Αυτο το παραμυθι ειναι πολυ διαφορετικο απο οσα εχω γραψει μεχρι τωρα...
ωστοσο οπως ολα περα για περα αληθινο...
ειναι πιο πολυ μια απορια...
μαλλον ειναι πολλες αποριες...
δεν ξερω αν βρω απαντησεις γραφωντας το αλλα το αποφασισα για δυο λογους...
ο ενας ειναι πως οταν τα βλεπω γραμμενα ξεκαθαριζει το μυαλο μου παντα..τα βλεπω πιο καθαρα μετα...
ο αλλος ειναι πως με γραπτα εχω ξεπερασει τα περισσοτερα στη ζωη μου κι αν οχι ξεπερασει τα εχω κανει πιο υποφερτα...οποτε ισως ειναι και μια ευχη να ξεπεραστει κι ενα ακομα...
Λοιπον να ενα διαφορετικο παραμυθι...
οποιος εχει ορεξη ας διαβασει...
Μιαν φορα κι εναν καιρο μιλουσα με δυο "φιλους"...
ο ενας με ηξερε καλα...
ο αλλος πιστευα οτι με ηξερα καλυτερα απο τον καθενα...
δεν ξερω τι πιστευω πια γι αυτο μη με ρωτατε...
και στους δυο μιλησα για το ιδιο πραγμα...
την αγαπη...
την αγαπη...
οπως την ξερω...οπως την εχω νιωσει μεσα στην ψυχη μου...
οπως την καταλαβαινω...οπως την διαβαζω σε ποιηματα και σε βιβλια...
την αγαπη στο μεγαλειο της...στην ουσια της...στην πραγματικη της θεση...
αναφερθηκα πολλες φορες στο blog αυτο μιλωντας...
ηθελα να δειξω πως πολυ το πιστευω αυτο για την αγαπη...πως ετσι ημουν παντα...
προσπαθουσα να "πεισω" πως οσα λεω δεν ειναι ψεμματα...δεν ειναι ιδεες που μου 'ρχονταν τωρα,ουτε πως ειχα προσωπικο οφελος...
ηθελα πολυ να κανω δυο ανθρωπους που αγαπω να "δουν"...
ξερω πως ο καθενας "βλεπει" οταν ερθει η ωρα του να δει και πως βοηθεια δινουμε μονο οταν μας τη ζητανε...
γιατι μονο τοτε μπορει να καταλαβει ο αλλος...
ο ενας φιλος μου την ζητησε...
μοιαζουμε και αρκετα και ειχαμε πολλες ιδιες αποψεις για την αγαπη...
αυτος ο φιλος λοιπον εχει θυσιασει πολλα για την αγαπη...πολλα ομως...
τον ρωτησα λοιπον πως αισθανεται γι αυτο αφου εχει μια πολυ προσωπικη εμπειρια...
μου το παρομοιασε τοσο ομορφα...
ειπε πως ειναι "σαν το φως στο σκοταδι..."
υστερα συνεχισε...
μπορει να εχει πολλες ομορφιες η νυχτα,να εχει μαγεια,να εχει αστρα και φεγγαρια που αλλες φορες ειναι μισογεματα και αλλες πανσεληνοι...πραγματα μαγικα...
αλλα σαν το φως οταν ξημερωνει δεν εχει...το δικο του φως καλυπτει ολες τις νυχτες μαζι...
αυτη ειναι η δικη μου αγαπη μου ειπε...και αξιζει ολα τα σκοταδια για εκεινο και μονο το φως...
υστερα λιγο δακρυσε...φοβηθηκε οτι θα εχανε το "φως του" απο δικο του λαθος και δεν το αντεχε...γι αυτο ζητησε βοηθεια...
ηξερα...
ηξερα ποσο ειχε πονεσει τουτος ο ανθρωπος και ηξερα...πως δεν θα εχανε το "φως του" απλα του κρυφτηκε για λιγο...
τον χαρηκα πολυ...
δεν χρειαστηκε να του πω πολλα...ηξερε ηδη πως η αγαπη ειναι μοναδικη για τον καθενα...το βιωνε εδω και πολλα χρονια...
ηθελε απλα να μιλησει με καποιον που ξερει αυτη την αγαπη...την αληθινη...
ο αλλος φιλος δεν μου τη ζητησε...
μα ηθελα τοσο πολυ να του την δωσω...
αυτος μου ειπε πως καποτε ειχε κανει μια ευχη...
ειχε ζητησει να βρει την αγαπη που δεν ειχε ποτε του...
ευχηθηκε να την ζησει βαθια και αληθινα...να την ζησει με την πρωτη ματια...
να την ζησει στο πετσι του...
το ζητησε με την ψυχη του...το ειχε αναγκη...
και του ηρθε!!!ω ναι!!! του ηρθε αυτο που ζητησε...!η ευχη του πραγματοποιηθηκε!
η αγαπη η αληθινη, η διχως ορια αγαπη του ηρθε...
την ηθελε...την αγαπουσε...την ζουσε...
αλλα καποια στιγμη αποφασισε πως δεν ειναι ετσι οπως την θελει και αρχισε να την διωχνει...
την ηθελε πια σε συγκεκριμενη μορφη...
δεν πιστευα στ'αυτια μου...
η θεση μου ηταν λεπτη...
τον αγαπουσα πολυ αυτον τον φιλο για να τον πληγωσω με τα λογια μου...κι υστερα δεν μου ζητησε βοηθεια...κι ηταν και κατι ακομα...
την ηξερα την αγαπη για την οποια μιλουσε...ηξερα πως μπηκε στη ζωη του μετα απο δικη του ευχη...
ηξερα πως ηταν ατοφια,αληθινη,διχως τετριμενους ορους και ορια...
ηταν η αγαπη ετσι οπως την πιστευα παντα...
προσπαθησα με πολλα λογια να του πω πως η αγαπη δεν εχει συγκεκριμενη μορφη...
δεν χρειαζεται ταμπελες...δεν χρειαζεται να φωναζει...δεν χρειαζεται να την οριοθετουμε...
η αγαπη ειναι πανεμορφη οταν δινεται απο ψυχης...ειναι θησαυρος ανεκτιμητος...
και ηξερα...επεμενα γιατι ηξερα πως η δικη του αγαπη ηταν τετοια...
κι εκεινος επεμενε να της δωσει μορφη...
του ειπα το ξερεις οτι ρισκαρεις...;ρισκαρεις να την χασεις για παντα απλα και μονο γιατι θες να την οριοθετησεις...
ειναι η αγαπη σου ρε χαζε...
δεν ξερω αν με καταλαβε...ειπα πολλα...δεν ηθελα να βαλω αλλο προσωπικη πινελια γιατι θα φαινοταν αλλιως...
ηταν μπερδεμενος...ηταν αποφασισμενος...;δεν ξερω...
ξερω πως δακρυσε...
μονο που εδω δακρυσα κι εγω...
γιατι εγω "ειδα"...εκεινος δεν ξερω αν "ειδε¨ τελικα...
λιγο πριν τελειωσει η συζητηση μας εκανα την τελευταια μου προσπαθεια...
του ειπα...:
"το ξερεις οτι αυτο που ζητησες σου ηρθε...;μην το πετας λοιπον...δεξου το οπως ειναι...αλλου ειναι η ουσια..."
η απαντηση του ηταν..."ισως να ειμαι λιγος γι'αυτη την αγαπη τελικα..."
δεν ηξερα τι αλλο να πω...δεν ηθελα να συνεχισω...
και ηταν η πρωτη φορα σε ολη μας τη συζητηση που ενα μικρο κλικ αναψε μεσα μου και σκεφτηκα...ναι...ισως να εχεις δικιο...ισως οντως να εισαι "λιγος" για κατι τοσο μεγαλο...
δεν μπορουν ολοι οι ανθρωποι...
ισως οντως να μη σου αξιζει αφου σου δοθηκε και το αρνηθηκες...
υστερα θυμηθηκα μεσα σε δευτερολεπτα τα λογια του Koehlo απο ενα βιβλιο...-
"τι μπορεις να κανεις Πατερ μου για εκεινον που θελει να επιστρεψει στην κολαση ή στον παραδεισο πριν της ωρας του...;
-"Τιποτα τεκνον μου...Τιποτα..."
ξερω την αγαπη που του ηρθε...προσωπικα...ειναι πολυ κοντινη μου...
ξερω πως πεθανε την στιγμη που της ειπε να της βαλει ταμπελα...
ξερω πως οι δυο καρδιες μαζι λαμπανε και τωρα σκοτεινιασε...
ηταν το "φως στο σκοταδι" που ειπε ο πρωτος μου φιλος και τωρα υπηρχε μονο σκοταδι γιατι εκεινος τραβηξε την λαμπα...
ξερω απο αδελφες ψυχες...
πως λοιπον οταν ευχηθηκες να την βρεις και την βρηκες υστερα την διωχνεις;
δεν ειναι αχαριστια αυτο...;
κι εδω τιθεται το ερωτημα μου γυρω απο την αγαπη...
ξερω πως ο πρωτος φιλος συντομα θα ξαναβρει το φως του γιατι το γνωριζει...και θα κανει τα παντα γι αυτο...
για τον δευτερο δεν ξερω αληθεια...
ξερω ομως οτι δεν θα διαβασει ποτε αυτο το παραμυθι κι ετσι μπορω ανετα να θεσω τις αποριες μου...
οσοι με διαβαζετε εδω και οσοι με ξερετε απο κοντα γνωριζετε τις αποψεις μου περι αγαπης...
παντα ελεγα πως η μοναδικη κινητηριος δυναμη σε αυτη τη ζωη ειναι η αγαπη...
να παιρνεις και να δινεις...
να την δεχεσαι οπως σου ερχεται...
να την αγαπας την αγαπη...
να το λες...με καθε ευκαιρια να το λες...να το δειχνεις...
εχω γραψει αμετρητα παραμυθια για την αγαπη...
θελω λοιπον να ρωτησω το Συμπαν...τη ζωη...εσας...
εχει καμια σημασια η μορφη της αγαπης οταν ειναι αληθινη...;
ειμαι εγω τοσο ρομαντικη κι ονειροπολα που το βλεπω ετσι...;
εχω βρει το νοημα οπως νομιζω ή ειναι λαθος οσα βλεπω με τα ματια της καρδιας...;
διωχνουμε ποτε την αγαπη απο τη ζωη μας;
ειναι τοσο τεραστιο λαθος οσο το βλεπω εγω...;
ειναι δυο παραμυθια της ιδιας της ζωης...
ξερω πως εγω παντα επιλεγω την πραγματικοτητα που εμεις φτιαχνουμε...γιατι αυτη ειναι η πραγματικοτητα...η δικια μας...η ουσια μας...η αληθεια μας...
ειναι η ζωη μας αυτο που φτιαχνουμε εμεις...
περα απο κανονες,περιορισμους,ορια και ταμπελες...
οι ταμπελες μπορει να ειναι ψευτικες οσο ομορφες κι αν φανταζουν...
η ομορφια μπορει να κρυβεται πισω απο το ασχημοτερο σημειο...
τελικα τι θα επιλεξεις...;
την κορνιζα ή την φωτογραφια...;
η' μηπως καλυτερα το προσωπο της φωτογραφιας...ή ακομα και το τοπιο...;
το ξερετε κι οσοι με ξερετε τι θα διαλεγα παντα και ποιες ειναι οι αποψεις μου...
εχω πονεσει πολυ γι'αυτες στο παρελθον...
ειχα ορκιστει να μην ανοιξω πια την ψυχη μου σε κανεναν...
η ζωη πολλες φορες εχει αλλα σχεδια...ή καλυτερα σαν να σου λεει αφου δεν πηρες το μαθημα σου θα στο δινω ξανα και ξανα με τοσο γοητευτικες μορφες ωστε να την πατας μεχρι να το καταλαβεις...
θαρρω πως αυτη τη φορα πια καταλαβα πως αφου εχω πεθανει πολλες φορες ενας ακομα θανατος οσο κι αν πονα κρυβει στην πορεια μια αναγεννηση...
εκεινο που ακομα δυστηχως μενει ιδιο κι απαραλαχτο...ειναι οι ανθρωποι και οι συμπεριφορες τους...
απλα αποψε ηθελα να γραψω αυτο το παραμυθι...
ηθελα να δω καθαρα...
ηθελα να ξεκαθαρισω μεσα μου ενα θολο τοπιο...
ηθελα να πιστεψω ξανα στους ανθρωπους...
ηθελα πιστεψω στην αληθεια που νομιζα πως κρυβουν μεσα τους...
ηθελα να νιωσω και να βοηθησω...
ηθελα να θριαμβεψει η αγαπη...
οπως της αξιζει...!
και γαμωτο...
ηθελα πολυ να ειναι αληθεια πως καποιος ειδε πραγματικα μεσα μου...και με αγαπησε γι αυτο...
καποτε ηταν 3...υστερα εμειναν 2...
ειπα αυτο ειναι...
κι ομως ανοιξα ξανα την πορτα σε ενα αλλο 3 και ειπα "οικογενεια"...
ειναι που και το 3 ειναι ο αριθμος μου αλλα...φαινεται πως με κυνηγα το 2...
υστερα χαμογελασα...ενω το μεσα μου πεθαινε αλλη μια φορα...
ειπα ας ειναι...
πιστεψα για λιγο στο "κοριτσακι" το μικρο και γεματο αναγκες...
τωρα ειναι καιρος να θυμηθω και να γυρισω στα γνωριμα μονοπατια της "γυναικας" που ξερει να περπατα με περισσια ανεση ξυπολυτη πανω σε κοφτερα πετραδακια...
φταιω που πιστεψα ξανα...;δεν ξερω...
ισως και να φταιω...
χαμογελω ομως...κι ας νιωθω πως κατι μεσα μου πεθανε παλι...
αυτο το παραμυθι λοιπον θα το αφιερωσω στους δυο μου φιλους...
αλλα και σε μενα...
αλλα και σε οσους πιστεψαν στην αγαπη με την μορφη την αληθινη...αυτη που αλλαζει και γινεται μοναδικη για τον καθενα...
Υ.Γ καποτε μεσα σε ενα κουτι με κοχυλια ειχα γραψει ενα στιχακι απο ενα τραγουδι...
νομιζω πως σε αυτο το παραμυθι ταιριαζει...
"η αγαπη ζει στα μικροπραγματα...
ζει στα ασημαντα και στα απλα...
δως μου κι αλλα εσυ τετοια ασημαντα...
για να ζησω εγω σημαντικα..."
Υ.Γ2 το τραγουδι αφιερωμενο σε ολες τις μορφες της αγαπης που ειναι ομως αληθινες...
Υ.Γ3 ευχομαι παντα να βλεπω ετσι αληθινα την αγαπη...κι ας ποναει ρε γαμωτο πολλες φορες...
τουλαχιστον πιστευω πως ειμαι αληθινη κι εγω μαζι της ετσι και πινω τους χυμους της...
ακομα κι αν πολλοι εκμεταλευονται την αναγκη να πιεις και ριχνουν και κατι πικρο μεσα...
θα βαζω ζαχαρη...και θα συνεχιζω...
μια ονειροπολα ρομαντικη νεραιδα...
