Καθε που νυχτωνει ερχομαι...
φιλε μου αγαπημενε και σ'ακουω...
για ολα εκεινα που σε κανουν να αισθανεσαι φθηνος...
εγω αφηνω ενα χρυσο κερμα...
και φευγωντας ελπιζω να σε αφησα λιγακι πιο πλουσιο...
καθε που νυχτωνει ερχομαι...
φιλη μου μοναδικη...
σου λεω πως πνιγομαι κι αμεσως...
μου λες για εκεινες τις σταγονες που μπαζει το σπιτι σου...
τρεχω τοτε και σου φερνω κουβαδες κι ετσι το λυνουμε κι αυτο το προβλημα...
κι αλλες νυχτες ατελειωτες σου μιλησα εσενα αγαπημενε...
με ολα τα αληθινα λογια της καρδιας μου...
σου φωναξα,σε χαιδεψα,σε μισησα,σε αγαπησα...
σου δοθηκα,σε πιστεψα,σε εκλαψα,σε αναστησα...
μα τιποτα απο ολα αυτα δεν ηταν ποτε αρκετο...
και μετα ειναι εκεινες οι αλλες νυχτες...
που σωπαινω και ακουω ολους τους ανεμους της ζωης μου...
εκεινους που μιλανε για ολες τις περασμενες νυχτες...
που ολα για αλλου ξεκινησαν και αλλου κατεληξαν...
για οσα αδικα πριν μιλησουν εσβησαν...
και ποιος ειναι ο δικος μου ρολος σε ολα αυτα...;
κουραστηκα να σβηνω φωτιες σε ξενα δαση και το δικο μου να γινεται σταχτη...
αποδεχτηκα ρολους και χαραξα πορειες αλλες...
ημουν παντου και δεν ημουν εδω...
ακουσα μα δεν μιλησα...
και εντελει αναρωτιεμαι τι ακριβως υπηρξα...
εγινα μοναδικη...
εγινα πριγκιπισα...εγινα νεραιδα...εγινα πλασμα του αλλου...
εγινα απαραιτητη και περιττη...
εγινα υπεθυνη και ανευθυνη...
εγινα γυναικα και ερωμενη...
πιστη και απιστη...
αληθινη μα ποτε ψευτικη...
εγινα ονειρο και επιθυμια...
εγινα σκεψη και ποθος...
εγινα θαλασσα και στερεψα...
και τελικα δεν ειμαι τιποτα και ειμαι ολα...
το τιποτα ειναι ξυπνιο και μου φωναζει πως ειναι εδω...
το ολα αποκοιμηθηκε και δεν βρισκω πως να το ξυπνησω...
δεν θελω να κλεψω αλλες σκεψεις...
ουτε καρδιες να διεκδικησω...
ανοιξα κι εδωσα και αλλες δικαιολογιες και περιορισμους δεν αντεχω να χαιδευω...
εδω ειμαι...
εδω ημουν παντα...
ζητησα το πιο απλο...και δεν διεκδικησα τιποτα παραπανω απο οσα μου εδιναν...
εκλεισα μεσα μου καλα μη φυγουν ολοι οι πονοι που ακουμπησαν πανω μου...
και υποσχομαι μια μερα να φτιαξω το πιο παραξενο παιχνιδι με ολο αυτο...
στο πρωτο παιδι που θα συναντησω θα το χαρισω με μια ελπιδα...
απο την παιδικη του περιεργεια να το σπασει και να ελευθερωθω...
κι εγω κι εσεις που μου εμπιστευτηκατε το μεσα σας...
εκεινο το παραπανω που μου ταξατε...
που ειναι...;
υπηρξε αραγε ποτε...;
κι αν υπηρξε που το θαψατε...;
τι με κανατε...;
που ειναι οι αληθειες...;
εσυ...
εσυ που με διαβαζεις...
ΤΟΛΜΑΣ...;
"οχι που τρεμω τον σταυρο...αλλα που δεν μπορω να βρω...
χρυσα καρφια που να αξιζουν την θυσια...
δεν φευγω για παλικαρια...αλλα που μου πεσε βαρια...
μες τον παραδεισο η τοση προδοσια..."
"ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ Η ΨΥΧΗ...ΚΙ ΟΜΩΣ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΠΙΟ 'ΚΕΙ"
φιλε μου αγαπημενε και σ'ακουω...
για ολα εκεινα που σε κανουν να αισθανεσαι φθηνος...
εγω αφηνω ενα χρυσο κερμα...
και φευγωντας ελπιζω να σε αφησα λιγακι πιο πλουσιο...
καθε που νυχτωνει ερχομαι...
φιλη μου μοναδικη...
σου λεω πως πνιγομαι κι αμεσως...
μου λες για εκεινες τις σταγονες που μπαζει το σπιτι σου...
τρεχω τοτε και σου φερνω κουβαδες κι ετσι το λυνουμε κι αυτο το προβλημα...
κι αλλες νυχτες ατελειωτες σου μιλησα εσενα αγαπημενε...
με ολα τα αληθινα λογια της καρδιας μου...
σου φωναξα,σε χαιδεψα,σε μισησα,σε αγαπησα...
σου δοθηκα,σε πιστεψα,σε εκλαψα,σε αναστησα...
μα τιποτα απο ολα αυτα δεν ηταν ποτε αρκετο...
και μετα ειναι εκεινες οι αλλες νυχτες...
που σωπαινω και ακουω ολους τους ανεμους της ζωης μου...
εκεινους που μιλανε για ολες τις περασμενες νυχτες...
που ολα για αλλου ξεκινησαν και αλλου κατεληξαν...
για οσα αδικα πριν μιλησουν εσβησαν...
και ποιος ειναι ο δικος μου ρολος σε ολα αυτα...;
κουραστηκα να σβηνω φωτιες σε ξενα δαση και το δικο μου να γινεται σταχτη...
αποδεχτηκα ρολους και χαραξα πορειες αλλες...
ημουν παντου και δεν ημουν εδω...
ακουσα μα δεν μιλησα...
και εντελει αναρωτιεμαι τι ακριβως υπηρξα...
εγινα μοναδικη...
εγινα πριγκιπισα...εγινα νεραιδα...εγινα πλασμα του αλλου...
εγινα απαραιτητη και περιττη...
εγινα υπεθυνη και ανευθυνη...
εγινα γυναικα και ερωμενη...
πιστη και απιστη...
αληθινη μα ποτε ψευτικη...
εγινα ονειρο και επιθυμια...
εγινα σκεψη και ποθος...
εγινα θαλασσα και στερεψα...
και τελικα δεν ειμαι τιποτα και ειμαι ολα...
το τιποτα ειναι ξυπνιο και μου φωναζει πως ειναι εδω...
το ολα αποκοιμηθηκε και δεν βρισκω πως να το ξυπνησω...
δεν θελω να κλεψω αλλες σκεψεις...
ουτε καρδιες να διεκδικησω...
ανοιξα κι εδωσα και αλλες δικαιολογιες και περιορισμους δεν αντεχω να χαιδευω...
εδω ειμαι...
εδω ημουν παντα...
ζητησα το πιο απλο...και δεν διεκδικησα τιποτα παραπανω απο οσα μου εδιναν...
εκλεισα μεσα μου καλα μη φυγουν ολοι οι πονοι που ακουμπησαν πανω μου...
και υποσχομαι μια μερα να φτιαξω το πιο παραξενο παιχνιδι με ολο αυτο...
στο πρωτο παιδι που θα συναντησω θα το χαρισω με μια ελπιδα...
απο την παιδικη του περιεργεια να το σπασει και να ελευθερωθω...
κι εγω κι εσεις που μου εμπιστευτηκατε το μεσα σας...
εκεινο το παραπανω που μου ταξατε...
που ειναι...;
υπηρξε αραγε ποτε...;
κι αν υπηρξε που το θαψατε...;
τι με κανατε...;
που ειναι οι αληθειες...;
εσυ...
εσυ που με διαβαζεις...
ΤΟΛΜΑΣ...;
"οχι που τρεμω τον σταυρο...αλλα που δεν μπορω να βρω...
χρυσα καρφια που να αξιζουν την θυσια...
δεν φευγω για παλικαρια...αλλα που μου πεσε βαρια...
μες τον παραδεισο η τοση προδοσια..."
"ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ Η ΨΥΧΗ...ΚΙ ΟΜΩΣ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΠΙΟ 'ΚΕΙ"
