ΜΙΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΠΙΘΥΜΙΑ...

Ζωντας στο σκοταδι εμαθα να κανω παρεα με τις σκιες...
πλαθω φανταστικα προσωπα και συζηταω μαζι τους...
μου κανουν τις πιο δυσκολες ερωτησεις...
μα απαντησεις δεν ξερουν να δινουν...
ζω στη νυχτα...
ποσο μ'αρεσει ο διαλογος με την μοναξια...
χωρις να φαινονται τα προσωπα μας...
μονο οι σκιες και τουτες ειναι πολυ ομοιες για να τις ξεχωρισει κανεις...
ετσι αν καποιο ματι μας παρει νομιζει πως ειμαστε ζευγαρι ερωτευμενο...

κανω ερωτα στην σκια μου τα βραδια...
και απο το ουρλιαχτο μου ξεπηδαν ολες οι αληθειες που βρωμισαν την ψυχη μου...
τρεμει το κορμι μου σαν καιγεται απο επιθυμια...
και η σιωπη μου επιβαλλεται σαν τιμωρια...
για ολα εκεινα τα εγληματα που δεν διεπραξα...

κι αν καπου ξεπεταγεται μια μορφη τωρα πια την διωχνω...
την αφηνω πισω οπως με αφησε κι αυτη...
την κοιταζω παγωμενα οπως με κοιταξε κι αυτη...
της επιβαλλω την σιωπη μου σαν τιμωρια...
για ολα εκεινα τα εγκληματα που διεπραξε...

και σαν τελειωσει η νυχτα κρυβομαι απο το φως...
σαν εκεινους τους βρυκολακες...
που φοβουνται οτι θα καουν...
ομως ξεχασαν πως ειναι ηδη πεθαμενοι...
ξεχασαν εκεινο το παλουκι που ειναι καρφωμενο...
στο μερος της καρδιας...

και λιγο πριν για παντα σιωπησω...
μια στιγμη αδυναμιας...
αναζητω τα χειλη σου για τον τελειωτικο μου θανατο...
οτι αρχισες τελειωσε το...
τελειωσε με...
κανε να πεθανω απο το χερι σου...
κι υστερα κλεισε μου τα ματια...
με το ιδιο χερι που καποτε με κρατησες...
και μου εδειξες εναν αλλο κοσμο...
τελειωσε με εσυ...
ειναι η τελευταια μου επιθυμια...

ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΗΣ ΒΙΟΛΕΤΑΣ...

Το σημερινο παραμυθι ευχομαι να ηταν μονο ενα παραμυθι...
σκεφτηκα πολυ αν θα επρεπε να το γραψω η' οχι αλλα νομιζω πως απλα δεν θα ησυχαζα αν δεν το εγραφα...
αλλωστε πιστευω πως καθε συναντηση εχει και εναν σκοπο...ειναι απο τα παραμυθια που ευχομαι ολοψυχα να τελειωσει με το "ζησαν αυτοι καλα κι εμεις καλυτερα"
το παραμυθι αυτο ειναι της Βιολετας...συναντηθηκαμε στο προαυλιο ενος νοσοκομειου...
καπως ετσι μου το διηγηθηκε...

-καλησπερα μπορω να καθησω εδω;
-μα φυσικα και το ρωτας;
εκατσα λοιπον διπλα της και επινα την ζεστη μου σοκολατα...οταν με ρωτησε:
-εχεις καποιον δικο σου εδω;
-οχι λογο σχολης βρισκομαι στο νοσοκομειο...ηθελα να τελειωσω κατι δουλειες...
-εισαι απο τους τυχερους λοιπον...
-τι εννοεις;
-οτι εισαι απο τους κανονικους ανθρωπους..
-δεν θα το λεγα αλλα δεν καταλαβαινω...εσυ δεν εισαι απο τους κανονικους δηλαδη;
-ημουν σχεδον πριν ενα χρονο και κατι...αλλα μη σε ζαλιζω με τα δικα μου...
-οχι πες μου θα ηθελα να ακουσω...
-χα...ενας ανθρωπος που θα ηθελε να ακουσει...ισως να μην εισαι και τοσο κανονικος τελικα...
-........περιμενω
-πριν ενα χρονο λοιπον τον Αυγουστο με πηρε η μαμα μου ενα τηλεφωνο στο καινουργιο μου σπιτι...θα 'χε περιπου 1,5 μηνα που ειχα μετακομισει και συζουσα με το αγορι μου,καταλαβαινεις μες την χαρα που επιτελους θα ειχαμε το δικο μας σπιτι,θα ζουσαμε χωρις κανεναν πανω απο το κεφαλι μας,θα καναμε οτι θελαμε και σε κανεναν δεν θα διναμε λογαριασμο...
ηταν λοιπον εκεινο το τηλεφωνημα...Βιολετα μη τρομαξεις αλλα πρεπει να μπω σημερα στο νοσοκομειο...
τρελαθηκα οπως καταλαβαινεις...η' μαλλον για να καταλαβεις να σου πω πως πριν μετακομισω ζουσα με την μητερα μου και την μικροτερη αδερφη μου...πατερα δεν εχω...δεν εχει πεθανει απλα εχω να τον δω πολλα χρονια...κοινως αν θες μας εγκατελειψε σε ολα τα επιπεδα...οποτε ζουσαμε οι τρεις μας,δυσκολα χρονια οχι απο οικονομικη αποψη αν και δεν ειναι καθολου αμελητεο αυτο το θεμα αλλα οπως καταλαβαινεις η μητερα μου δουλευε για δυο απο το πρωι μεχρι το βραδυ,εγω αναγκαστηκα να δουλεψω κατευθειαν μολις τελειωσα το λυκειο και ειχα ας πουμε και εναν ρολο δευτερης μαμας...αυτα σου τα λεω για να καταλαβεις τον λογο που τρελαθηκα...αν καποιος εχει μια φορα αδυναμια στη μαμα του εγω εχω δεκα...

αρχισα τις ερωτησεις...τι;πως;τι εγινε;ποιος σου ειπε να μπεις στο νοσοκομειο;
Βιολετα εκανα κατι εξετασεις για την δυσπνοια μου και δειξαν οτι εχω πνευμοθωρακα δηλαδη αερα στον πνευμονα και πρεπει να βγει αμεσως...
σε λιγη ωρα ειμασταν στο νοσοκομειο εγω,η αδερφη μου,το αγορι μου και μια φιλη της...
ξεκινησαν αμεσως μια επωδυνη διαδικασια με ενα μηχανημα που θα τραβουσε τον αερα και μας ειπαν σε 10-15 μερες το πολυ θα εχετε βγει με εναν καινουργιο πνευμονα...ευτυχως προλαβαμε τα χειροτερα...
η αγωνια ηταν τεραστια ομως τα λογια ανακουφιστικα...ευτυχως ειχαμε προλαβει τα χειροτερα.
περασαμε αρκετες επωδυνες μερες στο νοσοκομειο...η μαμα πονουσε κι εγω δεν την ειχα δει ποτε να ποναει...δεν ηξερα πως να την ανακουφισω,ετρεχα καθε λιγο στους γιατρους και τις νοσοκομες και φωναζα η μαμα μου ποναει καντε κατι...εκεινοι μονο που δεν με πεταξαν εξω απο το νοσοκομειο...

ο αερας που θα επρεπε να βγει δεν εβγαινε και αποφασισαν να την εγχειρησουν...
ωρες ατελειωτες εξω απο το χειρουργειο με κλαματα,με προσευχες...
το χειρουργειο τελειωσε και βγηκε κατι που εμοιαζε με τη μαμα μου...ενας χλωμος ταλαιπωρημενος ανθρωπος που ετρεμε...
εκει δεν συγκρατηθηκα...αρχισα να ουρλιαζω πως κατι επαθε η μαμα μου και καντε την γρηγορα καλα...η αδερφη μου εκλαιγε οταν με ειδε ετσι,το αγορι μου με κρατουσε και με τραβουσε εξω με τους γιατρους να με κοιταζουν επικριτικα και να λενε ηρεμησε κοπελα μου ειχε απλα κρυο περιβαλλον το χειρουργειο...

περασαμε πολλες δυσκολες μερες με τη μαμα να ποναει,εμενα και την αδερφη μου να αλλαζουμε βαρδιες και συγγενεις και φιλους να πηγαινοερχονται...
πηγαινα για ενα τσιγαρο στα κλεφτα και εκλαιγα και παρακαλουσα να τελειωσει αυτο το μαρτυριο...να σταματησει να ποναει...με καταλαβαινεις δεν αντεχα να την βλεπω να ποναει...
η δικη μου η μαμα δεν ποναει...

εφτασε η μερα που θα βγαιναμε...ανακουφιση και μιαν ανασα μετα απο 1,5 μηνα...εκεινη την μερα ειχε τελειωσει και η αδεια μου απο τη δουλεια και θα τους εβλεπα το απογευμα στο σπιτι...τηλεφωνησα σε καποιους φιλους και τους ειπα ολα καλα σημερα βγαινει η μαμα μου...καλημεριζα τους πελατες με ενα τεραστιο χαμογελο...η περιπετεια ειχε τελειωσει...
καποια στιγμη χτυπησε το τηλεφωνο...ηταν μια φιλη της μαμας μου...
Βιολετα μη τρομαξεις...σας ζητησε ο γιατρος να σας πει κατι που δεν ειναι και πολυ ευχαριστο...
δεν προλαβε να τελειωσε ειχα ηδη κλεισει ζητησα να με αλλαξουν στη δουλεια αμεσως και ετρεξα στο νοσοκομειο...βρηκα κατω την αδερφη μου να με περιμενει...παμε της λεω τι καθεσαι εδω θελει να μας μιλησει ο γιατρος...
κατσε να κανουμε ενα τσιγαρο ο γιατρος δεν ηρθε ακομα...
αναψα τσιγαρο...τι να μας θελει;τι να εγινε;παμε σου λεω εχω τρελαθει...
Βιολετα...........μεχρι να ερθεις μας μιλησε ηδη ο γιατρος....ξερεις με την εγχειρηση καναν και μια βιοψια...ξερεις η μαμα εχει....καρκινο....
ο κοσμος γυρισε και ξαναγυρισε και ξανα και ξανα και ξανα και εκανε κυκλους και τα ματια μου αρχισαν να τρεχουν κι εκεινος γυριζε και ξανα και ξανα και ξανα......
επεσα στην αγκαλια της αδερφης μου...γιατι;γιατι;γιατι;
Βιολετα συνελθε εμεις πρεπει να ειμαστε δυνατες τωρα...αν σε δει ετσι η μαμα...συνελθε σου λεω,αλλωστε δεν με ακουσες ειπαν οτι ειναι πολυ μικρο,οτι ηδη το αφαιρεσαν με την εγχειρηση και οτι ειμαστα πολυ τυχεροι...ευτυχως προλαβαμε τα χειροτερα...
ποιος καραγκιοζης το ειπε αυτο αρχισα να φωναζω μας κοροιδευουν και απο πανω....
ηρεμησε και ακουσε με ελεγε η αδερφη μου,η μαμα θα χρειαστει ξερεις και αλλο...χειρουργειο
......δεν ειναι δυνατον μεσα σε τοσες λιγες μερες και μετα το μηχανημα την ανοιξαν ηδη 2 φορες και 3 πως θα αντεξει;
κατεβηκε η μαμα μου μαζι με την φιλη της....τα ματια μου ηταν κοκκινα αλλα δεν ξερω πως σχηματισα ενα χαμογελο...ποσο γελοια μου φανηκα εκεινη τη στιγμη...
η μαμα μου ειχε κι εκεινη κατακοκκινα ματια αλλα σχηματισε κι εκεινη ενα χαμογελο,ηρθε κοντα μας μας αγκαλιασε και μας ειπε "μη φοβαστε εγω δεν θα πεθανω απο αυτο"
δεν θα πουμε τιποτα στη γιαγια και τον παππου δεν θα το αντεξουν...
η γιαγια και ο παππους μου πριν 6 μηνες χασαν τον γιο τους,τον αδερφο της μαμας μου,οντως δεν μπορουσαμε να τους το πουμε...
απο εκεινη την μερα αρχισε ο γολγοθας μας...ξανα εγχειρηση και μετα χημειοθεραπειες,με λαθη γιατρων και πολλες αναβολες σε εξετασεις ο ογκος αντι να εξαφανιστει μεγαλωσε και την ημερα που περιμεναμε να ακουσουμε πως τελειωσε επιτελους η περιπετεια ακουσαμε την τραγικη λεξη επιδεινωση...ξανα θεραπειες ξανα γιατροι,ξανα κουραγιο,ξανα ψευτικα χαμογελα...

τα βαρη επεσαν επανω μου,τα χρηματα τελειωναν,η μαμα φυσικα ειχε σταματησει απο τη δουλεια,η αδερφη μου ειχε απολυθει κι εγω...εγω μολις ειχα μετακομισει...ειχα βαλει χρεη...
επρεπε να μιλησω στους παππουδες μου,επερεπε να πουλησουμε τα αυτοκινητα και ενα σπιτι που ειχαμε προικα εγω με την αδερφη μου...επρεπε να κανουμε τα χαρτια για να βγει στη συνταξη η μαμα,επρεπε να μιλαω με τους γιατρους,επρεπε να ενημερωσω τις τραπεζες,τους προμηθευτες του μαγαζιου που ειχαμε,επρεπε να φτιαξουμε ενα ομορφο περιβαλλον,επρεπε να βλεπουμε τα μαλλια της μαμας μας να χανονται και να της λεμε ευτυχως γλιτωσες το πιστολακι που μας ταλαιπωρει και τριχες ειναι μωρε αφου μας ειπαν θα ξαναβγουν τι σκας,επρεπε να κανουμε τους κλοουν,επρεπε να λεμε ευχαριστα πραγματα μονο....επρεπε επρεπε επρεπε κι εμεις δεν ειχαμε τα εφοδια για ολα αυτα,ουτε και την ψυχολογια....

βαλαμε πωλητηριο...καταφεραμε μεσα σε ενα χρονο να πουλησουμε μονο το αυτοκινητο και το ακινητο που ειναι το πιο σημαντικο ακομα περιμενουμε...την συνταξη κι αυτη ακομα την περιμενουμε...

ξερεις βρεθηκα απο τη μια στιγμη στην αλλη με ενα σωρο υποχρεωσεις που δεν ηξερα πως να τις χειριστω...με μια ψυχολογια που δεν θυμιζε σε τιποτα αυτη που ημουν πριν...αφησα την σχολη μου για λιγο και ασχοληθηκα με θεματα πρακτικης επιβιωσης...
η μαμα μου ειναι πιο δυνατη απο μενα και δοξαζω Τον Θεο καθε μερα για αυτο...εγω φοβαμαι,τρεμω,βλεπω εφιαλτες,κλαιω καποιες φορες και καποιες αλλες ευχομαι να μπορουσα να κλαψω,ειναι μερες που στεκομαι σαν αγαλμα,παω ερχομαι και δεν νιωθω να ζω...
μιλησα με πολλους,φιλους,γιατρους,γνωστες και μη,εψαξα,διαβασα,ικετεψα Τους Αγιους,εσπασα πραγματα,αναθεματισα τις φαρμακοβιομηχανιες που λενε οτι ξερουν το φαρμακο αλλα θελουν να πλουτισουν κι ετσι δεν το λενε,μαλωσα με γιατρους που μας αντιμετωπισαν σαν "περιστατικο"και οχι σαν ανθρωπους που δεν ξερουν τι τους ξημερωσε,εβρισα Τον Θεο,του ειπα καταμουτρα ποσο αδικος ειναι...ζητησα συμπαρασταση απο φιλους,ζητησα απλα καποιον να μιλησω...στην αρχη ηταν ολοι κοντα μου μα μετα σιγα σιγα απομακρυνθηκαν...ποιος θελει μια τοσο δυσαρεστη κατασταση...εμειναν μονο οι πολλοι κοντινοι να με νιωθουν...
μεσα σε 1,5 χρονο νιωθω σα να μεγαλωσα 10...και ειμαι μολις 25...

ακουω φιλους και γνωστους να παραπονιουνται για σχεσεις,για ερωτες και για οικονομικα θεματα και οσο και αν θελω να γελασω θυμωνω...μετα λεω κι εσυ ετσι εκανες Βιολετα πριν...αν δεν ζησεις το χειροτερο αυτο που ζεις σου φαινεται οτι χειροτερο...κι ετσι απλα χαμογελαω...και ναι ακομα δινω κουραγια στους αλλους αφου μου τα ζηταν...
δεν μπορεις να φανταστεις τι σκεψεις περνανε απο το μυαλο σου βιωνοντας μια τετοια κατασταση...ουτε που σου περναει απο το νου....
και σκεφτομαι οτι ετσι θα ειναι απο δω και περα...ναι ετσι θα ειναι...πρεπει να μαθω να ζω με το αγχος της αβεβαιοτητας...

τωρα απλα κανουμε οτι ειναι να κανουμε και περιμενουμε...τι θα πουν οι γιατροι,τι θα ξημερωσει ημερα,τι θα αποφασισει Ο Θεος...λενε πως παμε καλα αλλα μετα μας προσγειωνουν πως ακομα ειναι νωρις...θα δουμε...

και ξερεις ποσο φοβαμαι...φοβαμαι να σκεφτω το μελλον...σκεφτομαι τον γαμο μου και αυτοματα σκεφτομαι η μαμα μου θα ειναι εκει;σκεφτομαι την γεννα του παιδιου μου και αυτοματα σκεφτομαι η μαμα μου θα ειναι εκει;στα παντα μου η μαμα μου θα ειναι εκει;
κι αν δεν ειναι δεν θελω να ερθει τιποτα...
θελω απλα να ειναι εκει...με καταλαβαινεις;το αυτονοητο θελω η μαμα μου να ειναι εκει στη ζωη μου...

πιο πολυ απο ολα ομως ξερεις τι μου εχει λειψει...ξερεις τι αποζητω;
να μαλωσω ξανα με τη μαμα μου....
ναι ναι να μπορω να μαλωσω...τωρα δεν κανει να την στεναχωρω κι ετσι οτι και αν μου λεει συμφωνω η' διαφωνω κοσμια...
να ειμαι αρρωστη και να βαλει επανω μου το δροσερο της χερι και να με ανακουφισει...
να πει χωρις να μου βαλει θερμομετρο 38... 38,2 και να την κοροιδεψω...
να αρχισει να φωναζει πως δεν ντυνομαι καλα,δεν τρωω καλα,παταω ξυπολυτη στα πατωματα και γι αυτο αρρωσταινω...
τωρα αν αρρωστησω δεν παω να τη δω μεχρι να γινω καλα γιατι ξερεις ο οργανισμος της ειναι ευαισθητος και μπορει ευκολα να κολησει...
να ειμαι μαλωμενη με το αγορι μου και να παω να της πω τα παραπονα μου...
τωρα σωπαινω και λεω πως ολα ειναι καλα...παντα ολα πρεπει να ειναι καλα...
θελω να κατσουμε μαζι και να πιουμε και να καπνισουμε και να της λεω ποσο μου αρεσει εκεινος απεναντι και να μου λεει Βιολετα σοβαρεψου εχεις σχεση...
θελω να την παιρνω τηλεφωνο και να της λεω ασχετα πραγματα και οχι,εφαγες;φαε...πονας πουθενα;πηρες τα φαρμακα σου;ντυσου καλα εξω εχει κρυο...
θελω να ειναι εκεινη η μαμα μου κι οχι εγω η δικη της...
θελω πισω την υγεια της και θελω πισω τη ζωη που ονειρευτηκα και μου κλαπηκε ξαφνικα ενα μεσημερι του Αυγουστου...
θελω να βγω για ποτο και ξενυχτι χωρις να εχω το νου μου στο κινητο,θελω να κοιμαμαι χωρις δυο τηλεφωνα στο προσκεφαλι μου μηπως κατι συμβει και δεν με βρουνε,θελω να εκανα ευτυχισμενο το αγορι μου και να μη με εβλεπε συνεχεια κλαμμενη...ευχαριστω που ακομα απλωνει το χερι του και σκουπιζει τα δακρυα μου και μου λεει ολα θα πανε καλα...ξερεις καμια φορα τι δυναμη σου δινει αυτο...ποσο αληθεια θες να το ακους...θελω....
να γινουν ολα οπως πριν....
-..........δεν ξερω τι να πω πραγματικα δεν ξερω....
-δεν χρειαζεται να πεις τιποτα φτανει που με ακουσες αν και σου μαυρισα τη μερα...
-οχι οχι μην το ξαναπεις και ειμαι σιγουρη πως ολα θα πανε καλα...θα δεις θαυματα γινονται ακομα στις μερες μας...
-ισως,αλλωτε ελπιζω και αλλωτε απελπιζομαι...
-οχι θα δεις ειμαι σιγουρη...ξερεις εγω ειμαι νεραιδα τα νιωθω κατι τετοια...
-χχαχα με εκανες και γελασα να εισαι καλα...
-μπορω να σε αγκαλιασω...;
-ναι...
-ελα κλαψε...κλαψε...κλαψε να φυγουν ολα απο μεσα σου...κλαψε...
κι εγω θα σου σκουπισω τα δακρυα και θα δεις θα πανε ολα καλα...

Για την Βιολετα και την μαμα της...

ΔΩΣΤΗΣ ΚΛΩΤΣΟ ΝΑ ΓΥΡΙΣΕΙ...ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΝΑ ΑΡΧΙΝΗΣΕΙ...

Στεκομαι στη μεση της αυλης...
κλεινω τα ματια και μετραω τα βηματα μου,απο την Βερυκοκια μεχρι την Ροδια...
λιγοστεψαν τα βηματα...
μεγαλωσα και μικρυνε ο κοσμος μου...

Κανω μια βολτα σε ολα τα δωματια...χαιδευω τα επιπλα και ανοιγω καθε ντουλαπι που καποτε δεν εφτανα η' δεν μου επιτρεποταν...
κοιταζω το ειδωλο μου στον παλιο καθρεφτη...αλλαξε κι αυτο...δεν φοραω πια τα κοντα φορεματακια με τις τιραντες...ουτε το καπελο με τα κερασακια επανω...
το τοτε κοριτσακι μαλλον θα κοιταζε με απορια την σημερινη γυναικα με το σκουρο παλτο,της ψηλες μποτες και τα μεγαλα γυαλια...

Στο δωματιο μου υπαρχει ακομα μια ξανθια κουκλα με ενα γαλαζιο φορεμα με κοκκινες δαντελες στις ακρες...
καποτε γεμιζε την αγκαλια μου και ακουγε ολα τα μυστικα μου...
την ακουω να μου ψιθυριζει "που μ'αφησες τοσα χρονια...;"
μεγαλωσαν τα μυστικα μου της λεω και εισαι πολυ μικρη για να τ'αντεξεις...
εσυ τα αντεχεις; μου απαντα...
οχι αλλα εμαθα να προσποιουμαι πολυ καλα ολα αυτα τα χρονια πως αντεχω...
παρε με μαζι σου μου ειπε και θα προσποιουμαστε μαζι πως αντεχουμε...

Παω στην κουζινα και το προσωπο μου φωτιζεται οταν βλεπω πως υπαρχουν ακομη δυο απο τα αγαπημενα μου βαζα...βανιλια και βυσσινο...
(σσσςςς μην κανεις θορυβο με το σκαμνακι και βαλε μονο μια κουταλια μην καταλαβουν πως φαγαμε πριν απο το φαγητο)

Καθομαι λιγο στον καναπε...ακουω μια φωνη "...κι υστερα το βασιλοπουλο σκοτωσε τον δρακο ,εσωσε την πριγκιπισσα και παντρευτηκανε στο παλατι του..."
-κοιμησου τωρα παιδι μου...
-να κραταω το χερακι σου θελω...
-να το κρατας...
-γιαγια γιατι ειναι τσαλακωμενα τα χερια σου...;
-ετσι γινεται παιδι μου οταν μεγαλωνεις...
-γιαγια φοβαμαι τον δρακο...
-μη φοβασαι γιατι μια μερα θα ερθει το βασιλοπουλο και θα τον σκοτωσει και μετα θα σε παντρευτει και θα ζησετε ευτυχισμενοι...μεχρι τοτε μη φοβασαι ειμαι εγω εδω,ολα θα πανε καλα...

Βγαινω στον κηπο...τριανταφυλλα κοκκινα,κιτρινα,λευκα,πορτοκαλι...
επαιρνα τα πεταλα και τα χτυπουσα στην παλαμη μου...αν εσκαγε τοτε με αγαπουσε,αν οχι δεν με αγαπουσε...
δεν υπηρχε κανεις να αγαπω τοτε ομως επρεπε να υπαρχει καποιος καπου να αγαπαει εμενα...

-Χρηστοοοοο θα σκοτωσεις τον δρακο για να με σωσεις και να παντρευτουμε οταν μεγαλωσουμε...;
-εισαι χαζη Β...
-εσυ εισαι χαζος και να φυγεις απο δω δεν θελω να παιξω αλλη φορα μαζι σου...
-μα...
-ειπα να φυγεις και ευχομαι να σε καψει ο δρακος με τις φωτιες που βγαζει απο το στομα του...
-θελεις να με σκοτωσει;αν με σκοτωσει να ξερεις πως θα παω στον ουρανο με τον παππου μου και δεν θα με βλεπεις...και δεν θα κυνηγαμε μαζι τις πασχαλιτσες...
-δεν θελω να πας στον ουρανο Χρηστο αλλα με ειπες χαζη...
-οχι δεν εισαι χαζη Β.... εισαι η καλυτερη μου φιλη και σ'αγαπαω και θα σκοτωσω τον δρακο και θα παντρευτουμε στο υποσχομαι...
-αληθεια μ'αγαπας...;
-ναι και θα παντρευτουμε στον κηπο της γιαγιας μου και θα φορας εκεινο το καπελο με τα κερασια κι εγω τα καλα μου παπουτσια ενταξει...;
-ναι ναι και θα τρωμε συνεχεια γλυκο βυσσινο και βανιλια...
-και δεν θα μας μαλωνει κανεις γιατι θα ειμαστε παντρεμενοι...
-παμε να κυνηγησουμε πασχαλιτσες τωρα...;
-παμε...

-Β....πρεπει να φυγουμε τι κανεις τοση ωρα...;
-ναι γιαγια μισο λεπτο να βαλω την ταμπελα...
"ΠΩΛΕΙΤΑΙ"
-ερημωσε η γειτονια...μονο ο Χρηστος ερχεται τα σαββατοκυριακα με την οικογενεια του...
παντρευτηκε ξερεις...
-ναι γιαγια το εμαθα...
-θυμασαι που εκλαιγες εκεινο το καλοκαιρι που τον πηραν οι γονεις του πιο νωρις και δεν προλαβατε να παντρευτειτε οπως ελεγες...;
-θυμαμαι γιαγια...........................
-φορουσες το καπελο σου,εκεινο με τα κερασακια για μερες και περιμενες στην πορτα να ξαναρθει...μου το υποσχεθηκε γιαγια φωναζες...μου το υποσχεθηκε πως θα σκοτωσει τον δρακο και θα παντρευτουμε...
-ναι τελικα δεν ηρθε...
-εεε παιδια ησασταν...αντε να δουμε εσυ ποτε θα παντρευτεις...
-μολις βρεθει καποιος να σκοτωσει τον δρακο...
-εσυ και τα παραμυθια σου....
-οι δρακοι εγιναν πολλοι γιαγια μου και πιο λιγα τα βασιλοπουλα...
δωσε μου τωρα το χερι σου να φυγουμε...
-γιατι ειναι κρυα τα χερια σου παιδι μου...;
-ετσι γινεται οταν σου ξεφευγουν τα ονειρα γιαγια...
-.................
-μη φοβασαι εγω ειμαι εδω τωρα...ολα θα πανε καλα....

ετσι θα σ'αγαπω πολυ και θα σε βλεπω λιγο...

ΑΝΕΠΙΔΟΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ...

Το σημερινο παραμυθι δεν θα ειναι παραμυθι...
διαλεξα την ανεπιδοτη επιστολη σαν μια απο τις πιο αληθινες που εχουν γραφτει ποτε
απο μια γυναικα πολυ μπροστα απο την εποχη της...
μια γυναικα που ηξερε να ζει με καθε εννοια,να αγαπαει ως εκει που δεν φτανει και να νιωθει με ολες της τις αισθησεις...οτι ομως και να πω θα ειναι λιγο και μικρο μπροστα στο δικο της μεγαλειο...παραθετω απλα την επιστολη και κατω ενα δικο της ποιημα μελοποιημενο...

Αγαπητοί φίλοι!



Ίσως το γράμμα αυτό να μην διαβαστεί ποτέ, από κανέναν, αλλά στ’ αλήθεια δε με νοιάζει. Ίσως μέχρι να φτάσει στα χέρια σας νάχω πεια ολότελα ξεχαστή απ’ όλους. Αλλά, ούτε δα κι’ αυτό το τελευταίο με νοιάζει. Εξάλλου, δεν έχω και πολλά να σας πω, θέλω μόνο να σας θυμίσω ότι κάποτε υπήρξα. Κάποτε υπήρξα κι’ ήμουν και ζωή και θάνατος μαζί. Και ζωή και Χάρος ήμουν!

Έζησα, τομολογώ, μια ζωή δηλητηριασμένη, γι’ αυτό θαρρώ αποφάσισα να την εγκαταλείψω. Εκείνο που για τους άλλους ήτανε ζωή, για μένα θάνατος ήταν. Γεννιόμουνα και πέθαινα κάθε μέρα, ώρα και στιγμή. Ζούσα με το θάνατο, ζούσα για να πεθάνω, μα τουλάχιστον δε ζούσα νεκρή όπως οι γύρω μου, τα μικρά αστεία ανθρωπάκια που λέγαν πως μ’ αγάπησαν, κι’ ας μην μπόρεσαν ποτέ, κι’ ας μην τόλμησαν ποτέ να διαβάσουν την ψυχή πούκρυβε περίσσιο φως και σκοτάδι μέσα της. Κατά βάθος με φοβόντουσαν και δεν αργούσαν να τραπούν εις άτακτον φυγήν. Δεν άντεχαν να με κοιτούν κατάμματα, μην τύχει και τους κλέψω την ψυχή τους.

Αγαπήθηκα, αγαπήθηκα πολύ, μα μπορεί ποτέ κανείς να φαντασθή ότι λυπόμουνα βαθειά όταν καταλάβαινα ότι μ’ αγαπούσαν; Εγώ, ίσως να μην αγάπησα αρκετά, όχι όσο έπρεπε. Τον ιδανικό μου έρωτα θαρρώ τον έζησα στη φαντασία μου. Η ψυχή μου και η αγάπη γεννήθηκαν την ίδια μέρα. Αυτό το ένιωθα μέσα μου, κι’ όμως δεν πίστευα ότι θα υπήρχε μέρα που θα μου αποδείκνυε ότι αγαπούσα αληθινά. Δεν είνε στ’ αλήθεια τραγικό, μια μεγάλη ειρωνεία, να μιλούν για την αγάπη άνθρωποι που δεν την γνωρίζουν και να σιωπούν εντελώς κείνοι που νοιώθουν την ψυχή τους να πνίγεται στο πόνο της;

Πολλοί λέγαν ότι ζούσα μεσ’ στο κεφάλι μου. Κάτι έπρεπε να πουν κι’ αυτοί… Πως άλλως θα με κατέτασσαν σε συγκεκριμένη κατηγορία ανθρώπων; Άνθρωποι, ανθρωπάκια! Η ζωή ένα τεράστιο ψέμα που άλλοι το αγαπάνε κι’ άλλοι - οι λίγοι - προσπαθούν να το κάνουν αληθινή ζωή. Εσείς, αγαπητοί άγνωστοί μου φίλοι, πως ζείτε; Ζείτε; Μια φάρσα, αυτό ήταν η δικιά μου ζωή. Κανείς δεν την κατάλαβε. Γεννήθηκα χωρίς να το θέλω, έζησα στο περίπου, και σκηνοθέτησα το θάνατό μου. Κι’ όμως αγαπούσα τη ζωή, αλλά πάντα αυτή μούπαιρνε ό,τι άλλο αγαπούσα. Μου έλειπε πάντα μια καρδιά που να πονή για μένα. Κι ήταν δύσκολο, δύσκολο πολύ να ζω μονάχη μου μεσ’ σένα κόσμο τόσο παράλογα προσκολλημένο στα μικρά της ζωής και στο τίποτα. Ήμουνα σαν παράσιτο, σαν μαύρο ξωτικό που έχασε το δρόμο κι’ αντί να ταξιδέψει στον ονειροκόσμο του, ξέπεσε σε τούτη δω τη γη. Μάλιστα, κάποια φορά, κάποιος με ρώτησε κρυφά αν είμαι χήρα σαν φορούσα μαύρα βαρειά. Εγέλασα. Αλήθεια ήταν! αν μάντεψε την ψυχή μου, καλά την ωνόμασε χήρα…

Είνε που θα παρακαλούσαν να είχαν ζήσει στην εποχή μου. Εγώ, θάθελα να ζήσω σε κάποιαν άλλην εποχή. Έζησα ανάμεσα σε μια γενειά ηττημένη. Κάποιοι από μας κάναν τον πόνο στίχο, την οργή τραγούδι, αλλά κανείς δεν τόλμησε… - ούτ’ από μας ούτ’ απ’ τους άλλους - δεν τόλμησε να να ξεφύγει απ’ το χαραγμένο μονοπάτι, δεν τόλμησε να πει ό,τι στ’ αλήθεια σκεφτότανε, δεν τόλμησε να κάνει ό,τι στ’ αλήθεια ήθελε να κάνει. Οι περισσότεροι ήταν - είμασταν - δειλοί που ’ψαχναν απλά ναύρουν την αυτοεπιβεβαίωσή τους. Κάτι νέοι σκυθρωποί κι’ ανάπηροι. Ολίγοι γέροι με κακόβουλο ύφος. Κάτι δεσποινίδες σαλατολόγοι και υπερφίαλοι… Απόκληροι της αντίληψης… Κι’ όμως ανάμεσα σ’ αυτούς ήταν και ο Κ., ο μόνος που θα μπορούσε ποτέ να με καταλάβει, αλλά ούτε και κείνος τόλμησε… Μούπε μάλιστα, πως με λυπόταν γιατί τον αγαπούσα… ότι ήμουνα γι’ αυτόν μια παρηγοριά. Τόχε η εποχή, κανείς δεν ήταν ο εαυτός του! Γι’ αυτό θαρρώ και έζησα τόσο μόνη, κι’ ας είχα πάντοτε κάποιους να με συντροφεύουν, αδέλφια μου σένα πόνο που δε θα μπορούσαν ποτέ να συλλάβουν. Έκαναν τα πάντα για με, αλλά η αγάπη τους ήταν μια θυσία που ποτέ δεν δέχτηκα με ευμένεια κι’ οι ανησυχίες τους χειροπέδες για μένα. “Πόσο είνε αστεία η ζωή μα και πόσο αστειότεροι είμαστε μεις που την ανεχόμαστε τέτοια”, έγραψα, θυμάμαι, κάποτε στο ημερολόγιό μου…

Μα, από τότε έχουν πεια περάσει χρόνια. Πόσα, δεν ξεύρω, αφού ο χρόνος δεν έχει πεια για με καμμία σημασία. Τώρα, είμαι κάπου αλλού και ζω - αν τούτη δω η κατάσταση θεωρείται ζωή - μέσ’ απ’ τις αναμνήσεις μου. Ξεφυλλίζω τα τετραδία του μυαλού και κυττάζω πίσω. Όλα ζητάω τα χαμένα, τις μικρές στιγμές, τον αγαπημένο… Γυρνώ το βλέμμα και τον κυττάζω πάντα το δρόμο που αφήσαμε. Είνε μακρύς, σκοτεινός, γεμάτος δυσκολίες και φρίκη… είνε τόσο μακρύς, τόσο δύσκολος… κι’ όμως - θεέ συγχώρεσέ με - θα τον έπερνα με την καρδιά γεμάτη δάκρυα και μεταμέλεια… Με την καρδιά δεμένη με τα σίδερα της αμαρτίας θα ξεκινούσα να σ’ εύρω μοναδική κι’ αξέχαστή μου αγάπη… Δε θέλω τίποτε άλλο, μόνο να φτάσω, να σταθώ κοντά σου τόσο που φτάνει για να ιδώ… να ιδώ το πρώτο βλέμμα σου εκείνο που μου ’ριχνες σαν έφτανα… τις μικρούλες όλες εκείνες ρυτίδες στο πρόσωπό σου… να ιδώ τα χέρια σου ν’ απλώνονται σε μένανε να με αγκαλιάσουν… να ιδώ… να νοιώσω το φίλημά σου… Είνε τόσο μεγάλος ο καϋμός και είμεθα τόσο μικροί ένας-ένας εμείς οι άνθρωποι που τον αποτελούμεν…

Τα λόγια αυτά ίσως νακούγονται σαν παραλήρημα ενός ετοιμοθανάτου, μα, αλοί, δεν μπορώ να πεθάνω αφού είμαι από χρόνια πεια νεκρή. Όσο ζούσα, όσο έζησα, ήμουνα παιδί. Ήμουνα ένα παιδί άμυαλο, μπορώ να το παραδέχωμαι αλλά και ποιο παιδί δεν είνε άμυαλο; Ένα παιδί είμαι ακόμη… Ένα παιδί που γράφει σε σας, τους άγνωστούς του φίλους, για να τους πει: να μείνετε πάντα παιδιά, κι’ αν είνε δυνατόν άμυαλα παιδιά. Να ζήσετε τη ζωή σας με τρέλλα, να ζήσετε παράλογα, να σκοτώσετε τη λογική πούνε ο φονιάς της χαράς και της ζωής, να τολμήσετε να κάνετε τα δύσκολα, τα μεγάλα, τα σημαντικά, ν’ ακολουθήσετε τα δύσβατα μονοπάτια, ν’ αφήσετε να θρονιαστεί στην καρδιά σας για πάντα η άνοιξη και το χαμόγελο στα χείλη, ν’ αγαπήσετε με πάθος και να καείτε απ’ τη φλόγα της αγάπης σας, να κάνετε τον πόνο, τη χαρά, την κάθε σας στιγμή τραγούδι, κι’ όταν έρθ’ η ώρα η στερνή να πεθάνετε όχι από πλήξι, αλλά από ειλικρίνεια όπως ο φίλος τζίτζικας, που τόσο ωραία τα έλεγε μα μεις τα παίρναμε για γκρίνια…

Τώρα, καθώς γράφω τις τελευταίες γραμμές, κυττώ πίσω και αντιλαμβάνομαι πόσο στάθηκα τυχερή: έζησα ελεύθερη όσο καμμιά άλλη γυναίκα της εποχής μου, έκανα πράγματα που δεν έκανε καμμιά άλλη, κι’ αγαπήθηκα όσο λίγες. Και, δεν το ξεχνώ, καθώς το βλέμμα μου έσβηνε, εκείνη τη μελαγχολική αυγούλα τ’ Απρίλη, δεν ήμουν πεια μόνη. Νέοι που μ’ αγάπησαν ήρθαν να μ’ αποχαιρετήσουν και φίλες γκαρδιακές στο προσκεφάλι μου ένα τελευταίο τραγούδι να μου χαρίσουν…

Αυτό είναι το γράμμα μου στον κόσμο που ποτέ δεν έγραψε σε μένα, όπως λέει κι’ η καλή μου φίλη.



Με αγάπη

Μαρίκα Πολυδούρη

ΚΕΡΝΑΩ ΨΥΧΗ ΑΠΟΨΕ ΦΙΛΕ...ΠΙΕΣ...

ε σε σενα μιλαω...
ναι σε σενα ξενε...
θελω να σου πω κατι...
κατσε λοιπον αν θες κοντα μου...
θα σε αφησω να με κερασεις ενα ποτο...
θα σε κερασω κι εγω λιγο απο μενα...
μπορει να νομιζεις πως στο τελος της βραδιας θα φυγουμε και μαζι...
οχι θα στο χαλασω εδω...
δεν μου χρειαζεται αυτο...δεν θελω να περασω μια νυχτα στο σωμα σου...
θελω μια νυχτα στην ψυχη σου...
κουραστηκα να ποθουν το σωμα μου διχως να βλεπουν μεσα μου πραγματικα...
αν θελεις να δωσεις λιγο απο την ψυχη σου κατσε...
αλλιως ασε κερναω εμενα...
μα να θελω καποιον να ακουσει...
να ακουσει πως ηρθα σαν νεραιδα και τωρα μαυρο ξωτικο τριγυρνω...
μου κλεψαν τα φτερα...
μου τα εκλεψαν αγνωστε φιλε...
με την αδεια μου...εγω τα εδειξα σε απιστους...
εγω εδωσα τα κλειδια της ψυχης μου και ειπα παρακαλω περαστε...
καταλαβες φιλε...
δεν γινεται να φωναξω τωρα βοηθεια κλεφτες...
κι ετσι τριγυρνω τις νυχτες σαν ξωτικο και ψαχνω...
δεν ξερω τι ψαχνω...
ισως το κλεμμενο μου χαμογελο...
μπορει τιποτα κομματια απο την ψυχη μου...
λεω ισως καποιος να τα βαρεθηκε και καπου να τα πεταξε...
κι εγω θα τα μαζεψω και θα χτισω παλι εμενα...
ξερω που να ψαξω...
σε εκεινα τα δρομακια που αφησα καποτε ενα φιλι...
σε κατι βροχερες ημερες που εσταξε η αγαπη μου κατω...
φιλε...
ποναω...
θελω πισω εκεινον...
να παρουμε αλλο ενα ποτο...;
θελω να τον ξαναδω στον δρομο εκεινον που με περιμενε...
οσο χρειαζεται ισα για να αντικρυσω το πρωτο του βλεμμα...
να δω εκεινη την μικρη λαμψη στα ματια του...
και να μπορεσω να απλωσω τα χερια μου στο προσωπο του...
ξερεις να χαιδεψω τα δακρυα της προσμονης...
τα δακρυα του αποχωρισμου που ποτε δεν εγινε...
τα δακρυα που παντα εκρυβα μηπως τον πληγωσω...
εκρυψες ποτε τα δακρυα σου φιλε να μην πληγωσεις καποιον...
ξερεις ποση ησυχια εκανα στο ουρλιαχτο μου μην τυχει και πληγωθει...;
φιλε τιποτα δεν καταφερα...
πληγωθηκα εγω ανεπανορθωτα...
οχι δεν παραπονιεμαι...
ηθελα να εχω τις πληγες απο τα δικα του χερια...
ουλες σε ολο μου το κορμι που χαραξε εκεινος...
ετσι εχω κατι δικο του...
αγγιζω τις πληγες...τις ξυνω...ματωνουν και παλι...
και νιωθω πως ειναι εκει και με ποναει...
ηδονικος πονος σαν χαδι...
φιλε αγαπησες τοσο που να ποναει...;
αφησα τα σημαδια μου κι εγω σε καποιους...
μα ποτε δεν φανταστηκα πως ειναι να πονας απο αγαπη...
ποτε κι ας ερωτευτηκα κι ας πονεσα δεν ενιωσα ετσι...
εκεινος...;
αληθεια φιλε δεν ξερω...
εκεινος ειναι για μενα εγω...
εκεινος ειναι που θελω να ξυπνω διπλα του καθε πρωι...
εκεινος ειναι που θελω να λεω καληνυχτα καθε βραδυ...
εκεινος ειναι που θελω να αγκαλιαζω και να του λεω ολα θα πανε καλα...
εκεινος ειναι που θελω να ζω τα πιο ασημαντα και τα πιο σημαντικα...
δεν κλαιω οχι...
δεν θελω να τον πληγωσω κι ας ειναι μακρια...
ισως να αισθανθει τον πονο μου...
καληνυχτα φιλε...
τωρα θελω να φυγω...
θελω να παω να κοιμηθω και να ονειρευτω...
θελω να δω στον υπνο μου οτι εκεινος φανηκε στο παλιο δρομακι...
καληνυχτα φιλε...
οχι δεν νομιζω πως θα ξαναβρεθουμε...
μα να θυμασαι...
αν καποτε βρεις κατι πεσμενα φιλια στον δρομο...
σκυψε και βαλτα στην ακρη μη μου τα πατησουν...

ΟΙ ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΕΣ ΝΥΧΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΕΣ ΠΟΥ ΚΛΑΙΣ ΚΑΙ ΔΕΝ Σ'ΑΚΟΥΝ...

ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΑΠΟ 'ΔΩ...

Εγω δεν ειμαι απο δω...
εγω ξερω μονο ν'αγαπω...
ξερω να χαμογελω...
ξερω να σκορπαω αγκαλιες...
ξερω να μοιραζω φιλια...
ξερω να δινω χωρις να παιρνω...
ξερω πως τα ορια δεν υπαρχουν...
ξερω πως το ονειρο ειναι πραγματικοτητα και η πραγματικοτητα ονειρο...
εγω δεν ειμαι απο δω...
ξερω πως αλλαζουν οσα θεωρουμε δεδομενα μεσα σε μια νυχτα...
ξερω πως ανατρεπεται το γνωριμο και το συνηθισμενο
μονο με ενα ναι η' ενα οχι...
ξερω πλασματα που κυκλοφορουν αναμεσα μας...
ξερω πως να μιλαω στον ανεμο κι αυτος να με ακουει...
εγω δεν ειμαι απο δω...
ξερω πως να χαιδευω την πληγη και αυτη να κλεινει...
ξερω να αγγιζω το κορμι και να το κανω με το αγγιγμα μου
να βλεπει τις αισθησεις...
ξερω να δινομαι...ολοκληρη...
ξερω να με ακουμπαω σαν δωρο σε αλλα χερια...
ομως...
δεν ηξερα πως για να μπορω να μεινω εδω που δεν ανηκω
πως δεν θα πρεπε να ξερω...
δεν ηξερα πως ολα αυτα αντι να χαριζουν μαγεια...
προκαλουν φοβο...
οχι δεν ειναι ετοιμοι να δεχτουν τα δωρα μου...
δεν ηξερα πως δεν κανει...
συγνωμη που δεν εμαθα...
συγνωμη αλλα δεν θα μαθω ποτε...
συγνωμη δεν ηξερα...
τι κριμα να πρεπει να ζω εδω...
τι κριμα να βλεπω με αλλα ματια...
αλλα τουτος εδω ο κοσμος να μην αναγνωριζει το βλεμμα μου...
τι κριμα να θελω να δωσω και να μη μου ζηταν...
τι κριμα πραγματικα...
δεν ηξερα...
εγω δεν ειμαι απο δω...
εγω δεν θελω να ειμαι εδω...

το τραγουδι ειναι αφιερωμενο σε εκεινους που ετυχε να γνωρισουν
καποτε μια νεραιδα...

αλλα και σε εκεινους που καποτε ισως συναντησουν μια...

7 ΑΛΗΘΕΙΕΣ...

Η lena-zip με καλεσε να παιξω σε ενα παιχνιδι...
το παιχνιδι παιζεται ως εξης...
γραψε 7 αληθειες για σενα στο blog σου,καποιες κοινες και καποιες περιεργες
προσκαλεσε 7 ατομα στο τελος της αναρτησης βαζοντας τα ονοματα τους...
ειδοποιησε τους οτι τους προσκαλεσες αφηνοντας σχολιο στο blog τους...

οποτε να οι αληθειες μου:
1)δεν μπορεσα και δεν μπορω να κανω σκονακια στις εξεταστικες...
2)νευριαζω αφανταστα οταν καποιος τρωει το φαγητο μου...
3)ειμαι μανιακη με την καθαριοτητα...
4)απολαμβανω τα φιλια οσο τιποτε αλλο...
5)εχω κρατημενες αναμνησεις σε μικροπραγματα ανευ αξιας απο χρονια...
6)δεν μπορω να παω πουθενα οδηγωντας το μηχανακι αν δεν ακουω μουσικη...
7)αγαπαω απεριοριστα ολα τα παιδακια και μ'αγαπαν κι αυτα...

οριστε μερικες απο τις αληθειες μου...
καλω να παιξουν οι:
jacki
μαρια νικολαου
νεραιδα της βροχης
gregory
fei
ηλιαχτιδα
πρωτοπλαστη

τα ονοματα επιλεχτηκαν τυχαια μετα απο κληρωση και συσκεψη νεραιδων...
πολλα νεραιδενια φιλια σε ολους!!!

Η ΓΙΟΡΤΗ...

Ειναι καποιες μερες που ο ηλιος χαμογελαει
χωρις να κρυβεται...
ειναι καποιες μερες που κατι κιτρινες μαργαριτες που εχω στην αυλη μου...
σκυβουν στο παραθυρο μου και μου λενε καλημερα...
ειναι εκεινες οι μερες που μεσα στο γκριζο μου ξεπηδαν χιλιαδες χρωματα
σαν πυροτεχνηματα....
και σκανε το ενα μετα το αλλο...
και η γιορτη ξεκινα...
και φοραω τα καλα μου και κερναω...
τι γιορταζουμε με ρωτανε...;
τις μαργαριτες που με καλημερισαν...
τον ηλιο που δεν κρυβεται σημερα...
τον μικρο που ετρεξε κατα πανω μου...
απλα και μονο επειδη ηθελε μια αγκαλια...
τον ερωτα που ξεκινησε αναμεσα σε δυο νεα προσωπα...
τον ερωτα που για καποιους αλλους τελειωσε...
την αγαπη που μενει οσα χρονια και αν περασουν...
την μοναξια...τον πονο...
γιορταζουμε λιγο ζωη και λιγο θανατο μαζι...
μεθυσα με την ατμοσφαιρα της γιορτης...
μαγευτηκα απο τα χρωματα γυρω μου...
εβαλα στην ακρη καθε ασχημη σκεψη που θα με εμποδιζε...
σηκωσα το ακουστικο....
και σχηματισα εναν αριθμο...
γεια...
απλα πηρα να σου πω οτι σ'αγαπαω και μου λειπεις πολυ...
ειπα να στο θυμισω...
...σιωπη και ηδονικα χαμογελα στην αλλη ακρη της γραμμης...
αυτο...απλα...τωρα κλεινω...
γεια...
μετα ο ηλιος κρυφτηκε...
οι μαργαριτες κοιταχτηκαν μεταξυ τους λυπημενες και κατι ψιθυρισαν...
τα χρωματα επαψαν και επανηλθε το γκριζο...
δεν εχω αλλο να κερασω...
και αρχισε να κανει κρυο...
η γιορτη τελειωσε...
και την θεση της πηραν κατι σιωπες...
συνοδευομενες απο ηδονικα χαμογελα...

...and it takes no time to fall in love...but it takes you years to know what love is...

ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΞΕΧΑΣΑΜΕ...;ΘΥΜΑΣΑΙ...;

κοιτα τι ξεχασαμε πανω στην αλλαγη πορειας...
ξεχασαμε τα ονειρα μας...
θυμασαι μια βραδινη βολτα στην παραλια...;
θελεις να μεινεις για παντα εδω στην αγκαλια μου σου ειπα...;
θελω...την λεω την αμαρτια μου θελω...ειπες...
και πεταξες με δυναμη μια πετρα που ταραξε τα ηρεμα νερα...
κοιτα τι ξεχασαμε...
δεν εμεινες...
θυμασαι ενα μικρο ταβερνακι που μου ειπες ξερεις ποσο θελω να σε φιλησω τωρα...;
κοιτα τι ξεχασαμε...
εκεινο το φιλι...
θυμασαι κατι σχεδια για ενα ταξιδι στο βουνο και ενα καφε σε ενα μικρο καφενειο...;
κοιτα τι ξεχασαμε...
εκεινο το ταξιδι...
εκεινο που θα κρατιομασταν χερι χερι και θα φιλιομασταν παντου...
κι εγω θα φωναζα σε ολους ποσο σε αγαπω...
κοιτα τι ξεχασαμε...
δεν φωναξα σε ολους την αγαπη μου διπλα απο το ονομα σου...
θυμασαι που ειπαμε οτι θα παιρναμε κρασι και θα συζητουσαμε ολη τη νυχτα...;
κοιτα τι ξεχασαμε...
εκεινη την συζητηση που δεν εγινε ποτε...
θυμασαι τις ευχες με δυο δαχτυλιδια ενωμενα σε ενα γεματο φεγγαρι...;
κοιτα τι ξεχασαμε...
δεν αποκαλυψαμε ο ενας στον αλλον τι ευχη εκανε...
θυμασαι κατι σ'αγαπω που φωτισες το προσωπο μου...;
ξερεις τι ξεχασες...;
να συνεχισεις να μου τα λες...
θυμασαι που σου ειπα οτι χωρις εσενα η καρδια μου ειναι μιση...;
ξερεις τι ξεχασα...;
να σου πω πως το εννοουσα...
ξερεις τι ξεχασαμε...;
πως η αγαπη μενει...οι ανθρωποι ειναι εκεινοι που αλλαζουν...
ξερεις τι ξεχασαμε...;
να μην αλλαξουμε...
ξερεις τι ξεχασες...;
ΕΜΕΝΑ...
ξερεις τι δεν μπορω να ξεχασω...;
ΕΣΕΝΑ...
ξερεις τι δεν ξεχασα ποτε να ψιθυριζω...;
σ'αγαπω...σ'αγαπω...σ'αγαπω...
ξερεις τι ξεχασες...;
να με ακους...
ξερεις τι ξεχασες...;
πως...μεχρι την τελευταια μου μερα...
ξερεις τι ξεχασαμε...;
πως μαζι ζουσαμε το ονειρο...
ξερεις τι ξεχασα να σε ρωτησω...;
πως μπορεις και με ξεχνας...;

ΝΑ ΜΕ ΘΥΜΗΘΕΙΣ...

ΔΕΝ ΦΤΑΙΩ ΕΓΩ...ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΘΑ ΖΕΙΣ...

ΜΙΑ ΑΠΟ ΕΚΕΙΝΕΣ ΤΙΣ ΝΥΧΤΕΣ...

Απλωνω το αδειο μου κορμι σε σεντονια που μυριζουν το αρωμα σου...
χαιδευω την μοναξια μου και ξεπηδουν απο πονο...
χιλιες αληθειες και ενα ψεμα...
επιλεγω το ψεμα...
ειναι πιο ομορφα ντυμενο...
σπαρταραει στην αφη του το γυμνο κορμι μου...
αγγιζω τα ναι σου και τα οχι...
καταφαση η αρνηση σου στον ερωτα που πλαθω...
δεν μπορω να τελειωσω μονη αυτο που μαζι αρχισαμε...
πες τη λεξη που θελω να ακουσω...
που την αφησες να περιπλανιεται μονη της κι αυτη...;
ειναι χειμωνας και κρυωνει το μαζι οταν σπαει στα δυο...
μαζι...
αυτη ειναι η μαγικη λεξη...
την αφηνω να φωτιζει καθε βημα σου...καθε αγγιγμα σου...
την αφηνω στα περασματα σου...
προχωρωντας την προσπερνας...
καμια φορα δεν την βλεπεις και την πατας...
αλλωτε παλι σε ενοχλει και την κλωτσας...
λιγες φορες στεκεις με αγαπη και την κοιτας...
και κοιτα μια επιμονη να συνεχιζω να την αφηνω εκει...
θα φταινε της μοναξιας μου οι νυχτες...
θυμασαι που σου ειχα μιλησει για αυτες τις νυχτες...;
αυτες που ολα θα θελα να ηταν αλλιως...
ακροβατω αναμεσα στην αληθεια και το ψεμα...
το ξερω πως καποια στιγμη θα πεσω...
δεν φοβαμαι την πτωση...
φοβαμαι μηπως δεν εισαι εκει να με πιασεις...
οχι δεν μου ειναι αρκετη μια παρατεταμενη σιωπη...
πως να αντιδρασω σε αυτο...;
επελεξα να ακροβατω το ξερω...μα ειπες πως θα εισαι εκει...
θα φροντιζες να μην τεντωσει πολυ το σχοινι...
τωρα γιατι καθομαι μονη και χαιδευω τον γυμνο μου πονο...;
πες μου τη λεξη που θελω να ακουσω...
ειναι μια απο εκεινες τις νυχτες...
που ολα θα θελα να ηταν αλλιως...
ειμαι μονη και γυμνη σε λευκα σεντονια...
γυρω μου γυρναει η γυμνη σου σκια...
παιζει μαζι μου και με ματωνει...
γελαει που αφηνω κοκκινα σημαδια στην λευκη μου μοναξια...
πες μου την λεξη που θελω να ακουσω...
που εισαι...;
ακομα μια σιωπη...
πως να της αντιμιλησω...;
ειναι μια νυχτα απο αυτες που ολα επρεπε να ηταν αλλιως...

στις σκιες μου μενουνε γυμνες...και κρυωνουν...

ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΑΡΙΑ...ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΣΤΕΛΙΟ...

Στελιος:που λες μικρη ποτε εχεις σκοπο να παντρευτεις...;
Εγω:μονος σας το ειπατε ειμαι μικρη ακομα...
Σ:καταρχην μπορεις να μου μιλας στον ενικο;βλεπεις πολλους εδω γυρω;
Ε:οκ μονος σου το ειπες λοιπον ειμαι μικρη ακομα...ασε που δεν ειμαι και ετοιμη...
Σ:αγαπας...;
Ε:πιο πολυ δεν νομιζω οτι γινεται...αγαπαω με ολη μου την καρδια...αλλα...υπαρχουν πολλα εμποδια...
Σ:οταν αγαπαμε με ολη μας την καρδια δεν υπαρχουν εμποδια...
εγω χαμογελασα...τι να σου εξηγω τωρα και σενα εδω που ειμαστε σκεφτηκα...
εκεινος σαν να καταλαβε τις σκεψεις μου και χαμογελασε...
Σ:θελεις να σου πω μια ιστορια για μενα...;
Ε:ναι αμε και δεν μου λες...εγω τρελαινομαι ν'ακουω ιστοριες...
Σ:ειμαι 46 χρονων σημερα μικρη...λιγο πιο μικρος απο σενα ημουν οταν παντρευτηκα...ερωτας φυσικα τι αλλο σε μια τετοια ηλικια...την ειδα με ειδε...αρχισαμε να βγαινουμε και σιγα σιγα τα πραγματα πηραν τον δρομο τους...παντρευτηκαμε και καναμε δυο παιδια...ζουσαμε μια χαρα οι τεσσερις μας.Φυσικα δεν λεω οτι ηταν ολα ιδανικα,μικρομεσαιοι ανθρωποι ημασταν εργαζομενοι και οι δυο,με τα προβληματα μας,τους καυγαδες μας,και ολα οσα εχουν τα ζευγαρια μεσα σε μια σχεση...αλλα την αγαπουσα και με αγαπουσε,ετσι νομιζα τουλαχιστον τοτε...
Ενα καλοκαιρι λοιπον πηγαμε οικογενειακες διακοπες σε ενα νησακι,ενα απογευμα πηρα μονο τα τσιγαρα μου και μια πετσετα και πηγα σε μια παραλια που ειχα δει σε μια βολτα μας και ηθελα πολυ να παω...μονος μου ομως...κατι μεσα μου μου ελεγε να παω μονος μου...
πιστευεις στα προαισθηματα μικρη...;
Ε:βρηκες τον καταλληλο ανθρωπο...οχι απλα πιστευω αλλα ζω με τετοια...
Σ:τελεια...τοτε θα με καταλαβεις...
πηγα λοιπον εκει και εκανα το μπανιο μου...απιστευτη ησυχια ο ηλιος ειχε παρει να δυει κι εγω χαζευα την θαλασσα και καπνιζα το τσιγαρο μου...και τοτε μικρη την ειδα...
μια φιγουρα απο μακρια μονο φανηκε αλλα ελαμπε στα ματια μου...φορουσε ενα λευκο παρεο και ειχε τα μακρια της μαλλια ξεπλεκα...σαν νεραιδα μου φανηκε...σαν αγγελος...πως να στο πω να καταλαβεις...;
περασε απο μπροστα μου,μου χαμογελασε και εκατσε λιγακι παραπερα...εκανε το μπανιο της και επειτα βγηκε και ηρθε κοντα μου...
σου περισσευει τσιγαρο με ρωτησε...;πιο σαστισμενος δεν εχω υπαρξει στη ζωη μου μικρη...αυτη ηταν η αρχη...
μιλησαμε μεχρι αργα τη νυχτα...οταν γυρισα στο δωματιο που νοικιαζαμε η οικογενεια μου ειχε κοιμηθει...ευτυχως σκεφτηκα αλλα να σου πω και την αληθεια μου τυψεις δεν ενιωθα...οχι οτι εκανα και τιποτα αλλα να...νομιζω πως καναμε τα παντα με τα ματια μας εκεινο το απογευμα...
βρεθηκαμε αλλες τρεις φορες πριν φυγουμε πισω...παντα σε εκεινη την παραλια...παντα αργα το απογευμα...καναμε ερωτα μονο το τελευταιο βραδυ...η ζωη η ιδια μικρη ηταν στα χερια μου...ολοκληρος ο κοσμος ηταν η αγκαλια της...δεν ξερω πως να στο εξηγησω...
γυρισαμε πισω αλλα εγω εμεινα εκει...οι μηνες περνουσαν χωρις καμια επικοινωνια μιας και δεν ειχαμε ανταλλαξει τηλεφωνα ουτε διευθυνσεις...ηξερα μονο το ονομα της...Μαρια...
η Μαρια μου...η δικη μου Μαρια...η Μαρια που εχει στην αγκαλια της τον κοσμο ολο...πρεπει να ξαναβρω την Μαρια σκεφτομουν καθε μερα...
φυσικα ειχα απομακρυνθει αρκετα απο την γυναικα μου,ποτε απο τα παιδια μου και ποτε απο τις υποχρεωσεις μου...αλλα ρε μικρη ειχα γνωρισει την Μαρια μου καταλαβαινεις...;μεχρι τοτε νομιζα πως οτι ζουσα ηταν αρκετο...αλλα μονο κοντα της,μονο στις στιγμες μαζι της ενιωθα ολοκληρωμενος...ειχα τα παντα κοντα της...
Ε:και η γυναικα σου...;δεν σκεφτηκες την γυναικα σου...;εκεινη που εφταιξε...;δεν λεω σε καταλαβαινω απλα ρωταω...εκεινη την σκεφτηκες καθολου...;
Σ:ναι την σκεφτηκα πολλες φορες...αλλα ειχα παρει την αποφαση πως δεν μπορω να ζησω μαζι της αλλο...οχι γιατι δεν την αγαπουσα...την αγαπουσα και την πονουσα και την θαυμαζα και την σεβομουν...αλλα ρε μικρη γαμωτο,ειχα βρει την Μαρια μου...ξερεις τι ειναι σε τουτο τον κοσμο να βρει καποιος την Μαρια του...;δωρο ειναι μικρη μου και δεν μπορεις να το πετας...
χωρισα...εφυγα στο νησι...πηγα και την βρηκα...της τα ειπα ολα...
επεσε στην αγκαλια μου και εκλαιγε με λυγμους...σε περιμενα μου ειπε...δεν ηξερα που να σε βρω...δεν ηξερα αν επρεπε...δεν ηξερα τιποτα αγαπη μου αλλα η καρδια μου σε περιμενε...
θα ζησουμε μαζι της ειπα εδω αν θελεις κι εσυ...
και ζησαμε μικρη...εζησα τα καλυτερα μου χρονια με την Μαρια μου,καθε μερα κοντα της ηταν γιορτη...τα καλοκαιρια ερχοντουσταν και τα παιδια μου στο νησι.η πρωην γυναικα μου δεν μπορεσε ποτε να καταλαβει γιατι εφυγα,ομως δεν μου κρατησε κακια και ουτε ποτε μιλησε ασχημα στα παιδια μας για μενα,μετα απο 6 χρονια ξαναπαντρευτηκε μαλιστα...τα παιδια μου στην αρχη με ζητουσαν στο σπιτι αλλα σιγα σιγα και με πολυ κοπο εμαθαν οτι ο μπαμπας μενει στο νησι και οτι ερχεται να μας βλεπει καθε σαββατοκυριακο...
αυτο ηταν το πιο δυσκολο κοματι μικρη...τα παιδια...αλλα ας ειναι καλα και παλι η Μαρια μου...εκεινη δεν μπορουσε να κανει παιδια και αγαπησε τα δικα μου σαν να ηταν και δικα της...τους επαιρνε δωρα,τους ελεγε παραμυθια οταν ερχοντουσταν,τους μαθαινε την θαλασσα και ολες τις ομορφιες της φυσης...ετσι εμαθε και σε μενα να τους δειχνω την αγαπη μου τωρα που δεν ημασταν καθε μερα μαζι...
μεγαλωνοντας τα παιδια καταλαβαν περισσοτερα απο οσα νομιζα...
καταλαβαν ποσο αγαπουσα την Μαρια μου...ο γιος μου περισσοτερο γιατι η μικρη μου την αγαπουσε αλλα παντα κρατουσε μια μικρη αποσταση...ισως σαν γυναικα...δεν ξερω...
Με την Μαρια μου ζησαμε μαζι 15 χρονια...ευτυχισμενοι,πραγματικα ευτυχισμενοι...τα 13 χρονια χωρις την αρρωστια...
η Μαρια μου εφυγε ενα ξημερωμα του Αυγουστου για την χωρα των αγγελων...μετα απο μερικες μερες βρηκα στο συρταρι της ενα σημειωμα..."απο εκει που θα ειμαι θα σε αγκαλιαζω και παλι καθε βραδυ και θα σου χαμογελω και παλι καθε πρωι...σε ευχαριστω για οσα μου χαρισες...τα λεμε"
η Μαρια μου...η δικη μου Μαρια...
ποτε δεν μετανιωσα ουτε στιγμη για την αποφαση μου να ζησω μαζι της...ουτε στιγμη μικρη...τοσο πολυ την αγαπησα...και αν με ρωτησεις την αγαπω ακομα...πιστευω οτι συντομα θα την ξαναδω...περασε ενας χρονος που εφυγε και ηδη μειναμε πολυ καιρο χωρια...νομιζω πως σε λιγακι θα παω να την βρω....
Ε:.........................
Σ:μη κλαις μωρε μικρη γιατι θα με παρουν και μενα τα ζουμια και θα γινουμε εδω...
γι'αυτο σου λεω μη μου λες εμενα για εμποδια και λοιπα γιατι εγω δεν ξερω απο αυτα...εγω ξερω πως αν βρεις την Μαρια σου σε αυτη τη ζωη δεν την αφηνεις...το ιδιο και αν βρεις τον αντιστοιχο σου Στελιο...λεω εγω τωρα εναν σαν εμενα μικρη γιατι για την Μαρια μου ημουν ο Στελιος της...
Ε:........................
Σ:να ακολουθεις την καρδια σου μικρη...αντε τα λεμε...

το παραμυθι αυτο μου το διηγηθηκε ετσι ακριβως ο Στελιος...ετσι το εζησε...
τελικα τα καλυτερα παραμυθια τα γραφει παντα η ζωη...