ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΜΕ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ...

Μια νυχτα...
ακριβως πριν ενα χρονο τελειωσαν οι σελιδες ενος ακομα τετραδιου...
καθομαι και διαβαζω οσα εχω γραψει απο τοτε που θυμαμαι εμενα...
ειναι τοσα πολλα κι ομως χωρανε σε μια νυχτα...

ερωτες...απογοητευσεις...πρωτα φιλια και πρωτες αγκαλιες...
παντα με το ρολοι στο χερι και ενα αγχος μη μας δει κανεις...
ευτυχισμενες στιγμες...ακομα και τωρα αναπολωντας τες ειναι τοσο ομορφο το χαμογελο που σχηματιζεται...

αγωνιες...λαχταρες...κρυμμενα σημειωματα κατω απο το θρανιο...
αφιερωσεις στην τελευταια σελιδα της βιολογιας...και της φυσικης...και της ιστοριας...
αφιερωσεις σε καθε τελευταια σελιδα...
κρυμμενα δακρυα...ενα πακετο τσιγαρα και ενας αναπτηρας...
γραμματα που πεταχτηκαν και αλλα που κρατηθηκαν για παντα...
ξεθωριασμενες φωτογραφιες με ημερομηνιες αξεχαστες επανω...

ολα αυτα και αλλα τοσα κλεισμενα μεσα σε τετραδια...
και σημερα το βραδυ δεν εχω που να γραψω...

ζηλευω αυτες τις σελιδες που βλεπω στο ιντερνετ...
blog θαρρω τα λενε...
τι ομορφα που φαινονται οι λεξεις με εικονες και μουσικη γυρω τους...
ας κανω μια προσπαθεια...πρεπει καπου να γραψω...

καπως ετσι εγινε η πρωτη προσεγγιση στα blog...
μου φαινεται το ειδα καπως σαν ημερολογιο αποφευγοντας ονοματα και ημερομηνιες...
σε κανεναν δεν μιλησα γι αυτο...
αλλωστε σε ποιον μιλας η' δειχνεις το ημερολογιο σου...;
ουτε και ηξερα πως λειτουργει για να ειμαι ειλικρινης...εγραφα και εγραφα οτι μου ερχοταν...
το πως να διαβασω αλλους η' να αφησω σχολιο μου ηταν αγνωστο...
καποια σκορπια σχολια στην αρχη...μετα μια προσκληση σε εναν-δυο πολυ καλους φιλους να ριξουν κλεφτες ματιες στο ημερολογιο...και ξαφνικα...
μια μερα ελεγχωντας το ημερολογιο μια ψυχη ειχε αφησει σχολιο...
μια πριγκιπισσα οδηγημενη απο εναν πριγκιπα που χαθηκε μια μερα στα παραμυθια μου...
σιγα σιγα ψυχουλες αρχισαν να μπαινουν στις σελιδες μου και να διαβαζουν τα παραμυθια μου...
ψυχουλες αρχισα να διαβαζω κι εγω και να μπαινω στα δικα τους ημερολογια...
ετσι ξεκινησε λοιπον το ταξιδι...
εκεινο που μοιραζονται ψυχες ιδιες και ανομοιες με τη δικη μου...
αγνωστο στην αρχη...απολαυστικο στην συνεχεια...

για να ειμαι ειλικρινης και παλι δεν ξερω τι ακριβως αφηνω πια εδω...
σκεψεις...συναισθηματα...παραμυθια αληθινα η'οχι...ολα μαζι και τιποτα απο αυτα...
μπλεκω και περιπλεκω...καταστασεις...ψυχες...καρδιες...πονο...χαμογελα και δακρυα...
και μετα τα πουλαω...τζαμπα παντα...τουτα τα πραγματα δεν τιμολογουνται...
και φαινεται υπαρχουν αγοραστες...που με την σειρα τους πουλανε κι εκεινοι το μεσα τους...η' εστω λιγο απο αυτο...μα πως να ξεχωρισεις το πολυ και το λιγο οταν εχει να κανει με την ψυχη και την σκεψη...;

παραμυθια πουλω λοιπον εδω και εναν χρονο...
δυσκολος χρονος...
οταν ξεκινησα να πλαθω τα παραμυθια εδω δεν φανταστηκα ποσο πιο δυσκολος μπορει να γινει...
για μενα ομως καποιες φορες το εδω φανηκε σωτηριο...
ηξερα πως ειναι να εκφραζεις ολα οσα νιωθεις μα δεν ηξερα ποσοι εχουν να εκφρασουν τα ιδια...η' να αφησουν εδω μια γνωμη...μια αποψη...μια αγκαλια κι ενα χαμογελο...πολλες φορες και ενα δακρυ...θαρρω πως ειναι κατι σαν μια καλη ψυχοθεραπεια και οχι με την επιστημονικη εννοια...αλλα με μια πιο βαθια,ανθρωπινη και ζεστη εννοια...

γνωρισα ψυχες πισω απο το γυαλι και τις αγαπησα...
μπορει οποιος θελει να με πει υπερβολικη μα αγαπη ηταν και ειναι αυτο που αισθανομαι...
ριχνω κι εγω κλεφτες ματιες σε οσους μου το επιτρεπουν και υπαρχουν πολλοι θησαυροι εδω μεσα...κανεις δεν αμφισβητει οτι υπαρχουν και ανθρακες...θαρρω ψιλογνωρισα και καποιους απο αυτους μα δεν μου εκαναν...
ειχα την μοναδικη και υπεροχη ευκαιρια να γνωρισω ψυχες απο κοντα...
να δω τα ματια τους και να αγγιξω την μορφη τους...δεν θα αναφερω τα ονοματα για πολλους λογους...μα ολους οσους γνωρισα απο κοντα σας ευχαριστω απο καρδιας για την υπεροχη αγκαλια σας...και για τις εκμυστηρευσεις σας...και για τα χαμογελα που ανταλλαξαμε...ακομα και για τα μυστικα και για τον πονο...και τα μυστικα ειναι καλα κρατημενα παντα στην νεραιδενια μου καρδια...απο εκει κανεις δεν τα παιρνει...

υπαρχουν κι αλλες ψυχες που θελω να γνωρισω και να αγκαλιασω απο κοντα...
και πιστευω πως αργα η' γρηγορα θα γινει κι αυτο και θα ειναι αλλη μια φορα μοναδικο...

με το ιντερνετ εχω και καλη και κακη εμπειρια...
ειναι γνωστα τα ολα οσα...ανωνυμια...ο φοβος να μην εκτεθεις...η ψευτια...το δειχνω αυτο που θελω και τα αλλα τα αποσιωπω...
ομως πισω απο καθε γυαλι καθεται μια ψυχη και πληκτρολογει...ισως να μην ταιριαζει με τη δικη μας καποιες φορες αυτο ομως θα συνεβαινε και εξω στον πραγματικο κοσμο...

θελω να σας ευχαριστησω ολους μεσα απο την καρδια μου...
ολους εσας που δωσατε ζωη στα παραμυθια μου και γινατε κομματι δικο τους...κομματι δικο μου...
δεν εχει νοημα να σας αναφερω εναν εναν...ειστε ολοι εσεις...αλλοι πιο πολυ και αλλοι πιο λιγο...
μοιραστηκαμε...νιωσαμε...ταξιδεψαμε...χαμογελασαμε...κλαψαμε...αστειευτηκαμε...μαζι...!
εγω κι εσεις...
μεσα στα παραμυθια και μεσα στα δικα σας σπιτικα που αγαπω ενα ενα ξεχωριστα...

φιλοι μου μπορει τα παραμυθια να βγουν αληθινα...
αλλα ξεκιναν και τελειωνουν...
αλλα ξεκιναν και μενουν στη μεση...
αλλα ξεκιναν και δεν τελειωνουν ποτε...
ολα δεν εχουν ευτυχισμενο τελος μα δεν παυουν να ειναι παραμυθια...
οι σελιδες καθε παραμυθιου εχουν κι απο μια δικια μας πινελια...να μην το ξεχνατε...
νεραιδες να θυμαστε πως δεν χρειαζεται παντα ο πριγκιπας να φερει το γοβακι...εχουμε κι αλλα ζευγαρια παπουτσια στο ντουλαπι...ομως αν το φερει μην παραλειψετε να τον ευχαριστησετε...
κι εσεις ξωτικα ας θυμοσαστε πως για ενα λουλουδι υπαρχει παντα χρονος και πως το χαμογελο μιας νεραιδας φτανει για ανταμοιβη...εχετε ηδη κερδισει την αγαπη της...

ολοι μαζι ας θυμομαστε να ονειρευομαστε και να μην εγκαταλειπουμε το ονειρο μας μπρος σε καθε δυσκολια...ποιος ειπε οτι ο δρομος της πραγματοποιησης ειναι ευκολος...;
να θυμομαστε να αγαπαμε...και να το λεμε...
σε φιλους...συγγενεις...τον ερωτα μας...
ποτε δεν ειναι δεδομενος κανεις...ουτε και αυτονοητη η αγαπη...να μην ξεχναμε να το λεμε...
ισως οταν αποφασισουμε να το πουμε μετα απο καιρο να ειναι πια αργα...και να μετανιωνουμε μια ζωη...

θα ηθελα χωρις να κανω εξαιρεσεις πραγματικα,μα θα ηταν αδικο απο μερους μου να μην αναφερω την βοηθεια τους κι ετσι θα ηθελα να ευχαριστησω την Μαρια Νικολαου που με την καλλιτεχνικη της αποψη και με αρκετο πρηξιμο απο μενα(αυτη η εικονα εδω,η αλλη εκει,πιο πανω...κλπ)με βοηθησε να διακοσμησω αυτο το νεραιδοσπιτο και την jacki που(εδω να δειτε πρηξιμο)με εμαθε πως να βαζω μουσικη να συντροφευει τα παραμυθια μου αλλα και κειμενακια εκτος των κεντρικων κειμενων.

μπορει να ειμαι ξεχασμενη απο μερικους κι απο αλλους ολιγον νεραιδοπαρμενη...
για αλλους αλαφροισκιωτη και χαζορομαντικη...
μα απο την αρχη ξεκαθαρισα πως απο εδω δεν ειμαι...και λιγακι διαφορετικη μπορει να φαινομαι καμια φορα...αυτη ειμαι δεν θα αλλαξω το ξερω και οσοι με ξερουν το γνωριζουν και αυτοι...
μα για ολους οσους αυτα ειναι που αγαπανε σε μενα η' γενικα εδω θα ειμαι...κοπιαστε...εγω
θα πουλαω παραμυθια και θα γινομαστε ολοι μερος της ιστοριας!

περασε ενας χρονος...

σας ευχαριστω απο καρδιας ολους μα ολους για ολα οσα...!
σας φιλω εναν εναν με την αγαπη μου και απλετη αστροσκονη!!!

Υ.Γ η μουσικη δεν αλλαξε γιατι εδω και 2 ωρες παλευω αλλα το gcast δεν λεει να μου κανει το χατηρι σημερα...και μετα απο πολυ νεραιδοβρισιμο αποφασισα να ανεβασω ετσι το παραμυθι με ενα βιντεακι αφιερωμενο σε ολους σας...
επιφυλλασομαι να βαλω καινουργιο κομματι απο αυριο...αν ξεκολησει αυτο...!


<

ΝΑ ΄ΤΑΝ ΛΕΕΙ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΝΑ ΦΤΑΝΑΜΕ...

Παραμυθακι μου...
παει καιρος που δεν σου μιλησα στις σελιδες μου...
να 'ταν λεει οτι σε ξεχασα...
οτι καπου βαθια χαθηκα κι εκει δεν ησουν εσυ ποτε...
να 'ταν λεει να τα σκεφτοσουν ολα αυτα κι εγω να σε καθησυχαζα πως ετσι δεν ειναι...
μα αλλιως...πολυ αλλιως...
να 'ταν λεει να σε εννοιαζε να με ρωτας κι εγω να σου ελεγα απαντησεις...

αχ στιγμουλα μου μοναδικη...
αλλαγη ολοκληρη του τοπιου μου εσυ...
να 'ταν λεει αλλιωτικος ο κοσμος να μας δεχοταν μεσα του κι αυτος...
να 'ταν λεει ηλιος φωτεινος ψηλα κι εμεις απο κατω να χαμογελαμε...
να 'ταν λεει τα θαυματα αληθινα κι εμεις η πραγματοποιηση τους...
εγω κι εσυ στην ιδια στιγμη του χρονου που καρτερει να κλεψει τις καρδιες...
να μην χαναμε κυκλους που κλεινουν κι αλλους δεν αφηνουν μεσα τους...

στη ρωγμη του τον πετυχαμε τον χρονο και του ξεκλεψαμε ανασες...
φυσηξα στο στομα σου αγαπη και στο δικο μου εσυ ζωη...
κι ετσι μαγικα τα αδυνατα εγιναν δυνατα...
ο χρονος συμμαχος και η θεληση οδηγος...
αχ να ΄ταν λεει αιωνια η απαθανατηση της στιγμης...
να 'ταν λεει να ζουσαμε μεσα σε μια ζωγραφια που εμεις θα φτιαχναμε...
να 'ταν λεει να ηθελες οσο κι εγω...
να 'ταν λεει να ρωτας τα μονοπατια ποτε απο την ακρη θα φανω...

αχ ερωτα του τοτε...του τωρα και για παντα...
η μορφη σου δεν σβηνεται απο μεσα μου...
οι μυρωδιες ξεχυλιζουν απο τα χερια μου και φοβαμαι να αγγιξω...
το ανοιγμα καθε πορτας κρυβει τον μικρο σου θησαυρο καλα κρυμμενο...
κι εκει στο τελος του δωματιου εσυ...με απλωμενα χερια και χαμογελο υπομονης...
και τρεχω αγαπη μου μα δεν σε φτανω...κι ολο μου απομακρυνεται η αγκαλια σου...
να 'ταν λεει η αποσταση να καιγεται με μιας να την αναψω...
να 'ταν η αγκαλια σου φωλια να ζησω μεσα της για παντα...

να 'ταν λεει εκεινα τα αντιο που ποτε δεν λεγονται να μην ειπωθουν...
και τα αστερια μιας νυχτας να φωτιζουν παντα τα προσωπα μας...
στο ιδιο μοτιβο παντα η ζωγραφια με ζωηρη πινελια στο βλεμμα του σ'αγαπω του πρωτου...

αχ παραμυθακι μου που αγραφες σελιδες μ'αφησες που να σε βρω...;
μονη δεν ξερω πως να πιασω το μολυβι...
ουτε οι λεξεις μου χαριζονται οπως σαν ειμασταν μαζι...κι εκεινες οι κοκκινες κυριως ειναι που μου κρυβονται και μονο σαν σε δω ξεπηδανε...
και φτιαχνουνε καρδουλες επανω στη σελιδα δεξια...
εκει που γραφουμε τα ονοματα μας...και μια ημερομηνια μην ξεχαστει...
να 'ταν λεει καθε μερα να ζωγραφιζαμε το αυριο...
και να 'μασταν εμεις στο κεντρο της σελιδας...πιασμενοι χερι χερι...
σε χωρες μακρινες κι ονειρεμενες που ανθιζουν οι ηλιοι κατακιτρινοι σε μεγαλες πεδιαδες...

να εκει στο βαθος εχω φτιαξει ενα σπιτακι...με πετρα και με ξυλο το χτισα για εμας...
και στον κηπο φυτεψα καθε λογης λουλουδι να σκορπαει τ'αρωμα του γυρω σου...
κι ενα κρασι πανω στο τραπεζι με ενα και μοναδικο ποτηρι να μοιρασουμε την γευση του...
κατω απο το δεντρο βλεπεις...;
ειμαι εγω φορωντας λευκα...και σου υποσχομαι την ευτυχια...
μη με ρωτας πως μπορω να στο υποσχεθω αυτο...εισαι μπροστα μου κι εχουμε τα πινελα στο χερι...λες να μην μπορω...;

αχ παραμυθακι μου...
να 'ταν λεει να ξεραμε να ζωγραφιζαμε...και να 'χαμε πινελα...
να 'ταν λεει να μην ξυπνουσα απο το ονειρο...
να 'ταν να ερχεσαι καθε βραδυ να σκουπιζεις τα διαμαντακια απο τα ματια μου...
να 'ταν ματια μου ομορφα να σ'αγγιζα και να το ενιωθες...
να σου μιλουσα και να μ'ακουγες...
να σου χαμογελουσα και να το εβλεπες...

που να σταθω πουλι μου...;
που πεταξες μακρια κι αφησες πισω σημαδια ν'ακολουθησω...
που να περασω και να μη σε θυμηθω...;
που αφησες παντου μια μυρωδια μη τυχει και χαθω...
στενεψε ο κοσμος ματια μου και πια δεν με χωραει...
κι εμεινα εγω εδω να καρτερω...
εκεινη την ρωγμη στον χρονο να εισβαλω στα κλεφτα...
και να ζητησω εκεινα που μας χρωσταει...

παραμυθακι μου...
να 'ταν λεει ολα λιγο αλλιως ε...;
θα μας περισσευαν τα χαμογελα και θα σκορπιζαμε και σ'αλλους...

αχ παραμυθακι μου...
να ξερες ποσο σ'αγαπω...
και να 'ταν λεει να μ'αγαπουσες το ιδιο...
να καναμε τα ονειρα αληθεια...
και δυνατο τ'αδυνατο...

που πως να χωρεσει στη γη τοση αγαπη...
που γεμισε φτερα η σκεψη της μορφης σου...

αχ παραμυθακι μου μοναδικο...
να 'ταν λεει να πετουσαμε εκει...
το παραμυθι να φταναμε...

ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΜΕΣΑ ΜΑΣ...

ΓΙΝΕ ΕΝΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ...

ΦΤΑΣΕ ΣΤΑ ΑΣΤΕΡΙΑ...

ΜΟΙΡΑΣΟΥ ΤΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΣΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΕ ΑΛΛΟΥΣ...

ΔΙΑΤΗΡΗΣΕ ΤΗΝ ΑΥΡΑ ΣΟΥ ΑΣΤΡΑΦΤΕΡΗ...

ΣΕΒΑΣΟΥ ΤΟΥΣ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΥΣ ΣΟΥ...

ΓΙΝΕ ΦΙΛΟΣ ΚΑΠΟΙΟΥ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΝΤΡΟΠΑΛΟΣ...

ΦΥΤΕΨΕ ΕΝΑ ΚΗΠΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΕΤΑΛΟΥΔΕΣ...

ΠΕΣ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΕΝΑΝ ΚΑΛΟ ΛΟΓΟ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΝ...ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ...

ΠΟΤΕ ΜΗΝ ΚΟΡΟ'Ι'ΔΕΨΕΙΣ ΚΑΠΟΙΟΝ...

ΦΤΙΑΧΝΕ ΤΟ ΚΡΕΒΒΑΤΙ ΣΟΥ ΚΑΘΕ ΠΡΩΙ...

ΜΙΛΑ ΣΤΑ ΦΥΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙΣ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΟΥΝ...

ΕΧΕ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ...

ΜΗΝ ΚΑΝΕΙΣ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΟ ΘΟΡΥΒΟ ΟΤΑΝ ΦΤΕΡΟΥΓΙΖΕΙΣ...

ΚΑΘΑΡΙΣΕ ΠΡΙΝ ΦΥΓΕΙΣ,ΚΑΘΑΡΙΣΕ ΟΤΑΝ ΦΕΥΓΟΥΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ...

ΚΑΝΕ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ ΟΠΟΤΕ ΑΞΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΟΠΟ...

ΛΕΓΕ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ...

ΕΧΕ ΥΠΟΜΟΝΗ ΜΕ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΠΕΤΟΥΝ ΤΟΣΟ ΓΡΗΓΟΡΑ ΟΣΟ ΕΣΥ...

ΤΙΝΑΞΕ ΛΙΓΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΣΤΡΟΣΚΟΝΗ ΣΟΥ...
ΟΠΟΥ ΚΙ ΑΝ ΠΑΣ...

ολα μεσα μας ειναι λοιπον...
και ο πονος και η χαρα...
και οι αναμνησεις και τα φιλια...
οι αγκαλιες και τα χαμογελα...
και η αγαπη που κραταμε κρυφη η' και φανερη...
οι φιλοι μας και τα αγαπημενα μας προσωπα...
οι στεναχωριες μας και οι φοβοι που μας κρατανε πισω...
ο ηλιος και το φεγγαρι...
οι θαλασσες και τα ποταμια...
οι αγαπημενες λιμνες...α!και τα νουφαρα πανω σε αυτες...
τα υπεροχα χελιδονια...και καθε πουλι που τραγουδαει το πρωι...
τα ολανθιστα λουλουδια στην αυλη σου...
η μυρωδια που σκορπιζει η αγαπη γυρω μας...

ολα σε αυτο το δωματιο μεσα μας...

κανεις δεν ειπε οτι ειναι ευκολο να μπαινοβγαινεις εκει...
αλλα...το κλειδι ειναι μεσα στο σπιτι μας...οπως και το δωματιο αλλωστε...

"μες το κλειστο δωματιο υπαρχουν ολα...
ΑΝ εχεις ματια να τα δεις...ΑΝ εχεις χερια να τ'αγγιξεις...
μπορεις να βρεις κλειδι να ξεκλειδωσεις την σιωπη τους...
ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΠΑΣ..."



Υ.Γ το κειμενο με τα μεγαλα γραμματα καπου το βρηκα...μου αρεσε και το εβαλα εδω...
δυστηχως δεν αναφεροταν ποιανου ηταν κι ετσι παραμενει αγνωστη η ομορφια του!!!

ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΘΕΟ...

Καθισμενη στο παραθυρο λιγο μετα την βροχη...
αλλο δεν αντεχω...σκεφτομαι...
δεν εχει αστερια αποψε...εβρεξε και κανει λιγο ψυχρα...
αλλα ειναι ωραια...να φυσηξει να αλλαξει τις οσμες του πριν...

Θεε μου αποψε δεν Σε βλεπω...
βεβαια εχω καιρο να σε δω Εσενα και τα θαυματα Σου...
παρολα αυτα...ακομα κοιταζω προς τα επανω και Σου ζητω...
"ζητα και θα σου δοθει"..."χτυπα για να σου ανοιξει η πορτα"...
ουτε ενα σημαδι τοσο καιρο...

οι μερες και οι νυχτες που ζηταω εχουν γινει αμετρητες...
Σε ρωταω πως και αλλαξες ετσι την ζωη μου τα τελευταια 2 χρονια...
απαντηση καμια...
καποτε ειμασταν φιλοι και τα λεγαμε...
μαλιστα αισθανομουν τυχερη...μ'αγαπας ελεγα...
"οποιος αγαπα παιδευει"...
δεν λεω πολυ δουλεια εχεις κι Εσυ με μενα θα ασχοληθεις...;
αλλα παλι λενε πως Εσυ ξερεις "κι αν μια τριχα της κεφαλης πεφτει"...
εδω πεφτουμε ολοκληροι...κι εγω πεφτω καθε μερα...

δεν λεω Σου φωναξα...ισως να εβρισα και πανω στην ταραχη μου...
αλλα Εσυ λενε συγχωρεις οταν εμεις καιγομαστε και δεν ξερουμε τι λεμε...
Σου ειπα κοιταζοντας Σε πως εισαι αδικος...
λενε πως δε πρεπει να λεμε ετσι...
Σε ρωτησα γιατι...;πολλες φορες ρωτησα γιατι...;
λενε πως ποτε δεν πρεπει να ρωταμε γιατι...
πρεπει να δεχομαστε τις δοκιμασιες και να γινομαστε καλυτεροι μεσα απο αυτες...

ηρθα κοντα Σου κι εφυγα...
ξαναρθα και ξαναεφυγα...ποτε ομως δεν εφευγα εντελως...
απλα καποιες φορες μεσα σε ολη αυτη την μπορα κουραγιο δεν ειχα...
ουτε καν να Σε κοιταξω...αισθανθηκα πολλες φορες πως τιποτα δεν θα αλλαξει και η σιωπη Σου ακριβως αυτον τον σκοπο εχει...να μου δειξει πως ηλιος δεν θα βγει...
αλλα τελικα δεν εφυγα...
το ξερεις αυτο αλλωστε...Εσυ ολα τα ξερεις...
Στο ονομα Σου αφησα ολες μου τις ελπιδες...και απειρα βραδια κοιμηθηκα με μια ελπιδα να φανεις και να δειξεις ενα σημαδι οπως παλια...
αλλα απαντηση δεν πηρα...

Στο ονομα Σου συνεχισα να δινω ελπιδα και σε αλλους που πονανε...
ξερεις...κι εκεινοι τα ιδια μου ειπανε...απαντηση καμια...
αμαρτια αυτο που κανουμε ξερω...ετσι λενε...
βεβαια ξερεις κατι...;ποναμε πολυ εδω κατω...καμια φορα οι δοκιμασιες μας λυγιζουν...
τωρα παλι λενε και κατι ακομα "Ο Θεος αργει αλλα δεν λησμονει"...
σημερα μιλουσα με εναν φιλο μου...του ειπα αλλο δεν μπορω...
υπαρχουν και χειροτερα μου λεει...
ναι του απαντω...απλα εγω τωρα αλλο δεν μπορω...εγω...
ναι μου λεει καταλαβαινω...
ξερεις στον ιδιο φιλο μου οταν λεει δεν μπορω αλλο...του λεω υπαρχουν και χειροτερα...
ναι μου απαντα υπαρχουν...αλλα εγω αλλο τωρα δεν μπορω...εγω...

Θεε μου υπαρχουν πολυ χειροτερα...
αλλα καμια φορα εμεις...δεν μπορουμε αλλο...
βεβαια λενε πως "οτι δινει Ο Θεος ορθα το δινει γιατι ξερει Εκεινος ποσα μπορουμε να αντεξουμε και παραπανω απο αυτα δεν δινει"...
και πρεπει να Σου πω,πως οντως απορησα με τη δυναμη που καθε φορα πηγαζει απο μεσα μου και συνεχιζω...νομιζα πως θα τα ειχα παρατησει εδω και καιρο...οτι σημαινει αυτο...
αλλα οχι...τελικα ναι δινεις δυναμη...
αλλα και παλι σκεφτομαι τι...;αυτος ειναι ο σκοπος...;να δουμε ποσο αντεχουμε...;
να μαθουμε να εκτιμουμε τις πολυ λιγες καλες στιγμες...;να βγουμε ζωντανοι απο ολο αυτο...;
δεν θελω...

Ζηλευω Θεε μου...
ζηλευω την ησυχη ζωη που εχουν αλλοι...
ζηλευω που αλλοι στην ηλικια μου εχουν να κανουν με τελειως διαφορετικα πραγματα...
ζηλευω την αρμονια και την γαληνη που βλεπω σε αλλους...
ζηλευω την ζωη που βλεπω να περναει μεσα απο τα χερια μου και δεν μπορω να την πιασω...
ζηλευω...παντα με την καλη εννοια αν και ξερω πως δεν θα επρεπε να ζηλευω...
θαρρω κι αυτο αμαρτια ειναι...ετσι λενε...
θελω τοσα να κανω αλλα κουραγιο δεν εχω...με το ζορι κανω οτι κανω...με ζορι με κοπο και με λιγη βοηθεια ξερεις Εσυ απο που...

θυμωνω Θεε μου...
θυμωνω που υπαρχουν χειροτεροι ανθρωποι κι ομως δεν εχουν τετοια προβληματα...
βεβαια λενε "μην κρινεις για να μη κριθεις"...
και γενικα δεν κρινω...το ξερεις Εσυ αλλωστε αυτο...
οχι για να μην κριθω τοσο πολυ οσο για το οτι ποτε δεν μπορουμε να ξερουμε τι κρυβει ο καθενας μεσα του και τι τραβαει η ψυχη του...
αλλα να...καμια φορα το σκεφτομαι μεσα σε ολα...
δεν το θελω αλλα το σκεφτομαι...αδυναμια ειναι Συγχωρα με...
μεσα στον πονο το κανω...

Φοβαμαι Θεε μου...
φοβαμαι το σημερα και το αυριο...
φοβαμαι πως οι δυναμεις που Εσυ δινεις θα εξαντληθουν...
φοβαμαι πως δεν θα αντεχω να ελπιζω για πολυ ακομα...
φοβαμαι πως δεν θα τα καταφερω οπως Εσυ θες σε αυτες τις δοκιμασιες...
και κυριως ΦΟΒΑΜΑΙ πως θες να με δοκιμασεις κι αλλο...
και Στο λεω ξεκαθαρα...αλλο δεν μπορω...

αναρωτιεμαι γιατι μου εδειξες τον παραδεισο αν ειχες σκοπο να με στειλεις στην κολαση...;
αναρωτιεμαι γιατι διαλεξες αυτον τον τροπο...;
αναρωτιεμαι πολλα...αν ημουν πολυ κακια στην προηγουμενη ζωη μου και πρεπει να πληρωσω τωρα...
μα να...δεν θυμαμαι την προηγουμενη ζωη και τωρα μου φαινεται αδικο...
ξερεις...οσοι δεν με ξερουν ουτε που φανταζονται...δεν φαινομαι...δεν δειχνω...
να ειναι που θελω να κρυφτω απο ολα...;να ειναι που θελω να προσποιθω εστω και για λιγο
πως ολα ειναι καλα...;να ειναι που ψαχνω να πιαστω απο στιγμες για να αντεχω το μετα...;
παντως δεν δειχνω...
μα εχω φτασει πατο...

καμια φορα οσοι ξερουν λενε μια ενθαρυντικη κουβεντα και η καρδια μου γεμιζει αγαλιαση και ελπιδα ξανα...
τα βαζω με ολους και με ολα...μαλωνω με το παραμικρο...οποιος με ζορισει λιγακι τον διαγραφω...προχτες εδιωξα ακομα και εναν αγγελο...αφου του φωναξα πρωτα...
εκεινος πηγε να μου παραπονεθει για την ζωη του κι εγω τον αγριοκοιταξα...
θες να σου πω για την δικη μου...;του απαντησα...θελεις...;να δουμε ποιος θα λυπηθει ποιον...;
μετανιωσα βεβαια μετα...αλλα να...ετσι εγινα...ετσι γινομαι...δεν πιστευω πως Σου αρεσει αυτο...

καθομαι στο παραθυρο...
μολις εχει βρεξει...
αναρωτιεμαι αν με ακους...
αναρωτιεμαι γιατι προσευχομαι ακομα κι αν εχει νοημα...
στο κεφαλι μου γυριζουν ολα...
ολα οσα εγιναν τα τελευταια δυο χρονια...
απο εκεινον τον Αυγουστο μεχρι σημερα...
να κοιταξω πιο πριν ειλικρινα δεν αντεχω...
φτανουν αυτα τα τελευταια δυο χρονια για να πιασουν βροχη και τα ματια μου...
σφιγγω τις γροθιες και προσπαθω να κρατηθω...μα πιο το νοημα...;τωρα δεν βλεπει κανεις...
αρα μπορω...μπορω να λυγισω και να γινω αδυναμη για λιγο...
μπορω να σπασω και να μην κριθω πως ταχα δεν αντεξα...
εγω η δυνατη...εγω που παντα αντεχω και μπορω...ετσι με μαθανε...
ξεσπαω σε λυγμους...δυνατους λυγμους...
εικονες περνανε ξανα και ξανα και δεν μπορω να κρατηθω...
δεν ακουει κανεις...
αυτα τα βραδια υποφερω...και ποναω...και κρυωνω...
ξερω πως αυριο θα ειμαι ισως καλυτερα...και παλι θα ελπιζω...
οπως και τωρα...αλλωστε αν δεν ηλπιζα γιατι προσευχομαι...;

απλα αν ακους...

τουτο Σου λεω μονο...

αλλο δεν μπορω...

θελω να ξαναδω ηλιο...
παει τοσος καιρος απο την τελευταια φορα...
θελω να δω φως...
κουραστηκα στα σκοταδια και ειλικρινα Σου το λεω...
κοντευουν να με κερδισουν...

αν ακους...

αλλο δεν μπορω...

Υ.Γ μη θεωρησεις αυτη την επιστολη αμαρτια...
απλα παραπονο...κραυγη αγωνιας και πονου...
αδυναμια ενος παιδιου Σου στις δοκιμασιες...

ΜΑΘΑΙΝΩΝΤΑΣ ΤΗ ΖΩΗ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ...

Αργοπεθαινει οποιος γινεται σκλαβος της συνηθειας,
επαναλαμναβοντας καθε μερα τις ιδιες διαδρομες,
οποιος δεν αλλαζει περπατησια,οποιος δεν διακινδυνευει
και δεν αλλαζει χρωμα στα ρουχα του,οποιος δεν μιλα σε οποιον δεν γνωριζει...

Αργοπεθαινει οποιος αποφευγει ενα παθος,οποιος προτιμα το μαυρο για το ασπρο
και τα διαλυτικα σημεια στο "ι" αντι ενος συνολου συγκινησεων
που κανουν να λαμπουν τα ματια,που μετατρεπουν ενα χασμουρητο σε ενα χαμογελο,
που κανουν την καρδια να κτυπα στο λαθος στα συναισθηματα...

Αργοπεθαινει οποιος δεν αναποδογυριζει το τραπεζι,οποιος δεν ειναι ευτυχισμενος
στη δουλεια του,οποιος δεν διακινδυνευει τη βεβαιοτητα για την αβεβαιοτητα για να κυνηγησει ενα ονειρο,οποιος δεν επιτρεπει στον εαυτο του τουλαχιστον μια φορα στη ζωη του να αποφυγει τις συμβουλες...

Αργοπεθαινει οποιος καταστρεφει τον ερωτα του,οποιος δεν επιτρεπει να τον βοηθησουν,
οποιος περναει τις μερες του παραπονουμενος για την τυχη του η' για την ασταματητη βροχη...

Αργοπεθαινει οποιος εγκαταλειπει μια ιδεα του πριν την αρχισει...
οποιος δεν ρωτα για πραγματα που δεν γνωριζει...

Αποφευγουμε τον θανατο σε μικρες δοσεις οταν θυμομαστε παντοτε οτι,
για να εισαι ζωντανος,χρειαζεται μια προσπαθεια πολυ μεγαλυτερη,
απο το απλο γεγονος της αναπνοης...!!!

Παμπλο Νερουδα

Στην ζωη του καθενος μπορει να συμβαινουν πολλα...
οσα και αν εκμυστηρευτουμε σε δικους μας ανθρωπους,παντα μοναχα μεσα στην ψυχη μας
κρυβεται η απολυτη αληθεια της χαρας και του πονου...
εκεινος ομως που απλωνει το χερι του γνωριζοντας απλα αυτα που του λες,και το κανει με αληθεια ψυχης αξιζει τουλαχιστον μια μικρη θεση στην μνημη και στην καρδια σου...
ομως η θυμηση δεν αρκει...καμια φορα... αν χρειαστει καλο θα ηταν να ξερει πως και το δικο σου χερι θα ειναι εκει...να κρατησει το δικο του...!

το σημερινο παραμυθι αφιερωνεται σε εκεινους που απλωσαν το χερι τους σε μενα...
απλα το εκαναν...

ΕΓΩ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΜΟΥ...ΚΑΙ Η ΖΩΗ...

Μια φορα κι εναν καιρο...
περπατουσα και ο δρομος ολο και μακραινε...
κολυμπουσα στα βαθια...
τα ποδια μου ματωνανε...το κορμι μου γεμιζε πληγες...
τα ματια μου τρεχανε δακρυα αναμνησεις...
μαζευα και μαζευα...
εχασα και με εχασα...

ΤΕΛΟΣ...
ειπα...

κουραστηκα...
κουραστηκα να με σπαταλαω για ολους και για ολα...
ενταξει...
μαζευτηκαν πολλα...ηρθαν κι ολα μαζεμενα και δεν ειχα που να τα χωρεσω...
μετα ξεχυλισαν γυρω μου και με επνιξαν...
παλευα να βγω στην επιφανεια και παλι βουλιαζα...
μεχρι που σταματησα να παλευω και αφεθηκα σε ολο τον βυθο...
εφτασα πατο και παρακατω δεν πηγαινε...

κουραστηκα πραγματικα...
το εχω ξαναπει...οταν δινεις και δινεις καποιες φορες θελεις να παρεις κιολας...
οχι σαν επιβραβευση αλλα για να νιωσεις πως οτι δινεις εχει ανταποκριση...
να γεμισουν οι μπαταριες και παλι να ξαναδωσεις...
αλλιως δεν γινεται...αδειαζεις...και καταληγεις στον καδο των αχρηστων...
και τελικα καταλαβα πως ακομα δε θελω να καταληξω εκει...

ΤΕΛΟΣ...
ειπα...

ΕΙΜΑΙ ΚΙ ΕΓΩ ΕΔΩ...
και εχω αναγκη...
το χαδι...την αγκαλια...τον γλυκο λογο...την επιβραβευση...το ολα θα πανε καλα...
ειμαι εδω και ζητησα τοσες πολλες φορες ενα χερι να με κρατησει...
ζητησα με καθε τροπο την αγαπη να με συντροφευσει...
ζητιανεψα ενα σ'αγαπω...ναι ζητιανεψα ενα σ'αγαπω... και παλι δεν το πηρα...
ταξιδεψα και εφτασα μακρια μονο και μονο για μιαν απαντηση...και παλι δεν την ακουσα...
ισως τελικα να την ειπε καποιος αλλα να κρατησα τα αυτια μου κλειστα...

γεμισαμε φοβους και ανασφαλειες και αφησαμε το σημαντικοτερο να χαθει...
και στο φωναζα...φωναζα...παντα φωναζα...
αγαπη...αγαπη...αγαπη...
μα το μονο που καταφερα ηταν να γινω ενας γραφικος παλιατσος...
στο κεντρο μιας πλατειας να μοιραζω τις αναμνησεις μου στα πουλια για να στις στελνουν...
να προσπαθω ματαια να σε κανω να θυμηθεις και ματαια να σε καλεσω ξανα σε μενα...
και τα μονα που ηρθαν κοντα μου ηταν τα παιδια...
μου χαρισαν τα χαμογελα τους και προσπαθησαν να σκουπισουν ενα δακρυ ζωγραφισμενο...
κοιτα να δεις...τελικα μοναχα αυτα με πιστεψαν...

ΤΕΛΟΣ...
ειπα...

πεθανα και αφησα την σκια μου να ζησει...
περιπλανιοταν κι αυτη ελευθερη στα σκοταδια και μαζευε χαμενες ψυχες...
ζουσε απο αυτες κι εγω πεθαινα ξανα και ξανα...
ζητουσα ελεος κι εκεινη χαμογελουσε ηδονικα...
επαιρνε ζωη απο τον θανατο μου και κοντευε να με ξεγραψει μια και καλη...
λιγο ακομα και θα τα ειχε καταφερει...
της εδωσα απλοχερα οτι χρειαζοταν...

ΤΕΛΟΣ...
ειπα...


αγαπαω πολυ μα θελω και να αγαπιεμαι πολυ...
το ζηταω και το εχω αναγκη...
ειναι σαν νερο για μενα...και σαν τον αερα που αναπνεω...
δεν ζητησα τιποτα...τιποτα... και ισως να ηταν λαθος...
μα δεν μπορεσα ποτε να εκβιασω αισθηματα...
ειπα απλα εδω ειμαι...μην με ξεχνας...εδω ειμαι ποναω κι εγω σαν εσενα...
ποναω και παλευω αλλα κοιτα με σ'αγαπω μη με ξεχνας...
μεσα σε ολα οσα...ακομα σ'αγαπω...μην με ξεχνας...
κοιτα με...ποσο ευκολα με κανεις ευτυχισμενη μη με ξεχνας...
απο τοτε ξεχαστηκα πολλες φορες...
πιστεψα μοναχα στην ευτυχια που μπορω να χαρισω...
οχι στην ευτυχια που χρειαζομαι για να ζησω...

ο δρομος ειναι μπροστα...
μακραινει ολοενα και πιο πολυ...
περπαταω παντα ξυπολυτη και ποναω...
ολες τις πληγες τις εκανα κουβαρακια και επλεξα τον μανδυα του πονου μου...
πολλες νυχτες που κρυωνω τον φοραω και χτυπιεμαι τοσο που ματωνω...
γδυσε με σκεφτομαι...
παρε απο πανω μου τουτο το ρουχο κι ελα να γινουμε ενα...
ασε να κυλησει μεσα μου και μεσα σου ολο εκεινο που ξεχυλιζει και μας πνιγει...
απαντηση καμια...
κι ετσι ματωνω τοσο που γυρω μου ολα βαφονται κοκκινα...
φυτρωνουν λουλουδακια...
αλλα κι αυτα στεφανι θα τα κανω να στολισω τα μαλλια μου...

η μικρη...
ονειροπολα...
ρομαντικη...
εκτος πραγματικοτητας...
που δεν ξερει...
που δεν φανταζεται...
που μοναχα ονειρευεται...
και συνεχιζει να ελπιζει...

ναι αυτη η μικρη την εμαθε πρωτα απο την αναποδη την ζωη...
οι μοιρες δεν της χαριστηκαν...
η προδοσια και η λυπη εγιναν φιλες καρδιακες της...
οι νυχτες την μαγεψανε...τα ονειρα εγιναν πυλες εξοδου απο τον κινδυνο...
τα αστερια μακρινα ονειρα...

ναι αυτη η μικρη τον πονο τον φοραει επανω της...
και τα λουλουδια των πληγων στεφανι στα μαλλια...
με ολα οσα κουβαλαει στην μικρη της πλατη...
ακομα μπορει και χαμογελαει...
και συνεχιζει...
κι οποιος γουσταρει ακολουθει...
εγω εδω θα ειμαι παντα ιδια...

θελει μαγκια η ζωη και θελει και χαμογελο...
ακομα και στο δακρυ μου χαμογελο...
γιατι οσο κι αν δεν το παραδεχεσαι εσυ...οποιος κι αν εισαι εσυ...
ξερεις μεσα σου πως λεω αληθειες...
και καμια φορα ενοχλητικες...

μαγκια μου λοιπον...

ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ Η ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΟΧΘΗ...

Αποψε ποναω...
ποναω λιγο απ'ολα και λιγο για ολα...
λιγο λιγο μαζευτηκαν πολλα και μερικες νυχτες οι πολλες αληθειες
πλακωνουν τα λιγα ονειρα μου...
υστερα αυτα πεθαινουν χωρις ανασα...χωρις ποτισμα...

συνειδητοποιω αποψε πως ο ομφαλιος λωρος δεν ειναι ενας...
ειναι πολλοι και κοβοντε το ιδιο αποτομα παντα...
μαθαινεις σε μια σιγουρια...σε μια ζεστασια που ενιοτε σου φαινεται και βαρετη...
κι επειτα ξαφνικα καποιος σε πεταει εξω απο ολα αυτα και σου λεει οριστε...το αγνωστο ειναι μπροστα σου...ετοιμο να το κατακτησεις...
αναρωτιεσαι αν θες...αν σε δελεαζει η' αν τελικα σε τρομαζει...
και τοτε κλαις...παντα κλαις...ειναι η φυσικη αντιδραση...

αποψε ολα φανταζουν αβεβαια...
φιλοι...ερωτες...αγαπη...εσυ...
ολα διασταυρωνονται σε ενα μονοπατι... αλλα τα μονοπατια ειναι μαγεμενα...
ακομα δεν εχω μαθει ποιον δρομο να διαλεγω...την εννοια σωστο και λαθος δεν εμαθα ποτε...
σε ποιο βρισκω την ψυχη μου και σε ποιο την χανω...;
μια ζωη ακολουθωντας την καρδια φτανω σε αδιεξοδα σε τουτο τον κοσμο...

κι εσυ επιμενεις να μου ανοιγεις παραθυρα αλλα να τραβας την κουρτινα...
δεν εχω θεα ματια μου ετσι...
προς τα που να κοιταξω να δω αν ερχεσαι...;να δω κοιτας προς τα εμενα...;
και ξερεις...ξερεις τοσο καλα πως με ενα τραβηγμα σου εγω βλεπω τον ηλιο και ωρες ωρες αναρωτιεμαι γιατι επιλεγεις να μου δειχνεις τα σκοταδια...;
τι πρεπει να δω εκει και δεν το καταλαβαινω ακομα...;γιατι μαλλον κατι πρεπει να δω...

περιμενω το παραπανω...εκεινο που κανει την διαφορα και μας φερνει και παλι κοντα...
περιμενω και σου λεω περιμενε κι εσυ μαζι μου...ομως δεν ξερω αν θες...αν καρτερεις οπως κι εγω μια ενωση οπως εκεινες τις αλλοτινες...
περιμενω την αλλαγη που θα με φερει κοντα σου οπως τοτε...κι ας ειναι βουτια στο αγνωστο με σενα να σιωπας...κι ας τρεμω στα σκοταδια...κι ας φοβαμαι τις σιωπες...
περιμενω...εκεινη την στροφη που μετα απο την ζαλη θα βρισκομαι στην αγκαλια σου...
ειναι κακο να σ'αγαπω τοσο πολυ...;

θες να περιμενεις κι εσυ μετρωντας μαζι μου σου λεω...;
τι να μετρησουμε δεν ξερω...ποσες πληγες χαραχτηκαν ουτε αυτο το ξερω...
αυτο το παραμυθι δεν εχει νοημα ουτε ηθικο διδαγμα...
ειναι οι σκεψεις μιας νυχτας ανοιξιατικης...
ειναι η ελλειψη της σιγουριας και ενας φοβος που γενναει ακομα χιλιους...

ειναι που οταν περνας στην απεναντι οχθη τιποτα δεν ειναι ιδιο πια...
κατι αλλαζει χωρις να ξερεις ακριβως τι ειναι αυτο...
και το χειροτερο ειναι πως την βουτια δεν την κανεις μονος...
καποιος σε ριχνει με το ζορι στη θαλασσα,χωρις σωσιβιο και κατευθειαν στα βαθια...
κολυμπα λεει προστακτικα...
κολυμπα και αν φτασεις απεναντι κατι θα εχει κερδιθει...χωρις να λογαριασει εκεινα που χανονται στα κυμματα...

α!μη μου πεις για τα φτερα μου...
αυτα δεν ξερω πια τι εχουν γινει...
καθε που πανε να ξεπροβαλουν καποιο αορατο μαχαιρι τα κοβει...
μαλλον ειναι ενα παιχνιδι που ακομα τους κανονες δεν εμαθα...
πονανε και μαζευονται πισω στην πλατη μου...
μεχρι να επουλωθει αλλη μια πληγη...
α!μη με ρωτησεις ποσες αντεχω ακομα...
μαλλον θα ειναι καποιο παιχνιδι αντοχης που δεν μου προτειναν ρολο...
απλα επιλεχτηκα να παιξω...
κατι σαν αβουλο πιονι σε μια σκακιερα χωρις τελος...

δεν ξερω...
παρα το οτι ακομα ειμαι βρεγμενη...
κρυωνω και ποναω...και φοβαμαι...
και κολυμπαω χωρις προορισμο...χωρις να ξερω τι θα κερδισω και τι θα χασω...

αποψε ειμαι ετσι...
ισως αυριο ολα να ειναι αλλιως...
αλλα καθε βραδυ κουραστηκα να κλεινω τα ματια με ενα ισως...
παντα επανω σε κυμματα που δεν λενε να ησυχασουν...

α!μη μου δινεις σημασια...
δεν ειμαι τιποτα παραπανω απο μια ονειροπολα...
που εμαθε να μετραει πληγες και μνημες...
να μιλαει στα γεματα φεγγαρια και να ψιθυριζει ευχες...
να περιμενει στο αγνωστο εναν ηλιο που δεν της εταξε κανεις...
απλα και μονο ελπιζοντας...
τιποτα παραπανω δεν ειμαι...

ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ...

"Kαλησπερα...δεν με ξερεις αλλα καμια φορα νιωθω πως γραφεις για μενα...
ηθελα μια χαρη...εγω κι εκεινος...μια ιστορια που με ποναει...
νομιζεις πως μας αξιζει ενα παραμυθι...;"

αυτα ηταν τα λογια της Ιωαννας...
μιας κοπελας που δεν γνωριζομαστε αλλα αποφασισε να μου στειλει ενα μειλ...
ζητωντας να γραψω το δικο της παραμυθι...
πιστευω πως σε ολους μας αξιζει ενα παραμυθι...η' και πολλα...πως θα μπορουσα να αρνηθω στην Ιωαννα ενα παραμυθι...
η ιστορια της λοιπον ειναι καπως ετσι...

Η Ιωαννα και ο Γιαννης γνωριστηκαν στα φοιτητικα τους χρονια...
η σχεση τους ξεκινησε σαν φιλικη περνωντας ομως ο καιρος εξελιχθηκε ερωτικα...
εκεινη ενιωσε περιεργα με αυτον το ανθρωπο...σχεσεις ειχε ξανακανει ομως στον Γιαννη εβλεπε κατι το διαφορετικο...
την κοιτουσε στα ματια και πριν εκεινη προλαβει να πει τι ηθελε της το ελεγε αυτος...
οταν κατι τετοιο συμβαινει αναμεσα σε δυο ανθρωπους ποτε δεν περναει απαρατηρητο σε κανεναν απο τους δυο...

οι δυο τους αφου εζησαν καποιο διαστημα μαζι τελικα χωρισαν...
οι λογοι ως συνηθως σε τετοιες ιστοριες πλανιουντε στον αερα και καμια σαφη απαντηση δεν δινουν...

η Ιωαννα ερωτευμενη ακομα με τον Γιαννη αποφασισε να σταθει διπλα του σε καθε αποφαση...εμφανης και αφανης ηρωας μεχρι εκεινος να ανοιξει τα ματια του και να καταλαβει ποσο πολυ τον αγαπαει...
ειχε παρει την αποφαση της...θα αφηνε εγωισμους στην ακρη και θα περιμενε αφου εκεινος ηταν που κρατουσε την καρδια της...

καπως ετσι περνουσαν τα χρονια...
ο Γιαννης εκανε την ζωη του...ζουσε για οσα θα του εφερνε αυτη και η Ιωαννα ζουσε για τον Γιαννη και για την στιγμη που η ζωη θα της τον εφερνε πισω...

ηταν το τελος της φοιτητικης ζωης...
τα χρονια ειχαν περασει και ο καθενας θα γυριζε στο μερος που ηταν το σπιτι του...
εκεινο το τελευταιο βραδυ λοιπον ο Γιαννης ειπε στην Ιωαννα αυτο που 4 χρονια περιμενε να ακουσει...της ειπε σ'αγαπω...
μετα ο καθενας τραβηξε τον δρομο του...μεχρι που ξαναβρεθηκαν μετα απο καποιους μηνες στο ιδιο μερος...στο ιδιο εκεινο μερος που ξεκινησε μια αγαπη...

ο Γιαννης της ειπε πως ειναι πολυ ερωτευμενος μαζι της...πως δεν μπορει να την ξαναχασει...
η Ιωαννα επιτελους μετα απο χρονια ζουσε εκεινο που ονειρευοταν...τι να του απαντησει...;τι να του εξηγησει...;τον κρατουσε αγκαλια και τον φιλουσε συνεχεια μη μπορωντας να πιστεψει αν ειναι αληθεια η' ονειρο...
ενιωθε για εκεινον βαθια συναισθηματα...δεν τον εβλεπε μονο σαν εραστη...τον ενιωθε φιλο της...πατερα...αδερφο της...
ολα αυτα ειχαν ριζωσει μεσα της και ειχαν γινει κομματι του εαυτου της...
ο Γιαννης ηταν κομματι του σωματος και της ψυχης της...

ξυπνουσαν στη διαρκεια της νυχτας και χαζευαν ο ενας τον αλλο...
ποσο περιεργο τους φαινονταν που μπορουσαν να λενε ελευθερα το σ'αγαπω πια...
ο Γιαννης της ειπε μια ιστορια που ειχε ακουσει απο τον πατερα του...

"οταν δυο ανθρωποι ειναι φτιαγμενοι ο ενας για τον αλλο το αρωμα του φιλιου τους πλανιεται στον χωρο..."
ετσι νιωθω κι εγω για σενα της ειπε...κουβαλαω το αρωμα του φιλιου μας μαζι μου και ξερω πως εσυ εισαι η μια και μοναδικη για μενα...ξερω πως μια μερα θα ενωσουμε τις ζωες μας...
ετσι της ειπε...
εξι μηνες μετα αρνηθηκε την αγαπη του στην Ιωαννα...
οι λογοι αλλη μια φορα πλανιονταν στον αερα...

η Ιωαννα επεσε στην κολαση απο το χερι του Γιαννη αλλη μια φορα...
αυτη τη φορα πιο βαθια απο την πρωτη...
πως να ζησει διχως του ξανα...;πως μετα απο τον παραδεισο να ξαναγυρισεις στην κολαση...;
μαζεψε τα κομματια της στο ονομα αυτου που πιστευε...στη δυναμη που της εδινε αυτο που μολις ειχε ζησει...
σηκωθηκε...
πιστεψε στην αγαπη που του ειχε και σηκωθηκε...
αλλη μια φορα ειπε...αλλη μια φορα θα παραμερισω τα παντα και θα ζησω περιμενοντας τον Γιαννη...να καταλαβει ποσο τον αγαπω...
πηγε να τον βρει εκει που μενει αρκετες φορες...καθε που πηγαινε οι στιγμες που ζουσαν ηταν ονειρικες...μερες και νυχτες ο ενας στον ερωτα του αλλου βυθιζοταν...κι ολα ηταν μαγικα...
εκεινη δεν ρωτουσε γιατι...
εκεινος της ελεγε πως υπαρχει αποσταση μεταξυ τους...πως υπαρχει η ζωη που εχουν να ζησουν χωριστα αλλα μια μερα θα ειναι ξανα μαζι...

την τελευταια φορα που πηγε να τον βρει εκεινος ηταν με μια αλλη κοπελα...
η Ιωαννα ξερει πως δεν ειναι ερωτευμενος μαζι της...εμαθε πια να τον διαβαζει...
εκαναν ερωτα οπως παλια...την εσφιξε στην αγκαλια του και το αρωμα του φιλιου τους πλανηθηκε στον αερα...
εκανε μια σβουρα γυρω τους και αφησε μια υποσχεση για το μελλον...
ο Γιαννης δακρυσε μπροστα στα λογια της Ιωαννας...λογια αγαπης αληθινης...
γιατι δεν μου τα ειπες ποτε ολα αυτα την ρωτησε...;
δεν εχει σημασια αγαπη μου απο εδω και περα θα ειμαστε μαζι και θα στα λεω καθε μερα...απαντησε η Ιωαννα...

ομως ο Γιαννης χωρισε με την Ιωαννα ακομα μια φορα...
εκεινη το μονο που του ειπε ειναι πως λυπαται γιατι ειναι τοσο ομορφο να αγαπας καποιον τοσο πολυ που θα εδινες και την ζωη σου για εκεινον...
εκεινος της απαντησε πως θα εδινε την ζωη του για εκεινη...μα ξερει πως αν το κανει τοτε εκεινη δεν θα εχει να ελπιζει σε τιποτα...μιας που οι καρδιες τους ειναι ενωμενες για παντα...

"τωρα ειμαι μονη μου...δεν θελω να με αγγιζουν αλλα χερια...δεν θελω αλλες αγκαλιες...
ειμαι εδω και περιμενω να φανει χωρις να τον ενοχλω...περιμενω η μυρωδια του φιλιου μας να τον οδηγησει ξανα σε μενα...
εμαθα να ειμαι ευτυχισμενη με πολυ απλα πραγματα...αν ομως δεν ειναι εκεινος εδω να τα μοιραστει μαζι μου δεν εχουν νοημα... ποναω...
αναρωτιεμαι γιατι να ποναει τοσο η αγαπη...;
χωρις εκεινον ειμαι μονη μου...
εχω ευχηθει να μπορουσε καποιος να μας χωρισει ωστε να βρω λυτρωση...καποιος να φυλακισει τις δυο ψυχες μας σε ενα σωμα ωστε να ειναι μαζι...
μιλαμε με τα ματια...μιλανε οι ψυχες μας...δεν ξερω αλλα νομιζω πως ειναι σπανιο αυτο αναμεσα σε δυο ανθρωπους...
δεν εχω παρα να περιμενω...και να ελπιζω...
πως τα ονειρα μου και τα ονειρα του κοιμουντε στο ιδιο μαξιλαρι..."

αυτη ειναι η ιστορια της Ιωαννας...
μιας γυναικας που ξερει την δυναμη της αγαπης και πιστευει σε αυτην...
καποιος θα μπορουσε να πει οτι εμεινε κολημενη σε εναν αντρα...οτι θα μπορουσε να κοιταξει την ζωη της και να προχωρησει...
ολα αυτα θα τα ελεγε καποιος που δεν αγαπησε αληθινα...που δεν ενιωσε την ψυχη του να συναντα το αλλο της μισο...
η Ιωαννα πιστευει πως μια μερα θα ειναι μαζι με τον Γιαννη...
γιατι τον αγαπησε απο την πρωτη στιγμη και γιατι πιστεψε με ολη της την καρδια πως αυτος ειναι για εκεινη κι εκεινη γι αυτον...

ευχομαι ολοψυχα μια μερα το παραμυθι τους να εχει ευτυχισμενο τελος!
τα δακρυα που εχυσε μακρια του να γινουν ομορφα διαμαντακια στον ουρανο...
τα ονειρα τους να ξυπνησουν στο ιδιο μαξιλαρι και να γινουν πραγματικοτητα σε μια κοινη ζωη...!

Ιωαννα μου...
οποιος πιστευει στην αγαπη πιστευει κι εκεινη σε αυτον...!
μπορει καμια φορα να ποναει αλλα οπως λεει και το τραγουδι...καπου αναβλυζει ευωδιες φιλιων...
αυτο το παραμυθι για σενα...!!!