Εχει τιμη σαν πετας...να μενεις μονος...
δεν θυμαμαι ποτε πρωτοακουσα αυτο το τραγουδι,ουτε σε τι φαση ημουν...θυμαμαι μονο πως με καθηλωσε...εμεινα να το ακουω και καθε στιχος που περνουσε εβρισκε απολυτη ανταποκριση μεσα μου...
περνουσαν τα λογια κι εκλαιγα...καπως ετσι βρισκεις φανταζομαι τα τραγουδια της ζωης σου...αυτα που σε αντιπροσωπευουν...που σου θυμιζουν...που γινονται τα "δικα σου" τραγουδια...
με τον καιρο να 'ναι κοντρα εχει τιμη σαν πετας να μενεις μονος...
πανε καποιοι μηνες που με τριγυριζει αυτο το παραμυθι...αλλωστε τα παραμυθια μου γραφονται παντα απο μονα τους...
εγω απλα ειμαι το μεσο που χρησιμοποιουν για να ερθουν στο φως...ή και στο σκοταδι...ενα και το αυτο πολλες φορες...
εχει τιμη σαν πετας να μενεις μονος...
τι ειναι ομως το πεταγμα...;ποσο ψηλα πετας...;προς τα που πετας...;εισαι με αλλους μαζι ή πετας μονος...;
τα φτερα σου τα φροντιζεις...;
Τον καιρο εκεινο συνηθιζα να εχω ολες τις απαντησεις...ηταν απλες...υπηρχε αθωοτητα...υπηρχε πιστη...υπηρχαν πολλα που μας καθοριζουν ως ανθρωπους...πολλα να πιαστεις και να θεωρεισαι αυτονομος...ολοκληρωμενος...
πετας = εισαι ελευθερος...τοσο απλο μεσα μου...!
Υστερα περασαν τα χρονια...
η αθωοτητα δεν υπηρχε πια...ουτε και η πιστη...και πολλα που μας καθοριζουν ως ανθρωπους γενικα αλλα και προσωπικα περασαν σε ενα χτες που δεν γυριζει πισω...
επαναπροσδιορισμος...
πετας...;;;
μπορει να γουσταρεις να πετας σε γκριζους ουρανους ετοιμους να ριξουν μπορα ενω τα υπολοιπα πετουμενα να κρυβονται κατω απο υποστεγα...
μπορει να γουσταρεις να πετας κοντρα στον ανεμο ενω τα υπολοιπα πετουμενα να προστατευονται απο το κρυο...
μπορει να θες να φτασεις στον ηλιο και να καις τις φτερουγες σου ενω τα υπολοιπα πετουμενα σε κοροιδευουν και σε λενε αφελη...
μπορει να καις,να βρεχεις και να σκορπας τις φτερουγες σου επειδη ετσι θελεις...επειδη το δικο σου πεταγμα προς καποια κατευθυνση να δινει νοημα στη ζωη σου...να δινει χαρα και ολοκληρωση εκει που τα υπολοιπα,ας τα πουμε, πουλια δεν βρισκουν καμια λογικη σε αυτο που κανεις...
και ποιος μιλησε για λογικη...;
για πεταγμα μιλαμε...
πετας...
ολοι δεν πεταμε...αυτη ειναι μια δυσκολη αληθεια για πολλους...
καποιοι συνειδητα επιλεγουν να πατανε γερα στη γη...εχω γνωρισει πολλους τετοιους...φιλους,αγαπημενους,συντροφους,απλους γνωστους...
ειναι κι αυτο μια επιλογη...
καποιοι πετουν αλλα καποτε αποφασιζουν να μαζεψουν τα φτερα τους...ισως για παντα...
αλλοι παλι τα μαζευουν,τα ξανανοιγουν...καποιες φορες ηταν τετοια η πτηση που αφησε τραυματα και περιμενουν να γιανουν οι πληγες για να τα ξανανοιξουν για το επομενο ταξιδι...
υπαρχουν πολλα ειδη...
πετας...
οταν ημουν παιδι προσπαθησα να πεταξω προς το ουρανιο τοξο...η μαμα μου φοβηθηκε κι απο τοτε ημουν συνετη ως προς αυτο...
ομως ποτε δεν επαψα να πιστευω πως μια μερα θα το κανω...
αργοτερα το "πεταγμα" πηρε αλλη μορφη...
παλι η μαμα μου αυτη τη φορα πιο προβληματισμενη αλλα με μια λαμψη μεσα στα ματια της,ισως και να ηταν φοβος μου ειπε..."παιδι μου δεν ειναι τοσο ευκολο αυτο που επιλεγεις..."
αργοτερα μου το ειπαν κι αλλοι...
με πολλους και διαφορους τροπους...
"δεν μπορεις να εισαι ετσι..."
"δεν πρεπει να εισαι ετσι γιατι την πατας...πληγωνεσαι...δεν ειναι ετσι ο κοσμος δυστηχως..."
"δεν σκεφτεσαι λογικα..."
"δεν...δεν...δεν..."
καποτε βρεθηκε καποιος καλη του ωρα που "ηξερε"...ναι φυσικα και μπορεις μου ειπε...απλα να...θα εισαι μονη σου...
ναι...το εχω καταλαβει του απαντησα...
κι εδω ερχεται και κολαει...εχει ΤΙΜΗ σαν πετας...να μενεις ΜΟΝΟΣ...
και η μοναξια εχει πολλες μορφες...
δεν οριοθετειται ουτε σε τοιχους,ουτε σε αποντες ανθρωπους και χρονους...
γενικα δεν οριοθετειται τιποτα θαρρω σε αυτο το περασμα μας απο αυτη τη ζωη...
αλλα και παλι...αυτο ειναι μια επιλογη οπως και η καθε μας στιγμη...
εχει τιμη σαν πετας να μενεις μονος...
καθε που εβρισκα μια λεξη απο στομα καποιου να μου ταιριαζει...ενα τραγουδι...εναν στιχο...πιστευα πως αυτη η "μοναξια" δεν ειναι παρα κατι που αλλαζει και πως πλησιαζω σε αυτον τον αλλο κι εκεινος σε μενα...
υπηρξαν συναντησεις που αφησαν ομορφη γευση και μυρωδια...
υπηρξαν στιγμες που η μοναξια δεν ηταν τοσο μονη...
αλλα ηταν ισως ενα διαλειμμα...μαλλον καλυτερα ηταν ενα κατεβασμα στη γη για λιγο...
προσπαθησα πολυ γιατι το ηθελα πολυ να εξηγησω πως ειμαι και τι ειμαι...
ηθελα πολυ σε αυτο το πεταγμα να βρω καποιον να ταξιδεψει μαζι μου...
δεν ειμαι κατι συγκλονιστικο...ειμαι κατι ιδιαιτερο καθως φαινεται...δεν ειχα ποτε αυτη την αποψη για μενα αλλα φαινεται πως αυτον τον χαρακτηρισμο μου κολησαν...
και για να πω την αληθεια τον προτιμω απο ολες τις γνωστες αηδιες του στυλ ευαισθητη,ρομαντικη,ονειροπολα...
ο καθενας μας ειναι ξεχωριστος και ιδιαιτερος...
τυγχανει οι δικες μου ιδιαιτεροτητες να ειναι αυτες...
πορευτηκα 30 χρονια με αυτες...πληγωθηκα ναι...εφαγα τα μουτρα μου ναι...προδωθηκα ναι...
αλλα τις αγαπησα,τις πιστεψα,τις υπερασπιστηκα ακομη και με το αιμα και τον πονο της ψυχης μου...
λοιπον ειναι επιλογη να ειμαι ετσι...δεν ειναι πως δεν βαζω μυαλο...
ετσι γεννηθηκα και ετσι θελω να πεθανω...
οντας καποια που δεν ταιριαξε σε αυτον τον κοσμο γιατι πολυ απλα ουτε και αυτος της ταιριαζε...
καποια που μπορει να πεταξει σε βροχερους ουρανους,σε αερηδες κοντρα,στον ηλιο διπλα...
κι οταν καει,βραχει,σπασει...
θα μαζευτει,θα φροντισει τα φτερα της και καποια στιγμη παλι θα πεταξει...
και παλι για τα ιδια ακριβως μερη...'η ισως και για αλλα που θα ανακαλυψει στην πορεια...
Λοιπον...
Εχει τιμη σαν πετας να μενεις μονος...
κυριως με τον καιρο να 'ναι κοντρα...
Υ.Γ1 οταν αποφασιζεις να γκρεμισεις τους τοιχους σου να εισαι ετοιμος να πονεσεις οταν θα χρειαστει να τους χτισεις ξανα...
Υ.Γ2 αυτο το παραμυθι θα μπορουσε να γραφτει με πολλες εναλακτικες αλλα θελησε ετσι...
Υ.Γ3 στην ζωη δεν ξεπερνιουνται ολα...αλλα μαθαινεις να ζεις με αυτα...
Υ.Γ4 ξεχασες που ελεγες πως δεν φτανουμε ολοι στα ιδια...;γιατι το ξεχασες...;
Υ.Γ5 οταν η ζωη σου δειχνει απο την αρχη ποια ειναι...μη ξεγελιεσαι πως ειναι αλλιως...ειναι ετσι ακριβως...βεβαια μαγκια σου αν θες να ξεγελαστεις...ειναι κι αυτο μια επιλογη...
Υ.Γ6 ευχαριστω για τα καιρους πεταγματα παρεα...αλλα η πορεια ειναι αλλη...
περναω απο τις blogoγειτονιες και σας διαβαζω απλα δεν αφηνω παντα σχολια...
Y.Γ7 μολις ανακαλυψα οτι δεν εχει πια μουσικη το blog μου...μεχρις οτου να βρω πως να ξαναβαλω ο ακροβατης απο εδω...οπωσδηποτε να συνοδευει το κειμενο...
τελος...να εισαι παντα ετοιμος εαυτες μου πολυτιμε να πληρωνεις την τιμη του πεταγματος...!!!
Ο ΑΚΡΟΒΑΤΗΣ ΛΟΙΠΟΝ...
ΔΙΚΟ ΜΟΥ...μου αξιζει...!!!
Για ιδέστε όλοι τον ακροβάτη που τραμπαλίζεται
για ιδέστε όλοι τον ξενομπάτη πως δε ζαλίζεται
Για ιδέστε τον ακροβάτη που κι όταν πέφτει γελά
και ποτέ δε κλαίει, ποτέ δε κλαίει
Για ιδέστε που χει το ερημοπούλι αίμα στο φτερό
πετά κι ας το βρε θανάτου βόλι, κόντρα στον καιρό
Με τον καιρό να ναι κόντρα, έχει τιμή σαν πετάς
να μένεις μόνος, να μένεις μόνος
Για ιδέστε όλοι δέστε και μένα άλλο δε ζητώ
που χω στους ώμους φτερά σπασμένα και ακροβατώ
Μύρισε κάτω η μέρα κι ακόμη εσύ να φανείς
μην κλαις πουλί μου, μην κλαις πουλί μου
δεν θυμαμαι ποτε πρωτοακουσα αυτο το τραγουδι,ουτε σε τι φαση ημουν...θυμαμαι μονο πως με καθηλωσε...εμεινα να το ακουω και καθε στιχος που περνουσε εβρισκε απολυτη ανταποκριση μεσα μου...
περνουσαν τα λογια κι εκλαιγα...καπως ετσι βρισκεις φανταζομαι τα τραγουδια της ζωης σου...αυτα που σε αντιπροσωπευουν...που σου θυμιζουν...που γινονται τα "δικα σου" τραγουδια...
με τον καιρο να 'ναι κοντρα εχει τιμη σαν πετας να μενεις μονος...
πανε καποιοι μηνες που με τριγυριζει αυτο το παραμυθι...αλλωστε τα παραμυθια μου γραφονται παντα απο μονα τους...
εγω απλα ειμαι το μεσο που χρησιμοποιουν για να ερθουν στο φως...ή και στο σκοταδι...ενα και το αυτο πολλες φορες...
εχει τιμη σαν πετας να μενεις μονος...
τι ειναι ομως το πεταγμα...;ποσο ψηλα πετας...;προς τα που πετας...;εισαι με αλλους μαζι ή πετας μονος...;
τα φτερα σου τα φροντιζεις...;
Τον καιρο εκεινο συνηθιζα να εχω ολες τις απαντησεις...ηταν απλες...υπηρχε αθωοτητα...υπηρχε πιστη...υπηρχαν πολλα που μας καθοριζουν ως ανθρωπους...πολλα να πιαστεις και να θεωρεισαι αυτονομος...ολοκληρωμενος...
πετας = εισαι ελευθερος...τοσο απλο μεσα μου...!
Υστερα περασαν τα χρονια...
η αθωοτητα δεν υπηρχε πια...ουτε και η πιστη...και πολλα που μας καθοριζουν ως ανθρωπους γενικα αλλα και προσωπικα περασαν σε ενα χτες που δεν γυριζει πισω...
επαναπροσδιορισμος...
πετας...;;;
μπορει να γουσταρεις να πετας σε γκριζους ουρανους ετοιμους να ριξουν μπορα ενω τα υπολοιπα πετουμενα να κρυβονται κατω απο υποστεγα...
μπορει να γουσταρεις να πετας κοντρα στον ανεμο ενω τα υπολοιπα πετουμενα να προστατευονται απο το κρυο...
μπορει να θες να φτασεις στον ηλιο και να καις τις φτερουγες σου ενω τα υπολοιπα πετουμενα σε κοροιδευουν και σε λενε αφελη...
μπορει να καις,να βρεχεις και να σκορπας τις φτερουγες σου επειδη ετσι θελεις...επειδη το δικο σου πεταγμα προς καποια κατευθυνση να δινει νοημα στη ζωη σου...να δινει χαρα και ολοκληρωση εκει που τα υπολοιπα,ας τα πουμε, πουλια δεν βρισκουν καμια λογικη σε αυτο που κανεις...
και ποιος μιλησε για λογικη...;
για πεταγμα μιλαμε...
πετας...
ολοι δεν πεταμε...αυτη ειναι μια δυσκολη αληθεια για πολλους...
καποιοι συνειδητα επιλεγουν να πατανε γερα στη γη...εχω γνωρισει πολλους τετοιους...φιλους,αγαπημενους,συντροφους,απλους γνωστους...
ειναι κι αυτο μια επιλογη...
καποιοι πετουν αλλα καποτε αποφασιζουν να μαζεψουν τα φτερα τους...ισως για παντα...
αλλοι παλι τα μαζευουν,τα ξανανοιγουν...καποιες φορες ηταν τετοια η πτηση που αφησε τραυματα και περιμενουν να γιανουν οι πληγες για να τα ξανανοιξουν για το επομενο ταξιδι...
υπαρχουν πολλα ειδη...
πετας...
οταν ημουν παιδι προσπαθησα να πεταξω προς το ουρανιο τοξο...η μαμα μου φοβηθηκε κι απο τοτε ημουν συνετη ως προς αυτο...
ομως ποτε δεν επαψα να πιστευω πως μια μερα θα το κανω...
αργοτερα το "πεταγμα" πηρε αλλη μορφη...
παλι η μαμα μου αυτη τη φορα πιο προβληματισμενη αλλα με μια λαμψη μεσα στα ματια της,ισως και να ηταν φοβος μου ειπε..."παιδι μου δεν ειναι τοσο ευκολο αυτο που επιλεγεις..."
αργοτερα μου το ειπαν κι αλλοι...
με πολλους και διαφορους τροπους...
"δεν μπορεις να εισαι ετσι..."
"δεν πρεπει να εισαι ετσι γιατι την πατας...πληγωνεσαι...δεν ειναι ετσι ο κοσμος δυστηχως..."
"δεν σκεφτεσαι λογικα..."
"δεν...δεν...δεν..."
καποτε βρεθηκε καποιος καλη του ωρα που "ηξερε"...ναι φυσικα και μπορεις μου ειπε...απλα να...θα εισαι μονη σου...
ναι...το εχω καταλαβει του απαντησα...
κι εδω ερχεται και κολαει...εχει ΤΙΜΗ σαν πετας...να μενεις ΜΟΝΟΣ...
και η μοναξια εχει πολλες μορφες...
δεν οριοθετειται ουτε σε τοιχους,ουτε σε αποντες ανθρωπους και χρονους...
γενικα δεν οριοθετειται τιποτα θαρρω σε αυτο το περασμα μας απο αυτη τη ζωη...
αλλα και παλι...αυτο ειναι μια επιλογη οπως και η καθε μας στιγμη...
εχει τιμη σαν πετας να μενεις μονος...
καθε που εβρισκα μια λεξη απο στομα καποιου να μου ταιριαζει...ενα τραγουδι...εναν στιχο...πιστευα πως αυτη η "μοναξια" δεν ειναι παρα κατι που αλλαζει και πως πλησιαζω σε αυτον τον αλλο κι εκεινος σε μενα...
υπηρξαν συναντησεις που αφησαν ομορφη γευση και μυρωδια...
υπηρξαν στιγμες που η μοναξια δεν ηταν τοσο μονη...
αλλα ηταν ισως ενα διαλειμμα...μαλλον καλυτερα ηταν ενα κατεβασμα στη γη για λιγο...
προσπαθησα πολυ γιατι το ηθελα πολυ να εξηγησω πως ειμαι και τι ειμαι...
ηθελα πολυ σε αυτο το πεταγμα να βρω καποιον να ταξιδεψει μαζι μου...
δεν ειμαι κατι συγκλονιστικο...ειμαι κατι ιδιαιτερο καθως φαινεται...δεν ειχα ποτε αυτη την αποψη για μενα αλλα φαινεται πως αυτον τον χαρακτηρισμο μου κολησαν...
και για να πω την αληθεια τον προτιμω απο ολες τις γνωστες αηδιες του στυλ ευαισθητη,ρομαντικη,ονειροπολα...
ο καθενας μας ειναι ξεχωριστος και ιδιαιτερος...
τυγχανει οι δικες μου ιδιαιτεροτητες να ειναι αυτες...
πορευτηκα 30 χρονια με αυτες...πληγωθηκα ναι...εφαγα τα μουτρα μου ναι...προδωθηκα ναι...
αλλα τις αγαπησα,τις πιστεψα,τις υπερασπιστηκα ακομη και με το αιμα και τον πονο της ψυχης μου...
λοιπον ειναι επιλογη να ειμαι ετσι...δεν ειναι πως δεν βαζω μυαλο...
ετσι γεννηθηκα και ετσι θελω να πεθανω...
οντας καποια που δεν ταιριαξε σε αυτον τον κοσμο γιατι πολυ απλα ουτε και αυτος της ταιριαζε...
καποια που μπορει να πεταξει σε βροχερους ουρανους,σε αερηδες κοντρα,στον ηλιο διπλα...
κι οταν καει,βραχει,σπασει...
θα μαζευτει,θα φροντισει τα φτερα της και καποια στιγμη παλι θα πεταξει...
και παλι για τα ιδια ακριβως μερη...'η ισως και για αλλα που θα ανακαλυψει στην πορεια...
Λοιπον...
Εχει τιμη σαν πετας να μενεις μονος...
κυριως με τον καιρο να 'ναι κοντρα...
Υ.Γ1 οταν αποφασιζεις να γκρεμισεις τους τοιχους σου να εισαι ετοιμος να πονεσεις οταν θα χρειαστει να τους χτισεις ξανα...
Υ.Γ2 αυτο το παραμυθι θα μπορουσε να γραφτει με πολλες εναλακτικες αλλα θελησε ετσι...
Υ.Γ3 στην ζωη δεν ξεπερνιουνται ολα...αλλα μαθαινεις να ζεις με αυτα...
Υ.Γ4 ξεχασες που ελεγες πως δεν φτανουμε ολοι στα ιδια...;γιατι το ξεχασες...;
Υ.Γ5 οταν η ζωη σου δειχνει απο την αρχη ποια ειναι...μη ξεγελιεσαι πως ειναι αλλιως...ειναι ετσι ακριβως...βεβαια μαγκια σου αν θες να ξεγελαστεις...ειναι κι αυτο μια επιλογη...
Υ.Γ6 ευχαριστω για τα καιρους πεταγματα παρεα...αλλα η πορεια ειναι αλλη...
περναω απο τις blogoγειτονιες και σας διαβαζω απλα δεν αφηνω παντα σχολια...
Y.Γ7 μολις ανακαλυψα οτι δεν εχει πια μουσικη το blog μου...μεχρις οτου να βρω πως να ξαναβαλω ο ακροβατης απο εδω...οπωσδηποτε να συνοδευει το κειμενο...
τελος...να εισαι παντα ετοιμος εαυτες μου πολυτιμε να πληρωνεις την τιμη του πεταγματος...!!!
Ο ΑΚΡΟΒΑΤΗΣ ΛΟΙΠΟΝ...
ΔΙΚΟ ΜΟΥ...μου αξιζει...!!!
Για ιδέστε όλοι τον ακροβάτη που τραμπαλίζεται
για ιδέστε όλοι τον ξενομπάτη πως δε ζαλίζεται
Για ιδέστε τον ακροβάτη που κι όταν πέφτει γελά
και ποτέ δε κλαίει, ποτέ δε κλαίει
Για ιδέστε που χει το ερημοπούλι αίμα στο φτερό
πετά κι ας το βρε θανάτου βόλι, κόντρα στον καιρό
Με τον καιρό να ναι κόντρα, έχει τιμή σαν πετάς
να μένεις μόνος, να μένεις μόνος
Για ιδέστε όλοι δέστε και μένα άλλο δε ζητώ
που χω στους ώμους φτερά σπασμένα και ακροβατώ
Μύρισε κάτω η μέρα κι ακόμη εσύ να φανείς
μην κλαις πουλί μου, μην κλαις πουλί μου