Θα ηταν μεσημερι...
καθοταν στο μπαλκονακι της μοναξιας της κι αγναντευε την ψυχη της...
παντα μεσημερι της αρεσε να το κανει αυτο...
οπως οταν ηταν παιδι...
τα μεσημερια που κοιμοντουσαν ολοι εκεινη εβρισκε ευκαιρια και ξυπολυτη στον καυτο ηλιο μετρουσε την ζωη της που χωρουσε ολακερη σε μια πλακοστρωτη αυλη...
τα 2 πλατια μαρμαρινα σκαλια χωρουσαν εκεινη,την μικρη της γατουλα...(ποτε δεν ηταν δικια της αλλα παντα αποζητουσε οτι αγαπουσε να το κανει δικο της...)
οσες πασχαλιτσες ειχε μαζεψει και την κουκλα της...εκεινη ηταν δικια της...της την ειχαν αγορασει στο γνωστο πανηγυρι και δεν την αφηνε απο την αγκαλια της...
μια γαλανοματα,ξανθια κουκλα με μπλε φορεμα και ασπρο καπελο...
αλλα ηταν δικια της και για εναν ακομα λογο...
της κρατουσε συντροφια τα βραδια που φοβοταν να κοιμηθει...
της ελεγε παραμυθια και πολλες φορες την καθησυχαζε μεχρι να την παρει ο υπνος...
ακομα και τωρα δεν ηξερε γιατι εκεινα τα βραδια ηταν τοσο δυσκολα...
χαμογελασε στην θυμηση της...
παντα τα μεσημερια την επαιρνε αγκαλια και βουτουσε μεσα στον κηπο...
τοτε φαινοταν τεραστιος με τοσα πολλα λουλουδια γυρω της νομιζε πως δεν την εβλεπε κανεις...
χορευανε αναμεσα στις τριανταφυλλιες...στα ζουμπουλια...σε εκεινα τα πορτοκαλι που ποτε δεν εμαθε πως τα λενε και στα νυχτολουλουδα...εκεινα ηταν τα αγαπημενα της...
χορευανε και γελουσε...
τοτε ηταν που σηκωνοταν η γιαγια απο το μεσημεριανο ραχατι κι εβαζε τις φωνες που βουτηξε ξανα στον κηπο και θα της χαλουσε τα λουλουδια...
γελασε με την ψυχη της...
αχ βρε γιαγια...παντα νομιζες πως ολη η ομορφια ειναι για να την κοιτας απο μακρια...να την φροντιζεις και να την κοιτας...
ποτε δεν σου εμαθε κανεις πως οταν βουτας μεσα της τοτε γινεσαι κι εσυ ενα με αυτη...
ε...κι αν πατησεις κανενα αγκαθι αναμεσα στα λουλουδια κι αυτο μεσα στο προγραμμα ειναι...
συνεχισε να γελας...κι ας ματωνεις συνεχισε να γελας...
η μυρωδια απο εκεινα τα μεσημερια πλανιωταν παντου γυρω της...
τιποτα δεν ειχε αλλαξει και τιποτα δεν ηταν ιδιο...
τα δυο πλατια μαρμαρινα σκαλια ισα που χωρουσαν την ιδια...ενα πακετο τσιγαρα κι εναν καφε...
α...και τα ονειρα...ολακερα ονειρα μιας ζωης που χαραξε την δικη της πορεια οπως κανουν αλλωστε παντα οι εκαστοτε ζωες...απλα δεν το ξερουμε...δεν μας το μαθαινουν απο την αρχη,αλλα και να προσπαθησει καποιος δεν τον πιστευεις...αισθανεσαι παντοδυναμος...αισθανεσαι πως ολα μπορεις να τα καταφερεις...
αυτα σκεφτοταν και χαμογελουσε γλυκοπικρα...
εκει στα δυο πλατια μαρμαρινα σκαλια...
δεν ηθελε να μετρησει ποσα χρονια περασαν απο τον καιρο της παντοδυναμιας της μεχρι την συνειδητοποιηση της...
οσα και να ηταν ειχε καμια σημασια...;
το ταξιδι λενε πως μετραει...κι ετσι ειναι...τωρα μπορουσε να το πει με σιγουρια...
εχει ομορφιες πολλες το ταξιδι...κυριως στις φουρτουνες του...κανει κατι γυρισματα εκει ο ουρανος με την θαλασσα που ομοια του δεν θα δεις σε μπουνατσα...
καμια νηνεμια δεν θα σου προσφερει τετοια ομορφη ζαλαδα...
τιποτα απο οσα ειχε σχεδιασει δεν εγινε ποτε...τιποτα απολυτως...
αλλα δεν επαψε ποτε να κανει σχεδια...
της ειχε πει ο παπους της πως οταν παψεις να κανεις ονειρα πεθαινεις...και πεθαινεις ασχημα...γιατι ο θανατος δεν ειναι παρα ενα ταξιδι ακομα μικρη μου της ελεγε...αλλα δεν ειναι το ιδιο να ταξιδευεις με ομορφες εικονες και το ιδιο διχως εικονες...
ετσι κι εκεινη μια ζωη επλαθε ονειρα...δεν ειχε καμια σημασια αν δεν βγηκαν αληθινα...σημασια εχει που τα ονειρευτηκε και εζησε μεσα σε αυτα οσα δεν θα ζουσε ποτε στ'αληθεια...
αληθεια...;αναρωτηθηκε...
να ηταν αληθεια τα ονειρα η' η ζωη...
μηπως η ζωη ειναι απλα ενα ακομη ονειρο...;
μηπως καλυτερα δεν ζουσε σε οτι μονη της επλαθε παρα σε οτι της πλασαρανε για αληθεια...;
κι ειχε κι εκεινο το συνηθειο να μπερδευεται τελευταια...το ειχε ζησει στ'αληθεια εκεινο το γεγονος...η' το ειχε πλασει η φαντασια της...;
δεν ειχε και πολυ σημασια πια...
αλλωστε δεν ηταν αυτος ο σκοπος του σημερινου μεσημεριου...
δεν ηθελε ουτε απολογισμους να κανει...ουτε σωστα και λαθος να μετρησει...ουτε χαμογελα και δακρυα...
ολα αυτα ειχαν γινει ενα πια...η συνειδητοποιηση που λεγαμε...
ενα τελευταιο ταξιδι ηθελε να κανει...στο χτες και στο σημερα...
να βουτηξει την ψυχη της στο μελι του ηλιου και να την αφησει να σβησει μετα στην δροσια της θαλασσας ηθελε...
να νιωσει την φωτια μεσα της και τον ηχο που κανει η φλογα οταν σβηνει απο το νερο ηθελε...
ειχε παρει να νυχτωνει...
ο ηλιος επεσε κι ενα ελαφρυ αερακι σηκωνε τα φυλλα και τα πεταλα απ΄τα λουλουδια στηνοντας εναν αυτοσχεδιο χορο...
εγειρε η μερα να ξαποστασει...
εγειρε κι εκεινη το κεφαλι της διπλα στην τριανταφυλλια...
κοιταξε το ολανθιστο τριανταφυλλο και τα αγκαθακια απο κατω...
χαμογελασε...
καπως ετσι...ολα ειναι καπως ετσι...σκεφτηκε...
εγειρε το κεφαλι της...
απεναντι στον κηπο μια μικρη χορευε αναμεσα στα λουλουδια αγκαλια με μια ξανθια κουκλα...
μια μικρη...παντοδυναμη...που το παιδικο της γελακι εφτανε μεχρι τον ουρανο και γαργαλουσε τα φτερα των αγγελων...
κανεις δεν της φωναξε πως θα χαλασει τα λουλουδια...
μονο γελια ακουγονταν απο παντου...
τα ονειρα ειχαν φτιαξει το ομορφοτερο ταξιδι...
Υ.Γ 1 το μυστικο ειναι να τα πιστευεις...τα ονειρα ντε...τοτε γινονται αληθινα...
Υ.Γ2 οταν οι ανθρωποι ξεπουλανε την ψυχη σου και μετα σου ζητανε μερτικο...τραγουδα μωρε...τραγουδα...
Υ.Γ3 τωρα ξερεις θαρρω με ποσα λιγα μπορω να λεγομαι ευτυχισμενη...η' ακομα δεν εμαθες...;
Υ.Γ4 ενα τριανταφυλλενιο "σ'αγαπω" πλανιεται ολη μερα μεσα μου και δεν εχω που να το ακουμπησω...αν το βρεις αγκαλιασε το...σ'εψαχνε...
ΥΓ5 .......τραγουδα λεμε...αλλιως την εβαψες...
