Συναντηθηκαν τυχαια σε ενα μπαρ μακρια απο τα σπιτια τους...
εκεινος πηγαινε σε αυτο το μερος καθε χρονο ενα σαββατοκυριακο
για να βοηθησει στα λογιστικα βιβλια εναν φιλο του...
εκεινη πηγαινε σε αυτο το μερος καθε χρονο ενα σαββατοκυριακο
για να επισκεφτει ενα μοναστηρι...
εκεινο το βραδυ στο μπαρ βρηκαν ο ενας στον αλλον κατι που τους ελειπε...
εκαναν ερωτα σε ενα δωματιο ξενοδοχειου χωρις να γνωριζουν πολλα μεταξυ τους...
το πρωι συστηθηκαν και οι δυο ως παντρεμενοι με παιδια...
που και οι δυο αγαπουσαν τους συζηγους τους...
κατι...ποιος ξερει τι...
τους εκανε να δωσουν ραντεβου για τον επομενο χρονο την ιδια μερα στο ιδιο μερος...
και περασε ο χρονος και ξαναβρεθηκαν...
και γιορτασαν την επετειο τους...
ολη την υπολοιπη χρονια δεν ειχαν καμια επικοινωνια...
παραμονο ενα ραντεβου τον επομενο χρονο ιδια μερα ιδιο μερος...
και περνουσαν τα χρονια...
και καθε χρονο αυτοι μεγαλωναν...
και καθε χρονο ειχαν να δειξουν ο ενας στον αλλον τις αλλαγες τους...
αλλαγες ωριμοτητας που φερνει ο χρονος σε εναν χαρακτηρα...
αλλαγες στον επαγγελματικο τομεα...
αλλαγες στην σχεση με την οικογενεια τους...
αλλαγες στην ψυχολογια τους...
αλλαγες στις πολιτικες πεποιθησεις...
αλλαγες στην εξωτερικη εμφανιση...
ολες αυτες τις αλλαγες που φερνει η ζωη στους ανθρωπους...
μονο κατι εμενε ιδιο...ισως και να μεγαλωνε...ποιος ξερει τι...
γνωριστηκαν νεοι...αγαπουσαν τους συζηγους τους...
αλλα αγαπουσαν πολυ και ο ενας τον αλλον...
τοσο πολυ που καθε χρονο ιδια μερα ιδιο μερος...
μοιραστηκαν πανω απο 25 χρονια τη ζωη τους σε ενα δωματιο ξενοδοχειου...
μοιραστηκαν μια ζωη...
εναν ερωτα...μαζι και χωρια...
μια αγαπη...τοσο δυνατη που αντεξε στην αποσταση...
στην ανυπαρκτη επικοινωνια...
και στην καθημερινοτητα...
παραμυθι η' πραγματικοτητα δεν ξερω...
δεν ξερω αν υπαρχει σημερα μια τοσο δυνατη αγαπη που θα αντεχε ολα αυτα...
μα θελω να πιστευω πως οτι αληθινο δεν οριζεται απο οσα γνωριζουμε μεχρι τωρα...
δεν οριζεται απο τιποτα...
οτι αληθινο μπορει να καταφερει τα παντα...
και δυο ανθρωποι εζησαν καπου...καποτε...κατι αληθινο...
μιαν αγαπη...
ποσο δυνατα μπορει να αγαπηθουν δυο ανθρωποι...;
ποσα μπορουν να αντεξουν οι καρδιες που ξερουν να αγαπουν...;
που οδηγει μια τετοια αγαπη...;
σιγουρα καπου καλα...
εκεινος πηγαινε σε αυτο το μερος καθε χρονο ενα σαββατοκυριακο
για να βοηθησει στα λογιστικα βιβλια εναν φιλο του...
εκεινη πηγαινε σε αυτο το μερος καθε χρονο ενα σαββατοκυριακο
για να επισκεφτει ενα μοναστηρι...
εκεινο το βραδυ στο μπαρ βρηκαν ο ενας στον αλλον κατι που τους ελειπε...
εκαναν ερωτα σε ενα δωματιο ξενοδοχειου χωρις να γνωριζουν πολλα μεταξυ τους...
το πρωι συστηθηκαν και οι δυο ως παντρεμενοι με παιδια...
που και οι δυο αγαπουσαν τους συζηγους τους...
κατι...ποιος ξερει τι...
τους εκανε να δωσουν ραντεβου για τον επομενο χρονο την ιδια μερα στο ιδιο μερος...
και περασε ο χρονος και ξαναβρεθηκαν...
και γιορτασαν την επετειο τους...
ολη την υπολοιπη χρονια δεν ειχαν καμια επικοινωνια...
παραμονο ενα ραντεβου τον επομενο χρονο ιδια μερα ιδιο μερος...
και περνουσαν τα χρονια...
και καθε χρονο αυτοι μεγαλωναν...
και καθε χρονο ειχαν να δειξουν ο ενας στον αλλον τις αλλαγες τους...
αλλαγες ωριμοτητας που φερνει ο χρονος σε εναν χαρακτηρα...
αλλαγες στον επαγγελματικο τομεα...
αλλαγες στην σχεση με την οικογενεια τους...
αλλαγες στην ψυχολογια τους...
αλλαγες στις πολιτικες πεποιθησεις...
αλλαγες στην εξωτερικη εμφανιση...
ολες αυτες τις αλλαγες που φερνει η ζωη στους ανθρωπους...
μονο κατι εμενε ιδιο...ισως και να μεγαλωνε...ποιος ξερει τι...
γνωριστηκαν νεοι...αγαπουσαν τους συζηγους τους...
αλλα αγαπουσαν πολυ και ο ενας τον αλλον...
τοσο πολυ που καθε χρονο ιδια μερα ιδιο μερος...
μοιραστηκαν πανω απο 25 χρονια τη ζωη τους σε ενα δωματιο ξενοδοχειου...
μοιραστηκαν μια ζωη...
εναν ερωτα...μαζι και χωρια...
μια αγαπη...τοσο δυνατη που αντεξε στην αποσταση...
στην ανυπαρκτη επικοινωνια...
και στην καθημερινοτητα...
παραμυθι η' πραγματικοτητα δεν ξερω...
δεν ξερω αν υπαρχει σημερα μια τοσο δυνατη αγαπη που θα αντεχε ολα αυτα...
μα θελω να πιστευω πως οτι αληθινο δεν οριζεται απο οσα γνωριζουμε μεχρι τωρα...
δεν οριζεται απο τιποτα...
οτι αληθινο μπορει να καταφερει τα παντα...
και δυο ανθρωποι εζησαν καπου...καποτε...κατι αληθινο...
μιαν αγαπη...
ποσο δυνατα μπορει να αγαπηθουν δυο ανθρωποι...;
ποσα μπορουν να αντεξουν οι καρδιες που ξερουν να αγαπουν...;
που οδηγει μια τετοια αγαπη...;
σιγουρα καπου καλα...
αφιερωμενο σε εκεινες τις αγαπες...
σε εκεινες που αντεχουν...
στις αληθινες...
παω να κοιμηθω...
να σ'ονειρευτω...
30 σχόλια:
Η αγάπη στην ύστατη μορφή της...
Η αγάπη όλα τα μπορεί, όλα τα αντέχει γιατί ο λόγος που γεννήθηκε είναι ακριβώς αυτός: για να υπάρχει!!
Ακόμη κι αν περάσει καιρός πολύς και δεν συναντηθούν οι ματιές, τα συναισθήματα υπάρχουν και πόσο θεριεύει η αγάπη, σαν έχει να περιμένει το σμίξιμο....
Που οδηγεί μια τέτοια αγάπη?
Δεν έχει σημασία ο προορισμός, μα το ταξίδι της.
Καλώς σε βρίσκω παραμυθένια νεράιδα
Καλή εβδομάδα
Υπαρχουν αγαπες... Αληθινες... Και οντως το αληθινο δεν μπορει να οριστει... Βιωνεται... Κι οταν βιωνεται το νιωθεις...! Το ζεις... Και δεν σκεφτεσαι την καταληξη. Απλως το ζεις...Χωρις να σε νοιαζει απο που αρχισες και που θα φτασεις...!
Καλο βραδυ ναιαδα μου!
Αντέχω ακόμα μάτια μου...αντέχω. Έτσι αντέχουν και οι καρδιές που αγαπάνε. Αντέχουν πολύ. Αντέχουν μήνες, χρόνια, ταλαιπωρεία, απουσία, μοναξιά. Αντέχουν τα πάντα στο όνομα της αγάπης.
Πάω να κοιμηθώ..να σ' ονειρευτώ..που με ξέχασες και λιώνω.
Ω Θεέ μου, τι βασανιστήριο κι αυτό. Ούτε μπρος, ούτε πίσω. Στα δίχτυα του έρωτα και της απόγνωσης.
Φιλιά πολλά.
με συνχωρης να συνπληρωσω κατι ακομα...24 χρν μια βγομαδα σε διαφορετηκες πολης του κασμου..μια βγομαδα καθε χρονο..τον 25 χρν δεν ηρθε πηγε μονη της στον ουρανο με τα αστερια......ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΑΚΟΜΗ.....
Μια μέρα και ο ήλιος που αγκαλιάζει τα σύννεφα, δεν θα με αντέξει.
Μια μέρα σαν ιεροτελεστία.
Μια μέρα που ζητούσα να ορισθούν οι αλήθειες.
Μια μέρα που χάριζε όσες μου μένουν.
Μια μέρα κι΄ύστερα ρύθμισε το καιρό σου όπως σου αρέσει ως την άλλη μέρα.
Μια μέρα κι ύστερα ο χρόνος θα δώσει τα ηνία σε άλλους.
Τόσο όμορφα, που τα βρίσκεις αλήθεια;Στο νεραϊδότοπο;
nefelli μου καλοσωρισες στα παραμυθια μου!
ξερω ενας μαγικος ανεμος απο εκεινους που φυσουν στα μερη σου σε εφερε κατα δω...
Ακόμη κι αν περάσει καιρός πολύς και δεν συναντηθούν οι ματιές, τα συναισθήματα υπάρχουν και πόσο θεριεύει η αγάπη, σαν έχει να περιμένει το σμίξιμο....
ετσι ακριβως την νιωθω την αγαπη...αυτον τον ρολο της εδωσα η' μου εδωσε σε αυτη τη ζωη...
καλωσορισες και παλι καλη μου!
νεραιδενια φιλια!
πρωτοπλαστη θα συμφωνησω...δεν το οριζεις μαλλον εκεινο σε οριζει...το ζεις και οπου σε βγαλει...σιγουρα παντως το ταξιδι μετραει...
πολλα νεραιδενια φιλια!
jacki μου αντεχω...αντεχεις...;
ετσι κανουν αυτες οι καρδιες που αγαπαν αληθινα...αποσταση...μηνες...χρονια...
μοναξια...ολα τα αντεχουν...αν ειναι αληθινες και μεγαλες...
"που αργησες πολυ...πες μου πως θα ρθεις πριν να σμιξουνε οι γλαροι..."
πολλα φιλια για σενα και μια μεγαλη αγκαλια!
nina μου ναι ουτε μπρος ουτε πισω...δεν μπορεις να κανεις τιποτα περα απο το να το ζησεις...βασανιστηριο και λυτρωση μαζι...πονος και χαρα σε ενα μιγμα...
πολλα φιλια καλη μου!
γρηγορη μου εγραψες πεντε σειρες...
πεντε σειρες για 24 χρονια και μεσα σε αυτες τις πεντε σειρες με συγκινησες οσο δεν φανταζεσαι...
μια βδομαδα καθε χρονο σε διαφορετικες πολεις του κοσμου...
εζησες λοιπον μια τετοια αγαπη...την ζεις ακομα αν κρινω απο τις τελευταιες σου λεξεις...
οτι και να πω θα ειναι φτωχο μπροστα σε αυτο που εζησες...η καρδια σου λοιπον ειναι απο εκεινες τις αλλιωτικες...τις αληθινες...
γρηγορη μου αν πω μπραβο σου θα ειναι γελοιο...μα θα σου πω ποσο πολυ σε σεβομαι και σε θαυμαζω για ολο αυτο που επελεξες να ζησεις και να ρισκαρεις...θελει παρα πολυ μεγαλη καρδια και μεταξυ μας και πολυ μεγαλη μαγκια για να τολμησεις ολο αυτο....
δεν εχω αλλα λογια αν και θα μπορουσα να σου γραφω με τις ωρες για τα συναισθηματα που με πλημυρισαν οταν διαβασα τις λεξεις σου...
την αγαπη μου γρηγορη...και να εισαι σιγουρος καποια καπου ψηλα στα αστερια σου χαμογελαει...
albus μου δεν ξερω αν τα βρισκω η' αν με βρισκουν παντως τα αγαπω...ενα ενα ολα ξεχωριστα...
μια μερα καλε μου...ετσι ακριβως οπως την περιεγραψες...μια μερα...
κι υστερα ας σκοτεινιασει η πλαση...
κι υστερα ας σταματησει ο χρονος...
μια μερα...σαν ιεροτελεστια...
μια μερα και θα χαρισω ολες τις υπολοιπες...
σε ευχαριστω που το εκανες τοσο ομορφο και το αφησες εδω...
νεραιδενιο φιλι απο μενα!
...Η ώρα είναι δώδεκα,σ'αγαπώ
όπως στις έντεκα στις δέκα στις οχτώ.
Δεν θέλω άλλο τίποτα
είναι πια κάθε μου κύταρρο γεμάτο σ'αγαπώ
Είμαι γύρω σου είμαι πλάι σου,
φώναξε με,είμαι για σένα...
Μες στα μάτια μου
Μές στα χέρια μου
μόνο η δικιά σου η μορφή ....
Νεραιδούλα,
είναι μαζί η πιο αισιόδοξη, αλλά και συνάμα η ποιο απαισιόδοξη ιστορία που έχω διαβάσει. Τα συναισθήματα μου, αφού τη διάβασα, είναι το ίδιο ανάμεικτα. Ψάχνω να βρω γιατί δεν ήταν κανονικά μαζί όλα αυτά τα χρόνια, αλλά βαθιά μέσα μου ξέρω πως έχω τις απαντήσεις.
Τελικά, η αγάπη δεν είναι θέμα ποσότητας, αλλά θέμα ποιότητας.
Δώσμου μια μέρα να κατοικήσω στα μάτια σου.
Και άσε με να σου φανερώσω όσα δεν θα μπορούσα αν είχα μια ζωή μπροστά μου μαζί σου..
Δεν είναι στ΄αλήθεια περίεργο και παράξενο μέσα σε μια νύχτα ένας άγνωστος να γίνεται ο πιο δικός μας άνθρωπος;
Ίσως ναι.Ίσως όχι.
Ποιός ξέρει άραγε τί αρχέγονα παιχνίδια παίζονται εν αγνοία μας;...
Την πιο γλυκιά μου καλησπέρα
μαζί και χώρια...
κοντά και μακριά...
απίστευτα και πιστευτά...
είναι πάνω από όλα
μαζί...
anastasia λατρεμενο κοματι που εξιστορει το απολυτο συναισθημα της αγαπης...
νεραιδενια φιλια!
andriko μου μονος σου το ειπες η αγαπη δεν ειναι θεμα ποσοτητας αλλα ποιοτητας...
η ζωη καμια φορα παιζει περιεργα παιχνιδια...γιατι αραγε να μην μπορουσαν αυτοι οι δυο να ειναι κανονικα μαζι;δεν ξερω...ισως αγαπησαν πολυ 2 ανθρωπους ακομα...ισως η αγαπη τους να ηταν τοσο μεγαλη που αντεχε ολα τα υπολοιπα αρκει να υπηρχε αυτο το ενα σκ τον χρονο...ισως...ισως...ειναι πολλα αυτα που μπορει να τους στερησαν μια ολοκληρη ζωη καθημερινα μαζι αλλα μερικες αγαπες ειναι αλλιωτικες...αυτο δεν παει να πει πως ειναι μικροτερες απο εκεινες τις συμβατικες που γνωριζουμε...ισως λεω ισως να ειναι και μεγαλυτερες γιατι οπως εγραψα σε ενα σχολιο παραπανω θελει πολυ μαγκια και πολλα ρισκα και ακομα μεγαλυτερη καρδια για να αντεξεις κατι τοσο μεγαλο...κι εμεις συνηθως ειμαστε τοσο μικροι...η ζωη σπανια κανει τετοια δωρα...
οι απαντησεις ειναι μεσα μας...
σε φιλω καλε μου αντρικο!
χαιρομαι να σε βλεπω εδω...!
γλυκια μου anima δεν το θεωρω παραξενο...εχεις ακουσει το τραγουδι που λεει οι δικοι μου ξενοι ειναι οι αγαπημενοι...οχι παντα μα ειναι πολλες οι φορες που δικοι μας ανθρωποι δεν γνωριζουν τις πιο κρυφες μας πτυχες κι ερχεται μετα ενας "ξενος" που μαθαινει τα παντα σου και γινεται ο πιο δικος σου ανθρωπος...
περιεργα παιχνιδια ναι...νομιζω πως η ψυχη βρισκει καπου ενα κοματι της ισως και παραπανω και κολαει εκει μαζι με το αλλο κοματι...συνηθως με τον πιο παραξενο τροπο...
γλυκια καλησπερα και απο μενα κι ενα νεραιδενιο φιλι στα ταξιδια σου!
μωβ αερα μου...
πανω απο ολα μαζι...
αυτο εχει σημασια...
οταν οι καρδιες ειναι μαζι τιποτα και κανεις δεν τις χωριζει...
σε φιλω...φυσηξες μωβ λουλουδακια εδω!
Aυτή η αγάπη που οι αγαπημένοι μου ηθοποιοί "προσποιούνται", υπαρχει..
Αν και για μενα δεν θεωρείται τοσο σημαντική μιας και βλέπονται μονο μια φορα το χρονο χωρις καμια αλλη επικοινωνια.
Κανεις που αγαπαει τρελα και αληθινά δεν θα άντεχε κατι τετοιο..
Εζησα μια αγαπη μοναδική (οχι σαν αυτή που λενε ολοι..) μα σαν αυτήν που μιλουν τα παραμύθια..
Με τα καλα και τα κακα της.
Μια αγαπη ατελειωτα δυνατή που ανθρώπου νους δεν μπορει να φανταστει..
Αισθανομαι ευλογημενη γι αυτο.. οποια κι αν ηταν η καταληξη και για οποιον λογο.
Το οτι κρατησε χρονια ολοκληρα και ήταν καθε μερα πιο δυνατη λεει πολλα..
Θελω να το δω αυτο το εργο αν παιζεται τωρα .
Να σαι καλα νεράιδα μου..
Πανεμορφη εγγραφή..
Ένας μικρός στεναγμός κάθησε στο λαιμό μου σαν μπήκα στη θέση τους.. Παράξενο πόσες μορφές μπορεί να πάρει η αγάπη.. Μας πηγαίνει σε μέρη που δε θα γνωρίσουμε αν δε την έχουμε κρυμμένη στην καρδιά μας. Είναι εύκολο να αγαπάς τελικά ή όχι; Η αγάπη μου δίδαξε τον πόνο και ο πόνος μου δίδαξε την αγάπη..!
Σε φιλώ γλυκεια μου νεραιδένια!!
Να είσαι καλά, την αγάπη μου για ένα όμορφο βράδυ!!
Μαρακι ωστε εισαι κι εσυ μια απο τις τυχερες που εζησαν μια αλλιωτικη αγαπη...
παντα ελεγα πως τα καλυτερα παραμυθια τα γραφει η ιδια η ζωη...
πιστευω πως μπορει να αγαπιουνται δυο ανθρωποι τρελα και να αντεχουν να βρισκονται μια φορα τον χρονο...δυσκολα μα αντεχεται...και στη λεξη "δυσκολα" κλεινω πραγματικα ολες μα ολες τις εννοιες της δυσκολια που μπορει να εχει ενας ανθρωπος ερωτευμενος...
πραγματι εισαι ευλογημενη γιατι εζησες κατι τετοιο...η καταληξη ομορφη η' ασχημη οπως ειπες λιγο μετραει μπροστα στο μεγαλειο που εζησες να βλεπεις να περναν τα χρονια και αυτη να μεγαλωνει...
οπως ειπα και στον γρηγορη το μπραβο θα ειναι γελοιο...μα σε σεβομαι και θαυμαζω οποιον ανθρωπο εζησε κατι παρομοιο...
η παρασταση ηταν μια απο τις καλυτερες που εχω δει απο πολλες αποψεις...
σε ευχαριστω πολυ Μαρακι!
πολλα πολλα νεραιδενια φιλια!
ηλιαχτιδα μου...
η προσωπικη μου αποψη ειναι οτι ειναι πολυ ευκολο να αγαπας...
δυσκολο ειναι να πονας για την αγαπη...
πολλες οι μορφες της και τα μερη που μπορει να μας ταξιδεψει μα μια η εννοια της...
μια και μοναδικη η αισθηση της...
η αγαπη μου διδαξε τον πονο κι ο πονος την αγαπη...το κραταω!
σε φιλω γλυκα καλη μου και σου ευχομαι ενα ομορφο βραδυ!
Μερικές αγάπες είναι πολύ δυνατές!Και είναι αυτές που πάντα πονάνε...
Καλή σου νύχτα νεραιδένια
meltemi το μεγεθος μετραει πονο και ο πονος μεγεθος...
ισως καμια φορα να ειναι κι ετσι...
οτι αξιζει να ποναει και να ειναι δυσκολο...
πολλα φιλια καλη μου!
αγάπες τσουχτερές,χωρίς ανάσα,αγάπες σε μονοπάτια ,σε σκοτάδια,σε πολέμους ,σε πηγάδια,σε σχολικές γιορτές,αγάπες που γίνονται θρύψαλα,αχ αγάπες που θα 'ρθετε
το σύμβολο της ανιδιοτελούς αγάπης...
...της αγάπης που δεν επιρρεάζεται ούτε φθείρεται από την μορφή και την επιφάνεια...
..που μένει σταθερή και αναλοίωτη, μέσα σ' ένα συνεχές παρόν...
Αυτή η ιστορία μου θυμίζει κάποια ξένη ταινία που είχα δει πριν χρόνια..
αγαπες μου περναν....αγαπες που μενουν...αγαπες δυνατες...αγαπες μοναδικες...
καλωσορισες στα παραμυθια μου αρη!
μια νεραιδενια καλησπερα απο μενα!
cristina μου καπως ετσι δεν πρεπει να ειναι η αγαπη...;
σταθερη και αναλοιωτη μεσα σε ενα συνεχες παρον...καπως ετσι...
αληθεια για ποια ταινια λες...;
θα ηθελα να την δω...
νεραιδενια φιλια απο μενα!
Δημοσίευση σχολίου