Παραμυθια πουλω...
εδω περιπου 2,5 χρονια...
σ'αυτο το χωρο...
με μονο θεατη τον εαυτο μου απο τοτε που με θυμαμαι σε τετραδια,σημειωματαρια και οπου αλλου...
εδω
ξεκινησα να γραφω απο μια εσωτερικη αναγκη να εκφραζω εκεινα που δεν χωρουσαν μεσα...
ηθελα να τα στολιζω με μουσικες και εικονες...
ηθελα να μου φαινονται ομορφα ακομα και τα ασχημα...
τα παραμυθια μου παντοτε ειχαν αρχη και συνεχεια μα ποτε τελος...
ετσι μονο ηξερα να γραφω...
οπως ακριβως ονειρευομαι...
διχως τελος...
οπως ακριβως κανω στη ζωη μου...
δεν μου αρεσει να τελειωνω τιποτα...
δεν θελω να χανω οτι εχω μου εχει δωσει πνοη και σε οτι εχω αφησει δικη μου...
δυστηχως στη ζωη μας δεν επιλεγουμε μονο εμεις αλλα και οσοι ειναι γυρω μας...
σ'οσους εχουμε δωσει εμεις το κλειδακι της ψυχης μας,της καρδιας μας,του εαυτου μας...
γνωριζω το ρισκο...
παντοτε το γνωριζα...
πολλες φορες ακουσα πως δεν κραταω πισινες και θα την πατησω...
και πολλες την πατησα...
ε και;;;
τουλαχιστον μεχρι τωρα εχω ζησει αληθινα...
δεν φοβηθηκα ποτε να δωθω...να αφεθω...να πληγωθω...
και δεν μετανιωνω ουτε για μια χαρα...ουτε και για καμια πληγη...
οι λεξεις παντα μου φανταζαν μαγικες...
πισω απο τα γραμματα κρυβοταν μια εννοια για μενα...
ενας λογος...ενα μυστικο...ενας ποθος...ενα παθος...μια αγαπη...μια πληγη...ερωτας...φοβος...ελπιδα...
ενα συναισθημα πισω απο καθε λεξη...
καθε λεξη μπορει να ειναι ενα παραμυθι απο μονη της για μενα...
και οι σιωπες ομως...
κι εκεινες μαγικες μου φανταζαν ανεκαθεν...
πισω απο καθε σιωπη μπορει να κρυβοταν ακριβως τα ιδια συναισθηματα οπως στις λεξεις...
πολλες φορες οι σιωπες κανουν πολυ περισσοτερο θορυβο απο οσα λεμε...
καποιες φορες ειναι αβασταχτες...
καποιες αλλες ουρλιαζουν τρομακτικα...
και οι σκιες μαγικες ειναι...
σε επισκεπτονται οι πιο κρυφες πτυχες του εαυτου σου...
οι φοβοι σου, σου γελανε καταμουτρα...
οι αδυναμιες σου στεκονται αγερωχες μπροστα σου...
ολες σε προκαλουν να τις αντιμετωπισεις...
κι οταν κρυβεσαι κατω απο τα σεντονια ερχονται και ξαναρχονται καθε νυχτα ακομα πιο δυνατες...
και οι δρακοι και οι μαγισσες μαγικα πλασματα ειναι...
διχως την φωτια τους και τα μαγικα φιλτρα και τεχνασματα πως θα ειχε σασπενς το παραμυθι της ζωης...
απο τι θα τρεχαμε να γλιτωσουμε...;
με ποιους θα παλευαμε...;
τι στοχους και σκοπους θα ειχαμε...;
και τα μυστικα περασματα και τα μικρα θαυματα μαγεια ειναι...
διχως αυτα πως θα ξεγλυστρουσαμε απο τα τρομερα αδιεξοδα...;
πως θα υπηρχε μια μικρη εστω ελπιδα για να μπορουμε να συνεχιζουμε προς το φως οταν ολα σκοτεινιαζουν...;
και οι πληγες μαγικες ειναι...
δεν ειναι μαγεια οταν ο πονος ειναι αβασταχος και δεν βλεπεις αιμα πουθενα...;
οταν αιμοραγει η ψυχη σου και νιωθεις πως πεθαινεις...;
πως δεν μπορει κανεις να σε σωσει απο αυτον τον θανατο...
και οι νεραιδες μαγικες ειναι...
γιατι περνουν τα χρονια...
μαζευουν ολα τα μαγικα στοιχεια καθε παραμυθιου,καθε ζωης και συνεχιζουν να ζουν στους αιωνες...
γνωριζουν, αλλα σπανια μιλανε...
προτιμουν να αγαπανε διχως κανονες,διχως ορια,διχως οχι και πρεπει...
καμια φορα ξεχνανε τους πονους απο προηγουμενες ζωες...
ισως να ειναι και κρυφη ελπιδα να βρουν εκεινους που θα τις νιωσουν απολυτα και θα γινουν συνοδοιποροι,συντροφοι,το αλλο τους μισο σε ολους τους ατελειωτους αιωνες...
τοτε μιλανε...
τοτε αφηνονται...
τοτε τα δινουν ολα...
ακομα και οσα δεν εχουν...
φανταζουν ψευτικες...
φανταζουν ονειροπολες...
φανταζουν εξωπραγματικες...
φανταζουν γεματες, μεσα σε αδεια συναισθηματα...
φανταζουν σαν παραμυθια διχως τελος...
και ειναι...
ολα τα παραπανω εκτος απο ψευτικες...
Λοιπον το δικο μου παραμυθι ειχε και εχει απο ολα τα παραπανω μαγικα στοιχεια...
εδω μεσα "χαρισα" απλοχερα και απο καρδιας πολλα παραμυθια μου...πολλα κομματια απο μενα...απο την καρδια μου...απο την ψυχη μου....απο την σκεψη μου...απο τα συναισθηματα μου...απο τον μικρο και ασημαντο εαυτο μου...
τελευταια τα παραμυθια που μοιραζομαι εδω αραιωσαν αρκετα...
ηταν μια πολυ δυσκολη χρονια...
ηταν η χειροτερη της μεχρι τωρα ζωης μου...
πολλες φορες ενιωσα πως δεν θα αντεξω...
ακομα το νιωθω πολυ συχνα...
η ζωη εγινε προσπαθεια για ζωη...
καπου με εχασα...
καπου κοντεψα να χασω πολλα κομματια δικα μου και παντα το προκαλουσα εγω...
αλλες φορες ηθελημενα και αλλες αθελα μου...
ειδα δυστηχως την πραγματικοτητα με πολυ σκληρο τροπο σε πολυ δυσκολες στιγμες...
ετσι ομως ηταν να γινει κι αυτο...
δεν ξερω αν ειναι καρμα...αν ξεπληρωνω προηγουμενες ζωες...
δεν ξερω αν ειναι μαθηματα...
αν γινομαι πιο δυνατη...πιο σκληρη...
ξερω μονο πως θα ηθελα πολυ να ηταν ολα αλλιως...
ξερω πως το ευχηθηκα πολλες φορες κρυφα και φανερα...
ξερω πως προσευχηθηκα επισης πολυ σε εναν Θεο που πια,δυστηχως, δεν ξερω αν πιστευω πια...
και λεω δυστηχως γιατι μεσα σε ολα οσα εχασα θα ηθελα να ειχα κατι για να πιαστω...
καθε φορα που παω ομως να απλωσω το χερι δεν ειμαι σιγουρη αν βρισκεται εκει...
ετσι ακομα και αν βρισκεται Τον εξαφανιζει η αμφιβολια μου...
ναι...
με εχασα πολυ τελευταια...
απο πολλες αποψεις...ισως απο ολες...
μεσα στον χαμο του μυαλου μου προσπαθουσα απεγνωσμενα να με βρω κι ετσι τα εκανα ακομα χειροτερα ολα...
απο αναγκη να αντεξω εριξα πανω στις πληγες οτι προχειρο μπαλωμα βρηκα και αυτες μολυνθηκαν...
κι αρχισαν να πονανε περισσοτερο...
μεσα σε ολα αυτα...
απλωσα τα χερια απεγνωσμενα σε πολλες κατευθυνσεις μα κυριως σε μια...
το ειχα αναγκη...
το χρειαζομουν...
ηθελα καπου να κρυφτω...
να νιωσω σιγουρια...
να νιωσω πως μπορει καποιος να με προστατεψει...
να με κλεισει σε ενα μαγικο κυκλο και να με προσεχει...
κι εκει μαλλον λαθος εκανα...
ισως...
ειναι που μεχρι τωρα δεν συνηθιζα να απλωνω ετσι τα χερια...
παντοτε ηξερα πως εγω πρεπει να στεκομαι στα ποδια μου...
εγω να αντεχω...
εγω να παλευω σε ολες τις αντιξοοτητες...
εγω να μπορω να ειμαι μονη...κι αντρειωμενη...
αλλα...
καποτε εφτασε η ωρα που λυγισα...
και λυγισα πολυ...
και δεν ειχα δυναμη και κουραγιο να ειμαι εγω για μενα...
ηθελα καποιος αλλος...να με περιθαλψει...
για λιγο...
μεχρι να μπορουσα να σταθω ξανα στα ποδια μου...
δεν εγινε...
ισως ειναι κι αυτο ενα μαθημα...
ισως...
ισως πολλα ισως...
κουραστηκα πολυ ομως...
απογοητευτηκα πολυ...
πονεσα πολυ...
κουλουριαστηκα γυμνη και εγλυφα πληγες και δεν τελειωνα...
και δεν ειμαι ετσι...
ο εαυτος μου δεν ειναι ετσι...
χαθηκα...
και ειδα και ενιωσα πολλα που δεν ημουν προετοιμασμενη να ζησω,να δω,να νιωσω...
αλλα οι μπορες παντα απροετοιμαστη με βρισκαν...
παντα διχως ομπρελες...
καπως ετσι ομως ο βρεγμενος την βροχη δεν την φοβαται...
ο πληγωμενος θα αντεξει αλλη μια πληγη...
εκεινος που πεθανε πολλες φορες,ενας ακομη θανατος δεν τον τρομαζει...
δεν ξερω τι εχει μετα τα σκοταδια...
ισως παλι σκοταδια...ισως τελικα καπου να εχει και φως...
οπως και να 'χει ειμαι ετοιμη να το ανακαλυψω...
ειμαι ετοιμη να ζησω εγω για μενα...
οπως ηξερα...οπως αναγκαστηκα να μαθω...
οπως εκανα παντα...
να βρω εμενα και παλι...
εκεινη που δεν φοβοταν τιποτα...
που περα απο τους αλλους εδινε αισιοδοξια και στον εαυτο της...
που ηξερε να παλευει με σκοταδια,δρακους,σκιες,κακες μαγισσες...
εκεινη που ακομα και οταν επεφτε σηκωνοταν στο λεπτο...
εκεινη που ηξερε να αναγνωριζει και να χαιρεται στα μικρα καθημερινα θαυματα...
θαυματα τα οποια τωρα βλεπει και της φαινονται αδιαφορα...
εκεινη που ηταν αστειρευτη πηγη σε πολλα...
εκεινη που ξεχασα...
εμενα...
Σας ευχαριστω ολους που υπηρξατε εδω...
που γινατε αναγνωστες και πρωταγωνιστες των παραμυθιων μου...
που γινατε φιλοι...
που γινατε ακροατες και συγγραφεις μαζι μου...
που γινατε παραμυθαδες...
Σας ευχαριστω που μοιραστηκαμε το μεσα μας και το εξω μας...
μικρα ή μεγαλα μυστικα...
μικρες ή μεγαλες στιγμες της ζωης μας...
της ψυχης μας...
της καρδιας μας...
του πονου μας...
της χαρας μας...
Σας ευχαριστω οσους ησασταν εκει οταν χρειαστηκα εμπρακτα την βοηθεια σας...
ευχαριστω οσους σπευσαν περιπου πριν ενα χρονο να δωσουν αιμα ή να βρουν απο φιλους τους...
ευχαριστω για τα απειρα μυνηματα,μεηλ,τηλεφωνα ενδιαφεροντος...
ευχαριστω για την συμπαρασταση...
ποτε δεν ξεχναω τους ανθρωπους...
ποτε δεν ξεχναω οσους ηταν διπλα μου με καθε τροπο...πραγματικα ή νοητα...
καμια φορα νοητα ειναι πιο αληθινα απο το να εισαι "εκει"...
δεν θα χαθουμε...
οι ψυχες που δεν θελουν δεν χανονται...
οτι κι αν τις χωριζει...
απλα ισως ηρθε ο καιρος να κλεισει ενας ακομα κυκλος...
για να ανοιξει ο επομενος...
και που ξερετε...
οι νεραιδες ειναι και λιγακι τρελες...
μπορει καποτε να τα ξαναπουμε εδω...
σιγουρα θα τα ξαναπουμε καπου αλλου αν οχι εδω...
σας ευχαριστω!
σας αγαπω!
και οι περισσοτεροι ξερετε πως λεω αληθεια!
ειναι ισως η μονη λεξη που δεν παιζω ποτε...
η μονη εννοια...
γι αυτο και δεν την λεω ευκολα...αν ομως την πω ειναι για παντα!
να μην ξεχνατε...
ΝΑ ΑΓΑΠΑΤΕ!
ολους και ολα!
και ΝΑ ΤΟ ΛΕΤΕ!
η ζωη ειναι πολυ μικρη για τετοιου ειδους καθυστερησεις...
μην το αφηνετε για αυριο...το αυριο ισως να μην ερθει ποτε...
δεν κοστιζει τιποτα...γεμιζει ευτυχια εκεινον που το ακουει αλλα και εσας που το λετε!
αλλωστε δεν νομιζω να υπαρχει ομορφοτερο συναισθημα απο αυτο!
αν απο κατι ακομα κρατιεμαι ειναι το οτι επιτελους προσφερω αγαπη σε καποιους που το εχουν αναγκη πραγματικη...
που δεν μου το ζητησαν...ομως το χρειαζονται...
και μου βγαινει τοσο γλυκα και αβιαστα που νομιζω πως παιρνω περισσοτερα απο οσα δινω...
παντα θα προσφερω αγαπη οπως μπορω...
ειναι το μονο...ΤΟ ΜΟΝΟ που με γεμιζει...
να δινω αλλα και να παιρνω...
Υ.Γ1 το πραγματικα νεραιδενιο μου ονομα ειναι Να'ι'ρα...
οποτε με χρειαστειτε ετσι φωναξτε και εφτασα...
Υ.Γ2 ετσι κι αλλιως τα παραμυθια δεν τελειωνουν ποτε...
Υ.Γ3 καποτε σε ενα απο τα πιο αληθινα μου παραμυθια στις αρχες εδω ειχα γραψει τα παρακατω του Coehlo...
"Θα μεινω καθισμενη πλαι σου οσο θα εισα εδω,μπροστα σ'αυτο το ποταμι...
αν κοιμηθεις,θα πλαγιασω μπροστα στην πορτα σου...
αν φυγεις μακρια,θ'ακολουθησω τα βηματα σου...
ωσπου να μου πεις: φυγε! και τοτε θα φυγω...
αλλα δεν θα παψω να σ'αγαπω ως την τελευταια μου μερα..."
καπως ετσι με τα ιδια λογια θα ηθελα να κλεισω τα παραμυθια...
με τα ιδια συναισθηματα...
με την ιδια ατελειωτη αγαπη...
αγαπες μου παραμυθακια...
ειναι που "εχει στραβωσει το τιμονι που κρατω..."
ΤΑ ΞΑΝΑΛΕΜΕ...!
