μυστικα μου...
να σου λεω πως μονο εσυ...
αχ μονο εσυ...
και μονο εγω...
και αχ τα δακρυα να τρεχουν ποταμια γιατι τοσο συναισθημα δεν το χωρα το κορμι μου...

αχ να σου ψιθυρισω την ζωη μου...
εσενα ζωη μου...
εσενα που ανετρεψες οσα γνωριζα κι οσα πιστευα...
εσενα να υποστηριζω με παθος που ειμαστε τοσο διαφορετικοι και τοσο ιδιοι...
αχ εσενα που μεσα σ'ολο τον κοσμο τα ματια μου καρφωνονται στα δικα σου και χαμογελω...

αχ εσενα...
που εχω δυο εισιτηρια για το ταξιδι που λεγαμε...
μονο εγω κι εσυ...

κι αχ ολος ο κοσμος δεν θα φτασει να χωρεσει την ευτυχια του ονειρου που πραγματοποιηθηκε...

αχ...εσυ...
αχ...για σενα εγω...


.....................................................................

σου εχω φτιαξει ενα αστρο...
μονο για σενα...
οτι θες το κανεις...

μπορεις να το κρατησεις για παντα διπλα σου να φωτιζει τα σκοταδια σου...
να σε συντροφευει σε χαρα και λυπη...
να σου χαριζει οτι ονειρευτηκες κι οτι ποτε δεν φανταστηκες...

ή...
αν θες κανε μια ευχη...
θα πεθανει για να στην πραγματοποιησει...
θα χαθει για παντα...
αλλα θα ειναι ευτυχισμενο γιατι η ευχη θα ειναι δικη σου...
κι αχ...θα πεθανει κανωντας ευτυχισμενο οτι πιοτερο αγαπησε...

κι αχ στο πα...
κι αν θες διωξε με...
θα φυγω...
αλλα δεν θα παψω να σ'αγαπω μεχρι την τελευταια μου ανασα...


το παραμυθι δικο σου...
φτιαξε το εσυ μια φορα...
που το 'χω αναγκη...
που σ'εχω αναγκη...
να μου το ψιθυρισεις και να αποκοιμηθω στην αγκαλια σου...
να με σκεπαζουν τα χερια σου και η αναπνοη σου...
εκει να κοιμηθω...κι ας μη ξυπνησω ποτε ξανα...

Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2010

...


Ημασταν λεει στο σπιτι...
και ηταν δικο μας ακομα...
το τραπεζι ηταν στρωμενο με χιλια δυο οπως παντα...
οι καρεκλες ολες γεματες...κανεις δεν ελειπε...
ουτε εκεινος,ουτε κι εσυ...

γελουσαμε...
πιναμε και τραγουδουσαμε...
η μουσικη ακουγοταν σε ολη τη γειτονια και ερχοντουσταν οι γειτονες να κατσουν μαζι μας...
ολοι εκει ημασταν...
τιποτα δεν ειχε χαθει...

κι ενιωθα τοσο ωραια!
μια απιστευτη χαρα!

υστερα ξαπλωσα στην αγκαλια σου...
μου χαιδευες τα μαλλια και με λεγες μωρο σου...
φορουσες εκεινο το ασπρο πουκαμισο...
εκεινο το ιδιο που φορουσες οταν γυρισες απο την Αθηνα και μ'αγκαλιαζες που δεν ειχαμε καλα νεα...

ξαπλωσα στην αγκαλια σου και χαμογελουσα...
ημουν ευτυχισμενη...
ετσι οπως εχω να νιωσω απο τοτε που εφυγες...
ετσι οπως δεν θα νιωσω ποτε ξανα...

μαμα...
μαμα μου...ειπα...
και ξυπνησα...
κι ευχηθηκα να μην ξημερωνε ποτε...

συγνωμη που δεν μπορεσα να γραψω ποτε το καλυτερο μου παραμυθι...
για σενα μανουλα μου...

Πέμπτη 11 Νοεμβρίου 2010

ΕΤΣΙ...




"...Ηταν σαν να περασε απο εδω ο Ετσι και να μας εδωσε ζωη,
και να γινηκαμε ολοι ετσι...

και ξαναφευγοντας ο Ετσι ρουφηξε ολη τη ζωη,
παιρνοντας πισω οτι ειχε δωσει...
μαζι και μια σταγονα απο τον καθενα.
Ισως του χρειαζοταν για να 'χει δυναμη να περπατα,για το αιμα που 'χε χασει...

Ισως αυτο νομιζουν ολοι...
Κι ισως γι αυτο τον αποφευγουν,τον βριζουν και τον θεωρουν αλητη...

Ισως το πηρα κι εγω Ετσι...

Αλλα τον ξερω 'γω τον Ετσι...
και ημουν πριν κι εγω σαν Ετσι...
θελει κουραγιο να εισαι Ετσι...
για να μπορεις να παραμενεις Ετσι πρεπει να
παιζεις την ψυχη σου...
κι εγω το ξερω,δεν ειναι ετσι..,
Κι ο καθενας ειν' ο Ετσι..."


Νικολας Ασιμος


δεν πληρω τις προυποθεσεις για εναν κοσμο που δεν ειναι Ετσι...
δεν μπορω να ακολουθω τους κανονες σας και τις δηθεν ομορφιες σας...
ουτε τα συγκαταβατικα λογια θα πω για να σας κανω να 'χετε δικιο...
δεν θα κουνησω το κεφαλι με κατανοηση προς τα κατω...
θα το κουναω περα δωθε με αντιρηση για καθε βλακεια που υποστηριζετε με παθος,
ενω ξεχασατε πως ειναι να εχεις παθος...

παθος ρε...
για την χαρα σας και την λυπη σας...
με παθος να ζεις και με παθος να πεθαινεις...
να μην εχεις το ενα ποδι εδω και το αλλο παραπερα...
να ξερεις που πατας και γιατι πατας τωρα εκει και αυριο θα πας αλλου...

μη βιαστεις να μιλησεις εσυ που ταχα μου με ξερεις...
δεν μπηκες καν στον κοπο να με μαθεις αληθινα...
δεν ρωτησες,κι ουτε προσπαθησες...
ετοιμη τροφη πηρες γιατι ειναι πιο ξεκουραστο και βολικο αυτο...
μη μιλας λοιπον γιατι δεν ξερεις τι να πεις...

υπηρξα "ατιμη" και "κακια" και "λαθος" για σενα...
και λεω εσενα...
εσενα ντε τον σωστο,καθως πρεπει ανθρωπο,με το κουστουμακι σου,με το ψευτικο χαμογελακι σου ενω δεν με συμπαθεις,
εσενα που τρεχεις καθε Κυριακη στην εκκλησια και κανεις χιλιες μετανοιες μπροστα σε χιλια ματια αλλα οταν σου απλωσει το χερι το γυφτακι οχι μονο δεν του δινεις αλλα το χτυπας κι απο πανω...
εσενα που ρωτας τι κανω απο υποχρεωση και μετα το τυπικο "καλα" ειμαι μου λες τα τρομερα σου βασανα...
εσενα που ταχα μου νοιαζεσαι και καταλαβαινεις και μολις γυρισω την πλατη κατι θα βρεις να πεις...
εσενα μικρε κι ανουσιε ανθρωπακο σε σιχαθηκε η ψυχη μου...
κι αν σ'ανεχομουν καποτε, τωρα δεν σου κανω την χαρη...
τερμα πια...


κι αν θες να ξερεις...
ουτε "σωστη" υπηρξα για τα δεδομενα σου ουτε "καλη" ουτε και "τιμια"...
γιατι δεν ξερεις ουτε το λαθος μου ουτε την κακια μου ουτε την ατιμια μου ποσο τα πληρωσα...
ποσο τα υποστηριξα...
ποσο τα αγαπησα και τα αγαπω με ΠΑΘΟΣ...
δεν ξερεις τι ειναι παθος...


σε βαρεθηκα και σε σιχαθηκα με καθε ειδους μασκα στο ασχημο προσωπο σου...

εγω ειμαι ασχημη...
πολυ ασχημη και στο δειχνω να...
αυτο ειναι κι αμα δεν σ'αρεσει γυρνα απο την αλλη και ξερνα...

δεν θα γινω τιποτα απο οσα θελετε για να με αποδεχτειτε...
και δεν θα σκασω αν δεν με αποδεχτειτε...
δεν θελω να με αποδεχτει η φαρα σας...
ας ειναι μοναχικος ο δρομος μου...
τωρα το ξερω καλα ετσι θα ειναι...
αλλα αυτον θα τραβηξω οπως και να 'χει...

και θα ειναι λιγοι μαζι μου κι αυτο το ξερω...
αλλα θα ειμαστε "ωραιοι" ως ασχημοι...
και πολυ γουσταρω που δεν σας μοιαζω...




Οι πραγματικές ζωϊκές μου στιγμές δεν καταγράφονται.

Όταν φτάνω στη ζωή είμαι μέσα ολόκληρος, νοιώθω και γνωρίζω.

Αλλά όταν ξέρω αυτά που ξέρω, δεν θυμάμαι. Ούτε ξέρω αν ή πώς θα ξαναφτάσω.

Αυτή είναι η ασπίδα μου. Απλώς συμβαίνει να συμβαίνει.
Τη ζωή μου δεν τη κατέγραψα. Ό,τι υπάρχει εδώ είναι επιδερμίδα, άλλοτε χοντρόπετση, άλλοτε ψιλόπετση.
πιο δικιά μου η ψιλόπετση
πιο δικιάσου η χοντρόπετση.


ΟΣΟ ΥΠΗΡΧΑ ΜΕ ΦΟΒΟΣΟΥΝ

ΟΣΟ ΥΠΗΡΧΑ ΔΕΝ ΜΕ ΑΝΤΕΧΕΣ

ΔΕΝ ΕΙΧΕΣ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΗ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙΣ ΚΟΝΤΑ ΜΟΥ

ΕΝΑ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟ ΑΝ ΣΤΟ ΖΗΤΟΥΣΑ

ΘΑ ΠΡΟΤΙΜΟΥΣΑ ΝΑ ΜΗ ΜΕ ΔΙΑΒΑΖΕΣ ΠΟΤΕ

Νικολας Ασιμος




Τρίτη 2 Νοεμβρίου 2010

ΒΑΡΕΘΗΚΑ...


Θελεις να πατας σταθερα...
σ'αρεσουν οι ρηχες θαλασσες...
σ'αρεσει να γυρνας τον κοσμο...
αλλα παντα στα ρηχα...

εμενα μ'αρεσουν οι βαθιες θαλασσες...
κι ας μη γυρνω τον κοσμο...
κι ας με νομιζεις κολλημενο
στο ιδιο σημειο...

δεν υπαρχει συμπαν...
υπαρχουν μονο στιγμες...
συμπαντικες στιγμες...

αν φτασεις στην ακινησια,
μπορεις παντου να ταξιδεψεις...

γι αυτο ξεχασες που σου λεγα
μωρο μου,κεινο το πρωινο
διπλα στη σκαλα,
πως η ζωη κι ο θανατος δεν ειναι θεμα περιβαλλοντος...
ειναι θεμα αντοχης στην ιδια γραμμη πλευσης...

εγω δεν χρειαζομαι τον κοσμο...
κακως εχεις νομισει...
για μενα δεν υπαρχει κοσμος...
χρειαζομαι απλα να δημιουργω κοσμους...

Νικολας Ασιμος




ποσες ταμπελες κουβαλας που σου προσαπτουν τον τιτλο της ευτυχιας...;
ποτε θα καταλαβεις πως δεν υπαρχει αληθεια περα απο αυτη που αισθανεσαι...;

δεν εχω καμια διαθεση πια να παλεψω για τιποτα...
ειμαι το τιποτα...
κι ισως μια μερα να με καταλαβεις
κι ολα τα ακατανοητα που σου πα να αποκτησουν νοημα...
εγω βεβαια θα εχω φυγει αλλα δεν ειναι αυτο το θεμα...

πολλες φορες συμβαινει να μην ερχεται κατι στην ωρα του...
πολλες φορες συμβαινει να κατεβαινεις σε λαθος στασεις...

και πιστεψε με...
οτι κι αν ακουσες...οσο κι αν προσπαθησαν να σε πεισουν...
δεν υπαρχει καμια μαγεια σε αυτο...
μονο αθλιοτητα...

Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2010

ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΡΑΚΙ ΤWEETY...




"οταν δειτε αυτο το βιντεο μπορειτε να γελασετε με την ψυχη σας...
για την ιση αντιμετωπιση..."



Δεν ξερω πως επιλεγει η ζωη ποιους ανθρωπους θα κανει να υποφερουν...
δεν ξερω αν λεγεται Θεος Παντοδυναμος,Ελεημων και Παναγαθος Εκεινος που αφηνει να υποφερουν Ανθρωποι με Α κεφαλαιο...
δεν ξερω σε τι ή σε ποιον να πιστεψω πια που να ειναι Ανωτερος απο μας,το ανθρωπινο ειδος...

ειναι δικαιωμα του καθενα να πιστευει ή οχι...
προσωπικα ημουν απο εκεινους που πιστευα ακραδαντα...
που ειχα δει πραγματα που χαρακτηριστηκαν ως θαυματα...
πλεον δεν ξερω αν πιστευω και αν θα πιστεψω ποτε ξανα...
ειμαι θυμωμενη ναι...
ειμαι απογοητευμενη ναι...
αν Καποιος εκει πανω υπαρχει και ξερει τον ανθρωπο οπως λεγεται τοτε σιγουρα θα με συγχωρεσει...

λενε πως ολα εδω πληρωνονται...
πως οι καλοι θα δουν δικαιωση και οι κακοι θα τιμωρηθουν...
τα λεω πολυ λαικα και με καμια διαθεση ποιητικη γιατι ετσι μου βγαινουν...
προσωπικα μετα απο αρκετα χρονια ζωης ειδα πολλους "καλους" να βασανιζονται αδιακοπα και ατελειωτα με καθε τροπο και πολλους "κακους" να την περνανε μια χαρα και να την βγαζουν ζαχαρη πανω στις πλατουλες των αλλων...

προσφατα ετυχε να ειμαι σε ενα νοσοκομειο ιδιωτικο για καποιον λογο...
ενας ανθρωπος που "τυγχνανει" να εχει λεφτα ωστε να πληρωσει αυτο το νοσοκομειο αλλα παρολα αυτα του ετυχε η γνωστη αρρωστια βρισκοταν εκει...

θελωντας και μη, συγκρινα καταστασεις...

οταν μανουλα μου λιποθυμησε στα χερια μου απο αναιμια το ασθενοφορο εφτασε μετα απο μιση ωρα...μιση ωρα οπου εμενα και την αδερφη μου μας στοιχησε τουλαχιστον 10 χρονια απο τη ζωη μας...
οταν πλεον ειχαμε φτασει στο νοσοκομειο...στα επειγοντα...περιμεναμε αλλη μιση ωρα γιατι δεν ειχαν κρεββατι...
κι επρεπε να αρχισω εγω να τσιριζω και να απειλω για να βρεθει ενα κρεββατι τελικα και καποιος γιατρουδακος να την εξετασει...
οταν τελικα καταλαβαν πως ειχε αναιμια λογω των χημειοθεραπειων τους παρακαλουσαμε εμεις να της βαλουν αιμα για να συνελθει και μας λεγαν ποσο δυσκολο ειναι αυτο που ζηταμε... επρεπε να παρακαλεσουν χιλια νοσοκομειοα να στειλουν 2 φιαλες αιμα το οποιο φυσικα και επιστρεψαμε εμεις ουκ ολιγες φορες με την συμμετοχη φιλων και γνωστων που αφαιμαξαμε μηνες ολοκληρους αφου πρωτα εξαντλησαμε τους συγγενεις...
ολα αυτα μαζι με την αθλια συμπεριφορα γιατρων και νοσοκομων που εχουν χεσμενο τον πονο και την αγωνια σου...
γιατι αγαπητε ασθενη και συγγενη του ασθενη εισαι σε δημοσιο νοσοκομειο...
γιατι δεν εχεις να πληρωσεις για να σου κανουν ταμαναδες...
κι εσυ ρε γαμωτο δεν θες τους ταμαναδες...θες να σου φερθουν σαν ανθρωπο...να καταλαβουν τον πονο και την αγωνια σου και να φερθουν αναλογα και με λιγο αξιοπρεπεια...

αυτα σε μας...
στο δημοσιο νοσοκομειο...

λοιπον ο γνωστος κυριος που εχει λεφτα στο ιδιωτικο νοσοκομειο...
εχει κι αυτος αναιμια...
τον παιρνουν απο το σπιτι του αμεσως και τον μεταφερουν σε μονοκλινο δωματιο με θεα,τηλεοραση,κλιματισμο και ολα τα κομφορ που βρισκεις στα πενταστερα ξενοδοχεια...
με ενα τηλεφωνημα του βρισκουν αιμα αμεσως...διχως να ζητησουν κανεναν συγγενη να το αναπληρωσει...
ειναι τουλαχιστον 3 καθηγητες γιατροι απο πανω του και αλλες τοσες νοσοκομες ευγενικοτατες τρεχουν πριν τους ζητηθει...
ο εν λογω κυριος για τον χ ψ λογω αρνειται να του βαλουν αιμα...οποτε τον παρακαλανε ολοι μαζι να το δεχτει...του εξηγουν πως θα τα κανουν ολα τοσο ευκολα ωστε να μην καταλαβει τιποτα...
θα μπορουσα να συνεχισω αλλα ειλικρινα δεν θελω...

ετσι μετριεται η ανθρωπια...
με ποσα ευρω μπορεις να διαθεσεις...
γιατι ο καρκινος και καθε ασθενεια δεν κανουν διακρισεις αν θα χτυπησουν τον φτωχο,τον μεσο ανθρωπο ή τον πλουσιο...
η αντιμετωπιση ομως εχει πολυ μεγαλη διαφορα...
γιατι αν εχεις χρηματα μπορεις να πας στο εξωτερικο...
να σου κανουν καλυτερες θεραπειες...
και αν δεν αποδωσουν ολα αυτα καλε μου ανθρωπε τουλαχιστον θα εχεις μια αντιμετωπιση και μια φροντιδα αξιοπρεπη...
θα ζησεις οσο σου απομενει διχως πονο...ή με οσο λιγοτερο γινεται...

ειμαι παρα πολυ θυμωμενη...
θα ηθελα να γραψω για ολα τα φακελακια που εδωσα σε καθε καραγκιοζη γιατρο με ντροπη για τον εαυτο μου γιατι το σιχαινομαι,γιατι ειμαι απιστευτα αντιθετη με αυτο αλλα ΔΕΝ μπορουσα να κανω αλλιως οταν μου ελεγαν οτι ετσι θα προσεξουν την μαμα μου...

θα ηθελα να γραψω για ολες τις φορες που ξεσηκωσα φιλους και συγγενεις ακομα και πολλους απο εδω μεσα να δωσουν αιμα γιατι αλλιως δεν θα της εβαζαν...

θα ηθελα να γραψω για τις απειρες φορες που αυτο το αιμα πηγα και το πηρα εγω και η αδερφη μου να το μεταφερουμε στο νοσοκομειο γιατι ΚΑΝΕΙΣ υπευθυνος δεν μπορουσε...

θα ηθελα να γραψω για το πως περιμεναμε εξω απο τον αξονικο τομογραφο με την μαμα να ποναει αφορητα και να την σφιγγω στην αγκαλια μου να μην κρυωσει και μπηκε μια υγιεστατη κυρια πριν απο μας γιατι πολυ απλα...ηταν γνωστη μιας νοσοκομας εκει...

θα ηθελα να γραψω για τον τροπο που μου μιλησαν γιατροι καταξιωμενοι κατα τ'αλλα οταν εγω κρεμομουν απο τα χειλη τους...

θα ηθελα να γραψω για το πως μου πουλησαν οι φαρμακευτικες εταιρειες προμηθειες για μηνες ολοκληρους οταν μας εστειλαν σπιτι ενω ηξεραν πως δεν ειχαμε πανω απο μια βδομαδα...αλλα τα λεφτα ειναι λεφτα...

θα ηθελα να γραψω πως το οξυγονο που χρειαστηκαμε για δυο μερες μας το χρεωσαν κανονικα ακομα κι αν το χρεωναν για μηνα και επειτα...

θα ηθελα να γραψω πως περιμεναμε ωρες στα ταμεια για να μας γραψουν μια εξεταση που χρειαζοταν να γινει και τελικα δεν την γραφαν γιατι καποιοι δημοσιοι μαλακες εκριναν πως δεν χρειαζεται να γινει κι ας την εγραψε γιατρος...

θα ηθελα να γραψω για τα φαρμακα που δεν μας εγραφαν γιατι ηταν ακριβα για τα ταμεια...
αλλα για την τσεπη μας δεν ηταν...1000 ευρω για ΜΙΑ ενεση...

θα ηθελα να πω κι αλλα...
ισως να μην τελειωνα ποτε...
ολο αυτο ηταν μια εισαγωγη για οσα θα πω παρακατω...

πολλοι απο εσας ισως να την γνωριζετε...
αλλοι ισως οχι...
προκειται για το Μαρακι...

http://mariatweety.blogspot.com/

το ενας της blog γιατι το αλλο ειναι ιδιωτικο και δεν μπορει να μπει καποιος αν δεν της στειλει αιτημα φιλιας...

Την Μαρια την γνωρισα διαδικτυακα οταν πρωτοεγραψα εδω για την μαμα μου...
ηταν ακομα στη ζωη τοτε...
μιλουσαμε μεσω mail με το Μαρακι και παρολα τα πολυ σοβαρα προβληματα υγειας της διαβαζα εναν ανθρωπο που ειχε απιστευτη ορεξη για ζωη...που σπουδασε...που ηθελε να βοηθαει αλλους ανθρωπους...που εγραφε στο blog της...που εβαζε στην ακρη επαναλαμβανω ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ προβληματα υγειας και ΖΟΥΣΕ...οσο μπορουσε και οσο της επιτρεποταν...

με το Μαρακι γνωριζομαστε περιπου 1 χρονο και την αγαπω απιστευτα...
ειναι ενα πανεμορφο νεο κοριτσι που παλευει...
ενα ευαισθητο αληθινο πλασμα...
ενα παιδι που αντεχει να υποφερει και ελπιζει σε ενα καλυτερο αυριο κι ας της το κοβουν διαφοροι...
ενα πλασμα που μοιαζει εξωπραγματικο σε εναν κοσμο σαν τον δικο μας...
ενας ακομα αγγελος απο τους λιγους στη γη...

η Μαρια περιμενε εγκριση εδω και μηνες για να την μεταφερουν στην Αμερικη οπου θα μπορεσουν να βοηθησουν την κατασταση της...

με δικη της αδεια και εγκριση αφου της το ζητησα μου επετρεψε να κανω αυτη την αναρτηση με μοναδικο αιτημα να μην βαλω φωτογραφια της...
ετσι κι αλλιως οσοι ειστε φιλοι της την εχετε δει και γνωριζετε την ιστορια της...

η Μαρια...η αδερφουλα μου οπως την λεω χρειαζεται χρηματα για να παει στην Αμερικη...
οτι μπορει ο καθενας μας να βαλει στους λογαριασμους που θα βαλω παρακατω θα ειναι για καλο σκοπο...
για να βοηθησουμε εναν συνανθρωπο μας...
ενα κοριτσι που παλευει για τη ζωη της και που απλα δεν γεννηθηκε πλουσια...
αυτο σημαινει πως δεν εχει δικαιωμα για ιση μεταχειρηση με οσους εχουν λεφτα...;

ας δειξουμε ολοι μαζι οτι ειμαστε ακομα Ανθρωποι και ας βοηθησουμε την Μαρια...το Μαρακι να ζησει...
να εχει μια ελπιδα για μια καλυτερη ζωη...

οσοι απο εσας θελετε και μπορειτε ριξτε μια ματια στα παρακατω αφου φτασατε μεχρι εδω...

ειναι λιγα λογια απο την ιδια οπως τα εγραψε στο προσωπικο της blog




Η κατάσταση μου εξελίσσεται γρήγορα. Οι όγκοι στη κοιλιά είναι χειρότερα , μεγαλώνουν και πιθανότατα θα κάνουν μετάσταση στις ωοθήκες που ο γιατρός μας είπε πως σίγουρα τη μια ωοθήκη και τη μισή μήτρα θα τη χάσω αν δεν μου κάνουν ολική υστεροκτομή, στο τέλος.. Ο όγκος στην υπόφυση είναι ένα σπάνιο είδος όγκου που επηρεάζει όλα μου τα αισθητήρια όργανα, ήδη μου κατάστρεψε τα περισσότερα όπως και άρχησε να επηρεάζει την μνήμη μου και έτσι κάτι καρκινικά κύτταρα περιτριγυρίζουν το κεφάλι μου με σκοπό την καταστροφή μου. Το υγρό του εγκεφάλου είναι τοξικό από το φούσκωμα του όγκου. Η αυτοάνοση μου σπάνια ασθένεια που λέγεται Neuro’behcet’s disease μου χτυπά δυνατά και σαρώνει όλα μου τα όργανα. Τώρα δε ζω τη ζωή μου απλώς υπάρχω γιατί πονάω φρικτά και κάποιες στιγμές παρακαλάω να τελειώνει όλη αυτή η κατάσταση με το τέλος μου για να βρω ξεκούραση και ανακούφισει που τόσο πολύ την χρειάζομαι. Καθημερινά είμαι με τις μορφίνες και άλλα πολλά παυσίπονα, αντιφλεγμονώδη, κορτιζόνη συχνά και ανοσοκατασταλτικά.

Τελευταία μου ελπίδα είναι στην Αμερική στη mayo clinic όπου εκεί θα υποβληθώ σε διάφορες και επώδυνες εξετάσεις, επεμβάσεις, χημειοθεραπείες δυνατές που πρέπει να είμαι δυνατή για να αντέξει το σώμα μου. Αλλά χρειαζόμαστε χρήματα για να μας δεχτούν, εμείς δεν έχουμε, τρεφόμαστε από τις συντάξεις των παππούδων μου και το δικό μου αναπηρικό βοήθημα. Αν κανονιστούν όλα τα χρήματα και όλα αυτά τα απαραίτητα, το λιγότερο σε ένα μήνα πρέπει να είμαι εκεί για νοσηλεία. Οπότε ανοίξαμε λογαριασμούς όπου πολλοί φίλοι εδώ μέσα και γιατροί μας είπαν να το κάνουμε γιατί δεν πάει άλλο η κατάσταση μου να περιμένει. Θα δημοσιευτεί και το πρόβλημα υγείας μου και σε κανάλια χωρίς εμένα παρόν γιατί δεν έχω δύναμη σωματική μα ούτε και ψυχική.

Εκεί στόχος μας θα είναι η ποιότητα στη ζωή μου και μια σταθερότητα αν μπορέσουν τελικά γιατί πέρασαν χρόνια άδικα χωρίς καμία βοήθεια και ήδη βρίσκομαι σε πολύ δύσκολη και άσχημη κατάσταση. Αν ζω ποιοτικά δεν με ενδιαφέρει πότε θα έρθει το τέλος, φτάνει που θα ζω τη ζωή μου και δεν θα υπάρχω απλά. Αν δεν έχω ποιότητα δεν τη θέλω τη ζωή μου.. Αρκετά πέρασα και περνώ μέχρι τώρα, μα η δύναμη μου, είναι η μανούλα μου που με κοιτάζει στα μάτια και μου λέει άντεξε άγγελε μου άντεξε και θα βρούμε λύση, πάνω από όλα ο Θεός και εσείς όλοι που με στηρίζεται και με αγαπάτε αληθινά..

Βάζω πιο κάτω τους λογαριασμούς και όσοι θέλετε να πάρετε το κείμενο μου για δημοσίευση κάπου αλλού όπως μου είπατε πως θέλετε να το κάνετε πάρτε το και αν θέλετε αλλάξτε κάτι αν θεωρείται λάθος, φτάνει να μην βάλετε φωτό μου και σαν επιθυμία μου θέλω να το σεβαστείται αυτό σας παρακαλώ πολύ, και όσοι θέλουν περισσότερες πληροφορίες για μένα δίνετε το mail μου και θα μπορούν να μιλήσουν μαζί μου και τηλεφωνικός με τη μαμά μου.




Λογαριασμοί:

1]. Νέα ΣΠΕ Αγλαντζιάς : CY14007042100000000020162227 – SWIFT NUMBER: CCBKCY2N

2]. Ελληνική Τράπεζα: CY43005001120001121054591900 – SWIFT NUMBER: HEBACY2N

Όναμα: Μαρία Δημητρίου

Εσείς μπορείτε να βάλετε σε όποια τράπεζα σας βολεύει, και αν μπορείτε, απλώς έβαλα εδώ τους λογαριασμούς για τους φίλους που μου το ζήτησαν, για να μην κάνω κάθε φορά διπλό κόπο και να τους δίνω στο καθένα ξεχωριστά.

Ευχαριστώ από καρδιάς φιλαράκια μου και ελπίζω να τα ξαναπούμε. Η μανούλα μου και τα αδέρφια μου σας ευχαριστούν θερμά.

Φιλάκια

Υγ: Μη ρωτήσετε πώς νιώθω απλά δεν αντέχω να πονάω

ας βαλουμε ολοι οτι και οσο μπορουμε...
θα βοηθησουμε εναν ανθρωπο να ζησει...
κι οπως λεει η ιδια ακομα κι αν δεν τα καταφερει οπως θελει τουλαχιστον θα εχει μια ποιοτητα ζωης...

αληθεια ξερετε πολλους ανθρωπους με αυτο το μεγαλειο ψυχης...;

ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΜΠΟΔΙΟ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΕΙ...

ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΑΛΛΟΥΣ ΑΓΓΕΛΟΥΣ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ...
ΑΣ ΜΕΙΝΟΥΝ ΕΔΩ ΣΤΗ ΓΗ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΕΧΟΥΜΕ ΑΝΑΓΚΗ...

Μαρακι σε αγαπω!
θα πανε ολα καλα και θα βγεις νικητρια!

η αδερφουλα σου...





το mixpode δεν μου κανει την χαρη κι ετσι εδω...
αφιερωμενο σε οσους ειναι ψηλα...
σε οσους εφυγαν αδικα...


Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2010

ΑΒΑΣΤΑΧΤΟ ΕΓΩ ΜΟΥ...

Κοιταω πισω και δεν βρισκω σημεια να μου μοιαζουν...
λες κι εκεινη που ημουν καποτε πεθανε για παντα
και μεσα απο εκεινον τον θανατο γεννηθηκε μια αλλη που μου μοιαζει...
ζει στο σωμα μου...
κοιταζεται στον καθρεφτη μου...
βαζει τα ρουχα μου...
αλλα δεν ειναι εγω...
δεν ειμαι εγω...

και δεν ειναι που ολα γυρισαν αναποδα...
ειναι που καποιος επιμενει να με κρατα στο κατω μερος ενος τροχου που εμεινε στασιμος...

λες και ολα οσα...δεν ειναι ηδη αρκετα...
λες κι εχει κι αλλο...
λες και δεν τελειωνει ποτε αυτο το μαρτυριο...
λες γαμωτο να μην τελειωνει ποτε...;

κι ολα μοιαζουν τοσο ματαια...
κι ολα μοιαζουν να εχουν χασει την σπιθα τους...
κι εγιναν τοσο νωρις...
νιωθω πως δεν προλαβα...


και πιανω τον εαυτο μου να αποζητα οσο τιποτα μια ψευδαισθηση...
να γυριζαν ολα πισω σε ενα σημειο...
σ'εκεινο το σημειο οπου το μυαλο θα ηταν αδειο...
το σωμα δεν θα ηταν κουρασμενο...
η ψυχη δεν θα ενιωθε τοσο βαρια...
η καρδια δεν θα ηταν γερασμενη...
και τα χερια δεν θα σκουπιζαν δακρυα...

εστω μεσα σε ενα ονειρο...
μια ψευδαισθηση ανακουφισης...
γαληνης...

και ξερω πως δεν θα ρθει ποτε πια...

και πως μαθαινεις να ζεις με αυτο...;
οταν πιστευες μια ζωη στα παραμυθια...;
γλυκο,φτωχο μου,ονειροπαρμενο πλασμα...

ολα εγιναν λαθος...
ολα...

Τρίτη 12 Οκτωβρίου 2010

ΠΟΙΟ ΤΑΞΙΔΙ...;;;

Αποφευγω να ανοιγω το μπαουλο...
επρεπε να βρω κατι χαρτια και τα χερια μου ετρεμαν...
εκατσα κατω και γυρω μου τοσα χρονια κλεισμενα σε ενα μπαουλο...
πως χωρανε μεσα σε ενα μπαουλο τοσες αναμνησεις...τοση ζωη και θανατος...;

φωτογραφιες 49 χρονων...

ενα μαχαιρι κρητικο χαραγμενο αναμνηση απο την εκδρομη σου...

ενα φλασκι που δεν γεμισε ποτε αλλα σου αρεσε να το εχεις...

ζωγραφιες που σου εκανε η φιλη σου να κρεμας στο γραφειο σου...

εκεινα τα χιουμοριστικα χαρτακια που ειχαν ενα καιρο τα καρελια σου μεσα...

το βιβλιο που κρατουσες σημειωσεις απο την αναπτυξη μου..."σημερα ειπε τα πρωτα της λογακια...σημερα ειπε μα και εννοουσε μαμα..."

αλληλογραφια απο τοτε που ησουν εφηβη με φιλες και φιλους που δεν διαβασα και δεν θα διαβασω...

γραμματα,αφιερωσεις δικες μου και της μικρης...απο το νηπιαγωγειο καρδουλες για τη γιορτη της μητερας και μετα ποιηματακια που ξεσηκωνα καθε χρονο και σου εγραφα...

κι υστερα ενα σωρο χαρτια με εξετασεις...
εξετασεις,χημειοθεραπειες,ακτινοθεραπειες,φαρμακα,πυρετος,αναιμια,πονος...
αξονικες,μαγνητικες,αποτελεσματα,πονος,φαρμακα...
θεσσαλονικη-Αθηνα-Γερμανια...

κι υστερα χαρτια που μαζευαμε απο οπου βρισκαμε κατι...
εκεινος ο θεραπευτης απο την Βραζιλια,ο αλλος ο φαρμακοποιος με τα μαντζουνια του,η φραπελια που με το ζορι επινες 2 γουλιες,ο βασιλικος πολτος που σου βαζα στο στομα με το ζορι,ο αλλος ο ζωμος απο βοτανα, ο παραλλος που εταζε αλλα κι αλλα...

χαρτια απο το ιντερνετ με πληροφοριες...
στατιστικα και νεες θεραπειες που δεν εφαρμοστηκαν ποτε...

ενα μπαλακι για να σφιγγεις να δουλευει το χερι...
"ασε με ρε Βουλα με το μπαλακι καθε μερα..."
"οχι θα παιξουμε 1 τεταρτο,μετα διαλειμα και ξανα μαμα ειπα"
"παει το χερακι μου Βουλα,το νιωθω σου λεω δεν θα λειτουργησει ξανα φυσιολογικα"
"λες βλακειες μαμα...αστα αυτα και πετα το μπαλακι"
κι επαιζες μανουλα μου...επαιζες κι ας πονουσες μεχρι τελευταια στιγμη προσπαθουσες...

και τα βιβλια με ολες τις ενθαρυντικες στασεις ζωης...
"παμε μαμα...σηκω και πες <δεν εχω καρκινο,δεν εχω καρκινο> και ο καρκινος θα εξαφανιστει...θα το κανουμε καθε μερα αυτο μαμα ενταξει...;"
"το παιδι μου σαλεψε τελειως...πας καλα παιδακι μου...;"

και τα αλλα βιβλια τα θρησκευτικα...
Του Αγιου Ραφαηλ...του πατερα εκεινου...του πατερα του αλλου...
και να μοιραζω απο ενα σε καθεναν μας να διαβαζει...
"διαβαστε ολοι μαζι και θα γινει και σε μας το θαυμα θα δειτε"...
ποσα βιβλια...ποσα θαυματα...κι ουτε ενα σε μας μαμα...

και χαρτακια με τηλεφωνα απο τα μοναστηρια ολης της Ελλαδας...
στη Μυτηληνη,στην Κεφαλλονια,στην Ανδρο,στο Αγιο ορος,στην Κομοτηνη...
καθε μερα τηλεφωνα...
και καντε παρακληση...και καντε μια προσευχη...ναι ειναι για την μανουλα μου...
ναι παλι εγω ειμαι...καθε μερα εγω ειμαι...

και χαρτακια με συνταγες για να καλοπιασω ολους Τους Αγιους...
φανουροπιτα...
ποσες φανουροποτες...
και πες τη μαμα σου μονη της θα το αποβαλει...ειπε ο ιερεας...
και ετρεχα..."μαμα μονη σου θα το αποβαλεις ειπε..."
"ωχ βρε Βουλα μου,σταματα παιδι μου οτι ειναι να γινει θα γινει..."
"αυτα να πας να τα πεις αλλου...τιποτα δεν θα γινει ολα καλα θα πανε"

και κατι εισητηρια απο το ταξιδι στη Μυτηληνη...
ναι στο μοναστηρι που σε επρηξα και τελικα πηγες...
πηγες κι εκει...γιατι ηλπιζες...για χαρη μου...γιατι...

και εικονες και φυλακτα και λαδακια απειρα...
στις μπλουζες σου,στα μαξιλαρια σου,στο αυτοκινητο...παντου...
"ρε παιδι μου σταματα σου λεω να με λαδωνεις εκατο φορες τη μερα...ενταξει το καταλαβαν οι Αγιοι δεν χρειαζεται να με κανεις για τηγανι πια..."
κι ενα βραδυ κρυφα σιγα σιγα σε ειδα να σηκωνεσαι στο νοσοκομειο...πηγες στο απεναντι κρεβατι και λαδωσες το ποδι της κυρα-Ελενης μην της το κοψουνε...
πανω σου μονη σου δεν εβαλες λαδακι αλλα για την απεναντι που την πονουσες σηκωθηκες και εβαλες...

και καρτουλες...
ενα σωρο καρτουλες...
πανω σε ανθοδεσμες που μαραθηκαν...
"ολα θα πανε καλα μανουλα μου"
"μαζι θα το παλεψουμε μανουλα μου"
"μη χανεις τη δυναμη σου μανουλα μου"
"χρονια πολλα μανουλα μου,σ'αγαπω οσο τιποτα"

και τελευταια πανω πανω στο μπαουλο ολα τα χαρτια...
και το ματι μου πεφτει στο "καλο ταξιδι πολυαγαπημενη...
και λεω ποιο ταξιδι...;
ποιο ταξιδι;και νιωθω χιλιες βελονες παντου...
ποιο ταξιδι;
κι ακομα δεν εχω συνειδητοποιησει τιποτα απο οσα εγιναν...
ποιο ταξιδι;

κοιτα ποσα πραγματα μεσα σε ενα μπαουλο κι εγω να καθομαι στο πατωμα μονη...
τι κανω εγω εδω αφου εφυγες;
γιατι πηγες μονη ταξιδι;
ποιο ταξιδι;
με ρωταν για εξετασεις και εμβολια και δεν θυμαμαι γιατι παντα εσυ τα ηξερες αυτα...
ποιο ταξιδι;
εψαχνα συνταγες τις προαλες και εκανα να σε παρω τηλεφωνο παλι...
ποιο ταξιδι;
απο συνηθεια σε καθε παιχνιδι ευχης "μη παθει τιποτα η μαμα μου" και "να γινει καλα η μαμα μου"...
ποιο ταξιδι;
που καμια αγκαλια δεν ειναι σαν τη δικη σου...
ποιο ταξιδι;
που σου μιλω καθε μερα σε μια φωτογραφια...
ποιο ταξιδι;
που νομιζω μου απαντας κιολας...
ποιο ταξιδι;
που δεν καναμε μαζι...

7 μηνες...2 μερες και 12 ωρες διχως σου...
ποτε ξανα δεν θα ειναι τιποτα ιδιο...
ποτε κι εγω ιδια...
ποιο ταξιδι ρε μανουλα μου γραφει...;
πανε καλα...;
ποιο ταξιδι;
που θα αλλαζα οτι εχω και δεν εχω μονο για ενα λεπτο ακομα μαζι σου...
ενα τοσο δα λεπτουδακι...ισα ισα για μια αγκαλια...
ενα τοσο δα μικρο λεπτο θελω μοναχα...

κι ακουω τη φωνη σου...
"μη στεναχωριεσαι μωρο μου σε παρακαλω"

ποιο ταξιδι λεει ρε μαμα;
δεν μπορω να καταλαβω...

κανεις δεν μας ακουσε μαμα...
και τωρα εσυ λεει εφυγες για ενα ταξιδι κι εγω καθομαι εδω μονη...παντα μονη οσοι κι αν ειναι διπλα μου γιατι δεν εισαι εσυ...

κανεις δεν μας ακουσε μαμα...
κι αναρωτιεμαι γιατι ρε μαμα...;

κι ακουω τη φωνη σου...
"μη στεναχωριεσαι παιδι μου σε παρακαλω"

ποιο ταξιδι λεει ρε μανουλα μου...;

Σάββατο 2 Οκτωβρίου 2010

ΣΠΟΥΔΑΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΛΛΑ...


-και δεν μου λες το ξερεις οτι σε εκεινη την κλινικη(πιθανη δουλεια) πηγαινουν ολα τα πτωματα...;
ολους οσους δεν εχουν μελλον...ζωη...τους πανε εκει για να πεθανουν...
θες σοβαρα να δουλεψεις εκει...;
να φροντιζεις ετοιμοθανατους...;να τους καθαριζεις...;
αυτους τους παρατανε τα παιδια τους τα ιδια και θα τους φροντισεις εσυ...;
ειπε η κυρια που φορουσε το λιλα συνολακι...!

δεν ακουω τα λογια της πια...
στο μυαλο μου γυρναν εικονες απο αγνωστους ανθρωπους...
ανθρωπους που εκαναν ονειρα για τη ζωη...
που εχτισαν σπιτια,εκαναν μικρες ή μεγαλες περιουσιες...
που εκαναν παιδια,που ειδαν εγγονια...
που σπουδασαν τους απογονους τους με ή χωρις στερησεις...
ανθρωπους μαζεμενους γυρω απο ενα γιορτινο τραπεζι να αγαπιουνται...

ανθρωπους πιο νεους...
που δεν προλαβαν να χαρουν πολλα...
που δουλεψαν για ενα καλυτερο αυριο...
που ονειρευτηκαν μια ζωη που δεν προχωρησε παραπανω γι'αυτους γιατι την διεκοψε μια αρρωστια...

ξερετε ειναι Ανθρωποι κυρια με το λιλα συνολακι...
ακομα κι αν φευγουν σε λιγο απο εδω...
ειναι Ανθρωποι

..........................................................
Ας τον πουμε Γιωργακη...
ειναι 9 χρονων...
εκεινη ας την πουμε Μαρια...
ο Γιωργακης εδω και 3 χρονια ειναι στημενος στα φαναρια εξω απο το νοσοκομειο...
απο τα 6 του...
τα καλοκαιρια φοραει ενα λευκο φανελακι και διαγραφονται τα κοκκαλακια του...
χαμογελαει παντα ωστοσο και την χαιρετα με αγαπη οποτε εκεινη μενει για λιγο στο κοκκινο φαναρι...

-τι κανεις φιλε μου...;
-καλα ειμαι εσυ...;
-καλα κι εγω...
-να σου καθαρισω την κασκα βρε...;
-βρε τι να καθαρισεις...;το τζαμακι απο το κρανος...;
βαλε και ενα μπλουζακι θα κρυωσεις...
-δεν κρυωνω ζεστη εχει...
-θελεις να σου δωσω ζαχαρωτα...;

και ειναι εκεινη η λαμψη στα ματια ενος παιδιου που σου φωτιζει την μερα...
ακομα κι οταν το παιδακι ειναι λιγο παραπανω μελαμψο...
ακομα κι αν δεν το συναντας στα σπιτια οπου πας αλλα στα φαναρια των δρομων...

-σε ευχαριστωωωω πολυυυυ...
-γεια σου φιλε μου τα ξαναλεμεεεε αναψε πρασινο...

..................................................................
γυρω στα 7...
-τουαζ(τατουαζ) ειναι αυτο που εχεις στο χερι σου...;
-ναι...εσυ που ξερεις τι ειναι το τατουαζ...;
-εχει και ο θειος μου εναν αετο μεγααααλο...
εσυ γραμματα εχεις...;
-ναι γραμματα εχω...
εχω και μια νεραιδα θες να τη δεις...;
-τι γραφουν τα γραμματα...;
-κατσε να σου δειξω τη νεραιδα να δεις τι ωραια που ειναι...
-οχι πες μου τι γραφουν τα γραμματα...
-αφου πας δευτερα δεν ξερεις τι γραφουν...;
να σου δειξω τη νεραιδα μου...;
-δεν καταλαβαινω καλα γιατι ειναι γυριστα γραμματα πες μου τι γραφουν...;
-γραφουν "ΠΗΝΕΛΟΠΗ...ΜΕ ΜΙΑ ΠΥΡΟΓΑ ΦΕΥΓΕΙΣ ΚΑΙ ΓΥΡΙΖΕΙΣ"
-ποια ειναι η Πηνελοπη...;
-ειναι η μαμα μου...
-τι ειναι πυρογα...;
-ειναι μια ξυλινη βαρκουλα...
-και εφυγε η μαμα σου με την ξυλινη βαρκουλα...;
-ναι...
-που πηγε...;
-στον ουρανο...
-εχει θαλασσα στον ουρανο για την βαρκουλα...;
-εχει...
-και τι κανει εκει η μαμα σου...;
-ειναι αγγελος τωρα...
-εχει και φτερα...;
-εχει...
-και ποιος σου κανει φαγητα...;το βραδυ ποιος σε σκεπαζει...;θα ξαναρθει η μαμα σου...;
-.....................
-γιατι κλαις βε(βρε) να κανεις κι εσυ μια ακομα ξυλινη βαρκουλα και να πας να τη δεις στη θαλασσα του ουρανου και αμα θες ελα να σε κανει η μαμα μου να φας

...........................................................

υστερα απο 2 μερες μου εδωσε αυτη τη ζωγραφια...ειναι η θαλασσα μου ειπε...
.........................................................

δεν ξερω ποσο χρονων ειναι...
υπολογιζω γυρω στα 55 με 60...
καθε πρωτη του μηνα ανοιγε την πορτα του καταστηματος που δουλευω και εφερνε μια καραμελα...
"καλο μηνα" ελεγε αφηνε την καραμελα και εφευγε...

δεν την ρωτησα ποτε τιποτα...
ενα ευχαριστω της ελεγα και εφευγε...
αφηνα την καραμελα καπου στον παγκο και συνεχιζα τη δουλεια μου...
ηρθε περιπου στα μεσα του Σεπτεμβρη...
-μια καραμελιτσα σου αφηνω και σου ευχομαι ολα γλυκα στη ζωη σου!
-περιμενετε λιγο...σας ευχαριστω παρα πολυ!
γιατι το κανετε αυτο...;
-γιατι...(κανει μια κινηση με τα χερια της ανατασης και χαμογελα)ειναι τοσο απλο...
-ειστε πολυ γλυκος ανθρωπος...δεν ειναι ετσι σημερα οι ανθρωποι...
-ειναι τοσο απλο κοριτσι μου να δωσουμε μια ευχη απο καρδιας...

αυτη τη φορα μετα απο 2 χρονια κοντα την καραμελα την πηρα σαν γουρι και την εβαλα στην τσαντα μου...
ειναι ακομα εκει...
να κρατησω την ευχη της!
"ειναι τοσο απλο κοριτσι μου..."
ναι ειναι τοσο απλο να παρατηρησουμε τους αγγελους που περνουν καθημερινα απο τη ζωη μας...
αρκει να βρουμε λιγο χρονο αναμεσα στο πως θα βγαλουμε λεφτα,πως θα βρουμε καλυτερη δουλεια,πως θα τελειωσουμε τις δουλειες του σπιτιου που μας περιμενουν πως...πως...και τοτε απλα θα δουμε πως αυτος ο αγγελος ο οποιοσδηποτε ειχε κατι πολυ σημαντικοτερο απο τα προβληματα μας να μας πει...
και ισως μας αλλαξει τη ζωη...
...........................................................................

την προηγουμενη βδομαδα σερνομουν στην κυριολεξια...
δεν μπορουσα να παρω τα ποδια μου...
ολα μου φαινοταν μαυρα...
τιποτα απο οσα θα ηθελα να εχω στη ζωη μου δεν θα ειχα σκεφτομουν...
δεν θα καταφερνα τιποτα...
ειχα πολλα βαρη ξαφνικα να κουβαλησω και δεν ειχα κουραγιο...
με εφαγαν ολα τα γιατι του κοσμου παλι...
γιατι σε μενα...γιατι αυτο...γιατι εκεινο...αδικια...χαλια...κλαμματα...
ολα στραβα μου πανε...στραβα κι αναποδα...
παντου εμποδια...
τι γινεται με το συμπαν δεν μπορω να καταλαβω...
δεν φτανουν οσα στραβα μου ηρθαν...;
δηλαδη ποσα ακομα θες να αντιμετωπισω για να σταματησεις...;

οχι δεν απευθυνομαι πια Στον Θεο γιατι απο εκει κι αν δεν περιμενω απαντησεις...
συμπαν θα το λεω...και θα γκρινιαζω και οσο θελω γιατι στο φιναλε εχω το δικαιωμα να γκρινιαζω με ολα αυτα...
αφου προσπαθω...
προσπαθω τοσο πολυ να παω κοντρα σε ολα τα ασχημα...
κοντραρω με ολη μου τη δυναμη σε οτι δεν μου παει καλα...-στοπ...
αυτο ειναι το λαθος σου...
κοντραρεις οπου βρεις με οση δυναμη εχεις...
αφεσου και λιγο σε οσα συμβαινουν...
προσπαθεις τοσο να εισαι καλα που στο τελος εχεις το ακριβως αντιθετο αποτελεσμα...
προσπαθεις τοσο δυνατη να εισαι που στο τελος δεν εχεις κουραγιο να σταθεις στα ποδια σου...
αντι να τα βαζεις με το συμπαν μηπως να το αγαπουσες λιγο...;
αφου εσυ πρωτη και καλυτερη λες πως υπαρχει καποιος λογος που γινονται ολα κι ας μην τον βλεπουμε αμεσως...
-απλα κουραστηκα...να περιμενω να δω...
-δεν μπορεις να δεις...
ετσι οπως κανεις δεν μπορεις να δεις...
αντικατεστησε το "πως" με το "τι" πραγματικα θελεις...
κι ολα τα αλλα θα γινουν...
μη σε νοιαζει το "πως"...

ειπε ο "Δ"

........................................................................

το πρωι της επομενης βρηκα αυτο μολις ανοιξα το μαγαζι...και το μεσημερι μου εφερε και αυτο...
-μαμα να το δωσουμε και αυτο στη Βουλα...;
αφου με αγαπαει πολυ...και την αγαπαω κι εγω...
οταν μεγαλωσω θα την παντρευτω...
-Νικο το ξερεις οτι η Βουλα εχει αντρα.
-καλε μαμα οταν μεγαλωσω θα τον βαρεθει και θα εχει εμενα μετα....
-.....................(τι να σχολιασεις...;)


το βραδυ χτυπησε το τηλεφωνο και στο αδιεξοδο μου προβλημα εδωσε λυση ενα προσωπο που δεν το ειχα φανταστει ποτε...
το εβλεπα καθε βδομαδα το συγκεκριμενο προσωπο...
ηξερα την ειδικοτητα που ειχε...
ηξερα τα κοινα μας σημεια...
αλλα δεν το "εβλεπα" πραγματικα και φυσικα δεν φανταζομουν οτι μπορουσε αυτο το συγκεκριμενο προσωπο να με βοηθησει...

την επομενη πηρα ενα μυνημα...
το κοριτσι που νομιζε οτι εισεβαλλα στη ζωη της για να της "κλεψω" κατι που δικαιωματικα ηταν καποτε δικο μου λιγο πολυ με αποκαλεσε "αδερφη" κι οτι δεν θελει να με χασει...
της χαμογελασα πλατια και αληθινα...
εφτιαξα τραπεζι για ολους...
ολους εκεινους που δεν περιμενα ποτε...
οταν με επιασε ο πανικος οτι δεν θυμομουν την συνταγη της μαμας και δεν μπορουσα να την παρω τηλεφωνο να μου την πει κι εκει που ημουν ετοιμη να πατησω παλι τα κλαμματα προσπαθησα να αντικαταστησω το "πως" με το "τι" πραγματικα θελω...
η συνταγη ηρθε κατευθειαν στην μνημη μου...με εναν μαγικο τροπο...



Στο συγκεκριμενο παραμυθι δεν υπαρχει τιποτα που να ειναι αποκυημα φαντασιας...
ισως ειναι το πρωτο παραμυθι που δεν εχει ουτε ενα φανταστικο στοιχειο...
ισως απλα να αλλαξα μερικα ονοματα...και χρονικες στιγμες...
το αποτελεσμα ειναι αυτο ακριβως απο μια οπτικη δικη μου...(ισως λανθασμενη...;ισως οχι)

δεν λεω πως ολα γιναν δια μαγειας καλα...
εκεινο που λεω ειναι οτι λυση υπαρχει συνηθως μπροστα μας...
αλλα δεν "βλεπουμε"...
το καλυτερο απο ολα ειναι οτι εγω προσωπικα παντα το πιστευα και το υπερασπιζομουν αυτο...
παρολα αυτα επεσα ανετα μεσα στην παγιδα κι ας την ηξερα...

αν ολοι οι παραπανω δεν ειναι αγγελοι στη ζωη μας...
αν ολα τα παραπανω δεν ειναι "τυχαιες συμπτωσεις"...
αν σε ολα τα παραπανω το συμπαν δεν εβαλε το χερακι του...
κι αν εγω δεν "ανοιξα" τα ματακια μου και παλι...
αν δεν το πιστευετε αυτο τοτε μη συνεχισετε να διαβαζετε τα παραμυθια...


εκτος...
αν απο σημερα και επειτα αρχισετε να βλεπετε κι εσεις ολα οσα συμβαινουν καθημερινα στη ζωη μας και εχουν κατι να μας πουν...
να μας δειξουν το δρομο οταν τον χανουμε...
να μας αφησουν μια ζωγραφια...
μια καραμελα...
ενα μυνημα...
κι ολοι εκεινοι που καποτε πιστεψαμε και εφυγαν σαν κλεφτες απο τη ζωη μας...
ολοι εκεινοι που νομιζαμε οτι μας μοιαζουν αλλα στην πρωτη ευκαιρια απεδειξαν το αντιθετο...
ολοι εκεινοι που νομιζαμε οτι μοιραζομαστε τον ιδιο ουρανο αλλα προτιμησαν καποιον αλλο...
οσο κι αν ποναει και αφηνει μια πικρη γευση...
δεν πειραζει...
ισως απλα να ημασταν μια μικρη σταση στο ταξιδι τους...ή εκεινοι στο δικο μας...
ολο και κατι θα μαθαμε κι εμεις και αυτοι απο αυτο...
ετσι δεν ειναι...;

Αν θες να λεγεσαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ...
αρχινα να βλεπεις...
να αφουγκραζεσαι...
να νιωθεις...
κυριως να νιωθεις(αυτο αφιερωμενο στην κυρια με τα λιλα)...



Υ.Γ ενα μεγαλο ευχαριστω στον "Δ" που δεν θα το διαβασει ποτε αυτο αλλα που με βοηθησε και με βοηθα καθε που μπλοκαρω...

Υ.Γ2 στην "Σ" που αθελα της εγινε δασκαλα μου και ειπε τα καταλληλα λογια τις καταλληλες στιγμες(και που μολις σταματησα να γραφω και της εστειλα ενα μυνημα οτι την αγαπαω γιατι δεν χανω πια χρονο οταν το αισθανομαι αυτο)...

Υ.Γ3 στον "Π" που του χρωσταω ενα μεγαλο παραμυθι που ολο το παω πισω...γιατι απλα ειναι εκει...για να με μαζευει απο τα πατωματα,για να με αγκαλιαζει,για να μου λεει πως ολα θα πανε καλα,για να με αγαπαει...

Υ.Γ4 σου υποσχομαι πως μια μερα το μονοπατι θα ειναι δικο μας...(ξερεις εσυ)...
μη ρωτησεις πως το ξερω...αντικατεστησα το "πως" με το "τι" θελω πραγματικα...τα αλλα θα γινουν...
κανε κι εσυ το ιδιο...

Υ.Γ5 ενταξει πρεπει να παραδεχτω πως απο την συνταγη εκανα την πιο τεμπελικη εκδοχη και πως εβαλα περισσοτερο αλκοολ...
την επομενη φορα θα την ακολουθησω πιστα...

Υ.Γ6 εσυ θελεις να λεγεσαι Ανθρωπος...;
εγω πολυ!
γι αυτο θα κανω οτι μπορω για να γινω...



Υ.Γ(ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ)
σημερα εμαθα οτι "εφυγε" απο κοντα μας ο Γλαρος Ιωναθαν...ενας μπλογκερ που παλευε με τον καρκινο του πνευμονα...
δεν μπορεσα να του γραψω ποτε σχολιο...ολα ηταν τοσο ιδια με εκεινα της μαμας μου...
τα σχηματα των χημειοθεραπειων...τα φαρμακα...ολα...

καλο σου ταξιδι φιλε μου εκει που πας...!
νωρις εφυγες για την χωρα των αγγελων...




τα τραγουδια αφιερωμενα σε εκεινους που ξεχασαν να ειναι...
Ανθρωποι...

Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010

ΟΣΑ ΓΙΝΗΚΑΝ ΛΑΘΟΣ ΜΕ ΣΩΣΤΕΣ ΜΑΣΚΕΣ...


Σκονταφτε η ψυχη μου σε οτι συναντουσε αιωνες ατελειωτους...
δεν ηταν δικαιολογια για κανενα παραστρατημα μου...
ηταν μοναχα η αληθεια...
ημουν ανικανη να υπερασπιστω οσα πιστευα...
ημουν ανικανη να κανω πραξη τις σκεψεις...

δεν ειχα τιποτα να πω...
τιποτα να χρειαζεται να γραψω για να θυμαμαι αργοτερα...
σαν να ειχαν ολα χαθει σε ενα δειλινο...
σαν να μην ειχε τιποτα πια αξια...
σαν να κυλουσε η ζωη απλα για να τελειωσει...

το κενο μεγαλωνε μερα με τη μερα και απειλουσε να με καταπιει...
κι εγω δεν νομιζω πως θελησα τιποτε περισσοτερο εκεινη την εποχη...
ξεγελουσα τον εαυτο μου με καταπληκτικες ερμηνειες ζωης...
τοσο εμενα οσο και τους αλλους...
και ημουν πολυ περηφανη τις μερες και πολυ ταπεινη τις νυχτες...
οταν κανενας προβολεας δεν επεφτε πανω μου δεν υπηρχε λογος να κρυβομαι...

ετσι λοιπον στις πιο αληθινες μου στιγμες δεν ηταν κανεις εκει...
κι ηταν ωραια γιατι εκανα πολυ παρεα με ολα τα μοναχικα πλασματα...
και ειχαν πολυ περισσοτερο ενδιαφερον και αληθειες να μου πουν απο καθε προθυμο ψευτη...
επαψα να περιμενω...
επαψα να ρωταω γιατι...

δεν λυπηθηκα ποτε ξανα...
δεν προσευχηθηκα ποτε ξανα...
τι να ζητουσα αλλωστε...;

ηταν ηδη αργα...
πεθανα την Ανοιξη...
ολη η ομορφια της φυσης δεν αντεχε την υπαρξη μου...

κι εγω πια δεν αντεχα ολα τα αταιριαστα που πασχιζα να ταιριαξω σε μια ζωη παζλ που παντα του ελειπαν κομματια...

βρεθηκαν μετα απο χρονια κρυμμενα στα πιο απιστευτα σημεια ονειρων που επισκεφτηκε η ψυχη σε ωρες που κραυγαζε ενα ψεμμα να σωθει...



Υ.Γ επειδη ποτε δεν τολμησαμε Ελευθεροι να ζησουμε οσα ποθουσαμε πραγματικα...

Υ.Γ2 κι επειδη καποτε δεν το αντεξα ολο αυτο...

Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2010

Η ΝΑ'Ι'ΑΔΑ ΑΓΑΠΑΕΙ ΚΑΙ ΠΑΙΖΕΙ...


Η Να'ι'αδα...εγω δηλαδη αποφασισε να ξαναπαιξει παιχνιδακι...
μετα απο προσκληση του Tovenitako!!!
και επειδη εχουμε καιρο να παιξουμε...
και επειδη πολυ σας εχω μελαγχολησει και θα μου βγει το ονομα...
και επειδη μας αρεσε το παιχνιδακι...
και επειδη ετσι θελουμε στην τελικη βρε παιδι...

Λοιπον το παιχνιδι εχει ως εξης...
να γραψουμε 10 πραγματα που αγαπαμε...
το ξερετε πλεον ολοι...εχει κυκλοφορησει πολυ τον τελευταιο καιρο στα blogs...
και οι περισσοτεροι το εχετε ηδη παιξει...

Αν και αγαπαω πολλα περισσοτερα απο 10 πραγματα θα προσπαθησω να αναφερθω στα σημαντικοτερα...
παμε...1)Αγαπαω τα παιδια...
τις απιστευτες φατσουλες τους...τις αθωες αμολυντες ψυχουλες τους...τις ερωτησεις που κανουν και σε κολαν στον τοιχο...
τις αποριες που εχουν και περιμενουν απο σενα τον σοφο να τους δωσεις απαντησεις...
τον αυθορμητισμο τους σε ολα...
αυτη την εκφραση συναισθηματων διχως επεξεργασια λογικης...θυμαστε...;;;καποτε ειμασταν κι εμεις ετσι...
τους απιστευτους ηχους που κανουν οταν ειναι μωρακια...μπορω να καθομαι και να τους ακουω με τις ωρες...
αγαπαω τα παντα επανω τους και μεσα τους γιατι ειναι ΑΛΗΘΙΝΑ!!!
2)Αγαπαω τα βιβλια...
να χανομαι μεσα στις ιστοριες τους και να πλαθω με την φαντασια μου εικονες μεσα απο τις γραμμες...
πριν τελειωσω ενα βιβλιο πρεπει να εχω τουλαχιστον αλλο ενα σπιτι που να περιμενει να χαθω μεσα του...
η καλυτερη μου βολτα ειναι μεσα στα βιβλιοπωλεια...
εκει μπορω να ηρεμησω...
να κατσω ωρες και να χαθω στους διαδρομους της ποιησης,της λογοτεχνιας,των παραμυθιων...
να ξερετε πως μεσα στα βιβλιοπωλεια κατοικουν πολλα περιεργα πλασματακια...
θα τα δειτε αν εχετε τα ματια της ψυχης ανοιχτα...3)Αγαπαω την μουσικη...
τους ηχους που σε ταξιδευουν...
που μπορουν να σε κανουν να χαμογελασεις απο ευτυχια και να σε μεταφερουν σε ολανθιστα λιβαδια...
τους ηχους που ειναι μελαγχολικοι και σου βγαζουν απο μεσα σου καθε καημο δικο σου...
αγαπω τους στοιχους που με εκφραζουν σε καθε συναισθημα...
κι αγαπω εκεινα τα τραγουδια που σημαδεψαν στιγμες μου και ανθρωπους μου...
αγαπαω τους ηχους απο πιανο,κιθαρα,βιολι,αρπα και ακομα πιο παλιους...οπως εκεινους τους ηχους της λατερνας που ακομα ακουμε σε καποια παλια σοκακια...
αγαπαω το ακορντεον και ειμαι απο εκεινους που βγαινουν στα μπαλκονια οταν ακομα και σημερα περνα καποιος απο τις γειτονιες και παιζει...
4)Αγαπαω την οικογενεια μου...
την Μανουλα μου και την αδερφη μου...
οι λογοι ειναι απεριοριστοι...
θα μπορουσα να γραφω για ωρες...
το Μανουλακι μου το αγαπημενο...
κι αν εκεινη εχει φυγει για αλλους κοσμους καλυτερους καθε μερα την αγαπαω ακομα πιο πολυ...γιατι καθε μερα την ανακαλυπτω ξανα μεσα απο μενα και την μικρη...
αγαπαω την μικρη γιατι ωριμασε ξαφνικα...
γιατι μιλαει και με διορθωνει και εχει πολλες φορες δικιο...ποιος θα το πιστευε...;
γιατι στηριζει η μια την αλλη...
γιατι η αγκαλια της τωρα εχει μεσα και μανουλα...
γιατι ειναι το αιμα μου...η οικογενεια μου!!!
γιατι θα ανταλαζα ανετα την ζωη μου για εκεινες!!!5)Αγαπαω Εκεινον...
γιατι με κοιταει στα ματια και λεει αληθεια το βλεμμα του...
γιατι ηταν κοντα μου σε ολα τα ασχημα οταν αλλοι θα το ειχαν βαλει στα ποδια απο πολυ νωρις...
γιατι εχει καρδια μικρου παιδιου και αυθορμητισμο παιδικο...
γιατι μπορουμε να "παιζουμε" ακομα κι αν εχουμε μεγαλωσει μεταξυ μας...
γιατι μπορει να μαλωνουμε απο τα πιο απλα μεχρι τα πιο σοβαρα και μετα να τα ξεχναμε...
γιατι οταν λεει ψεμματα τον καταλαβαινω παντα απο μια χαρακτηριστικη εκφραση προσωπου που δεν μπορει να ελεγξει,αλλα επιμενει πως λεει αληθεια και γελαμε στο τελος και οι δυο...
γιατι καθε τι που κανει,ανακαλυπτει,μαθαινει θελει να το μοιραζεται μαζι μου...
γιατι καταβαθος ειναι ενα μικρο παιδι και ενας μεγαλος αντρας συγχρονως...
γιατι τον ΑΓΑΠΩ!6)Αγαπαω τις φιλες και τους φιλους μου...
γιατι ειναι οικογενεια...
γιατι ηταν εκει με καθε τροπο σε χαρα και λυπη...
γιατι δεν με αφησαν μονη οταν ο πολυς κοσμος ξαφνικα χαθηκε...
γιατι οταν δεν ειχα κουραγιο να σηκωθω απο το κρεββατι και ελεγα ψεματα σε ολους χτυπουσαν την πορτα με 4 παστες σοκολατινα και μου φτιαχναν το κεφι...
γιατι μεταξυ μας δεν χρειαζονται προσχηματα...δεν χρειαζονται ψεματα...δεν χρειαζονται καλοι τροποι...παρα μονο αληθινοι τροποι!
7)Αγαπαω την Μα'ι'ρα...
το σκυλακι μου...
γιατι με κοιταει στα ματια...
γιατι μολις ακουσει το μηχανακι ή το αυτοκινητο καταλαβαινει οτι φτασαμε σπιτι και ξεσηκωνει την γειτονια με το κλαμα-χαρα της...
γιατι μου σπρωχνει το χερι και χωνεται απο κατω για να την χαιδεψω...τοσο αληθινα...
γιατι ζηλευει και το δειχνει οταν αγκαλιαζω καποιον αλλο ή μιλαω γλυκα σε καποιον αλλο...
γιατι κουναει την ουρα της ασταματητα...
γιατι μαζι της εχω κανει τους πιο ομορφους υπνους αγκαλιτσα...
γιατι οταν νομιζει πως εχουμε κοιμηθει χωνεται κρυφα κατω απο τα σκεπασματα...
γιατι στις λεξεις "βολτα","κοκαλο","φαι","κοπελα μου" τρελαινεται πραγματικα απο χαρα...
γιατι οταν ειμαι στεναχωρημενη το καταλαβαινει κι οταν κλαιω μου γλυφει τα δακρυα!8)Αγαπαω τους Ανθρωπους...
που δεν ξεχασαν να ειναι Ανθρωποι...
που ειναι χαμογελαστοι...που σε χαιρεταν κι ας μη σε ξερουν...που λενε μια καλημερα μεσα στην αποξενωση της πολης...
που ειναι αυθορμητοι και λενε εκεινο που σκεφτονται χωρις "Δεν πρεπει"...
που ακουν την καρδια τους και το παιδι μεσα τους και δεν εγιναν υποτακτικοι στα "μη" και "πρεπει" και στην "λογικη"...
που ξερουν οτι η Αληθεια της ζωης κρυβεται στα μικρα καθημερινα θαυματα...
σε ενα χαμογελο...μια αγκαλια...εναν γλυκο λογο...ενα χαδι...ενα μυνημα...ενα τραγουδι...
Αγαπαω τους ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ!!!
9)Αγαπαω εκεινη τη στιγμη μας...
τα πρωτα μας λογια...
τις πρωτες ματιες που ανταλλαξαμε...
την καθε μας γνωριμια λιγο λιγο...που σε εμαθα...που με εμαθες...
που αρχισες να μου ανοιγεσαι...
τα λογια που χρειαστηκε να περασουν χρονια για να μου πεις αλλα εσταζαν αληθειες και αγαπη...
ολες τις μικρες μας στιγμες...που χωρεσε ολος ο κοσμος σε αυτες...
τα ονειρα μας...που στο ειπα θα βγουν αληθινα...
που τωρα με πιστευεις...
Αγαπαω τα παντα σε σενα...γιατι ειναι δικα σου και θα τα αγαπαω παντα...!
ξερεις εσυ...στρειδουλα μου αγαπημενη!!!
10)Αγαπαω...την Αγαπη...
γιατι μεσα απο αυτη γεννιεται και δημιουργειται οτι πιο ομορφο υπαρχει στη ζωη μας...
γιατι οταν μιλαω με αγαπη...οταν δεχομαι ακομα και τα χειροτερα με αγαπη...οταν σκεφτομαι με αγαπη ακομα κι εκεινους που μου φερθηκαν ασχημα...οταν ποναω με αγαπη...
τοτε γινονται θαυματα...
αληθινα θαυματα που ασχημα συναισθηματα οπως η κακια-το μισος-η εκδικηση-η ζηλεια και αλλα πολλα σε τυφλωνουν και δεν σε αφηνουν να τα δεις...
Η αγαπη μπορει να κανει θαυματα...ειναι κινητηριος δυναμη...ειναι πηγη αστειρευτη που ξεδιψα καθε αναγκη μεσα μας...
ειναι εκεινη που αν της αφησουμε την ζωη μας στα χερια της θα δουμε εκπληκτικα πραγματα!
ΝΑ ΑΓΑΠΑΤΕ...ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΛΕΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΔΕΙΧΝΕΤΕ ΜΕ ΚΑΘΕ ΕΥΚΑΙΡΙΑ...ΣΗΜΕΡΑ...ΤΩΡΑ!!!

τι...κιολας 10...;
μα θελω να πω κι αλλα...
θελω να πω οτι αγαπω το γραψιμο...δεν ξερω να γραφω "σωστα" αλλα ξερω να γραφω με την καρδια και αυτο μου αρεσει γιατι μπορω να εκφραζομαι...

θελω να πω οτι αγαπαω τις σοκολατες...ναι ολες τις σοκολατες...μπορω να ζω μονο με αυτες και αν αφηνα τον εαυτο μου να τις τρωει οσο θα θελε θα ημουν 100 κιλα...

θελω να πω οτι αγαπαω την θαλασσα...οτι ειναι απο τα ομορφοτερα που μας προσφερει η φυση...να χανεσαι μεσα της...

θελω να πω οτι αγαπαω την φυση...τα ποταμια,τις λιμνες,τα βουνα...

θελω να πω οτι αγαπαω να τρομαζω οσους κοιμουνται μαζι μου με τα παραμιλητα μου...
ναι γιατι παραμιλαω σχεδον καθε βραδυ και συνηθως φωναζω κιολας τις πρωινες ωρες...
τοσο δυνατα που ξυπναω κι εγω με τη φωνη μου...αλλα μετα ψοφαω στα γελια γιατι οι υπολοιποι του σπιτιου τα εχουν χρειαστει κανονικα...!!!
ΑΑΑ!!!
Αγαπαω τα νοερα ονειρα που ανα πασα στιγμη ταξιδευω εκει που θελω με οποιον θελω οπως το θελω και ειναι μια οαση για μενα μεσα σε ολα...

Αγαπαω την ονειροποληση ναι ναι...

Αγαπαω τα παραμυθια...
να πλαθω ιστοριες που εμπνεομαι απο ενα γεγονος,απο ενα ονειρο,απο αληθειες και ψεματα...

Αγαπαω τους πινακες ζωγραφικης,την φωτογραφια...καθε τροπο εκφρασης της σκεψης και της καρδιας αποτυπωμενα...

Αγαπαω τα ταξιδια που γνωριζω νεους τοπους,νεους ανθρωπους,νεες συνηθειες...

Αγαπαω να γνωριζω οτιδηποτε διαφορετικο απο μενα...

Αγαπαω τις νεραιδες...!!!

Αγαπαω ολα τα μαγικα πλασματα που μερικοι νομιζετε οτι δεν υπαρχουν!
ΝΑΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!!!

αχ...
και αγαπω να με αγαπανε...
να μου το λενε και να μου το δειχνουν...
τι να κανω ειμαι αγαπησιαρα...

καλα καλα...
ενταξει ξεπερασα τους κανονες αν και εχω κι αλλα να πω...
μη με μαρτυρησετε στον κανονοφτιαχτη αλλα και να με μαρτυρησετε δεν πειραζει...
δεν συμπαθησα ποτε τους κανονες...


ΜΜΜ...
κι αφου εχετε παιξει σχεδον ολοι δεν ξερω ποιον να καλεσω...
οποτε πραγματικα προσκαλω ολους οσους δεν εχουν παιξει...
ελατε βρε παιδακια να παιξετε...ειναι ωραια και σιγουρα εχετε ενα παιδακι ολοι μεσα σας!!!

Βρε...
θα σας ξεχνουσα...;;;
Αγαπαω εσας...
ναι εσας που γνωρισα απο εδω μεσα...
ψυχουλες που καθονται πισω απο τον υπολογιστη...
εσας που γνωρισα και απο κοντα αλλα και οχι...
οχι ακομα...
που μοιραστηκαμε μεγαλα ή μικρα μυστικα...
χαρες αλλα και λυπες...
απογοητευσεις,νευρα,αποριες...
ερωτες,αγαπες,ζωη...
εσας που με αφησατε να δω μεσα στις σκεψεις και τη ζωη σας...
που ειδατε κι εσεις μεσα στη δικη μου...
που με βοηθησατε πρακτικα και συναισθηματικα...
που δεν θα το ξεχασω ποτε και μου ηδη εχετε μια θεση μεσα στην καρδια μου...
ο καθενας σας ξεχωριστα!
φυσικα και σας αγαπω...

Αυτα ειχα να πω...
ειχα κι αλλα μα δεν με αφησατε...
οποτε καλα...

σας φιλω με ΑΓΑΠΗ!!!