Μυνηματα βγηκαν απο τους καθρεφτες...
και μορφες λησμονημενες...
αποψε εκεινη θυμηθηκε...
και μορφες λησμονημενες...
αποψε εκεινη θυμηθηκε...
οσα εγω χρονια προσπαθω να ξεχασω...
οταν γυρισα πια πισω απο το μακρυ ταξιδι...
κανενας δεν με γνωρισε...
εγω ειμαι τους ελεγα μα με περνουσαν για αλλη...
ταξιδεψα σε μερη που δεν θα πατε ποτε...
ειδα και ακουσα πολλα...
μα τα περισσοτερα τα γευτηκα...
γευσεις γλυκες και πικρες...
περασα χρονια ζητιανευοντας το λιγο...
και δινοντας το πολυ...
γνωρισα ανθρωπους και ξωτικα...
αλλαξα κοσμους και γευτηκα την παραισθηση...
ακολουθησα το φως μα με ρουφηξε το σκοταδι...
εφτασα το φεγγαρι ακολουθωντας τα αστερια...
βουτηξα σε θαλασσες βαθιες...
μονο και μονο για την λαμψη ενος μαργαριταριου...
παλεψα με κυματα για την ιδεα μιας στεριας ιδανικης...
αντιμετωπισα θηρια για να προστατεψω οσα πιστευα...
μαγευτηκα απο σειρηνες και αλλαξα πορειες...
με χαιδεψαν βρωμικα χερια...
με αγκαλιασαν ψευτικες αγκαλιες...
και με φιλησαν απατηλα χειλη...
τους αφησα ενα κοματι μου στον αποχωρισμο...
ετσι για να με θυμουντε...
κι ας με ειχαν κιολας ξεχασει...
γονατισα στις λασπες και βουλιαξα σε βουρκους...
και γυρω μου οι αγαπημενοι...
με χαμογελο και σταυρωμενα χερια μου ελεγαν σηκω και προχωρα...
κι εγω επειδη πολυ τους αγαπουσα δεν τους χαλουσα χατηρι...
και συνεχιζα...
ωσπου περασαν τα χρονια και αποφασισα να γυρισω πισω...
εγω ειμαι τους ελεγα μα δεν με πιστευαν...
θα πρεπει να αλλαξα πολυ...
γεμισα λαβωματιες...και νικηθηκα...
δεν βρηκα τροπο να ξεχασω αλλα ταξιδεψα...
νικηθηκα σας λεω μα ειμαι χαμογελαστη...
ειναι μεγαλο θεμα να χανεις και να μπορεις εντελει να το παραδεχτεις...
εχασα...
κι επρεπε να κανω ολοκληρο ταξιδι για να το καταλαβω...
σηκωσα τα ματια μου στον καθρεφτη...
με ειδα και με αναγνωρισα...
ημουν και αλλαξα...
ειμαι και αλλαζω...
θα ειμαι και θα αλλαξω και παλι...
κακο πραγμα η λησμονια...
κακο και η μνημη...
κοιταξα μεσα στον καθρεφτη...
μου χαμογελασα...
μα μια κραυγη απο την καρδια μου...
ουρλιαξε το ονομα σου και παλι...
ο καθρεφτης εσπασε μεμιας...
κοματια γυαλι ανακατωμενα με το αιμα μου
σχηματισαν μια μορφη στο πατωμα...
ουρλιαξα στον ουρανο...
κι αναθεματισα τα χρονια τα χαμενα...
την ζωη που αλλα εταξε και αλλα εδωσε...
ουρλιαξα για ολα...
και ουρλιαξα για σενα...
κι αρχισε να βρεχει...
μα ηταν πια αργα...
χρονια πριν ηταν κιολας αργα...
χαραχτηκα για παντα σε ανυποπτη στιγμη...
οτι χαραζεται δεν μπορει να ξεπλυνει μια βροχη...
μονο να φρεσκαρει την πληγη μπορει...
κι εγω δεν εμαθα ποτε να κραταω ομπρελες...
παμε λοιπον αλλη μια φορα...
αντεχω...
οταν γυρισα πια πισω απο το μακρυ ταξιδι...
κανενας δεν με γνωρισε...
εγω ειμαι τους ελεγα μα με περνουσαν για αλλη...
ταξιδεψα σε μερη που δεν θα πατε ποτε...
ειδα και ακουσα πολλα...
μα τα περισσοτερα τα γευτηκα...
γευσεις γλυκες και πικρες...
περασα χρονια ζητιανευοντας το λιγο...
και δινοντας το πολυ...
γνωρισα ανθρωπους και ξωτικα...
αλλαξα κοσμους και γευτηκα την παραισθηση...
ακολουθησα το φως μα με ρουφηξε το σκοταδι...
εφτασα το φεγγαρι ακολουθωντας τα αστερια...
βουτηξα σε θαλασσες βαθιες...
μονο και μονο για την λαμψη ενος μαργαριταριου...
παλεψα με κυματα για την ιδεα μιας στεριας ιδανικης...
αντιμετωπισα θηρια για να προστατεψω οσα πιστευα...
μαγευτηκα απο σειρηνες και αλλαξα πορειες...
με χαιδεψαν βρωμικα χερια...
με αγκαλιασαν ψευτικες αγκαλιες...
και με φιλησαν απατηλα χειλη...
τους αφησα ενα κοματι μου στον αποχωρισμο...
ετσι για να με θυμουντε...
κι ας με ειχαν κιολας ξεχασει...
γονατισα στις λασπες και βουλιαξα σε βουρκους...
και γυρω μου οι αγαπημενοι...
με χαμογελο και σταυρωμενα χερια μου ελεγαν σηκω και προχωρα...
κι εγω επειδη πολυ τους αγαπουσα δεν τους χαλουσα χατηρι...
και συνεχιζα...
ωσπου περασαν τα χρονια και αποφασισα να γυρισω πισω...
εγω ειμαι τους ελεγα μα δεν με πιστευαν...
θα πρεπει να αλλαξα πολυ...
γεμισα λαβωματιες...και νικηθηκα...
δεν βρηκα τροπο να ξεχασω αλλα ταξιδεψα...
νικηθηκα σας λεω μα ειμαι χαμογελαστη...
ειναι μεγαλο θεμα να χανεις και να μπορεις εντελει να το παραδεχτεις...
εχασα...
κι επρεπε να κανω ολοκληρο ταξιδι για να το καταλαβω...
σηκωσα τα ματια μου στον καθρεφτη...
με ειδα και με αναγνωρισα...
ημουν και αλλαξα...
ειμαι και αλλαζω...
θα ειμαι και θα αλλαξω και παλι...
κακο πραγμα η λησμονια...
κακο και η μνημη...
κοιταξα μεσα στον καθρεφτη...
μου χαμογελασα...
μα μια κραυγη απο την καρδια μου...
ουρλιαξε το ονομα σου και παλι...
ο καθρεφτης εσπασε μεμιας...
κοματια γυαλι ανακατωμενα με το αιμα μου
σχηματισαν μια μορφη στο πατωμα...
ουρλιαξα στον ουρανο...
κι αναθεματισα τα χρονια τα χαμενα...
την ζωη που αλλα εταξε και αλλα εδωσε...
ουρλιαξα για ολα...
και ουρλιαξα για σενα...
κι αρχισε να βρεχει...
μα ηταν πια αργα...
χρονια πριν ηταν κιολας αργα...
χαραχτηκα για παντα σε ανυποπτη στιγμη...
οτι χαραζεται δεν μπορει να ξεπλυνει μια βροχη...
μονο να φρεσκαρει την πληγη μπορει...
κι εγω δεν εμαθα ποτε να κραταω ομπρελες...
παμε λοιπον αλλη μια φορα...
αντεχω...
50 σχόλια:
Σήκω καλή μου και ξεκίνησε ξανά, αυτο θα σου φωνάζω πάντα γιατί ναι η μνήμη γίνεται αδυσώπητη κάποιες φορές μα είναι η μόνη που επιβεβαιώνει την ύπαρξη μας, όσα ζήσαμε και όσα νιώσαμε.
Μέσα απο τον καθρέφτη σου θα κοιτάς μόνο τα μάτια της ψυχής γιατί αυτά έχουν αξία.
Μέσα τους βλεπεις τι κέρδισες και τι έχασες, τι πήρες και τι έδωσες.
Ο καθρέφτης σου δεν θα σπάσει ποτέ ξανά γιατί τα κομμάτια του έγιναν πια ένα με τοο χαμόγελο σου και αυτό αρκεί!!!
Καλό ξημέρωμα καλή μου νεράιδα :)
"Σαν να μη σ' έχασα ποτέ, στήνω σκακιέρα
Να ξανακάνεις χίλια ματ στην ευτυχία
Σαν στρατιωτάκι σου έτοιμο για θυσία
Στα άγρια μεσάνυχτα σου λέω καλημέρα
Δωσ' μου φωνή δώσε μου χρώμα
κι' ασε με πάλι να καώ
Αντέχω για ένα γύρο ακόμα
η αγάπη θέλει σ' αγαπώ"
Τι να σου πω; Θυμώνω.. Θύμωσα.. Κι εγώ που ήμουν; Εγώ γιατί δεν ξέρω κάτι.. Ας έπαιρνες.. Ακούω και ουρλιαχτά..
Συγγνώμη.. συγνώμη που δε σου αφήνω παραπάνω χρόνο.
Πάντα να μην πέφτουμε αλλα και να συμβαίνει αυτό να σηκωνόμαστε ο καθρέφτης μας δίνει αντανάκλαση συνείδητότητας είχα κάνει ένα κείμενο παλιά ευχομαι να σου αρέσει
http://lock-heart.blogspot.com/2007/06/blog-post_15.html
"Έξω εκεί στην ερημιά
έμαθες χίλια μυστικά
να τα φυλάξεις.
Έπεσες τόσο χαμηλά
για να πατήσεις πιο γερά
και να πετάξεις.
Γιατί ό,τι δε σε σκοτώνει
σε κάνει πιο δυνατό.
Ό,τι δε σε σκοτώνει
σε κάνει πιο ζωντανό.
Οοο πιο ζωντανό.
Οοο πιο δυνατό.."
Keep loving,traveling and learning!:):):):):):)
Όπως έγραψα παλιότερα:
Αντέχουν οι βλαστοί ανθέ μου.
Τους άγριους βοριάδες ...
μπορεί να λυγίζουν αλλά έχουν επιδεξιότητα.
Κάτι απ' το κορμί του το τρυφερό
υπάρχει και στο πνεύμα τους.
Και,ξανά χορεύουν τις ευλυγισίας
το χορό.
Καλό μεσημέρι,φιλιά
αφού αντέχεις ακόμη, ζεις ακόμη...
και είμαστε εδώ για να αντέχουμε...
φιλιά βρόχινα μάτια μου...
ό,τι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό. και ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος να αντέχει σχεδόν τα πάντα. απλά έχει και η φθορά τη γοητεία της, η μνήμη την δική της, αλλά το μέλλον την ουσία.
gia poso 8a antexeis omos?:(
αναστασια μου γλυκια πως να μην σηκωθω...;
παντα εχουμε εναν λογο να σηκωνομαστε ακομα και οταν θελουμε να μεινουμε για παντα εκει και να αποδεχτουμε το οποιο πεσιμο...
η μνημη μπορει να γινει πολυ σκληρη αλλα και χωρις αυτη δεν θα ξεραμε ποιοι ειμαστε σωστα...;
κομματι δικο μας και αυτο...
πολλα νεραιδενια φιλακια καλη μου!!!
thesikaleon...
σαν να μη σε 'χασα ποτε
παρτα και ριχτα...
τα λογια που λεγες η αγαπη πριν ραγισει...
δεν σε ρωτω αν ηρθες μονο για μια νυχτα...
μα σ'αγαπω κι ας εχουν χιλιοι περπατησει...
αγαπημενος ο παπακωνσταντινου,αγαπημενο και το τραγουδι που επελεξες!
καλωσορισες στα παραμυθια μου!
νεραιδενια φιλια!!!
jackouli μου μη θυμωνεις...
δεν φταις εσυ και ο χρονος σου ειναι παντοτε αρκετος για μενα...
εγω φταιω απλα δεν θελω να φορτωνω τα δικα μου στα δικα σου...
ξερω ξερω τι θα πεις μα σκεψου τι μου ειπες χτες...
και τι απαντησα...;
ακουω και ουρλιαχτα ξερεις...
σ'αγαπω...
εχεις δικιο...
lockheart καιρο εχω να σε δω εδω καλε μου!
το διαβασα το κειμενο σου και μου αρεσε πολυ!
εχω κι εγω μια ιδιαιτερη σχεση με τους καθρεφτες...
κοιταω βαθια και βλεπω το πριν και το αυριο...
βλεπω εμενα να αλλαζω με το περασμα του χρονου...
ειναι μαγικοι οι καθρεφτες αρκει να ξερεις πως να κοιταξεις...
νεραιδενια φιλακια καλε μου!!!
απεθαντη γλυκουλα μου...
μου αρεσει πολυ αυτο το τραγουδακι και καποτε το ειχα και ελεγα κι εγω...
"οτι δεν σε σκοτωνει σε κανει πιο δυνατο..."
τωρα βεβαια ειμαι σε περιοδο μεγαλων αμφισβητησεων...
αμφισβητω σχεδον τα παντα κι ετσι δεν ξερω αν ακομα το πιστευω αυτο...
ισως να ειναι και ετσι...
ισως απλα να θελουμε απο καπου να περνουμε δυναμη για οτι στραβο μας συμβαινει...
ευχομαι φυσικα να ειναι το πρωτο...
πολλα νεραιδενια φιλακια κουκλιτσα μου!!!
κωνσταντινε μου αυτη η επιδεξιοτητα τελικα σε καλο δεν μας βγαινει...
δεδομενου το οτι αν δεν την ειχαμε μπορει και οι αερηδες να φυσουσαν πουθενα αλλου για να ελεγξουν αντοχες...
αλλα φυση ειναι αυτη...αν τα βαζεις μαζι της τα βαζει κι αυτη μαζι σου...
φυσατε λοιπον ανεμοι να δουμε μεχρι που αντεχουμε...
νεραιδενια φιλακια!!!
νεραιδα μου...
ειμαστε εδω για να αντεχουμε...
θα ηθελα να ειμαστε εδω απλα για να ζουμε...
χωρις δοκιμη αντοχων...
αλλα ετσι ειναι το παιχνιδι φαινεται...
πολλα νεραιδενια φιλακια βροχερη μου!!!
tovene μου καλε...
αυτο το οτι δεν σε σκοτωνει το απαντησα και πιο πανω,δεν ξερω αν το πιστευω πια...
η φθορα δεν ξερω αν εχει καμια γοητεια...
αν καταφερω να βγω αφθαρτη απο ολο αυτο,πραγμα δυσκολο,σιγουρα θα στο πω...
το μελλον ελπιζω και θελω να εχει μια ουσια...
συγνωμη αν ειναι αρνητικο το σχολιο μου φταιει η διαθεση της αμφισβητησης για ολα...
πολλα νεραιδενια φλακια!!!
cry angel γλυκο μου αγγελακι...
αυτο αναρωτιεμαι κι εγω...
δεν εχω απαντηση...
ακομα...
πολλα νεραιδενια φιλακια!!!
Ποτε δεν ειναι αργα καρδουλα μου οσο ζεις και αναπνεεις...Αντεχεις γιατι εχεις δυναμη ψυχης, μεγαλη δυναμη... Σ αγαπω ψυχη μου.
τι είναι ένα πρόσωπο χωρίς ρυτίδες;
τι είναι μια ψυχή χωρίς λαβωματιές;
τι είναι αυτό που δεν αντέχεται πραγματικά;
πάμε λοιπόν άλλη μια φορά
ΜΑΖΕΨΕ ΤΑ ΣΠΑΣΜΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ ΣΟΥ ΚΑΙ ΞΕΚΙΝΑ.ΚΡΑΤΗΣΕ ΤΑ ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΣΟΥ ΘΥΜΙΖΟΥΝ ΤΙΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΠΟΥ ΣΕ ΕΚΑΝΑΝ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΗ.ΞΕΚΙΝΑ ΠΑΛΙ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΗ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ ΔΕΝ ΘΑ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ ΝΑ ΣΠΑΣΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ.Η ΖΩΗ ΣΟΥ ΑΝΗΚΕΙ ΚΑΙ ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ.
φεγγαρολουστη αγαπημενη μου...
εχω αληθεια...;
ειχα αλλα αραγε εχω ακομα...;
σε ευχαριστω τοσο για τα παντα...
σ'αγαπω φιλη μου!!!
basnia μου γλυκε μου εφτιαξες το κεφι με το κομματακι αυτο!
τι ειναι μια ζωη χωρις πονο ε...;
πως αλλιως θα εκτιμουσαμε τις χαρες...;
ευχαριστωωωω πολυυυυ!!!
πολλα νεραιδενια φιλακια!!!
skroytzako μου γλυκε,
μαλλον η ζωη δεν περιμενει κανεναν...
ομως ναι δικη μου ειναι κι ας πιστευω καμια φορα πως ειναι γραμμενη απο αλλο χερι...
θα τα μαζεψω τα κομματια που θα μου παει...
θα τα μαζεψω...
πολλα νεραιδενια φιλακια!!!
Το παν δεν είναι αν θα νικήσεις.. σημασία έχει αν θα παίξεις το παιχνίδι με τους δικούς σου κανόνες και όρους. Κι ας χάσεις... ποιος είπε ότι η νίκη φέρνει και την ευτυχία?? Ζωή είναι να γεύεσαι τα πάντα... ακόμα και τις αποτυχίες, σαν κάτι ξεχωριστό, σαν κάτι δικό σου...
Όσο για την βροχή... έχει πολλά να πει.. τα οποία εμποδίζει η ομπρέλα!
πολλά φιλιά νεράιδα!
και γω κοιταζομαι στον καθρέφτη μα βλεπω μια αλλη πια..
Όσο αντέχεις δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα. Μου άρεσε ιδιαίτερα αυτό: "παλεψα με κυματα για την ιδεα μιας στεριας ιδανικης..." Γι' αυτό ακριβώς δεν παλεύουνε όσοι παλεύουνε ακόμη; Μέρα καλή
Η ύπαρξη του κάθε ανθρώπου αποτελείται από ταξίδια που κάνει και όχι τόσο πολύ από προορισμούς και αφετηρίες. Να ήμασταν λέει όλοι οι αναγνώστες σου μαζί κάπου σε μια οικεία παρέα … και να συζητούσαμε όλοι ανοιχτά .. από καρδιάς με ειλικρίνεια .. για τα «ταξίδια» μας. Σίγουρα δεν θα ένιωθες μόνη. Δεν θα ένιωθες ότι ζωή σου έφερε περισσότερες δυσκολίες από τα εμπόδια και τις πληγές που άνοιξε σε μας που σε διαβάζουμε και σε αισθανόμαστε .. Όλοι λίγο πολύ ηττημένοι τραβάμε προς τη νίκη. Βρισκόμαστε εδώ … και σε «ακούμε» γιατί νιώθουμε ταύτιση μέσα από τα παραμύθια σου. Όταν κάνουμε ένα μεγάλο ταξίδι και αλλάζουμε τόσο πολύ, μόνο για να ανακαλύψουμε ότι τίποτα δεν άλλαξε … και οι ίδιες πληγές μένουν ανοιχτές … πλησιάζει ο καιρός για μεγάλες αλλαγές … Υπομονή ΝΑΙΑΔΑ μου… θα ανοίξουν και για σένα οι ουρανοί κάποτε … μέχρι τότε … να μας λες τα «παραμύθια» σου .. και εμείς θα σε «ακούμε»… γιατί κάτι από αυτά που γράφεις… μας θυμίζει κάτι από τα δικά μας ταξίδια … Δεν είσαι μόνη!! Φιλιά και καλημέρες !
και συνεχιζα...Πάντα αυτο να κάνεις νεραιδακι...βουτιές σε βαθιές θάλασσες.
Ότι έσπασε έσπασε..περιποιήθου τις πληγές και ξανά πίσω στο..παιχνίδι..έχεις κι άλλα ταξίδια να ζήσεις,έχεις κι άλλα μαργαριτάρια να μαζέψεις από βυθούς,καινούριους ανθρώπους να γνωρίσεις και νέες λαβωματιές να κερδίσεις! Έτσι είναι ..κι η ζωή συνεχίζεται..
Καλή συνέχεια καλή μου!
Πρέπει να βρεις τη δύναμη να αναδυθείς,και όταν θα γίνει αυτό να είσαι σίγουρη οτί θα είσαι όντως μια άλλη , πιο δυνατή...
Φιλιά πολλα πολλά
agelika μου φυσικα και δεν εχει σημασια παντα η νικη...
και μεσα απο χαμενες μαχες μαθαινεις και κερδιζεις πολλα...
ζωη ειναι να γευεσαι τα παντα και να θυμασαι καθε γευση που γευθηκες...
αλλα να υπαρχουν εναλλαγες...
ετσι κρατιεσαι στη ζωη αλλιως πλησιαζεις σε αλλες μορφες υπαρξης...
πολλα νεραιδενια φιλακια καλη μου!!!
Μαρακι μου μπορω να σε καταλαβω...
αληθεια...
νεραιδενιο γλυκο φιλι σε σενα!!!
λακη μου μαλλον ετσι ειναι...
οσοι παλευουνε το κανουν για κατι ιδανικο αλλιως προς τι ο αγωνας...;
ακομα αντεχω...
ακομα παλευω...
θα δουμε...
πολλα νεραιδενια φιλακια!!!
καλε μου μεταλλαγμενε...
θα ηταν πολυ ομορφο μια παρεα απο ολους εμας...
αλλα και τωρα θαρρω μια παρεα ειμαστε...
το ξερω καλε μου πως ολοι μας εχουμε εμποδια και δυσκολιες και προβληματα...
αλλιμονο αν νομιζα πως ειμαι μονη...
θα ειχα πηδηξει προ πολλου απο κανα βραχο παραμυθενιο...
ειναι περιοδοι και περιοδοι ομως ξερεις...
καποιες φορες ειμαστε ασχημα ομως βρισκουμε το κουραγιο να ανταποκριθουμε σε ολα και καποιες αλλες φορες ολα μας φανταζουν τοσο μαυρα και κουραγιο πουθενα να παλεψουμε...
μαλλον ειμαι στην δευτερη κατηγορια αυτη την περιοδο...
θα ξανασηκωθω...το ξερω...
ελπιζω να γραφω για καιρο παραμυθια αφου για μενα ειναι μια διεξοδος και ενας τροπος εκφρασης και οσοι μαζι μου ειστε παντα θα χαιρομαι να σας νιωθω να μοιραζεστε εδω τα συναισθηματα σας!
σε ευχαριστω καλε μου!
πολλα νεραιδενια φιλακια!!!
βουλα μου και να θελα αλλιως...τα ρηχα νερα δεν μου ταιριαζουν...
πολλα νεραιδενια φιλακια!!!
strange μου και η ζωη συνεχιζεται...
την επομενη ολα κυλουν σε κανονικο ρυθμο και ας εχεις εσυ αλλη διαθεση...
αργα η' γρηγορα ακουλουθεις κι εσυ...
νεραιδενια φιλακια!!!
perla μου γλυκια...
μαλλον απο ολα αυτα βγαινεις πιο δυνατη...
τι αλλο μπορεις να βγεις οταν λαβωνεσαι και ακομα ζεις...;
πολλα νεραιδενια φιλακια γλυκια μου!!!
Αργήσαμε
Μες του πελάγου τις σπηλιές
Στεφανωμένοι πλάι σε νεράιδες
Με καστανά κ άλυκα φύκια
Ώσπου να μας ξυπνήσουν ανθρώπινες Φωνές
Κ να πνιγούμε...
εσυ εισαι..παντα εσυ ησουν...δε σε αναγνωριζαν γιατι δε σε ηξεραν...
δεν ειχαν ιδεα για το ποια εισαι...παντα ηξεραν πως αντεχεις..ωσπου εσπασες σε χιλια κομματια...ακομα τα μαζευεις απο το πατωμα ενα ενα...γυαλια σπασμενα..σε τρυπανε..σε πονουν...μα δε πονας...αντεχεις...
Αντέχουμε γλυκιά μου Ναϊάδα..
Για ν΄ ακούμε
κάτι όμορφα αερικά σαν εσένα
να σελαγίζουν στα κύματα
και να υμνούν τη ζωή
και των πόθων τα θαύματα..
Καλή σου μέρα..
Να περάσεις ευχάριστες Απόκριες..
Αλλάζουμε..ξανά και ξανά...και πρέπει να μαθαίνουμε τον καινουργιο 'εγώ' μας και να το αγαπήσουμε...ξανά και ξανά...
Και θα αντέξουμε..μην μου ανησυχείς..
Αγκαλιά
ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ....ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ .....
ΤΟΣΟ ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΡΔΙΑ ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΗ ΚΑΛΗ ΜΟΥ ΝΑΙΔΑ...μονο η απεραντοσυνη της θαλλασας...και ΕΣΥ εισαι μια τετια αγκαλια....τετια...μια μικρη αγκαλια απο μενα μηπως και απαλυνω λιγο την σκεψη σου...
vicky μου καλοσωρισες στα παραμυθια μου!
αναμεσα σε δυο κοσμους καποτε αναγκαζεσαι η' επιλεγεις για καποια αιτια εναν απο τους δυο...
επελεξα τους ανθρωπους λογω καρδιας...
δεν μου αρεσει...
μα κι αν ξαναδιαλεγα παλι το ιδιο θα εκανα...
για μερικες στιγμες...
νεραιδενιο καλοσωρισμα και νεραιδενια φιλακια!!!
nico καταρχην καλοσωρισες στα παραμυθια μου!
δεν ειμαι ποιητρια καλε μου και δεν μπορω να γραψω ποιητικα ουτε τον πονο ουτε και την χαρα...
το εχω ξαναπει...το μονο που κανω ειναι λεξουλες τα συναισθηματα και φτιαχνω ιστοριες...
χαιρομαι που σου αρεσε απλα και μονο γιατι οταν κι εμενα μου αρεσει κατι το νιωθω...κι ετσι φανταζομαι ενιωσες κι εσυ!
ο πονος ειναι πονος παντα οπως και να τον στολισεις...
και η ζωη σημαδευει αναλογα τον καθενα...
δεν μπορω να κρινω καποιον που ποναει πολυ,οπως δεν μπορω να κατακρινω και καποιον που χαιρεται πολυ...μονο εμεις οι ιδιοι,ουτε καν οι πολυ δικοι μας ανθρωποι,μπορουμε να νιωσουμε το πως και το γιατι αντιδραμε σε καθε περιπτωση...
Υ.Γ το ανακαλυψες τωρα...:)
κι εγω ανακαλυψα εσενα...
νεραιδενιο καλοσωρισμα και νεραιδενια φιλακια!!!
#lockheart# γλυκια μου...
ακριβως...
κανεις και ποτε δεν με εμαθε...
νομιζαν πως αντεχω...φταιω κι εγω βεβαια που παντα ετσι εδειχνα...
ξερεις εκεινο το κομματι του Πασχαλιδη μου λεει:
"οσα κομματια κι αν μπορεσεις να ενωσεις...δεν θα σου φτασουν μια στιγμη για να με νιωσεις..."
καπως ετσι...
πολλα νεραιδενια φιλακια γλυκια μου!!!
τακη μου γλυκε...
αντεχουμε...
γιατι πρεπει να αντεχουμε...
γιατι θελουμε να αντεχουμε...
γιατι καταβαθος οσα σκοταδια κι αν πολεμαμε παντα ελπιζουμε στο βαθος να υπαρχει ενα φως...
σε ευχαριστω για τις πανεμορφες πινελιες σου!
νεραιδενια φιλακια και ομορφες ευχες και σε σενα!!!
λιμανακι μου αλλαζουμε στ'αληθεια αραγε...η' παντα καταβαθος ειμαστε εκεινα τα ιδια παιδια...;
νομιζω πως οι καταστασεις μας κανουν να αλλαζουμε συμπεριφορες μα μεσα μας εχουμε παντα την ιδια καρδια που θελει τα ιδια πραγματα...
η αγκαλια σου πολυ γλυκια και σε ευχαριστω απο καρδιας!
θα αντεξουμε...
πολλα νεραιδενια φιλακια!!!
γρηγορη...
καλε μου γρηγορη...
με συγκινησες απιστευτα...
με συγκινησες παρα πολυ...
δεν ξερω τι να σου πω μη φανει φτηνο...
σε ευχαριστω τοοοοσο πολυ και αλλο τοσο για τα πανεμορφα σου λογια...
σε ευχαριστω απο την καρδια μου!
να σαι καλα παντα γλυκε μου!
Δημοσίευση σχολίου