...

Ημασταν λεει στο σπιτι...
και ηταν δικο μας ακομα...
το τραπεζι ηταν στρωμενο με χιλια δυο οπως παντα...
οι καρεκλες ολες γεματες...κανεις δεν ελειπε...
ουτε εκεινος,ουτε κι εσυ...

γελουσαμε...
πιναμε και τραγουδουσαμε...
η μουσικη ακουγοταν σε ολη τη γειτονια και ερχοντουσταν οι γειτονες να κατσουν μαζι μας...
ολοι εκει ημασταν...
τιποτα δεν ειχε χαθει...

κι ενιωθα τοσο ωραια!
μια απιστευτη χαρα!

υστερα ξαπλωσα στην αγκαλια σου...
μου χαιδευες τα μαλλια και με λεγες μωρο σου...
φορουσες εκεινο το ασπρο πουκαμισο...
εκεινο το ιδιο που φορουσες οταν γυρισες απο την Αθηνα και μ'αγκαλιαζες που δεν ειχαμε καλα νεα...

ξαπλωσα στην αγκαλια σου και χαμογελουσα...
ημουν ευτυχισμενη...
ετσι οπως εχω να νιωσω απο τοτε που εφυγες...
ετσι οπως δεν θα νιωσω ποτε ξανα...

μαμα...
μαμα μου...ειπα...
και ξυπνησα...
κι ευχηθηκα να μην ξημερωνε ποτε...

συγνωμη που δεν μπορεσα να γραψω ποτε το καλυτερο μου παραμυθι...
για σενα μανουλα μου...