Δευτέρα 31 Αυγούστου 2009

ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ...




Ενα παραπονο και ενα δακρυ...

φθινοπωρο...μαζευω τα σανδαλια και μαθαινω απο την αρχη να δενω κορδονια στα κλειστα μου παπουτσια...
φυλακιζεται η ελευθερια των ονειρων στα παγια δεδομενα...;

βρεχει...
λυγιζει ο ουρανος στον αποχαιρετισμο μας...
ενα...δυο...τρεια βηματα χωρις το χερι σου να κραταει το δικο μου...
οσα βηματα κι αν βαδισω μονη δεν απομακρυνομαι απο σενα...

δινη σκεψεων γυρναει ξανα και ξανα στον ιδιο κυκλο...
ουτε κλεινει,ουτε και ανοιγει...αιωνιος κυκλος που δεν ολοκληρωνεται ποτε...

στην αρχη καθε εποχης ματωνω τα σεντονια μου...
μουσκευω τις αντοχες μου...
αγκιστρωνω τα θελω μου στα αστερια...
σκιζω το κορμι στα δυο...
χαμηλωνω το βλεμμα...
υστερα συνηθιζω...

πως σκοτεινιαζει ο ουρανος ξαφνικα...;
πως αρχιζουν τα φυλλα να κιτρινιζουν...;
πως εναλλασεται ο ηλιος με την βροχη...;
πως να αντεξω παλι...;

αποψε η σκεψη μου δεν βρισκει ακρη...
αποψε λυγισε η αντοχη...

θα βαλω να πιω...να μεθυσω τα γιατι μου...
να θολωσω τον πονο μου...
να ζαλισω το μυαλο να μην σκεφτεται...
τις λιγες μερες πριν...τις λιγες μερες μετα...
τα χρονια που περασαν στο ιδιο γκρι μοτιβο...

τα κιτρινισμενα μου γραμματα φευγουν μαζι με τα χελιδονια αποψε...
για αλλη γη...
και ισως στον δρομο να αφεθουν σε οποια καρδια τα φωναξει...
παντα ιδια...παντα δικα σου...παντα με παραπονο...παντα διχως να φταιω...παντα διχως να φταις...παντα μονη...παντα μονος...παντα μαζι...

στα βλεφαρα μαζεψα ολο το φθινοπωρο...
και στην καρδια λιγο καλοκαιρι που προλαβε να φωλιασει...
δεν ξερω πως θα φτασει παλι να καλυψει τοσο μεγαλο χειμωνα...

τι κι αν εμαθα απο μικρη να μετραω τις εποχες...
εκεινος ο ρημαδης ο χιονιας οσο κι αν λεω πως παντα θα ειμαι ετοιμη...
παντα απροετοιμαστη με βρισκει...

στην αρχη καθε εποχης τρομαζω...
μετα συνηθιζω...

Πέμπτη 27 Αυγούστου 2009

ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΙΗΓΗΘΩ ΤΕΤΟΙΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ...



Για τις φωτιες καθε χρονο...

Για τα υπεροχα σπιτακια που χτιζονται στη θεση των δεντρων...

Για τους εκπροσωπους Του Θεου που μας γεμιζουν δυναμη...

Για τους λογους που μας κανουν κι απεχουμε απο καθε εκκλησια...

Για τους ασθενεις που αργοπεθαινουν διχως φροντιδα...

Για τα νοσοκομεια που δεν ειχαν αιμα για μεταγγιση...!!!

Για τους γιατρους που αφιλοκερδως βοηθαν τον συνανθρωπο...

Για τα παιδια που σκοτωνονται "κατα λαθος" στους δρομους...

Για τα παιδια που κακοποιουνται με μια δικαιολογια...

Για τα παιδια με ιδιαιτερα χαρισματα που δεν τους χαριζεται ενα ιδρυμα να τα καθοδηγει...

Για τα παιδια με ιδιαιτερες ικανοτητες που δεν τους δινεται δωρεαν ενας ειδικος παιδαγωγος...

Για τους παιδαγωγους,νοσηλευτες,γιατρους... που γινονται καθαριστες γιατι δεν υπαρχουν αναλογες θεσεις...

Για την γριπη των πτηνων,χοιρων,τις τρελλες αγελαδες και καθε τι νεο που εμφανιζεται...

Για τον μαζικο εμβολιασμο που δεν πρεπει να παραλειψουμε...αν θελουμε να σωθουμε...
Για την τηρηση των νομων με τους καλυτερους τροπους...
Για την πλουσιοπαροχη ζωη μερικων...

Για την βιοπαλη καποιων αλλων...

Για τα δικαιωματα που δεν ειναι για ολους ιδια...

Για τις υποχρεωσεις που βαραινουν τους λιγους...

Για ολα αυτα και αλλα τοσα...

Αληθεια τι θα πουμε...;




ΤΟΥΣ ΕΧΩ ΒΑΡΕΘΕΙ...

Τις κρύες γυναίκες που με χαϊδεύουν
τους ψευτοφίλους που με κολακεύουν
που απ’ τους άλλους θεν παλικαριά
κι οι ίδιοι όλο λερώνουν τα βρακιά
σ’ αυτήν την πόλη που στα δυο έχει σκιστεί
Τους έχω βαρεθεί

Και πέστε μου αξίζει μια πεντάρα
των γραφειοκρατών η φάρα
στήνει με ζήλο περισσό
στο σβέρκο του λαού χορό
στης ιστορίας τον χοντρό το κινητή
Την έχω σιχαθεί

Και τι θα χάναμε χωρίς αυτούς όλους
τους Γερμανούς τους προφεσόρους
που καλύτερα θα ξέρανε πολλά
αν δεν γεμίζαν ολοένα την κοιλιά
υπαλληλίσκοι φοβητσιάρηδες, δούλοι παχιοί
Τους έχω βαρεθεί

Κι οι δάσκαλοι της νεολαίας γδαρτάδες
κόβουν στα μέτρα τους, τους μαθητάδες
κάθε σημαίας πλαισιώνουν τους ιστούς
με ιδεώδεις υποτακτικούς
που είναι στο μυαλό νωθροί
μα υπακοή έχουν περισσή
Τους έχω βαρεθεί

Κι ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος
κέρδος ποτέ μα από παθήματα χορτάτος
που συνηθίζει στην κάθε βρωμιά
αρκεί να έχει γεμάτο τον ντορβά
κι επαναστάσεις στα όνειρά του αναζητεί
Τον έχω βαρεθεί

Κι οι ποιητές με χέρι υγρό
υμνούνε της πατρίδας τον χαμό
κάνουν με θέρμη τα στοιχειά στιχάκια
με τους σοφούς του κράτους τα ‘χουνε πλακάκια
σαν χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί
Τους έχω σιχαθεί

Σαν χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί
Τους έχω σιχαθεί

Στίχοι: Δημ. Κούρτοβικ

Μουσική: Θ. Μικρούτσικος-Wolf Bierman


Συγνωμη...ξερω πως δεν σας εχω συνηθισει σε τετοιου ειδους αναρτησεις...

συνειδητα παντα απεχω να κανω αναφορες στην επικαιροτητα για τους δικους μου λογους...

σημερα με ωθησε καποιο γεγονος...

μακαρι να ηταν παραμυθι...και το γεγονος και ολα τα παραπανω...

παραμυθι απο εκεινα που δεν ειναι αληθινα...

Πέμπτη 20 Αυγούστου 2009

ΔΩΣΤΟΥ ΚΛΩΤΣΟ ΝΑ ΓΥΡΙΣΕΙ...ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΝΑ ΑΡΧΙΝΙΣΕΙ...


ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ...

φτανουν καποτε στιγμες που ξεχυλιζουν το μεσα μας...
αναρωτιεσαι σκοπο υπαρξης...αναρωτιεσαι την υπαρξη την ιδια...
πλημμυριζεις ενοχες...θλιψη...πονο...αγωνια...ολα γυρω μαυριζουν...
κανεις και τιποτα δεν μπορει να σου αλλαξει γνωμη οτι αυριο ισως ολα να ειναι καλυτερα...
το καλυτερο για σενα δεν υπαρχει τωρα...
μπερδευεσαι...πεφτεις και δεν θες να σηκωθεις...
ματαια ολα...ματαιη η καθε προσπαθεια...ξενοι οι δικοι σου...πιο ξενοι κι απο τους ξενους...
αδειαζεις...
καπως ετσι αδειασα κι εγω...

τα ειδα ολα ματαια...
ο πονος υπερχυλισε...η αγωνια εφτασε στο αποκορυφωμα της...
καθε προσπαθεια για αναβαση απο τον πατο φαινοταν αβασταχτη...
τα χερια ξενα...τα χαμογελα ψευτικα...οι ανθρωποι μονοι...ξενοι...αποξενωμενοι...
η αγαπη παντα εκει αλλα δεν ηθελα να δωσω αλλη...
ενιωσε κι αυτη να ξοδευετε ματαια...σαν να μη αναγνωριζεται και ντραπηκε την τοση της δοτικοτητα...

ποιος...;που...;ποτε...;γιατι...;
κι αν...;κι αν δεν...;και οταν θα...;κι αν δεν θα...;
δεν αντεχω αλλα αναπαντητα ερωτηματα...
κρατησα στα χερια μου ζωη και θανατο μαζι...
εκλεισα τα ματια και ενιωσα...
η ζωη φανταζε βαρια...ο θανατος ελαφρυς...
η ζωη φανταζε μαυρη...ο θανατος λευκος...
η ζωη υποσχοταν πονο...ο θανατος λυτρωση...
πλησιασα τον θανατο...λιγο ακομα...κι ακομα λιγο...του χαμογελασα...
του απλωσα το χερι κι ημουν ετοιμη να τον αφησω να με κρατησει και να βαδισουμε μαζι...
και τοτε απο το πουθενα ενα αλλο αγαπημενο χερι τον εσπρωξε μακρια...
σηκωσε ψηλα το χερι που κρατουσε τη ζωη και η βολτα μου ματαιωθηκε...

ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ..."ΑΠΟΛΟΓΙΑ"

μερικοι επιμενουν να μην βλεπουν...
το λιγο διαφορετικο απο εκεινους τους φανταζει ξενο...περιεργο...συνηθως υποπτο...

αγαπας πολυ αρα εισαι ανασφαλης...
εισαι ευαισθητος αρα εισαι μαλθακος...
εισαι δυνατος αρα εισαι πληγωμενος...
κλαις...εισαι αδυναμος...
γελας...εισαι αναισθητος...
νιωθεις ενοχες αρα κατι κρυβεις...
πλησιαζεις καποιον αρα με σκοπο πονηρο...
δεν πλησιαζεις καποιον εισαι αντικοινωνικος...

ε λοιπον ΤΕΡΜΑ πια με τις ταμπελες...
εισαι αυτος που θελεις να εισαι διχως να σκεφτεσαι καθε μια κινηση πως θα φανει...
αμα θελω να κλαψω θα κλαψω κι ας φανω αδυναμη...
αν μου τη δωσει θα παρω καποιον τηλεφωνο απλα επειδη μου ελειψε και θα πω "γεια...μου ελειψες"...αν ειναι γυναικα ολα καλα κι αν ειναι αντρας ε! απλα μου ελειψες βρε αδερφε...δεν σημαινει πως σε γουσταρω...ΑΠΛΑ μου ελειψες...

αμα θελω να γελασω θα γελασω...
δεν θα νιωσω ενοχες επειδη γελαω ενω απο πισω μου παιζεται ενα δραμα...
πειραζει να εχω το δικαιωμα παρα το δραμα να γελασω και να μην φανω αναισθητη...;
ωραια κι ας φανω...εγω μια φορα θα γελασω...

αν με πιασουν οι ευαισθησιες μου θελω αγκαλιες και στοργη...
απο σενα,κι απο σενα κι απο σενα...κι εσενα...
υπαρχουν και οι στιγμες που θελεις να κλαψεις και να παραπονεθεις και να γκρινιαξεις για τα στραβα και να σε φροντισει καποιος αλλος...να αφεθεις λιγο...
λοιπον οποτε το εχω αναγκη θελω την φροντιδα...ειμαι μαλθακη...;ας ειμαι εγω την θελω...

θελω να λεω σ'αγαπω σε οποιον μου βγαινει και γουσταρω...
χωρις να σκεφτω μηπως το παρεξηγησει...;μηπως ειναι νωρις...;μηπως σκεφτει αλλο απο αυτο που εννοω...;μηπως η σχεση της δεν παει καλα και θελει τιποτε αλλο...;μηπως την πληγωσανε πολυ και ψαχνει αποκουμπι...;ΟΧΙ...οχι ρε φιλε...θελω ΑΠΛΑ να πω οτι σ'αγαπω...
ποσο δυσκολο και περιεργο και υποπτο σου κανει αυτο...;τοσο πια γιναμε ξενοι μεταξυ μας...;τοσο ασχημο ειναι να πεις σε καποιον οτι τον αγαπας...;ερωτικα...φιλικα...ανθρωπινα...!
λοιπον θα λεω σ'αγαπω οποτε θελω σε οποιον θελω αν το νιωσω...θα φανω καπως...;
ας φανω...εγω μια φορα θα το κανω...

ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ...

σαν απαντηση στο προηγουμενο παραμυθι...
θελω να πω ενα μεγαλο ευχαριστω σε καθεναν ξεχωριστα...

καποια σχολια με συγκινησαν παρα πολυ...παρα πολυ ομως...γιατι ενιωσα την αληθεια τους...ολα τα σχολια μου αφησαν πανεμορφη αισθηση...
ελαβα mail ανθρωπων που δεν ειχαν αφησει ποτε σχολιο στα παραμυθια και ομως τα διαβαζαν...σας ευχαριστω!ηταν απο τα ωραιοτερα mail που εχω διαβασει και ηταν σαν να ειχατε αφησει χιλια σχολια στα παραμυθια...σημασια δεν εχουν τα σχολια απλα για να αφηνονται...μπορει καποιος να μας διαβαζει και να του αρεσει αυτο...να βρισκει κατι μεσα σε ενα κειμενο η' ενα παραμυθι...αυτο ειναι ομορφο και ειναι κατι που αξιζει κι ας μην μπει στην διαδικασια να γραψει...
υπηρχαν ανθρωποι που πηραν τηλεφωνα...που ανησυχησαν...που τελος παντων εδειξαν νοιαξιμο...
σας ευχαριστω...απο καρδιας...εσενα...κι εσενα...κι εσενα,κι εσενα...και σενα...

ναι υπαρχουν ψυχουλες πισω απο τα πληκτρολογια...ομορφες κι ευαισθητες και αληθινες...

μερικοι απο εσας δεν με ξερετε τοσο καλα...ξερετε ορισμενα γεγονοτα της ζωης μου και καποια παγια γεγονοτα...ετσι καμια φορα η γραφη μου,τα παραμυθια μου και οι ιστοριες μου σας φαινονται περιεργες...
αλλοι παλι...πιο λιγοι με ξερετε καλα...κι ετσι δεν σας φαινεται τιποτα περιεργο απο οσα γραφω...

εν ολιγοις ειμαι εγω περιεργη...αντιλαμβανομαι με εναν δικο μου τροπο τα γεγονοτα...την ζωη...τις καταστασεις...τον ερωτα...την αγαπη...την φιλια...τους ανθρωπους...
λοιπον οι ταμπελες ρομαντικη,ονειροπολα,υπερευαισθητη,καταθλιπτικη,ποιητικη κλπ κλπ δεν μου ταιριαζουν...
ειμαι απλα εγω...γραφω οπως αισθανομαι...αν σημερα αισθανομαι χαλια θα γραψω τα μαυρα μου χαλια...αν αυριο κατι γινει και μου δωσει χαρα θα γραψω για την χαρα...
στο φιναλε...αν σε καποιον αρεσω με διαβαζει...αν δεν αρεσω μην με διαβαζετε...
ειναι απλο το συγκεκριμενο...
αλλες παλι καταστασεις της ζωης ειναι πολυπλοκες και ετσι θα μεινουν...
δεν σημαινει βεβαια πως δεν ειναι αληθινες...

καπως ετσι θελω να καταληξω πως τα παραμυθια ειναι εδω...
γυρισαν και θα παραμεινουν για οσο...
αν ειναι αληθινα...;αν τα αισθανεστε αληθινα τοτε ειναι...
αν ειναι αποκυημα φαντασιας...;αν θελετε να ειναι τοτε ειναι...
δεν υπαρχει παντα λογος να αναλυουμε τα πραγματα τοσο πολυ...
γραφω οπως αισθανομα και η μοναδικη αληθεια ειναι αυτη...

ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΜΕΡΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟ..."ΛΟΓΟΙ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ"

μου λειψατε αυτη ειναι η αληθεια...
μου ελειψε το παρεακι το εδω...το σμιξιμο των ψυχων μεσα απο λεξεις και τα συναισθηματα που γενναν αυτες οι λεξεις...

οχι δεν βρηκα απαντησεις στο μικρο διαστημα που ελειψα για ολα...
αλλα θα συνεχισω να ψαχνω και χωρις να λειπω...
οχι δεν ειναι τωρα ολα ροδινα και γαληνια...αν ελεγα πως ηταν τοτε αυτο δεν θα ηταν παραμυθι αλλα παραμυθιασμα πρωτα για μενα και μετα για εσας...
αλλα θα συνεχισω μαλλον να προσπαθω...

εκει στην προσπαθεια λοιπον πριν 2 μερες χτυπησε το τηλεφωνο...
κι αυτος ηταν ενας ακομα λογος επιστροφης...κατι που μου θυμισε πως ακομα πιστευω στα παραμυθια που βγαινουν αληθινα...οσο απιστευτο κι αν φαινεται...
ο λογος αυτος ειναι το παρακατω παραμυθι...

ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΜΕ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΤΕΛΟΣ...!!!

οσοι θυμαστε καποια στιγμη τον Δεκεμβριο ειχα γραψει το παραμυθι εκεινου και εκεινης!
ενα παραμυθι μιας αγαπης αληθινης και απιστευτης...!!!
λοιπον τωρα με την αδεια των δυο τους σας γραφω την συνεχεια και το τελος αυτου του παραμυθιου...με καποια στοιχεια που τοτε δεν μπορουσα να αναφερω μιας και εκεινο το παραμυθι ειχε αφηγηθει σε μενα μοναχα η κοπελα σε στιγμη περιεργη και χωρις να πιστευει στη συνεχεια του...
διαβαστε πρωτα το παραμυθι τους επανω...και μετα θα καταλαβετε τα οσα γραφω παρακατω...

οι δυο τους γνωριστηκαν μεσω μιας περιεργης αλληλογραφιας...μεσω ιντερνετ...
γνωριστηκαν με ψευδωνυμα σε ενα φορουμ που αφορουσε τον καρκινο...
εκεινη εψαχνε καποιες πληροφοριες για τον πατερα της που μολις ειχε νοσησει κι εκεινος ειχε ο ιδιος καρκινο...
αλλαξα την ιστορια τους αρκετα σε εκεινο το παραμυθι σαν επιθυμια της κοπελας που τοτε ηθελε απλα να φανει το ανεκπληρωτο του ερωτα τους...η επιθυμια τους να ειναι μαζι αλλα το απαγορευτικο της ζωης που δεν τους το επετρεπε...

ειναι αληθεια πως ηταν απο διαφορετικες πολεις...εκεινη απο εδω θεσσαλονικη κι εκεινος απο Αλεξανδρουπολη...
ομως δεν ερχοταν στην πολη της για δουλεια αλλα για χημειοθεραπειες...και καθε φορα που εκεινος ερχοταν εκεινη ηταν διπλα του...εκεινος δεν εμενε 3 μερες αλλα 3 βδομαδες...εκανε τις θεραπειες και μετα επρεπε να κατσει ενα διαστημα στην πολη της για να τον παρακολουθουν οι γιατροι του...
σε αυτο το διαστημα περα απο τις παρενεργειες που εκεινος βιωνε,περα απο τα ασχημα συναισθηματα και την ασχημη κατασταση του ζουσαν συγχρονως εναν ερωτα...εναν μοναδικο και περιεργο ερωτα...
μετα εκεινος εφευγε...εκεινη περιμενε ποτε θα ξαναρθει...μιλουσαν μεσω ιντερνετ και μεσω μυνηματων και μεσω τηλεφωνου...
ανταλλασαν τραγουδια και μυνηματα αγαπης αλλα...
εκεινος φοβοταν για την ζωη του...εκεινη φοβοταν για εκεινον και για τον πατερα της που επασχε ακριβως απο το ιδιο ειδος καρκινου με εκεινον...

καποτε σε ενα γεματο φεγγαρι ανταλλαξαν ορκους αγαπης με δυο απλα δαχτυλιδια που εγραψαν ο ενας το ονομα του αλλου μεσα και την ημερομηνια που ειχαν πρωτομιλησει...
για να τιμησουν την αγαπη τους...τον ερωτα τους...

την βοθησε πολυ...την προετοιμασε για οσα επρεπε να περιμενει...για οσα θα περνουσε στο πλαι ενος καρκινοπαθη...και συγχρονως της μαθαινε πως η σχεση τους οσο κι αν ηταν αληθινη δεν μπορουσε να οδηγησει πουθενα...
οχι πως δεν ηταν αισιοδοξος σαν ανθρωπος αλλα πιο προσγειωμενος απο εκεινη που εκανε ονειρα για μια μελλοντικη κοινη ζωη...
της ελεγε πολυ συχνα πως ενδεχεται εκεινος να πεθανει...εκεινη ουτε που ηθελε να ακουει ενα τετοιο ενδεχομενο...γιατι τα ελεγε αυτα...;αφου πηγαινε καλα...αφου ηταν εκεινη κοντα του...αφου αγαπιοντουσταν...
ναι μα...ποιος μπορει να κατηγορησει εναν ανθρωπου που πασχει απο αυτη την ασθενεια αν σκεφτεται και ετσι...ποιος μπορει να του βγαλει απο το μυαλο πως κι αυτο μπορει να συμβει...

την αγαπουσε παρα πολυ...ηταν απροσμενο δωρο στη ζωη του και στην κατασταση του...
αλλα πως θα μπορουσε να την φυλακισει κοντα του αφου εκεινος μπορει να εφευγε...
απομακρυνθηκε σιγα σιγα...ηθελε να την κανει να σταματησει να τον αγαπα...ηθελε ισως να βρει καποιον αλλο...ηθελε να μην ελπιζει σε αυτον...
κι απ'την αλλη ποσο πολυ την αγαπουσε...ποσο πολυ υπεφερε οταν ενιωθε το ποσο την πονουσε καθως την εδιωχνε μακρια του...
πηρε την ευθυνη επανω του για την σχεση τους...δεν επρεπε να αφησω να δεθουμε...δεν επρεπε να επιτρεψω στον εαυτο μου να αγαπησει και να αγαπηθει σε μια τετοια κατασταση...μα δεν σκεφτομουν λογικα...πως να σκεφτω λογικα οταν βλεποντας την ενιωσα σαν να την ξερω χρονια...
οταν μιλουσαμε με τετοια οικειοτητα σαν δυο φιλοι απο παλια που τους συνδεουν δεσμοι δυνατοι...
ποσους θα πληγωναμε εκτος απο τους εαυτους μας αν αποφασιζαμε να ειμασταν μαζι...;ποσοι θα αντεχαν μια τετοια κατασταση απο την δικη μου και την δικη της οικογενεια...;

μαζεψε τις δυναμεις του...και μετα τις τελευταιες του θεραπειες της ειπε πως δεν θα ξαναρθει...
πως επρεπε να ειναι σπιτι του και να ξεκουραστει...πως θα αφοσιωνοταν στη ζωη του εκει...κι εκεινη στη δικη της εδω και στον πατερα της που την χρειαζοταν...
εκεινη εκλαψε,χτυπηθηκε,του ειπε πως δεν χρειαζεται να ερχεται αυτος,πως θα πηγαινει εκεινη να τον βλεπει...
εκεινος ηταν ανενδοτος...της μιλησε ακομα και ασχημα για να το παρει αποφαση...
εφυγε...
εκεινη εμεινε πισω να σκεφτεται,να αναλογιζεται...να ελπιζει και να απελπιζεται...

οταν δεν αντεξε ολα οσα γυρνουσαν στο κεφαλι της αρχισε να του στελνει μυνηματα,mail και τηλεφωνα το ενα πανω στο αλλο...
θα βρουμε λυση του ελεγε...θα ερχομαι...θα τα καταφερουμε...για οσο...
την επομενη μερα εκεινος βρεθηκε στο νοσοκομειο...οχι δεν ειχε παθει εγκεφαλικο...η πιεση,η στεναχωρια σε συνδυασμο με τις τελευταιες του θεραπειες εκαναν τον οργανισμο του να μην αντεξει...
οταν εκεινη καταλαβε τι ειχε συμβει αποφασισε να απομακρυνθει...τον αγαπουσε περισσοτερο και απο την ζωη της γι αυτο και αποφασισε να φυγει μακρια του παρα να του κανει κακο...

δεν εβγαλε ποτε το δαχτυλιδι τους απο το χερι της...ουτε κι εκεινος...
του ειχε πει πως αν και μακρια αν θα το φοραει θα βρισκεται κοντα ο ενας στον αλλο για παντα...

περασαν ετσι καποιοι μηνες...
καποτε της εστειλε εκεινο το τραγουδι...λιγο λιγο...καπου καπου...μιλουσαν...ηρεμα,χαλαρα,χωρις πιεση...
εκεινος την ρωτουσε για τον πατερα της και πως τα εβγαζαν περα...εκεινη προσπαθουσε να κρυψει την αναγκη της να του πει ποσο τον αγαπουσε,ποσο ηθελε να ειναι ξανα μαζι...
δεν ρωτησε τιποτα...δεν τον πιεσε πουθενα...
στο δικο του μυαλο δεν ηξερε πως σκεφτοταν ολα αυτα...στην καρδια του δεν ηξερε πια αν ειχε την ιδια θεση...

Ο Μιχαλης πριν ενα μηνα ηρθε για επαναληπτικες εξετασεις στην θεσσαλονικη...
ηταν καθαρες...
επειτα πηγε μια βολτα στην αγορα και πηρε τηλεφωνο την Ελενη...
της ειπε τα ευχαριστα νεα και για να το γιορτασουν την καλεσε το βραδυ να βγουν για φαγητο...
εβγαλε απο την τσεπη του το δωρο που της ειχε παρει στην βολτα του μετα τα αποτελεσματα...
"δεν ξερω για ποσο...αλλα θες να με παντρευτεις...;"

προχτες δεχτηκα το τηλεφωνημα της Ελενης...
βγηκαμε ολοι μαζι και γνωρισα τον Μιχαλη...
εκεινος και εκεινη...η Ελενη και ο Μιχαλης τον Δεκεμβριο θα παντρευτουν στην Αλεξανδρουπολη...για οσο...
αλλωστε ποιος προδιαγραφει την ζωη μας...;

μια αγαπη σαν παραμυθι...αλλα τα καλυτερα παραμυθια τα γραφει η ζωη και τελικα αν υπαρχει πιστη και αληθινη αγαπη βγαινουν αληθινα!

με τις καλυτερες ευχες μου, με ολη μου την αγαπη για ενα μαθημα ζωης απο δυο παιδια που αγαπηθηκαν αληθινα,που αντιμετωπισαν την ζωη και τις δυσκολιες της,που εχουν ακομα να αντιμετωπισουν πολλα,που γνωρισαν τον ερωτα με τοσο περιεργο και αναποδο τροπο,που αντι να χαρουν την αγαπη τους την παραμερισαν ο καθενας για τους λογους τους αλλα επειδη την πιστεψαν εκεινη δεν τους αφησε... και παρολα αυτα κερδισαν!

Σε σας παιδια που μου επιτρεψατε να γραψω το αληθινο σας παραμυθι,που μου επιτρεψατε να δω και να θυμηθω πως ακομα πιστευω!
Η ωρα η καλη με τις θερμοτερες ευχες μου!!!!
και ειμαι σιγουρη πως ολα θα πανε καλα!!!
ξεκινησατε αναποδα και το καλυτερο ειναι τωρα μπροστα σας!!!

Λοιπον τα παραμυθια κι εγω μαζι τους επιστρεψαμε!!!

"κι ενω αντοχες κι ενοχες μου διναν ραντεβου...απ'τα ακριβα μου στα πιο φτηνα...
κι απ'τη φωλια μου στο πουθενα...συναντηθηκαμε στη μεση του καιρου..."


Υ.Γ1 ευχαριστω εσενα,εσενα,εσενα κι εσενα που ειτε με mail,ειτε με μυνηματα ειτε με καποιου ειδους επικοινωνια δειξατε το νοιαξιμο και την αγαπη σας...
σας ευχαριστω απο καρδιας για αυτη την κινηση και θελω να ξερετε πως εχετε την αγαπη μου!

Υ.Γ2 Ι... σε ευχαριστω γιατι απλα εισαι παντα εκει για μενα...μοναδικα και αληθινα...
Μ...τωρα πια εισαι κι εσυ εκει...μεσα μου,εχεις δικο σου κομματι και ξερω πως ειναι αληθινο και μ'αγαπαει...

Υ.3 Ζωιτσα αγαπημενη αν δεν σε ειχα δεν ξερω που θα ημουν...

Υ.Γ4 Π... δεν θα στο πω αλλα σε ευχαριστω που μ'αγαπας παρα τα οσα και οσα και οσα...ας προσεχες...

Υ.Γ5...ευχαριστω που εστω και αργα δεν ηθελες να με χασεις...

Υ.Γ6 το τραγουδι αφιερωμενο...

Υ.Γ7 οποιος διαβασε μεχρι εδω του αξιζουν συγχαρητηρια...



Τρίτη 11 Αυγούστου 2009

ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙΩΝ...


Μια φορα κι εναν καιρο...
οι σελιδες των τετραδιων ειχαν τελειωσει κι εγω χρειαζομουν να γραφω...
το παραμυθι αυτο χιλιοειπωμενο...
ωστοσο αληθινο...

στις σελιδες αυτου του μεγαλου βιβλιου δημιουργηθηκαν,αναβιωσαν,ξεθαφτηκαν,εζησαν και πεθαναν πολλοι ηρωες...
πρωτος και καλυτερος εγω...
κεντρικη ηρωιδα συναισθηματων που ξεγυμνωθηκαν ουκ ολιγες φορες...

η αγαπη,ο πονος,η ανθρωπια,η κακια,οι μαγισσες,οι νεραιδες,τα ξωτικα και καθε ανθρωπινο η' οχι πλασμα περασε και αφησε την ανασα του,το αποτυπωμα του,κατι δικο του...

πεθανα και εζησα πολλες φορες γραφωντας εδω...περιμενωντας η΄οχι...
μιλωντας την σιωπη...γραφωντας γραμματα σε φιλους και αγαπημενους...
εδωσα δωρα και πηρα δωρα...

γνωρισα υπεροχες ψυχες και αγκαλιες...
θυμηθηκα ξεχασμενες αισθησεις και ξυπνησα αισθησεις σε αλλους...

αποψε "ετσι ξαφνικα" θυμηθηκα πως ειμαι κι εγω εδω...
για να αγαπαω θελω να αγαπιεμαι...
για να θυμαμαι δεν θελω να ξεχνιεμαι...
αυριο ισως αλλαξω γνωμη μα αν αποψε δεν το εγραφα τοτε θα ημουν ψευτρα...
δεν θα ημουν η γνωστη παρορμητικη,αυθορμητη νεραιδα...
αυτη που οτι νιωθει πραττει...

κουραστηκα...
απο ολα τα συναισθηματα που πλυμμυριζουν το μεσα μου και θεωρουνται δεδομενα...
απο την αγαπη που δεν της δινεται η αξια που της αναλογει...
απο το βολεμα...
το ενταξει...
το αυριο...
το θα ειμαι εκει αλλα δεν ειμαι...
το δεν μπορω...
το θελω αλλα δεν γινεται...

υπηρξα κι εγω εκει ισως...
τωρα δεν ειμαι και δεν θελω να ειμαι...
τα πραγματα ειναι πολυ απλα και καμια φορα τα κανουμε πολυπλοκα εμεις οι ιδιοι...

ειμαι εγω...
πολυ απλα και χωρις τιποτα συνθετο...
κι αν ειμαι απο αλλου αυτο θελω να ειμαι...
αυτο εδειξα...αυτο αγαπησε οποιος το αγαπησε...κι οποιος το μισησε αυτο το ιδιο μισησε...

τα κομματια ολα δικα μου...
τα σκορπισματα κι αυτα δικα μου...
τα λαθη ολα δικα μου...
οι φοβοι δικοι μου...
τα δακρυα δικα μου...
δικα μου και τα χαμογελα...
εγω...ειμαι εγω...τιποτα αλλο...
ομως αρκετο καιρο ημουν γυμνη και κρυωνα...
εκανα υπομονη για το χερι που θα μου εφερνε μια ζακετα...
κι ελεγα χαλαλι...
μα τωρα θελω να ντυθω...

Σας ευχαριστω ολους εναν εναν που περασατε...ακουμπησατε...αγαπησατε η' οχι τα παραμυθια μου...
που σας γνωρισα...που σας αγαπησα...που σας αγκαλιασα...που σας χαμογελασα...που γιναμε παρεακι...που γινατε αναγνωστες και πολλες φορες ηρωες των παραμυθιων...!!!

Σας ευχαριστω απο καρδιας για ολη την αγαπη που εισεπραξα...που επιβεβαιωσα αλλη μια φορα πως πισω απο καθε πληκτρολογιο κρυβεται μια ψυχουλα...που με αφησατε να δω η' να ριξω κλεφτες ματιες στα δικα σας ημερολογια...

Σας ευχαριστω που γιναμε ενα πολλες φορες κι αλλες που ενωθηκαν τα δικα σας κομματια με τα δικα μου!!!

ψεμματα δεν σας ειπα και δεν θα σας πω ουτε τωρα...
τα παραμυθια θα σταματησουν...
για μια βδομαδα...για εναν μηνα...για εναν χρονο...για παντα...
δεν ξερω για ποσο...ισως λιγο...ισως πολυ...ισως να μην ξαναεπιστρεψουν...
αυτο προσταζει η καρδια μου και παντα την ακολουθω...
νιωθει γυμνη...νιωθει εκτεθειμενη...και προδωμενη...
θελει να ασχοληθω μαζι της και να την γιατρεψω...
τουλαχιστον να προσπαθησω...
πως να της χαλασω χατηρι...;

οπως και να εχει...
ολοι εσεις...

μην σταματησετε ποτε να ονειρευεστε και να πιστευετε στην αγαπη και στην πραγματοποιηση καθε ονειρου που γινεται αληθινο οταν το θελουμε με ολη μας την καρδια!!!
να αγαπατε...κι οταν αγαπατε να το λετε με καθε ευκαιρια...να το φωναζετε...να μην το αφηνετε για αυριο...το αυριο ισως δεν υπαρξει ποτε...
αν θελετε κατι να κρατησετε απο τα παραμυθια κρατηστε αυτο...κι οσο το εφαρμοζετε τοσο τα παραμυθια θα μενουν ζωντανα...!!!

οσο για μενα θα ειμαι καλα...
θα ειμαι οπως παντα στο αλλου και οσοι ξερουν τα περασματα θα ερχονται και θα πηγαινω σε αυτους...για μια αγκαλια,ενα φιλι,και πολυ αγαπη!!!
στα ονειρα θα τα λεμε με ολους!!!

οι νεραιδες υπαρχουν οταν τις πιστευουμε...
τα ονειρα γινονται πραγματικοτητα οταν τα πιστευουμε...
η αγαπη κανει θαυματα οταν την πιστευουμε...
πιστη χρειαζεται σε ολα!!!

τιναζω τρεις τα φτερα μου...
ενα κουνημα με το ραβδακι...
αφηνω πισω μπολικη αστεροσκονη...
κι ακομα περισσοτερη νεραιδενια αγαπη!!!

ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!

ΜΕ ΟΛΗ ΜΟΥ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ...

ΝΑ'Ι'ΑΔΑ

Κυριακή 9 Αυγούστου 2009

ΘΥΜΑΜΑΙ...ΘΥΜΑΣΑΙ...;


Σε μια ξένη πόλη ούτε δική μου
ούτε δική σου, εκεί σε πρωτοείδα
Μπορεί και να μ' ήξερες από παλιά
κι απλά με ξαναβρήκες
Κι έβρεχε, χωρίς ομπρέλα
Το θυμάσαι;

την άλλη κιόλας μέρα φτιάξαμε ένα τρένο
κίτρινο κόκκινο μπλε το βάψαμε
και ταξιδεύαμε τη γη...
νύχτες ταξιδεύαμε
στον ουρανό...
αστέρι και σταθμός
Θυμάσαι;

βρήκες το πιο μακρινό αστέρι
κι είπες να το γυαλίσουμε
να του φυτέψουμε μια λεύκα
να μείνουμε για πάντα εκεί
Θυμάσαι;

όταν σου έδινα πορτοκάλι
πήναινε να πει μόνο μαζί σου ταξιδεύω
Με πέντε πορτοκάλια κάναμε πορτοκαλάδα
την πίναμε μισή μισή
Θυμάσαι;

Κι έτρεχα κάθε άνοιξη σ' όλη τη γη
να βρω το πρώτο πρώτο λουλούδι
για σένα βέβαια...
Κατέβαινες στα βάθη του ωκεανού εσύ
και μου 'φερνες ένα κοχύλι
Θυμάσαι;

Άμα στο ζήταγα γινόσουνα ποτάμι λίμνη θάλασσα ωκεανός...
Κι όταν το ζήταγες γινόμουνα κι εγώ
Θυμάσαι;

Μου έστελνες στον ύπνο μου όνειρα
καλοπλυμένα, καλοχτενισμένα
και τα δικά σου όνειρα εγώ τα ετοίμαζα
Θυμάσαι;

θυμάσαι τότε που κατέβηκα στον ύπνο σου μ' ένα τεράστιο ροζ αερόστατο;
Σου χάρισα ένα μύλο
να τον κρατάς γερά
γιατί φοβόσουν τα σκοτάδια
Μου χάρισες έναν ολόιδιο κι εσύ
το θυμάσαι ακόμη;

Μια νύχτα χάθηκες σένα μεγάλο δάσος
Είχες το μύλο δε φοβήθηκες...
κι έτρεξα και σε βρήκα
Μου χάρισες ένα χρυσόψαρο
που μέτραγε ως τα χίλια
κι ένα τζιτζίκι
και μια ζίνα
κι ένα πουκάμισο άσπρο...
το θυμάσαι;

και σου μάθα να ζωγραφίζεις
κάμπους και ποτάμια
Μη πατάς πολύ το μολύβι σου 'λεγα
Μια αγκαλιά ψυχές το τοπίο
κι οι ψυχές δεν έχουν περίγραμμα
Θυμάσαι;

Και μου μάθες να φτιάχνω χάρτινα καράβια
Και χάρτινα κινέζικα πουλιά
Μια μέρα είπαμε καιρός πια να εφεύρουμε την δική μας γραφή
να μην την ξέρει άλλος
Τη ζωγραφίσαμε στο πι και φι
κοντά σ' ένα ποτάμι, πάντα ένα ποτάμι
τη θυμάσαι ακόμη εκείνη τη γραφή;

Κι εφεύραμε ένα σωρό πράγματα από τότε
τη σαντιγύ
τον ήλιο
τις αυπνίες
την παλίρροια
το σκούρο μπλε
τα θυμάσαι όλα; Ότι δεν χώραγε στις λέξεις

το κάναμε μικρές μικρές σημαιούλες πολύχρωμες
Θυμάσαι πως τις ανεμίζαμε;

Το μαγικό δωμάτιο που άλλαζε σχήμα ανάλογα με τη στάση του κορμιού μας
το θυμάσαι;

κι ήταν φορές που γινότανε ολοστρόγγυλο
Θυμάσαι πότε;

Μαζί διαβάζαμε τα πιο ωραία παραμύθια
Κι όταν μας τέλειωσαν
αρχίσαμε να παίζουμε δικά μας παραμύθια
Μια φορά και έναν καιρό ήτανε δυο
Θυμάσαι;

Ήτανε δυο κι ήτανε σαν ένας
ένας και πολλοί μαζί
Χωρίζαμε για λίγο μόνο
γιατί αλλιώς
πως θ' ανταμώναμε ξανά;
Και σου 'γραφα κάθε στιγμή
κάτι τεράστια γράμματα
Μου 'γραφες και συ ακόμη πιο τεράστια
Μια φορά όμως που άργησες
πρόλαβε κι ήρθε ο χειμώνας
που κράτησε όσο πέντε
Κι όταν τέλειωσε
ήρθε πάλι χειμώνας ακόμη πιο βαρύς
Και δεν μπορούσες να γυρίσεις
Έμεινες μακριά
Και μου 'γραψες
Η πιο μεγάλη απόσταση είναι ο χρόνος...
Μπορεί...
όμως...
τα πιο ωραία μας ταξίδια
δεν τα ταξιδέψαμε ακόμη
Σε περιμένω...
ΕΛΑ
Θα μετρήσω ώς το δέκα ....

Χρήστος Μπουλώτης



ενα παραμυθακι αφιερωμενο στις στιγμες...στις μνημες...σε ολα εκεινα που ζουνε μεσα μας και αναπνεουν απο τους χτυπους της καρδιας μας...
σε εκεινα που μας λειπουν...που μας κρατανε...που μας αφηνουν...
σε εκεινα που μας μιλαν και μας σιωπουν...
σε εκεινους που αγαπησαμε...που λατρεψαμε και που ακομα αγαπαμε...

η παυλα δεν θα μπει ποτε...
εκει ψηλα πλανιεται η αληθεια και η αγαπη καθε που παω να της γυρισω την πλατη με πιανει απο το χερι και μου δειχνει κατι ακομα που δεν ειχα δει...
πως υπαρχει και ειναι ακομα εκει...εστω και με εναν περιεργο τροπο...
και για να το κανει αυτο μαλλον θα υπαρχει καποιος λογος...

χρειαζομαι πραγματικα τοσο λιγα για να αντεχω...
μην μου τα στερεις...
καθε βραδυ που ερχεσαι στην αγκαλια μου χαμογελω...
μη σταματησεις να ερχεσαι...
αν λιγο μ'αγαπας...

Τετάρτη 5 Αυγούστου 2009

ΠΕΡΑΣΑΝ ΧΡΟΝΙΑ...



Μυρωδιες συνδεδεμενες με εικονες και αισθησεις...
τραβαμε τα παλια αλμπουμ και αρχιζουμε να θυμομαστε...
λες και ξεχασαμε ποτε...

αναμνησεις ξεπηδαν και μας κυκλωνουν...
το αντισκηνο,η θαλασσα,τα παγωμενα νερα της Σαμοθρακης...
εκεινο το σπιτι με την τοση ιστορια και τις τοσες φωτογραφιες στεκεται τωρα μονο του με ενα πωλητηριο που πανω του κρεμονται χαμογελα και γιορτες...τοσα πολλα...

μπαινω στο αλλο δωματιο και τραβαω το σεντονι της γιαγιας...
εγω θα τραγουδαω κι εσυ θα μου κρατας το χερι για να κοιμηθω...
δεν θελω να παω στο μεσα δωματιο μονη μου...φοβαμαι εκει...
βλεπω ονειρα περιεργα και την αλλη μερα βγαινουν...
εδω θελω να κοιμηθω...

σε ενα αλλο πιο μικρο δωματιο...
η μικρη κλαιει...
θελω πισω να...λεει...
μη φοβασαι εγω ειμαι εδω...ειμαι η μεγαλη θα σε προστατεψω...
ειμαι δυνατη εγω...
μια βαλιτσα ξαφνικα εμφανιζεται στο δωματιο γρηγορα και κρυφα...
μια παρακληση μουσκεμενη με δακρυα...
μη κλαις μικρη εγω ειμαι εδω...ειμαι η μεγαλυτερη θα σε προστατεψω...
ειμαι δυνατη εγω...

ποτε δεν θα σε συγχωρησω για ολο τον πονο που προκαλεσες... για ολα οσα αυτονοητα εκανες δυσκολα κι επωδυνα...

Μαμα χρειαζομαι μια αγκαλια... ειμαι η μεγαλη εγω...ειμαι δυνατη μαμα... αλλα χρειαζομαι μια αγκαλια... χρειαζομαι να ακουμπαω πανω σου τον πονο μου και καθε μου αναστεναγμο...

ειμαι δυνατη εγω...
κοιτα με δεν κλαιω...
εμαθα να ειμαι δυνατη...δεν θα δειτε δακρυα δικα μου πια...
εμαθα πισω απο χαμογελα να κρυβω ολη μου την απογνωση...
εμαθα τους πανικους μου να ησυχαζω...
τους φοβους μου να φτυνω για να τους τρομαζω...

Μαμα χρειαζομαι μια αγκαλια... οχι αλλη...μονο τη δικη σου να μυριζει απο σενα...να αναπνεω εσενα...

ειμαι τοσο δυνατη εγω...
δεν λυγιζω κι ουτε πεφτω

δεν θα σου συγχωρεσω ποτε αυτη τη λεξη που κολησες διπλα σε μενα...
ειμαι τοσο δυνατη εγω...
δεν ραγιζω κι ουτε σπαω...
κι ολο το βαρος εμαθα να κουμανταρω...
να μαθεις...να μαθεις... να μαθεις πως τιποτα ευκολο δεν θα εχεις... να μαθεις...να μαθεις...

εμαθα...εμαθα...
ειμαι τοσο δυνατη εγω...δεν φοβαμαι και δεν κλαιω...
εγω θα σε προστατεψω μικρη μην κλαις...ειμαι η μεγαλη εγω...
ειμαι δυνατη εγω...ειμαι 11...
Μαμα χρειαζομαι μια αγκαλια αποψε... αποψε γινομαι 27 και δεν ειμαι πια δυνατη οπως στα 11... μαμα περασαν 27 χρονια...ολοκληρα... αποψε...12 και κατι μετραω τοσα χρονια... περιεργο δεν ειναι...;

27 δωματια...και τα γεμισα ολα με την παρουσια μου και την απουσια μου...
27 δωματια...περασα απο ολα...

χρειαζομαι μια αγκαλια...
για να αντεξω να ειμαι και παλι δυνατη...

Υ.Γ1 το τραγουδι και το βιντεακι αυτη τη φορα αφιερωμενα σε μενα...!

Υ.Γ2 ευχαριστω αλλη μια φορα την jacki με τις φωτογραφιες της!

Υ.Γ3 εχουμε Αυγουστο...εχουμε και την Αυγουστατικη πανσεληνο...δωρο θαρρω πως παιρνω...