ΜΙΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗ...

Σημερα το παραμυθι μου δεν θα εχει παρα μονο αληθειες μεσα του...
και για την ακριβεια δεν ειναι δικο μου...
δεν ειναι καν παραμυθι...

Ο Κυριος Αντωνης ερχεται στη δουλεια μου σχεδον καθε μερα...
ειναι ενας γλυκητατος κυριος που λαμπει απο καλοσυνη...
ο κυριος Αντωνης συνηθιζει να περναει εστω για μια καλημερα...
βλεπει λιγο παραπερα μου εξηγει και σε μενα βλεπει την αγαπη...
δειλα δειλα στην αρχη μου εξηγουσε πως ο κοσμος δεν αγαπαει πια...
πως ακομα και αυτοι που αγαπουν φοβουνται να το δειξουν...
πως αυτος αγαπαει τους ανθρωπους αλλα φοβαται μηπως η αγαπη του παρεξηγηθει...
μετα μου ειπε πως ασχολειται με την ζαχαροπλαστικη...
φτιαχνει γλυκισματα για την γυναικα του και τα εγγονια του...
απο το μαγαζι μου παιρνει τα πιο τρυφερα πραγματα δωρο για εκεινη...
μαζι με τα γλυκα που μου εφερε απο τα χερακια του...
μου εφερε και μια επιστολη...
οχι δικη του μα τον εκφραζει απολυτα...
και θεωρησε πως θα μου αρεσει κι εμενα...

την γραφω εδω σαν μια απο τις πιο αληθινες επιστολες που γραφτηκαν ποτε...

Ο Γκαμπριελ Γκαρσια Μαρκες εχει αποσυρθει απο τη δημοσια ζωη
για λογους υγειας:καρκινος στους λεμφαδενες.
η κατασταση του μοιαζει να επιδεινωνεται μερα με τη μερα.
η αποχαιρετιστηρια επιστολη που ακολουθει εσταλη απο τον ιδιο
τον συγγραφεα στους φιλους του:

"Αν Ο Θεος ξεχνουσε για μια στιγμη οτι ειμαι μαριονετα φτιαγμενη απο κουρελια
και μου χαριζε ενα κοματι ζωη,ισως δεν θα ελεγα ολα αυτα που σκεφτομαι,αλλα
σιγουρα θα σκεφτομου ολα αυτα που λεω εδω.
θα εδινα αξια στα πραγματα,οχι γι'αυτο που αξιζουν,αλλα γι'αυτο που σημαινουν.

θα κοιμομουν λιγο,θα ονειρευομουν πιο πολυ,γιατι για καθε λεπτο που κλεινουμε τα ματια,
χανουμε εξηντα δευτερολεπτα φως.
θα συνεχιζα οταν οι αλλοι σταματουσαν,θα ξυπνουσα οταν οι αλλοι κοιμοταν.
θα ακουγα οταν οι αλλοι μιλουσαν και ποσο θα απολαμβανα ενα ωραιο παγωτο σοκολατα!

Στους ανθρωπους θα εδειχνα ποσο λαθος κανουν να νομιζουν οτι παυουν να ερωτευονται
οταν γερνουν,χωρις να καταλαβαινουν οτι γερνουν οταν παυουν να ερωτευονται!
Στο μικρο παιδι θα εδινα φτερα,αλλα θα το αφηνα να μαθει μονο του να πεταει.
Στους γερους θα εδειχνα οτι τον θανατο δεν τον φερνουν τα γηρατεια αλλα η ληθη.
Εμαθα τοσα πραγματα απο σας,τους ανθρωπους...
Εμαθα πως ολοι θελουν να ζησουν στην κορυφη του βουνου,χωρις να γνωριζουν
οτι η αληθινη ευτυχια βρισκεται στον τροπο που κατεβαινεις την αποκρημνη πλαγια.
Εμαθα πως οταν το νεογεννητο σφιγγει στη μικρη παλαμη του,για πρωτη φορα,
το δαχτυλο του πατερα του,το αιχμαλωτιζει για παντα.

Εμαθα πως ο ανθρωπος δικαιουται να κοιτα τον αλλον απο ψηλα
μονο οταν πρεπει να τον βοηθησει να σηκωθει.

Ειναι τοσα πολλα τα πραγματα που μπορεσα να μαθω απο σας,αλλα δεν θα χρησιμευσουν
αληθεια πολυ,γιατι οταν θα με κρατουν κλεισμενο μεσα σ'αυτη τη βαλιτσα,δυστηχως θα πεθαινω.

Να λες παντα αυτο που νιωθεις και να κανεις παντα αυτο που σκεφτεσαι.
Αν ηξερα οτι σημερα θα ηταν η τελευταια φορα που θα σ'εβλεπα να κοιμασαι,
θα σ'αγκαλιαζα σφιχτα και θα προσευχομουν Στον Κυριο για να μπορεσω
να γινω φυλακας της ψυχης σου.
Αν ηξερα οτι αυτη θα ηταν η τελευταια φορα που θα σ'εβλεπα να βγαινεις απ'την πορτα,
θα σ'αγκαλιαζα και θα σου δινα ενα φιλι και θα σε φωναζα ξανα
για να σου δωσω κι αλλα.
Αν ηξερα οτι αυτη θα ηταν η τελευταια φορα που θα ακουγα τη φωνη σου,
θα ηχογραφουσα καθε σου λεξη για να μπορω να τις ακουω ξανα και ξανα.
Αν ηξερα οτι αυτες θα ηταν οι τελευταιες στιγμες που σ'εβλεπα,
θα ελεγα "σ'αγαπω" και δεν θα υπεθετα, ανοητα,οτι το ξερεις ηδη.

Υπαρχει παντα ενα αυριο και η ζωη μας δινει κι αλλες ευκαιριες για να κανουμε
τα πραγματα οπως πρεπει,αλλα σε περιπτωση που κανω λαθος και μας μενει μονο το σημερα,
θα θελα να σου πω ποσο σ'αγαπω κι οτι ποτε δεν θα σε ξεχασω.

Το αυριο δεν το εχει εξασφαλισει κανεις,ειτε νεος ειτε γερος.
Σημερα μπορει να ειναι η τελευταια φορα που βλεπεις ανθρωπους που αγαπας.
Γι'αυτο μην περιμενεις αλλο
καντο σημερα
γιατι αν το αυριο δεν ερθει ποτε,θα μετανιωσεις σιγουρα για την μερα που δεν βρηκες χρονο
για ενα χαμογελο,μια αγκαλια,ενα φιλι και ησουν πολυ απασχολημενος
για να κανεις πραξη μια τελευταια τους επιθυμια.
Κρατα αυτους που αγαπας κοντα σου,πες τους ψιθυριστα ποσο πολυ τους χρειαζεσαι αγαπα τους και φερσου τους καλα,
βρες χρονο να τους πεις "συγνωμη","συγχωρεσε με","σε παρακαλω","ευχαριστω"
κι ολα τα λογια αγαπης που ξερεις.

κανεις δεν θα σε θυμαται για τις κρυφες σου σκεψεις.
Ζητα απο Τον Κυριο τη δυναμη και την σοφια για να τις εκφρασεις.
Δειξε στους φιλους σου τι σημαινουν για σενα."

σκεφτομαι γιατι να πρεπει να φτανουμε μεχρι το τελος...
για να δουμε τι αξιζει τελικα πραγματικα...;
καποτε θυμαμαι κι εγω δεν προλαβα να πω λογια αγαπης σε καποιον...
δεν εχει περασει μερα που να μην μετανιωσω που τοτε δεν βρηκα χρονο...
απο τοτε ομως δεν περασε ενας ανθρωπος απο τη ζωη μου...
που να μην βρηκα χρονο να του πω οτι αισθανομαι για εκεινον...
η μονη αληθεια ειναι αυτη...η αγαπη... και αν την αισθανεσαι πες το...
οχι αυριο...ΣΗΜΕΡΑ!

ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΤΙΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΜΟΥ...

κοιταζω μεσα στον καθρεφτη...
αυτον που λενε οτι δεν εχει μνημη γιατι βρισκεται σε κοινο δωματιο...
κι ομως αχνοφαινονται...
κατι ξεχαρβαλωμενες καρδιες...
κατι ψυχες που πιαστηκαν απο την ακρη ενος χαμογελου...
κατι ονειρα που κρυωναν...
κι επλεξαν το πουλοβερ τους απο τις λεξεις του ερωτα...
κατι ελπιδες αναμνησεις που χτυπαν ζωντανα...
τον σφυγμο στη καρδια της νυχτας...
προσμονες σαν κεντημα απο χερια γερασμενα...
και στα ραγισματα του κατι δακρυα...
απο εκεινους που του ριξαν ενα πονεμενο τελευταιο βλεμμα...

προχωρω αναμεσα στο πληθος και παρατηρω...
ολους εκεινους που φορεσαν ενα δανεικο ρουχο...
σε μια προσπαθεια να αλλαξουν ταυτοτητα...
να γινουν ο εαυτος τους μεσα απο καποιον αλλο...

καθομαι σε μιαν ακρη και θυμαμαι...
ολους εκεινους που ονομαζα "μοναδικους"...
αργησα να καταλαβω θαρρω πως την "μοναδικοτητα" τους...
τους την εδινα εγω...
τους χαριζα απλοχερα αστερια για να φωτιζουν τα σκοταδια τους...
καπου καπου η λαμψη τους επιανε κι εμενα...
μπερδευτηκα κι εγω και νομιζα πως αυτοι ηταν η αιτια για το φως μου...
το καταλαβα το λαθος σαν επεσε το σκοταδι οταν απομακρυνθηκα...

χαμογελασα στην σκεψη...
πως για καθε κελαηδημα που χαλουσε λιγο την ομιχλη του χειμωνα...
εγω ανθιζα πασχαλιες κι ευωδιαζα για χαρη του...
απλωνα τα κλαρακια μου να ξαποστασει...
και να κρυφτει στα ανθακια μου σαν κρυωσει...
ανθιζα πριν την ωρα μου...
ταχα να μην το ξερα...η' να εκανα πως δεν το θυμομουν...;
το καταλαβα κι αυτο το λαθος σαν ερχοταν η ανοιξη...
κι εγω δεν εδινα καρπους αφου τους ειχα δωσει σε λαθος εποχη...

να μην ξεχασω σκεφτομαι να ευχαριστησω τα μαυροπουλια...
αυτα που παντα εκρωζαν την επιθυμια τους...
να με βοηθησουν σε καθε καινουργιο δυσκολο πεταγμα...
να σηκωσουμε μαζι το βαρος που δεν αντεχαν τα μικρα μου φτερα...
και στην πρωτη καταιγιδα πεταξαν για μερη πιο ζεστα...
κουνωντας παντα με αγαπη την ουρα τους σε ενα λευκο αντιο...
ευχαριστω γιατι μου εμαθαν να πεταω μονη μου...

θυμηθηκα αθελα μου κι εσενα...
αλλα οι σκεψεις ειχαν πια στερεψει...
ετσι σου εστειλα απλα ενα φιλι...
κι ενα σ'αγαπησα πολυ μου ξεφυγε απο τα χειλη...
ενα πουλι με ακουσε και εκατσε διπλα μου...
σε ποιον μιλας κοριτσι ειπε κι εκανε μια σβουρα γυρω μου...
μη μου δινεις σημασια του απαντησα...
εγω απλα παραμυθια φτιαχνω...

ΟΣΑ ΚΟΜΑΤΙΑ ΚΙ ΑΝ ΜΠΟΡΕΣΕΙΣ ΝΑ ΕΝΩΣΕΙΣ...
ΔΕΝ ΘΑ ΣΟΥ ΦΤΑΣΟΥΝ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕ ΝΙΩΣΕΙΣ...
ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΣΤΑ ΕΙΠΑ ΟΛΑ...ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑ...

ΠΑΓΙΔΕΥΜΕΝΗ ΣΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ...

χανομαι ξανα σε σελιδες που ποτε δεν γραφτηκαν...
απο γραμματα που δεν ελαβα ποτε κι ας μην επαψα στιγμη να περιμενω...
υποσχεσεις για μια μερα που αργει να ερθει...
οι νυχτες που μου χαριστηκαν συνομωτουν μαζι μου...
γραφω μυνημα στα ροδοπεταλα...
και τα αφηνω στο πεπλο του ανεμου...
του ψιθυριζω το ονομα του παραληπτη...
τα βλεπω επειτα να χανονται...
ακολουθωντας τη δινη της θελησης μου...
κοιμαμαι χαμογελωντας περιμενωντας την απαντηση της αλλαγης...
με το πρωτο πρωινο φως τρεχω στο παραθυρο...
ο χρονος μου λιγοστευει...
μενω ακινητη μπροστα του και κοιταζω τον ουρανο...
οι ωρες κυλουν και φερνουν το σκοταδι ξανα...
το ρολοι χτυπαει δωδεκα...
η νεραιδα χτυπαει τρεις φορες το γοβακι της στο πατωμα...
το μεγεμενο αηδονι κελαηδαει ενα λυπητερο σκοπο...
τα φανταχτερα μου ρουχα χανονται...
μενω γυμνη μπροστα στην αληθεια...
η' τωρα...η' ποτε λεει η νεραιδα...
αν δεν φυγεις θα αφησεις την καρδια σου στα χερια ενος αλλου...
θα μεινω απαντησα...περιμενω κατι που δεν ηρθε ακομα...
το σκοταδι επεσε μεμιας...
παγιδευτηκα για παντα στο παραμυθι...
το κλειδι του κλουβιου μου ειναι κρυμενο σε ενα μαγικο κοχυλι...
στα βαθυ μιας ονειρικης θαλασσας...
κοιταζω εξω απο το παραθυρο μου γυμνη...
τα ροδοπεταλα μου επεστρεψαν...
μαραμενα...
οδηγουμενα απο τη δινη της αρνησης...
ποιος φωναξε την κακια μαγισσα στο παραμυθι...;
ποιος πριγκιπας θα ταξιδεψει και θα παλεψει για μενα...;
ποιος θα κανει τα παντα για να βρει το κρυμενο κλειδι...;
ποιος θα ακουσει το κλαμα μου σαν καλεσμα...;
ποιος για τη δικη μου αγαπη θα θυσιαστει...;
πως κατεληξα να γινω η ωραια ξεχασμενη στο δικο μου παραμυθι...;

ΑΝΕΦΙΚΤΟ ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑ...

Ηρθε στο ονειρο μια φωνη...
πρεπει να μετανιωσεις ειπε...
αν θες να πατησεις το τελευταιο σκαλοπατι...
αν θες το αυριο να εχει λαμψη...
αν θες να αλλαξει το χτες...
πραγματι θα θυσιαζα τα παντα ειχα πει...
μα δεν σκεφτηκα τι ανταλλαγμα θα ζητουσε...
πως μπορεις την καρδια να κανεις να μετανιωσει...;
μονο το μυαλο μπορεις...
και αυτο το αφησα σαν λαφυρο ανταλλαγης για το περασμα...
πως μπορεις την καρδια να κανεις να μετανιωσει...;
πως να ξεριζωσεις μορφες...;
πως να σβησεις στιγμες...;
πως γινεται να την κανεις να μη νιωθει πια...;
μπορω να βαλω σιγη σε οτι νιωθω...
μα οχι ορια...
προσπαθησα εναν καιρο στ'αληθεια να το δοκιμασω...
μα καθε προσπαθεια πηγαινε χαμενη...
καθε καινουργιο προσωπο μεταμορφωνεται στην ιδια μορφη...
μολις κοιταχτει στον καθρεφτη των ματιων μου...
οι λεξεις χαραχτηκαν στο κορμι μου...
κι αν εκλεισαν οι πληγες,εμειναν οι ουλες...
να μου θυμιζουν πως καποτε αιμοραγουσα παθος...
οτι αληθινο δεν σβηνεται...
για οτι υπαρχει μεσα μας ζωντανο δεν μπορεις να το σκοτωσεις...
ηξερες πως το ανταλλαγμα που ζητας ειναι ανεφικτο...
κριμα...
θα μεινω για παντα εδω ιδια...
περιμενοντας μια αλλη επιλογη...
κι αν δεν ερθει θα σιωπησω για παντα...
αλλα δεν θα μετανιωσω...

ΓΕΜΑΤΑ ΦΕΓΓΑΡΙΑ...

Εμαθα να περπατω σε δρομους που δεν γνωριζω...
εμαθα να ονειρευομαι μερη που δεν επισκεφτηκα ποτε...
εμαθα να πλαθω φανταστκα τοπια...
εμαθα να σε τοποθετω κι εσενα μεσα σε ολα αυτα...
στο ιδιο σκηνικο μαζι μου...
δυο φιγουρες ονειρικες σε μια πραγματικοτητα εικονικη...
ενα ποθητο που εκπληρωθηκε μεσα σε ενα μυαλο...
στροβιλιζω χρωματα στις εικονες...
παιζω μουσικες σου αγαπημενες...
σαν καλεσμα που πρεπει να ακουσεις απο μακρια...
στην γεματη πλατεια σβηνω οτι περιττο...
τοποθετω μονο δυο σωματα...
μια αγκαλια...
ενα φιλι...
μια γεματη σεληνη παιζει σαν εργο στη μορφη της...
την δικη μου ταινια με εμας πρωταγωνιστες...
μαγευει το βλεμα μου και δεν θελω να κοιταξω πουθενα αλλου...
αγγιζω ενα ψεμα και θαρρω πως μου φτανει...
αναρωτιεμαι χαμογελωντας...
αν θυμασαι πως γεματο ηταν το φεγγαρι...
οταν εδεσα με μια κοκκινη κλωστη δυο καρδιες...
αν θυμασαι πως γεματο ηταν το φεγγαρι...
οταν καναμε κρυφες ευχες σε μικρα δρομακια...
αν θυμασαι πως γεματο ηταν το φεγγαρι...
οταν σ'αγαπω ψιθυρισες και χαθηκα σε ενα σου φιλι...
γεματο ειναι αποψε το φεγγαρι...
και σαν επετειο...
σαν δωρο...
σαν υποσχεση...
παιζει τις σκηνες που ζωγραφισαμε πανω του...
εμαθα να σιωπω...
δεν σου ειπα ομως...
οτι δεν φωναζει πια δεν επαψε να υπαρχει...
απλα ουρλιαζει σιωπηλα...
κατι τετοιες νυχτες με γεματο φεγγαρι...
και ονειρευεται...
βγαζω το δαχτυλι μας...
κοιταω απο μεσα του το γεματο φεγγαρι...
κανω την ευχη...
θυμασαι...;
αν θυμασαι κανε το ιδιο...

ΝΥΧΤΕΡΙΝΕΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ...

Καμια φορα συναντω εναν αγαπημενο φιλο και τα λεμε...
νυχτα παντα...
χρονια τωρα καθενας απο μας της προσφερε την αγαπη του...
κι εκεινη ως ενδειξη ευγνωμοσυνης...
απλωνει πανω μας το μαγικο της πεπλο...
και μας αφηνει να μιλαμε μονο για αληθειες...
πανεμορφη...
ερωτικη...
παθιαρα...
γενους θηλυκου...
φορωντας το βαθυγαλανο φορεμα της κεντημενο με αστερια...
μαγευει παντα τους εραστες της...
αλλοτε τους κανει να ερωτευονται...
αλλοτε να αναπολουν καποια χαμενη αγαπη...
κι αλλοτε να αναζητουν τελικα τι ειναι η αγαπη...
εκεινες οι νυχτες αργουν να ξημερωσουν...
ποιος μπορει να δωσει μια απαντηση σε τετοιο ερωτημα...;
ισως ειναι ρισκο σκεφτομαι...
και για ολους εμας που δεν φοβομαστε να ρισκαρουμε...
σπανια ερχεται το καταλληλο στοιχημα...
εκεινο που θα πονταρεις ολα οσα εχεις...
και θα τα παρεις διπλα πισω...
και παρολο που το ξερουμε τολμουμε να ρισκαρουμε...
ισως ειναι ενα παιχνιδι...
και για ολους εμας που λεμε ναι σε καθε νεα παρτιδα...
σπανια ερχεται το καταλληλο χαρτι...
εκεινο που τελευταια στιγμη θα σε βγαλει νικητη...
και παρολα αυτα παντα παιζουμε...
ισως να ειναι αναγκη...
ισως να ειναι πονος...
ισως να ειναι θυσια...
μα με σιγουρια μπορω να πω...
ολα τα παραπανω αξιζουν...
αρκει να ζησεις μονο για λιγες στιγμες την μαγεια...
δεν ξερω αν μπορω να ξεχωρισω πια το προσωπο της ιδανικης αγαπης...
ειπε ο φιλος μου χτες τη νυχτα...
σκεφτηκα εγω...
οι ανθρωποι μαθαμε να κρυβουμε οτι αληθινο νιωθουμε...
απο φοβο μηπως πληγωθουμε...
μα πισω απ'ολα τα μασκαρεματα...
οταν ερθει "εκεινη"...
ολες οι αισθησεις σου θα φωναζουν πως ειναι αληθινη...
και οσο κι αν αμφιβαλεις εκεινες θα επιμενουν...
και οσο και αν προσπαθεις να κρατησεις αποστασεις...
εκεινες θα μικραινουν...
ισως απαντηση να μη δοθηκε κι αποψε...
καταλαβα πως δεν ξερω να εξηγω...
μονο να νιωθω την αγαπη...
και αφου ειναι νυχτα πρεπει να πω μονο αληθειες...
και νιωθω πως καθε συναντηση με τον φιλο μου...
ειναι γεματη απο αγαπη...
παντα νυχτα...
γιατι ειναι αληθινη...
και η αληθεια της την κανει ιδανικη...
να μια απαντηση...

Ο ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΜΟΥ...

Οσο κραταει ο ηλιος ολα ειναι φωτεινα...
λαμπουν οι στιγμες χρυσαφι γεματες...
δεν ξεχωριζω αληθεια η' ψεμα...
Μα σαν πεσει η βροχη ξεπλενει την ψευτια....
σταγονες σχηματιζουν μορφες κι ονοματα...
επανω σε παραθυρα μονιμα κλειστα...
φωναζει η αληθεια βρεγμενη πως ειναι εδω...
μπορω να κλεισω τα ματια και να κανω πως δεν τη βλεπω...
προτιμω ομως να της χαμογελασω...
σαν πεσουν και οι κεραυνοι ξεκαθαριζουν ολα...
καποιοι τρεχουν να κρυφτουν απο φοβο...
και καποιοι αλλοι κοιτουν την ομορφια τους...
σε ποιο παρεακι ανηκεις...;
αυτο που μενει η' αυτο που φευγει...;
εγω φοβηθηκα αλλα εμεινα...
καποιος μου ειπε πως μετα απο τετοιες μπορες...
βγαινει το ουρανιο τοξο...
και πως αν καταφερεις να το ακολουθησεις...
στην ακρη του θα βρεις τον θησαυρο σου...
δεν λεω...
κρατησε πολυ η μπορα...
σκεφτηκα κι εγω να φυγω να σωθω....
μα τι τωρα τι αργοτερα...
ετσι κι αλλιως βρεγμενη ημουν...
και αστραψε η αληθεια μου με εναν τελευταιο κεραυνο...
γεμισε φως ο ουρανος...
κι ο ηλιος προβαλε δειλα...
χρωματα ξεπηδησαν και βαψαν το γαλαζιο του...
σηκωθηκα κι εγω με μια αχνη ελπιδα...
χαμογελασα στα χρωματα και αφουγκραστηκα το καλεσμα τους...
αφου αντεξα στην μπορα δεν μπορει...
ο θησαυρος μου θα με περιμενει...
εκει στην ακρη των χρωματων...
κι αν τον φυλαει καποιο ξωτικο ξερω πως θα τον παρω...
θα του μιλησω για το μεγαλο μου μυστικο...
την μονη αληθεια που κρατω...
ξερω πως ειναι μακρυς ο δρομος...
μα πιο δωρο μου δοθηκε χωρις κοπο...;
λενε...
πως εκει που ειναι η καρδια σου...
εκει ειναι και ο θησαυρος σου...
ειναι ωρα να κινησω...

ΕΛΑ...

Ελα...
μυρισε φθινοπωρο σημερα...
το τελος αλλης μιας εποχης ζυγωνει...

Ελα...
τα χελιδονια φετος δεν μου τραγουδησαν την αφιξη σου...
και τωρα ετοιμαζονται να πεταξουν μακρια...

Ελα...
το καλοκαιρι φετος δεν με ζεστανε...
μιας και χειμωνα ειχα στην ψυχη μου...

Ελα...
κι οταν κοιμηθουμε αγκαλια...
καμια αληθεια πια δεν θα πονα...

Ελα...
ξερεις πως θα κανω τον πονο σου να φυγει...
με τα χερια μου θα ζωγραφισω ονειρα ιδανικα...

Ελα...
θα μυρισουν αγιοκλημα και παλι οι ζωες μας...
και μεσα σε μικρες στιγμες θα σου χαρισω Ανοιξη...

Ελα...
δωσε πνοη στα ονειρα μου...
και χτυπα μου την πορτα ενα πρωινο...

Ελα...
πλεκω ονειροδρομο για την αποσταση που μας χωριζει...
πιασε την ακρη του και ακολουθα...

Ελα...
μη φοβασαι εχω κοιμησει τα θηρια...
κανεις δεν θα σου σταθει εμποδιο...

Ελα...
δεν ειμαι εγω σαν τους αλλους...
δεν θα ζητησω παραπανω...
δεν θα απαιτησω...

Ελα...
μου φτανει απλα να ερθεις...

μονο...(;)
απλα.(;)

ΕΛΑ...

ΧΘΕΣΙΝΟ ΟΝΕΙΡΟ...

Ειδα χτες βραδυ ενα ονειρο...
ονειρευτηκα...
πως περπατουσα στην αμμουδια...
με Τον Θεο...
και ψηλα στον ουρανο φωτιζονταν στιγμες απο τη ζωη μου...

Για καθε σκηνη στην αμμο υπηρχαν δυο χναρια...
τα δικα μου...
και Του Θεου...

Οταν η τελευταια σκηνη της ζωης μου φωτιστηκε μπροστα μου...
γυρισα πισω...
και ειδα...
πως πολλες φορες στη διαδρομη της ζωης μου...
δεν ηταν δυο τα χναρια
αλλα ενα...

και βλεποντας καλυτερα...
προσεξα οτι αυτο συνεβαινε παντα στις πιο δυσκολες
και λυπημενες στιγμες της ζωης μου...
στεναχωρεθηκα και ειπα Στον Θεο:

"Κυριε,ειπες πως αν επαιρνα τον δρομο Σου θα ησουν παντα διπλα μου...
αλλα βλεπω...
οτι στις πιο δυσκολες στιγμες της ζωης μου...
υπαρχουν μονο τα δικα μου χναρια στην αμμο...
τις στιγμες που σε χρειαζομουν περισσοτερο Εσυ με εγκατελειψες..."

και Ο θεος μου απαντησε...

"Αγαπημενε μου...
σ'αγαπω τοσο πολυ...
και ποτε δεν θα μπορουσα να σε εγκαταλειψω...
στις δυσκολες στιγμες της προσπαθειας και του πονου...
οταν στην πορεια μας ειδες πως δεν ηταν δυο τα χναρια στην αμμουδια
ηταν γιατι...
ΣΕ ΚΡΑΤΟΥΣΑ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΜΟΥ..."

"ονειρο",εκδοσεις Κοαν

ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΓΕΝΕΘΛΙΩΝ....

ετσι ξεκινησα λοιπον...
ετσι ξεκινησα...
αλλα μου δειξανε και αλλα εγω αντικρυσα...




Στου δρομου τα μισα κοιταζω πισω και κανω απολογισμο...
τι κερδιθηκε...τι χαθηκε...
ποσοι στοχοι επιτευχθηκαν...
ποσα απροσμενα αλλαξαν την ροη των σχεδιων...
ποσα ξεχαστηκαν επειδη αλλα καινουργια ηρθαν...

ζυγιζω λυπες και χαρες...
κατα που γερνει η ζυγαρια δεν ξερω...
κι αν ξερω δεν θα το πω σημερα...

μετραω λαθη και σωστα...
συλλογιεμαι πως ακομα δεν εμαθα να τα ξεχωριζω...
το σωστο παντα το εκανα λαθος και το λαθος φροντιζα να φανταζει σωστο...

σκεφτομαι αληθειες και ψεματα...
ουτε και αυτα εμαθα να τα ξεχωριζω...
η δικη μου αληθεια υπηρξε ψεμα για αλλους...
τα ψεματα πολλων, δικες μου μονακριβες αληθειες...

μοναξια και παρεα...
ειχα παρεα την μοναξια πολλες φορες...
και αλλες μοναξιες γεμιζαν απο παρεα...

ερωτας...
ναι του ερωτα του γυαλισα καμποσες φορες...
και παντα σαν μικρο παιδι ετρεχα στην αγκαλια του...
παραδινομουν με κλειστα ματια και με οδηγουσε εκεινος...
κι εγω χαμογελαστη και χαμενη ακολουθουσα...

αγαπη...
πηρα κι εδωσα...
μπολικη...αστειρευτη...μοναδικη...
της χαρισα την καρδια μου κι εκεινη τις χαρες της...
αγαπησα και αγαπηθηκα πολυ...
και απο ολα τα αγαθα ειναι το πιο γλυκο...
κι ας ειναι αυτο που ποναει πιοτερο...

κοιταζω πισω και αναπολω...
κοιταζω πισω και σκαλιζω...
αρα να ειναι αυτα του δρομου τα μισα...;

εχω χρωματα πολλα πισω μου...
αλλοτε επικρατει το λευκο και αλλοτε γκριζαρει λιγο...
καποιες φορες και πιο πολυ...

ξεχαστηκα κι ολας ναι...
μα με παραπονο δεν το λεω...
χαιρομαι που υπηρξα καποτε οχι ξεχασμενη σε μερικους...

κι αν ματωσαν τα ποδια μου πατωντας σε καρφια...
καταφερα κι εφτιαξα κοκκινα λουλουδια...
σε λειβαδια ονειρων...
τα χερια μου παντα εμειναν ανοιχτα ζητωντας αγκαλιες βροχες...
και απο κατω εγω διχως ομπρελες...

μοιρες...
ισως να μην τις κερασα μπολικο γλυκο
το τριτο βραδυ της ζωης μου...

κοιταζω μπροστα...;
δεν ξερω...
μαλλον κοιταζω μπροστα αλλα ριχνω παντα κλεφτιες ματιες πισω...
αλλωστε οτι ειμαι μεχρι σημερα εχω γινει απο το χτες...
το χτες μου...το αυριο που ξημερωνει εναν ακομη χρονο...
λιγο σαν να μεγαλωσα...
κι ακομα φωναζω μαμα...πειναω μαμα...φοβαμαι μαμα...
δεν ξερω αν γερναω η' αν γερασα ηδη...
αλλα τρεμω ακομα μερικες νυχτες...

ξημερωνει αλλος ενας χρονος με αναμνησεις...
κι εγω ειμαι ακομα εδω...
η' και οχι...
φαινομαι...;






και τρεμω να μαι αυτο που χρονια ανυσηχεις...
ωραια...νεα...και ατυχης...

ΠΟΣΑ ΟΝΕΙΡΑ ΑΚΟΜΑ ΘΑ ΚΟΣΤΙΣΕΙ...;;;

ηρθες επιτελους...
ποσο καιρο σε περιμενα να ξερες...
απο τοτε ναι...
δεν περασε ουτε μια μερα μακρια απο τη σκεψη σου...
σαν αιωνες μου φανηκαν οι απουσιες σου...
περασα αιωνες κρατωντας μια μυρωδια ζωντανη...
τα περιστερια δεν μου φερναν πλεον μυνηματα...
οι φωτογραφιες σου ξεθωριασαν...
κι ομως τα κρατησα ολα ζωντανα...
επειδη ερχοσουν καθε τοσο στα ονειρα μου...
και μου λεγες "περιμενε με"...
εδιωξα ολα τα τα αλλα για σενα...
που ησουν τοσο καιρο...;
τι εκανες μακρια απο μενα...;
οχι δεν θα κανω αλλες ερωτησεις...
ενταξει μονο θα σε κρατησω αγκαλια...
σαν να μην υπαρχει αυριο...
μου φτανει...μου φτανει...
μονο να εισαι εδω μου φτανει...
χαμογελαω...ειμαι ευτυχισμενη ξανα...
και η αιτια εισαι εσυ...
παντα η αιτια ησουν εσυ...
ξερω δεν εφταιγες που εφυγες ξαφνικα...
ξερω δεν ηθελες να φυγεις...
μα σου ειχα πει για παντα...
μεχρι την τελευταια μου μερα...
μου ειπες οτι τα δεσμα ειναι δυνατα...
μου ειπες περιμενε...
και τωρα εισαι εδω...
μονο χαμογελας ομως τιποτα δεν μου λες...
μη λες δεν πειραζει αρκει που εισαι εδω...
επιτελους εισαι εδω...
σαν ψεμα μου φαινεται...
σαν ονειρο...
οχι μη μου λες πως ειναι ονειρο παλι...
μη χαμογελας μιλα μου να ακουσω οτι δεν ειναι ονειρο...
ποσα ονειρα θα στοιχισει ακομα η απουσια σου...;
ποσο κοστιζει ενα ονειρο να το πληρωσω να πραγματοποιηθει...;
δεν εισαι εδω...
παλι ονειρο ηταν...
πιστεψα αυτη τη φορα πως ηταν αληθεια...
ποσα ακομα ονειρα να μετρησω...;
παλι απαντηση δεν εχεις...