ενα χαρτακι αφημενο...
"ονειροπολα μου...ευαισθητη ψυχη μου...
εισαι τοσο δυνατη και συναμα τοσο ευθραυστη,
ανατολη του ηλιου το πρωινο διπλα σου...δυση το φευγιο σου...
ολα θα πανε καλα...θα ειμαι εδω...αφου εισαι Εκεινη..."
ενα χαρτακι αφημενο...
μαζι με ενα κομματι απο την καρδια σου...
περασαν χρονια...και ημουνα μικρη...
και σου εδειξα τα φτερα μου...κι ησουν ο πρωτος που τα ειδε και τα πιστεψε...
και σου εδειξα τους ηλιους μου και ολα τα ουρανια τοξα που βγαινουν μετα απο βροχες...
και σου εδειξα τα πλασματα του αλλου και πως να τα βλεπεις...
και νεραιδα με ειπες...
και ειμαι Εκεινη ειπες...
και μου εδειξες τους δικους σου ηλιους...
και τους πολεμους που εκανες...και τα οπλα της δυναμης που χρησιμοποιησες...
και μου εδειξες πως να τα χρησιμοποιω κι εγω...πως να τα αποκτω...πως να αντεχω τις μαχες χωρις να χανω αιμα...
και μου εδειξες τραγουδια,και μερη μακρινα...και μου εδειξες τον πινακα των ονειρων σου...
και ημουν κι εγω ζωγραφισμενη απο το χερι σου μεσα σε αυτον...
και εισαι Εκεινος ειπα...
καμια φορα με ρωτανε πως και γιατι...;κι αν μετανιωσα...κι αν βιαστηκα...κι αν...τοσα αν...
ξερω πως ειναι δυσκολο να καταλαβει ο ανθρωπος πως καμια φορα τα "αν" δεν χωρανε σαν μιλησουν οι ψυχες...
στην αρχη προσπαθουσα κι εγω να τους εξηγησω...να πω την αποψη μου,το πως σκεφτομαι και νιωθω...να πεισω(αληθεια ποιους και γιατι...;)πως ηταν απλα η ωρα...το διαφορετικο...το κατι...η μαγεια...
και περασαν κι αλλα χρονια...
αλλωτε με ρωτουσαν και αλλωτε οχι...
δεν σου κρυβω πως καποτε αναρωτηθηκα κι εγω...
γιατι να επιμενουν τοσο...;μηπως εγω βλεπω λαθος...;μηπως να εχουν δικιο...;
και σου θυμωσα...δεν εφταιγες μα σου θυμωσα σαν να μου κλεψες κατι...σαν να το πηρες βιαια και το εκανες δικο σου...
υστερα περνουσαν κι αλλα χρονια...
καθε φορα που εσπαγες την σιωπη με τα ματια σου θυμωνα με τον εαυτο μου...
πως μπορεσα να σκεφτω οτι εσυ θα εκλεβες κατι απο μενα...;
ουτε καν το ζητησες...μονη μου στο εδωσα με ολη μου την καρδια...
κι ουτε που σκεφτηκα ποτε να το παρω πισω...
μοναχα αφησα για λιγο τις αισθησεις μου να νομιζουν πως το κλεψες...
κι ο καιρος περνουσε...
και τα ματια σου με κοιτουσαν οπως την πρωτη στιγμη...βαθια και μεσα στην ψυχη...
και η αγκαλια σου ηταν παντοτε ανοιχτη...να κλεισει ολον τον πονο που σου αποκαλυπτα σιγα σιγα...
το χαδι σου καθε που το ζητουσα δεν μου το στερουσες...
κι αν καποτε τραβουσα τα χερια μου αμυνομενη εσυ τεντωνοσουν για να με φτασεις παλι...
κι εγω παλι θυμωνα...
θυμωνα που δεν με αφηνες να πεσω...που επεμενες να με κρατας οταν δεν ηθελα να στεκομαι...
υστερα περασε κι αλλος καιρος...
δεν ηθελα να σου θυμωνω αλλο...
και στο ειπα...
μα τοτε ηρθε η ζωη...
κι εφερε αλλα...δυσκολα...ασχημα...επωδυνα...
και τοτε χαθηκα...
δεν ειχα κουραγιο ουτε καν να σου θυμωσω...
δεν με ενοιαζε να με κρατησεις γιατι ειχα πεσει πριν το καταλαβεις...
οσο κι αν απλωνες το χερι το μονο που μπορουσα ηταν να σε παρασυρω κι εσενα στον πατο...
και το εκανα...σε παρεσυρα...σου εδειξα τον νεο μου κοσμο...
και τρομαξες...σε ειχα συνηθισει στα ψηλα να πεταμε και ηλιους να αντικρυζουμε...
τωρα μονο σκοταδια ειχα να σου δειξω...και σωπασες...
αλλα και παλι δεν εφυγες...
και στο ειπα...αν θες φυγε...τωρα...δεν θα σε κρατησω...
αλλα τοτε ανοιξες την αγκαλια σου περισσοτερο...
ομως εγω δεν εμπαινα μεσα της...
κι αποφασισες να μεινεις...
οταν εγω δεν αντεχα τον ιδιο μου τον εαυτο...
οταν δεν με αναγνωριζα...οταν δεν ειχα τιποτα να δωσω...
και μου ελεγες "ολα θα πανε καλα"...
και θυμωνα...και σου φωναζα πως τιποτα δεν θα παει καλα...
και σωπαινες...αλλα δεν εφευγες...
κι εφυγα εγω...
τοσες φορες εφυγα...τοσο πολυ μακρια...τοσο αδικα εφυγα...
αληθεια θα με συγχωρεσεις ποτε...;
εφευγα και γυρνουσα...και παντα ησουν εκει...και καθε που ησουν, εγω ξαναφευγα...
οχι εξαιτιας σου...οχι γιατι επαψα ποτε να σ'αγαπω...μα γιατι δεν με αντεχα οπως ειχα γινει...γιατι δεν αντεχα να παλευω σε ανισο αγωνα...γιατι δεν ηξερα πως να ξαναγινω εγω...
γιατι ειχα κουραστει απο τοσες μαχες και δεν εβλεπα πως το μονο που ηθελες ηταν με ξεκουρασεις...
εβλεπα μονο μια ακομη μαχη που δεν ηθελα να δωσω...
ενα χαρτακι αφημενο...
το βρηκα...
κι υστερα βρηκα και τον δρομο για την αγκαλια σου...
και την ανοιξες και παλι...
και ετρεξα μεσα...
και σε εσφιξα...
και τα δακρυα μου χυθηκαν σαν χειμαρος...
μπερδευτηκαν λυγμοι και λεξεις μαζι με σιωπες και αντοχες...
και ειπες δεν πειραζει...κλαψε...
και ειπες ειμαι εδω...
θα ειμαι εδω και ολα θα πανε καλα...
και ειπες σ'αγαπω οσο τιποτα αλλο στον κοσμο...
και δεν μπορουσαν οι σιωπες μου να νικησουν τα λογια σου...
μονο δακρυα σου αφηνα...για ολα...για ολα που μαζευτηκαν και που να τα χωρεσω δεν ειχα...
Σε σενα...
που επρεπε να περασουμε απο τοσα οσα...
να ματωσουμε...
να βουλιαξουμε...
να πνιγουμε...
Σε σενα...
που οταν ολοι λενε μεγαλα λογια, εσυ λες απλα τα αληθινα λογια...
που οταν ολοι ταζουν εσυ πραγματοποιεις...
για ολα αυτα που κανεις και εισαι...
για να μπορεσω να δω πως εισαι "εδω" πραγματικα...με τον δικο σου τροπο...αλλα εισαι...
κι αν ακομα βουλιαζω...κι αν ακομα χανομαι...κι αν ακομα αφηνω το χερι σου καμια φορα...
δεν σου θυμωνω πια...
κι αν καποτε το ξεχασα...αν καποτε εφτασα να το αμφισβητησω...αν καποτε με επνιξαν ολα τα υπολοιπα και δεν στο ελεγα...
τωρα στο λεω...
εισαι ακομα και για παντα Εκεινος...
και η ασπιδα και το δορυ...και μην το ξεχνας πως ακομα μαχομαι και τα χρειαζομαι και τα δυο...
μονο που τωρα εμαθα να πιστευω πως ισως τελικα ολα να πανε καλα...
τουλαχιστον δεν αποκλειω πια το ενδεχομενο να εχεις δικιο...
"κι αν εχω πεσει χαμηλα...
να με προσεχεις... ματια μου γλυκα
να με αντεχεις...
μεχρι να σηκωθω ξανα...
λιγο ακομα μοναχα..."
Στον Π...
που ειναι ακομα εδω οταν ολοι φευγουν...
σε λατρευω...!!!
