Κοιταω πισω και δεν βρισκω σημεια να μου μοιαζουν...λες κι εκεινη που ημουν καποτε πεθανε για παντα
και μεσα απο εκεινον τον θανατο γεννηθηκε μια αλλη που μου μοιαζει...
ζει στο σωμα μου...
κοιταζεται στον καθρεφτη μου...
βαζει τα ρουχα μου...
αλλα δεν ειναι εγω...
δεν ειμαι εγω...
και δεν ειναι που ολα γυρισαν αναποδα...
ειναι που καποιος επιμενει να με κρατα στο κατω μερος ενος τροχου που εμεινε στασιμος...
λες και ολα οσα...δεν ειναι ηδη αρκετα...
λες κι εχει κι αλλο...
λες και δεν τελειωνει ποτε αυτο το μαρτυριο...
λες γαμωτο να μην τελειωνει ποτε...;
κι ολα μοιαζουν τοσο ματαια...
κι ολα μοιαζουν να εχουν χασει την σπιθα τους...
κι εγιναν τοσο νωρις...
νιωθω πως δεν προλαβα...
και πιανω τον εαυτο μου να αποζητα οσο τιποτα μια ψευδαισθηση...
να γυριζαν ολα πισω σε ενα σημειο...
σ'εκεινο το σημειο οπου το μυαλο θα ηταν αδειο...
το σωμα δεν θα ηταν κουρασμενο...
η ψυχη δεν θα ενιωθε τοσο βαρια...
η καρδια δεν θα ηταν γερασμενη...
και τα χερια δεν θα σκουπιζαν δακρυα...
εστω μεσα σε ενα ονειρο...
μια ψευδαισθηση ανακουφισης...
γαληνης...
και ξερω πως δεν θα ρθει ποτε πια...
και πως μαθαινεις να ζεις με αυτο...;
οταν πιστευες μια ζωη στα παραμυθια...;
γλυκο,φτωχο μου,ονειροπαρμενο πλασμα...
ολα εγιναν λαθος...
ολα...
