ΕΧΕΙ ΠΑΡΑΜΥΘΙ Η ΜΟΝΑΞΙΑ...;

ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ...
οτι ο δρομος μου ειναι αγνωστος...
γεματος δυσβατα μονοπατια...
κι εγω δεν εχω ουτε τα καταλληλα παπουτσια για να τον διαβω...
για την ακριβεια ειμαι ξυπολητη...

παντα μου αρεσε να ειμαι ξυπολητη για να νιωθω το καθε τι που παταω...
ετσι ενιωσα καθε αγκαθι...
καθε πετραδακι...
καθε λακουβα με νερο που επεφτα...
οσο για γρασιδι και αμμουδια...
σπανια ετυχε να περασω απο τετοια...
κι οσο ηθελα να καθομαι εκει τοσο καποια βροχη θα επιανε...
και θα αναγκαζομουνα να τρεχω για αλλα μερη...

ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ...
πως οσοι κι αν ειναι διπλα μου...
παντα μονη θα πορευομαι...
οσο κυνηγησα τις ομορφιες τοσο αυτες απομακρυνθηκαν απο μενα...
κι οσο απεφευγα τις λυπες τοσο εκεινες με αγκαλιαζαν...

οσες φορες κοιταξα με λαχταρα μεσα σε ενα βλεμμα...
μηπως και διαβασει καποιος τα αγραφα της ψυχης μου...
τοσο αντικρυζα κενες σελιδες απεναντι μου...

και καθε φορα που απλωνα τα χερια...
ζητωντας βοηθεια...
μου κουνουσαν τα χερια τους οι αλλοι...
νομιζωντας οτι απλα τους χαιρεταω...

ΚΑΤΑΛΑΒΑ...
πως η ευτυχια δεν βρισκεται ποτε σε αυτο που ψαχνουμε...
ποτε σε αυτο που περιμενουμε...
περασα μερες και νυχτες περιμενωντας την ευτυχια...
κι εκεινη δεν ερχοταν ποτε...

στις πιο απροσμενες στιγμες μου...
σε ενα βλεμμα..
σε ενα χαμογελο...
σε μια αγκαλια...
σε μια μεθυσμενη ανασα...
σε ενα φιλι απροειδοποιητο...
σε μιαν αναγκη για αγαπη...
ενιωσα την ευτυχια να μου σκουνταει το χερι...
ψιτ...εδω ειμαι...σε κατι τετοιες στιγμες...
που σε κανουν να χαμογελας...
μην περιμενεις αδικα...
σε αυτα τα μικρα κρυβομαι...
ειπε...

ΛΙΓΑΚΙ...
θα ξεφευγω απο καθε τι συνηθισμενο...
λιγακι...
θα ελευθερωνω κομματια μου που βαλθηκα χρονια τωρα να τα κοιμησω...
λιγακι...
θα απομακρυνομαι απο το πληθος για να βαδισω μονη...
λιγακι...
θα αφηνω τα χερια που με κρατανε και θα τρεχω στην ακτη...
να τσαλαβουταω τις ελπιδες μου..
λιγακι...
θα τραγουδαω στα πηγαδια της λησμονιας τις λυπες μου...
λιγακι...
θα στεκομαι γυμνη τα βραδια στη βροχη...
για να ξεπλενω οτι με βαραινει...
λιγακι...
θα ψιθυριζω προσευχες στους ανεμους...
για να τις ταξιδευουν σε παραληπτες μακρυνους...
λιγακι...
θα ονειρευομαι πως καποιο πρωι θα ξυπνησω...
και ολα θα ειναι αλλιως...
λιγακι...
απλα θα ειμαι λιγο αλλιως...

λιγακι...
θα θυμαμαι οσο ζω μια νυχτα...
γερμενη σε μια αγκαλια...
δυο αγαπημενα χειλη να με γεμιζουν μεθυσμενα φιλια...
να μου λενε μεθυσμενα σ'αγαπω...
κι εκει...μεθυσμενη ηδη κι εγω...
να ακουσω ψιθυριστα μια απο τις μεγαλυτερες αληθειες...
"ο ανθρωπος δεν κανονιζει την μοιρα του...ο ανθρωπος κανει τα παντα μεχρι η μοιρα του τελικα να του αποκαλυφθει..."

τοτε λιγακι...
γυρισα και κοιταξα το αγαπημενο βλεμμα...
και ηταν μια φορα που δεν αντικρυσα κενες σελιδες...

και το φυλακισα μεσα μου...
σαν αντιφεγγισμα της μοναξιας του καθενος...
σαν παιχνιδι της μοιρας...
σαν πεταρισμα της ευτυχιας...
που μου σκουντουσε το χερι κι ελεγε...
ψιτ...εδω ειμαι...
σε κατι τετοιες στιγμες...
ποσο μου αρεσει να ενωνω μοναξιες...

εχει παραμυθι η μοναξια...;
ναι...
στις μικρες στιγμες που εχει παρεα...
φτιαχνει τα καλυτερα παραμυθια...