ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΓΙΑ ΦΕΤΟΣ...

Ενας ακομη χρονος ετοιμαζεται να φυγει...
πυροτεχνηματα και φωτα...
αγκαλιες και φιλια...
ευχες για μια νεα χρονια ευτυχισμενη...

και πισω απο τα βλεμματα μια σκια...
εκεινη η απογοητευση για την χρονια που εφυγε...
για οσα πηρε στο διαβα της...
για οσα μας στερησε...για οσα μας αρπαξε...για οσα αφησε...
στο μεγαλυτερο μερος της ασχημα...

πολιτικες αναταραξεις...ακριβεια...οικονομικη κριση...
κοινωνικες αναταραξεις...ξεσηκωμοι...πορειες...
ενας φονος...μικρου παιδιου...
εναν μαθαμε δηλαδη...φανταζομαι ποσοι ακομα εμειναν κρυφοι...

μοναξια...
ανθρωποι μονοι...ψυχες μονες...αγκαλιες αδειες...
χερια κρυα...ματια δακρυσμενα...
κουρελιασμενα ονειρα...
βλεμματα αδεια στο μελλον που ισως να μην υπαρχει για ολους...

απογνωση...αγανακτηση...απορια...
γιατι...;

οχι δεν ησουν καθολου καλος φιλε μου...
εσπειρες πολυ ασχημια...
γενικη και προσωπικη...
απολογισμους δεν θελω να κανω...
πηρες...πηρες...πηρες...
και τιποτα δεν αφησες...
ελαχιστες στιγμες ευτυχιας μονο...
μονο...
και απο αυτες κρατιομουν για να αντεχω ολα τα υπολοιπα...
και αυτες οχι οτι τις αφησες...υπηρξαν καποια στιγμη στην θητεια σου...
τις πηρες κι αυτες κι εμεινα να τις ονειρευομαι...
ΝΑ ΦΥΓΕΙΣ...
να φυγεις και να μην ξαναρθει ομοιος σου...
να το πεις στον επομενο...
αλλον τετοιον δεν θελουμε...

πες του να φερει υγεια...
την εχουμε πολυ αναγκη...
ο κοσμος εδω αρρωσταινει πολυ πια...
τα νοσοκομεια ειναι γεματα...μια βολτα τουτες τις μερες και αρκει να δεις ποσοι θα κανουν εκει τις γιορτες τους...
παιδια...νεοι ανθρωποι αλλα και μεγαλοι...
πες του θελουμε υγεια...

πες του να φερει ευτυχια...
ο κοσμος περπαταει σκυθρωπος πια...
τα χαμογελα ειναι ψευτικα...
εχει αγχος...στεναχωριες...φοβο...
κανεις δεν χαιρεται πραγματικα...
η εννοια της ευτυχια χανεται...την ξεχναμε μεσα στα προβληματα...

πες του να φερει αγαπη...
την εχουμε αναγκη οσο τιποτα...
αναζητουμε την αγκαλια...αναζητουμε εναν γλυκο λογο να πιαστουμε...
οι περισσοτεροι παψαμε να νοιαζομαστε για τον διπλανο...
παψαμε να νοιαζομαστε για εμας τους ιδιους...
υπαρχουμε χωρις να ζουμε...
χωρις να βρισκουμε νοημα...
πες του να φερει αγαπη...πολυ πολυ αγαπη...

πες του να φερει ελπιδα...
ειναι η μονη που μας εχει απομεινει σαν λυση...
ειναι το μονο που κρατιομαστε...
πολλοι την ξεχασαν και αυτη και δεν τους απεμεινε τιποτα...
τουλαχιστον ας μας αφησει την ελπιδα...
για εναν καλυτερο χρονο απο αυτον που περασε...
κι οταν θα φευγεις ριξε μια γρηγορη ματια στα βλεμματα μας...
δες τις σκιες...δες τι αφησες πισω σου...δες πισω απο τα χαμογελα
τον φοβο για το τι θα ακολουθησει...
δες πριν φυγεις...
και φυγε ντροπιασμενος μετα...φυγε με κατεβασμενα τα ματια...φυγε κλαιγοντας...
μονο φυγε...φυγε...φυγε...


καλοι μου φιλοι σας ευχαριστω ολους που εισασταν εδω αυτη τη χρονια...
πραγματικα ηταν απο τις καλες στιγμες μου η παρεα σας!
σας ευχομαι εναν εναν και ολους μαζι οτι πηρε αυτος ο χρονος μεσα απο τα χερια σας να ηταν και το τελευταιο!
σας ευχομαι ολοψυχα ο καινουργιος να ειναι ετσι οπως τον επιθυμειτε!να σας φερει οτι ευχηθηκατε...οτι ποθησατε...οτι σας ελειψε...οτι σας στερησαν οι προηγουμενοι!
να κανει πραγματικοτητα τα πιο τρελλα σας ονειρα...ακομα κι εκεινα που ουτε οι ιδιοι δεν πιστευετε οτι μπορουν να γινουν!
ολα μπορουν να γινουν φιλοι μου ΟΛΑ...!
θελει πιστη...θελει δυναμη σε καθε αναποδια να ξανασηκωνεστε!θελει πεισμα σε καθε λακουβα να την προσπερνατε...!
θελει θεληση για να πετυχει και το πιο απιαστο ονειρο...μην απογοητευτειτε ακομα και οταν ολα γκρεμιζονται...μην προδωσετε το ονειρο σας γιατι θα σας προδωσει και αυτο...!
μην φοβηθειτε...κυριως μη φοβηθειτε να κυνηγησετε οτι θελετε να ερθει στη ζωη σας...!

ααα!
και αγαπηστε...αγαπηστε πολυ φιλοι μου!
ολους και ολα!
και συγχωρειστε οσους σας πληγωσανε...
τοσο μπορουσανε κι αυτοι...δεν τους εμαθαν το κατι παραπανω...
αγαπηστε και πειτε το...κι ας μη σας πουνε πισω το σ'αγαπω...
οπου νιωθετε την αγαπη καντε το γνωστο...μην υπολογιζετε οτι οι αλλοι το ξερουν...
βαλτε τον εαυτο σας στη θεση τους και σκεφτειτε αν θα θελατε εσεις να το ακουσετε...κι ας το ξερετε!

ΕΥΧΟΜΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΧΡΟΝΙΑ!
ΜΕ ΠΟΛΥ ΑΓΑΠΗ!!!

Υ.Γ 1 μη ξεχασετε το γαλα και τα μπισκοτακια για τον Αγιο-Βασιλη!

Υ.Γ 2 αν και αμερικανικο εθιμο εκμεταλευτειτε το γεγονος...εχετε ενα γκι πανω σας για καθε ενδεχομενο...

Υ.Γ 3 δωστε πολλα πολλα φιλια και αγκαλιες να σας παει ολος ο χρονος ετσι!!!

ΓΙΑΓΙΑ ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΑΠΟ ΜΕΝΑ...

Μια φορα κι εναν καιρο...
ηταν εκεινη η γιαγια μου...
εκεινη που μου ελεγε ατελειωτα παραμυθια...
για μαγους και φυλαχτα...
για μαγικες λιμνες και οχυρωμενα καστρα...
για πριγκιπισσες με μακρια μαλλια και βασιλοπουλα με δυνατα αλογα...
για νεραιδες και ξωτικα...
για καλικαντζαρους και πλασματα του αλλου...

Μια φορα κι εναν καιρο μου ελεγε παραμυθια και 15 ολοκληρες μερες...
-αλλο ενα γιαγια...αλλο ενα και θα κοιμηθω το υποσχομαι...
-αλλο ενα μικρη μου πατσαβουρα(αυτο δεν εμαθα ποτε γιατι το ελεγε)...
αλλο ενα και θα κοιμηθεις μετα...

η γιαγια ηξερε να τα διηγειται παραστατικα...
αλλαζε την φωνη της καθε φορα που υποδυοταν μεσα απο την αφηγηση και εναν διαφορετικο ηρωα...
ψιθυριζε...κουνουσε τα χερακια της...εκλεινε τα ματια της και αλλες φορες τα γουρλωνε για να δωσει εμφαση...

παντα το παραμυθι ειχε ευτυχισμενο τελος...
παντα το βασιλοπουλο κερδιζε την πριγκιπισσα μεσα απο φωτιες,δρακους,μαγους και τρομερα εμποδια...
η δυναμη της αγαπης και του καλου παντα νικαει ελεγε...

-εσενα κι αν δεν σου ειπα παραμυθια ελεγε τωρα που μεγαλωσα...
κι ολο ζητουσες βρε παιδι μου...κι αλλο κι αλλο...κανενα εγγονι σαν εσενα με τις ιστοριες...
χαμογελουσα ολο ευχαριστηση εγω...περηφανη που κανενα αλλο εγγονι δεν ηθελε τοσο τα παραμυθια οσο εγω...
-τα θυμασαι ακομα γιαγια....;
-αν τα θυμαμαι λεει...;ολα τα θυμαμαι...

κι εγω θυμαμαι...θυμαμαι το σκοτεινο δωματιο με ενα μικρο φωτακι και την φιγουρα της...
την ψιθυριστη φωνη της...
το ευτυχισμενο παντα τελος...
κι εμενα να αποκοιμιεμαι γλυκα...

η γιαγια ηταν η μονη που με πιστευε και θυμοταν πως εξω απο το σπιτι της στο απεναντι πεζοδρομιο ηταν μια μικρη παραμυθενια παραγκα με μια γλυκια κυριουλα μεσα...
ολοι οι αλλοι λεγαν πως το ειχα δει στον υπνο μου η' οτι το φανταστηκα...
-μην τους ακους παιδι μου περασαν τα χρονια και δεν θυμουνται...
-γιαγια εσυ τη θυμασαι ε...;
-ναι...να εκει απεναντι ηταν...

πριν λιγες μερες η γιαγια ηταν στο νοσοκομειο...
-γιαγια τα θυμασαι τα παραμυθια ε...;
-ε ναι σου ειπα...παντα τα θυμαμαι...και να λετε στα παιδια σας παραμυθια...μην τα αφησετε να μεγαλωσουν χωρις παραμυθια...
-ναι ναι γιαγια...αυτο λεω κι εγω...
να σου πω τωρα...οταν θα βγεις απο εδω να ερθω να μου πεις κανα δυο...;ε αφου τα θυμασαι...μονο μη πουμε σε κανεναν τιποτα γιατι θα με κοροιδεψουν...
-οχι δεν θα πουμε σε κανεναν τιποτα...να ερθεις
μετα ψιθυριστα να μην ακουσει κανεις...
-ακου καλα...εκεινος εκει σε αγαπαει...ειδα εγω πως σε κοιταει...μη φοβασαι θα σε παρει...
γελασα με την ψυχη μου εγω...και την κοροιδεψα καλοσυνατα...
-αχ ναι βρε γιαγια και ειχα μια αγωνια μηπως δεν με παρει εκεινος που με αγαπαει...εναν φοβο αλλο πραγμα...και δωστου γελιο...
-μην κοροιδευεις βρε πατσαβουρα(αντε παλι)...αντε μεγαλωσατε και δεν δινετε σημασια στα πρεποντα....
-καλα καλα γιαγια...θα με παρει...και δωστου παλι γελιο εγω...

-γιαγια να σου πω...θα με μαθεις καμια φορα και πως ξεματιαζεις...;
τοσα χρονια σε παρακαλαω...
-κι εγω τοσα χρονια σου λεω πως αυτο παει απο αντρα σε γυναικα και δεν μπορω να σου πω...
-μα θελω να μαθω το μυστικο...
-μαμουνια...οταν εχεις ματι θα παιρνεις εμενα και θα σε κανω εγω...
-ναι αλλα εγω θελω να μαθω το μυστικο...
-ε αμα ερθει η ωρα θα το μαθεις...

-τι γινεται βρε ξαδερφη ποιος βριζει...;
-εσυ ποιος λες...;
-.....
απο μεσα ακουγεται μια φωνη..."γαμω το μποι μου..."
ναι η γιαγια ειναι...ειναι κοντουλα η γλυκια μου και δεν φτανει κατι...
ειναι και αθυροστομη πολυ...

η αλλη της εγγονη καθεται και ειναι σκεπτικη...
(γιαγια)-τι επαθες παιδακι μου...;
-τιποτα βρε γιαγια...
-γι αυτον στεναχωριεσαι...;γι αυτον που χωρισατε ε...;
α τον πουστη σε πεταξε σαν την τριχα απο το ζυμαρι...
-.........................................
αμαν ρε γιαγια...αμαν...μεχρι τωρα δεν αισθανομουν και τοσο χαλια αλλα εσυ με ισωπεδωσες...
γελια εμεις...
ας ειναι καλα η γιαγια με τα αυθορμητα της...

-γιαγια...γιαγια...εγω ειμαι...αντε θα γινεις καλα και θα μου πεις παραμυθια...μου το υποσχεθηκες...
ναι κρατα μου σφιχτα το χερακι...ναι θα σε χαιδεψω εκει που θες...
αντε να σηκωθεις συντομα...ερχονται χριστουγεννα...

γιαγια δεν προλαβες να μου ξαναπεις παραμυθια...
αποφασισες 2 μερες πριν τα χριστουγεννα να φυγεις...
πονηρουλα...ηθελες να κανεις θεαματικη και παραμυθενια εξοδο...
τωρα θα λες παραμυθια στα μικρα αγγελουδια εκει...
τι τυχερα που ειναι...
προλαβα μονο να σου πω πως μου ειπες τα καλυτερα παραμυθια της ζωης μου...

ενα παραμυθι σου αφιερωνω κι εγω για τα τοσα που μου ειπες...
ενα παραμυθακι για το ταξιδι σου...
και ειμαι σιγουρη πως το ακουσες...

καλο ταξιδι στη χωρα των αγγελων...
εκει αλλο δεν θα πονας...
εκει ειναι πολυ καλυτερα απο εδω...
απλα να...
θα μου λειψουν τα παραμυθια σου...

ΕΧΕΙ ΠΑΡΑΜΥΘΙ Η ΜΟΝΑΞΙΑ...;

ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ...
οτι ο δρομος μου ειναι αγνωστος...
γεματος δυσβατα μονοπατια...
κι εγω δεν εχω ουτε τα καταλληλα παπουτσια για να τον διαβω...
για την ακριβεια ειμαι ξυπολητη...

παντα μου αρεσε να ειμαι ξυπολητη για να νιωθω το καθε τι που παταω...
ετσι ενιωσα καθε αγκαθι...
καθε πετραδακι...
καθε λακουβα με νερο που επεφτα...
οσο για γρασιδι και αμμουδια...
σπανια ετυχε να περασω απο τετοια...
κι οσο ηθελα να καθομαι εκει τοσο καποια βροχη θα επιανε...
και θα αναγκαζομουνα να τρεχω για αλλα μερη...

ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ...
πως οσοι κι αν ειναι διπλα μου...
παντα μονη θα πορευομαι...
οσο κυνηγησα τις ομορφιες τοσο αυτες απομακρυνθηκαν απο μενα...
κι οσο απεφευγα τις λυπες τοσο εκεινες με αγκαλιαζαν...

οσες φορες κοιταξα με λαχταρα μεσα σε ενα βλεμμα...
μηπως και διαβασει καποιος τα αγραφα της ψυχης μου...
τοσο αντικρυζα κενες σελιδες απεναντι μου...

και καθε φορα που απλωνα τα χερια...
ζητωντας βοηθεια...
μου κουνουσαν τα χερια τους οι αλλοι...
νομιζωντας οτι απλα τους χαιρεταω...

ΚΑΤΑΛΑΒΑ...
πως η ευτυχια δεν βρισκεται ποτε σε αυτο που ψαχνουμε...
ποτε σε αυτο που περιμενουμε...
περασα μερες και νυχτες περιμενωντας την ευτυχια...
κι εκεινη δεν ερχοταν ποτε...

στις πιο απροσμενες στιγμες μου...
σε ενα βλεμμα..
σε ενα χαμογελο...
σε μια αγκαλια...
σε μια μεθυσμενη ανασα...
σε ενα φιλι απροειδοποιητο...
σε μιαν αναγκη για αγαπη...
ενιωσα την ευτυχια να μου σκουνταει το χερι...
ψιτ...εδω ειμαι...σε κατι τετοιες στιγμες...
που σε κανουν να χαμογελας...
μην περιμενεις αδικα...
σε αυτα τα μικρα κρυβομαι...
ειπε...

ΛΙΓΑΚΙ...
θα ξεφευγω απο καθε τι συνηθισμενο...
λιγακι...
θα ελευθερωνω κομματια μου που βαλθηκα χρονια τωρα να τα κοιμησω...
λιγακι...
θα απομακρυνομαι απο το πληθος για να βαδισω μονη...
λιγακι...
θα αφηνω τα χερια που με κρατανε και θα τρεχω στην ακτη...
να τσαλαβουταω τις ελπιδες μου..
λιγακι...
θα τραγουδαω στα πηγαδια της λησμονιας τις λυπες μου...
λιγακι...
θα στεκομαι γυμνη τα βραδια στη βροχη...
για να ξεπλενω οτι με βαραινει...
λιγακι...
θα ψιθυριζω προσευχες στους ανεμους...
για να τις ταξιδευουν σε παραληπτες μακρυνους...
λιγακι...
θα ονειρευομαι πως καποιο πρωι θα ξυπνησω...
και ολα θα ειναι αλλιως...
λιγακι...
απλα θα ειμαι λιγο αλλιως...

λιγακι...
θα θυμαμαι οσο ζω μια νυχτα...
γερμενη σε μια αγκαλια...
δυο αγαπημενα χειλη να με γεμιζουν μεθυσμενα φιλια...
να μου λενε μεθυσμενα σ'αγαπω...
κι εκει...μεθυσμενη ηδη κι εγω...
να ακουσω ψιθυριστα μια απο τις μεγαλυτερες αληθειες...
"ο ανθρωπος δεν κανονιζει την μοιρα του...ο ανθρωπος κανει τα παντα μεχρι η μοιρα του τελικα να του αποκαλυφθει..."

τοτε λιγακι...
γυρισα και κοιταξα το αγαπημενο βλεμμα...
και ηταν μια φορα που δεν αντικρυσα κενες σελιδες...

και το φυλακισα μεσα μου...
σαν αντιφεγγισμα της μοναξιας του καθενος...
σαν παιχνιδι της μοιρας...
σαν πεταρισμα της ευτυχιας...
που μου σκουντουσε το χερι κι ελεγε...
ψιτ...εδω ειμαι...
σε κατι τετοιες στιγμες...
ποσο μου αρεσει να ενωνω μοναξιες...

εχει παραμυθι η μοναξια...;
ναι...
στις μικρες στιγμες που εχει παρεα...
φτιαχνει τα καλυτερα παραμυθια...

Η ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΑ ΚΑΙ Η ΝΕΡΑΙΔΑ...

Μια φορα κι εναν καιρο...
μια πριγκιπισα και μια νεραιδα συναντηθηκαν ξανα...

ενα χειμωνιατικο απογευμα...
κατηφορησαν σε ενα μαγικο δασος με τις δικες τους μελωδιες...
δυστηχως το μονοπατι ειχε κλεισει ενας κακος μαγος και αναγκαστηκαν να αλλαξουν δρομο...
το φεγγαρι τις οδηγησε σε ενα μυστικο περασμα...
βρηκαν ενα μαγαζι που εφτιαχνε ζεστες σοκολατες και μυρωδατους καφεδες...

τι καλα που ειμαστε εδω μαζι επιτελους...
καιρο καναμε να βρεθουμε ειπε η νεραιδα...
ναι...μακαρι να βρισκομασταν πιο συχνα απαντησε η πριγκιπισα...

ανταλλαξαν τα νεα τους...
η πριγκιπισα της ειπε πως τον τελευταιο καιρο στο βασιλειο της εχει πεσει σκοταδι...
ειναι τοσο απελπισμενη με το σκοταδι που αρνειται να ψαξει το φως...
παρολο το σκοταδι γυρω της ,τα ματια της ελαμπαν απο αγαπη...
αγαπη για μια μικρη της αδυναμια...αγαπη για εναν γερακο...αγαπη για τους ανθρωπους που της ζηταν αγαπη...αγαπη ακομα και για εκεινους που δεν της ζηταν...
ξερεις μου ειπε...οι ανθρωποι δεν με ακουνε πια...με ρωτανε τι κανω χωρις να ακουνε την απαντηση μου...

εγω ειμαι εδω για να ακουσω της ειπε η νεραιδα...
κοιτα σου εφτιαξα εναν μικρο μικρο ηλιο να φωτισει λιγο τα σκοταδια σου...
να ζεστανει λιγο την καρδια σου...δικος σου ειναι...κρατα τον κι εγω θα κατσω διπλα σου να σου κανω παρεα...
και θα ακουσω...στο υποσχομαι θα ακουσω...

η πριγκιπισα της μιλησε...
της ειπε για τον πριγκιπα της...της ειπε πως η καρδια της παντα θα τον αγαπαει...
παντα θα τον συγχωρει...ξερει πως εκεινος οταν της ζητησει κατι θα κανει το παν για να τον βοηθησει...ετσι μονο ξερει να αγαπαει...

και περνουσαν οι ωρες...
ποσο περιμενα αυτη την συναντηση της ειπε η πριγκιπισα...
ξερω οτι εχουμε μια αλλη επικοινωνια εμεις οι δυο...

να ζητησουμε απο τον δρυιδη να μας φτιαξει κατι που ανοιγει τις καρδιες...ειπε η νεραιδα...
να πιουμε και να ανοιχτουμε ακομα πιο πολυ συμφωνησε η πριγκιπισα...
και ο δρυιδης μας εφτιαξε δυο μυρωδατα φιλτρα...

γουλια και χαμογελο...
γουλια και ευδαιμονια...
λιγα λογια...πολλα βλεμματα...καποιοι αναστεναγμοι...
η πριγκιπισα καταλαβε την νεραιδα...
η νεραιδα καταλαβε την πριγκιπισα...
δεν χρειαζονται πολλα λογια καμια φορα οταν εχεις το καταλληλο αποδεκτη της ψυχης σου...

η ατμοσφαιρα μυριζει ξυδι...πολυ αλατι και μαγικα φιλτρα...
τι υπεροχα μαγικα φιλτρα...
πριγκιπισα και νεραιδα σκορπανε αφθονα χαμογελα στον δρυιδη που τους κανει ολα τα χατηρια με μεγαλη,οπως δειχνει ευχαριστηση...

γελανε...μιλανε...σωπαινουν...
θελω τοσο να τον δω...της λεει η νεραιδα...
γι'αυτο μ'αρεσουν τα μαγικα φιλτρα της απανταει η πριγκιπισα...ανοιγουν οι καρδιες...

πηραν τον δρομο του γυρισμου ζαλισμενες...
εξω ειχε κρυο...
σταματησαν στη μεση του δρομου και αγκαλιαστηκαν...
σ'αγαπω μικρη μου νεραιδα...
κι εγω σ'αγαπω πριγκιπισα μου...πολυ...

επειτα η πριγκιπισα σιγοτραγουδουσε...
η νεραιδα αφεθηκε στον σκοπο της...εκλεισε τα ματια και ονειρευοταν...
και περπατουσαν...
η πριγκιπισα τραγουδουσε...η νεραιδα την ακουγε...
και οι δυο ονειρευοντουσταν...
και οι δυο χαμογελουσαν...
και οι δυο ζουσαν την στιγμη...
για κατι τετοιες στιγμες αξιζει αυτη η ζωη...

για μια βολτα στο κρυο...αγκαλια με μια φιλη...ενα σ'αγαπω...λιγο μαγικο φιλτρο...ενα τραγουδι...και πολυ ονειρο...

στην μοναδικη βραδια που περασα με την jacki...

Ο ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ...

Ο φιλος μου...
ξερετε εκεινους τους ανθρωπους που μπαινουν στη ζωη μας περιεργα...;
εκεινους τους ανθρωπους που μπορει να ζουν διπλα μας αλλα να μην τους προσεξαμε ποτε...;
παντα ελεγα πως καμια συναντηση στη ζωη μας δεν ειναι τυχαια...
καμια...απο ολες κατι εχουμε να παρουμε η' κατι εχουμε να δωσουμε...η' και τα δυο...

ο φιλος μου πλασμα περιεργο...μοναχικο...μοναδικο...
τον συμπαθησα απο την πρωτη ματια...σε μια τυχαια παρεα...
ειχε εκεινο το βλεμμα που κανει καθε γυναικα να του ριχνει και μια δευτερη ματια...
και αξιζε πολλες ματιες το βλεμμα του...

ειχε ολο εκεινο το πακετο που εμενα παντα με τραβουσε...
ηταν ομορφος,ηταν γλυκος,ηταν γοητευτικος...ηταν μοναχικος...
μεσα σε ολη του την κοινωνικοτητα προσεξε κανεις αραγε ποσο μοναχικος ηταν...;
πισω απο τα γεματα φωτιες ματια του προσεξε κανεις ποσο αγαπη εκρυβε...;
δεν ξερω για αλλους...εγω ομως το προσεξα...

ξερετε εκεινους τους ανθρωπους που σε κανουν να ερωτευεσαι το βλεμμα τους...;
τετοιος ηταν ο φιλος μου...
ερωτευτηκα το βλεμμα του...

μετα απο αρκετο καιρο αρχισα να τον γνωριζω καλυτερα...
εγω κλειστη στην αρχη...
εκεινος πεισματαρης να ανοιχτω κι αλλο...
εγω τιποτα...
εκεινος επεμενε...

ερχοταν μονο νυχτες...
και τις εκανε πιο ομορφες...
ναι οι νυχτες μου μαζι του ηταν απο τις πιο ομορφες...
με συζητησεις...με εξομολογησεις...με κρυφα βλεμματα καμια φορα...
απο εκεινα τα μοναχικα...εκεινα που τα λενε ολα αρκει να ξερεις να τα διαβαζεις...
εγω ηξερα...αλλα δεν του το ειπα...
ισως να ηξερε κι εκεινος...αλλα δεν μου το ειπε...

περασε καιρος με τις νυχτερινες μας συναντησεις...
τωρα δα δεν φοβομουν και τοσο να ανοιχτω...
νομιζω αρχισα να του λεω πολλα...παρα πολλα...
εκεινος ηδη τα ειχε πει ολα...για τη ζωη του...για τις σχεσεις του...και καποτε για την μοναχικοτητα του...
εκλαψα εκεινο το βραδυ αλλα δεν του το ειπα ποτε...

επιασα τον εαυτο μου να ζηταει τις νυχτες μαζι του...
ναι μου ελειπε η συζητηση μας...μου ελειπε η συντροφια του...μου ελειπε το βλεμμα του...
και τοτε καταλαβα πως ειχε μπει μεσα μου πια...
δεν ηθελα να μπει...ηξερα πως ειναι πολυ ελευθερος για να τον αγαπησω...
μα αυτα δεν τα ελεγχεις...δεν τα ζυγιζεις...δεν τα υπολογιζεις...
τον αγαπουσα και αυτο ηταν ενα νεο δεδομενο στη ζωη μου...
και τον ηθελα στη ζωη μου...

ο φιλος μου...
ξερετε αυτα τα ελευθερα,μοναχικα πλασματα...;
αυτα που τα δινουν ολα σιωπηλα...;
αυτα που ξερουν να αγαπανε βαθια και αληθινα...;
αυτα τα πλασματα που κρυβουν τον πονο τους...;
αυτα τα πλασματα μπορεις να τα αγαπας παθιασμενα αλλα μονο ελευθερα...

ενα βραδυ ο φιλος μου πονουσε...
και βρεθηκα στην αγκαλια του...
και αισθανθηκα σιγουρια...και ασφαλεια...και ερωτα...και αγαπη...
δεν ξερω αν απαλυνα τον δικο του πονο...
εκεινος ομως εδιωξε τους δικους μου φοβους...
και τον αγαπησα ακομα πιο πολυ...

ενα ακομα βραδυ...
ο φιλος μου μου ειπε...
ξερεις μ'αγαπας τοσο πολυ που νομιζω πως μονο εγω παιρνω...
δεν εισαι πλασμα απο εδω...
δεν μπορει να εισαι...
ο φιλος μου δεν ξερει πως μου εχει δωσει απιστευτη αγαπη μεσα απο το βλεμμα του...
μεσα στην αγκαλια του...

ο φιλος μου τα ξερει ολα για μενα...
περασε καιρος και τα ειπα...
περασε καιρος και τον εμπιστευτηκα...
περασε καιρος και καμια φορα νομιζω πως αν μου συμβει κατι εκεινος θα ειναι εκει...
περασε καιρος και του εχω πει πως παντα θα ειμαι εκει για εκεινον...
για ολα...για τα παντα...


ξερετε εκεινους τους ανθρωπους που ερωτευομαστε κρυφα...;
ξερετε ο ερωτας εχει πολλα προσωπα...

ο φιλος μου...
ελευθερος...μοναδικος...μοναχικος...
περασε καιρος και του εριξα πολλα βλεμματα...
οχι γιατι ετσι ειχε συνηθισει...
οχι γιατι ηταν πολυ ομορφος...
αλλα γιατι ειχε εκεινο το βλεμμα...
που αξιζει πολλες ματιες...πολλες αγκαλιες...και πολυ αγαπη...

ξερετε δεν του τα ειπα ποτε ολα αυτα...
καμια φορα του τα εγραφα ομως...
για να ξερει ποσο τον αγαπω...
για να υπολογιζει σε μενα...για να μου κανει καμια φορα μια απο εκεινες τις αγκαλιες...

ξερετε ειναι ενας φιλος αλλιωτικος...
σαν...
σαν εμενα...
μπηκε περιεργα στη ζωη μου αλλα επιασε μονιμη θεση μεσα μου...

εγω κι ο φιλος μου συναντιομαστε στον αερα οπου ανηκουμε...
στην ελευθερια που δεν κατεχουμε...
στο ιδιο παθος που εχουμε...
στον πονο...στο δακρυ...στο φιλι...
στην ακρη της κλωστης υπαρχει ο αλλος κι ας ειναι καμια φορα μακρια...
και ξερουμε πως ειναι αληθινο...

μην πειτε στον φιλο μου ποσο τον αγαπω...
γιατι δεν νομιζω πως το ξερει...

ΕΙΝΑΙ Η ΩΡΑ ΤΩΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙΩΝ...

ειναι δωδεκα η ωρα...
ειναι η ωρα των χαμενων ψυχων...
ειναι η ωρα των φαντ(ασματων)...
των τρελων...
και των βρικολακων...
ειναι η ωρα που θυμαμαι και ξεχνω...
και παλι απ'την αρχη ξεκινω...
για να καταληξω εκει...στο τιποτα το μοναδικο...
εκει που δεν σε συναντω...
εκει που σε βρισκω και σε χανω...

στο ονειρο το μοναδικο...
χρονια τωρα να μενει ιδιο...

πορεια στο αγνωστο με δανεικα ιδανικα...
με δανεικα ονειρα...
με δανεικα φτερα...

ποσο μακρια φτανεις με δανεικα φτερα...;
ποσο επιτρεπει ο εκαστοτε δανειστης να απομακρυνθεις...;
κι οταν τα θελει πισω τι κανεις...;

τα ζηταει σιωπηλα...
τοσο σιωπηλα που τον ακους μονο εσυ...
και εισαι στον αερα...
λιγο ακομα του φωναζεις...λιγο ακομα και σε εφτασα...
μα τα θελει τωρα...κι εσυ εισαι στον αερα...

οχι οχι δεν τον νοιαζει αν θα πεσεις...
τα θελει τωρα...
κι εσυ τι κανεις...;
εσυ τα δινεις πισω εκει στον αερα...γιατι...;
γιατι τον εμπιστευτηκες να στα δανεισει...
με ανταλλαγμα...το οποιο κοστος...

παρε τη ζωη μου ειπες...
παρε την ψυχη...
τι αξια εχει αλλωστε μπροστα στα δικα σου φτερα...
ολα δικα σου,ολα στα ποδια σου...
να... κοιτα με... ξεγυμνωνομαι αλλη μια φορα μονο για σενα...
παρε τις αληθειες μου...
παρε τα παραμυθια μου...
παρε οτι εχω και δεν εχω...ολα για σενα...
για λιγες στιγμες με τα φτερα σου...

για λιγες στιγμες στον ουρανο σου...
να καιγομαι απο τον ηλιο σου...
να ονειρευομαι στη σεληνη σου...
να φυσαω τον καημο σου...
να ξεπλενω την ντροπη σου...
και να μετρω τα αστρα σου ενα ενα...
και σαν καποιο πεσει θυσια να γινω εγω για σενα...
τη θεση του να παρω στο γαλαζιο σου...
να φωτιζω για παντα τα σκοταδια σου...

ναι ναι ολα για σενα...
για τα δανεικα σου φτερα...
κι αν τα ζητησεις πισω πριν σε φτασω ας πεθανω ναι...
ετσι επειδη σ'αγαπησα...
ετσι μονο ξερω να αγαπω...
ολα ολα λεω...
παρτα ολα...
να 'χω εγω να δινω να 'χεις κι εσυ να παιρνεις οταν ζητας...

ειναι δωδεκα η ωρα...
ειναι η ωρα των χαμενων ξωτικων...
εκεινων των χαμενων ψυχων...
ειναι η ωρα που μ'αρεσει να τριγυρνω κι εγω...
μα εσυ μη δινεις σημασια στα λογια μια τρελης...
ειναι ενα ακομα βραδυ απο εκεινα που δεν τελειωνουν...
και ανεβαινω τα σκαλια της φαντασιας μου...
στο δανεικο ονειρο...
στον δανεικο δικο σου ουρανο...
ποσα θα μου χρεωσεις...
φτανει λιγη ψυχη να ξεχρεωσω...;

μονο σαν παντοτινα με διωξεις...
ασε με πεφταστερι να γινω στην ευχη μικρου παιδιου...
που ακομα ξερει να ονειρευεται...
και πιστευει πως πραγματικοτητα θα γινει η καθε ευχη του...

κι εγω που αερικο ημουν παντα...
θα ζησω αιωνια στην παντοτινη μου φυση...
κι απο εκει ακομα θα σε προσεχω...
ετσι ξερω ν'αγαπω...

ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΕΚΕΙΝΟΥ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΗΣ...

Σημερα θα γραψω ενα πολυ αληθινο παραμυθι...
απο αυτα που λες οτι συμβαινουν μονο στα βιβλια η' στις ταινιες...
μπορω να γραψω ομως μονο την οπτικη της κοπελας που μου μιλησε...
και να παραλειψω μερικα μικρα σημεια και να αλλαξω καποια αλλα που μου ζητησε...
τα οσα θα γραψω ομως ειναι η ουσια και η απολυτη αληθεια...αληθινη οσο λιγες...

Μια φορα και εναν καιρο λοιπον ηταν εκεινη...κι εκεινος...
γνωριστηκαν μεσα απο ενα ειδος αλληλογραφιας...
ανταλλαξαν τα γνωστα περι γνωριμιας...ηλικια,δουλεια,οικογενειακη κατασταση και αλλα τετοια...ηταν βεβαια απο αλλες πολεις...
καποια στιγμη ανταλλαξαν και φωτογραφιες...
οταν εκεινη ειδε την φωτογραφια του η καρδια της χτυπησε περιεργα...δεν ηξερε γιατι ακριβως αλλα της θυμιζε κατι πολυ οικειο...
η δικη της φωτογραφια σε εκεινον δεν ξερει τι ενυπωση προκαλεσε...

συνεχισαν να αλληλογραφουν για πολυ καιρο...
καποια στιγμη της ειπε πως με την δουλεια του ταξιδευει καμια φορα στην πολη της και πως αν θελει θα μπορουσαν να βρεθουνε...
εκεινη ειπε ναι...
εκεινος ηρθε μα δεν βρεθηκανε...κανενας απο τους δυο δεν ηταν σιγουρος αν αυτο θα ηταν καλη ιδεα...
συνεχισαν την αλληλογραφια τους...λεγανε τα καθημερινα τους...και ποσο θα ηθελε ο ενας να δει τον αλλο...

ετσι οταν εκεινος ξαναηρθε στην πολη της κανονισανε να βρεθουνε για εναν καφε...
η συζητηση τους ηταν απιστευτη...μιλουσαν με τετοια οικειοτητα λες και γνωριζονταν χρονια...
ειπανε τα παντα...τα ματια τους λεγανε ολα εκεινα που δεν λεγανε τα χειλη...
ναι ηταν σιγουροι και οι δυο πως θελανε να βρεθουνε καπου μονοι τους...
θελανε να αγγιξουν ο ενας τον αλλο...
εκεινος της εκανε την προταση την αλλη μερα να βρεθουνε στο ξενοδοχειο που εμενε...
εκεινη ειπε ναι...

οταν εφυγε αποφασισε πως αυτο θα ηταν λαθος...
τι νοημα ειχε να αφεθει σε καποιον που σε λιγες μερες θα εφευγε...;
ηξερε τον εαυτο της...ηξερε πως δεν κανει τετοια τολμηρα βηματα....πως θα δεθει...πως μετα θα τον ερωτευτει...και δεν θα μπορει να ειναι μαζι του...
οχι οχι ηταν λαθος δεν θα πηγαινε...αν ηθελε θα βρισκοταν μαζι του για αλλον εναν καφε...

ξαπλωσε το βραδυ στο κρεβατι της...
το προσωπο του...τα λογια του...τα ματια του...το χαμογελο του...η εικονα του ηταν στο μυαλο της...μα τι της θυμισε αυτος ο ανθρωπος;που την ειχε αγγιξει και δεν εφευγε η εικονα του απο μεσα της...;
της εστειλε μυνημα πως κι εκεινος την σκεφτεται...
-δεν θα ερθω αυριο σε παρακαλω μη θυμωσεις...
-οχι δεν θα θυμωσω απλα θα στεναχωρηθω μα αν αυτο θελεις τοτε ενταξει...
δεν ηθελε αυτο ομως...ηθελε να παει αλλα φοβοταν πολυ...

τη νυχτα στο ονειρο της ειδε εκεινον...μαζι της...να κρατανε τα χερια τους...
ειδε να την φιλαει,ειδε να την αγκαλιαζει...μα αυτος ο ανθρωπος τι της εκανε πια...;
ξυπνησε το πρωι και ειπε πως θα παει...θα παει κι ας της βγει και σε κακο...θα ακολουθουσε την καρδια της...αυτος ο ανθρωπος την τραβουσε με καποιο ανεξηγητο τροπο που δεν ειχε ξανανιωσει...δεν ηταν ερωτας ακομα οχι...δεν ηταν ενθουσιασμος οχι...ηταν κατι αλλο...κατι που δεν ηξερε πως να το εξηγησει...θα πηγαινε...

βρεθηκανε το βραδυ στο ξενοδοχειο του...λαθος λαθος ελεγε η λογικη της...
σωστο σωστο φωναζε η καρδια της...
οσο γινοταν αυτη η παλη μεσα της εκεινος την αγκαλιασε και την φιλησε...
σωστο η' λαθος δεν με νοιαζει...
αφεθηκε...χαθηκε...
εκαναν ερωτα...
και την αλλη μερα ξανα εκαναν ερωτα...
οσο εκεινος ηταν μεσα της εκεινη ειπε...ΜΗ ΦΥΓΕΙΣ...
ουτε που καταλαβε πως το ξεστομισε...
θα ξαναρθω ειπε εκεινος...αν θελεις μπορουμε να ξαναβρεθουμε...

ηταν ανοιξη...
εκεινος εφυγε...
εκεινη εμεινε...


συνεχισαν την αλληλογραφια τους...
ξαναβρεθηκαν το καλοκαιρι...
δειλα στην αρχη...εκεινος φοβοταν μηπως εκεινη δεν ηταν αληθινη...
εκεινη φοβοταν μηπως εκεινος την κοροιδευε...
οταν ανταλλαξαν μερικα βλεμματα αναμεσα στο πληθος τους λυθηκαν οι αποριες και εφυγαν οι φοβοι...
την αλλη μερα εκαναν ξανα ερωτα...
οταν σηκωθηκε εκεινη να φυγει το στομα της πηγε να ξεστομισει κατι αλλα σταματησε...
δεν ειναι δυνατον να μου βγαινουν τετοια λογια αυθορμητα συνεχεια με αυτον τον ανθρωπο σκεφτηκε...αλλωστε ειναι η δευτερη φορα που τον βλεπω...
εμεινε να τον κοιταζει με ενα χαζο μαλλον βλεμμα και με μισανοιχτο στομα...
-πες το της ειπε εκεινος...
-δεν εχω να πω κατι απαντησε εκεινη...
-πες το...
-δεν...κανει...
-πες το οτι μ'αγαπας...κι εγω σ'αγαπαω...
-ναι...ναι...σ'αγαπαω...
την φιλησε...μετα εκεινη εφυγε...

το βραδυ το περασε στην αγκαλια του...
την κοιτουσε...της ελεγε σ'αγαπω...την φιλουσε...της εκανε ερωτα...
κανεις δεν κοιμηθηκε εκεινο το βραδυ...
ηταν το πιο απροσμενο στη ζωη της...το πιο ομορφο...
ΜΗ ΦΥΓΕΙΣ...
θα ξαναρθω...

ηταν καλοκαιρι...
μετα εκεινος εφυγε...
εκεινη εμεινε...

η αλληλογραφια τους εγινε πολυ πιο συχνη...
εγινε καθημερινη...
τηλεφωνα...μυνηματα...αφιερωσεις τραγουδιων...
ποσα τραγουδια καθε μερα...
ποσα σ'αγαπω...ποσες εικονες...
εκεινη του εστελνε καλημερες τα πρωινα...
εκεινος της μιλουσε με τις ωρες τα βραδια...
ναι τον αγαπουσε...ποσο πολυ τον αγαπουσε...
ουτε και η ιδια πιστευε ποσο πολυ τον αγαπουσε και ποσο της ελειπε..

σβηνε μερες της ελεγε εκεινος θα ξαναρθω...
εσβηνε εκεινη...εσβηνε και περιμενε ποτε θα ξαναβρεθει στην αγκαλια του...
για εκεινη τη στιγμη ζουσε...εκεινη την στιγμη που θα χτυπουσε την πορτα του δωματιου του...σε εκεινο το ιδιο παντα ξενοδοχειο...

ενα δυσαρεστο γεγονος συνεβη σε εκεινη...
ο πατερας της αρρωστησε ξαφνικα...
γκρεμιστηκε ο κοσμος της...τον αγαπουσε τοσο πολυ τον πατερα της...
περνουσε τις μερες της και τις νυχτες της στο νοσοκομειο...
πονουσε,φοβοταν...εκεινος ομως ηταν εκει...αν και μακρια της ηταν εκει...
την επαιρνε τηλεφωνα...της εστελνε αστεια κειμενακια στην αλληλογραφια τους...την παρηγορουσε τοσο πολυ ολο αυτο μεσα στον πονο της...
-αν δεν μπορεσεις να βρεθουμε οταν ερθω θα καταλαβω...μη σε νοιαζει...αλλωστε μπορουμε να βρεθουμε για εναν καφε στο νοσοκομειο της ειπε...
εκεινη συγκινηθηκε...
-θα βρω λιγο χρονο του ειπε...θα βρεθουμε...

φθινοπωρο ηρθε εκεινος...
ετρεξε στην αγκαλια του...τον γεμισε με φιλια...παντου παντου...
η καρδια της χτυπουσε τοσο δυνατα...
-γιατι ειναι αλλιωτικα αυτη την φορα...;του ειπε...
-γιατι σε αυτον τον καιρο που λειπω ειπαμε τοσα πολλα μεταξυ μας...τοσα περισσοτερα απο καθε αλλη φορα...απαντησε αυτος...

ποσο πολυ τον αγαπουσε...κι εκεινος την αγαπουσε...
της το λεγε...το εβλεπε στα ματια του...το ενιωθε στο αγγιγμα του...
σε τρεις μερες προσπαθουσαν να ζησουν οτι δεν μπορουσαν ολον τον υπολοιπο καιρο...
αγαπη,καυγαδες,ερωτα...ολα...σε τρεις μερες...
ποσο γρηγορα περναν οι τρεις μερες...
ΜΗ ΦΥΓΕΙΣ...
θα ξαναρθω αγαπη μου...

ηταν φθινοπωρο...
μετα εκεινος εφυγε...
εκεινη εμεινε να περιμενει...

η ζωη τους συνεχιζοταν σε αλλες πολεις...
η αλληλογραφια τους συνεχιζοταν καθε μερα...
τραγουδια,αφιερωσεις,μυνηματα,τηλεφωνα...
μοιραζοταν μαζι την καθημερινοτητα τους αν και χωρια...
τι περιεργο...ηταν χωρια αλλα ηταν και μαζι...
εκεινη ετρεχε με τον πατερα της...εκεινος ετρεχε με τη δουλεια του...
-ποσο μου λειπεις αγαπη μου...θελω να ειμαστε μαζι...
-κι εγω το θελω καρδουλα μου...
-θελω να παμε εκει...θελω να κανουμε αυτο...εκεινο...το αλλο...
-φτιαξε ονειρα αγαπη μου...στα ονειρα μπορουμε να κανουμε οτι θελουμε...
κανεις δεν μας εμποδιζει να κανουμε ονειρα...
-ποτε θα ξαναρθεις...;
-σβηνε μερες ψυχη μου...θα ξαναρθω...
εσβηνε μερες εκεινη...περιμενε...

ηταν χειμωνας οταν ηρθε εκεινος...
χτηπησε την ιδια πορτα στο ιδιο ξενοδοχειο και επεσε στην αγκαλια του...
εκαναν ερωτα...ξανα και ξανα...
μιλουσαν...ανελυαν ολη τους την ζωη χωρια...
καθοντουσταν αγκαλια...ειδαν ταινια για πρωτη φορα μαζι...
ποσο ηθελαν να δουν μια ταινια μαζι...δεν ειχαν την δυνατοτητα να κανουν οτι ολα τα κανονικα ζευγαρια...
ναι ειδαν μαζι μια ταινια και ηταν ευτυχισμενοι...
το αλλο βραδυ πηγαν μαζι σε μια ταβερνα...
εφαγαν,ηπιαν κρασι και μιλουσαν...
τι ομορφα που ηταν...δεν το ειχαν ξανακανει...
σαν εφυγαν απο την ταβερνα εκεινος την τραβηξε σε ενα πλακοστρωτο δρομακι...
-εχει γεματο φεγγαρι ειπε εκεινη...θελεις να κανουμε μια ευχη...;
-ναι της ειπε εκεινος...
κοιταξαν το φεγγαρι και ο καθενας ευχηθηκε...κανεις δεν ξερει τι...
μετα την φιλησε και της ειπε σ'αγαπω...
ναι ηταν ευτυχισμενη μαζι του...δεν ηθελε να τον χασει παλι...δεν ηθελε να φυγει...

εκαναν βολτα στην πολη της...
περπατησαν στην παραλια...ηταν χειμωνας...ειχε τοσο κρυο μα αυτη δεν κρυωνε...
την ειχε αγκαλια εκεινος...
-θελεις να μεινεις εδω για παντα στην αγκαλια μου...;του ειπε...
αμαν αυτος ο αυθορμητισμος της...ποτε δεν μπορουσε να κρατηθει μαζι του...
δαγκωθηκε αμεσως...ηξερε πως δεν γινοταν να μεινει εδω...
-ναι της απαντησε εκεινος...θελω...

περπατησαν λιγο ακομα και επειτα χωριστηκαν στην πλατεια...
στην ιδια πλατεια που τον ειχε πρωτοσυναντησει...
στην ιδια πλατεια που τον ειχε ερωτευτει...
-θα σε περιμενω παντα μ'ακους...;
οσο χρειαστει...ολη μου τη ζωη θα σε περιμενω να ερχεσαι...μ'ακους;
ποτε δεν θα παψω να σε αγαπω...οτι και να γινει...οσα και αν αλλαξουν...
ακομα και αν αλλαξει ολη μας η ζωη εγω θα σε περιμενω...ακομα και αν παψω να στο λεω εγω θα σε περιμενω...ακομα και αν παψεις να μου λες σ'αγαπω εγω θα σε περιμενω...
θα σε περιμενω για παντα...ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ Μ'ΑΚΟΥΣ;
μεχρι να πεθανουμε και να βρεθουμε στην αλλη ζωη κι εκει να κανουμε οτι θελουμε...μαζι,μονο μαζι...μ'ακους...;
-σ'ακουω αγαπη μου...ναι μεχρι την αλλη ζωη που θα ειμαστε μαζι συνεχεια...
ΜΗ ΦΥΓΕΙΣ...
θα ξαναρθω αγαπη μου...

ηταν χειμωνας...
εκεινος εφυγε...γυρισε και την κοιταξε...
εκεινη εμεινε να περιμενει...
δακρυσε...

συνεχισαν να αλληλογραφουν...
η ζωη και των δυο ειχε αρχισει να γινεται πιο δυσκολη...
εκεινος της μιλουσε για τα προβληματα της δουλειας...
εκεινη για την αρρωστια του πατερα της...
-εισαι η οαση μου μεσα σε ολα αυτα της ειπε...
-παιρνω δυναμη απο τις στιγμες που σε βλεπω και αντεχω του απαντησε...
πες μου μ'αγαπας...;
-σε λατρευω καρδουλα μου...
-κι εγω ζωη μου...θα θελα να ειμασταν μαζι για παντα...να μην αποχωριζομασταν καθε φορα...
-εγω νομιζεις δεν το θελω...λιγο διαφορετικα αν ηταν τα πραγματα τιποτα δεν θα μας εμποδιζε...
-ναι μα δεν μου το λες...
-αγαπη μου εσυ εισαι αυθορμητη και τα λες ...εγω προσπαθω να ειμαι λιγο πιο λογικος για να κραταω τις ισσοροπιες...αλλιως θα ξεφυγουμε...
-ναι εχεις δικιο ελεγε εκεινη...
απο μεσα της σκεφτοταν κι ας ξεφυγουμε...ας ξεφυγουμε επιτελους αφου αυτο μας λεει η καρδια μας...
οχι οχι εχει δικιο θα ηταν τρελα αν το καναμε αυτο...ποσους θα πληγωναμε...ποσους θα θυσιαζαμε στο ονομα της δικης μας ευτυχιας...;
οχι...εχει δικιο...μα ποσο θα θελα να ειχε αδικο...

ηταν ανοιξη οταν εκεινος ηρθε...
χυμηξαν με το ιδιο παθος ο ενας στον αλλο...
εκει στο ιδιο ξενοδοχειο...
θα εμενε δυο μερες παραπανω αυτη τη φορα...
ειχαν κανονισει να βγουν και με μια παρεα...
τι ωραια μια κοινη εξοδος με φιλους...
τα προβληματα του ειχαν γινει πολυ εντονα στη δουλεια του...
φαινοταν στο βλεμμα του,ειχε αγχωθει...
εκεινη φοβοταν να παραδεχτει τον φοβο της...οχι οχι ολα θα πανε καλα...

βγηκαν με τους φιλους τους...ανταλλασαν ματιες...εκεινος εσκυβε και της ψιθυριζε οτι την λατρευει...εκεινη ηταν τοσο ευτυχισμενη...τον αγαπουσε τοσο πολυ...ηταν ο αντρας που ηθελε να ζησει οσα δεν μπορουσε...να τον εχει καθε μερα μαζι της...να κοιμουνται μαζι...να ξυπνανε μαζι...να του φτιαχνει καφε...να τον αποχαιρετα για την δουλεια του...να τον περιμενει να γυρισει...να τρωει μαζι του...να πινει μαζι του...να μαλωνει μαζι του...να μοιραζεται μαζι του ολες του τις ανησυχιες και ολες τις ανασφαλειες...και ολες τις χαρες...
εκεινη να διωχνει ολα του τα προβληματα με μια αγκαλια...με ενα χαδι...
ηθελε να ειναι μαζι του σε ολα...
αλλα δεν ηταν...
την αλλη μερα εκεινη ειχε μια ιδεα...τον ρωτησε αν ηθελε να ανταλλαξουν δαχτυλιδια...
εκεινος ενθουσιαστηκε με την ιδεα της...πηγαν κατευθειαν και αγορασαν...το βραδυ διαβασαν την αγαπη τους στο φεγγαρι...ειπαν ευχες απο μεσα τους και φορεσαν ο ενας στον αλλο τα δαχτυλιδια...
-να το φορας παντα καρδια μου και θα ειμαι κοντα σου συνεχεια....
-δεν θα το βγαλω ποτε αγαπη μου...

την αλλη μερα εκεινος θα εφευγε...
-ασε με να ερθω στο αεροδρομιο μια φορα...
-αγαπη μου ειναι που ειναι δυσκολο καθε φορα θες να το κανουμε ακομα πιο δυσκολο...;
-θελω να σε δω εστω λιγες στιγμες ακομα...
-οχι μην ερθεις...
εκεινη δεν ακουσε...πηρε το αυτοκινητο της και πηγε...
τον αγκαλιασε...μερικες στιγμες ακομα τουλαχιστον...
ΜΗ ΦΥΓΕΙΣ...
θα ξαναρθω αγαπη μου...
ειδε το αεροπλανο του να φευγει...ναι ειχει δικιο ηταν πολυ πιο δυσκολο...
εκλαψε...εκλαψε...

ηταν ανοιξη εκεινος εφυγε...
εκεινη εμεινε να περιμενει...

σε μια τους αλληλογραφια εκεινος της ειπε πως αναγαστηκε να αλλαξει δουλεια...
πως ηταν πολυ ασχημα ψυχολογικα και οικονομικα και και και....
εκεινη σφιχτηκε...
-αυτο σημαινει πως δεν θα ξαναρθεις εδω...;καταφερε να αρθρωσει...
-δυστηχως ναι....
............................................

εκεινη λυγισε...εκλαψε,ουρλιαξε σιωπηλα...χτυπηθηκε σιωπηλα...
οχι οχι οχι...
του εστειλε εκεινο το βραδυ 20-30 μυνηματα...θα βρουμε λυση ακους...;
θα ερχομαι εγω...θα βρισκομαστε στη μεση...θα μοιραζομαστε τα εξοδα...θα...θα ...θα βρουμε λυση μονο πες μου οτι θες κι εσυ να βρουμε λυση...οτι με αγαπας οτι κατι θα κανουμε...
ειχε τρελαθει...ειχε σταματησει να σκεφτεται μονο εγραφε μυνηματα...μονο ελεγε πως θα βρεθει λυση...μονο εκλαιγε...
το επομενο πρωι της ηρθε μια απαντηση...
"ειμαι στο νοσοκομειο"
εκεινη πεθανε...επαιρνε τηλεφωνα...τιποτα
εστελνε μυνηματα...τιποτα...
τι ειχε παθει...;ζει;πεθανε;
εκεινη παντως ειχε πεθανει...
μετα απο δυο μερες καταφερε να μιλησει μαζι του...
-επαθα ενα μικρο εγκεφαλικο...
απο το αγχος και την στεναχωρια ειπαν οι γιατροι...
-εισαι καλα τωρα...;
-οχι...

οι μερες περνουσαν...εκεινη με τον πατερα της που πια ειχε μπει σε ειδικο προγραμμα για την παθηση του...εκεινος σε μια καινουργια ζωη με αλλη δουλεια...με αλλα οικονομικα...
εκεινη φοβοταν για τον πατερα της...εκεινος φοβοταν για τη ζωη του...
η επικοινωνια τους μειωθηκε αισθητα...πολυ αισθητα...
εκεινη ειχε πεσει σε καταθλιψη με οσα συνεβαιναν στη ζωη της...
εκεινος ετρεχε να μαθει να ζει με αλλες συνθηκες...
μιλουσαν στο τηλεφωνο καπου καπου...ανταλλασαν ενα μυνημα καπου καπου...
της ελεγε πως παντα φορουσε το δαχτυλιδι τους...κι εκεινη του απαντουσε πως δεν το εβγαλε ποτε...
οχι πια τραγουδια...ποσο τις ειχαν λειψει τα τραγουδια που τις αφιερωνε...
ειχε παντα την αισθηση πως οτι δεν μπορουσε να της πει με λογια τα ελεγε με τα τραγουδια που της εστελνε...

οι μηνες περνουσαν...
-θα ξαναρθεις αγαπη μου...;
-δεν ξερω...κι αν ερθω δεν ξερω ποτε θα ειναι αυτο...;
-ποσο χρειαζομαι να σβηνω μερες...
-δεν εχω ημερομηνια να σου πω για να αρχισεις να μετρας...
-καποτε σου ειχα πει οτι θα σε περιμενω παντα...
θελεις να σε περιμενω...;
-δεν...δεν μπορω να σου πω να με περιμενεις οταν δεν ξερω ποτε θα ξαναρθω...
-πες μου θελεις...;μονο αυτο θελω να ξερω κι εγω θα περιμενω...οσο χρειαστει θα περιμενω...
-ναι περιμενε με...
-για παντα αγαπη μου...για παντα θα σε περιμενω...
ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ...

στα γεννεθλια της,της εστειλε ενα γραμμα...
"αγαπη μου εχουμε τοσο καιρο να μιλησουμε...οχι γιατι σε ξεχασα,οχι γιατι επαψα να αισθανομαι οπως αισθανομουν,ναι οσο ειρωνικο και αν ακουγεται αυτο απο μερους μου,δεν επαψα να σε αγαπω και να σε σκεφτομαι καθε μερα...αλλα δεν εχω το κουραγιο...τη δυναμη να μιλησω ...και να σου πω...πως μου λειπεις και θα μου λειπεις σε ολη μου τη ζωη ακομα και αν κανεις μερες η' και μηνες να με ακουσεις...Σ'αγαπω και αυτο δεν προκειται να το αλλαξει κανεις και τιποτα...καποτε σου ειπα πως εισαι κομματι μου και αυτο το εννοω...δεν βγαινεις απο μεσα μου...θα περιμενα μια ολοκληρη ζωη για σενα..."

εκεινη εκλαψε...εκλαψε...εκλαψε...
θα σε περιμενω μια ζωη αγαπη μου...για παντα...

περασε η ανοιξη...
περασε το καλοκαιρι...
περασε το φθινοπωρο...
περασε ο χειμωνας...
εκεινος δεν ειναι εδω...
εκεινη περναει καμια φορα εξω απο εκεινο το ξενοδοχειο...ποσο πολυ θα ηθελε να ανεβει,να χτυπησει την πορτα του δωματιου και να της ανοιξει εκεινος...
περναει απο εκεινη την πλατεια...και τι δεν θα εδινε να ηταν εδω εκεινος εστω για να την αποχαιρετησει και να της πει "θα ξαναρθω αγαπη μου..."
καποτε δεν της εφταναν οι τρεις μερες μια στο τοσο...τωρα ευχεται να ειχε εστω μια μερα μια στο τοσο...

εκεινη περιμενει παντα...και για παντα οπως του ειχε πει καποτε...
σ'αγαπω ψιθυριζει καθε μερα...πιανει το δαχτυλιδι τους και ψιθυριζει σ'αγαπω...κι ευχεται εκεινος να ακουει και να νιωθει το ιδιο...κι ας μην της το λεει...
οπως ποτε κανενας αλλος κανεναν αλλο...ετσι σ'αγαπω...

σημερα της εστειλε ενα τραγουδι μετα απο πολυ πολυ καιρο...
αναρωτηθηκε οπως τοτε αν θελει να της πει κατι με αυτο...κατι που εκεινος δεν μπορει αλλα το τραγουδι μπορει...