Εκεινη ξεκινησε να πιστευει στις λεξεις και στα παραμυθια απο την γιαγια Αναστασια...
η γιαγια αυτη λοιπον ειχε το συνηθειο να την βαζει για υπνο λεγοντας της ιστοριες για το Βασιλοπουλο που αγαπουσε τοσο πολυ την πριγκιπισσα που σκοτωνε τεραστιους δρακους και υπερνικουσε πολλα εμποδια για να ζησει τελικα μαζι της καλα κι εμεις καλυτερα...!
οι ιστοριες αυτες ειχαν παντα το ηθικο διδαγμα πως η αγαπη ολα τα νικα και παντα βγαινει νικητρια...!
Εκεινη λοιπον δεν χρειαστηκε κατι περισσοτερο...αυτο ηταν!αυτο ηταν το νοημα της ζωης...αυτο ηταν που εκανε την καρδια της να σκιρτησει...αυτο εκανε τα ματια της να λαμψουν και να κοιμαται με ονειρα γλυκα...η αγαπη!η αγαπη στις καρδιες των ανθρωπων...αυτο που τους κανει να πιστευουν οτι μπορει να νικησουν θερια αρκει να τη ζησουν...!
Και καπως ετσι μεγαλωνε...και καπως ετσι οριζε τη ζωη της ή η ζωη της οριζε αυτη...
με γνωμονα παντα την αγαπη γνωριζε ανθρωπους...καταστασεις...με γνωμονα την αγαπη και την δοτικοτητα επελεξε το επαγγελμα της...τους φιλους της...ακομα και τους εχθρους της...
Αν λενε πως ολοι ερχομαστε σε αυτη τη ζωη γιατι εχουμε εναν σκοπο να εκπληρωσουμε τοτε εκεινης ηταν αυτος...να δωσει αγαπη!ή εστω να προσπαθησει...ή εστω να μαθει γι'αυτην...ή να διδαχθει απο αυτην...
Λοιπον τα χρονια περνουσαν και εκεινη δεν εβλεπε τιποτα απο τα παραμυθια να εκπληρωνεται στην πραγματικη ζωη...
οσο αυτη προσπαθουσε να τα εξηγησει ολα με βαση την καρδια και την αγαπη τοσο κοντρα της ερχοταν η λογικη και κατι αλλες "λεξεις" που σιγουρα δεν ειχαν να κανουν με αγαπη...
οι ανθρωποι διπλα της και γυρω της λεγανε ποσο πολυ θελουν να ζησουν το "παραμυθι" αλλα κανεις δεν ηταν διαθετημενος να παλεψει με θηρια...
αδικα προσπαθουσε να τους εξηγησει εκεινη πως το παραμυθι δεν ειναι ετσι...εχει συγκεκριμενη σειρα για να φτασεις στο "ζησανε αυτοι καλα κι εμεις καλυτερα"...
ερχονταν παλι μπροστα της ολες αυτες οι λεξεις...
"βλακειες"..."πετας στα συννεφα"..."δεν εχεις καμια επαφη με την πραγματικοτητα"..."ονειροπολα"...
"αλλες εποχες"...
Εκεινη δεν εδινε σημασια...
την πονουσε ολο αυτο γιατι σιγουρα ηταν ονειροπολα αλλα σιγουρα ειχε πολλη και μαλιστα καλη "επαφη με την πραγματικοτητα"...
απλα...ζητουσε μια αλλη πραγματικοτητα...εκεινη που αυτη ονειρευοταν και που ηξερε πως αν τη θες πολυ και προσπαθεις εκεινη θα ερθει οπως και ολα τα πραγματα στη ζωη μας...
Οσο τα χρονια περνουσαν η πραγματικοτητα γινοταν ολο και πιο ασχημη...υπηρξαν και καλες στιγμες δεν λεω...αλλα παντα με την σκια καποιων αλλων στιγμων που σκοτεινιαζαν το τοπιο...
και οσο εκεινη αντιστεκοταν τοσο οι "λεξεις" γινονταν πιο βαριες και πιο σκληρες...
"ολα ξεπερνιουνται"..."δεν υπαρχει η αγαπη που πιστευεις"..."δεν υπαρχει κανεις που θα παλευε με θηρια σημερα"..."σημερα πρεπει να κοιτας την παρτη σου αν θες να επιβιωσεις"..."πρεπει να κοιτας τον εαυτο σου"..."κανεις δεν νοιαζεται για δυσκολιες...ολοι θελουν να ερθουν τα πραγματα ευκολα"...
μα φυσικα...κι εκεινη ευκολα θα τα ηθελε αλλα παρολο που δεν ηρθαν ετσι δεν σταματησε να πιστευει στα παραμυθια...
αυτο το "ολα ξεπερνιουνται" δεν μπορεσε να της φυγει απο το μυαλο απο την πρωτη φορα που το ακουσε και καθε φορα που το ακουγε απο εκει και περα...
πως ακριβως ξεπερνιουνται ολα...;
το θεμα μας ειναι να το παιξουμε σκληροι και να κλαιμε μονοι μας οταν δεν μας βλεπει κανεις...ή να ανοιγουμε τις καρδιες μας ο ενας στον αλλο...;;;
ναι αν ανοιξεις την καρδια σου υπαρχει πολυ μεγαλη πιθανοτητα να πληγωθεις μετα...βλεπεις πια δεν εισαι κυριος εσυ...ειναι κι εκεινος που του την ακουμπησες στα χερια του...
ε και...;
τουλαχιστον την ακουμπησες...την ανοιξες...μοιραστηκες...εζησες...αγαπησες...νοιαστηκες...χαμογελασες και εκλαψες...
δεχτηκες...ακουσες...εδωσες...πηρες...
ρισκαρες...εζησες με την καρδια...
οταν παψει η καρδια να λειτουργει τοτε πεθαινεις...οταν παψει το μυαλο τοτε απλα δεν ζεις για τους αλλους...ομως ισως καπου εκει μεσα συνεχιζεις να ζεις αφου αυτη χτυπαει...
ολα αυτα σκεφτοταν και αλλα πολλα...κι ακομα περισσοτερα οσο περνουσαν τα χρονια...
Προσπαθησε παρα πολυ...
οχι να πεισει καποιον να σκεφτει και να νιωσει οπως κι εκεινη...αν και καποτε το προσπαθουσε κι αυτο,
υστερα ομως οχι...
προσπαθουσε να δωσει στους αλλους να καταλαβουν πως σκεφτεται εκεινη...
για την ακριβεια πως νιωθει...
πως βλεπει αυτη την ζωη με ολα τα δυσκολα...με ολα τα ασχημα και ολα τα δεινα να γινεται παρολα αυτα παραμυθι με τη δυναμη της αγαπης...του ερωτα...την κινητηριο δυναμη...
τιποτα...
ο κοσμος ηταν πολυ προσηλωμενος σε ολες αυτες τις λεξεις για να ακουσει τις δικες της...
παρολο που οι δικες της ηταν σιγουρα πιο ομορφες και πιο δελεαστικες...
η οποια σιγουρια προσεφεραν οι ασχημες λεξεις ηταν αρκετη για να κρατησει πισω τους ανθρωπους...
Παρολα αυτα εκεινη επεμενε και επεμενε...
σε αλλες καταστασεις...με διαφορετικους ανθρωπους...ηταν πολυ ευκολο να χασει την πιστη της σε ολο αυτο αλλα δεν ηθελε...αντισταθηκε στις ασχημες λεξεις...τις εκανε δακρυα οταν δεν την εβλεπε κανεις...αφου το κανουν οι αλλοι σκεφτηκε θα το δοκιμασω κι εγω...
ηταν μια καλη αρχη...απομονωθηκε...
αρχισε να λεει κι εκεινη κακες λεξεις...αρχισε να ζει διχως να ακουει την καρδια της και μπηκε σε μια δινη που ονομαζουν οι πολλοι "πραγματικοτητα"...
λοιπον ηταν πολυ περιεργο...
τοτε ολοι την αγαπουσαν...την αποδεχονταν...ηταν μια απο αυτους...
"ευτυχως που συνηλθες" της ελεγαν...ωρες ωρες μας φοβιζες...
τοτε μπορουσαν ολοι μαζι να συζητανε για τα "προβληματα"...τοτε η καθε "πριγκιπισσα" του σημερα μπορουσε να της πει ποσο απογοητευμενη ηταν απο το "βασιλοπουλο" που ηρθε και τελικα δεν παλεψε για τιποτα...ή που δεν ηρθε ποτε...που την ηθελε μονο οσο ηταν ακομα "πριγκιπισσα"...νεα...ωραια...
το εκαστοτε "βασιλοπουλο" ειχε το θαρρος να της πει οτι η "πριγκιπισσα" του αποδειχτηκε μαγισσα...ή οτι ειχε καθε διαθεση να παλεψει για εκεινη αλλα εκεινη επαναπαυτηκε στον μαλακο της καναπε και σε μια καθημερινοτητα τοσο συνηθισμενη που δεν ειχαν πια καμια διαθεση να θυμηθουν γιατι και πως και αν αγορασαν αυτον τον καναπε μαζι...ποσο μαλλον για το αν...καποτε αγαπηθηκαν οντως...
ολοι τους...απλα οι περισσοτεροι φοβοντουσταν...
βλεπεις η αγαπη με καθε της μορφη δεν ερχεται παντα οπως την εχουμε στο μυαλο μας...κι αλλωστε το μυαλο και η καρδια δεν εχουν καμια σχεση το ειπαμε...
κι ετσι καθε διαφορετικη μορφη απο αυτη που ειχαν στο μυαλο τους,τους τρομαζε...τους φοβιζε...τους εκανε να κανουν πισω...
θες η συνηθεια...θες η καθημερινοτητα...μα πιο πολυ αυτος ο φοβος τους κρατουσε πισω...
Εκεινο το βραδυ Εκεινη γυρισε πισω στα παραμυθια και αφησε μια και καλη τις κακες λεξεις πισω...
οποιος δεν ηθελε να μαθει...να δοκιμασει...να γευτει...να ρισκαρει...να ακουσει...να ζησει μαγικες στιγμες γιατι το ποθουσε η καρδια του γιατι μονο αυτην ακουγε και τιποτα αλλο,δεν την αφορουσε πια...δεν θα ασχολιοταν αλλο με το ζητημα...
ας εβρισκε ο καθενας μονος το παραμυθι του...φυσικα αν εβρισκε καποιον που το αποζητουσε και της εμοιαζε λιγο ηταν πολυ προθυμη και χαρουμενη να γευτουν το παραμυθι...αλλα οχι οποιον να 'ναι...μονο αν ειχε ιδιες λεξεις με τις δικες της...μονο αν η καρδια χτυπουσε σε ιδιους ρυθμους...και μονο αυτη θα το καταλαβαινε αυτο...
Εκεινη θα συνεχιζε να ζει οπως ηθελε...με γνωμονα παντα την καρδια κι ας βρισκαν οι αλλοι παντα ελαττωματα σε αυτον τον τροπο...
κανεις τους δεν ηταν ευτυχισμενος...ουτε ενας...και το χειροτερο κανεις τους δεν ειχε πιστη πια στη ζωη και στην ελπιδα και σε αυτη τη μαγεια που αλλαζει τις ζωες μας...την αγαπη!!!
Περασαν καποια χρονια που ζουσε ετσι ακριβως...
δεν την αγγιζε τιποτα απο τους αλλους...ουτε απο τις κακες λεξεις...
ηταν εκει...μεσα στο παραμυθι της κι ας ηταν μονη της...κι ας πολεμουσε και δρακους και θηρια και οτι κακο βαζει ο νους και χωρις να εχει να κερδισει "κατι" εκτος απο την ψυχη της ισως...
και συγχωρουσε και αγαπουσε και συνεχιζε και ολα αυτα πραγματικα...διχως να περιμενει ανταλλαγμα...διχως να προσπαθει να πεισει πια κανεναν και διχως να την νοιαζει και τι θα πουν ολοι οι υπολοιποι των κακων λεξεων...
η ζωη ομως παντα γραφει τα καλυτερα παραμυθια...
Ενα μεσημερι λοιπον καθως πετουσε τις δικες της λεξεις σε μια λιμνη χαζευοντας και περνωντας την ωρα της...καποιος ακομα πεταξε μια λεξη σαν τις δικες της...
για λιγο μπερδευτηκε...λαθος θα ειναι σκεφτηκε...
ομως καθως πεταξε την επομενη λεξη της εκεινος παλι εμφανιστηκε και πεταξε αλλη μια παρομοια...
κι υστερα κι αλλη...κι αλλη...ως που οι δικες της λεξεις και οι δικες του ενωθηκαν και εγιναν μια συζητηση...κι ηταν μια καλη συζητηση που δεν ειχε ασχημες λεξεις...
και εκανε...μαζεψε τις καλες της λεξεις και εφυγε...
ναι αλλα η καρδια...;
η καρδια της της ελεγε να παει ξανα εκει να συναντησει εκεινον να πεταξουν λεξεις μεσα στη λιμνη...
γιατι οι ομορφες λεξεις γυρευουν ταιρι για να φτιαξουν ιστοριες...γιατι οι ομορφες καρδιες ζητανε ταιρι για να φτιαξουν παραμυθια...
γιατι ετσι γινεται το ομορφο πιο ομορφο...
και πηγε...
και οι ομορφες λεξεις εγιναν πολυ ομορφες ιστοριες που ακομα και οι κακες λεξεις μεσα τους φανταζαν ευκολες να ειπωθουν...
και ανοιξε παλια τεφτερια και τετραδια και ημερολογια και ελεγε ολες τις λεξεις που ειχε πει και ειχε ακουσει καλες και κακες...
και ελεγε τις ιστοριες...κι υστερα ενιωθε πολυ περιεργα...
ανυπομονουσε να ξαναβρεθει στη λιμνη και να ξαναπεταξει λεξεις που θα γινουν ιστοριες...
και η καρδια της σκιρτουσε απο επιθυμια...και η επιθυμια σκιρτουσε για πραξη...
και δεν την ενοιαζε για ολα τα χρονια που απομονωθηκε...
ηταν πολυ ωραιο αυτο για να μη ρισκαρει να φτιαξει λεξεις...για να μη ρισκαρει να φτιαξει ενα παραμυθι...
μα δεν ηθελε καθολου να μη δεν το κανει...
και να ηθελε δηλαδη το εκανε ηδη...και το εκανε η καρδια της απο μονη της...κι αυτη χορευε στους οποιους αυτους ρυθμους...
αλλωτε σε ενα γρηγορο ροκ κομματι κι αλλωτε σε μια αργη μπαλαντα...δεν ειχε σημασια...
χορευε...ελεγε λεξεις...ακουγε λεξεις...εφτιαχνε παραμυθι...
Ενα μεσημερι ξαναβρεθηκαν στην ιδια λιμνη...
εκεινη πηγε με ολη την καλη διαθεση να πεταξει τις λεξεις,να χορεψει...να συνεχισει...
πριν προλαβει να πει οτιδηποτε εκεινος πεταξε μια κακια λεξη...
νομιζε οτι εγινε απο λαθος και συνεχισε...
εκεινος ομως δεν σταματησε...αρχισε να πεταει τη μια κακια λεξη μετα την αλλη...
εκεινη δεν καταλαβαινε τι συμβαινει...
συνεχισε να πεταει τις δικες της λεξεις μηπως και αλλαξει κατι...μηπως εκεινος θυμηθει και αρχισει να λεει παλι καλες λεξεις...
δεν μπορουσε να καταλαβει...
αφου οι λεξεις τους ταιριαζαν...αφου φτιαχναν μαζι την αρχη ενος ομορφου παραμυθιου...μα ηταν πολυ αρχη ακομα...ουτε καν τις πρωτες σελιδες δεν προλαβαν να γραψουν γιατι...;γιατι τοσο ξαφνικα και τοσο αποτομα σταματησαν οι καλες λεξεις και ηρθαν οι κακες...;
Εκεινη απογοητευτηκε...
τοσα χρονια μετα και η πρωτη αποπειρα να φτιαξει ομορφες λεξεις μαζι με καποιον αλλο επεφτε στο κενο...
να εκανε τοσο λαθος...;να λογαριασε τις λεξεις λαθος...;
οχι...
αποφασισε να παλεψει γι αυτο που ηθελε η καρδια της...
γιατι ενιωθε πως οι λεξεις ειχαν αξια...
ηθελε ακομα να πει πολλες που δεν ειχαν ειπωθει...
ηθελε ακομα και να πραξει ομορφες λεξεις...
της ξυπνησε μεσα της ξανα να δωσει και να δημιουργησει κατι ομορφο...
δεν την ενοιαζε και πολυ να παρει ομως ηθελε απεγνωσμενα να δωσει λεξεις και πραξεις εκει...
σε εκεινη τη λιμνη...σε εκεινον...
και συνεχισε να πεταει λεξεις...
μεχρι που παρακαλεσε για λεξεις...
απορουσε...
σκεφτοταν...
ομως περισσοτερο απο ολα ενιωθε...
ηθελε...
εκεινος ομως οσο εκεινη πετουσε ομορφες λεξεις συνεχιζε να πεταει κακες...
και οσο εκεινη επεμενε τοσο πιο κακες πετουσε...
της ειπε αρκετα απο αυτα που ειχε ξανακουσει..."ονειροπολα"..."η ζωη σε θελει αλλιως..." "πραγματικοτητα"..."η αγαπη ειναι μεγαλη λεξη" και αλλα τετοια...
της ειπε οτι καποτε ηταν σαν κι εκεινη αλλα αλλαξε...
ματαια προσπαθησε εκεινη να του πει τοτε να ξαναγινει σαν αυτη...να εχει μια ευκαιρια εστω να γραψει λιγες σελιδες...να δειξει οσα δεν προλαβε καν να αρχισει...
αφου εχεις εκεινο το βλεμμα που ξερω...ξερω πως ειναι για μενα γιατι το αρνεισαι...;
εκεινος χαμογελασε...
Εκεινη ηθελε να συνεχισει με τις λεξεις αλλα δεν εβρισκε πια κανενα νοημα...
αν καθε δικη της λεξη προκαλουσε μια ασχημη τοτε πραγματικα πως να συνεχιζε...;
Μαζευτηκε...σκεφτηκε οτι ισως ετσι εκανε τουλαχιστον καλο σε εκεινον...
εκεινη προφανως δεν ειχε σημασια πως ενιωθε...τι να πει περισσοτερο;;;τι να προσπαθησει οταν ο αλλος δεν θελει...οταν δεν σε αφηνει...;
ετσι πηρε μια βαθια ανασα...η αληθεια ειναι πως κοπηκε ακριβως στη μεση αυτη η ανασα...γιατι αλλα ηθελε να πει και τελικα αλλα ειπε...
εστω να κανει καλο εκει...σε εκεινον...και ειπε..."ενταξει"...
γιατι η αγαπη ειναι μεγαλη λεξη και αν ποτε την ξεστομισεις οφειλεις τουλαχιστον να προσπαθησεις να την τηρησεις...
να προσπαθησεις...
αν δεν τα καταφερεις τουλαχιστον θα ξερεις οτι προσπαθησες...
την συναντησα ενα απογευμα στο νησι των κακων λεξεων...
τις ειχε μαζεψει ολες σε ενα σημειο και τις εβαζε φωτια...
δεν θα σταματουσαν ποτε...οι ανθρωποι παντα θα φοβουνται...παντα θα σκεφτονται αλλιως...παντα θα βρισκουν κακες λεξεις να πουν... αλλα τουλαχιστον ετσι δεν θα την αγγιζαν πια...
οσο για τις καλες λεξεις τις μαζεψε κι αυτες μια και καλη και τις πεταξε στη λιμνη...
οχι για να βρεθουν πια με αλλες και να φτιαξουν συζητησεις και παραμυθια...
αλλα για να χαθουν και να μη τις ξαναβρει πια ποτε...
αλλο δεν ηθελε...
Εκεινη ειχε κουραστει πια να εξηγει και να προσπαθει...
Την συναντησα μια μερα στο νησι των κακων λεξεων...
μη με ρωτατε πως βρεθηκα κι εγω εκει...δεν ξερω να σας πω...
Υ.Γ1 -Πατερ τι μπορεις να κανεις για να βοηθησεις καποιον να γυρισει στον Παραδεισο πριν της ωρας του...;
-Τιποτα τεκνον μου...τιποτα (Paulo Koehlo Στις οχθες του ποταμου Πιεδρα καθισα και εκλαψα)
Υ.Γ2 Η αγαπη οταν γινεται κραυγη τρομαζει (Αλκυονη Παπαδακη...) ποτε δεν καταλαβα γιατι να ισχυει κατι τετοιο αλλα προφανως ισχυει...ισως αν ψυθυριζα...;
Υ.Γ3 σε μια ταινια η πρωταγωνιστρια μετα απο διαζυγιο και ψαχνοντας αλλα μη βρισκοντας την αγαπη,υποστηριζε σε δυο αυστηρους γονεις ενα νεο ζευγαρι που ηθελε να παντρευτει...
οι γονεις την ειρωνευτηκαν για το πως μπορει αυτη να μιλαει για πραγματικη αγαπη αφου ειναι μονη της...και σαμπως εκεινη να την βρηκε...;
εκεινη απαντησε οτι την εψαξε πολυ και ισως να μη τη βρηκε αλλα ισως αυτο το ζευγαρι να τη βρει...ισως να ειναι η αληθινη...αλλωστε ποτε δεν ξερεις...
φυσικα καποτε την ξαναβρηκε και η ιδια...ή καλυτερα την βρηκε για πρωτη φορα...
Υ.Γ4 θυμαμαι τη μαμα μου..."βρε μωρο μου με αυτο το μυαλο πολυ θα πονεσεις να το ξερεις...η ζωη δεν ειναι ετσι..."υστερα ομως μου χαμογελουσε..." να μη σε νοιαζει ομως...εσυ να κανεις αυτο που παντα θελεις κι εγω θα σε στηριζω μωρο μου"...και υστερα η μοναδικη υπεροχη,χωρις κριση γι αυτο που ειμαι,αγκαλια...!
μπορει να μην ειναι εδω πια για να με στηριξει...ισως να μην εχω καν την χωρις κριση αγκαλια...αλλα εγω συνεχιζω να κανω αυτο ακριβως που θελω κι ας ξερω μονο εγω ποσο φοβαμαι...ισως να χαμογελαει απο καπου κι ισως και να ξερει πια ποσο μοιαζουμε...
Υ.Γ5 η Αγαπη ειναι το πιο ομορφο πραγμα στον κοσμο σε καθε της μορφη...ακομα...
κι αν δεν την βρεις ποτε...αλλα σιγουρα καποτε θα σου χτυπησει την πορτα...μη την κλεινεις...
προσωπικα δεν την εκλεισα ποτε...το τιμημα παντα θα υπαρχει...ειτε καλο ειτε κακο...
αλλα μη τα ξαναλεμε...τουλαχιστον ζησαμε αυτο που θελαμε για οσο το θελαμε...ή εστω οσο μας επιτρεψανε...
Υ.Γ6 το πιο ομορφο παραμυθι δεν εχει γραφτει ακομα...
Υ.Γ7 Η πιο μεγαλη αρετη του ανθρωπου ειναι να εχει καρδια...μα η πιο μεγαλη ακομα οταν χρειαζεται να παραμερισει την καρδια τοτ (Τασος Λειβαδιτης) δεν το πιστευω αλλα ενιοτε το κανω......κι Εκεινη το ιδιο...
Υ.Γ Η μουσικη αυτη απλα ταιριαζει με την σιωπη της και την διαθεση της...
και φυσικα επειδη η ζωη παντα κανει τα δικα της...μολις επελεγα τραγουδι ανοιξα το παραθυρο να κανω τσιγαρο...και επεσε ενα αστερι...εκανα ευχη...
