Δευτέρα 20 Οκτωβρίου 2008

ΑΝΕΠΙΔΟΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ...


Το σημερινο παραμυθι δεν θα ειναι παραμυθι...
διαλεξα την ανεπιδοτη επιστολη σαν μια απο τις πιο αληθινες που εχουν γραφτει ποτε
απο μια γυναικα πολυ μπροστα απο την εποχη της...
μια γυναικα που ηξερε να ζει με καθε εννοια,να αγαπαει ως εκει που δεν φτανει και να νιωθει με ολες της τις αισθησεις...οτι ομως και να πω θα ειναι λιγο και μικρο μπροστα στο δικο της μεγαλειο...παραθετω απλα την επιστολη και κατω ενα δικο της ποιημα μελοποιημενο...

Αγαπητοί φίλοι!



Ίσως το γράμμα αυτό να μην διαβαστεί ποτέ, από κανέναν, αλλά στ’ αλήθεια δε με νοιάζει. Ίσως μέχρι να φτάσει στα χέρια σας νάχω πεια ολότελα ξεχαστή απ’ όλους. Αλλά, ούτε δα κι’ αυτό το τελευταίο με νοιάζει. Εξάλλου, δεν έχω και πολλά να σας πω, θέλω μόνο να σας θυμίσω ότι κάποτε υπήρξα. Κάποτε υπήρξα κι’ ήμουν και ζωή και θάνατος μαζί. Και ζωή και Χάρος ήμουν!

Έζησα, τομολογώ, μια ζωή δηλητηριασμένη, γι’ αυτό θαρρώ αποφάσισα να την εγκαταλείψω. Εκείνο που για τους άλλους ήτανε ζωή, για μένα θάνατος ήταν. Γεννιόμουνα και πέθαινα κάθε μέρα, ώρα και στιγμή. Ζούσα με το θάνατο, ζούσα για να πεθάνω, μα τουλάχιστον δε ζούσα νεκρή όπως οι γύρω μου, τα μικρά αστεία ανθρωπάκια που λέγαν πως μ’ αγάπησαν, κι’ ας μην μπόρεσαν ποτέ, κι’ ας μην τόλμησαν ποτέ να διαβάσουν την ψυχή πούκρυβε περίσσιο φως και σκοτάδι μέσα της. Κατά βάθος με φοβόντουσαν και δεν αργούσαν να τραπούν εις άτακτον φυγήν. Δεν άντεχαν να με κοιτούν κατάμματα, μην τύχει και τους κλέψω την ψυχή τους.

Αγαπήθηκα, αγαπήθηκα πολύ, μα μπορεί ποτέ κανείς να φαντασθή ότι λυπόμουνα βαθειά όταν καταλάβαινα ότι μ’ αγαπούσαν; Εγώ, ίσως να μην αγάπησα αρκετά, όχι όσο έπρεπε. Τον ιδανικό μου έρωτα θαρρώ τον έζησα στη φαντασία μου. Η ψυχή μου και η αγάπη γεννήθηκαν την ίδια μέρα. Αυτό το ένιωθα μέσα μου, κι’ όμως δεν πίστευα ότι θα υπήρχε μέρα που θα μου αποδείκνυε ότι αγαπούσα αληθινά. Δεν είνε στ’ αλήθεια τραγικό, μια μεγάλη ειρωνεία, να μιλούν για την αγάπη άνθρωποι που δεν την γνωρίζουν και να σιωπούν εντελώς κείνοι που νοιώθουν την ψυχή τους να πνίγεται στο πόνο της;

Πολλοί λέγαν ότι ζούσα μεσ’ στο κεφάλι μου. Κάτι έπρεπε να πουν κι’ αυτοί… Πως άλλως θα με κατέτασσαν σε συγκεκριμένη κατηγορία ανθρώπων; Άνθρωποι, ανθρωπάκια! Η ζωή ένα τεράστιο ψέμα που άλλοι το αγαπάνε κι’ άλλοι - οι λίγοι - προσπαθούν να το κάνουν αληθινή ζωή. Εσείς, αγαπητοί άγνωστοί μου φίλοι, πως ζείτε; Ζείτε; Μια φάρσα, αυτό ήταν η δικιά μου ζωή. Κανείς δεν την κατάλαβε. Γεννήθηκα χωρίς να το θέλω, έζησα στο περίπου, και σκηνοθέτησα το θάνατό μου. Κι’ όμως αγαπούσα τη ζωή, αλλά πάντα αυτή μούπαιρνε ό,τι άλλο αγαπούσα. Μου έλειπε πάντα μια καρδιά που να πονή για μένα. Κι ήταν δύσκολο, δύσκολο πολύ να ζω μονάχη μου μεσ’ σένα κόσμο τόσο παράλογα προσκολλημένο στα μικρά της ζωής και στο τίποτα. Ήμουνα σαν παράσιτο, σαν μαύρο ξωτικό που έχασε το δρόμο κι’ αντί να ταξιδέψει στον ονειροκόσμο του, ξέπεσε σε τούτη δω τη γη. Μάλιστα, κάποια φορά, κάποιος με ρώτησε κρυφά αν είμαι χήρα σαν φορούσα μαύρα βαρειά. Εγέλασα. Αλήθεια ήταν! αν μάντεψε την ψυχή μου, καλά την ωνόμασε χήρα…

Είνε που θα παρακαλούσαν να είχαν ζήσει στην εποχή μου. Εγώ, θάθελα να ζήσω σε κάποιαν άλλην εποχή. Έζησα ανάμεσα σε μια γενειά ηττημένη. Κάποιοι από μας κάναν τον πόνο στίχο, την οργή τραγούδι, αλλά κανείς δεν τόλμησε… - ούτ’ από μας ούτ’ απ’ τους άλλους - δεν τόλμησε να να ξεφύγει απ’ το χαραγμένο μονοπάτι, δεν τόλμησε να πει ό,τι στ’ αλήθεια σκεφτότανε, δεν τόλμησε να κάνει ό,τι στ’ αλήθεια ήθελε να κάνει. Οι περισσότεροι ήταν - είμασταν - δειλοί που ’ψαχναν απλά ναύρουν την αυτοεπιβεβαίωσή τους. Κάτι νέοι σκυθρωποί κι’ ανάπηροι. Ολίγοι γέροι με κακόβουλο ύφος. Κάτι δεσποινίδες σαλατολόγοι και υπερφίαλοι… Απόκληροι της αντίληψης… Κι’ όμως ανάμεσα σ’ αυτούς ήταν και ο Κ., ο μόνος που θα μπορούσε ποτέ να με καταλάβει, αλλά ούτε και κείνος τόλμησε… Μούπε μάλιστα, πως με λυπόταν γιατί τον αγαπούσα… ότι ήμουνα γι’ αυτόν μια παρηγοριά. Τόχε η εποχή, κανείς δεν ήταν ο εαυτός του! Γι’ αυτό θαρρώ και έζησα τόσο μόνη, κι’ ας είχα πάντοτε κάποιους να με συντροφεύουν, αδέλφια μου σένα πόνο που δε θα μπορούσαν ποτέ να συλλάβουν. Έκαναν τα πάντα για με, αλλά η αγάπη τους ήταν μια θυσία που ποτέ δεν δέχτηκα με ευμένεια κι’ οι ανησυχίες τους χειροπέδες για μένα. “Πόσο είνε αστεία η ζωή μα και πόσο αστειότεροι είμαστε μεις που την ανεχόμαστε τέτοια”, έγραψα, θυμάμαι, κάποτε στο ημερολόγιό μου…

Μα, από τότε έχουν πεια περάσει χρόνια. Πόσα, δεν ξεύρω, αφού ο χρόνος δεν έχει πεια για με καμμία σημασία. Τώρα, είμαι κάπου αλλού και ζω - αν τούτη δω η κατάσταση θεωρείται ζωή - μέσ’ απ’ τις αναμνήσεις μου. Ξεφυλλίζω τα τετραδία του μυαλού και κυττάζω πίσω. Όλα ζητάω τα χαμένα, τις μικρές στιγμές, τον αγαπημένο… Γυρνώ το βλέμμα και τον κυττάζω πάντα το δρόμο που αφήσαμε. Είνε μακρύς, σκοτεινός, γεμάτος δυσκολίες και φρίκη… είνε τόσο μακρύς, τόσο δύσκολος… κι’ όμως - θεέ συγχώρεσέ με - θα τον έπερνα με την καρδιά γεμάτη δάκρυα και μεταμέλεια… Με την καρδιά δεμένη με τα σίδερα της αμαρτίας θα ξεκινούσα να σ’ εύρω μοναδική κι’ αξέχαστή μου αγάπη… Δε θέλω τίποτε άλλο, μόνο να φτάσω, να σταθώ κοντά σου τόσο που φτάνει για να ιδώ… να ιδώ το πρώτο βλέμμα σου εκείνο που μου ’ριχνες σαν έφτανα… τις μικρούλες όλες εκείνες ρυτίδες στο πρόσωπό σου… να ιδώ τα χέρια σου ν’ απλώνονται σε μένανε να με αγκαλιάσουν… να ιδώ… να νοιώσω το φίλημά σου… Είνε τόσο μεγάλος ο καϋμός και είμεθα τόσο μικροί ένας-ένας εμείς οι άνθρωποι που τον αποτελούμεν…

Τα λόγια αυτά ίσως νακούγονται σαν παραλήρημα ενός ετοιμοθανάτου, μα, αλοί, δεν μπορώ να πεθάνω αφού είμαι από χρόνια πεια νεκρή. Όσο ζούσα, όσο έζησα, ήμουνα παιδί. Ήμουνα ένα παιδί άμυαλο, μπορώ να το παραδέχωμαι αλλά και ποιο παιδί δεν είνε άμυαλο; Ένα παιδί είμαι ακόμη… Ένα παιδί που γράφει σε σας, τους άγνωστούς του φίλους, για να τους πει: να μείνετε πάντα παιδιά, κι’ αν είνε δυνατόν άμυαλα παιδιά. Να ζήσετε τη ζωή σας με τρέλλα, να ζήσετε παράλογα, να σκοτώσετε τη λογική πούνε ο φονιάς της χαράς και της ζωής, να τολμήσετε να κάνετε τα δύσκολα, τα μεγάλα, τα σημαντικά, ν’ ακολουθήσετε τα δύσβατα μονοπάτια, ν’ αφήσετε να θρονιαστεί στην καρδιά σας για πάντα η άνοιξη και το χαμόγελο στα χείλη, ν’ αγαπήσετε με πάθος και να καείτε απ’ τη φλόγα της αγάπης σας, να κάνετε τον πόνο, τη χαρά, την κάθε σας στιγμή τραγούδι, κι’ όταν έρθ’ η ώρα η στερνή να πεθάνετε όχι από πλήξι, αλλά από ειλικρίνεια όπως ο φίλος τζίτζικας, που τόσο ωραία τα έλεγε μα μεις τα παίρναμε για γκρίνια…

Τώρα, καθώς γράφω τις τελευταίες γραμμές, κυττώ πίσω και αντιλαμβάνομαι πόσο στάθηκα τυχερή: έζησα ελεύθερη όσο καμμιά άλλη γυναίκα της εποχής μου, έκανα πράγματα που δεν έκανε καμμιά άλλη, κι’ αγαπήθηκα όσο λίγες. Και, δεν το ξεχνώ, καθώς το βλέμμα μου έσβηνε, εκείνη τη μελαγχολική αυγούλα τ’ Απρίλη, δεν ήμουν πεια μόνη. Νέοι που μ’ αγάπησαν ήρθαν να μ’ αποχαιρετήσουν και φίλες γκαρδιακές στο προσκεφάλι μου ένα τελευταίο τραγούδι να μου χαρίσουν…

Αυτό είναι το γράμμα μου στον κόσμο που ποτέ δεν έγραψε σε μένα, όπως λέει κι’ η καλή μου φίλη.



Με αγάπη

Μαρίκα Πολυδούρη




31 σχόλια:

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

ενα γραμμα στον κοσμο που ποτε δεν της εγραψε...για να του πει να μαθει να ζει με παθος,με τρελλα,με τολμη,με ρισκο,με αγαπη...
ετσι εγω μια απλη γυναικα φανταζομαι πως αν ζησεις ετσι δηλαδη αληθινα τοτε οταν κοιταξεις πισω, καθως θα γραφεις τις τελευταιες σελιδες της ζωης σου,θα χαμογελασεις...γιατι δεν θα αφησες τιποτα να παει χαμενο...δεν θα μετανιωσεις για τις ευκαιριες που εχασες...δεν θα λυπηθεις για κατι που δεν τολμησες...
και αλιμονο ολοι καποια μερα θα κοιταξουμε πισω...ποσοι απο εμας ομως θα χαμογελασουν σιγουροι πως εκαναν τα παντα απο οσα μπορουσαν...;

Μαρια Νικολαου είπε...

Έζησα την απόλυτη αγάπη
την απολυτη τρέλα
την απόλυτη λύπη
την απολυτη τολμη.

Οτι ζεις στο απολυτο σε κανει να νιωθεις πιο δυνατός και οτι εζησες πραγματικά ..


Καλημερα νεραϊδούλα μου

jacki είπε...

Υποκλίνομαι στο μεγαλείο αυτής της ψυχής.
Καλημέρα.

Σταλαγματιά είπε...

Η Πολυδούρη ήταν μια γυναίκα μπροστά από την εποχή της.
Κατακρίθηκε έντονα γιαυτο κυρίως από τις γυναίκες της εποχής.
Ήταν όμως η αγαπημένη των αντρών.
Εκείνη λάτρεψε όσο κανέναν τον Κ.Καρυωτάκη μα δεν μπόρεσε να τον αποκτήσει
Ποτέ λόγω αδυναμίας του ίδιου του Καρυωτάκη.
Πολλά ποιήματα της είναι αφιερωμένα σε εκείνον όπως και ένα ημερολόγιο της στο οποίο αποτυπώνει τον έντονο πόνο και την μεγάλη αγάπη που είχε στο πρόσωπο του.
Την πρόδωσε πολλές φορές φοβούμενος και μόνο την ιδέα πως θα το ανακάλυπταν οι δικοί του και περισσότερο ο πατέρας του τον οποίο έτρεμε.
Εκείνη έφυγε στο νοσοκομείο Σωτηρία λίγο πριν την αυτοκτονία του Καρυωτάκη.
Εικάζεται πως και η ίδια αυτοκτόνησε με υπερβολική δόση φαρμάκων.
Σε ένα ποίημα της έγραψε
«Θα πεθάνω μιαν αυγούλα μελαγχολική του Απρίλη»
Και έτσι έφυγε.
Από παιδί λάτρεψα την Πολυδούρη για την τόλμη, την δύναμη και την ενεργητικότητα της.

Γωγώ Πακτίτη είπε...

αυτό το πίσω
άραγε ποια δύναμη
κρύβει;

καλημέρα γλυκιά ναιάδα..:)

lakis είπε...

Τώρα να πω το κρίμα μου; Θα το πω, επειδή ήδη τέθηκε το θέμα από άλλους και το απάντησα: Η επιστολή αυτή είναι πλαστή. Την έγραψα το 2000 όταν αποφάσισα να κυκλοφορήσω ένα βιβλίο με ποιήματά της στην Κύπρο και για τις ανάγκες της χρησιμοποίησα αποσπάσματα από το ημερολόγιο, το μυθιστόρημα και κάποιους στίχους της, ενώ χρησιμοποίησα και την ορθογραφία της. Ένιωσα πολύ παράξενα όταν την είδα να κυκλοφορεί εδώ κι εκεί στο διαδίκτυο και να δημοσιεύεται και σε τρία περιοδικά (δύο στην Ελλάδα, ένα στην Κύπρο).
Όπως και να'χει, η Πολυδούρη είναι μια παλιά μου αγαπημένη και όπως λέω εδώ και χρόνια: της χρωστάω ένα δοκίμιο, το οποίο ελπίζω κάποτε να βρω το χρόνο και τη διάθεση να γράψω.

gregory είπε...

Ζουσα με το θανατο,ζουσα για να πεθανω...δεν ειμουνα νεκρος,οπως πολλοι γυρο μου....και πως ειναι δυνατον να μιλανε για αγαπη,αφου δεν την γνωρισαν...και αυτοι που ξερουν να σιωπουν....ολο το γραμα,ειναι το κατι αλλο...ειναι υμνος για αυτους που αγαπησαν και δεν την χορτασαν ποτε....

Albus Genius είπε...

Μα δεν θα μπορούσε νάναι μόνο του αυτό. Πολυδούρη-Καρυωτάκης δυό εξαίσιες μορφές που φύγαν με τον ίδιο τρόπο που αγαπήθηκαν με έναν άλλον τρόπο.

Γράφει ο Καρυωτάκης: «Χρυσή μου, γιατί με ρωτάς αν πονώ στη σκέψη ότι μ' αγαπάς έτσι; Πονώ επειδή σ' αγαπώ περισσότερο από όσο εφαντάστηκα ότι μπορούσα ποτέ ν' αγαπήσω. Τι έχω κάμει λοιπόν για να μη με πιστεύεις ακόμη; (...) Ένα «Τάκη!» ή ένα «που είσαι;», καθώς τα βάζεις εκεί που πρέπει φτάνουν βαθιά στην καρδιά μου. Ήθελα πράγματι να είμαστε, έστω και πουλιά, στο θαυμάσιο εκείνο τοπίο (...) καλύτερα όμως -το ομολογώ- άνθρωποι, αλλά πιο απλοϊκοί πιο ελεύθεροι από τώρα...»

Μ. Πολυδούρη: (Ημερολόγιο Μάης 1922) «Τον αγαπώ, τον αγαπώ καμμιά αμφιβολία πιά! (...) Απελπισμένε μου ποιητή θα σε αγαπήσω άραγε όσο θέλω ν' αγαπήσω, όσο σου πρέπει;» «Έλα, Τάκη, να ζήσουμε μαζί... να ιδείς πόσο γλυκιά, πόσο ανακουφιστική θα ‘μαι σε σένα. Δεν είναι δύσκολο, μα καθόλου δύσκολο. Ξέρω όλα τα εμπόδια, όλες τις συνέπειες. Είμαστε φτωχοί και οι δυό, αλλά τι μ' αυτό; μήπως τώρα που ήμαστε χωριστά δεν είμαστε φτωχοί και χωρίς καμιά ελπίδα να γίνουμε πλούσιοι; Δύο δωμάτια μας φτάνουν.»

Μ.Πολυδούρη:
«Το λίγο που σου απόμεινε, την ύστερνη ζωή σου
σε αγάπη την μετάβαλες και μου την είχες δώσει.
Εγώ κι αν όλη τη ζωή μου ονόμασα δική σου
τι σούχα δώσει να χαρείς από μια αγάπη τόση;
Και νόμιζαν πως έδινα, περήφανη να κρύβω
το θησαυρό που γέμιζε μέσα μου και χανόταν.
Ά τώρα κάτω απ' τη φριχτή τύψη αυτή θα σκύβω
πως ούτε πήρα το άξιο σου δώρο που μου δινόταν»

Μετά η είδηση της αυτοκτονίας του Καρυωτάκη και ένα μπαούλο, « το προσωπικό του μπαούλο που ανοίχτηκε μετά τον θάνατο του και περιείχε το θεατρικό έργο «Ο άρρωστος», ένα μπλόκ με ποιήματα, όλα τα γράμματα της Πολυδούρη και περισσότερες από εκατό φωτογραφίες της.»

Αυτή «γράφει τα πιο σπαρακτικά τραγούδια της, ενώ κρεμάει πάνω απ' το κρεβάτι της ένα σκίτσο του κι ένα παιχνιδάκι, που τις είχε κάποτε δωρίσει ο Καρυωτάκης.»

Δεν μου αρέσουν οι αναμνήσεις αυτές αλλά έτσι τις μάζεψα σαν τιμή για αυτούς που έφυγαν που θα μπορούσαν αν δεν το έκαναν να έδιναν χίλια μύρια πράγματα στη τέχνη και τον κόσμο.

το 1930 αυτοκτονεί η ποιήτρια Μαρία Πολυδούρη.

"Νανούρισμα

Χλωμή αδελφούλα
η μέρα φτάνει
και στα ματάκια σου
ύπνος δε φάνη.


Τι σε παιδεύει
κ' έχεις την όψη
σκληρή; σαν ανθός
που τώχουν κόψει;


Βλέπω η ματιά σου
που δε λυγάει.
Τι σκέψη τάχα
να κυνηγάη;


Χλωμή αδελφούλα
- μη με μαλώσης.
Δε θες τα χέρια
σε με ν' απλώσης;


Άλλοτε αχ, πόσο
δεν το ξεχάνω,
δω, στη μικρουλα
καρδιά μου πάνω


Το μέτωπό σου
μου εμπιστευόσουν
κι' ήσουν γαλήνια
σα να κοιμώσουν


Κι' αλλοτε... αχ, τότε
μ' είχες ξεχάσει.
Έκλαιες σα νάχες
τα πάντα χάσει


Μα της χλωμάδας
η αρρώστεια φάνη
το μετωπάκι σου
σα στεφάνι


Σφίγγει ολοένα.
Πια δε θυμάσαι.
- Χλωμή αδελφούλα
πες μου, κοιμάσαι;


Για την αρρώστεια σου
λέω. Θαρρούσα
να την νικήσω
πως θα μπορούσα.


Ξέρω τι αγάπες
κλείνεις στα στήθια.
Θέλεις λουλούδια
και παραμύθια.


Κάποτε μούπες
θαρρώ, θλιμμένη,
για μια ψυχουλα
πώχεις χαμένη.


Κι' αυτό θα σ' έχει
πολύ απελπίσει.
Την είχες πιότερο
από με αγαπήσει;


Χλωμή αδελφούλα
πια τι με νοιάζει...
Αχ, η ματιά σου
πως σκοτεινιάζει.


Τα παγωμένα
χέρια σου, Θέ μου...
Δε σ' είδα τόσο
χλωμή ποτέ μου...


Σήμερα κιόλα,
πριν βασιλέψη
θα πάω στον κήπο
πούχες φυτέψει.


Όλα για μένα
θα ξανανθίσουν.
Θάμαι θλιμμένη,
θα μ' αγαπήσουν.


Και θα μου δώσουν
κάτι δικό τους.
Τη δροσοχάρη,
το μυστικό τους.


Και μια ιστορία
θάχη καθένα.
Θα την μιλήσουν
σιγά σε μένα.


Για μια ψυχούλα,
για το αγεράκι,
το κρύο σύννεφο
κακό γεράκι.


Και θα στα φέρω
μ' ακούς; Νυστάζεις;
Σα να κοιμάσαι
κι' όμως κυττάζεις


Κάπου. Κοιμήσου.
Το φως σιμώνει.
Χλωμή αδελφούλα
δεν είσαι μόνη.


Είμαι κοντά σου,
σε νανουρίζω.
Τα βασανά σου
πικρά γνωρίζω.


Μονάχα ο ύπνος
δε λέει «θυμήσου».
Χλωμή αδελφούλα
Φέγγει... κοιμήσου..."

Albus Genius είπε...

Για να μιλάμε λίγο και για τα γνήσια.
Κι ένα γνωστό ποίημα του Καρυωτάκη:

ΠΡΕΒΕΖΑ

Θάνατος είναι οι κάργες που χτυπιούνται
στους μαύρους τοίχους και τα κεραμύδια,
θάνατος οι γυναίκες, που αγαπιούνται
καθώς να καθαρίζουνε κρεμμύδια.

Θάνατος οι λεροί, ασήμαντοι δρόμοι
με τα λαμπρά, μεγάλα ονόματά τους,
ο ελαιώνας, γύρω η θάλασσα, κι ακόμη
ο ήλιος, θάνατος μες στους θανάτους.

Θάνατος ο αστυνόμος που διπλώνει
για να ζυγίση μια «ελλειπή» μερίδα,
θάνατος τα ζουμπούλια στο μπαλκόνι,
κι ο δάσκαλος με την εφημερίδα.

Βάσις, Φρουρά, Εξηκονταρχία Πρεβέζης.
Την Κυριακή θ' ακούσουμε την μπάντα.
Επήρα ένα βιβλιάριο Τραπέζης
πρώτη κατάθεσις δραχμαί τριάντα.

Περπατώντας αργά στην προκυμαία,
«Υπάρχω;» λες, κ' ύστερα «δεν υπάρχεις!»
Φτάνει το πλοίο. Υψωμένη σημαία.
Ίσως έρχεται ο Κύριος Νομάρχης.

Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους
αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία...
Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,
θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία.

Unknown είπε...

είτε αλήθεια είτε ψέμματα, το νόημα της ζωής είναι μέσα μας κι άδικο είναι να το σκορπάμε....

...με σκοπό να υπάρξει έστω κι ένα τελευταίο χαμόγελο...

φιλιά βρόχινα...

nina είπε...

εγώ πάντως ανατρίχιασα

Καλό βράδυ!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

Μαρακι μου συμφωνω απολυτα...
πολλα φιλακια καλη μου!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

jackouli μου κι εγω το ιδιο γλυκια μου!
πολλα νεραιδενια φιλια!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

αναστασια μου πολυ σωστα τα ειπες...
κι εγω απο μικρη αγαπαω την πολυδουρη και την θαυμαζω για το μεγαλειο της σε ολους τους τους τομεις...
ενας τοσο ισχυρος χαρακτηρας και μαλιστα σε μια εποχη πολυ διαφορετικη απο τη δικη μας σαφως και θα δημιουργουσε περα απο θαυμασμο και αντιδρασεις...
σε ενα ποιημα της οπως ανεφερες λεει θα πεθανω μιαν αυγουλα μελαγχολικη του Απριλη...Απριλιο γεννηθηκε και απριλιο λεγεται πως σκηνοθετησε τον θανατο της μεσα στην κλινικη Καραμανη,βοηθουμενη απο μια ενεση μορφινης και ενα φιλικο χερι...στα 28 της χρονια...
λατρεμενη οπως και να 'χει!
πολλα φιλακια γλυκια μου!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

γωγω μου αραγε ποια δυναμη να κρυβει...;
πολλα φιλακια καλη μου!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

λακη μου αυτο η αληθεια ειναι πρωτη φορα που το ακουω...
ομως για να το λες δεν εχω λογο να το αμφισβητησω...
αληθινη η' πλαστη αυτη η επιστολη οπως ειπες κι εσυ χρησιμοποιεισες δικα της λογια και ειναι λατρεμενη ετσι κι αλλιως η πολυδουρη απο πολλους!
πολλα φιλακια καλε μου!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

καλε μου γρηγορη συμφωνουμε απολυτα...
ενας υμνος στη ζωη και στον θανατο θα ελεγα...
για τον ερωτα της που ειχε για τον Κ.Καρυωτακη εχει γραψει πολλα και ειναι πραγματικα συγκλονιστικα!
πολλα νεραιδενια φιλακια καλε μου!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

albus σε ευχαριστω που κατεθεσες εδω μερικα πολυ σημαντικα πραγματα για τους δυο του!
δυο εξαισιες μορφες οπως ειπες κι εσυ που θα εκαναν τουτο τον κοσμο πιο πλουσιο αν εμεναν κι αλλο...μα δεν ηθελαν...τουτος ο κοσμος λεω εγω ειναι πολυ φτωχος για κατι τετοιους ανθρωπους...
αυτον τον ερωτα διαβαζω απο μικρη και πραγματικα θαυμαζω...
πολλοι τον αμφισβητησαν και ειπαν οτι ηταν ψεμα ,ενας μυθος που δημιουργηθηκε γυρω απο τους δυο τους...
ειχα διαβασει επισης πως υπαρχει ενα βιβλιο το οποιο εχει συγκεντρωμενες τις ερωτικες επιστολες που ανταλλασαν αλλα οσο και αν εψαξα δεν το βρηκα πουθενα...ακουσα πως και αυτο ειναι μυθος μα υπαρχουν τα ποιηματα της που διαψευδουν κατι τετοιο και δειχνουν την πραγματικα μεγαλη αγαπη της για εκεινον...θαρρω πως ο μυθος δημιουργηθηκε γυρω απο το ονομα τους και τον ερωτα τους ακριβως γιατι ηταν πολυ μεγαλος για να τον δεχτουν ολες οι συνειδησεις και οι καρδιες των ανθρωπων...
οπως και να εχει ειναι και οι δυο μεγαλοι ποιητες με πλουσιο και σημαντικο εργο πισω τους...
πραγματικα αγαπημενοι και οι δυο!
σε ευχαριστω και παλι για οτι κατεθεσες εδω...!
νεραιδενια φιλια!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

νεραιδα μου το ειπες πολυ ομορφα...
μεσα μας ειναι το νοημα της ζωης και μεσα μας κρυβεται τοση δυναμη οση δεν γνωριζουμε κι εμεις οι ιδιοι...
ας την σκορπισουμε για εμας και για εκεινους που αγαπαμε...
εστω για να υπαρξει και ενα τελευταιο χαμογελο...
νεραιδενια φιλακια γλυκια μου!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

nina μου γλυκια κι εγω πολλες φορες διαβαζοντας αυτη την επιστολη και πολλα δικα της ποιηματα!
ειναι πραγματικα τοσο αληθινη και ευαισθητη που ξυπναει μεσα σου πολλα συναισθηματα!
πολλα νεραιδενια φιλια!

lakis είπε...

Ναι, λατρεμένη η Πολυδούρη: ήταν, είναι και θα είναι. Τώρα κάπου μετανιώνω για το προηγούμενό μου σχόλιο, αφού ψάχνοντας το θέμα μετά είδα ότι αυτή η επιστολή δημοσιεύθηκε σε πολλά μπλογκ. Ας είναι.

ΠΡΩΤΟΠΛΑΣΤΗ... είπε...

"Να ζήσετε τη ζωή σας με τρέλλα, να ζήσετε παράλογα, να σκοτώσετε τη λογική πούνε ο φονιάς της χαράς και της ζωής, να τολμήσετε να κάνετε τα δύσκολα, τα μεγάλα, τα σημαντικά, ν’ ακολουθήσετε τα δύσβατα μονοπάτια......"

To νοημα της ζωης που τα περιλαμβαει ολα: ερωτα, αγαπη πονο..Ζωη...!

Φιλια πολλα!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

ολα πρωτοπλαστη μου...
γι'αυτο εχει και νοημα γιατι ειναι η ιδια η ζωη...
πολλα νεραιδενια φιλια!

Albus Genius είπε...

Οι οικογένειες τους ξεστρατίσανε, όταν ο έρωτάς τους εγινε είδος λαθρεμπορίου.΄Ολες αυτές οι διαπαιδαγωγήσεις που θεμελιώνονται στο φόβο της απόλαυσης.Κοινωνικός θρυμματισμός και ο έρωτας τους έγινε παράπτωμα.Τα μαθήματα που μας μαθαίνουν να σκάβουμε καθημερινά το λάκο των θλίψεων.Δεν λέω να μην προσέχει κάποιος αλλά η προσοχή δεν είναι να μάθει κάποιος πρώτα να θάβει.

Ηλιαχτίς είπε...

Νεράιδα μου γλυκειά..!
Λίγες λέξεις έχω για αυτή σου την ανάρτηση.
Λίγες και καλές.
Υπέροχο.
Ακραίο.
Αληθινό..

Νομίζω πως όλοι βρίσκουμε μια μικρή πτυχή του εαυτού μας σε τούτη την επιστολή..!
Μπράβο σου που την ανάρτησες!

Σε φιλώ γλυκά όμορφο νεραϊδάκι μου!
Να έχεις την πιο όμορφη νύχτα,
γεμάτη αγάπη..!

***

Sideras είπε...

Να μου επιτρέψεις ,να ρωτήσω κάτι μήπως η διεύθυνση του μπλοκ σου :
http://xehasmeni.blogspot.com/
έχει κάποια σχέση, ή ,εμπνεύστηκες από την συγκεκριμένη επιστολή-γυναίκα ;

Χριστίνα είπε...

Δεν μπορώ βέβαια να σχολιάσω το μεγαλείο του καλλιτεχνικού ταλέντου αυτής της γυναίκας...ένα πραγματικά Θείο Δώρο!!!
Πόνεσε όμως η ψυχή μου με αυτό το σπαραγμό! Τόσος πόνος...
Προτιμώ το φως..

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

albus προσωπικα πιστευω πως ο ερωτας τους ηταν αληθινος αλλα σιγουρα χρησιμοποιηθηκε σε καποια φαση απο καποιους για να πουλησει...
συμφωνω απολυτα με την τελευταια φραση σου!
νεραιδενια φιλια!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

ηλιαχτιδα μου την πρωτη φορα που την διαβασα μετα απο χρονια απο την πρωτη επαφη μου με την πολυδουρη συγκινηθηκα αφανταστα...πιστευω κι εγω πως καποιοι απο μας βλεπουμε μια μικρη εστω πτυχη του εαυτου μας μεσα σε αυτη την επιστολη...
ειναι πραγματι μοναδικη!
πολλα νεραιδενια γλυκα φιλακια σε σενα καλη μου φιλη!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

καλε μου sidera οχι...
το xehasmeni το εμπνευστηκα απο ενα τραγουδι του Μιλτου Πασχαλιδη με τον ομωνυμο τιτλο...
δεν ειχε καμια σχεση με αυτη την επιστολη!
πολλα νεραιδενια φιλακια καλε μου!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

χριστινακι μου σου ταιριαζει το φως!
σαφως και προκειται για μεγαλειο οσον αφορα αυτη τη μεγαλη γυναικα αλλα συμφωνω πως σου ταιριαζει το φως...
και το σκορπας και σε μας!
πολλα νεραιδενια φιλακια καλη μου!