ΤΑ ΛΥΠΗΜΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΤΗΣ ΚΑΠΟΤΕ ΑΓΑΠΗΣ...

Βραδυ Σαββατου...
τους συνανταω στο φαναρι ωσπου να αναψει το κοκκινο...
ειναι η εικονα της σιωπης με ολα της τα λουσα...
την βροντωδη παρουσια της,το σκληρο περιγραμμα της...
αυτο το πυκνο κενο που αστραφτει αναμεσα σε δυο ανθρωπους...

ας μιλησουμε για τα λυπημενα ζευγαρια που δεν λενε τιποτα πια μεταξυ τους...
σαν να τα εχουν πει ολα...
που περιβαλλονται απο μια ταφρα σιωπης...
τα τειχη που τους προστατευαν κατερευσαν χωρις να το παρουν ειδηση...
ποιοι ηταν αραγε οι βαρβαροι που το κονιορτοποιησαν...;
και τωρα κοιτουν με μισοκλειστα ματια τους αλλους...
ησυχα...ξεπνοα...αποντες απο το παρον τους για λιγο...
ωσπου να αναψει το φαναρι...

δεν μπορει θα εχετε συναντησει τετοια ζευγαρια...

εκεινος στο τιμονι τραβηγμενος στην ακρη...
κοιταζει εξω απο το παραθυρο...οχι τον δρομο αλλα τη ζωη του...
κι εκεινη σφιγμενη στην αλλη ακρη...
γραφει και σβηνει τη δικη της ζωη στο τζαμι που αντανακλα την φρονιμη φιγουρα της...

χαζευουν τους περαστικους αλλα δεν τους βλεπουν...
κοιταζουν ωρα τωρα...η' μηπως απο χρονια...;μεσα τους...
ουτε ενα βλεμμα δεν χαριζουν ο ενας στον αλλο...
σαν να μη τους περισευει...σαν να τα ξοδεψανε ολα...
κοιταγματα...λογια...αγγιγματα...σαν να βολευονται με την σιωπη...
μεσα υπαρχει το οχι...εξω κοχλαζει το ναι...

μονομαχοι της συμβιωσης...
τα οπλα τους τα εχουν διαλεξει απο καιρο και τα ακονιζουν ο καθενας μονος του...
βουβα παραπονα...ακυρωμενα θελω...ξεθυμασμενες επιθυμιες...κατι ρεταλια ονειρα...
ανωδυνα μυστικα...μικρες προδοσιες...ανεμικες υποσχεσεις πως ολα αυριο θα ειναι αλλιως...
δειχνουν τοσο λυπημενοι...και θυμωμενοι αλλα δεν ξερουν γιατι...
αλλαξε η μεταξυ τους γεωγραφια...μεγαλωσαν οι αποστασεις και η σχεση τους μοιαζει με ηπειρο που κουραστηκαν η' βαριουνται πια να εξερευνησουν...

δεν μπορει θα εχετε συναντησει τετοια ζευγαρια...

το ραδιοφωνο ωσπου να αναψει το φαναρι παιζει τα δικα του...
αλλα εκεινοι ακουνε το κονσερτο για εναν ανθρωπο...μια λυπη...ενα παραπονο...
σιγοψιθυριζουν την ωδη που εχει γραφτει για την πληξη και την μοναξια...
τοσο λυπημενα δειχνουν τα ζευγαρια...
ετσι που περιμενουν να αναψει το φως και να ξαναμπει σε κινηση η ζωη τους...
περιμενουν πως και πως...να δραπετευσουν απο την μεσα τους ξενητεια...

τους βλεπω να ξεκινουν...
αλλα ειναι ακομα λυπημενα τα ζευγαρια...


αφηγηση Τανια Τσανακλιδου

ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ...

Μυνηματα βγηκαν απο τους καθρεφτες...
και μορφες λησμονημενες...
αποψε εκεινη θυμηθηκε...

οσα εγω χρονια προσπαθω να ξεχασω...

οταν γυρισα πια πισω απο το μακρυ ταξιδι...
κανενας δεν με γνωρισε...
εγω ειμαι τους ελεγα μα με περνουσαν για αλλη...


ταξιδεψα σε μερη που δεν θα πατε ποτε...
ειδα και ακουσα πολλα...
μα τα περισσοτερα τα γευτηκα...
γευσεις γλυκες και πικρες...
περασα χρονια ζητιανευοντας το λιγο...
και δινοντας το πολυ...

γνωρισα ανθρωπους και ξωτικα...
αλλαξα κοσμους και γευτηκα την παραισθηση...
ακολουθησα το φως μα με ρουφηξε το σκοταδι...
εφτασα το φεγγαρι ακολουθωντας τα αστερια...

βουτηξα σε θαλασσες βαθιες...
μονο και μονο για την λαμψη ενος μαργαριταριου...
παλεψα με κυματα για την ιδεα μιας στεριας ιδανικης...
αντιμετωπισα θηρια για να προστατεψω οσα πιστευα...

μαγευτηκα απο σειρηνες και αλλαξα πορειες...
με χαιδεψαν βρωμικα χερια...
με αγκαλιασαν ψευτικες αγκαλιες...
και με φιλησαν απατηλα χειλη...
τους αφησα ενα κοματι μου στον αποχωρισμο...
ετσι για να με θυμουντε...
κι ας με ειχαν κιολας ξεχασει...

γονατισα στις λασπες και βουλιαξα σε βουρκους...
και γυρω μου οι αγαπημενοι...
με χαμογελο και σταυρωμενα χερια μου ελεγαν σηκω και προχωρα...
κι εγω επειδη πολυ τους αγαπουσα δεν τους χαλουσα χατηρι...
και συνεχιζα...

ωσπου περασαν τα χρονια και αποφασισα να γυρισω πισω...
εγω ειμαι τους ελεγα μα δεν με πιστευαν...
θα πρεπει να αλλαξα πολυ...

γεμισα λαβωματιες...και νικηθηκα...
δεν βρηκα τροπο να ξεχασω αλλα ταξιδεψα...
νικηθηκα σας λεω μα ειμαι χαμογελαστη...
ειναι μεγαλο θεμα να χανεις και να μπορεις εντελει να το παραδεχτεις...
εχασα...
κι επρεπε να κανω ολοκληρο ταξιδι για να το καταλαβω...

σηκωσα τα ματια μου στον καθρεφτη...
με ειδα και με αναγνωρισα...
ημουν και αλλαξα...
ειμαι και αλλαζω...
θα ειμαι και θα αλλαξω και παλι...
κακο πραγμα η λησμονια...
κακο και η μνημη...

κοιταξα μεσα στον καθρεφτη...
μου χαμογελασα...
μα μια κραυγη απο την καρδια μου...
ουρλιαξε το ονομα σου και παλι...
ο καθρεφτης εσπασε μεμιας...
κοματια γυαλι ανακατωμενα με το αιμα μου
σχηματισαν μια μορφη στο πατωμα...

ουρλιαξα στον ουρανο...
κι αναθεματισα τα χρονια τα χαμενα...
την ζωη που αλλα εταξε και αλλα εδωσε...
ουρλιαξα για ολα...
και ουρλιαξα για σενα...
κι αρχισε να βρεχει...
μα ηταν πια αργα...

χρονια πριν ηταν κιολας αργα...
χαραχτηκα για παντα σε ανυποπτη στιγμη...
οτι χαραζεται δεν μπορει να ξεπλυνει μια βροχη...
μονο να φρεσκαρει την πληγη μπορει...
κι εγω δεν εμαθα ποτε να κραταω ομπρελες...
παμε λοιπον αλλη μια φορα...

αντεχω...

ΑΛΛΙΩΤΙΚΑ ΝΥΧΤΕΡΙΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ...

Μια στροφη και ολα αλλαζουν...
μια στροφη αρκει...
μια στιγμη μοναχα...
αρκει για να αλλαξει ολοκληρη η ζωη...
οχι μονο ενος αλλα πολλων...

χαιδευω τις γραμμες της παλαμης μου...
μοιρα μου ηθελα να ηξερα σε γλυκαινω καθολου...;
αληθεια δεν σε κερασαν τιποτα την τριτη μερα της ζωης μου...;
πως και μου εισαι τοσο θυμωμενη...;

μια στροφη φτανει για να γυρισει ο κοσμος σου...
μια στιγμουλα μοναχα...
επειτα οι στιγμουλες γινονται πολλες...
τοσες πολλες που πια δεν σε νοιαζει...
συνηθιζεις...και ειναι τοσο κακο πραγμα η συνηθεια...

βρισκεις φτηνες απολαυσεις και φτηνες ψυχες και πουλιεσαι οσο οσο...
πουλας ψυχη,σωμα,μυαλο αρκει να βγεις απο τα σκοταδια εστω και για λιγο...
και κανεις δεν μπορει να σε κρινει...
μα και να το εκανε καποιος δεν σε νοιαζει...τι να σε νοιαζει...ειπαμε συνηθεια ειναι...

ετσι μια στιγμουλα αρκει για να ξεχασεις...
τι ησουν πριν και τι εισαι τωρα...
ολη η προηγουμενη ζωη φανταζει ονειρο...
ολα τα χαμογελα γκριματσες σε φωτογραφιες...
ολες οι χαρουμενες γραμμες φυλακισμενες στο γκριζο...

ναι υπαρχουν κι αυτες οι νυχτες...
που η ψυχη θελει να εξομολογηθει...
αλλα δεν ξερει πια που πιστευει...
ισως σε τιποτα...ισως σε κανεναν...
αφου ολα γκρεμιζονται σε μια στιγμη...
αφου κανεις δεν ακουει...
αφου ολα μπορει να γινουν παρελθον τοσο ευκολα...

υπαρχουν κι αυτες οι νυχτες...
οι φοβοι ξυπναν και σε σηκωνουν απο το κρεββατι...
αναβεις τσιγαρο...
στεκεσαι στο παραθυρο περιμενοντας μια απαντηση...
ουτε κι εσυ ξερεις απο που...

δεν θες βα διαβασεις...εχεις ολη την γνωση που χρειαζεσαι για να νιωσεις τον πονο...
δεν θες να ακουσεις μουσικη...ακους τα ουρλιαχτα στο κεφαλι σου...
δεν θες να προσευχηθεις...φοβασαι πως παλι απαντηση δεν θα παρεις...
θελεις τοσο να κλαψεις...
αλλα δεχεσαι μια καινουργια τιμωρια...ουτε αυτο δεν μπορεις να κανεις...

βουτας ξανα και ξανα στην στιγμη που αλλαζει μια ολοκληρη ζωη...
μια τοσο δα μικρη στιγμη που ανατρεπει ολα οσα ειχες δεδομενα...
πως τολμαει μια τοση δα κουκιδα στον χρονο να ξεγραφει τοσα χρονια...;

σκεφτεσαι και ξανασκεφτεσαι...
δεν το δεχεσαι...ψαχνεις...ψαχνεσαι...λαθος...σωστο...
νεες πληροφοριες...πρεπει να τις επεξεργαστεις...
η ζωη συνεχιζεται...
την αλλη μερα πρεπει να ξαναπας στην δουλεια...να κανεις οτι εκανες μεχρι χτες...
αλλα με νεα δεδομενα που τωρα πρεπει να χωρεσουν στην καινουργια σου ζωουλα...

αλλαζεις...
σε τιποτα με οτι ησουν δεν μοιαζεις...
νεα...αναρωτιουντε...πως...;γιατι...;δυναμη...δειξε δυναμη...
μου τελειωσε ρε μαγκες...
πραγματικα μου τελειωσε...
μπορω να μεινω λιγο κατω τωρα...;
μπορω να γονατισω...;
σας υποσχομαι πως μολις σταθω παλι στα ποδια μου...
με οποιο τιμημα και κοστος θα κανω παλι τον καραγκιοζακο...
θα κουναω χερια ποδια κι εσεις παλι θα χαμογελατε...

μεχρι τοτε ομως αφηστε με να πεθαινω καθε που ξημερωνει...
γιατι ξεκιναει αλλη μια μερα που πρεπει να αντεξω...
που πρεπει να μαθω να ζω με εκεινη την μικρη στιγμουλα που τ'αλλαζει ολα...
και που μετα γινεται πολλες στιγμουλες...
κι εγω απο την αρχη ξεκιναω...

θα βγουμε ναι...
θα ντυθω και θα στολιστω...θα φορεσω τα καλα μου και θα μυριζω υπεροχα...
θα πιουμε,θα γελασουμε...μπορει να χορεψω κι ολας...
θα φλερταρω και θα με φλερταρουν...θα ειμαι ενας φυσιολογικος ανθρωπος για σενα και για ολους...
κανεις δεν θα δει τις σκιες στα ματια μου στο εγγυωμαι...
κατι τετοιες νυχτες εγω και η σκια μου γινομαστε ενα...
δεν μπορει να κανει αλλιως...πλησιαζω τοσο τα χρωματα της που μπερδευεται κι αυτη...
κατι τετοιες νυχτες τα αστερια δεν βγαινουν...το φεγγαρι κρυβεται και η βροχη δεν πεφτει...
κατι τετοιες νυχτες φυσαει πολυ και κανει κρυο...
παγωνουν τα παντα...παγωνω κι εγω...

δεν εχω παραμυθι να πουλησω σημερα...
την ψυχη μου την ξεπουλησα πολυ φτηνα εδω κι εκει...
κι ακομα φαινεται δεν ξεχρεωσα...
σσσςςς ολο και καποιος παραμυθας θα φανει να δειξει ενδιαφερον...
νεα,ομορφη κι ελκυστικη εγω ειμαι εδω για σενα...
σσσσςςς να ξερες ποσο σ'αγαπαω...
ποσο μοναδικη εισαι...πως γινεται να μην καταλαβε καποιος την ψυχη σου...;
ειναι που δεν εχω ψυχη ρε μαλακα...
καταλαβες...;δεν φταινε οι αλλοι...εγω φταιω ρε μαλακα...οποτε ασε του αλλους και κοιτα την τυφλα σου...
μη μου πουλας μοναξιες και κατανοηση...τα πουλησα εγω πριν απο σενα...

δεν εχω τιποτα...
τα πουλησα ολα...οσο οσο...
για ενα τιποτα...

ναι υπαρχουν και αυτες οι νυχτες...
που μια ευχη χανεται αναμεσα στα σκοταδια και τα δακρυα...
κυλαει πανω στο μαξιλαρι και γινεται εφιαλτης...
σε ξυπναει και σου ζηταει να της κανεις παρεα...
την ρωτας γιατι φοραει μαυρα και σου λεει πως κοιτας τον καθρεφτη σου...

ναι υπαρχουν κι αυτες οι νυχτες...
που μια ζωη φανταζει γεματη λαθος στιγμες...
τοσες πολλες που πνιγουν τις λιγες σωστες...
και πως να κλαψεις...;

ναι υπαρχουν κι αυτες οι νυχτες...
ειναι μια απο αυτες...

Η ΝΥΧΤΑ ΠΟΥ ΜΙΛΗΣΕ Η ΣΙΩΠΗ...

Ηταν νυχτα...
παντα νυχτα ηταν...

καποιος χτυπησε την πορτα μου...
μα σαν ανοιξα δεν βρηκα κανεναν εκει...
ενα καλαθι αφημενο μονο...
χαρτακια ανακατεμενα με μαδημενες μαργαριτες...
τα θυμαμαι αυτα τα πεταλα...εγω τα μαδησα ολα και ψιθυριζα μ'αγαπα δεν μ'αγαπα...

επιασα ενα χαρτακι με δακρυα στα ματια και διαβασα...
"εγω σε πιστευω...εσυ δεν μπορεις να με πιστεψεις χωρις να με ακους...;"

γονατισα στο πατωμα και αρχισα να ψαχνω μεσα στις μαργαριτες για ολα τα χαρτακια...
η καρδια μου χτυπουσε δυνατα...
"γιατι σε φοβιζει η σιωπη μου...;δεν ξερεις...;ποτε επαψες να ξερεις...;"

που ειναι ολα τα χαρτακια...;
εψαχνα με μανια το καλαθι...σκορπισα ολες τις μαργαριτες στο πατωμα...
ολες οι σιωπες ηταν εκει μαζεμενες και ανακατωμενες με λογια...
λεξεις μικρες και κοφτες...
λεξεις σιωπηλες που φωναζαν...
αλλο ενα χαρτακι...
"για μενα ποτε δεν πεθανε τιποτα..."

ω Θεε μου ονειρο ειναι και θα ξυπνησω...;
ακουω τις αιωνιες σιωπες να μου μιλανε...
ποιος αφησε το καλαθι εδω...;
πως βρεθηκαν οι δικες μου μαργαριτες αγκαλια με τις σιωπες που μαδησα απο αγαπη...;
κι αλλο ενα χαρτακι στα χερια μου...
"δεν σε προδωσα κι ουτε θα σε προδωσω ποτε...εισαι κομματι μου...θυμασαι που σου το ειχα πει...;"

προδοσια...ποτε...
μνημες...πλακοστρωτο...φεγγαρι...γεματο...σ'αγαπω...κοκκινο σ'αγαπω...
κι αλλο χαρτακι...
"εγω ειμαι...εγω που σε περιμενα παντα κι ακομα σ'αγαπω"
"μα αν θες να φυγεις οπως λες...φυγε...ειναι πολλα που δεν τα ξερεις και θελω να στα πω...
εγω ειμαι....εγω που σε περιμενα παντα...σε νιωθω οσο δεν φανταζεσαι...σε νιωθω...σ'αγαπω..."

τα χαρτακια τελειωσαν...
αλλα δεν ειχε μεσα το καλαθι...

διαβαζεις τα δακρυα μου...;

γιατι δεν ακους τις σιωπες μου...;

πως μ'αφηνεις μονη...;

ποτε δεν εισαι μονη...

που ειναι η αγκαλια σου...;

τις νυχτες σε σκεπαζει...

ποσα λιγα χρειαζομαι για να αντεχω...με νιωθεις...;

οσο δεν φανταζεσαι...

ερχεσαι ακομα...;

παντα ερχομαι...εσυ περιμενεις ακομα...;

παντα περιμενω...και για παντα...

που να φυγω να παω αγαπημενε μου...;
πως να φυγω να αφησω την καρδια μου πισω...;
εγω κι εσυ...εσυ κι εγω...
σε μια δινη μοναδικη που κανεις δεν θα καταλαβει ποτε...
δεν εχει ομοια αγαπημενε μου...δεν εχει ομοια δινη πουθενα...
πως να συγκρινει κανεις κατι που δεν υπαρχει ομοιο του και πως να βρει κοινες απαντησεις...;
που να παω περα απο την αγκαλια σου...;
εκει τρεχω εδω και χρονια...παντα εκει τρεχω...


ενα βιβλιο επεσε στα χερια μου μετα...
"οταν αγαπας να το λες...παντα να το λες πριν να ειναι αργα να το ακουσει ο αλλος"
ναι εκεινο το ιδιο βιβλιο που μοιραστηκαμε...

σηκωθηκα απο το πατωμα...
ανοιξα το παραθυρο και ψιθυρισα στους ανεμους...
μην με αφησεις να μαραινομαι αν μ'αγαπας...
αφου ειμαι κομματι σου φροντισε με...
αν εγω κι εσυ ειμαστε ενα ελα να ενωθουμε και παλι...
εγω η ιδια ειμαι...που ετρεχα με λαχταρα στην αγκαλια σου και απο τους δυνατους χτυπους της καρδιας δεν μπορουσα να ανασανω....
εγω η ιδια ειμαι που εκλαιγα με λυγμους καθε που με αποχαιρετουσες...και ας μην ειδες ποτε τα δακρυα μου...
τα εκρυβα μη σε πονεσω...
εγω κι εσυ παψαμε να προσποιουμαστε πια...
εγω κι εσυ μαθαμε την αληθεια κι ας ηταν με πονο το μαθημα...

εστειλα τους ψιθυρους μου μακρια...
σκορπισα της μαργαριτες στον αερα...
στο καλαθι βρηκα εκεινο το δαχτυλιδι...γραμμενο ειχε το ονομα σου μεσα...

μια μαργαριτα εμεινε τελευταια διπλα στο δαχτυλιδι...δεν ηταν μαδημενη κι αρχισα να βγαζω ενα ενα τα πεταλα...

μ'αγαπα...δεν μ'αγαπα...
μ'αγαπα...δεν μ'αγαπα...

αλλο μην σιωπας...με φοβιζουν τοσο οι σιωπες...

"αν βρεις εκεινο που σου αφησα...
αν το βρεις...εγω κι εσυ ενα θα πει πως ειμαστε τωρα και στην αλλη ζωη...
βρες το...σε παρακαλω βρες το και ασε την σιωπη σου να μιλησει...
σου αφησα ιχνη...τις μαδημενες μαργαριτες μου...
αν το βρεις...
εγω κι εσυ...ενα..."

σιωπη μου...
σου τραγουδαω...
μ'ακους...;

ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΠΟΥ ΝΟΜΙΣΑΜΕ ΓΙΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ...

Στο σπιτι μου κρεμονται δυο χαλασμενα ρολογια...
το ενα δειχνει παντα την ωρα που μου ξεφυγε...
και το αλλο την ωρα που δεν θα ερθει ποτε...

προχωραω αργα στην σκοτεινη καμαρα και βρισκω εκεινο το σημειο...
εκεινο που αποφασισαν τα αστερια να φωτισουν...
γδυνομαι και κανω ερωτα στην σκια μου...
τελειωνουμε και οι δυο και ξεσπαμε σε γοερο κλαμμα...
εχουμε η μια την αλλη της λεω...μην κλαις και μ'αγκαλιαζει...
γι' αυτα που εφυγαν και δεν καταλαβαμε το ποτε...
που ζουσαμε σαν να ηταν διπλα μας μα εκεινα ειχαν απο καιρο χαθει...

αν ειχα προλαβει μονο να πω αντιο...
αν ειχα πενθησει στον σωστο καιρο...

ετσι εξηγουνται τα συλληπητηρια των φιλων και τα βλεμματα γεματα κατανοηση...
κι εγω η ανοητη ξοδευα χαμογελα και ξεχασα πως η καρδια μου φορουσε μαυρα...

θυμαμαι καποτε σου ειχα πει πως οταν ποναω γραφω...
και μου απαντησες πως θελεις τις σελιδες μου κενες...
απο τοτε γεμισα πολλα τετραδια...
και οσο κι αν εγραψα τελικα δεν εδιωξα τον πονο με τις λεξεις...

και ποσο προσπαθησα Θεε μου...
προσπαθησα να σου πω με τοσους τροπους πως εκεινο που αποφευγεις σαν μεγαλο λαθος...
ειναι και η πραγματικη σου ευτυχια...
αλλα εσυ ποτε δεν ειχες σκοπο να σπασεις τα δεσμα σου...
ηθελες απλα να τα στολισεις με λουλουδια για να ομορφυνουν...

κι εγινα τα λουλουδια σου...
ομορφυνα τα δεσμα σου με καθε κοστος...

οταν αρχισα να σταζω κοκκινο γυρισα και σε κοιταξα...
μα εστρεψες το βλεμμα σου αλλου...
σου ζητησα να με ποτισεις μη μαραθω...
μα δεν εκανες τον κοπο...
μαραθηκα στα χερια σου ζητωντας την αγαπη που μου εταξες...
μαραθηκα περιμενωντας κατι που δεν θα ερχοταν ποτε...
μαραθηκα και δεν καταλαβα οτι ημουν απλα ενα ομορφο στολιδι στα χερια σου...

ξερεις κατι ομως...;
κοιτα να δεις τι εγινε...
οσο εσυ με στολιζες πανω σου εγω ετυχε να σ'αγαπησω...
συγνωμη δεν ειχα καταλαβει πως αλλο ρολο ειχα...
δεν ειχα καταλαβει πως η αγαπη εχει περιορισμους και ορους για καποιους...
νομιζα πως η καρδια οριζει...
παλι λαθος ημουν...

σσσςςς ξερω ξερω...
σιωπη και παλι σιωπη...
μη μιλησεις γιατι δεν θα μπορεσω να ακουσω...
τωρα πια ακουω μονο τις σιωπες...

δεν φταις...
δεν φταις αγαπημενε που σε πιστεψα...
φταιω που πολυ σ'αγαπησα...
φταιω που εφτιαξα διαμαντακια απο τις μικρες μας στιγμες και τις φορεσα αιωνιο κολιε...
φταιω που μαζεψα τα δακρυα της φυγης σου και ποτισα τις αναμνησεις μου...
πολυ φταιω...
συγχωρεσε με...
που πολυ σε αγαπησα και δεν το αντεξες...
δεν ηθελα να σε πονεσω...

σσσςςς...
φευγω...
σσσςςς...
σιγα σιγα μην ταραξω την καρδια σου...
σσσςςς...
ουτε που θα το καταλαβεις εχεις τον λογο μου...
σσσςςς...
κοιμησου...
ενα ονειρο ηταν ολα...
και αυριο σαν ανοιξεις τα ματια δεν θα το θυμασαι πια...

κι αν καποτε περασεις απο μερη που θα σου θυμισουν κατι...
ρωτα που ειναι θαμενη η αγαπη...
και ασε ενα λευκο λουλουδι...
σε ενα καλοκαιρι...
σε μια νυχτα...
σε μια πλατεια...
σε μια παραλια...
σ'ενα σ'αγαπω...
σαν φορο τιμης σε κατι που χαθηκε...
η' καποιος το σκοτωσε...
ποια η διαφορα αλλωστε...

ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΔΙΧΩΣ ΤΕΛΟΣ...

Ονειροπολω και φτιαχνω μια αληθεια αλλιωτικη απο την αληθινη...
σσσσςςςς οι σκεψεις δεν ησυχαζουν...

ονειρα που δεν τολμησαν να πραγματοποιηθουν μη τυχει και μου ταραξουν την πραγματικοτητα...
πορτες ερμητικα κλειστες και τα κλειδια απο χρονια χαμενα...
υποσχεσεις που αθετηθηκαν σε ενα βολεμενο και παντα προσωρινο μονιμο παρον...
χιλια γραμματα που δεν βρηκαν ποτε τον παραληπτη που αλλαζε συνεχως διευθυνση...

ερωτικες επιστολες με ποθο γραμμενες μα με καμια διαθεση θυσιας του ηδη γνωριμου σκηνικου...
προς τι το ρισκο...;τα αισθηματα πια ευκολα ξεπουλιουνται για ενα ηλεκτρονικο χαμογελο...

τα λουλουδια που μου εστειλαν εφτασαν σε εκατονταδες μαδημενα πεταλα...
ο ανεμος φροντισε μη πονεσω πολυ απο τα αγκαθια τους και μου τα σκορπισε...

τα ταξιδια μου ακυρωθηκαν γιατι φροντιζα να εχω παντα μια καλη δικαιολογια για να μενω εδω...
οι φοβοι μου φουντωσαν γιατι τους ετρεφα συνεχεια με κατι καινουργιο που τελικα πολυ αγαπουσα στην πορεια...

εσυ βολευτηκες στην πολυθρονα σου...
κι εγω βολευτηκα στον μακρινο μου κοσμο...
οι πολυθρονες δεν μου αρεσουν οταν δεν ειμαστε αγκαλια...
ο μακρινος μου κοσμος δεν σου αρεσει οταν δεν παταμε στο εδαφος...

"καποια μερα ισως μπορεσω να σου πω ποσο σημαδεψες την ζωη μου...κι ισως εκεινη την ημερα να καταλαβεις..."
σσσσςςς σιωπη...
τι να μου απαντησεις αραγε σε αυτο...;τι απαντηση να περιμενα αραγε περα απο την σιωπη...;

θα ρθω μια μερα θα δεις...αλλα δεν ξερω το ποτε...
κι εγω θα ρθω μια μερα θα δεις...μονο που δεν ξερω το πως...
θα φτασει εκεινη η μερα το ξερω...
μα καποιος απο τους δυο δεν θα 'χει πια να πει τιποτα...
ο ενας ξοδεψε αλογιστα τα λογια του κι ο αλλος τις σιωπες του...
που να συναντηθουν αυτα τα δυο...;πως να ενωθουν...;σε ποια σημαδια να ταιριαξουν...;

εγω χορευω στους ανεμους κι εσυ ντυνεσαι καλα μην κρυωσεις...
εγω χαιδευω τα αστερια κι εσυ κλεινεις τα παντζουρια γιατι νυχτωσε...
εγω βγαινω με το νυχτικο στην βροχη κι εσυ κρατας ομπρελες...
εγω κανω ευχες στα γεματα φεγγαρια κι εσυ ξεχνας το δαχτυλιδι σου εκεινα τα βραδια...

σσσςςςς σιωπη και παλι...
ισως θα πρεπε να καταλαβω πως τα αλλοτινα λογια σαν γινονται σιωπες ηταν παντα σιωπηλα...
ισως ποτε να μην φωναζαν αυτα που ελεγαν...
ισως τα παραμυθια τα εχουμε τοσο πολυ αναγκη που μετασχηματιζουμε απλες ιστοριες σε τετοια...
κι ολα τα σημαδια που εντοπιστηκαν στον ουρανο σαν θε'ι'κα να ηταν αστερια που εσβησαν σε μια ευχη που δεν πραγματοποιηθηκε ποτε...

μη βρεξεις αποψε ουρανε...θα αναψω μια φωτια να καψω το ειναι μου...
το χτες και το σημερα...το αυριο κι εκεινο που δεν θα ρθει ποτε...
τα γραμματα και τα αισθηματα...τα δακρυα και τα χαμογελα...
τα λογια και τις σιωπες...
μη βρεξεις αποψε...
αναψα φωτια κι αρχιζω να με ριχνω μεσα της...
σσσσςςς τωρα πρεπει να σωπασω...
καιγομαι ηδη...

Η ΝΕΡΑΙΔΑ ΠΟΥ ΞΕΧΑΣΑ...

παντα ζητουσα ενα δωματιο με παραθυρο στον ουρανο...
χτες τη νυχτα με ενοχλουσα απιστευτα ομως...
το φεγγαρι την ειχε στησει εξω απο το παραθυρο μου και δεν εφευγε με τιποτα...
σαν να μη γυρνουσε η γη ειχε κολησει εκει...
εκλεισα τα παντζουρια και παλι βρηκε τροπο να τρυπωσει απο τις χαραμαδες...

κρυφτηκα κατω απο τα σκεπασματα και παλι ενιωθα πως με κοιτουσε...
δεν ξερω ποσες ωρες περασα να προσπαθω να το αποφυγω...
και σαν ξημερωσε περασα αλλες τοσες ωρες προσπαθωντας να καταλαβω το γιατι...
γιατι με ενοχλουσε τοσο πολυ...;

καποια στιγμη σαν απ'το πουθενα αρχισαν να ξεπηδαν εικονες...
πολλες εικονες...και πολλα συναισθηματα...
δεν τα αντεξε το μεσα μου και γινανε δακρυα...ποταμια δακρυα...θαλασσες δακρυα...
τοσο πολυ πια ειχα ξεχασει...;τοσο στα βαθια σκοταδια ειχα κρυφτει...;τοσους τοιχους υψωσα γυρω μου...;

ναι...ναι η απαντηση ηταν σε ολα ναι...
και δεν το αντεχα αυτο...
συνηθισα τοσο τα σκοταδια μου που το λιγο φως με ταραξε...
η νεραιδα δεν κρατουσε πια ραβδι εδω και καιρο...
τα φτερα της δεν τα χρησιμοποιουσε καθως περπατουσε στη γη...
αισθησεις ξεχασμενες στα κουτακια του μυαλου ειχαν γεμισει σκονη...
που ειχα κρυφτει...;τι ειχα γινει...;

αφησα να με παρασυρουν ολες οι καταστασεις...
αφησα να μου κανουν κακο ολες οι μαγισσες που περασαν απο τα παραμυθια μου...
περιμενα ενα θαυμα να αλλαξει ολο το σκηνικο...
και περιμενοντας επεσα σε εναν αιωνιο σκοτεινο υπνο...

κι εκει απο το πουθενα ταραξε τα σκοτεινα ονειρα μου καποιος...
με πλησιασε ενας μαγος...
ισως ξερω να σου αφυπνισω τις αισθησεις αν με αφησεις μου ψιθυρισε...
ορμηξα πανω του...τον χτυπησα και του φωναξα...
φυγε...κι εσυ πληγες θα με γεμισεις...
φυγε...δεν καταλαβαινεις πως μονο κακο θα μου κανεις...
φυγε δεν αντεχω αλλο...δεν μπορω να σε πιστεψω...κανεναν δεν μπορω να πιστεψω πια...
εκεινος μου ψιθυριζε ξορκια που λυναν τα μαγεια αλλα εγω δεν τον ακουγα...
μονο του φωναζα να φυγει...

τοτε μου χαμογελασε και μου ειπε πως θα κανει αυτο που του ζητουσα...

και τοτε ξεχυλισαν ολα απο μεσα μου...
ισως να ειχαν πιασει λιγο τα μαγεια του...
δεν προλαβε να απομακρυνθει κι αρχισα να βλεπω λιγακι οσα ειχαν χαθει...
περιμενε...
περιμενε του φωναζα...
μπορεις να καθησεις λιγακι κοντα μου...;
μπορεις να καθησεις αυτη τη νυχτα εδω...;
εκεινος μου χαμογελουσε με κατανοηση σαν να ξερε ολα αυτα που θα του ελεγα...
και μεσα μου πιστευω πως τα ηξερε ηδη...

εκατσε διπλα μου...
με πηρε αγκαλια...αναψε μια φωτια να με ζεστανει...και μου εδειξε το φεγγαρι...
τι λες θα το αφησουμε σιγα σιγα να φωτισει τα σκοταδια;ειπε...
μεσα απο αναφιλητα του απαντησα...
σε παρακαλω...σε παρακαλω πολυ...
αν δεν εισαι αληθινος μαγος φυγε τωρα και δεν θα σου κακιωσω ποτε...
μην μου ανοιξεις αλλη μια πληγη...
μη...σε παρακαλω...
"πριν σου ανοιξω εσενα θα εχω ανοιξει σε μενα...μη φοβασαι..."ειπε...

κι εκλαιγα...
για οσα περασαν...για οσα αφησα...για οσα με αφησαν...
για εκεινα που χαθηκαν...για τα βαθια σημαδια που αιμοραγουσαν ακομα...
για ολα τα καρφια που δεν ειχα το κουραγιο να τραβηξω απο το κορμι μου...
για την δυναμη μου που ειχε κοιμηθει μαζι μου...
εκλαιγα μπροστα σε καθε εικονα που περνουσε...
εκλαιγα μπρος σε καθε συναισθημα που με κατεκλυζε...

επιασα δυνατα τον μαγο μου και τον εσφιξα πανω μου...
μεινε αποψε και ψιθυρισε μου ενα παραμυθι...
κι εκεινος αρχισε να διηγειται...

εγω στην αγκαλια του αρχισα να του ανοιγω την καρδια μου με ονειρα...
ελπιζοντας μεσα μου να μην ανοιγω αλλη μια πληγη...

ΦΘΗΝΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ...ΣΕ ΦΘΗΝΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ...

Καθε που νυχτωνει ερχομαι...
φιλε μου αγαπημενε και σ'ακουω...
για ολα εκεινα που σε κανουν να αισθανεσαι φθηνος...
εγω αφηνω ενα χρυσο κερμα...
και φευγωντας ελπιζω να σε αφησα λιγακι πιο πλουσιο...

καθε που νυχτωνει ερχομαι...
φιλη μου μοναδικη...
σου λεω πως πνιγομαι κι αμεσως...
μου λες για εκεινες τις σταγονες που μπαζει το σπιτι σου...
τρεχω τοτε και σου φερνω κουβαδες κι ετσι το λυνουμε κι αυτο το προβλημα...

κι αλλες νυχτες ατελειωτες σου μιλησα εσενα αγαπημενε...
με ολα τα αληθινα λογια της καρδιας μου...
σου φωναξα,σε χαιδεψα,σε μισησα,σε αγαπησα...
σου δοθηκα,σε πιστεψα,σε εκλαψα,σε αναστησα...
μα τιποτα απο ολα αυτα δεν ηταν ποτε αρκετο...

και μετα ειναι εκεινες οι αλλες νυχτες...
που σωπαινω και ακουω ολους τους ανεμους της ζωης μου...

εκεινους που μιλανε για ολες τις περασμενες νυχτες...
που ολα για αλλου ξεκινησαν και αλλου κατεληξαν...
για οσα αδικα πριν μιλησουν εσβησαν...
και ποιος ειναι ο δικος μου ρολος σε ολα αυτα...;
κουραστηκα να σβηνω φωτιες σε ξενα δαση και το δικο μου να γινεται σταχτη...
αποδεχτηκα ρολους και χαραξα πορειες αλλες...
ημουν παντου και δεν ημουν εδω...
ακουσα μα δεν μιλησα...
και εντελει αναρωτιεμαι τι ακριβως υπηρξα...

εγινα μοναδικη...
εγινα πριγκιπισα...εγινα νεραιδα...εγινα πλασμα του αλλου...
εγινα απαραιτητη και περιττη...
εγινα υπεθυνη και ανευθυνη...
εγινα γυναικα και ερωμενη...
πιστη και απιστη...
αληθινη μα ποτε ψευτικη...
εγινα ονειρο και επιθυμια...
εγινα σκεψη και ποθος...
εγινα θαλασσα και στερεψα...

και τελικα δεν ειμαι τιποτα και ειμαι ολα...
το τιποτα ειναι ξυπνιο και μου φωναζει πως ειναι εδω...
το ολα αποκοιμηθηκε και δεν βρισκω πως να το ξυπνησω...

δεν θελω να κλεψω αλλες σκεψεις...
ουτε καρδιες να διεκδικησω...
ανοιξα κι εδωσα και αλλες δικαιολογιες και περιορισμους δεν αντεχω να χαιδευω...
εδω ειμαι...
εδω ημουν παντα...
ζητησα το πιο απλο...και δεν διεκδικησα τιποτα παραπανω απο οσα μου εδιναν...
εκλεισα μεσα μου καλα μη φυγουν ολοι οι πονοι που ακουμπησαν πανω μου...
και υποσχομαι μια μερα να φτιαξω το πιο παραξενο παιχνιδι με ολο αυτο...

στο πρωτο παιδι που θα συναντησω θα το χαρισω με μια ελπιδα...
απο την παιδικη του περιεργεια να το σπασει και να ελευθερωθω...
κι εγω κι εσεις που μου εμπιστευτηκατε το μεσα σας...

εκεινο το παραπανω που μου ταξατε...
που ειναι...;
υπηρξε αραγε ποτε...;
κι αν υπηρξε που το θαψατε...;
τι με κανατε...;
που ειναι οι αληθειες...;

εσυ...
εσυ που με διαβαζεις...
ΤΟΛΜΑΣ...;



"οχι που τρεμω τον σταυρο...αλλα που δεν μπορω να βρω...
χρυσα καρφια που να αξιζουν την θυσια...
δεν φευγω για παλικαρια...αλλα που μου πεσε βαρια...
μες τον παραδεισο η τοση προδοσια..."
"ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ Η ΨΥΧΗ...ΚΙ ΟΜΩΣ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΠΙΟ 'ΚΕΙ"