ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ...

Ολα συνεβησαν επειδη τις νυχτες δεν μπορουσα να κοιμηθω...
κουβαλουσα το φαντασμα μου μαζι για να μην νιωθει κανεις μας μονος...

αλλωτε αφηνα τα ρουχα μου να πεσουν απο το μπαλκονι...
και γελουσα με τον δρομο που καμια ηδονη δεν ενιωθε διχως σωμα να χορτασει...

εβγαινα στο χιονι γυμνη μονο και μονο για να αισθανθω κατι...
να καταλαβω ποια ειμαι εγω και ποιο το φαντασμα...
η νυχτα τοτε γελουσε με τα καμωματα μου και μου σφυριζε σκοπους αγνωστους να ακολουθησω...

τοσα χρονια αφηνα ιχνη πισω μου να εχουν να ακολουθουν...
οσοι ταχα μ'αγαπησανε...
μην με χασουν σκεφτομουν...
μην τυχει και με χασουν...
και η αγωνια μου μεγαλωνε καθε που γυρνουσα πισω μα βηματα πουθενα δεν εβλεπα...

φταιει το γεματο φεγγαρι λοιπον...
που αποψε φωτιζει ολες τις κρυφες μου σκεψεις...
στιγμες που περασαν και χαθηκαν...
αγωνες που δοθηκαν διχως επαθλο κανενα...
μνημες που εσβησαν ετσι απλα μια μερα...
σφαλματα αμετρητα και αμαρτιες πρωτογνωρες...
λαθη μου αγαπημενα και σωστες πραξεις χωρις ανταμοιβη...

φταινε οι νυχτες που δεν μπορω να κλεισω ματι...
φταιει που απλωσα πολυ τα χερια μου και ονειρευτηκα...
φταιει που ημουν απλα εγω και οχι μια αλλη...
ισως να φταιει η αλλη που δεν εγινε ποτε εγω...
και τωρα καθεται απεναντι μου και με κοιταει λυπημενα...
κριμα...μονολογει...
κριμα...της απαντω και κουναμε και οι δυο συγκαταβατικα το κεφαλι...
υστερα σηκωνομαι και την σκοτωνω...και η ηδονη μου ειναι απιστευτη...

σκυβω απο πανω της και την κλαιω...
καποτε ειχαμε αγαπηθει εμεις οι δυο...
αλλα τωρα επρεπε να πεθανει...
μια απο τις δυο μας εστω...

δεν στο πα...;
ακου το τωρα...
να αποχαιρετας καθε στιγμη που περναει...
ισως να ειναι η τελευταια φορα που την ζεις...
μα κανεις δεν θα στο πει...
θα το ανακαλυψεις μετα...
σε λυτρωσα καημενη...
σε γλυτωσα...
θα πρεπει να με ευχαριστεις τωρα...

ονειρο στο ονειρο ξυπνησα μια μερα στη ζωη...
ο ακροβατης ηταν ακομα εκει...
ισσοροπουσε σε τεντωμενο σχοινι...
απο ωρα σε ωρα θα επεφτε...
το κοινο ειχε ηδη απομακρυνθει...
δεν θα ακουγε καν το τελευταιο του χειροκροτημα...

ολες οι παραστασεις ηταν αφιερωμενες καπου...
ματαια ομως υστερα απο την υποκλιση εψαχνε στο κοινο...
να βρει εκεινα τα δυο ματια...
εκεινα που τους αφιερωνε τις καλυτερες κινησεις του...

δακρυσε...
και πηδηξε...
ηθελε μια θεαματικη εξοδο...
μοναχα για εκεινον...

για οτιδηποτε αλλο ηταν πια πολυ αργα...
ασε που και η ισσοροπια ειναι πολυ δυσκολο πραγμα...
ακομα κι αν εχεις εκπαιδευτει αψογα...

τωρα πια δεν χρειαζονταν αφιερωσεις...
ειχε ηδη γλυτωσει απο ολο αυτο...

οταν το επομενο πρωι βρηκαν τα φτερα γυρω του απορησαν γιατι δεν τα ειχε χρησιμοποιησει...

δεν θα μαθαιναν ποτε...


Υ.Γ "ο ακροβατης" να παιζει ξανα και ξανα...
αφιερωση...
σε μενα!!!

ΟΧΙ ΡΕ... ΔΕΝ ΓΟΥΣΤΑΡΩ...

Λοιπόν λυπάμαι, αλλά δεν ξέρω που πάμε,
Αν θέλεις έλα ,είσαι μεγάλη κοπέλα
Κι αποφασίζεις ,αν προχωράς ή αν γυρίζεις

Εγώ θα πάω, παίρνω ανάσα βουτάω,
Φτάνω στον πάτο, δεν είναι ωραία εκεί κάτω
Μετά ανεβαίνω ,τώρα το καταβαίνω
Ξανά ανασαίνω ,και τώρα καταλαβαίνω
Περνάς τ'άγκαθια, περνάς τ'άγκαθια
Μονάχα για την προσπάθεια

Ένα μαχαίρι ,κρατεί τ'αόρατο χέρι
Και κάθε μέρα ,σου λέει την ιδία φοβερά
Θα το παλέψεις ,ή αλλιώς θα μου τα επιστρέψεις
Όπως τα βρήκες ,και μη μετρά τόσες νίκες
Γιατί στ'άγκαθια, γιατί σ τ'άγκαθια
Μετράει μονό η προσπάθεια

Βλέπω το μέλλον ,των κερδισμένων κυπέλλων
Και λέω όχι ,τέρμα οι μεγάλοι μου στόχοι
Γιατί είναι τύχη , αν τελικά θα πετύχει
Και δεν με νοιάζει ,που πάω μ' οποία σου μοιάζει
Καμία εμπάθεια.. καμία εμπάθεια ...;
Για αυτούς που κάνουν προσπάθεια

Δεν τους ζηλεύω ,μ' αρέσει απλός να χαζεύω
Τι έχουν οι άλλοι , μες το δικό τους κεφάλι
Σε τι διαφέρουν ,όλοι μπορούν να στη φέρουν
Μ' αυτά τα χάδια ,που αφήνουν βαθιά σημάδια
Μη σταματήσεις, μη σταματήσεις ...;
Ειν η καλή σου προσπάθεια

Μα ποια ζωή σου ,θα πάρεις κάτι μαζί σου
Ποσά θα μείνουν ,κι αν όσα θέλεις δεν γίνουν
Θα γίνουν αλλά ,είναι μεγάλη η σκάλα

Δεν πάω πάσο , και αν όλα είναι να τα χάσω
Καμία ευθύνη ,ποτέ μη σώσει και γίνει..
Εγώ ομορφιά μου ,αγαπάω τα καρφιά μου
Και δεν κολώνω ,στον πρώτο δυνατό πόνο
Και πες στον Χάρο ...;
Και πες στον Χάρο ,θα πάω όταν γουστάρω ...;
Και πες στον Χάρο ,θα πάω όταν γουστάρω ...;
Και πες στον Χάρο ,θα πάω όταν γουστάρω ...;
Και πες στον Χάρο ,θα πάω όταν γουστάρω ...;
Και πες στον Χάρο ,θα πάω όταν γουστάρω ...;
Ναιιι και πες στον Χάρο ,θα πάω όταν γουστάρω ...;

οτι ηθελα να πω το λεει το κομματι...



για ακομη μια φορα απουσα...
γιατι καποιος κανει μεγαλες πλακες...
γιατι οι αντοχες εφτασαν πια στα ορια τους...
τωρα πραγματικα στα ορια τους...

λοιπον πολλα αντε και γαμησου σε διαφορους-αδιαφορους...ολων των ειδικοτητων...
σε μια ζωη που ολο παει πισω...
και με παει ακομα πιο πισω...
που ολο ποναει...
που ολο δοκιμαζει...
σε οσα σου στερω...και δεν φταιω...
και οσα μου στερει...και παλι δεν φταιω...
ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ...


ατελειωτα σ'αγαπω σε οσους ειναι διπλα μου...
ποτε δεν θα ξεχασω τι κανετε...

συγνωμη μου δεν απαντησα στα τελευταια σχολια στο προηγουμενο παραμυθι...


θα επανελθω οταν και αν...

ΘΕΣ ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΝΑ ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΣ...(;)

Περπατουσα...
δεν ειχα παραμυθια να σκεφτω κι ουτε να διηγηθω...

οι εποχες μπερδευτηκαν...
φθινοπωρο με χειμωνα και ανοιξη μαζι...
δεν ξερεις τι διαθεση να φορεσεις...

περπατουσα...
διχως να ξερω που πηγαινω...
σιγουρα ολα θα ηταν απλουστερα αν δεν ειχαμε προορισμο ειπα...
σιγουρα ολα θα ηταν καλυτερα αν δεν ειχαμε μνημες...

φορεσα μια μασκα...
ειναι που δεν θελω να με αναγνωρισει κανεις...
ουτε και να απαντησω στις ιδιες ερωτησεις...
ανουσιες...αδειες ερωτησεις...που δεν νοιαζονται για την απαντηση...
θελω να κρατησω αυτη την μασκα...
να μην με γνωριζει κανεις κι ουτε να χρειαζεται να γνωρισω καποιον...

ηταν η διαθεση τετοια απο το πρωι...
ηταν τα ονειρα που ειδα...ηταν που αλλη μια φορα δεν ηθελα να ξυπνησω...
ηταν που εκει ολα ειναι καλυτερα μπερδεμενα...

δεν με γνωριζω πια...
κι ουτε κι εσυ με γνωριζεις...
μα δεν θες και να με μαθεις...
αλλα και να ηθελες δεν εχω καμια ορεξη να σου δειχτω...
δεν εχει πλακα πια ολο αυτο...
κι ουτε γελια ψευτικα θελω να χαραμισω αλλο...

οταν κρατας την ευτυχια του αλλου στα χερια σου τι εχει νοημα...;
να του την προσφερεις η' να παιζεις με αυτη...;

κι οταν γνωριζεις... χρειαζεται να μιλας η' να σιωπας...;

κι ο πονος μετριεται μοναχα με δακρυα η' εχει κι αλλους τροπους...;

ποσο δυσκολο ειναι να σπασεις τα δεσμα και να ελευθερωθεις...;

κι ολα οσα ονειρευτηκες αξιζει να μεινουν ονειρα για παντα...;

περπατουσα και οι δρομοι ηταν αδειοι...
ακριβως οπως κι εγω...

αποψε δεν μου φτανει ο αερας που αναπνεω...
και ανασα δανεικη καμια...
να φυσηξει λιγο μεσα μου...

δεν ξερω,οσο παραξενο κι αν σου φαινεται, αν ονειρευμαστε το ιδιο...
μια αγκαλια μονο δικη μας παντοτινη...
κι αν περιμενεις οπως κι εγω το ονειρο να γινει αληθεια...
το χειροτερο ειναι που ακομα αναρωτιεμαι...
κι ας ξερω πως σιωπη θα ειναι η απαντηση αλλη μια φορα...

περπατουσα...
παντου φωτακια στους δρομους...
αλλα ηταν ολα σκοτεινα...



αυτο ηταν ενα παραμυθι ακομα...
αντι για σχολια προσκαλω οποιον διαβασει και θελει να γραψει το δικο του παραμυθι...
μια εξιλεωση για τον καθενα...
ενα παραμυθι που δεν ειπε ποτε...η' που λεει συνεχεια...
ενα παραμυθι που θελει να ακουστει...
ενα παραμυθι μεγαλο η' μικρο...
ενα παραμυθι που ευχεται να βγει αληθινο η' να μην υπηρξε ποτε...
μεταξυ μας θα μεινει...
κι αλλωστε θα ειναι παντα ενα παραμυθι...


Υ.Γτο τραγουδι αφιερωμενο...
ΣΕ ΜΕΝΑ!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!

Λοιπον παει...εφυγε...τελειωσε...!!!

απολογισμος...;
απεφυγα τοσο πολυ να τον κανω αν και τριγυριζε στο μυαλο μου ολες αυτες τις μερες...
τι εχασα...;τι κερδισα...;τι αποκομισα...;ευτυχισμενες στιγμες...;δυσαρεστες στιγμες...;
κουναω το κεφαλι περα δωθε μπας και φυγουν οι σκεψεις αλλα δεν γινεται...

σαν να ειναι καποιο αγραφο εθιμο να γινεται τουτος ο απολογισμος...
τρυπωνει στο μυαλο σου...κανει την καρδια να χτυπα δυνατα σε καθε ομορφη αναμνηση
και να χανει παλμους σε οτι ασχημο συνεβη...

Λοιπον καπως ετσι...
γνωρισα κι αγαπησα πολλες ψυχουλες φετος...
μοιραστηκαμε αγκαλιες...χαδια...μικρα η' μεγαλα μυστικα...
μοιραστηκαμε δακρυα...μεσα απο την αγκαλια ο πονος περασε απο το ενα σωμα στο αλλο...
μοιραστηκε η χαρα...μοιραστηκε και η λυπη...

εχασα φιλους που τους θεωρουσα αληθινους...γιατι απλα δεν γινοταν να ηταν κοντα μου...
δεν υπηρχε χρονος για αλλο πονο...και εκλαψα για αυτους...που νομιζα πως αλλα δεν...
ενα μαθημα ηταν κι αυτο...

στερηθηκα στιγμες που μου αναλογουν ηλικιακα και συναισθηματικα...
στερηθηκα χαμογελα...στερηθηκα την αγαπη που θα μπορουσα να ειχα δωσει...
στερηθηκα το χερι που θα ειχα απλωσει...
στερηθηκα ανθρωπους που ηθελα τοσο να εχω διπλα μου...

κερδισα ανθρωπους με κεφαλαιο Α που σταθηκαν διπλα μου ο καθενας με τον τροπο του...
ψυχουλες που εδειξαν την αγαπη τους και μοιραστηκαν μαζι μου απο μια ιστορια,λιγο απο το μεσα τους...ενα παραμυθι για ονειρα γλυκα...το ιδιο τους το αιμα που δεν θα ξεχασω ποτε...

η χρονια που περασε δεν ηταν καλη για μενα...
με πονεσε...με ξεσκισε...με τσακισε...με εριξε στα πατωματα πολλες φορες...
με εκανε να μην θελω να σηκωθω απο το κρεββατι μου...να μην πιστευω σε οσα πιστευα...
εντουτοις να επιμενω για κατι καλυτερο που ομως δεν ερχοταν οτι κι αν εκανα...

εμαθα πως δεν ειμαι υπερδυναμη οπως νομιζα...πως εχω αντοχες τελικα που καποτε εξαντληθηκαν...
πως(κοιτα να δεις) δεν περναν ολα απο το δικο μας χερι...
πως(τι παραξενο) εκει που νομιζεις πως χανεις ολες σου τις δυναμεις ξαφνικα ανακαλυπτεις πως εχεις κι αλλες...

αναπολησα πολλες φορες το παρελθον...που οσες πικρες κι αν ειχε τωρα μου φαινοντουσαν ασημαντες...
καταλαβα πως οτι θεωρουμε δεδομενο τελικα δεν ειναι...ανατρεπεται σε μια στιγμη...
καταλαβα περισσοτερο τους ανθρωπους κι αυτο το μικρο αχ που τους ξεφευγει πανω σε ενα κρασι...σε ενα τραγουδι η' στην θεα ενος τοπιου...ακομα και σε μια μικρη στιγμουλα χαλαρωσης...

ζηλεψα την ξεγνασια που με αποχαιρετησε πριν το καταλαβω κι ευχηθηκα χιλιες φορες να την ειχα για μια μοναχα στιγμη...μοναχα μια στιγμη...τωρα θα την εκτιμουσα γιατι πριν δεν ηξερα πως ειναι να την χανεις...

αγαπησα...
πολυ αγαπησα...
οσο παραδοξο κι αν ειναι μεσα σε ολο αυτον τον πονο εμαθα να αγαπω πιοτερο...
ακομα κι εκεινους που δεν ηταν εκει...που δεν ηρθαν...που δεν ειχαν χρονο κι ουτε διαθεση...
εκεινους που λακισαν ρε αδερφε...τους αγαπω γιατι τοσο αντεχαν...τοσο ειχαν μαθει...
και δεν πειραζει ειπα...μοναχα που τωρα θα μεινετε μακρια μου...απλα και μονο γιατι δεν μπορω να δωσω αλλα που θα πανε χαμενα ενω θα μπορουσαν να ειχαν πιασει τοπο σε χερια απλωμενα σε μενα...


Η χρονια αυτη που περασε ηταν ασχημη...

10
9
8
7
6
5
4
3
2
1

ΜΠΑΜ!!!

εξω γινεται χαμος...τα πυροτεχνηματα ειναι παρα πολλα...
τοσα πολλα που θες δεν θες σε κανουν να βγεις εξω...
η ατμοσφαιρα εχει γεμισει καπνους και φωτα...

2 τακουνια χοροπηδανε σε ενα μπαλκονι

"δωστεεεεεε να ξεκουμπιστει η γαμημενη!!!"

γιατι τετοια ηταν...επιεικως και με την πιο σεμνη λεξη που μπορω να ξεστομισω κι ας μην σας εχω συνηθισει σε τετοια...
ΓΑΜΗΜΕΝΗ...και οχι με την καλη εννοια...

και καπου εκει το μυαλο μου ξεφυγε κι επλασε την εικονα του γερο χρονου 2009 να τρεχει να γλιτωσει απο τα χιλιαδες πυροβολα που τον κυνηγουσαν...
και καθε που μια σφαιρα τον εβρισκε επαιρνε την μορφη της δηστυχιας που ειχε φερει...
μεχρι που πεθανε κι εγω πολυ ανακουφιστικα και καθολου δεν λυπηθηκα...
οι τιτλοι τελους επεσαν...

υστερα τα τακουνια μπηκαν μεσα...
μαζι τους κι εγω...


Καποτε,οχι πολλα χρονια πριν, ακουγα ανθρωπους που ευχοντουσαν υγεια,υγεια,υγεια...
θυμαμαι μια συναδελφο που με ειχε πιασει να κλαιω...με ρωτησε τοτε "μονο ενα θελω να μαθω...ειναι θεμα υγειας...;"οχι της ειχα απαντησει εγω...
"τοτε ολα τα αλλα περνανε μου ειχε πει..."

την κοιταζα με τα ματια δακρυσμενα...καταλαβαινα αλλα δεν μπορουσα να καταλαβω...
τωρα ξερω...
κι αν σε ολους σας εγραψα κι ευχηθηκα σε μυνηματα,μεηλ,στα blog σας υγεια και αγαπη δεν το εγραφα απο συνηθεια γιατι ετσι συνηθιζεται...
το εγραφα με ολη μου την καρδια,γιατι επρεπε να παθω για να μαθω πως μοναχα αυτο ειναι που εχει σημασια...ολα τα υπολοιπα γινονται...!

ναι!ολα τα υπολοιπα γινονται...
οι χωρισμοι αντεχονται...εκεινος/η που δεν μας αγαπα αντεχεται...το να μην εχουμε οικονομικη ανεση αντεχεται...ο φιλος/η που μας πληγωσαν και μας προδωσαν αντεχονται...
πονανε αλλα αντεχονται...

εγω η ιδια που τα λεω αυτα...
εγω η ιδια κλαιω και χτυπιεμαι για ολα τα παραπανω πολλες φορες...
ποτε μα ποτε δεν θα παψω να το κανω προφανως γιατι ετσι ειμαι...γιατι ειναι φυσικο και ανθρωπινο απο την στιγμη που εχουμε συναισθηματα και καρδια ολα αυτα να μας πονανε,να μας αγχωνουν,να μας εξουθενωνουν...

αν ανοιξα εδω μεσα την καρδια μου και καποτε ανεφερα ενα προσωπικο προβλημα με σαρκα και οστα...πραγμα που δεν συνηθιζω...ηταν γιατι καταρχην ηθελα να πω ενα μεγαλο ευχαριστω σε οσους ηταν κοντα μου...
αλλα κυριως γιατι οσο παραξενο κι αν φαινεται...και ξερω πως δεν ειναι ευκολο...αλλα θελω να πω πως μπορουμε να αντεξουμε οσα μας φερνει η ζωη...αρκει να εχουμε την υγεια μας...σωματικη και ψυχικη!την αγαπη προς ολους γιατι δεν ειμαστε αιωνιοι...οι κακιες και οι διχονιες δεν εχει νοημα να μεινουν εδω οταν εμεις θα φυγουμε...

ηταν μια ασχημη χρονια...
στις γιορτες δεν γιορτασα και ο νεος χρονος δεν ξεκινησε και με οτι καλυτερο...

σας ευχομαι ολοψυχα να ειναι μια καλη χρονια αυτη που ξημερωσε σημερα...!
να φερει στον καθενα εκεινο που ποθει!
να κανει τα ονειρα σας πραγματικοτητα!
να σας γεμισει χαμογελα!
να ξεχυλισετε ευτυχια!
να βαδιζετε σταθερα!
να ακολουθειτε μονοπατια μαγεμενα!
να εχετε διπλα σας ανθρωπους που αγαπατε και σας αγαπουν αληθινα!
να εκτιματε και να αναγνωριζετε την καθε στιγμη που σας δινετε!
να νιωθετε το δωρο της ζωης καθε μοναδικη ημερα!
να βλεπετε θαυματα!

ευχομαι να ειναι μια καλη χρονια γεματη απο ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ!!!

κι ευχομαι να εχω δυναμη να αντεξω οτι θα μου φερει...
το ιδιο και εσεις!!!

σας ευχαριστω που ησασταν εδω αυτη τη χρονια!
ευχομαι τη νεα να εχουμε να μοιραστουμε πολλα παραμυθια,ομορφα!!!

με ολη μου την αγαπη για τον καθενα ξεχωριστα ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!!!



Υ.Γ1 στις φωτογραφιες η μοναδικη που περασε καλα στις γιορτες...η απιθανη Μα'ι'ρα...!!!
απο την στιγμη που στολισαμε το δεντρο ειχε την εντυπωση πως ολα τα μπαλακια επανω ειναι δικα της...μιας κι εχουμε αδυναμια στα μπαλακια...ετσι καθοταν εκει τις περισσοτερες ωρες φυλακας του δεντρου...
δεν μας αφηνε να πλησιασουμε και μας αγριευε αν καναμε καμια πλακα...βλεπε δευτερη φωτο οπου την απειλω πως θα της παρω το μπαλακι...μεταμορφωνεται σε σκυλι-killer με ματια που πεταν φωτιες...
στην τριτη παλι αποκαμωμενη απο τα κρεατικα και τα απειρα πυροτεχνηματα...ξεραθηκε...

Υ.Γ2 γινεται αρχη του χρονου διχως Βασιλη Παπακωνσταντινου...;ΟΧΙ!!!
δυναμωνουμε ενταση...χοροπηδαμε στο δωματιο που ειμαστε και κουναμε κεφαλι πανω κατω και δεξια αριστερα...μαλλι στον ανεμο!!!
τωρα...
παμε...
σηκω λεμε...

για οσους αγαπανε...
για οσους αγαπιουντε...
για οσους εκλαψαν...
για οσους γελασαν...
για οσους απογοητευτηκαν...
για οσους θυμωσαν...
για οσους εβρισαν...
για οσους ηταν εκει...
για εκεινους που δεν ηρθαν ποτε...
για οσους μας θυμηθηκαν...
για οσους μας ξεχασαν...
για οσους ηταν κωλοπαιδα...
για οσους σταθηκαν πλαι μας...
για οσους την κανανε με ελαφρα...
για οσους δεν θα καταλαβουν ποτε...
για οσους ξερουν...
για οσους τσαλαπατησαν την ψυχη μας...
για οσους εκτιμησαν το δακρυ μας σαν διαμαντι μονακριβο...
για οσους μας γραψανε...
για οσους μας ξεγραψανε...
για οσους ειμαστε οτι πολυτιμοτερο...
για οσους μας λατρεψαν...
για ολους εμας που γουσταρουμε παρα τα οσα να σηκωνομαστε οταν πεφτουμε...


ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!