ΤΑ ΑΛΗΘΙΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΕΛΟΣ...

ενα τραγουδι θα πω...
μια ιστορια θα διηγηθω...
ενα παραμυθι θα ψιθυρισω...

σσσςςς σιγα πρεπει να το πω...
δεν ειναι για να το ακουσουν ολοι...
ειναι μονο για οσους ξερουν...
οσους ξερουν πως οι μεγαλες αληθειες...
ειναι παντοτινα κρυμενες πισω απο μεγαλα μυστικα...

οι αληθειες θελουν να φωναξουν μα τα μυστικα ορθωνονται μπροστα τους...
οχι λενε...μην πληγωσεις τους αλλους...πληγωνε την καρδια σου καλυτερα...
κι εμεις θα σου χαριζουμε πληγες ολοδικες σου...
μα θα εχεις κερδος τις στιγμες...εκεινες τις ολοχρυσες στιγμες...
μπορει να μην κανει να τις φωναξεις μα θα τις εχεις...δικες σου...οπως κανεις αλλος...

κι ετσι οι αληθεις κρυβονται...
μα ειναι παντα εκει...
σε δυο ματια...
σε δυο χερια...
σε μια αγκαλια...
σε ενα φιλι...

εκεινος κι εκεινη...
παραμυθι που δεν τελειωνει...
κι αν σας το διηγηθηκα δεν θελω να το καταλαβετε...
δεν περιμενω να το καταλαβετε...
μονο να το ζησετε οσο θα το εξιστορω...
μετα ξεχαστε το κι αυτο...

εκεινος κι εκεινη...
χρονια πριν μετραει η ιστορια τους...
συναντηθηκαν...αγαπηθηκαν...εζησαν και πεθαναν...
ο καθενας τον δικο του θανατο και οι δυο τον ιδιο μαζι...
μα η ζωη τους κυκλους εκανε γυρω απο τις καρδιες τους που μια ειχαν γινει...
κι ετσι ξανα και ξανα σε ζωες πολλες εβρισκαν ο ενας τον αλλο...
να συμπληρωσουν τα κενα...να συνεχισουν οτι αφηναν στη μεση...να προλαβουν λιγο ακομα...

ποσο μου ελειψες...
ποσα μερη μου θυμιζουν εμας...
να κοιτα...ηρθα και παλι να σε βρω...
πως αλλιως...;δεν γινεται αλλιως...δεν μπορει να γινει αλλιως...
κι αν προσπαθησα δεν εβγαλε πουθενα...η καρδια σαν μαγνητης με φερνει κοντα σου παλι...
πως μπορω να ζω χωρις εσενα...;δεν μπορω να ζω χωρις εσενα....δεν θελω να ζω χωρις εσενα...
μαζεψα τοσα λογια σε τοσες ζωες...εκανα τοσες προβες γι'αυτα που θα σου ελεγα σαν σε συναντουσα και παλι...και τωρα δες με...
στεκομαι διπλα σου και οι λεξεις δεν βγαινουν...
οσα ηθελα να πω ξεχαστηκαν στο αντικρυσμα σου...τα λογια πια δεν εχουν σημασια...
πως να περιγραψω τα συναισθηματα...;την λαχταρα...;την αναγκη...;την ελλειψη σου...;
μονο δακρυα βγαινουν αβιαστα...ξεχυλιζουν απο τα ματια αποριες...ερωτησεις...νυχτες μοναξιας...αδικιες...γιατι αναπαντητα...
αγαπη...αγαπη...αγαπη...
μονο ξεχυλιζουν δακρυα...κι εγω δεν μπορω να τα σταματησω...κι ειναι η πρωτη φορα σε τοσες ζωες που με βλεπεις να κλαιω...
μα δεν αντεξα αγαπημενε μου...δεν αντεξα αλλο...
κι αν σε πονεσα με αυτα συγχωρα με....
κι ο χρονος τελειωνει...τελειωνει αγαπη μου και φοβαμαι μηπως δεν προλαβω...
τελειωνει...τελειωνει ο χρονος καρδια μου κι εχω τοσα που θελω να πω και να κανω...
ας μην τελειωνε ποτε αυτη η στιγμη Θεε μου...

δεν ηθελα...δεν ηθελα να σε πονεσω...
οταν ανεβηκα στο πλοιο λεγοντας σου ολα τα σκληρα μου λογια δαγκωθηκα ξανα και ξανα...
δεν ηταν αληθεια αγαπημενη μου...μη ρωτας γιατι στα ειπα...δεν ξερω...φοβηθηκα...μπερδευτηκα...τρομαξα...
σε πονεσα και πονεσα κι εγω...
θαρρεις περασε μια μερα χωρις να σε σκεφτω...;ουτε μια αγαπημενη μου...ουτε μια...το καταλαβαινεις...;
εγω...κι εσυ...ποιος θα καταλαβει...;ποιος θα μπορουσε να καταλαβει ποτε...;κι αν το λεγα κι αν το λεγες νομιζεις θα μπορουσε καποιος να νιωσει...;
σε κοροιδευα νομιζα...γι αυτο σε πονεσα...μα δεν αντεχα να πονας κι εσυ κι εγω...ελεγα ψεμματα...σε σενα και σε μενα...
πως να πεις ψεμματα στην ιδια σου την καρδια...;εκεινη δεν την ξεγελας...ξερει...καλυτερα απο μας...
δεν χρειαζεται να ζεις χωρις εμενα...δεν θα παω πουθενα...εδω ειμαι...παντα εδω θα ειμαι...
κι ο χρονος τελειωνει...τελειωνει αγαπη μου...και φοβαμαι μηπως δεν προλαβω...
τελειωνει...τελειωνει ο χρονος ψυχη μου κι ειναι τοσα πολλα εκεινα που εχουμε να κανουμε...
ας μην τελειωνε ποτε αυτη η στιγμη Θεε μου...

εκεινος κι εκεινη...
τοσο διαφορετικοι και τοσο ιδιοι...
εκεινη εκλαψε...
εκεινος εβαλε το χερι του επανω στην καρδια της...
δεν θελω να πονας της ειπε...
τοτε μην με πονεσεις ποτε ξανα του απαντησε...
απλα αγαπα με...
φτανει για να τα νικησουμε ολα...το ξερεις μεσα σου βαθια κι εσυ οπως κι εγω...
σαν εμενα εισαι το ξερω...και σαν εσενα ειμαι το ξερεις...

ηλιος...
κι ενα φιλι μαγικο τους ενωσε πισω απο μια πορτα βαρια και αιωνια κλειστη...
νυχτα...
ενα κρατημα χεριων δυνατο που δεν θα τους χωριζε ξανα...
ενας καθρεφτης...
και δυο βλεμματα αγαπημενα φυλακιστηκαν με την θεληση τους εκει μεσα...

ποσα λιγα χρειαζομαι για να αντεχω του ειπε...
το ξερω καρδουλα μου της απαντησε...

υστερα του ζητησε να κανουν ερωτα...
κι οταν εκεινος μπηκε μεσα της με λαχταρα...
ολα τα συμπαντα εγιναν ενα και αστερια ελαμπαν γυρω παντου...
και ξεχυλιζε φως και θαλασσα η ενωση τους...
και ξεχυλιζε ολα οσα ειχαν μεσα τους κρατημενα τοσα χρονια...
και δακρυα ανακουφισης...ηδονης...πονου κι ευτυχιας εφτασαν στην ολοκληρωση...
δινοντας και στους δυο την μοναδικη αισθηση που μονο μεταξυ τους μπορουσε να υπαρχει...

σε ευχαριστω που με εκανες ευτυχισμενη...
σ'αγαπω της απαντησε...

σ'αγαπω...
σε λατρευω...

προχωρανε μεσα στη νυχτα...κρατιουντε απο το χερι...
εκεινη σκυβει και μυριζει το αρωμα του...
εκεινος την σφιγγει στην αγκαλια του...
φιλιουντε κατω απο ενα γεματο φεγγαρι γεματο υποσχεσεις...
εκεινη κοιταζει τα ματια του...χαμογελαει...
ποτε δεν λενε ψεμματα τα ματια του...ουτε μια φορα δεν της ειπαν ψεμματα...
ναι το ξερει οταν τον κοιταει πως την αγαπαει...

εκεινος ακουει την καρδια της...χαμογελαει...
ποτε δεν του ειπαν ψεμματα οι χτυποι της καρδιας της...
ναι το ξερει πως οταν τους ακουει καθε χτυπος ειναι για εκεινον...
καθε χτυπος φωναζει το ονομα του...
τον αγαπαει και το ξερει...

προχωρανε στον δρομο και δεν πληγωνουν τα λουλουδια με τα βηματα τους...
μονο τις καρδιες τους πληγωνουν...
εχουν μαθει και οι δυο να πονανε ο ενας για τον αλλον και ο καθενας ξεχωριστα...
δεν πληγωνουν τα λουλουδια οχι...αγαπανε τα λουλουδια τους...μα τα εχουν σε βαζα και τα ποτιζουν καθημερινα...
και στις ερωτησεις για ολα εκεινα τα λουλουδια που ζουν ελευθερα στα λιβαδια εχουν μια καλη δικαιολογια παντα...
ποιος θα τα προστατευε απο τους ανεμους και τις βροχες...;
εκεινος κι εκεινη ξερουν ομως τις απαντησεις τις αληθινες...εκεινες που κρυβονται πισω απο τις δικαιολογιες και το ξερουν κι οι δυο...
μα αγαπανε τα λουλουδια...δεν τα πατανε με τα βηματα τους...

προχωρανε μεσα στη νυχτα αγκαλιασμενοι...
οι ανασες τους ανεβαινουν ψηλα στον ουρανο και γινονται αναστεναγμος...
ενα δακρυ κυλαει και κλεινει μεσα του ολες τις στιγμες τις ολοχρυσες...τις ολοδικες τους...
ας μην τελειωνε ποτε αυτη η στιγμη Θεε μου...

στον απεναντι τοιχο γραφει κατι...:
"ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΥΧΑΙΑ"

το κοιτανε και χαμογελανε...
το ξερουν καταβαθος και οι δυο...

απο το ραδιοφωνο ακουγεται ενα τραγουδι...
"don't you cry tonight..."

και ολος ο πονος αξιζε...
αξιζε για τουτες τις στιγμες...
μεχρι την επομενη φορα...
οποτε...
για οσο...
για τοτε...
και για παντα...
παντα...

ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ...

ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ...

Ολοι εμεις, που σκαβουμε με τα νυχια μας τον ουρανο...
ωρα μεσανυχτα,για να φωναξουμε στον ηλιο "φτου ξελεφτερια"
ολοι εμεις,που δραπετευουμε απ'το φεγγιτη της οδυνης...
για να φιλησουμε στο στομα τη χαρα...
ολοι εμεις,που μαλωσαμε στη μοιρασια των αστρων...
που δεν συναντησαμε ποτε κανεναν στο δρομο μας για να
μας δωσει πληροφοριες,κατα που πεφτει η σιγουρια...

Ολοι εμεις,που οταν βρεθουμε κατω απο ερειπια...
διωχνουμε με χαμογελα τους διασωστες...
ολοι εμεις,που ψαξαμε στα αζητητα...
να βρουμε τα στολιδια της ψυχης μας...
που καναμε τα μεγαλα ταξιδια μας στις φτερουγες των κυκνων...

Ολοι εμεις,οι σιωπηλοι ακροβατες μιας υποσχεσης ματαιης...
ολοι εμεις,που παραπλανησαμε τους ανεμους...
που ξελογιασαμε τις ελπιδες...
ολοι εμεις,που ερωτευτηκαμε οτι μας αφανιζε...
ολοι εμεις,οι αφρουρητοι,που δεν ειχαμε ποτε αλλοθι για τα λαθη μας...
ολοι εμεις,οι αντιρρησιες της παρηγοριας...
ολοι εμεις,ειμαστε μπασταρδα Του Θεου...
ακομα κι αν φοβηθηκε να μας αναγνωρισει...
ενα ειναι το σιγουρο...
Μας εχει αδυναμια...να το ξερετε...

Αλκυονη Παπαδακη

για λιγες μερες θα κανω ενα ταξιδακι στη νεραιδοχωρα...
πρεπει να κατσω λιγες μερες εκει...
παω να φτιαξω καινουργια παραμυθια και να ρθω να σας τα πω...
την αλλη βδομαδα λοιπον παλι θα σας δω...
μεχρι τοτε να ονειρευεστε!!!
σας φιλω ολους!!!

ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΕΝΙΟ ΤΡΙΗΜΕΡΟ...

Χρωσταω ενα παραμυθι...
σε τρεις πανεμορφες,γεματες μερες...

"βρισκω παρεες και γνωστους...
φιλους καλους και καρδιακους...
και λεω παραμυθια..."

παμε για ενα ακομα...

σαββατο απογευμα...
μετα τη δουλεια ραντεβου σε ενα καφε με την jacki...
αργησα...συγνωμη...δεν πειραζει...
κοιτα εκεινο το ζευγαρι...η κοπελα εχει καποιο προβλημα...
εκεινος ομως δες πως την φροντιζει...την αγκαλιαζει και την χαιδευει συνεχεια...
δεν ειναι περιεργο να ζηλευεις μια τετοια σχεση...;
οχι...αγαπη ειναι...την αγαπη που σου λειπει ζηλευεις...
για ολους μας εκει εξω υπαρχει ενα ταιρι...καποιος που συμπληρωνει εσενα...
συζητησεις και χαμογελα...
νεραιδακι χαμογελα βλεπω...ναι πριγκιπισσα μου το παραμυθι μου δεν εχει τελος...

ενα τηλεφωνο και αλλαγη τοποθεσιας...
παμε να συναντησουμε αλλους δυο...
τον gregory και την lockheart...
τι να πρωτοπω...
ο gregory...ενας σωστος κυριος που ξερει να φερεται στις γυναικες...
μας γεμισε με κοπλιμεντα...και ομορφιες...ενας γλυκος ανθρωπος...τοσο γλυκος που μολις ειδε να βγαινουν λουκουμαδες στο τραπεζι ειπε οχι...αλλη γλυκα δεν την αντεχει...
τους λουκουμαδες εβγαλε η lockheart...ενα πανεμορφο γλυκο πλασμα που οπως αποδειχτηκε εχουμε πολλα κοινα...τοσα πολλα που γελουσαμε καθε που βρισκαμε κι απο ενα...
μονο που λυπηθηκα πολυ που δεν ειχα την ευκαιρια να τους δω κι αλλες μερες...
δεν σε χορτασα gregory του λεω κι αμεσως μου απαντα ααα μη μου λες τετοια...γελαμε με την ψυχη μας...
περιττο να πω πως περιμεναν να βρουν εναν μουντρουχο ανθρωπο με μια δοση καταθλιψης...
προφανως εμπνευσμενοι απο τα παραμυθια μου...πιστευω τους διεψευσα...

η συνεχεια στην πριγκιπος...που δυστηχως δεν μπορεσα να παω γιατι εκτελουσα χρεη σερβιτορας...αλλα ας μην πω αλλα και νευριασω παλι...
οπως εμαθα περασαν πολυ καλα οσοι βρεθηκαν εκει...κι οσοι δεν βρεθηκαν ελπιζουν να υπαρξει και αλλη φορα...

κυριακη απογευμα...
η jacki αφου κανει την βολτα της στην παραλια ηρθε να με βρει στη δουλεια...
εκει γνωριζει τον χρηστο...θυμαστε τον χρηστο...;εκεινο το ιδιαιτερο παιδι...
ο χρηστος μολις με εχει συγκινησει απιστευτα...
μπηκε στο μαγαζι με ενα τεραστιο χαμογελο γιατι μου ειχε εκπληξη...
ενα κατακκοκινο τριανταφυλλο και μια σοκολατα δωρο...
πως να μην συγκινηθεις οταν ενα παιδι με ιδιαιτερες ικανοτητες σκεφτεται και σου κανει τετοιο δωρο...;
με την jacki θα γινουν φιλοι αμεσως...φαινεται οτι την συμπαθησε...της χαμογελαει...
βγαζουμε φωτογραφιες και χαιρεται...του λεω πως μολις τις βγαλουμε θα του τις δωσω να τις βλεπει...

διαδρομη με το μηχανακι...
η πριγκιπισα εχει παγωσει...βαλε τα χερια σου στις τσεπες μου τις λεω...κι εκεινη κολαει πανω μου...
θα αρρωστησεις και θα φταιω εγω...δεν πειραζει λεει θα εχω δικη μου νοσοκομα...αυτο ειναι σιγουρο της απαντω...
προορισμος αλλη μια συναντηση...
παμε στην αχτιδα...
μολις φτανουμε ακουμε το γαυγισμα καλωσορισματος της κλωντη...
η jacki κανει μεταβολη...ξεχνα το μου λεει...εγω μολις θυμαμαι πως φοβαται τα σκυλια...βεβαια η κλωντη ειναι μια σταλιτσα...
η αχτιδα καταλαβαινει και την κλεινει σε ενα δωματιο...
μπαινουμε σε ενα σπιτι που αποπνεει ζεστασια και αγαπη...
μας υποδεχονται η αχτιδα με τον γλυκητατο συζυγο της με ενα φιλι...
το σπιτι μοσχομυριζει...μας εχει φτιαξει τυροπιτακια και τσιζκεικ...
παρεουλα...κουβεντουλες και μια υπεροχη αγαπη που κραταει χρονια...

το blog της αχτιδας ξεκινησα να το διαβαζω απο ενα σχολιο της σε ενα αλλο blog...
μιλουσε για το πως γνωρισε τον αντρα της...
η ιστορια ειναι απιστευτα συγκινητικη μα δεν θα την πω εδω καθως δεν εχω παρει αδεια απο το ζευγαρι...
ειναι ομως μια παραμυθενια ιστορια για δυο ανθρωπους που σιγουρα γεννηθηκαν ο ενας για τον αλλο...
ταιριαστοι..χαμογελαστοι...αγαπημενοι...με την φωτια ακομα στο βλεμμα τους υστερα απο 30 χρονια γαμου...
ναι τα παραμυθια καποιες φορες βγαινουν αληθινα...
το τσιζκεικ ηταν οτι καλυτερο εχω φαει σε γλυκο στη ζωη μου...καθομαι διπλα στην jacki και αναστεναζω ηδονικα τρωγοντας το...εκεινη με κοιταει περιεργα καθως νηστευει και δεν μπορει να φαει...σταματαω τον αναστεναγμο και απλα τρωω...
η αχτιδα ομως δεν αφηνει κανεναν παραπονεμενο...τις φτιαχνει σε λιγα λεπτακια μια υπεροχη νηστισιμη σαντιγυ με φραουλες και αρχιζει η jacki τον αναστεναγμο...
περιττο να πω ποσο υπεροχα περασαμε και φυγαμε γεματες με υπεροχες εικονες και γεματες με ταπερακια...
να μην ξεχασω να πω πως τελικα η κλωντη με την jacki στο τελος εγιναν φιλες μιας που καθησαν η μια διπλα στην αλλη...

η συνεχεια θα ειχε ποτο...αλλα λογω εξαντλησης και πονου και κρυου επιστρεψαμε στα σπιτια μας...

δευτερα απογευμα...
η jacki ερχεται στη δουλεια ακομα μια μερα...
βρισκει ξανα τον χρηστο εκει μιας και ειμαστε φιλοι και ερχεται καθε μερα...
της σκαει ενα χαμογελο φυσικα μολις την δει μιας που απεκτησε καινουργια φιλη τωρα...

στη συνεχεια σοκολατα και τσαι στην πριγκιπος...
συζητηση και χαμογελα...
τι εγινε πριγκιπισα μου...;
ειμαι χαρουμενη...πολυ χαρουμενη...
μια ιστορια...μια κληση...χαμογελα...
ακουγεται ενα τραγουδι...
"παραμυθια πουλω της οκας..."
τιποτα δεν ειναι τυχαιο ε...;
φυγε μεθυσμενακι μου...και κοιτα να χαμογελας ετσι παντα...

ετσι παραμυθενια περασε το προηγουμενο τριημερο...
με πανεμορφες συζητησεις...πανεμορφες γνωριμιες και πανεμορφους ανθρωπους...
χαρηκα πολυ που σας γνωρισα ολους...
ο καθενας σας ειχε κι απο ενα πανεμορφο συναισθημα γυρω του να πλανιεται...
μια ομορφη διαθεση και μια αμεσοτητα...
ευχαριστω που με αφησατε να το δω...

μια μαυρη κουκιδα στην ομορφια ηρθε να μου δειξει πως να ξεχωριζεις το ομορφο απο το ασχημο...
μια δυσαρεστη συζητηση...χαρακτηρισμοι ανουσιοι και ψευτικοι...ενας καταιγισμος κατηγοριων απο το πουθενα και χωρις λογο...
ευχαριστω απαντησα...τι αλλο...;
δεν μπορουμε με ολους να ταιριαζουμε...δεν μπορουμε ολους να τους ικανοποιουμε...δεν μπορουν ολοι να μας καταλαβαινουν...
ευχαριστησα λοιπον την μαυρη μου κουκιδα για ολα οσα μου ειπε και την αποχαιρετησα...

ενα υπεροχο τριημερο παραμυθι μολις εγραψε τελος...
και ζησαμε εμεις καλα και την αλλη φορα ακομα καλυτερα!!!

ΤΟ ΠΙΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΜΟΥ ΠΑΡΑΜΥΘΙ...ΓΙΑ ΣΕΝΑ

"Με πηρες καποτε απ'το χερι...
και δεν σε ρωτησα που παμε...
σου πα με σενα δεν φοβαμαι..."

καπως κοιταζομαστε οταν παιζει αυτο το τραγουδι μου φαινεται...
ενα βαθυ βλεμμα ανταλασσουμε...λιγακι κοκκινο...
λιγακι μονο δικο μας...γεματο μνημες...γεματο εικονες...γεματο απο εμας...
εμας και την μικρη...

τρεις...εμεις οι τρεις...η μεγαλυτερη δυναμη που γνωρισα...
και η μοναδικη που παντα θα πιστευω...

απλωσες τα χερια σου σε δυο μεγαλες φτερουγες και μας εβαλες απο κατω...
κανεις μην μας πειραξει...κανεις μην μας πληγωσει...
κανεις να μην τολμησει κακο να μας κανει...
τιποτα να μη μας πουν που θα στεναχωρουσε την ψυχη μας...

στερεωσες τα ποδια σου δυνατα και αρχισες να τρεχεις...
τιποτα να μην μας λειψει...κανεναν να μην χρειαστουμε...
κανεις να μην εχει κατι παραπανω απο εμας...
σε τιποτα να μην νιωσουμε πιο λιγες...

"κι ακονιζα παιδακι πραμα...
τα νυχια μου και το μυαλο μου...
με μια τρεμουλα...με εναν φοβο...
μην γκρεμιστει ο αρχηγος μου..."

ο αρχηγος μου...
εσυ...παντα εσυ...

κι ημουν ετοιμη...παντα ετοιμη...
να κανω τα παντα μην γκρεμιστεις...
κι ας μην το πα...

κι αρχισαν να κυλουν τα χρονια...

και μεγαλωναμε ολοι μαζι...
εσυ,εγω και η μικρη...

και καθε που κλαιγαμε ετρεχες να σκουπισεις τα δακρυα με καθε τροπο...
κι εβρισκες παντα λυσεις και στα πιο δυσκολα μας προβληματα...
οταν ολα τα εβλεπα αλυτα εσυ ειχε να πεις κατι που δεν το ειχα σκεφτει...

ποτε δεν σου ειπα πως ειχες παντα δικιο...
πως ολα τα ηξερες και ολα τα καταλαβαινες...
μα ολα...
ημουν πολυ εγωιστρια για να παραδεχτω πως η καινουργια μου φιλη που δεν συμπαθησες
τελικα με πουλησε...
ημουν πολυ περηφανη για να παραδεχτω πως δεν κοιμηθηκα στην Μαρια αλλα ηθελα να περασω ενα βραδυ με τον Γιωργο...
κι ας ηξερα πως με ειχες ακολουθησει και ειχες δει που πηγαινα...

μου ειχες σπασει τα νευρα που μεχρι τα 18 μου επρεπε να γυριζω 11 η ωρα στο σπιτι...
με τσατιζες απιστευτα που ελεγες δεν με ενδιαφερει τι κανουν οι αλλες μανες...
ειχα θυμωσει που στον χορο του γυμνασιου σε ειδα να πινεις ποτο στο ιδιο μαγαζι με την μαμα του Κωστα για να δειτε αν θα ειμαστε καλα και δεν θα μας δωσουνε τιποτα μεσα στο ποτο...

θυμωνα που με προσεχες τοσο πολυ...
μα αφου ειμαι μεγαλη πια ελεγα...
κι επρεπε να περασουν πολλα χρονια για να σε ευχαριστησω...(παντα απο μεσα μου)

κι οταν εκλαιγα και κλεινομουν στο δωματιο με τσιτα την μουσικη...
καταλαβαινες...
και ηξερες πως χωρισα...πως πληγωθηκα και στεναχωριοσουν...
κι οταν εβγαινα μετα τα 18 και γυρνουσα αργα παντα με καταλαβαινες...
κι ας εβγαζα τα παπουτσια και ανεβαινα ξυπολητη τις σκαλες...
επρεπε να γυρισω για να κοιμηθεις κανονικα...

κι οταν εκεινος με πληγωνε ξανα και ξανα δεν τον κακολογησες ποτε...
παντα τον δικαιολογουσες κι ας ηξερες πως ηταν αδικαιολογητος...
παντα αφηνες εμενα να αποφασισω πως θα συμπεριφερθω...
ποτε δεν πηγες να με επηρεασεις και ποτε δεν σου ειπα ποσο σε τιμαει αυτο...

κι ας ειπες μετα απο χρονια πως ηταν λαθος σου...
πως επρεπε να με ειχες προστατεψει και απο αυτο...
οχι μανουλα μου...
δεν εκανες κανενα λαθος...

περασαμε τοσα πολλα που δεν φτανουν χιλιες σελιδες για να γραψω...
εσυ...εγω και η μικρη...
παντα οι τρεις μας...
ολοι σε θαυμαζαν για την δυναμη σου και το θαρρος σου...
πιο πολυ απο ολους εγω...και ξερω δεν το ειπα...
ομως αν δεν ησουν εσυ...εσυ εκει σε ολα εγω δεν θα ημουν εδω σημερα...

κρυφα παντα επαιρνα δυναμη απο σενα...
απο το ποσα μπορουσες να αντεχεις...

μονο που δεν αντεχα να σε βλεπω να κλαις...ποτε...
γι αυτο κι οταν εκλαιγες καμια φορα εγω εφευγα...ελεγα πως καπου ειχα να παω...
αναισθητη θα φαινομουν...αλλα επρεπε να παω να κλαψω και να παρακαλεσω να σταματησεις να πονας...
ουτε κι αυτο στο ειπα...

δεν σου ειπα πως η κρυφη μου προσευχη παντα ηταν να εισαι καλα εσυ και η μικρη...
τιποτα αλλο και κανεις αλλος...
ολα να θυσιαζονταν μπροστα σ'αυτο...

γι'αυτο κι οταν κατι ταραξε ολο αυτο...τα εβαλα με θεους και δαιμονες...
και κοιτα να δεις...
εσυ επεσες...εγω χτυπησα...κι εσυ σταθηκες ορθια ξανα οταν εγω ξαπλωνα στο πατωμα...
και κοιτα να δεις...
εμεις επρεπε να σε σηκωνουμε κι εσυ ειχες ηδη σηκωθει και σηκωνες απο κατω κι ολους τους υπολοιπους...

κι οταν χτυπουσαν τα τηλεφωνα για καινουργια νεα...
αχα...μμμ...ναι...μαλιστα...α καλα λοιπον...ναι θα το δουμε κι αυτο...ετσι σου ελεγα...
κι οταν κλειναμε παλι επεφτα στα πατωματα κι επαιρνα τηλεφωνο την αδερφη μου να ερθει...

-μανουλα μου ολα θα πανε καλα...ακου με κι εμενα νεραιδα ειμαι ξερω...
-ναι παιδι μου...εννοειται πως ολα θα πανε καλα...αν θελουν ας μην πανε θα τα παρει ολα ο διαολος...
-ετσι μπραβο αυτη ειναι η μαμα μου...
-μανουλα τοσα περασαμε θα το περασουμε και αυτο θα δεις...
-φυσικα και θα το περασουμε...

ξερεις...
εχουμε ιδια χερια και ποδια...να δες...
επισης εχουμε ελιες στα ποδια στα ακριβως ιδια σημεια...να δες...
τωρα τελευταια μου λενε οτι σου μοιαζω και χαιρομαι τοσο πολυ...

μανουλα ξερω πως παντα παραπονα θα εχεις και παντα θα σου φαινομαι λιγακι αναισθητη...
ομως σαν εκεινο το ποιημα που εγραψες για μενα οταν ημουν μωρο σου γραφω κι εγω αυτο...
δωρο...
για τα γεννεθλια σου...

ναι τωρα το λεω σε ολους δυνατα και χωρις να ντρεπομαι καθολου...
σου εχω τεραστια αδυναμια...
σου εχω την μοναδικη αδυναμια...κι αν ολα τα παιδια εχουν στη μαμα τους εγω εχω λιγακι παραπανω...
γιατι εισαι εσυ...εσυ,εγω και η μικρη...
γιατι ποτε κανεις δεν θα καταλαβει τι εκανες και τι κανεις για εμας...γιατι κανεις δεν ηταν εκει οταν ειμασταν εμεις...κι οσοι ηταν δεν μπορεσαν εντελως να ξερουν...και δεν θα μπορεσουν ποτε...
γιατι οταν εφυγε ο αδερφος σου ζητουσες τα παιδια σου να αγκαλιασεις...
γιατι την προηγουμενη βδομαδα που εκανα εγχειρηση ειπα στους γιατρους πως μολις βγω θελω την μαμα μου...
γιατι μολις βγηκα εβαλα την νοσοκομα να σε παρει στο κινητο αμεσως...απο το δικο της κινητο...
γιατι εφυγα απο το σπιτι αλλα φροντισα να ειμαι κοντα σου για να ερχομαι αμεσως οποτε θελω...
γιατι αν τολμησει ποτε να πει κατι κανεις για σενα την εβαψε...
γιατι εσυ μου εμαθες να ακουω καλη μουσικη...
γιατι εσυ με πηγες στην πρωτη συναυλια του παπακωνσταντινου...
γιατι εσυ ηρθες μαζι μου οταν περασα τις πανελλαδικες και πηγα στην σχολη να γραφτω...
γιατι εσυ κερασες ολον τον κοσμο...
γιατι εσυ ησουν μαζι μου στο νοσοκομειο οταν φοβομουν και κοιμοσουν στα ποδια μου...
γιατι εσυ εισαι παντα στις χαρες και στις λυπες μου εκει...
γιατι με αγαπας οτι κι αν κανω...
γιατι με συγχωρεις οτι κι αν κανω...
γιατι σαν την αγκαλια σου δεν εχει αλλη...
γιατι σαν το χερακι σου οταν εχω πυρετο δεν εχει αλλο...
γιατι σαν το χαδι σου δεν υπαρχει πιο απαλο...


γιατι ψαρευεις και βγαζεις τα καλυτερα ψαρια(κι ας μη μ'αρεσουν τα ψαρια)
γιατι παιζεις στοιχημα και σε κοροιδευω εγω και η μικρη...
για ολες οι φιλες μου σε αγαπανε...
γιατι το αγορι μου λεει πως εχει πεθερα ολα τα λεφτα...
γιατι ο θειος Γιωργος σε ελεγε παλληκαρι...
γιατι παντα θυμωνες οταν καποιος εκανε κατι κι ελεγες θα του κανω...θα του δειξω και τελικα δεν εκανες τιποτα...
οχι γιατι δεν μπορουσες...αλλα γιατι ησουν πολυ καλη για να κανεις κακο...
γιατι σου αρεσει το βουνο και η θαλασσα...
γιατι μαζευεις κοχυλια και οστρακα απο τους βυθους...
γιατι ζωγραφιζεις ξυλα και πετρες...
γιατι ρωτας ακομα αν εφαγα και τι...
γιατι μου λες να σταματησω να τρωω οταν παχαινω...
γιατι μου λες ακομα να προσεχω οταν βγαινω...
γιατι το σπιτι σου μυριζει μανουλα...


γιατι θα μπορουσα να γραφω για ωρες πολλα γιατι...

για ολα αυτα...και αλλα τοσα πολλα

για οσα σ'αγαπω ξεχασα να σου πω...

για ολες τις φορες που σε στεναχωρησα...

για ολες οσες σε απογοητευσα...

εισαι η μανουλα μου...

και σ'αγαπω οσο δεν φανταζεσαι...
σ'αγαπω οσο κανεναν...
σ'αγαπω οσο τιποτα...
σ'αγαπω...

Υ.Γ 1 θα μπω παλι με τουρτα με ολα τα κερακια επανω να δω αντεχεις να σβηνεις...;
και με το "ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ" του βασιλη αλλη μια φορα...

Υ.Γ 2 κι ας δουλευει...αλλη μια φορα εγω θα πληρωσω το δωρο και η μικρη θα βαλει απλα το ονομα της στην καρτα...(οχι για να ξερεις)

μαμα...
το τραγουδι που παιζει αφιερωμενο...
ειναι το δικο μας ε...;
και που εισαι μαμα...εβαλα μετα και την "πυρογα"...το δικο σου ε...;
μ'αυτο χτυπαει το κινητο μου οταν με παιρνεις...

αντε σηκω να χορεψεις ζε'ι'μπεκια...
κι εγω τα τα σπασω ολα...γαμω την τρελα μου...
ολα...για σενα!
γιατι εμεις δεν σπαμε...οτι κι αν συμβαινει...
ειμαστε τρεις...
εσυ...εγω και η μικρη...

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΜΑΝΟΥΛΑ!!!
ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΕΚΕΙ...ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ!!!

ΜΙΑ ΠΑΡΑΜΥΘΕΝΙΑ ΜΕΡΑ...

Μια φορα κι εναν καιρο...
παρεα με δυο μικρουλια περασα μια απο τις καλυτερες μερες μου...

λινα:κοιτα τι φοραω στο χερακι μουυυ
αχ φορας Μαρτη...;κι εγω το ιδιο...δες...
εμενα μου το εφτιαξε η δασκαλα μου...εσενα...;
εμενα η γιαγια μου...
ξερεις τι θα κανουμε μολις τελειωσει ο μηνας ε...;
ξερω...θα το βγαλουμε και θα το πεταξουμε...
οοοχι...μολις τελειωσει ο μηνας θα ρθουν τα χελιδονια...τοτε θα το βγαλουμε απο το χερακι μας...
θα το βαλουμε πανω σε ενα δεντρο μολις δουμε το πρωτο χελιδονι και θα κανουμε μια ευχη...
μετα θα ερθει το χελιδονι θα το παρει να φτιαξει την φωλιτσα του και η ευχη μας θα γινει πραγματικοτητα...
τι ειναι πραγματικοτητα...;
ειναι αληθεια...δηλαδη πως η ευχη μας θα γινει στ'αληθεια...
ααα τοτε θα κανω ευχη η μαμα να μη μου δινει να φαω πρασινα φαγητα,να μου παρει μια κουκλα μωρο και να μην κανει αλλο παιδακι για να μην παιρνει τα παιχνιδια μου...
....................................ε ναι...κανε οτι ευχη θελεις...
και που ειναι τωρα τα χελιδονια...;αντε δεν θελω αλλα πρασινα φαγητα...
στο δρομο ειναι ερχονται...
τα χελιδονια πετανε σαν τη νεραιδα που εχεις ζωγραφια στην πλατη σου...;
ναι αγαπη μου ετσι πετανε...στον ουρανο κι αυτα σαν τις νεραιδες...
θα μου δειξεις τη δικια σου ξανα...;εεεεελαααα σε παρακαλω...
αντε σκατουλα μου δες την ξανα...πιανω την νεραιδα...πιανω την νεραιδαααα
ποτε θα πεταξει...;
το βραδυ που θα κοιμασαι...
αφου πεταει στους ουρανους να της πω να μου φερει κατι...θα με ακουσει...;
πες της θα σε ακουσει και αν μπορει θα στο φερει...
νεραιδα θελω να μου φερεις δυο πραγματα...τον μπαμπα του γιωργου που πηγε στον ουρανο και στεναχωριεται και ενα αστερακι μικρουτσικο να το κανω δωρο στη μαμα μου...
..........................................................................


νικος:ηρθα να ζωγραφισουμε σημερα και να δουμε vdd(βλεπε dvd)...
ααα ωραια νικο...ξεκινα εσυ να ζωγραφιζεις και εγω θα βρω τι ταινια θα δουμε...
οχι οχι...ξερω τι θελω να δω...την πεμπαφορφη με το τερας...
ενταξει τοτε θα βαλουμε αυτο...αν και το εχουμε δει εκατο φορες...
ναι αλλα ξερεις αυτη η πεμπαμορφη το αγαπαει το τερας και δεν την πειραζει που ειναι ασχημο...
γι'αυτο και το τερας μετα γινεται ομορφο...επειδη το αγαπαει...οταν αγαπας καποιον πολυ πολυ οσο ασχημος και αν ειναι μετα θα γινεται ομορφος νικο...
πως...;οπως εγινε το τερας...;αμα εγω αγαπαω δηλαδη ολους τους ασχημους θα γινονται ομορφοι...;
ναι αν τους αγαπας θα γινονται ομορφοι...ολοι μα ολοι...
τοτε ολους θα τους αγαπαω απο ζω και περα...(τεραστιο χαμογελο)

θελω τσισα μου...
(στην τουαλετα)
εμενα ο γιατρος με πειραξε στο πουλακι μου και τωρα αμα κανω τσισα με τσουζει λιγακι...η μαμα λεει θα περασει...
ναι σε λιγο καιρο θα περασει...ουτε που θα το θυμασαι καθολου...
εσενα σε τσουζει το πουλακι σου οταν κανεις τσισα...;
...................................(τι του απαντας τωρα...;)
ε...εεεε.εεε ναι ναι κι εμενα με τσουζει το πουλακι μου αλλα ξερω θα περασει σε λιγο καιρο...
(χαμογελο ευτυχιας)
να σου πω κατι...;σ'αγαπαω τοοοοσο πολυ και εισαι η καλυτερη μου φιλη...
κι εγω σ'αγαπαω τοοοοοσο πολυ και αλλο τοοοοσο μεχρι τον ουρανο...
θα παντρευτουμε οταν μεγαλωσω και κανω δουλεια σαν τον μπαμπα μου...
ευτυχως...αποκατασταθηκα...
τι ειναι αποταστικα...;
τιποτα ψυχη μου τα δικα μου λεω εγω...

τωρα θα ζωγραφισουμε ενταξει...;
θα κανω ενα μαυρο εδω οοοολο...
εδω ειναι η μαμα...ο μπαμπας...η μπεμπα κι εσυ και παμε στο παρκο...
θα κανουμε τσουληθρα...αλλα εσυ δεν μπορεις να κανεις γιατι εισαι μεγαλη...θα κανω μονο εγω κι εσυ θα με προσεχεις...
@@##@@^&&*(*&))()_*_*....ακου εκει εσυ εισαι μεγαλη....

τωρα θα κανω ενα μαυρο οοολο εδω...
το μαυρο μου μου αρεσει πολυ γιατι ειναι σκοταδια...
.....;;;;;;;;;;;;;
γιατι ματακια μου σου αρεσουν τα σκοταδια...;
γιατι βρε στα σκοταδια εχει φεγγαρακια...
(χαμογελο εγω τεραστιο)
να κοιτα...κανω σκοταδια...σκοταδια μαυρα μαυρα...
αλλα εδω δεν ειναι η μαμα και ο μπαμπας και η μπεμπα...
εισαι μονο εσυ...
...................(με πηρε χαμπαρι και το 3χρονο θα τρελαθω)
και που ειμαι εγω ψυχουλα μου μεσα στα σκοταδια...;

εδω βρε...δεν βλεπεις...; εισαι το φεγγαρακι...
και κανεις φως στα σκοταδια...

.......................................................................................

ααα μην κλαις (....)μου αφου θα εισαι φεγγαρακι...
κι εγω θα σε κανω μια τοοοσο μεγαλη αγκαλιτσα τωρα για να μη στεναχωριεσαι...
και θα σου πω σ'αγαπω...i love you....
κι εσυ θα βαλεις το γορι χαπι να χορεψουμε οπως χτες...

αντε παμε...χορευουμε τωρα ψυχη μου...χορευουμε...

ναιιιιιιι ο νικος και το φεγγαρακι χορευουνεεεε...

ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΤΕΛΟΣ...

εκεινος κι εκεινη...

εκεινη κι εκεινος...

καποτε εζησαν κατι που το βαφτισαν μοναδικο...

εκεινη ειχε μαθει να ελεγχει την καρδια της...ξανα ποτε δεν θα αφηνοταν να πληγωθει...
ειναι τοσο γλυκια η αγαπη μα τοσο οδυνηρος ο πονος της οταν σε αφηνει...
εκεινη ειχε πει οχι...

εκεινος το ξεκινησε γι'αστειο...
δεν φοβοταν την καρδια του...ειχε μαθει να βαζει ορια σε αυτη...
ξερω μεχρι που μπορω να φτασω...θα της το πω και θα της το δειξω...
εκεινος ειχε πει ναι...

εκεινη δεν καταλαβαινε πως μπορει καποιος να βαζει ορια στην καρδια του...
εκεινος δεν καταλαβαινε πως μπορει καποια να υποστηριζει με τοσο παθος την καρδια...

δυο εντελως διαφορετικα πλασματα συναντηθηκαν...
σε ενα μονοπατι μαγεμενο...
απλωσαν τα χερια τους και επιασαν ο ενας τον αλλο...
θα βαδισουμε μαζι κι οπου μας βγαλει ειπαν...

και βαδισαν...
περπατησαν σε δρομακια γεματα με λουλουδια...
εσκυψαν και τα μυρισαν...μαγευτηκαν απο το αρωμα τους...
χορεψαν σε μουσικες πρωτογνωρες αγκαλια στη μεση του δρομου...
εκεινος αφηνε την καρδια του να πλησιαζει σιγα σιγα τα πιστευω εκεινης...
εκεινη του εδινε κι αλλη αγαπη...καθε που εβλεπε εκεινον να ανοιγεται ακομα πιο πολυ αγαπη...και τον κρατουσε σφιχτα σε εναν ακομα χορο...
ελα...ελα μη φοβασαι...εγω θα ειμαι εδω για σενα...
κι εκεινος χορευε...

καμια φορα εκεινη φοβοταν...
τοτε εκεινος της ελεγε ποσο τυχεροι ηταν που ειχαν ο ενας τον αλλο...
να μη φοβαται της ελεγε...εκεινος ηταν εκει να την κραταει...
εκεινη φοβοταν πιο πολυ...δεν ηθελε να στηριζεται πανω του...κι αν εκεινος φυγει...που θα στηριχτει μετα...;
δεν θα φυγω ελεγε εκεινος...οπου κι αν ειμαι θα σε κραταω...
κι ετσι εκεινη αποφασισε να μεινει κοντα του...αλλωστε η καρδια της ειχε ηδη αποφασισει...η λογικη της δεν χωρουσε πουθενα...

περασαν χρονια...
εκεινος εφυγε απο κοντα της...
της ειπε ομως πως θα την αγαπουσε οπου κι αν πηγαινε...
οσα κι αν αλλαζαν...
εκεινη τον πιστεψε παρολο που πικραθηκε πολυ...
εκανε προσπαθειες να τον κρατησει κοντα της με καθε κοστος μα εκεινος δεν εμεινε...
εκλαψε...ποτισε τα αγκαθια στο τωρινο μονοπατι και αποφασισε να προχωραει εχοντας την σκεψη της διπλα του...

υπηρχαν φορες που της ελειπε αβασταχτα...
τοτε επαιρνε μολυβι και χαρτι και του εγραφε...
οι ερωτικες επιστολες πηγαιναν κι ερχονταν...
του ελεγε πως θα τον περιμενει οσο κι αν αργησει να γυρισει...
πως η αγαπη της ηταν ιδια και ακομα πιο δυνατη εαν ηταν αυτο δυνατο...
πως εκεινος σημαδεψε την ζωη της και οσο κι αν θελει δεν μπορει να τον ξεγραψει...

εκεινος δεν της απαντουσε ποτε...
η καρδια της εσπαγε ξανα και ξανα...
τι κοστιζει μια απαντηση αφου μ'αγαπας...; τον ρωτησε σε μια επικοινωνια τους υστερα απο χρονια...
η απαντηση του ηταν πως ταξιδευει συνεχεια και πως χρονο δεν εχει για γραμματα...μα την εχει συνεχεια στο μυαλο του και την αγαπαει οπως παντα...
περιμενε της ελεγε...περιμενε με...
κι εκεινη τον ακουγε και περιμενε...
μα τι κοστιζει ενα σ'αγαπω αναριωτιοταν...
αφου το ξερεις της ελεγε...
ναι μα...περναν τοσα χρονια και καμια φορα εχω αναγκη να το ακουω...

περασαν κι αλλα χρονια...
απο το παραθυρο δεν φανηκε ποτε η μορφη του...
ο ταχυδρομος δεν εφερε ποτε δικο του γραμμα...
το σ'αγαπω που περιμενε δεν το ακουσε...
η καρδια της τα ειχε δωσει ολα πια...αλλο τιποτα δεν εμενε να δωσει...
σταματησε να του γραφει...
σ'αγαπω δεν ειπε ποτε ξανα...
ποτε δεν αναπολησε τις στιγμες που περπατησαν μαζι σε εκεινα τα μονοπατια...
ποτε δεν προσπαθησε ξανα να του κλεισει πληγες και να του χαρισει ευτυχια...
ποτε δεν μιλησε πια σε κανεναν για εκεινον...
φανταζε πια φαντασμα του παρελθοντος...

ενα πρωινο ψιθυρισε σαν να ηταν καποιος διπλα της...
οτι ειχαμε εσυ το σκοτωσες με τον πιο αδικο τροπο...
υστερα δεν μιλησε αλλο...

μια μορφη φανηκε να πλησιαζει το σπιτι της...
ενας σκυφτος αντρας περπατουσε βαρια κι ολο και πλησιαζε...
ανεβηκε τις σκαλες...
αφησε την βαλιτσα του κατω και πηγε κοντα της...
εσκυψε πανω της...

αγαπη μου...
μοναδικη μου αγαπη...
ποσα χρονια επρεπε να περασουν...;ποσα ταξιδια να κανω...;ποσες θαλασσες και τρικυμιες να διασχισω...;
κι ολα αυτα για να καταλαβω πως η μοναδικη μου ευτυχια ηταν παντοτε εδω στην αγκαλια σου...
πως κοιτοντας τα ματια σου εβλεπα ολο τον κοσμο που γυρισα...
πως καθε σου λεξη ηταν θησαυρος γιατι απο την ψυχη σου ηταν βγαλμενη...
πως ποτε ψεμα δεν μου ξεστομισες μοναχα τις πιο βαθιες σου αληθειες...
κι εγω ο ανοητος ξεροντας πως θα εισαι παντα εκει για μενα δεν εκανα τον κοπο να σου απαντησω σε τοσα γραμματα...
ολα εδω τα εχω αγαπη μου...ολα...ενα για καθε μερα που περνουσαμε μακρια ο ενας απο τον αλλο...
ολη μας η ζωη χωρια και μαζι ειναι εδω...
μα σταματησες πριν 3 χρονια να μου γραφεις...
φοβηθηκα πως κατι επαθες...ξαφνικα η αγαπη σου δεν ηταν πια λιμανι για μενα...
ετσι πηρα τον δρομο του γυρισμου...
ποτε δεν σου αρεσαν τα παιχνιδια και μονο στο οτι σου συνεβη κατι πηγε ο νους μου...
αλλα τωρα ειμαι εδω αγαπη μου...ολα τα σ'αγαπω που σου στερησα θα στα λεω καθε μερα για την υπολοιπη ζωη μας...
κι εσυ με σημαδεψες...οσα χρονια κι αν περασαν παντα ησουν μοναδικη για μενα...
η μονη γυναικα που παντα με περιμενε οσο σκληρα και αν φερθηκα...δεν το θελα αγαπη μου...
αληθεια δεν το θελα...παντα σ'αγαπουσα ομως αφηνα παντα την αγαπη μας στην ακρη σαν κατι σιγουρο και κυνηγουσα την ζωη πριν αυτη με πιασει...
επρεπε αγαπη μου να το κανω...με καταλαβαινεις ετσι δεν ειναι...;
εσυ παντα με καταλαβαινες ε...;
αγαπη μου γυρνα να με δεις...ειμαι εδω τωρα κι ουτε ενα βλεμμα δεν μου χαρισες...ουτε μια λεξη σου...
λαχταρουσα τοσο την αγκαλια σου...
τωρα ειμαι εδω...για σενα...

εκεινη ειχε απο ωρα φυγει...
τα ματια της κοιτουσαν εξω απο το παραθυρο ομως δεν εβλεπε τον ερχομο κανενος...
το σωμα της ηταν ακουμπισμενο σε μια καρεκλα ομως δεν ενιωθε το αγγιγμα κανενος...
στα χερια της κρατουσε ενα δαχτυλιδι με χαραγμενο το ονομα του μεσα...
διπλα της ενα τελευταιο γραμμα..."οτι ειχαμε εσυ το σκοτωσες με τον πιο αδικο τροπο"
οσα της ειπε δεν τα ακουσε...
εφυγε πριν εκεινος ερθει...
εφυγε πριν ακουσει το σ'αγαπω του...
εφυγε με παραπονο και μια καρδια ραγισμενη...
εφυγε γεματη με οση αγαπη εδωσε κι εφυγε αδεια με οση δεν πηρε...
εκεινη εφυγε...

εκεινος καταλαβε πως μιλουσε σε ενα αψυχο κορμι...
κρατησε το δαχτυλιδι στα χερια του και διαβασε το γραμμα της...
αργησα ειπε...
αφησε ενα δακρυ...
πηρε την βαλιτσα του...
κατεβηκε τις σκαλες και πηρε τον δρομο για πισω...
πισω που...;αναλογιστηκε...

ηταν πια πολυ αργα για ολα...

FRIDA KAHLO... ΕΝΑ ΑΛΗΘΙΝΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ...

Μιας που πλησιαζει η παγκοσμια ημερα της γυναικας,ειπα να γραψω ενα παραμυθι αληθινο
για μια γυναικα που τα ειχε ολα...
ομορφια εξωτερικη και εσωτερικη...
δυναμη και αξιοπρεπεια...
παθος για την ζωη και για οτι αγαπουσε...
δυναμικη...
παθιασμενη...
αιωνια ερωτευμενη...
μα πανω απο ολα εξαιρετικα ταλαντουχα...
η frida kahlo...
την γνωρισα μεσα απο την ομοτιτλη ταινια κι επειτα διαβασα για εκεινη,ειδα τους πινακες της,εμαθα την ζωη της και την θαυμασα σαν γυναικα και σαν καλλιτεχνη...
πολυ μπροστα απο την εποχη της με εναν ατιθασο και συναμα ευαισθητο χαρακτηρα καταφερε να μεινει στην ιστορια και να την πλουτισει...
μια γυναικα πραγματικη...

γεννημενη τον ιουλιο του 1907 σε προαστιο της πολης του Μεξικου...
ηταν η τριτη απο τις 4 κορες των γονιων της...
στα 4 της χρονια εζησε την μεξικανικη επανασταση και ταυτιστηκε τοσο πολυ με αυτη που
αποφασισε πως εκεινη και η επανασταση γεννηθηκαν ταυτοχρονα...
και αυτο θα σημαδεψει και την μετεπειτα πολιτικοποιηση της...

απο πολυ μικρη ηλικια αρρωστησε απο πολιομυελιτιδα...
το δεξι της ποδι εμεινε ατροφικο και η δεξια πατουσα σταματησε να αναπτυσσεται...
ετσι εμειναν παραμορφωμενα για ολη της τη ζωη...
την αναπηρια αυτη η Φριντα την εκρυβε κατω απο το παντελονι της οταν ηταν εφηβη
και αργοτερα κατω απο μακριες μεξικανικες φουστες...
εχοντας αποκτησει απο τα παιδικα της χρονια το σκληρο παρατσουκλι "κουτση Φριντα",που
την πληγωνε βαθια,σε μεγαλυτερη ηλικια προσπαθουσε να τραβηξει την προσοχη με το εξωτικο της ντυσιμο...

ελπιζοντας να γινει γιατρος φοιτουσε σε γερμανικη σχολη του Μεξικου...
η ζωη ομως ειχε αλλα σχεδια για εκεινη...
τον Σεπτεμβριο του 1925 επιστρεφοντας απο τη σχολη η ιδια με εναν φιλο της επιβιβαστηκαν σε ενα λεωφορειο το οποιο συγκρουστηκε με τραμ σε ενα τρομερο ατυχημα...
πολλοι επιβατες σκοτωθηκαν ενω η ιδια υπεστη πολλαπλα τραυματα,σε βαθμο που οι γιατροι αμφεβαλλαν αν θα ζησει...

το ατυχημα την κρατησε στο κρεββατι 3 μηνες τον εναν απο αυτους στο νοσοκομειο...
μετα την φαινομενικη πληρη αναρωση της αρχισε να υποφερει απο πονους στην σπονδυλικη στηλη και στην δεξια φτερνα...
ενα χρονο αργοτερα διαπιστωθηκε πως ειχαν μετατοπιστει σπονδυλοι και αναγκαστηκε να φοραει για 9 μηνες γυψινο κορσε...
αυτη την δυσκολη περιοδο επρεπε να μενει στο κρεββατι καθως ειχε περιορισμενη ελευθερια κινησεων και τοτε ακριβως ηταν που αρχισε να ζωγραφιζει...

ενα ειδικο καβαλετο που προσαρμοστηκε στο κρεββατι της και ενας καθρεφτης στον ουρανο του κρεββατιου την βοηθησαν να ειναι η ιδια το μοντελο της...
η Φριντα αργοτερα δηλωσε "ζωγραφιζα τον εαυτο μου επειδη ημουν τοσο μονη και επειδη ημουν το θεμα που γνωριζα καλυτερα"
στις περισσοτερες ολοσωμες προσωπογραφιες,η Φριντα απεικονιζει τον εαυτο της με φοντο
τεραστια γυμνα τοπια η' αδεια κρυα δωματια που αντανακλουν την μοναξια της...

συχνα οι πινακες της εχουν να κανουν με πραγματικα γεγονοτα της ζωης της
την σχεση της με τον Ριβερα,την κακη υγεια της μετα το ατυχημα,την ανικανοτητα της να ολοκληρωσει την εγκυμοσυνη της,καθως και η κοσμοθεωρια της για την φυση,τη ζωη και τον κοσμο γενικοτερα.
με αυτες τις εντονα προσωπικες εικονες εσπασε τα ταμπου της εποχης της και ιδιαιτερα εκεινα που αφορουσαν το γυναικειο σωμα και την γυναικεια σεξουαλικοτητα...
ηδη κατα τη δεκαετια του 1950 ο Ριβερα την ειχε αποκαλεσει "πρωτη γυναικα στην ιστορια της τεχνης που μεταχειριζεται με απολυτη και ασυμβιβαστη ειλικρινεια,θα λεγαμε και με ανελεητη σκληροτητα,τα γενικα και ειδικα θεματα που αφορουν αποκλειστικα τις γυναικες"

η Φριντα γνωρισε τον Ριβερα το 1922 ο οποιος ηταν ηδη διασημος...
η ιδια τον θαυμαζε ως αντρα και ως καλλιτεχνη και ηθελε να τον ρωτησει τι γνωμη ειχε για τα δικα της εργα...
ο Ριβερα εντυπωσιαστηκε αμεσως και υποστηριξε θερμα την αποφαση της να ακολουθησει καλλιτεχνικη πορεια...
τον αυγουστο του 1929 η Φριντα παντρευτηκε τον κατα 21 χρονια μεγαλυτερο της Ριβερα...
ο αντρας αυτος εμελε να σημαδεψει την ζωη της σημαντικα μιας που τον αγαπησε βαθια παρολο που εκεινος απο την αρχη της σχεσης τους ειχε επαφες και με αλλες γυναικες...

το 1930 η Φριντα αναγκαστηκε να κανει εκτρωση για λογους υγειας...εμεινε εγκυος για δευτερη φορα,παρολο που μετα το ατυχημα της ειχαν πει οτι πιθανον δεν θα ηταν ποτε σε θεση να γεννησει,καθως η λεκανη της,που ειχε σπασει σε 3 σημεια,δεν επετρεπε στο εμβρυο να παρει σωστη θεση...
λαχταρουσε πολυ ενα παιδι και ετσι η απογοητευση της ηταν μεγαλη οταν απεβαλε...
και την αποτυπωσε σε εναν ακομα αληθινο πινακα της...

η αδερφη της Κριστινα που εμενε κοντα τους ενα διαστημα και ποζαρε για τον Ριβερα δημιουργησε σχεση μαζι του...
αυτο ηταν μια βαθια πληγη για την Φριντα που μετα το γεγονος αποφασισε να εγκαταλειψει τον Ριβερα και να μεινει μονη της...
εφυγε στη Νεα Υορκη με δυο αμερικανιδες φιλες της και επεστρεψε οταν η σχεση του Ριβερα με την αδερφη της Κριστινα τελειωσε...
φυσικα εκεινος συνεχισε να εχει σχεσεις με αλλες γυναικες αλλα τωρα η Φριντα ειχε αρχισει κι εκεινη να εχει τις δικες της περιπετειες με αντρες αλλα και με γυναικες...

δραστηριοποιηθηκε στην πολιτικη κατι το οποιο την εφερε ξανα κοντα στον Ριβερα,ο οποιος υποστηριζε τον Τροτσκι και ζητησε απο την Φριντα να του παρεχουν ασυλο μιας και ειχε απελαθει απο την Νορβηγια...
η Φριντα παραχωρησε το σπιτι της στον Τροτσκι και την γυναικα του και τα δυο ζευγαρια περνουσαν πολλες ωρες μαζι...
λεγεται μαλιστα πως υπηρξε μια συντομη ερωτικη σχεση μεταξυ του Τροτσκι και της Φριντα...
το διαζυγιο της με τον Ριβερα εκδοθηκε το 1939...
η ιδια απο την απελπισια της το εριξε στο ποτο ενω δηλωσε "ποτε οσο ζω δεν θα δεχτω ξανα λεφτα απο αντρα"
στα τελη της ιδιας χρονια η Φριντα αρχισε να υποφερει απο δυνατους πονους στην πλατη ενω επασχε και απο μυκητιαση του δεξιου της χεριου...
ταξιδεψε στο Σαν Φρανσισκο για θεραπεια...ο Ριβερα βρισκοταν εκεινη την περιοδο επισης εκει...
τον Δεκεμβριο ζητησε απο την Φριντα να παντρευτουν για δευτερη φορα...εκεινη δεχτηκε αμεσως...με τον ορο ομως πως θα συντηρει η ιδια τον εαυτο της απο τα εσοδα της δουλειας της και πως δεν θα εχουν σεξουαλικες σχεσεις...
ο Ριβερα δεχτηκε τα παντα απο τη ευτυχια του που θα ηταν ξανα μαζι της...

η Φριντα εγραψε για εκεινον...
"Ντιεγκο,το ξεκινημα
Ντιεγκο,ο κατασκευαστης
Ντιεγκο,το παιδι μου
Ντιεγκο,ενας γαμπρος για μενα
Ντιεγκο,ο ζωγραφος
Ντιεγκο,ο εραστης μου
Ντιεγκο,ο "συζυγος μου"
Ντιεγκο,ο φιλος μου
Ντιεγκο,ο πατερας μου
Ντιεγκο,η μητερα μου
Ντιεγκο,ο γιος μου
Ντιεγκο,εγω
Ντιεγκο,το συμπαν
η ενοτητα μεσα απο τη διαφορα
Γιατι τον αποκαλω ο Ντιεγκο μου;ποτε δεν ηταν και ποτε δεν θα ειναι δικος μου.ανηκει μονο στον εαυτο του"

η Φριντα ασχοληθηκε εντονα με την πολιτικη και ποτε δεν εκρυψε τις πεποιθησεις και τις πολιτικες τις θεσεις...
Ως Μεξικανα ενεκρινε το συνολο των αξιων που ειχαν συνδεθει με την επανασταση και υποστηριζε με παθος την αναζητηση μιας νεας εθνικης ταυτοτητας...

το 1953 οι γιατροι αποφασισαν τον ακρωτηριασμο απο το γονατο και κατω...
το τεχνητο ποδι την ανακουφισε λιγο απο τους πονους αλλα η εγχειριση προκαλεσε στην Φριντα βαθια καταθλιψη...
ο Ριβερα δηλωνει πως εχει χασει καθε θεληση για να ζησει...
η ιδια γραφει στο ημερολογιο της...
"τι τα θελω τα ποδια αφου εχω φτερα για να πεταω"
"μου κοψανε το ποδι εξι μηνες πριν,μου εδωσαν αιωνες μαρτυριου,και καποιες στιγμες πηγα να χασω το μυαλο μου.θελω να αυτοκτονησω.Ο Ντιεγκο ειναι ο μονος που με κραταει εδω γιατι,με την ματαιοδοξια μου,πιστευω οτι θα του ελειπα.ετσι μου λεει κι εγω τον πιστευω.αλλα ποτε στην ζωη μου δεν εχω υποφερει τοσο πολυ.θα περιμενω λιγο ακομη..."

η Φριντα Καλο αρρωστησε βαρια απο πνευμονια και πεθανε τη νυχτα της 12ης προς 13η Ιουλιου του 1954,επτα μερες μετα τα 47 γενεθλια της.
το προηγουμενο βραδυ("γιατι νιωθω οτι θα σε αφησω πολυ συντομα")ειχε δωσει στον Ριβερα ενα δωρο για την αργυρη επετειο του γαμου τους,στις 21 Αυγουστου.
οι σκεψεις που καταγραφονται στο ημερολογιο της,αφηνουν υπονοιες για αυτοκτονια.
η τελευταια σημειωση λεει:"ΕΛΠΙΖΩ Η ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗ...ΚΙ ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΜΗΝ ΕΠΙΣΤΡΕΨΩ ΠΟΤΕ...ΦΡΙΝΤΑ"


οι πληροφοριες απο το βιβλιο του Andrea kettenman
τα 2 τραγουδια που ακουγονται απο το soundtrack της ταινιας!

ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ...

Ειμαι εδω για να μιλησω...
μονο που ξοδεψα τοσες λεξεις αδικα και τωρα καθομαι βουβη μπροστα σου...
μου φτανει μονο να σε κοιταω...
να γεμιζουν τα ματια μου απο ποθο και να μουδιαζουν τα χερια μου λιγο πριν σε αγγιξω...

ειμαι εδω για να μιλησω...
να σου πω οσα κραταω τοσο καιρο μεσα μου...
συναισθηματα κρυφα και φυλακισμενα σε ενα σωμα...
λεξεις που αφθονες εβγαιναν στην σκεψη σου και τωρα να εδω μπροστα σου σιωπησαν...

ειμαι εδω για να μιλησω...
να σε βρισω για τις νυχτες που μια λεξη δεν μου ειπες...
που ηξερες ποσο υπεφερα μακρια σου και εναν λογο παρηγορητικο δεν μου χαρισες...
που στεκοσουν απεναντι μου κι ουτε ενα χαμογελο δεν ξοδεψες για μενα...

ειμαι εδω για να μιλησω...
για ολα τα φανταστικα ταξιδια που εφτιαξα για εμας...
κι ουτε μια βαλιτσα δεν ετοιμασες να με ακολουθησεις...
για τις θαλασσες που σου εταξα,για ολα τα πρωινα στην αγκαλια μου κι ολες τις νυχτες να γεμιζουν με φεγγαρια σαν κοιταμε τον ουρανο...

ειμαι εδω για να μιλησω...
να σου πω πως δεν τολμησες οσα θα τολμουσα...
να σου πω πως εμενα αγαπησες πιο πολυ απο οσο πιστευες οτι μπορεις...
να σου πω πως το εχω νιωσει και το ξερω πια στα σιγουρα...
κι ας κρατουσες κλειστο το στομα σου τα ματια σου μιλουσαν...

ειμαι εδω για να μιλησω...
να σου πω πως κοιμομουν αγκαλια με μια μπλουζα που ακομα εχει το αρωμα σου...
να σου πω πως απεφευγα δρομους για να μην συναντησω τις αναμνησεις μας...
αν με κοιτουσαν καταματα και με ρωτουσαν γιατι...;τι να τους απαντουσα...

ειμαι εδω για να μιλησω...
να σου πω πως μιλησα για εμας εδω κι εκει για να παρω μια απαντηση που εσυ δεν μου δινες...
ακουσα κι ακουσα γνωμες και αποψεις...κι αλλαζα χρωματα καθε φορα μεχρι να μου φωναξεις...
και τοτε ολα τα αλλα εσβηναν και υπηρχες μονο εσυ...ακουγα τους χτυπους της καρδιας και καμια φωνη δεν ακουγοταν πια...

ειμαι εδω για να μιλησω...
να σε ρωτησω γιατι...;
γιατι δεν υπεφερες σαν εμενα...;
γιατι δεν εκλαψες οπως εγω...;
γιατι δεν εστειλες απαντηση στα γραμματα μου...;
γιατι σιωπουσες οταν ηξερες πως μονο μια σου λεξη μπορει να με αναστησει...;

ειμαι εδω για να μιλησω...
να σου θυμησω τα προσωπα μας πως φωτιζαν οταν κοιτουσε ο ενας τον αλλο...
να σου θυμησω πως με εκλεινες στην αγκαλια σου και ελεγες σ'αγαπω...
να σου θυμησω εκεινη τη νυχτα μας...που ξημερωσαμε χωρις υπνο...
να σου θυμησω πως με εσφιγγες μη τυχον φυγω και δεν το καταλαβεις...

ειμαι εδω για να μιλησω...
να σου πω για τις ατελειωτες συζητησεις μας γυμνοι πανω σε ενα κρεββατι...
για ολο εκεινο το μοιρασμα της διαφορετικης μας ζωης...
για την μοναδικη ενωση που μονο εμεις καταφεραμε να κανουμε...
και που ποτε κανεις δεν μπορεσε να καταλαβει...

ειμαι εδω για να μιλησω...
να σου πω πως απο τοτε που εφυγες ειμαι μιση...
πως δεν εχω μερες να σβηνω και πεθαινω σε μια αγνωστη ημερομηνια...
να σου πω πως σημαδεψες την ζωη μου και την μετεπειτα συμπεριφορα μου...
πως εγω κι εσυ...
εσυ κι εγω αξιζαμε πολλα...
εγω κι εσυ...εσυ κι εγω δεν ειμαστε δυο μα ενα...

ειμαι εδω...
και καμια λεξη δεν εχει πια σημασια...
σε εχω απεναντι μου και το μονο που θελω ειναι χαθω στην αγκαλια σου και παλι...
ειμαι εδω...
και μενω βουβη απλα να σε κοιταω και σε δευτερολεπτα οι σκεψεις δεν θελουν να γινουν λεξεις...
ειμαι εδω και σε αγγιζω...
ειμαι εδω και σ'αγαπω λες...
μη το ξεχασεις ποτε λες...
πολυ λες...

και αλλη μια φορα θα ζουσα ολο αυτο τον πονο για τουτη τη στιγμη...
ξανα απο την αρχη...
γιατι οπως λες...
ολα αλλαζουν...μα η αγαπη μενει ιδια...
η αγαπη μενει ιδια καρδια μου...
οσα και αν αλλαξουν γυρω μας...
η αγαπη μενει ιδια ψυχη μου...
κι εγω εδω θα μεινω να περιμενω αιωνια μονο για μια στιγμη μαζι σου...