Η ΝΕΡΑΙΔΑ ΠΟΥ ΞΕΧΑΣΑ...

παντα ζητουσα ενα δωματιο με παραθυρο στον ουρανο...
χτες τη νυχτα με ενοχλουσα απιστευτα ομως...
το φεγγαρι την ειχε στησει εξω απο το παραθυρο μου και δεν εφευγε με τιποτα...
σαν να μη γυρνουσε η γη ειχε κολησει εκει...
εκλεισα τα παντζουρια και παλι βρηκε τροπο να τρυπωσει απο τις χαραμαδες...

κρυφτηκα κατω απο τα σκεπασματα και παλι ενιωθα πως με κοιτουσε...
δεν ξερω ποσες ωρες περασα να προσπαθω να το αποφυγω...
και σαν ξημερωσε περασα αλλες τοσες ωρες προσπαθωντας να καταλαβω το γιατι...
γιατι με ενοχλουσε τοσο πολυ...;

καποια στιγμη σαν απ'το πουθενα αρχισαν να ξεπηδαν εικονες...
πολλες εικονες...και πολλα συναισθηματα...
δεν τα αντεξε το μεσα μου και γινανε δακρυα...ποταμια δακρυα...θαλασσες δακρυα...
τοσο πολυ πια ειχα ξεχασει...;τοσο στα βαθια σκοταδια ειχα κρυφτει...;τοσους τοιχους υψωσα γυρω μου...;

ναι...ναι η απαντηση ηταν σε ολα ναι...
και δεν το αντεχα αυτο...
συνηθισα τοσο τα σκοταδια μου που το λιγο φως με ταραξε...
η νεραιδα δεν κρατουσε πια ραβδι εδω και καιρο...
τα φτερα της δεν τα χρησιμοποιουσε καθως περπατουσε στη γη...
αισθησεις ξεχασμενες στα κουτακια του μυαλου ειχαν γεμισει σκονη...
που ειχα κρυφτει...;τι ειχα γινει...;

αφησα να με παρασυρουν ολες οι καταστασεις...
αφησα να μου κανουν κακο ολες οι μαγισσες που περασαν απο τα παραμυθια μου...
περιμενα ενα θαυμα να αλλαξει ολο το σκηνικο...
και περιμενοντας επεσα σε εναν αιωνιο σκοτεινο υπνο...

κι εκει απο το πουθενα ταραξε τα σκοτεινα ονειρα μου καποιος...
με πλησιασε ενας μαγος...
ισως ξερω να σου αφυπνισω τις αισθησεις αν με αφησεις μου ψιθυρισε...
ορμηξα πανω του...τον χτυπησα και του φωναξα...
φυγε...κι εσυ πληγες θα με γεμισεις...
φυγε...δεν καταλαβαινεις πως μονο κακο θα μου κανεις...
φυγε δεν αντεχω αλλο...δεν μπορω να σε πιστεψω...κανεναν δεν μπορω να πιστεψω πια...
εκεινος μου ψιθυριζε ξορκια που λυναν τα μαγεια αλλα εγω δεν τον ακουγα...
μονο του φωναζα να φυγει...

τοτε μου χαμογελασε και μου ειπε πως θα κανει αυτο που του ζητουσα...

και τοτε ξεχυλισαν ολα απο μεσα μου...
ισως να ειχαν πιασει λιγο τα μαγεια του...
δεν προλαβε να απομακρυνθει κι αρχισα να βλεπω λιγακι οσα ειχαν χαθει...
περιμενε...
περιμενε του φωναζα...
μπορεις να καθησεις λιγακι κοντα μου...;
μπορεις να καθησεις αυτη τη νυχτα εδω...;
εκεινος μου χαμογελουσε με κατανοηση σαν να ξερε ολα αυτα που θα του ελεγα...
και μεσα μου πιστευω πως τα ηξερε ηδη...

εκατσε διπλα μου...
με πηρε αγκαλια...αναψε μια φωτια να με ζεστανει...και μου εδειξε το φεγγαρι...
τι λες θα το αφησουμε σιγα σιγα να φωτισει τα σκοταδια;ειπε...
μεσα απο αναφιλητα του απαντησα...
σε παρακαλω...σε παρακαλω πολυ...
αν δεν εισαι αληθινος μαγος φυγε τωρα και δεν θα σου κακιωσω ποτε...
μην μου ανοιξεις αλλη μια πληγη...
μη...σε παρακαλω...
"πριν σου ανοιξω εσενα θα εχω ανοιξει σε μενα...μη φοβασαι..."ειπε...

κι εκλαιγα...
για οσα περασαν...για οσα αφησα...για οσα με αφησαν...
για εκεινα που χαθηκαν...για τα βαθια σημαδια που αιμοραγουσαν ακομα...
για ολα τα καρφια που δεν ειχα το κουραγιο να τραβηξω απο το κορμι μου...
για την δυναμη μου που ειχε κοιμηθει μαζι μου...
εκλαιγα μπροστα σε καθε εικονα που περνουσε...
εκλαιγα μπρος σε καθε συναισθημα που με κατεκλυζε...

επιασα δυνατα τον μαγο μου και τον εσφιξα πανω μου...
μεινε αποψε και ψιθυρισε μου ενα παραμυθι...
κι εκεινος αρχισε να διηγειται...

εγω στην αγκαλια του αρχισα να του ανοιγω την καρδια μου με ονειρα...
ελπιζοντας μεσα μου να μην ανοιγω αλλη μια πληγη...