Ο ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ...

Ο φιλος μου...
ξερετε εκεινους τους ανθρωπους που μπαινουν στη ζωη μας περιεργα...;
εκεινους τους ανθρωπους που μπορει να ζουν διπλα μας αλλα να μην τους προσεξαμε ποτε...;
παντα ελεγα πως καμια συναντηση στη ζωη μας δεν ειναι τυχαια...
καμια...απο ολες κατι εχουμε να παρουμε η' κατι εχουμε να δωσουμε...η' και τα δυο...

ο φιλος μου πλασμα περιεργο...μοναχικο...μοναδικο...
τον συμπαθησα απο την πρωτη ματια...σε μια τυχαια παρεα...
ειχε εκεινο το βλεμμα που κανει καθε γυναικα να του ριχνει και μια δευτερη ματια...
και αξιζε πολλες ματιες το βλεμμα του...

ειχε ολο εκεινο το πακετο που εμενα παντα με τραβουσε...
ηταν ομορφος,ηταν γλυκος,ηταν γοητευτικος...ηταν μοναχικος...
μεσα σε ολη του την κοινωνικοτητα προσεξε κανεις αραγε ποσο μοναχικος ηταν...;
πισω απο τα γεματα φωτιες ματια του προσεξε κανεις ποσο αγαπη εκρυβε...;
δεν ξερω για αλλους...εγω ομως το προσεξα...

ξερετε εκεινους τους ανθρωπους που σε κανουν να ερωτευεσαι το βλεμμα τους...;
τετοιος ηταν ο φιλος μου...
ερωτευτηκα το βλεμμα του...

μετα απο αρκετο καιρο αρχισα να τον γνωριζω καλυτερα...
εγω κλειστη στην αρχη...
εκεινος πεισματαρης να ανοιχτω κι αλλο...
εγω τιποτα...
εκεινος επεμενε...

ερχοταν μονο νυχτες...
και τις εκανε πιο ομορφες...
ναι οι νυχτες μου μαζι του ηταν απο τις πιο ομορφες...
με συζητησεις...με εξομολογησεις...με κρυφα βλεμματα καμια φορα...
απο εκεινα τα μοναχικα...εκεινα που τα λενε ολα αρκει να ξερεις να τα διαβαζεις...
εγω ηξερα...αλλα δεν του το ειπα...
ισως να ηξερε κι εκεινος...αλλα δεν μου το ειπε...

περασε καιρος με τις νυχτερινες μας συναντησεις...
τωρα δα δεν φοβομουν και τοσο να ανοιχτω...
νομιζω αρχισα να του λεω πολλα...παρα πολλα...
εκεινος ηδη τα ειχε πει ολα...για τη ζωη του...για τις σχεσεις του...και καποτε για την μοναχικοτητα του...
εκλαψα εκεινο το βραδυ αλλα δεν του το ειπα ποτε...

επιασα τον εαυτο μου να ζηταει τις νυχτες μαζι του...
ναι μου ελειπε η συζητηση μας...μου ελειπε η συντροφια του...μου ελειπε το βλεμμα του...
και τοτε καταλαβα πως ειχε μπει μεσα μου πια...
δεν ηθελα να μπει...ηξερα πως ειναι πολυ ελευθερος για να τον αγαπησω...
μα αυτα δεν τα ελεγχεις...δεν τα ζυγιζεις...δεν τα υπολογιζεις...
τον αγαπουσα και αυτο ηταν ενα νεο δεδομενο στη ζωη μου...
και τον ηθελα στη ζωη μου...

ο φιλος μου...
ξερετε αυτα τα ελευθερα,μοναχικα πλασματα...;
αυτα που τα δινουν ολα σιωπηλα...;
αυτα που ξερουν να αγαπανε βαθια και αληθινα...;
αυτα τα πλασματα που κρυβουν τον πονο τους...;
αυτα τα πλασματα μπορεις να τα αγαπας παθιασμενα αλλα μονο ελευθερα...

ενα βραδυ ο φιλος μου πονουσε...
και βρεθηκα στην αγκαλια του...
και αισθανθηκα σιγουρια...και ασφαλεια...και ερωτα...και αγαπη...
δεν ξερω αν απαλυνα τον δικο του πονο...
εκεινος ομως εδιωξε τους δικους μου φοβους...
και τον αγαπησα ακομα πιο πολυ...

ενα ακομα βραδυ...
ο φιλος μου μου ειπε...
ξερεις μ'αγαπας τοσο πολυ που νομιζω πως μονο εγω παιρνω...
δεν εισαι πλασμα απο εδω...
δεν μπορει να εισαι...
ο φιλος μου δεν ξερει πως μου εχει δωσει απιστευτη αγαπη μεσα απο το βλεμμα του...
μεσα στην αγκαλια του...

ο φιλος μου τα ξερει ολα για μενα...
περασε καιρος και τα ειπα...
περασε καιρος και τον εμπιστευτηκα...
περασε καιρος και καμια φορα νομιζω πως αν μου συμβει κατι εκεινος θα ειναι εκει...
περασε καιρος και του εχω πει πως παντα θα ειμαι εκει για εκεινον...
για ολα...για τα παντα...


ξερετε εκεινους τους ανθρωπους που ερωτευομαστε κρυφα...;
ξερετε ο ερωτας εχει πολλα προσωπα...

ο φιλος μου...
ελευθερος...μοναδικος...μοναχικος...
περασε καιρος και του εριξα πολλα βλεμματα...
οχι γιατι ετσι ειχε συνηθισει...
οχι γιατι ηταν πολυ ομορφος...
αλλα γιατι ειχε εκεινο το βλεμμα...
που αξιζει πολλες ματιες...πολλες αγκαλιες...και πολυ αγαπη...

ξερετε δεν του τα ειπα ποτε ολα αυτα...
καμια φορα του τα εγραφα ομως...
για να ξερει ποσο τον αγαπω...
για να υπολογιζει σε μενα...για να μου κανει καμια φορα μια απο εκεινες τις αγκαλιες...

ξερετε ειναι ενας φιλος αλλιωτικος...
σαν...
σαν εμενα...
μπηκε περιεργα στη ζωη μου αλλα επιασε μονιμη θεση μεσα μου...

εγω κι ο φιλος μου συναντιομαστε στον αερα οπου ανηκουμε...
στην ελευθερια που δεν κατεχουμε...
στο ιδιο παθος που εχουμε...
στον πονο...στο δακρυ...στο φιλι...
στην ακρη της κλωστης υπαρχει ο αλλος κι ας ειναι καμια φορα μακρια...
και ξερουμε πως ειναι αληθινο...

μην πειτε στον φιλο μου ποσο τον αγαπω...
γιατι δεν νομιζω πως το ξερει...