Ολα συνεβησαν επειδη τις νυχτες δεν μπορουσα να κοιμηθω...
κουβαλουσα το φαντασμα μου μαζι για να μην νιωθει κανεις μας μονος...
αλλωτε αφηνα τα ρουχα μου να πεσουν απο το μπαλκονι...
και γελουσα με τον δρομο που καμια ηδονη δεν ενιωθε διχως σωμα να χορτασει...
εβγαινα στο χιονι γυμνη μονο και μονο για να αισθανθω κατι...
να καταλαβω ποια ειμαι εγω και ποιο το φαντασμα...
η νυχτα τοτε γελουσε με τα καμωματα μου και μου σφυριζε σκοπους αγνωστους να ακολουθησω...
τοσα χρονια αφηνα ιχνη πισω μου να εχουν να ακολουθουν...
οσοι ταχα μ'αγαπησανε...
μην με χασουν σκεφτομουν...
μην τυχει και με χασουν...
και η αγωνια μου μεγαλωνε καθε που γυρνουσα πισω μα βηματα πουθενα δεν εβλεπα...
φταιει το γεματο φεγγαρι λοιπον...
που αποψε φωτιζει ολες τις κρυφες μου σκεψεις...
στιγμες που περασαν και χαθηκαν...
αγωνες που δοθηκαν διχως επαθλο κανενα...
μνημες που εσβησαν ετσι απλα μια μερα...
σφαλματα αμετρητα και αμαρτιες πρωτογνωρες...
λαθη μου αγαπημενα και σωστες πραξεις χωρις ανταμοιβη...
φταινε οι νυχτες που δεν μπορω να κλεισω ματι...
φταιει που απλωσα πολυ τα χερια μου και ονειρευτηκα...
φταιει που ημουν απλα εγω και οχι μια αλλη...
ισως να φταιει η αλλη που δεν εγινε ποτε εγω...
και τωρα καθεται απεναντι μου και με κοιταει λυπημενα...
κριμα...μονολογει...
κριμα...της απαντω και κουναμε και οι δυο συγκαταβατικα το κεφαλι...
υστερα σηκωνομαι και την σκοτωνω...και η ηδονη μου ειναι απιστευτη...
σκυβω απο πανω της και την κλαιω...
καποτε ειχαμε αγαπηθει εμεις οι δυο...
αλλα τωρα επρεπε να πεθανει...
μια απο τις δυο μας εστω...
δεν στο πα...;
ακου το τωρα...
να αποχαιρετας καθε στιγμη που περναει...
ισως να ειναι η τελευταια φορα που την ζεις...
μα κανεις δεν θα στο πει...
θα το ανακαλυψεις μετα...
σε λυτρωσα καημενη...
σε γλυτωσα...
θα πρεπει να με ευχαριστεις τωρα...
ονειρο στο ονειρο ξυπνησα μια μερα στη ζωη...
ο ακροβατης ηταν ακομα εκει...
ισσοροπουσε σε τεντωμενο σχοινι...
απο ωρα σε ωρα θα επεφτε...
το κοινο ειχε ηδη απομακρυνθει...
δεν θα ακουγε καν το τελευταιο του χειροκροτημα...
ολες οι παραστασεις ηταν αφιερωμενες καπου...
ματαια ομως υστερα απο την υποκλιση εψαχνε στο κοινο...
να βρει εκεινα τα δυο ματια...
εκεινα που τους αφιερωνε τις καλυτερες κινησεις του...
δακρυσε...
και πηδηξε...
ηθελε μια θεαματικη εξοδο...
μοναχα για εκεινον...
για οτιδηποτε αλλο ηταν πια πολυ αργα...
ασε που και η ισσοροπια ειναι πολυ δυσκολο πραγμα...
ακομα κι αν εχεις εκπαιδευτει αψογα...
τωρα πια δεν χρειαζονταν αφιερωσεις...
ειχε ηδη γλυτωσει απο ολο αυτο...
οταν το επομενο πρωι βρηκαν τα φτερα γυρω του απορησαν γιατι δεν τα ειχε χρησιμοποιησει...δεν θα μαθαιναν ποτε...
Υ.Γ "ο ακροβατης" να παιζει ξανα και ξανα...
αφιερωση...
σε μενα!!!
