ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΓΡΑΜΜΑ ΣΕ ΣΕΝΑ...

Γεια σου αγαπημενε μου,
τι κανεις;πως περνας;
σου γραφω σημερα γιατι βρηκα κατι δικο σου τυχαια...
ενα χαρτακι που εγραφε την ημερομηνια που κοιμηθηκαμε αγκαλια...
δεν ξερω αν θυμασαι αλλα ακομη μια φορα θα σου θυμησω τι περιεργα παιχνιδια παiζει η ζωη...
πρωταπριλια ηταν...
ενα ψεμα...ενα ονειρο θαρρω πως ηταν...
βρηκα κι ενα μακο μπλουζακι καπου εκει...δεν θα το πιστεψεις αλλα εχει ακομα το αρωμα σου...
το φορεσα...σε πηρα αγκαλια και σε κρατουσα σφιχτα...
ποσο μου ελειψες σου ψιθυρισα και ξεσπασα σε ενα σιωπηλο κλαμα...
πως ειναι ο καιρος εκει...;εδω βρεχει καθε μερα και αρχισε να κανει κρυο...
δεν ξερω πως να στο εξηγησω αλλα αυτη η εποχη με κανει να αναμενω την αφιξη σου...
πανε χρονια που τετοια εποχη περιμενα την αφιξη σου...
μετρουσα μερες μεχρι να φτασει η πολυποθητη ημερομηνια...
πες μου ποτε θα ερθεις...;
ξερεις χρειαζομαι μια ημερομηνια για να σβηνω μερες και παλι...
μου ειναι αναγκαιο να ξερω μια ημερομηνια...
πρεπει να κανονισω να φοραω τα καλα μου...να χτενισω τα μαλλια μου οπως σου αρεσουν...
ποτε θα ερθεις αγαπημενε μου...;
αληθεια σου λειπω καθολου...;με σκεφτεσαι καμια φορα οπως εγω...;
θα ηθελες σαν ερθεις να παμε μια βολτα στην παραλια τη νυχτα...;
θες να παμε για καφε στην πλατεια μας...;
τι ωρα θα τελειωσεις απο τις δουλειες σου...;
ραντεβου περιπου την ιδια ωρα στο σημειο που σμιγουν οι αγγελοι απο ψηλα...;
ποτε θα ερθεις...;
πρεπει να ξερω να κανονισω να παρω αδεια...
να μαζεψω τις σταλαγματιες των βροχερων πρωινων να στις χαρισω ολες...
πως περνας αγαπημενε μου μακρια μου...;
μηπως εγινε η απωλεια συνηθεια πια...;
πες μου εκεινο το φωτεινο σου βλεμμα που το χαριζεις τωρα...;
το σ'αγαπω σου που σκορπαει χαμογελα...;
ποτε θα ερθεις...;
ξερεις πρεπει να ξερω για να ετοιμασω το γλυκο που σου αρεσει...
πρεπει να μαζεψω φως απο τα αστερια για να φωτισω τις στιγμες μας...
ηταν πρωταπριλια αληθεια η' ενα ψεμα ηταν...;
πες μου αγαπημενε μου...η αγκαλια σου που βρισκει λιμανι τωρα...;
πες μου ποια χερια χαιδευουν τα ματια σου καθως κοιμασαι και βλεπουν τα ονειρα σου...;
ποιο χαδι παιρνει μακρια την καθε ασχημη σκεψη σου...;
ποτε θα ερθεις αγαπημενε μου...;
πρεπει να αρχισω να σβηνω μερες...
πρωταπριλια ηταν...αληθεια η' ψεμα δεν θυμαμαι...
που μενεις αγαπημενε...;
που να στειλω τουτο το γραμμα...;ποια η διευθυνση σου...;
πως να σου μυνησω πως ματωνω καθε μερα μακρια σου...;
πες μου αγαπημενε μου αντεχεις τοση αγαπη...;
πες μου νιωθεις να σε αγγιζει λιγακι...;
θελω σαν μικρο παιδι να σου φωναξω να μην ψαχνεις αλλου...
μονο εγω μπορω να σ'αγαπησω ετσι...
γελαω και κλαιω αγαπημενε μου...μονο εγω για σενα θελω να σου πω...
μονο εσυ για μενα...μην το κανεις δυσκολο Θεε μου...
δεν εχω που να στειλω το γραμμα μου αγαπημενε...
ηθελα να ξερεις μονο πως σ'αγαπω...
φοραω ενα μακο μαυρο μπλουζακι...
σε παιρνω αγκαλια και σου ψιθυριζω ποσο μου ελειψες...
αχ ηρθες...κρατα με σφιχτα σε παρακαλω...μη με αφησεις στιγμη...
ολα θα σου τα πω αρκει να με κρατας...
ποσο μου ελειψες να ξερες....
ΜΗ ΦΥΓΕΙΣ...
που να στειλω το γραμμα μου αγαπημενε...;
που μενεις...;ποια η διευθυνση σου...;
παντοτινα δικη σου...

i never dreamed that i'd meet somebody like you...

and i never dreamed that i'd love somebody like you...

ΕΧΩ ΔΥΟ ΕΙΣΗΤΗΡΙΑ...

κρατω δυο εισητηρια...
το τρενο φευγει σε χρονο αοριστο...
θελεις να ταξιδεψεις μαζι μου...;
ξερω κατι εκπληξεις μοναδικες που σκαρωνει η ζωη...
εισαι να της σκαρωσουμε κι εμεις μια...;
λεω κρυφα να της το σκασουμε και σαν παει να μας φωναξει...
να της σφυριξουμε απο μακρια πως την προλαβαμε...
να της κλεισουμε το ματι και να της πεταξουμε ενα φιλι...
στο λεω πιο πολυ θελω να το κανουμε για να της μπω στο ματι...
οχι...οχι το ταξιδι αυτο ειναι για εμας...
το σφυριγμα μονο θα ειναι για να την πικαρουμε λιγο...
ξερεις...οπως κανει κι αυτη σε χρονο ανυποπτο...
λεω αν θελεις εχω δυο εισητηρια...
ενα για μενα κι ενα για σενα...
θελεις να τολμησουμε μια φορα το παραπανω...;
να κανουμε μια τρελα που λενε...
θαρρω τιποτα πιο γνωστικο δεν θα 'χω κανει...
θυμαμαι καποτε μου πες αν...τοτε σιγουρα θα...
κι ελεγα μεσα μου οχι οχι οχι...εδιωχνα την σκεψη
μην τυχει και μου ψιθυρισει την αληθεια...
ποτε δεν ρωτησα αν το εννοουσες...φοβηθηκα μην αλλαξες γνωμη...
φοβηθηκα μην ηταν ψεμα...λογια απλα του ενθουσιασμου...
ποτε δεν εμαθα αν...τοτε σιγουρα...
μπορω να σου πω για μενα ομως...
τωρα σιγουρα ξερω την απαντηση τη δικη μου στο αν...
δεν φοβαμαι να μην μου ψιθυρισει κανεις την αληθεια...
φωναζει μεσα μου καιρο...
μα λεω τωρα αν θες...να παμε ενα ταξιδι...
εχω δυο εισητηρια...
φανταζομαι την απαντηση σου...
-θες να απαντησω με την καρδια η' με την λογικη...;
ποτε καρδια μου σου ζητησα λογικη...;
βλεπεις καμια λογικη στον παραλογο κοσμο μου...;
οχι δεν θελω την λογικη σου...τον παραλογισμο σου θελω...
εχω δυο εισητηρια...
θελω να κοιμαμαι στην αγκαλια σου...
θελω να ξυπναω πλαι σου...
θελω να σου στολιζω την καρδια με γιασεμια...
θελω να σου μαθω το τραγουδι των πουλιων...
θελω να ειμαι το τραγουδι που ακους στις μοναξιας σου την στιγμη...
θελω να μου μαθεις το φιλι...
δεν θελω την λογικη σου...
εχω δυο εισητηρια...
μονη μου φτανω μονο μεχρι τα μισα...
την υπολοιπη διαδρομη την ξερεις μονο εσυ...
πως να φτασω στον παραδεισο διχως σου...;
πριν απο σενα τα σκοταδια μου δεν ειχαν φως...
εχω δυο εισητηρια...
αυτο το ταξιδι δεν ειναι πια φυγη...εγινε αναγκη...
ολα τα κοκκινα ανθακια που ματωσα για σενα χαλαλι...
να ευωδιαζουν τα περασματα σου...
να σου ξυπνουν το χαδι μου και την αναπνοη μου...
το τρεμαμενο κορμι μου μονο στα χερια σου βρισκει υποσταση...
ποσο φοβαμαι μη μεινω σε εναν αδειο σταθμο να περιμενω...
ποσο φοβαμαι μη δεν ερθεις...
μ'ακους...;
κι οπου μας βγαλει...
εχω δυο εισητηρια...

ηθελα να ειμαι...

ΣΕ ΕΚΕΙΝΕΣ ΤΙΣ ΑΛΛΙΩΤΙΚΕΣ ΑΓΑΠΕΣ...

Συναντηθηκαν τυχαια σε ενα μπαρ μακρια απο τα σπιτια τους...
εκεινος πηγαινε σε αυτο το μερος καθε χρονο ενα σαββατοκυριακο
για να βοηθησει στα λογιστικα βιβλια εναν φιλο του...
εκεινη πηγαινε σε αυτο το μερος καθε χρονο ενα σαββατοκυριακο
για να επισκεφτει ενα μοναστηρι...
εκεινο το βραδυ στο μπαρ βρηκαν ο ενας στον αλλον κατι που τους ελειπε...
εκαναν ερωτα σε ενα δωματιο ξενοδοχειου χωρις να γνωριζουν πολλα μεταξυ τους...
το πρωι συστηθηκαν και οι δυο ως παντρεμενοι με παιδια...
που και οι δυο αγαπουσαν τους συζηγους τους...
κατι...ποιος ξερει τι...
τους εκανε να δωσουν ραντεβου για τον επομενο χρονο την ιδια μερα στο ιδιο μερος...
και περασε ο χρονος και ξαναβρεθηκαν...
και γιορτασαν την επετειο τους...
ολη την υπολοιπη χρονια δεν ειχαν καμια επικοινωνια...
παραμονο ενα ραντεβου τον επομενο χρονο ιδια μερα ιδιο μερος...
και περνουσαν τα χρονια...
και καθε χρονο αυτοι μεγαλωναν...
και καθε χρονο ειχαν να δειξουν ο ενας στον αλλον τις αλλαγες τους...
αλλαγες ωριμοτητας που φερνει ο χρονος σε εναν χαρακτηρα...
αλλαγες στον επαγγελματικο τομεα...
αλλαγες στην σχεση με την οικογενεια τους...
αλλαγες στην ψυχολογια τους...
αλλαγες στις πολιτικες πεποιθησεις...
αλλαγες στην εξωτερικη εμφανιση...
ολες αυτες τις αλλαγες που φερνει η ζωη στους ανθρωπους...
μονο κατι εμενε ιδιο...ισως και να μεγαλωνε...ποιος ξερει τι...
γνωριστηκαν νεοι...αγαπουσαν τους συζηγους τους...
αλλα αγαπουσαν πολυ και ο ενας τον αλλον...
τοσο πολυ που καθε χρονο ιδια μερα ιδιο μερος...
μοιραστηκαν πανω απο 25 χρονια τη ζωη τους σε ενα δωματιο ξενοδοχειου...
μοιραστηκαν μια ζωη...
εναν ερωτα...μαζι και χωρια...
μια αγαπη...τοσο δυνατη που αντεξε στην αποσταση...
στην ανυπαρκτη επικοινωνια...
και στην καθημερινοτητα...
παραμυθι η' πραγματικοτητα δεν ξερω...
δεν ξερω αν υπαρχει σημερα μια τοσο δυνατη αγαπη που θα αντεχε ολα αυτα...
μα θελω να πιστευω πως οτι αληθινο δεν οριζεται απο οσα γνωριζουμε μεχρι τωρα...
δεν οριζεται απο τιποτα...
οτι αληθινο μπορει να καταφερει τα παντα...
και δυο ανθρωποι εζησαν καπου...καποτε...κατι αληθινο...
μιαν αγαπη...
ποσο δυνατα μπορει να αγαπηθουν δυο ανθρωποι...;
ποσα μπορουν να αντεξουν οι καρδιες που ξερουν να αγαπουν...;
που οδηγει μια τετοια αγαπη...;
σιγουρα καπου καλα...

αφιερωμενο σε εκεινες τις αγαπες...
σε εκεινες που αντεχουν...
στις αληθινες...


παω να κοιμηθω...
να σ'ονειρευτω...

ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΤΗΣ ΑΠΟΓΝΩΣΗΣ...ΝΑ Μ'ΑΓΑΠΑΣ...

περπατω ξυπολητη στα συρματοπλεγματα...
στα οχι σου και στα ναι σου...
αποζητω την φυγη μου και την σκηνοθετω ενιοτε...
ποτε ομως δεν καταφερνω να ετοιμασω ενα βαλιτσακι και να φυγω...
μονο στα ονειρα απελευθερωνομαι...
μονο στα θελω μου ταξιδευω...
και κανω τα καλυτερα ταξιδια...
μονη η' μαζι σου...
κυριως μαζι σου...
στην αγκαλια σου ειναι το πιο μακρινο μου ταξιδι...
στα ματια σου βλεπω ολον τον κοσμο που δεν πηγα...
στα χερια σου γνωριζω ολες τις γευσεις που δεν γευτηκα...
απολυτα...μοναδικα...ολοκληρωτικα...
πως κατοικει ολη η ομορφια της πλασης σε ενα σου φιλι...;
ποια καρδια μπορει να αγαπησει τοσο...;
που εμαθα να αγαπαω με τοσες λεξεις...;
που εμαθα να σιωπω τους χτυπους της καρδια μου...;
μ'ακους...;
φωναζω...κλαιω...παρακαλω...
χαιρομαι...χαμογελαω...σου τραγουδω...
μ'ακους...;
σου απλωνω τα χερια...πιασε με
σε φιλαω...νιωσε με...
λιγο να χωθω στην αγκαλια σου...ασε με
ποιος οριζει τα ορια και ποιος τ'ακολουθει...;
ποιος φοβαται τη δυναμη και ποιος την αγνοει...;
σε ποιον μπροστα να σταθω και να απαιτησω οτι μου αντιστοιχει...;
θελω να ζητησω τον λογο απο εκεινον που κλεβει την ομορφια στη ζωη...
να ακουσω απο το στομα του μια δικαιολογια...
που εστω να μου φανταζει αρκετη...
πολλα δεν προλαβα να πω σε σενα...
κι ετσι αφησαμε ανοιχτους λογαριασμους...
κι ολο καινουργια σκαρφιζομαι να ξερεις...
για να μην κλεισουμε ποτε το δικο μας τεφτερι...
ενα σ'αγαπω φανταζει λιγο με ολα αυτα που εχω μεσα μου...
κι ομως δεν εμαθα καμια λεξη παναθεμα με...
που να κλεινει μεσα ολη την βροχη και τον ηλιο της πλασης...
ολα τα αστερια και τα φεγγαρια του ουρανου...
ολους τους ηχους των πουλιων και την μυρωδια που εχει το αγιοκλημα...
σε ποια λεξη να χωρεσω ολες μου τις νυχτες μαζι και μακρια σου...;
ποια λεξη υπαρχει για τις συναντησεις μας στα ονειρα μου...;
δεν υπαρχει λεξη γι'αυτο θα φτιαξω μια εγω...μονο για μενα και για σενα...
θα την κρατησω μυστικο και θα στην πω..
σαν με κρατησεις αγκαλια και παλι...
αν θες να την μαθεις ελα αποψε στο ονειρο μου...
στο κοκκινο του ερωτα...
στο απολυτο της αγαπης...
στην μοναξια της νυχτας μου...
σε ολα αυτα που δεν εχω...
σε ολα αυτα που ειμαι και σε αυτα που δεν θα γινω ποτε...
στην αληθεια μου...
να μ'αγαπας...
οσο μπορεις να μ'αγαπας...

ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑ...

χαμενη στα παραμυθια μου καθως περιπλανιoμουν...
συναντησα μια σιωπηλη πριγκιπισσα...
εψαχνε μια νεραιδα οπως αποδειχτηκε μετα μα οχι εμενα...
εγω δεν ειχα να της δωσω αυτο που ποθουσε...
αλλα ειχα μπολικη αστεροσκονη και της ειπα αν θελει,οποτε θελει να μου ζηταει...
λιγο διστακτικη στην αρχη ηταν αυτη η πριγκιπισσα...
σιγα σιγα ομως αρχισε να δεχεται την αστεροσκονη ευχαριστα και με χαμογελο...
αρχισε να ανοιγει την καρδια της και να μου μιλα...
μου ειπε για τον δικο της μικρο πριγκηπα...
εναν πριγκιπα που της εδειξε τον πλανητη του...
εναν πριγκιπα που της εμαθε πραγματα που δεν ηξερε...
της εδειξε μερη στο δικο της τοπιο που μονη της δεν μπορουσε να δει...
οταν μιλουσε για τον πριγκιπα της τα ματια της γυαλιζαν...
απο αγαπη...απο μνημες...απο ποθο...απο μοναξια...
ο μικρος της πριγκιπας δεν ειναι κοντα της...
της εδειξε ολη την ομορφια του κοσμου μα δεν την μοιραστηκε μαζι της...
κι ομως αυτη η καλοσυνατη πριγκιπισσα αρκεστηκε σ'αυτο...
δεν ζητησε το παραπανω...δεν απαιτησε...
τον αφησε να φυγει κι εμεινε να τον αγαπαει σιωπηλα...
τοσο σιωπηλα που ακους την αγαπη της για εκεινον...
στο θροισμα των φυλλων οταν σηκωνει ελαφρυ αερακι...
τοσο απολυτη αγαπη...
τοσο ανιδιοτελης...
τοσο ομορφη...
τοσο αληθινη...
ετσι ειναι αυτες οι πραγματικες αγαπες...
σιωπηλες και μοναδικες...
οσο για την αγαπη που δεν μπορει να δωσει σ'εκεινον...
εμαθε να τη δινει απλοχερα σε ολα τα ξωτικα γυρω της...
ετσι εδωσε και σε μενα...
δεν ξερω αν ο δικος της πριγκηπας ακουσει καποτε το καλεσμα της...
μα πιστευω πως το παραμυθι της θα εχει ενα ομορφο τελος...
απο εκεινα που με χαμογελο λες...
ζησανε αυτοι καλα κι εμεις καλυτερα...
και καπου εκει γυρω θα υπαρχει παντα μια νεραιδα...
να γεμιζει αστεροσκονη της στιγμες της...

#########

για ενα υπεροχο πλασμα...
μια μικρη πριγκιπισσα...
που ειχα την τυχη να γνωρισω...
και να πω πως η συναντηση μας ηταν γεματη μαγεια...
κρυσταλινα βλεμματα...
ζεστες ανασες...
αγαπη που ξεχυλιζε απο παντου...
λιγο γρανιτα φραουλα...
και γεματες αγκαλιες...
για την jacki!

Μ'ΑΓΑΠΑ...ΔΕΝ Μ'ΑΓΑΠΑ...

ποσο καιρο ανοιγα διαπλατα τα ματια και κοιτουσα...
ποσο καιρο εσκυβα ευλαβικα το κεφαλι και περιμενα...
ενα νευμα...
μια λεξη...
κρεμομουν απο δυο χειλη ερμητικα σφραγισμενα...
εκει κρεμομουν απο μια τοση δα λεπτη κλωστουλα...
και γυρω μου δεκαδες ψαλιδια να απειλουν να την κοψουν...
μα εγω εκει,με τη ζωη μου να υπερασπιζομαι την κλωστουλα...
την γεφυρα μου με τα σφραγισμενα χειλη...
την ελπιδα μου πως θα μου πουν μια λεξη καποια μερα...
Θεε μου τι ακριβες που ειναι οι λεξεις Σου...
τι ακριβες και οι σιωπες Σου...

καμια φορα πλησιαζα τα χειλη ετσι οπως κρεμομουν...
κι εκλεβα ενα τους φιλι...
ενα μικρουλι φιλι κοκκινο σαν ροδο...
και μου φτανε...
πως μου φτανε αληθεια...
γεμιζε η ψυχη μου μαργαριτες...
ενα ματσο ολανθιστες πολυχρωμες μαργαριτες που ευωδιαζαν τον κοσμο μου...
Θεε μου τι ομορφα που μυριζει ο κοσμος απο αυτες τις μαργαριτες...

εμενα πολυ καιρο ετσι σε εναν μυρωδατο κοσμο...
με ενα μονο φιλι...
το κρατουσα...το επαιζα...το εβγαζα στο φως και το εδειχνα...
το εκρυβα μη μου το κλεψουν...το φυλαγα βαθια μεσα μου...
μα σαν περνουσε ο καιρος φοβομουν τα ψαλιδια γυρω μου...
κι αυτα σαν περναν ειδηση τον φοβο μου ολο και πιο απειλητικα γινονταν...
αρχιζα κι εγω μετα να μαδαω τις μαργαριτες μου...
και ψυθιριζα...
μ'αγαπα...δεν μ'αγαπα...
μαδουσα και ψιθυριζα...
που και που αφηνα να ποτιστουν τα πεταμενα πεταλα απο ενα δακρυ...
μ'αγαπα...δεν μ'αγαπα...
και χανοταν το αρωμα...και εσβηνε η ομορφια...κι ερχοταν σκοταδι...

μ'αγαπα...δεν μ'αγαπα...
Θεε μου τι ομορφα που ειναι τα φιλια Σου...
μ'αγαπα...δεν μ'αγαπα....
Θεε μου κρεμομαι απο μια λεπτη κλωστουλα...
μ'αγαπα...δεν μ'αγαπα...
Θεε μου παρε μακρια τα ψαλιδια με τρομαζουν...
μ'αγαπα...δεν μ'αγαπα...
Θεε μου ποσα λιγα χρειαζομαι για να αντεχω...
μ'αγαπα...δεν μ'αγαπα...
Θεε μου μη με αφηνεις χωρις μαργαριτες...
μ'αγαπα...δεν μ'αγαπα...
εκει θα μεινω για παντα να περιμενω ενα νευμα...
μια λεξη...ενα κλεφτο φιλι...
μ'αγαπα...δεν μ'αγαπα...
Θεε μου τι ακριβες ειναι οι λεξεις σου...
τι πανακριβα πληρωνουμε τις σιωπες σου...

πως ειναι να μενεις χωρις ανασα...
και να αιωρεισαι σε μια κλωστη....
και να μαδας μαργαριτες...

ΠΕΣ ΜΟΥ ΘΕΕ ΜΟΥ...

θαρρω πως οι ανεμοι μου φεραν ενα μυνημα...
ενα τοσο δα μικρουλι μυνημα...
ενα φιλι...
ισα που μ'ακουμπησε στα χειλη...
εκλεισα τα ματια και το ρουφουσα μη μου φυγει..
αχ γνωριμο φιλι...γεματο μυρωδιες...γεματο εικονες...
ποσο μικρο εισαι για να χωρεσεις οσα κουβαλας...

θαρρω τα αστερια κατεβηκαν χαμηλα αποψε...
τοσο οσο χρειαζεται για να μου κανουν παρεα...
να μου πουν τις ιστοριες των ανθρωπων που τους μιλουν καθε νυχτια...
ανοιξα τα αυτια μου να ακουσω το παραμυθι...
ψιθυροι γεμισαν την βραδια...
αχ φωτεινα μου αστερια ποσο φως σας κλεβουνε οι ιστοριες μας...

θαρρω πως η βροχη ξεπλυνε το απεναντι αγιοκλημα...
κι εκεινο εγυρε στο παραθυρι μου να με γεμισει μυρωδιες...
κι εσταξε την γλυκα του στα χερια μου...
πηρα κι εγω τις μυρωδιες του και τις φορεσα αρωμα στο κορμι μου...
να γλυκανω το καλεσμα μου...
και καπου εκει θαρρω αρχισα μια συζητηση με Τον Θεο...

τι ομορφα που εφτιαξες Θεε μου την φυση σου...
δεν χωραει τοση ομορφια σε μια καρδια...
πως να αντεξει τοσο βαρος πες μου...

θαρρω πως ειμαι ενα αστειακι κι εγω μεσα στην τοση ομορφια...
ενα ανεκδοτο για να σπασει ο παγος...
ενας κλοουν για να χαμογελανε τα παιδια...
μια μαριονετα που κινουν τα νηματα της αλλοι...
πες μου Θεε μου πως φαινομαι απο εκει ψηλα...;
μηπως σαν ενα παραπονο απ'τα πολλα...;

ποτιζει καποιο δακρυ μου τον ουρανο σου...;
οταν χαμογελω φωτιζει εκει πανω...;
κι οταν χαιδευω την αγαπη,ειναι απαλο το αγγιγμα μου...;
πως φαινομαι εδω στα χαμηλα...;

Θεε μου αξιζω τιποτα εδω...;
πως μετριεται η διαμονη μου...;
αν ερθω καποτε εκει ψηλα...αξιζει τιποτα η ψυχη μου...;
πες μου με τι χρωματα να σε ζωγραφισω...
θελεις με χαμογελο η' δακρυα να σε προυπαντησω...;


Θεε μου εχω μεριδιο εδω...;
να περιμενω καρτερικα η' να διεκδικησω...;
Θεε μου ειμαι τοσο μικρη πραγματικα...
ειλικρινα δεν ξερω πια πως να σε ευχαριστησω...
ποιες προσευχες να πω...πως φτανουν εκει πανω...
πως να ζητησω οσα ποθω χωρις να σε πικρανω...

Θεε μου μικρυνε λιγο τις αποστασεις μας και ασε με να Σε πλησιασω...
μια κλεφτη ματια υποσχομαι να ριξω...
να παψω να ειμαι τοσο μικρη αναζητω...
να αφησω λιγο αγιοκλημα στα ποδια Σου...
ενα δακρυ...κι ενα χαμογελο απο καρδιας...

Θεε μου τοση ομορφια υπαρχει γυρω μου...
και προλαβαινω μονο μια ματια...
που πανε οσα μου αναλογουν...;
Θεε μου συγχωρα με...σε κουρασα θαρρω με το παραπονο μου...
συγχωρα με... μα κουραστηκα τοσο πολυ...
λιγο ηλιο χρειαζομαι να στεγνωσω τα ρουχα μου...
κριμα δεν ειναι να τα φοραω συνεχεια βρεγμενα...;

Θεε μου...συγχωρα την πικρα μου αποψε...
ηπια λιγακι πονο...
κατι θα ηθελα να σε ρωτησω μονο...
πως φαινεται απο ψηλα η αγαπη...;
και κατι τελευταιο...
πες μου απο εκει ψηλα φαινεται να με πλησιασει τοσο δα...;

ΕΝΑ ΓΡΑΜΜΑ...

Αγαπημενη μου,
σου γραφω αυτο το γραμμα ετσι χωρις λογο...
νομιζω πως απλα ηθελα να επικοινωνησω μαζι σου...
και με τον εαυτο μου...
να δω τις σκεψεις μου γραμμενες σε ενα χαρτι αλληλογραφιας...
να παψουν πια να ειναι σκεψεις και να λαβουν μια καποια υποσταση...
ισως και να με συμβουλεψεις σε κατι...
ξερω τωρα θα χαμογελας...
ναι δεν εχεις δικιο,ποτε δεν ακουσα τις συμβουλες σου...
ισως αν τις ειχα ακουσει να ειχα μια πιο ισσοροπημενη ζωη...
ξερεις ομως ποτε δεν αναζητησα την ισσοροπια...
εσενα ισως σου ταιριαζε...σε βολεψε...δεν ξερω...
εγω δεν την μπορουσα με περιοριζε παντα...
ισως αν σε ειχα ακουσει να μην ειχα κανει τοσο βαθιες βουτιες...
μα ξερεις οτι παντα με γοητευε ο βυθος...
εχει ομορφιες στον πατο που ουτε τις φανταζεσαι...
ξερεις το 'χω παραπονο που δεν ηρθες μια φορα στις βολτες μου...
ποσες φορες σου ειπα να δεσουμε τα ονειρα μας στην ουρα του αηδονιου...;
ποσες φορες σου ειπα να ανεβουμε στην βαρκουλα μας χωρις αγκυρα...;
να ακολουθουμε μονο τις φωνες των σειρηνων...;
παντα με κοροιδευες γι'αυτες μου τις ιδεες...
εσυ φροντιζες τα ονειρα σου να ειναι ισσοροπημενα...
τα ταξιδια σου με μεγαλα πλοιαρια με δυο αγκυρες για σιγουρια...
οσο για τις σειρηνες ποτε δεν τις πιστεψες...
δεν λεω...ισως να ησουν ηρεμη...
μα πες μου κατι φιλη μου...
βρηκες ποτε την ψυχη σου...;
θα μου πεις γιατι εσυ την βρηκες...;
ισως...
οχι σε κανενα απο τα ταξιδια μου....
σε κανενα βλεμμα αδεσποτο που με μαγνητιζε παντα...
σε καμια αγκαλια που εκλαψα...
σε κανενα λογο...κυριως αυτο...σε κανεναν λογο...
ουτε στα βιβλια που διαβαζα μανιωδως...
νομιζω πως την συνατησα ενα βραδυ σε ενα ονειρο...
ημουνα λεει σε εναν λοφο και απο κατω μια μεγαλη καταγαλανη θαλασσα...
και μεσα της χιλια δελφινια να μου χαμογελανε...
κι εγω ημουν ευτυχισμενη και στα μαλλια μου φυτρωναν λευκα ανθακια...
τοτε θαρρω συναντηθηκαμε εγω κι αυτη και απο τοτε μειναμε αχωριστες...
θυμασαι που σου ελεγα τα ονειρα μου και παντα με κοροιδευες...
μου λεγες να μην πιστευω σε αυτα κι εγω παντα σου λεγα να δεις που θα βγει...
κι οταν εβγαινε ελεγες πως απλα ετυχε...
αγαπημενη μου φιλη...
ειμαι μονη...
αυτος ειναι ο λογος που σου γραφω...
αφησα παλι την καρδια μου στους ανεμους...
μονο που αυτη τη φορα ηταν δυνατοι...
νομιζω πως την πεταξαν καπου με δυναμη και αυτη εγινε χιλια κομματακια...
μικρα μικρα που και να θελω να τα κολησω δεν μπορω...
η ψαθινη καρεκλα σου ειναι παντα εδω...
διπλα στη δικια μου στον κηπο μας...
και θα θελα πολυ μια αγκαλια σου...
θελω να κρυφτω παλι και δεν εχω καλυτερο καταφυγιο απο τουτο...
σου εχω φυλαξει λικερ της γιαγιας...βυσσινο που σου αρεσει...
θα μπορουσες να ξεκλεψεις δυο μερες...
να δεσουμε τα ονειρα μας στην ουρα ενος αηδονιου...;
παντα ηθελα να το κανουμε μαζι αυτο...
αγαπημενη μου φιλη δεν εχω που να στειλω αυτο το γραμμα...
αν ομως δεις ενα αηδονι να σερνει κατι ξεχασμενα ονειρα στην ουρα του...
ελα να με βρεις...
μου ελειψες τοσο μα τοσο πολυ...

ΚΛΑΙΓΟΝΤΑΣ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ...

Μυρισε φθινοπωρο...
παντα με μελαγχολουσε αυτη η εποχη...
κι εμενα οπως τοσους αλλους...
θυμαμαι πως σαν παιδι μολις ερχοταν ο Σεπτεμβρης...
ετρεχα να κλεισω το καλοκαιρι σε κουτακια...
μη χαθει η ομορφια του...
μαζευα σε κουτακια μαγικα οπως νομιζα...
τα τελευταια λουλουδια του καλοκαιριου...
τα πουπουλα που αφηναν τα χελιδονια στις φωλιες τους οταν εφευγαν...
και την τελευταια αχτιδα του ηλιου πανω στο πιο ψηλο φυλλαρακι...
παντα στο πιο ψηλο...
εκει ηταν η σωτηρια μου παντα...
στο λουσμενο με ηλιο φυλλαρακι...
το ψηλοτερο του δεντρου γιατι ηταν πιο κοντα Στον Θεο...
και οταν το κοιτουσα νομιζα πως μου χαμογελουσε Εκεινος πανω του...
και μου δινε υποσχεσεις πως θα ξαναρθει αυτη η εποχη...
η γιαγια μου ελεγε πως αν γευτει καποιος τα δακρυα σου δεν θα σε πικρανει ποτε...
πηγαινα κι εγω και εκλαιγα στα ποδια του φθινοπωρου...
και το παρακαλουσα να μην παρει μακρια το καλοκαιρι...
ματαια...εκεινο φροντιζε να ξεπλενει τα δακρυα μου με τις πρωτες του βροχες...
ψεματα ειπες φωναζα...κι εκλαιγα ακομα πιο πολυ...
οχι παιδι μου...ποναει κι εκεινο γι'αυτο κλαιει...
σου λεει με αυτον τον τροπο να μην το πικραινεις...
αστο να σου δειξει πως και αυτο εχει τις χαρες του...
εμαθα να το αφηνω κι εγω μετα...
το λυπομουνα που εκλαιγε για μενα...
χτες το βραδυ ξυπνησα τρομαγμενη...
πηρα τα μαγικα κουτακια μου και βγηκα στην αυλη...
μαζεψα τα τελευταια λουλουδια του καλοκαιριου...
κατι πουπουλα που αφησαν τα χελιδονια πριν φυγουν...
εκλεισα μαζι με αυτα για πρωτη φορα...
ενα κοκκινο φιλι που μου εδωσε η ροδια του γειτονα...
εκλαψα στα ποδια του φθινοπωρου...
και το παρακαλεσα να μη με πικρανει...
κι επεσαν κατι σταγονες στα μαλλια μου...
ασε με να σου δειξω τις χαρες μου σφυριξε μεσα απο τον ανεμο μια φωνη...
τουλαχιστον οταν θα κλαις παρεσυρε στη βροχη σου και τα δακρυα μου...ειπα...
να σαι σιγουρο πως ποτε δεν θα κρατησω ομπρελα...

οτι φανταστηκα ηταν απατη...
κι αν κατι ελπιζα εχει χαθει...
τετοιο φθινοπωρο χωρις αγαπη...
τετοιο φθινοπωρο μην ξαναρθει...