ΓΙΝΟΜΑΙ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΠΑΙΖΩ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ...

Φιλοι bloggers με καλεσανε σε παιχνιδακι...
κι επειδη αν δεν παιξω τωρα θα το ξεχασω...
κι επειδη μου αρεσουν τα παιχνιδακια
θα παιξω μαζι και στα δυο...

το πρωτο παιχνιδακι ειναι 10+1 πραγματα για μενα...
παμε λοιπον...

1)οταν αγαπαω καποιον,ερωτικα,φιλικα,οικογενειακα πρεπει να το πω...δεν αντεχω αν δεν το πω,ειναι αρρωστια πραγματικα και φυσικα απαξ και το πω μια πρεπει να το υπενθυμιζω καθε τρεις και λιγο...σ'αγαπω...!σ'αγαπω πολυ...!σ'αγαπω ε...!σ'αγαπω ελπιζω να μην το ξεχασες...!σου ειπα σημερα ποσο σε αγαπω...;!και παει λεγοντας...
φυσικα περιμενω κι εγω απο οσους με αγαπανε να μου το λενε και αφου μου το πουνε μια φορα να μου το λενε συνεχεια σαν κι εμενα...κι αν δεν μου το λενε ρωταω...μ'αγαπας...;!μ'αγαπας ακομα...;!σημερα δεν μου ειπες οτι μ'αγαπας...!μηπως δεν μ'αγαπας πια...;και παει ξανα λεγοντας...
το ξερω ειναι αρρωστο...αλλα δεν μπορω να συγκρατηθω και οι μοναδικες φορες που συγκρατιεμαι ειναι για να μην παρεξηγηθω σε αντρες αλλα και γυναικες σε φιλικο επιπεδο...


2)θυμωνω πολυ οταν καποιος τρωει απο το πιατο μου...
αλλο αν του προσφερω εγω κι αλλο να απλωσει το πηρουνακι του μονος του...
θυμωνω πραγματικα και ειμαι ικανη να μαλωσω...

3)πεισμωνω οταν καποιος μου λεει "δεν μπορεις να το κανεις αυτο..."και κανω τα παντα για να το κανω και να τον διαψευσω...οσοι το ξερουν το κουσουρι μου εκμεταλευονται καταστασεις για να κανω αυτο που θελουν...απλα λενε "αα δεν μπορεις να το κανεις...κριμα"

4)οποιον αγαπαω και με πληγωνει ηθελημενα η' οχι τον συγχωρω μεχρι αηδιας...1,2,3...20...50...μεχρι να φτασω στα ορια μου που ουτε εγω ξερω ποια ειναι...αμα φτασω ομως και πω τερμα ειναι τερμα...δεν ξαναγυριζω πισω κι ας ποναω κι ας μου λειπει...

5)παραειμαι παρορμητικη...αν μου ερθει να κανω κατι θα το κανω κι ας ξερω πως ειναι λαθος,η' τελος παντων οχι λαθος αλλα θα αισθανθω λιγακι καπως μετα...συνηθως κατι τετοιο εχει να κανει με μυνηματα απογνωσης και ερωτικης εξομολογησης...σ'αγαπω...μου λειπεις... αχ... βαχ...και απαντηση καμια...αλλα εγω εκει θα το κανω τελος...
μια φορα μου μπηκε να παρω εναν πρωην μου που ειχαμε να μιλησουμε σιγουρα 5 χρονια,αλλα εγω ηθελα να δω τι κανει κι ετσι πως στο καλο θυμηθηκα τηλεφωνο και πηρα...η μανουλα του καθολου δεν χαρηκε που με ακουσε μιας και δεν με συμπαθουσε και ιδιαιτερα(νομιζε οτι στα 16 μου θα τον επαιρνα για αντρα)και φυσικα δεν μου εδωσε το κινητο του...εγω ομως πεισμα τον βρηκα στο facebook εμαθα οτι ειναι καλα μου περασε το πεισμα και ολα καλα...αχα!

6)χμμμ...τα ονειρα μου βγαινουν...
αναλυση αυτου που εγραψα...
πολλα ονειρα μου,τα περισσοτερα θα ελεγα βγαινουν αληθινα...για να σας λυσω την απορια που μολις σας δημιουργηθηκε ναι...εχω δει θανατους και βγηκαν...ατυχηματα και βγηκαν...ευτυχισμενα γεγονοτα και βγηκαν...ακομα και εγκυμοσυνες...οχι δεν ειμαι τρελλη συμβαινει σχεδον απο παντα...δεν ειναι παντα ξεκαθαρα αλλα γνωριζω πανω κατω ποιον και τι αφορα...
συνηθως παιρνω τηλεφωνο το συγκεκριμενο ατομο και του λεω μια αηδια για να δω αν οντως και οντως...
αν σας παρω καμια μερα τηλεφωνο στο ασχετο γι αυτο θα ειναι...

7)και μια που πιασαμε τα ονειρα και τον υπνο...
παραμιλαω...και παραμιλαω πολυ καθως λενε...ολοκληρες ιστοριες ξεφουρνιζω αλλα και ασχετα γεγονοτα...π.χ ειμαι στο φυλακιο τωρα και βαραω σκοπια...ω ναι το εχω πει και αυτο...
επισης μεσα στο παραμιλητο μου φωναζω...εχω ξυπνησει μονη μου απο την φωνη μου και ξανακοιμηθηκα μετα...

8)οταν ενας ανθρωπος οσο αντιπαθης και αν μου ειναι εχει κατι καλο μεσα του...στο ασχετο νιωθω ενα τσιμπημα μεσα μου και ειμαι ετοιμη να πατησω τα κλαμματα...και απευθειας μου γινεται συμπαθης...δεν ξερω πως μη ρωτησετε...

9)εχω τρελλα με τα βιβλια...πολλα βιβλια και συνεχεια...αν δεν εχω εστω ενα καινουργιο σπιτι που δεν το εχω διαβασει αισθανομαι σαν γυμνη...να βρισκεται εκει ανα πασα στιγμη ετοιμο για αναγνωση...

10)θελω τα πραγματα να ειναι σε συγκεκριμενη θεση οπως τα βαζω εγω...απο διακοσμηση μεχρι προσωπικα αντικειμενα...αν μου μετακινησουν κατι τρελαινομαι μεχρι να το ξαναβαλω εκει που ηταν...

+1)δεν ειμαι τρελλη κι ας φαινεται ετσι απο τα παραπανω...αλλα και παλι ποιος τρελλος παραδεχεται την τρελλα του...

.................................................................................................................................................................

και το 2ο παιχνιδακι λεει να βαλεις 5 τραγουδια που σου αρεσουν και σημαινουν κατι για σενα...
η αληθεια ειναι πως ειναι δυσκολο να περιοριστω σε 5 μιας και πολλα ειναι αγαπημενα και σημαινουν κατι αλλα ετσι ειναι το παιχνιδακι...
ξαναπαμε λοιπον...

επειδη ειναι το αγαπημενο της μητερας μου...το ακουω απο οταν θυμαμαι τον εαυτο μου,μου θυμιζει εκεινη κι ετσι ειναι ενα απο τα πολυ αγαπημενα μου!



επειδη μου το αφιερωσε καποτε μια ψυχη αγαπημενη...η ιδια ψυχη που ξυπνησα ενα πρωι διπλα της κι επεσα ξανα για υπνο μη μου χαλασει το ονειρο...αλλα προλαβα να φυλακισω την στιγμη για παντα...



επειδη αγαπησα απο πολυ μικρη ολο τον "σταυρο του νοτου" αλλα το συγκεκριμενο κομματι αποτυπωθηκε μεσα μου μαζι με μια εικονα απο εκεινες που μενουν στα παιδια μονο...




επειδη μια νυχτα εγινε "το τραγουδι μας"...κι επειδη ακομα αν ακουστει και ειμαστε δυο βλεμματα γινομαστε ενα...οταν και αν...



επειδη "μιση ψυχη, μιση κορμι κι η πεινα μου θηριο...μιση ζωη σπαταλησα να ζησουν και τα δυο...ΣΤΑ ΕΙΠΑ ΟΛΑ..."ευχομαι να ακους...ναι για σενα ειναι...εσενα ντε!
αφιερωμενο για να πεις αλλη μια φορα..."θα κοψουμε φλεβες" και να πω "ε αει σιχτιρ πια..."
αληθεια μ'αγαπας...;



επαιξα και ξεθυμανα λιγακι!
οποιος θελει ειναι καλεσμενος να παιξει για να μην κανουμε εξαιρεσεις

νεραιδενια φιλακια σε ολους σας!!!

ΔΩΡΟ ΣΤΟΝ Π=3,14...

Το κινητο χτυπησε μυνημα στις 2 και κατι το ξημερωμα...
ανοιξα τα ματια και το κοιταξα...

"all i ever wanted
all i ever needed
is here in my arms
words are very unnecessary
they can only do harm"

π=3,14

χμμ...μανια να υπογραφει ετσι...
χαμογελασα και αποκοιμηθηκα...

δυο μερες αργοτερα χτυπησε το τηλεφωνο του σπιτιου...
-καλησπερα ηθελα να δω τι κανεις και αν θες να παμε για κανενα ποτο...
-το τηλεφωνο του σπιτιου μου πως το βρηκες...;
-ε οποιος θελει τα μαθαινει αυτα...
-μμ κοιτα τωρα για ποτο δεν ξερω ποτε ακριβως θα μπορεσω και...
-ακομα δεν χωρισες μ'αυτον τον...τελος παντων δεν θα σε παρακαλαω κιολας...αντε γεια τα λεμε...

................................................................

-εχει περασει ενας μηνας κοντα και δεν μου μιλας γιατι...;
επισης εχεις κανει τη ζωη μου κολαση μεσα στη δουλεια ποτε ακριβως θα σταματησει αυτο...;
-δεν καταλαβαινω τι ακριβως θελεις...;σε πηρα τηλεφωνο δεν ηθελες να βγουμε...οποτε το θεμα εληξε...επισης δεν μπορω να ασχολουμαι με κοριτσακια που δεν ξερουν τι ακριβως θελουν...μ'αρεσεις στο ειπα...βλεπω σε σενα κατι αλλα δεν ειμαι και απο αυτους που θα παρακαλανε,αν μαθεις τι θελεις ξερεις που θα με βρεις...
-......μα εγω...
-καληνυχτα...

καμια φορα μια λεξη...ενα βλεμμα αλλαζει πολλα..η' ειναι ο καιρος να αλλαξουν πολλα και η λεξη η' το βλεμμα βοηθανε...
απο εκεινη την ωρα μεχρι αργα τη νυχτα δεν μπορουσα να ξεκολησω το μυαλο μου απο εκεινο το βλεμμα...απο εκεινες τις λεξεις...απο εκεινον τον αντρα...
εστειλα καμια δεκαρια μυνηματα χωρις υπερβολη που εξηγουσα διαφορα γυναικεια θεματα και μου ηρθε ενα μυνημα που εξηγουσε ενα αντρικο θεμα...

"την πεμπτη μετα τη δουλεια ποτο στον Θερμαικο"

και ηρθε η πεμπτη...και βγηκαμε για ποτο...
καμια φορα το τοπιο ειναι ειδυλιακο...η' μας φαινεται ειδυλιακο επειδη κατι μεσα μας χορευει σε αναλογο ρυθμο...
λοιπον το τοπιο μου ηταν ειδυλιακο εκεινο το βραδυ...
το τραπεζακι του μαγαζιου ησυχο...με μερικα φρεσκα λουλουδια επανω...με ενα κερακι που τρεμοπαιζε...και εκεινον απεναντι...
βασικα με εκεινον απεναντι...
εκεινος μιλουσε και μιλουσε και με μαγευε ολο και περισσοτερο,και πιναμε και μιλουσαμε...
στο κεφαλι μου ενιωθα ενα μουδιασμα...στο στομαχι μου χορευαν πεταλουδιτσες και στην καρδια μου βαρουσαν εκατο τυμπανα...
εκεινος μιλουσε...
κι εκει ξαφνικα ξεπηδησε η σκεψη μου και μου μιλησε...
"εγω με αυτον τον αντρα θελω να ειμαι"
εσκυψα κοντα του...και πιο κοντα του...και σταματησε να μιλαει...και με φιλησε...

ηταν μια πεμπτη βραδυ οταν ξεκινησε το φιλι...
ηταν παρασκευη πρωι οταν ανοιξα τα ματια απο εκεινο το ιδιο φιλι μονο που ηταν εξω απο το μαγαζι που ειχε κλεισει...
χαμογελασαμε...ξημερωσε με ενα φιλι...

.........................................................................

ηταν πρωτοχρονια...
σ'αγαπω ειπες και ξημερωνε η ομορφοτερη χρονια μου...
δεν σου απαντησα το ιδιο...αν και τα ματια σου περιμεναν...μονο εσκυψα και σε φιλησα...
χαμογελασες...απιστευτη υπομονη ειχες μαζι μου...

ενα βραδυ στο αυτοκινητο μπροστα στη θαλασσα...
-σε ευχαριστω ειπα...ηταν πολυ δυσκολα για μενα σημερα...περιμενα οτι οταν θα σου λεγα πως περασα και γιατι θα προτιμουσες να μη βγεις μαζι μου...
-τι νομιζες δηλαδη πως μονο οταν εισαι ευδιαθετη θελω να βγαινω μαζι σου...σημερα με ειχες πιο πολυ αναγκη απο καθε αλλη φορα...θα ειμαι μαζι σου παντα...διπλα σου...
ακου με...σε σενα ειδα κατι πολυ διαφορετικο απ'οτι σε ενα σωρο αλλες γυναικες...τα ματια σου βγαζουν καλοσυνη και κατι με τραβαει σε σενα...εισαι μια νεραιδα και ξερω πως θα γινεις η μητερα των παιδιων μου...ξερω ακουγεται ηλιθιο και ξερω πως ειναι νωρις και...
τι κοιτας ετσι...;καλα μην τρομαζεις δεν ειπα τωρα η' αυριο απλα σου λεω πως νιωθω για σενα και για μενα ειναι περιεργο ολο αυτο που νιωθω και...
ε τι επαθες τελικα...;
-ειπες...ειπες νεραιδα...;
-ναι...
-νεραιδα...;
-ε ναι γιατι κανεις ετσι...;
(λιγα χρονια πισω ενα κοριτσακι καθοταν στο παιδικο του δωματιο και ζωγραφιζε...ξαφνικα σηκωθηκε με μια παρορμηση και με υφος σοβαρο γυρισε στη μαμα του και ειπε:"μαμα εγω θα παντρευτω τον πρωτο αντρα που θα μου πει πως ειμαι νεραιδα γιατι ειμαι μια νεραιδα αλλα δεν θα το ξερει κανεις μονο εσυ και αυτος που θα μου το πει χωρις να το ξερει πως ειμαι αυτον θα παντρευτω ..γιατι αυτος θα με αγαπησει αληθινα...η μαμα χαμογελασε και το κοριτσακι ξαναγυρισε στην ζωγραφια του...)
-ω τιποτα...τιποτα...
μονο σ'αγαπω...σ'αγαπω...εισαι πανεμορφη ψυχη...
-οχι δεν ειμαι...αληθεια δεν ειμαι...αλλα μαζι σου γινομαι...

ο καιρος περνουσε και εκεινοι συνεχιζαν να ειναι μαζι...
ραντεβου καθημερινα...
αργα μετα τη δουλεια καθε βραδυ επαιρναν ενα μπουκαλακι κρασι και εκαναν απειρες ωρες αυτοκινηταδα...
με συζητησεις...με μουσικη...με σιωπες...εκεινες τις σιωπες που τα λενε ολα...που ξεχυλιζουν αγαπη...που δεν χρειαζονται λογια...αχ εκεινες οι σιωπες που σημαδευονται απο τραγουδια και συναισθηματα...
και τα βραδια γεματα ερωτα...βραδια που παρακαλας να μην τελειωσουν ποτε...να μην ξημερωσει...μην χρειαστει να βγεις απο αυτη τη μαγεια...απο αυτη την αγκαλια...την δικη του αγκαλια...και να μετρας ωρες μεχρι να ξαναμπεις εκει...να καρδιοχτυπας για ενα μυνημα...για ενα τηλεφωνο...

..........................................................................

λοιπον...
περασαν χρονια απο τοτε...
οχι και τοσα πολλα...μα γεματα χρονια...γεματα απο πολλα γεγονοτα...
ευχαριστα και δυσαρεστα...
οι δυο τους ανταλλαξαν πολυ βαριες κουβεντες...φωναξαν,εβρισαν,πονεσαν,χωρισαν,αγαπηθηκαν...
η ζωη αληθεια ειναι πως δεν τους χαριστηκε μεχρι τωρα...
μερα την μερα απο την πολυ αρχη της σχεσης τους τους εδειξε το σκληρο της προσωπο...
μερα την μερα κερδιζαν μονοι τους...μονο μονοι τους...με την αγαπη που ειχαν...
οχι καθολου δεν τους χαριστηκε σαν καποιος καπου να δοκιμαζε τις αντοχες της αγαπης...
σαν καποιος να τους κοροιδευε που αγαπιοντουσταν και τους εφερνε στα ορια να χωρισουν...
καθε φορα και πιο σκληρα...καθε φορα μεχρι και σημερα...

λοιπον...
εκεινος και εκεινη ειναι ακομα μαζι...(...;;;;...)
-μ'αγαπας...;
-σ'αγαπαω μικρη μου...
-ποσο...;
-μεχρι εκει που τελειωνει το συμπαν...
-και που τελειωνει το συμπαν...;
-δεν τελειωνει ποτε και πουθενα...

λοιπον...
ξερω πως η ζωη δεν μας χαριστηκε πουθενα...
ξερω πως δεν μας χαριζεται ακομα...
ξερω πως κερδιζουμε μερα την μερα με πολυ κοπο...
ξερω πως φευγω στα μερη μου,στα ονειρα μου,στα δικα μου απομερα λημερια της ψυχης...
ξερω πως δεν αφηνω πολλα παραθυρα ανοιχτα πολλες φορες να με βρεις...ουτε ιχνη αφηνω...
ξερω πως ποναω αβασταχτα συχνα και το νιωθεις...
ξερω πως κλαιω στα κρυφα για ολα και με ακους...
ξερω πως κλεινομαι στο καβουκι μου και γλυφω πληγες και βγαζω νυχια στο χερι σου που πλησιαζει να με χαιδεψει...
ξερω ομως πως μετα απο λιγο ερχομαι και τριβομαι στην αγκαλια σου...
ξερω πως ρωταω μ'αγαπας...;
ξερω πως σε φτανω στα ορια σου πολλες φορες...και μετα τα ξεπερναω κιολας...
ξερω πως ειμαι δυσκολη...ξερω πως ειμαι περιεργη...ξερω πως ειμαι ασυνηθιστη...
ξερω πως σιγα σιγα τα εμαθες τα πιο πολλα...
ξερω πως καποια δεν θα τα μαθεις ποτε...
λοιπον εχω αυτα τα στραβα και αλλα τοσα...
αλλα εχω θαρρω και μερικα καλα...
να ας πουμε σ'αγαπω τοσο...
τοσο που ευχομαι να αντεχω καθε πληγη σου...
να αιμοραγω εγω αντι για σενα...
πριν σε πληγωσω να πληγωθω χιλιες φορες εγω...
να ας πουμε οτι σ'αγαπω τοσο βαθια...

λοιπον...
εχεις και εσυ πολλα στραβα αλλα αυτο το παραμυθακι ειναι δωρο...
και τα δωρα τα στολιζουμε με ομορφες κορδελιτσες...
και τα δινουμε με το πιο γλυκο μας χαμογελο...
ετσι εδω δεν θα πω τιποτα απο ολα τα ασχημα...
σημερα βλεπω τα καλα...
πολλες φορες βλεπω μονο τα καλα...
κανω μια αναδρομη πισω και θυμαμαι γιατι...
γιατι ειμαι σημερα εδω...γιατι παρολα τα οσα ειμαι εδω...και εισαι εδω...
για ενα βλεμμα...μια στιγμη που τα αλλαζει ολα...
για ενα χερι μεσα στη νυχτα που με χαιδευει και μια φωνη που λεει "ολα θα πανε καλα"
"ειμαι εδω...θα ειμαι εδω διπλα σου"...

λοιπον...
ενα παραμυθι δωρο για σενα...
για ολα που περασαν και για οσα ερθουν...
χρονια σου πολλα...και ενα ευχαριστω...
ναι μονο ενα...μονο που ειναι γεματο...για ολες εκεινες τις φορες που εψαχνα στα σκοταδια και εβρισκα το χερι σου εκει....

σ'αγαπω...
το ποσο δεν το ξερω...ειναι κατι σαν το συμπαν που λες εσυ...δεν εχει μετρο...
θα στο πει και το τραγουδι που ακουγεται...
το ιδιο τραγουδι που σου αφιερωσα εκεινο το βραδυ που φορουσα ροζ...
το ιδιο τραγουδι που χορεψαμε αγκαλια...

λοιπον...
αφιερωμενο...
γιατι παρολο που η ζωη δεν μας χαριζεται...
καποτε...καπου...μια νυχτα σου ειπα πως εισαι "εκεινος" και μου απαντησες πως ειμαι "εκεινη"...

ΑΝ...ΛΕΩ ΑΝ...

Αν η καρδια μπορουσε να αραξει σε ενα απανεμο λιμανι...

Αν η ψυχη δεν γυρνουσε σε σκοτεινα δρομακια ψαχνωντας...(τι αραγε...;)

Αν οσοι αγαπησαμε εμεναν στη ζωη μας...

Αν οσοι μας αγαπησαν το εννοουσαν κιολας...

Αν λιγακι προστατευαμε τον εαυτο μας απο καθε τυχοδιωκτη...

Αν δεν επιμεναμε να στολιζουμε με χρυσοσκονη καθε παλια κορνιζα...

Αν δεν διναμε και τοση σημασια στα γεματα φεγγαρια...

Αν δεν σκορπιζαμε χαμογελα χωρις να μας τα ζητησουν...

Αν δεν ξεπουλουσαμε το μεσα μας για μια αγκαλια...

Αν δεν απλωναμε το χερι μας σε καθε (δηθεν) σκυμενο κεφαλι...

Αν ξεραμε να ξεχωριζουμε κεινα τα βλεμματα που ταχα μου δακρυζουν...

Αν δεν μας παρεσυρε τοσο η μυρωδια των ανθισμενων λουλουδιων...

Αν σε καθε θαλασσα που κολυμπουσαμε περναμε κι ενα σωσιβιο μαζι μας...

Αν δεν ακολουθουσαμε σαν χαμενοι το τραγουδι των πουλιων...

Αν σε ενα συγνωμη μπορουσαμε να πουμε ενα "οχι ευχαριστω δεν θα παρω"...

Αν δεν επιμεναμε να γλυφουμε εκει που μας φτυνουν...

Αν δεν καναμε τους παλιατσους για να χαρισουμε "ευτυχια" σε αλλους...(και θυμομασταν πως σε μας δεν κανει κανεις τον παλιατσο)...

Αν φτιαχναμε ενα μικρο τοιχακι γυρω μας,τοσο μικρο ισα να μην μπαζει νερα καθε που βρεχει...

Αν φτιαχναμε και μια πορτουλα να ανοιγουμε και να κλεινουμε αναλογα τον επισκεπτη...

Αν δεν διναμε αντικλειδια σε ολους οσους...

Αν δεν κρεμουσαμε τα ονειρα μας στα αστερια καποιες καλοκαιρινες νυχτες...

Αν μπορουσαμε λιγο να συγκρατουμε τον εαυτο μας...

Αν λεω...
ισως...
ισως για ολους εμας που ειμαστε λιγακι ονειροπολοι να ηταν λιγακι αλλιως τα πραγματα...

Αν λεω...
ισως να ζουσαμε πιο "ηρεμα"...και με λιγοτερες πληγες...

μεταξυ μας παντως...
δεν αλλαζω τα ΑΝ...

πολυ γουσταρω να σκορπαω χαμογελα κι ας μη μου τα ζητανε...
να βαζω χρυσοσκονη σε καθε τι παλιο και ασχημο...
να ανοιγω αγκαλιες για οποιον το εχει αναγκη...
να κανω τον παλιατσο για να γελανε "οι πονεμενοι"...
να τρεχω με χιλια σε καθε ψευτοδακρυ να το σκουπισω πριν καν κυλησει...

πολυ γουσταρω να σκορπαω αγαπη...
τρελαινομαι να σκορπαω αγαπη...
τρελαινομαι να ζηταω αγαπη απο ολους...
να τριβομαι στις αγκαλιες και να λεω "κι αλλο"...
να ζηταω αγαπη σαν να μη μου δοθηκε ποτε...κι ας μην μου ελειψε ποτε...

κι ακομα περισσοτερο γουσταρω οταν ανοιγουν οι πληγες εγω να τις γλυφω...
και να λεω ποτε ξανα...
ως εδω...
δεν θα την ξαναπατησω...

και την επομενη να κλεινω το ματι σε εναν ψευτη ηλιο και να ακολουθω τα χελιδονια...για νεες περιπετειες...

πολυ γουσταρω που γελανε οσοι με θεωρουν "διαφορετικη"...
γιατι κι εγω τους θεωρω "ιδιους"...

"εαν ο κοσμος ειναι ευγευστη σουπα...
το μεζεδακι ειμαι εγω...
το μυστικο μου θα το μαθω ισως...εαν και οταν θα χαθω..."

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ...!ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ...!!!

Καλη Ανασταση...!!!
Καλο Πασχα...!!!
περαστικα ευχομαι σε ολους σας...!

βρισκομαι στο δωματιο ενος νοσοκομειου...
αντρες και γυναικες ειναι σε ειδικες αναπαυτικες καρεκλες και κρεβατια...
ολοι εχουν εναν ορο περασμενο στο χερι...

οι αντρες εχουν μια γλυκια ηρεμια στο προσωπο...
ειναι αντρες και χαμογελανε...
-μπισκοτακι κανεις...;εσεις κυριε που ειστε νεος στην παρεα μας...μπισκοτακι...;

οι γυναικες συζητανε για τα μαλλια τους...
μετα απο ποσο καιρο επεσαν...
αν ξαναβγαινουν...σε ποσο καιρο ξαναβγαινουν...
μια καινουργια κυρια ρωταει αν θα προλαβει να εχει μαλλια μεχρι την Ανασταση...
αλλιως πρεπει να ακυρωσει το κομμωτηριο της...
-βρε δεν βαριεσαι θα τα ξυρισω απο σημερα κιολας...
ο αντρας της λεει...γυναικα θα τα ξυρισω κι εγω για συμπαρασταση...
κοιτα να δεις...σκεφτομαι πως αυτο το ειχα δει σε μια ταινια...

αντρες και γυναικες συζητανε πως εφτασαν μεχρι εδω...
πως ξεκινησε η ιστορια τους και πως εξελιχθηκε...
βεβαια κανεις δεν ξερει να πει το τελος της ιστοριας...
μα ολοι ελπιζουν να ειναι ενα καλο τελος...!

-εσεις κυριε που...;
με διακοπτει με νοημα ο γιος...
-σςςς δεν ξερει...
το εσωσα καπως νομιζω μετα...

ο γιος με ρωταει αν καπνιζω...
ναι του απανταω...
μου προτεινει να παμε κατω για ενα τσιγαρο...
ναι του απανταω...
με ρωταει διαφορα και του απαντω...
ε οσο να 'ναι εμαθα να δινω καποιες πληροφοριες...
του συνιστω να παει να δει τον καθηγητη γιατρο που ειναι σημερα εδω...
σπανια τον βρισκεις του εξηγω και μιας και δεν ξερεις σχεδον τιποτα πανε να ενημερωθεις...

ανεβαινω επανω στο ιδιο δωματιο...
ενας κυριος επαθε αλλεργια στο φαρμακο...
ερχονται οι γιατροι και τον βοηθαν...
φαινεται ψυχραιμος αλλα δεν ειναι...
μολις περναει η κριση με κοιταει και μου λεει...:"μου εφυγε η μαγκια κοπελα μου..."
και σε ποιον δεν θα εφευγε του απαντω...μια χαρα τα πηγατε ομως...
κοιτα να δεις ε...μου λεει...
δεν φτανει που μου ετυχε αυτο αλλα και ο οργανισμος μου δεν δεχεται την θεραπεια...τα λεει και γελαει...
οι αντρες ειναι πιο ψυχραιμοι...τουλαχιστον εξωτερικα...

μια κυρια μου λεει...
δεν φοβαμαι τον θανατο...αν ειναι να συμβει θα συμβει...
να μονο για τις κορες μου φοβαμαι που εχουν εμενα μονο και ξερω πως ισως το παρουν πολυ βαρια...
αλλα δεν φοβαμαι...οτι ειναι να γινει θα γινει...κι εγω οτι μπορω να κανω θα το κανω...

σε λιγο συναντιεμαι στην αυλη με την κορη της ιδιας κυριας...
-μεχρι σημερα ελεγα μαμα κανε αυτο...μαμα κανε εκεινο...θα δεις μαμα ολα θα γινουν γιατι ετσι...γιατι αλλιως...
η μαμα μου τα δεχοταν ολα...σημερα ξερεις τι μου ειπε...;
"εσυ τα πιστευεις αυτα και προσπαθεις να τα περασεις και σε μενα...σταματα πια...αισθανομαι καλα...οτι ειναι να γινει θα γινει..."
και ξερεις τι συνειδητοποιησα μολις σημερα...;οτι ειμαι πολυ εγωιστρια...
στιγμη δεν σκεφτηκα οτι μπορει εκεινει να θελει να μου πει κατι αλλο...παρα της ελεγα εγω τα δικα μου και νομιζα πως ετσι της δινω κουραγιο...λες κι εγω ξερω καλυτερα...
μολις σημερα συνειδητοποιησα ποσο εγωιστρια ημουν...
μα να...ξερεις...οταν ολα αυτα συμβαινουν και ειναι ολα καινουργια για σενα σκεφτεσαι πολλα και μπερδεμενα...


ο γιος του κυριου που δεν ξερει τι εχει μου κανει νοημα να βγω απο το δωματιο...
-μιλησα με τον καθηγητη μου λεει...
να σε ρωτησω...;δινουν χρονο παντα...;
-τι εννοεις...;
-να στους ασθενεις που εχουν αυτο...καρκινο...δινουν χρονο παντα...;
-οχι...συνηθως οχι εκτος και αν πρεπει να δωσουν χρονο...
γιατι τι σου ειπε...;
-οτι εχει τρεις μηνες ζωης...
-.....................
με κοιταει με ματια ορθανοιχτα και περιμενει μια απαντηση ισως...ενα λογο παρηγορητικο ισως...κατι...
μα δεν μπορω να του πω τιποτα...
-εκεινος δεν ξερει καν τι εχει και τωρα πρεπει να του το πουμε και να του πουμε οτι του μενουν τρεις μηνες...;πως...;τι...;
-θαυματα γινονται και στις μερες μας...
ναι μονο αυτο καταφερα να πω και τιποτα αλλο...ουτε καν μια αγκαλια δεν μπορεσα να ανοιξω...τιποτα...

μπαινουμε μεσα στο δωματιο...
οι ανθρωποι με τους ορους συζητανε...γελανε...λενε ιστοριες...
οι συγγενεις των ανθρωπων με τους ορους συνεχεια τους ρωτανε αν ειναι καλα...αν θελουν κατι...αν θελουν να φωναξουν καποιον γιατρο...
εκεινοι συνηθως δεν θελουν τιποτα...εκτος βεβαια απο το γεγονος να μην ηταν εδω...
τωρα ανταλλασουν συνταγες...
οτι ακουστηκε και δεν ακουστηκε ποτε για την θεραπεια του καρκινου...
φραπελια...σπαθοχορτο...κατι αλλα βοτανια...ο ταδε γιατρος...ο δεινα θεραπευτης...
ολα τα κανεις και ολα τα δοκιμαζεις οταν βρισκεσαι σε αυτη την κατασταση...

ο κυριος που δεν ξερει τι εχει κοιταει με απορια...
ισως δεν καταλαβαινει τιποτα...ισως παλι να καταλαβαινει κατι...
ο γιος του αλλαζει κουβεντες συνεχεια...ακομα δεν ξερει τι να του πει...
εκεινος χαμογελαει...ειναι τοσο γλυκος...και ειναι μολις 53...

οι θεραπειες τελειωνουν για σημερα...
ολοι χαιρονται που γνωριστηκαν και ρωτανε ο ενας τον αλλο ποτε εχουν ξανα θεραπεια...
καποιοι εχουν τις ιδιες μερες...λενε οτι θα ξανασυναντηθουν...
ολοι εχουν τα πιο αληθινα ματια που εχω δει ποτε στη ζωη μου...
ολοι...

ευχονται ο ενας στον αλλο...
Καλη Ανασταση...!
καλο Πασχα...!
περαστικα να ειναι ολα...!

και το εννοουν...
δεν ειναι τυπικα τα λογια...
το βλεπεις σε μερικα βουρκωμενα ματια...

ετσι περνανε καποιοι την Μεγαλη εβδομαδα...


ΕΥΧΟΜΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ!!!
ΟΛΕΣ ΜΑ ΟΛΕΣ ΟΙ ΨΥΧΕΣ ΑΣ ΑΝΑΣΤΗΘΟΥΝ ΑΠΟ ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΠΕΘΑΙΝΕΙ!!!

σας φιλω ολους με την αγαπη μου!!!

ΕΝΑ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΛΗΣΜΟΝΙΑ...

Ετσι απλα...
ενα βραδυ...

οι τηλεφωνικοι θαλαμοι μου θυμιζουν ποσο μονος ειμαι στον κοσμο...
τελικα ολα περνανε χωρις να το καταλαβει κανεις σα να συνεβησαν καπου αλλου
η' σε εναν αλλον...

η νυχτα ηταν γλυκια και ανοιξιατικη...
κι εγω χαζευα τον ουρανο...

καθε φορα που βλεπω ενα φτυαρι καθως φτιαχνουν τον δρομο...
σκεφτομαι οτι το παιδι που υπηρξα μενει αταφο ακομα...

ακουγα λιγη μουσικη...
εκανα κι απο κανενα τσιγαρο...

η αισθηση πως κατι εχει χαθει για παντα...
η βεβαιοτητα πως δεν θα ξαναβρεθει ποτε...

ανοιγα και τα ποιηματα ...
εριχνα καμια ματια και συλλογιζομουν...

τα βραδια πλανιεμαι στους δρομους ανακαλυποντας ωραιες θλιψεις γι'αυριο...
κι η ποιηση ειναι η νοσταλγια μας για κατι ακαθοριστο που ζησαμε καποτε μες το ονειρο...
ω, μη ρωτας που παμε...

ποσες ιδιες λεξεις και εννοιες μπορει να ταιριαζουν σε διαφορετικους ανθρωπους...
κι ομως ο καθενας να βρισκει τον δικο του μοναδικο πονο μεσα σε αυτες...

κι αλλοτε ερχονται στιγμες που πρεπει να πεθανει κανεις...
ισως γι αυτο τα βραδια παιρνουν καποτε μια μαγεια που δεν την εχει η ζωη...

αποψε...
ετσι ξαφνικα...
κανει κυκλους η ζωη και θυμαται...

μια καρεκλα που πεφτει,μια λαμπα που σβηνει γινονται αξαφνα τα ακατανοητα σημαδια
μια αλλης ζωης...εκει που ζησαμε παντα...
εδω κανεις δεν μας γνωριζει...σαν Τον Θεο που ειναι ακαταληπτος μεσα στο ιδιο Του το σπιτι...

θυμαται κυριως αυτα που θα θελε να ξεχασει...
η' ακομα καλυτερα...αυτα που δεν ηθελε να υπαρχουν για να φτιαχνουν αναμνησεις...

σταθηκα στη μεση της καμαρας και κοιταξα ολο το ανεκλπηρωτο της ζωης μου...

μεγαλο κομματι μου φανηκε για τα χρονια που ζω...

κι ισως σκεφτομαι,απο εκει να ξεκινησε ο θανατος...απο το ονειρο καποιου που δεν του εφτανε ο κοσμος...

γεμιζει στιγμες και εικονες το μυαλο μου...
μηνες τωρα γεμιζει...

στιγμες που δεν σε φτανει μια ζωη να αναπολησεις οσα εζησες...
και τα βραδια εριχνα ολες τις σκεψεις μου απο το παραθυρο μηπως και βρουν τον δρομο
τους οι χαμενοι ταξιδιωτες...
μονο καμια φορα ενα τραγουδι μακρινο την νυχτα η΄μια ακαθοριστη μυρουδια ξυπναει τ'αλλοτινα...
ποιος θα σε σωσει τοτε...;

ζω...υπαρχω...αναπνεω...και γεμιζω εικονες και σκεψεις...
χαμογελαω...προχωραω και δοκιμαζω τη ζωη...
μα με δοκιμαζει πιο πολυ αυτη...
και δεν αδειαζω το μεσα μου πουθενα και σε κανεναν...

θα δινα ενα βασιλειο για μια παιδικη νυχτα...

ποσο πιο απλα ηταν τοτε ολα...
τα ονειρα ακομα ειχαν υποσταση...
η ζωη ηταν μπροστα...
και ηταν ευκολη...
κανεις δεν σε προιδεαζει πως αυτες οι νυχτες της παιδικοτητας δεν εχουν καμια σχεση με την μετεπειτα ζωη...
μα και να το εκανε καποιος δεν θα τον πιστευες...

με μια λεξη...
ενας μανιωδης συλλεκτης αστρων που δεν εχω τι να τα κανω...
ενας νοσταλγος μιας ευτυχιας που εζησα μεσα στ'ονειρο και ξυπνησα για να πεθανω...
ανθρωποι αθωοι σαν αγραφες σελιδες...
ανθρωποι ανυπερασπιστοι σαν τις σελιδες που γραφτηκαν πια...

τελος παντων...
ηταν ενα βραδυ που μαζευτηκαν ολα...
και δεν ειχα τι να τα κανω πια...
ελεγα λογια στον εαυτο μου...

λογια που λεμε οταν μας εχουν ολοι απαρνηθει...

μα δεν επιανε τιποτα εκεινο το βραδυ...
λιγο η μουσικη...λιγο τα ποιηματα...λιγο το κρασι...
μια λεξη χρειαστηκε να ακουστει στο σκοταδι...
ενας αλλος ανθρωπος να μιλησει για να νιωσω μια επαφη εκει κοντα...
κι ολα ξεχυθηκαν απο μεσα μου σαν χειμαρος...
δακρυα που ειχαν μηνες μαζευτει...και λογια αναμεσα σε λυγμους...
για ολα...
για ολα...
για το ονειρο...
το ανεκπληρωτο...
για την ζωη...
που σου χαμογελαει αλλα μετα σου κλεινει και το ματι...
δεν μπορουσα να ελεγξω πια τον εαυτο μου...
και γιατι αλλωστε...
εκλαψα...
για ολα...
και χτυπηθηκα...
και το ειχα αναγκη...

κατι τετοια βραδια...
ξερω πως δεν θα πεθανω ποτε...

μα θα πεθαινω καθε μερα...

υστερα εκλεισα τα παραθυρα και αφησα τους αλλους κοσμους απεξω...
χαμηλωσα την μουσικη και το κρασι ειχε τελειωσει...
αφησα τα δακρυα να στεγνωσουν πανω μου και οπως παντα εγλυψα ενα που κυλουσε...
ετσι λενε δεν θα πικρανεις τον εαυτο σου ποτε...
μα τι να σου κανει κι αυτο...;υπαρχει παντα καποιος αλλος να σε πικρανει...

καπως ετσι αυτη η νυχτα περασε στη λησμονια...
μαζι της κι εγω μαζι με ολες τις στιγμες που βγηκαν απο τα ματια μου...

μετα απο αυτο το παραμυθι δεν θα την ξαναθυμηθω...
ουτε κι αυτη εμενα...
μεχρι το επομενο μας ραντεβου...
εκεινη να μου θυμιζει...
κι εγω να την πληρωνω με δακρυα...

να μην ξεχασω να γλυψω ενα...
κι ισως το φτυσω μετα πανω της...
λεω...ισως να πιασει το υποννοουμενο...
ποτε δεν ξερεις...

στα κοκκινα γραμματα αποσπασματα απο τα ποιηματα του Τασου Λειβαδιτη!

ΗΤΑΝ ΑΝΟΙΞΗ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΤΩΡΑ...

Σου γραφω παλι απο αναγκη...
μια ακομα ερωτικη επιστολη σε σενα...
δεν ξερω ποσες εχω να μετραω πια...
νομιζω πως σου γραφω συνεχεια...ακομα και με την σκεψη μου...
καθε ωρα και καθε στιγμη που σε σκεφτομαι σου γραφω...
δεν ξερω αν και τι διαβαζεις απο ολα αυτα...μα εγω εχω την αναγκη να στα πω...

να μ'αγαπας...

ηρθε η Ανοιξη και λεω να σου στειλω αυτο το γραμμα με τα πρωτα χελιδονια...
θα το δεσω με μια κοκκινη κορδελα και θα σου αφησω ενα φιλι επανω...
να σμιξουν τα χειλια μας εστω κι ετσι...
ηρθε η Ανοιξη...επανω στις πληγες μου φυτρωσαν λουλουδια που ευωδιαζουν απο σενα...

σου χρωσταω λιγη ακομα αγαπη...
ανταμωσα τα ματια σου και τα χειλη μου σφραγισαν...
η γλωσσα μου μπερδευτηκε και το μυαλο μου γεμισε ανακατες εικονες...
το μονο που καταφερα ηταν βουβα δακρυα να σου χαρισω...
κι ειχα τοσα να σου πω...για τοσες νυχτες να σου μιλησω...

να μ'αγαπας...

ξερεις δεν σου ειπα τοσο καιρο μακρια σου ποσο κουραστηκα να πολεμαω...
πως το μαχαιρι μου σκουριασε απο τοσες βροχες και δεν μπορουσε πια να βλαψει κανεναν...
ετσι κι εγω ανοιγα πληγες σε μενα...
γεμισε το κορμι μου ουλες...και καθε μια απο αυτες ηταν κι ενα σκοταδι βαθυ...
δεν ξερω...μη με ρωτησεις πως χωρεσαν τοσα σκοταδια μεσα μου...
το μονο που ξερω ειναι πως δεν ηθελα πια να κοιταω εντος...πως καθε που με αγγιζα πονουσα...

κι υστερα ηρθες εσυ και απλωσες τα χερια σου...
περασες το χαδι σου απο πανω μου κι εκεινες αρχισαν να επουλωνονται...
με κοιταξες μες τα ματια και καθρεφτιστηκα ομορφη οπως παλια μεσα στο βλεμμα σου...
μου εσφιξες το χερι κι εκεινο πεταξε το μαχαιρι στο χωμα...
μου μιλησες και σταματησα να ακουω σιωπες να ουρλιαζουν...
ακουγα την παλια γνωριμη μελωδια...
εκεινη που που ακουσα την πρωτη φορα που σε συναντησα...
την πρωτη φορα που με φιλησες...την πρωτη φορα που καναμε ερωτα...
Ανοιξη ηταν θυμασαι...;οπως και τωρα...και Ανοιξη εγινε ολο μου το ειναι...
απο τοτε αγαπαω αυτη την εποχη...επειδη τοτε σ'αγαπησα...

να μ'αγαπας...



ναι σου χρωσταω λιγη ακομα αγαπη...
γιατι με αγγιξες και τα φτερα μου ανοιξαν και παλι...
και αληθεια ειχαν μεινει τοσο καιρο μαζεμενα...
γιατι σκορπαω χαμογελα...κι απο πισω κρυβεται η εικονα σου...
γιατι ξυπνησες τις ασθησεις μου που ειχαν πεσει σε βαθυ υπνο...

μια ζωη δεν μας φτανει σου ειχα πει καποτε...
κι ετσι δωσαμε ραντεβου και στην επομενη...
σου ελεγα πως εισαι η αδερφη ψυχη μου και γελουσες...
καθολου δεν πιστευες σε ολα αυτα που σου ανελυα εγω...μα εγω συνεχιζα να στα λεω...
κι εσυ συνεχιζες να χαμογελας...ισως καταβαθος να τα πιστευες κι εσυ...
μια ζωη δεν μας φτανει κι ενα πρωτο σ'αγαπω φανηκε...

να μ'αγαπας

κι υστερα τιποτα δεν εφτανε πια...
δεν μου φτανει αυτη η ζωη για να σ'αγαπω...
δεν μου φτανει για να σε φροντιζω...
δεν μου φτανει για να χωρεσει μεσα της ολη την αναγκη μου για σενα...
δεν μου φτανει για να σου λεω καλημερες και καληνυχτες...
και για να σου χαριζω λιγη ακομα αγαπη...

σου ειπα πως ταξιδεψαμε σε ζωες και θανατους και συναντηθηκαμε παλι...
πως αλλιως να εξηγησω τα γνωριμα σου ματια...
και την απεριοριστη μου αγαπη σε σενα...
πως να εξηγησω το αρωμα σου που πλανιεται γυρω μου ακομα και οταν λειπεις...
πως να εξηγησω την αγκαλια σου που αισθανομαι να με τυλιγει...
και πως να εξηγησω τα λογια που ψιθυριζω και ξερω πως ακους...

να μ'αγαπας

θελω να εξηγησεις κι εσυ κατι αν μπορεις...
πως βρεθηκε ενα μικρο στρειδακι στο παραθυρο ενος σπιτιου επανω στο βουνο...;
η αποσταση της θαλασσας απο το βουνο τεραστια...
μα οι αποστασεις δυο ψυχων ειναι μηδαμινες οταν αγγιζουν η μια την αλλη...

αγαπημενε μου...
εχω αποδεχτει πως παντα μιση θα ειναι η καρδια μου διχως σου...
πως μονο μαζι σου θα γινεται ολοκληρη και θα χτυπαει δυνατα...
τοσο δυνατα που θα δινει ρυθμο σε ολα τα στοιχεια της φυσης...
κι εκεινα θα χορευουν να γιορταζουν μια τετοια ενωση μαγικη...

ξερεις κατι...;
το μακρια δεν υπαρχει μεταξυ μας...
ειμαι παντα διπλα σου και σου κρατω το χερι...
ελπιζω να σου δινει λιγη δυναμη αυτο...
κι αν εγω καμια φορα χανομαι στα σκοταδια...
μου αρκει μια σου λεξη να ξαναδω το φως...τοσο λιγο ειναι αυτο που χρειαζομαι...
μια λεξη...η' εστω μια ματια...

να μ'αγαπας

κρατα μου το χερι...
μην το αφησεις ποτε...
και κοιτα ψηλα...το ιδιο φεγγαρι βλεπουμε κι οι δυο μας...

αν και τελειωνει αυτο το γραμμα...
η αναγκη μου δεν τελειωνει εδω...

εγω...
απλα...
δεν αντεχω...
να μην σε αγαπω...

εσυ...
απλα...
οσο μπορεις...
να μ'αγαπας...

να μ'αγαπας...
οσο μπορεις...

παντοτινα δικη σου...

ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΚΛΟΥΒΙΑ...

Γνωριζα καποτε ενα αγορι...
κυκλοφορουσε με σκισμενα τζην,μακρια μαλλια και μπλουζακια με συνθηματα...
καθε τοσο κατεβαινε σε πορειες και διαδηλωνε...για τα παντα...
για τις αδικιες,για τα δικαιωματα,για την οικονομια,την οικολογια...
τα παντα...
ποτε δεν θα γινω σαν ολους αυτους που κοροιδευω ελεγε...
πολυ τον αγαπουσα...και τον θαυμαζα...
οχι ερωτικα...μα γιατι ειχε πιστευω που υπερασπιζε σε καθε ευκαιρια...
οχι μονο σε πορειες και διαδηλωσεις αλλα ολη του η ζωη ειχε κεντρο τις ιδεες του...

περασαν χρονια απο τοτε...
τον συναντησα μια μερα σε ενα δικηγορικο γραφειο...
φορουσε ενα μαυρο κοστουμι...γραβατα και κοντοκουρεμενα μαλλια...
τελικα ακολουθησε το επαγγελμα του πατερα του μιας και ειχε ετοιμη πελατεια...
και φυσικα πολλα χρηματα που θα χρειαζοταν να απαρνηθει...
Δημητρη εσυ...;ναι αλλαξα λιγακι απο τοτε που 'χεις να με δεις ε...;
λιγακι...;αλλος ανθρωπος εγινες...
μεγαλωσαμε μωρε...αλλαζουν οι αναγκες,αλλαζουν οι προτεραιοτητες...
και οι ιδεες σου...;τα πιστευω σου...;η ζωη αυτη που κοροιδευες...;
ε ημουν μικρος τοτε τι να ξερω...;υστερα χαμηλωσε τα ματια...
κι αυτα τα κωλοπαιδα που βγαινουν και φωναζουν τωρα ουτε που ξερουν το γιατι...
ξερεις Δημητρη καπως ετσι σε αποκαλουσαν κι εσενα τοτε ολοι εκεινοι που κοροιδευες....

Πριν καποια χρονια γνωριζα τον Στελιο...
ο Στελιος ηταν ποιητης...
εγραφε πισω απο καθε σχολικο και φοιτητικο βιβλιο στιχακια...
ειχε γινει μελος μιας ποιητικης ομαδας στο πανεπιστημιο και φροντιζε ενα περιοδικο που κυκλοφορουσε ανα τακτα χρονικα διαστηματα...
με τον Στελιο πηγαιναμε αργα τα βραδια στα καστρα...
παιζανε κιθαρες παιδια απο την παρεα κι εκεινος μας διαβαζε τα ποιηματα του...
ατενιζε την θεσσαλονικη απο ψηλα κι εδινε ορκους αιωνιας αγαπης με μια και μοναδικη γυναικα...
εκεινη που θα ενιωθε την ψυχη του...εκεινη που θα δεχοταν την διαφορετικοτητα του...
εκεινη που μαζι της δεν θα χρειαζοταν να κανει τιποτα συνηθισμενο και τυπικο...
κι αν καποτε την παντρευοταν θα ηταν οι δυο τους σε ενα εκκλησακι καπου στο δασος καθως θα της διαβαζε τους στιχους που θα ειχε γραψει για εκεινη και μονο....
τον αγαπουσα πολυ τον Στελιο...
και ζηλευα την γυναικα που θα ερωτευοταν και θα της χαριζε την ψυχη του...

περασαν χρονια απο τοτε...
μια μερα μου ηρθε ενα προσκλητηριο στο πατρικο μου...
η μαμα μου ολο χαρα πηρε να μου ανακοινωσει πως το περιεργο παιδι ο Στελιος επιτελους εβαλε μυαλο...
παντρευεται μια καλη και ευκαταστατη κοπελα και θα ζησουνε σε μια μεζονετα στο πανοραμα...
το γλεντι θα γινοταν σε ενα απο τα πιο κοσμικα ξενοδοχεια της πολης μιας και ειχε και κοινωνικο χαρακτηρα το γεγονος που θα βοηθουσε τον Στελιο να αναδειχτει στο νεο μελος της εταιριας του πεθερου του...
μα ο Στελιος ειναι ποιητης ειπα...θα παντρευοταν μονος με την αγαπη της ζωης του σε ενα εξωκλησι και θα της διαβαζε ορκους μονο για εκεινη γραμμενους απο την καρδια του...
και θα ζουσαν διαφορετικα και μοναδικα χωρις τυπικοτητες...αυτος ειναι ο Στελιος...
η' μαλλον αυτος ηταν...

πριν καποια χρονια γνωριζα την Χριστινα...
η χριστινα ηταν μια πανεμορφη,γλυκια κοπελα με τρελλα σχεδια για το μελλον της...
την γνωρισα στα πρωτα φοιτητικα χρονια...ειχε ερθει απο ενα χωριο της ηπειρου...
κρυφα διαβαζε για να περασει στο πανεπιστημιο...οταν τελικα ανακοινωσε στους γονεις της πως ειχε πετυχει στη σχολη που ηθελε και θα πηγαινε να σπουδασει εγινε χαμος στο σπιτι της...
απειλες και φοβερες μα εκεινη το ειχε παρει αποφαση...δεν ηθελε να ακολουθησει την ζωη του χωριου...απο παιδι εβλεπε πως ζουσαν ολες οι γυναικες εκει με μια προκαθορισμενη μοιρα και με τιποτα δεν ηθελε να ειναι μια απο αυτες...
απορουσα πως στα σημερινα χρονια υπαρχουν ακομα κοπελες που δεν εχουν την επιλογη μιας καλυτερης ζωης...
πως υπαρχουν γονεις που θεωρουν πως η ευτυχια του παιδιου τους θα ειναι μια καλη συζηγος και νυκοκοιρα...
φυσικα οι πιεσεις των γονιων δεν σταματησαν επειδη η χριστινα ειχε κανει την μικρη της επανασταση...
στη θεια της που εμενε εδω επαιρναν καθημερινα τηλεφωνα και οι απειλες συνεχιζονταν...
καθε που ειχαμε διακοπες και πηγαινε στο σπιτι της,της εκαναν τις λιγες μερες εκει μαρτυρικες...
εκεινη ομως ειχε αλλα σχεδια...θα τελειωνε...θα επιανε μια δουλεια και ενα δικο της σπιτι εδω και θα εκανε την ζωη που ηθελε...
με τον καιρο χαθηκαμε η καθε μια στα δικα της κι ετσι δεν μαθαινα πια νεα της...

μετα οχι απο πολλα χρονια...
εγω ειχα καθυστερησει το πτυχιο μου για προσωπικους λογους...
πηγα λοιπον στην σχολη να δηλωσω καποια μαθηματα...
κι εκει ειδα την χριστινα...διπλη...
εμεινα με το στομα ανοιχτο και την αγκαλια επισης...
τι εγινε...;πως...;ποτε...;νομιζα ειχες τελειωσει με την σχολη τι κανεις εδω...;
και βλεπω ετοιμαζεις και κατι σε κανα δυο μηνες αν καταλαβαινω καλα...;
καλα καταλαβαινεις...7 μηνων ειμαι και κοιτα...εφερε μπροστα στα ματια μου το δεξι της χερι κουνωντας επιδεικτικα ενα δαχτυλο που φορουσε μια βερα...
μα καλα ποτε...;πως...;
κοιτα ηρθα να διακοψω την εγγραφη μου στη σχολη...και που θα με βοηθησουν τελικα ολα αυτα που μαθαινουμε εδω...ασε που γαμος και σπιτι και καριερα δεν πανε μαζι...κι αυτο που κουβαλαω ποιος θα το φροντιζει αν οχι η μαμα του...Δοξα Τον Θεο ο αντρας μου δουλευει πολλες ωρες κι ετσι δεν θα μας λειψει τιποτα...εχω και τους γονεις κοντα να με βοηθανε και φυσικα τα πεθερικα μου μενουν ακριβως απο πανω μας....
........................να ζησετε Χριστινα μου!ευχομαι ολα να πανε καλα στη ζωη σου!

Καποτε ειχα μια κολητη αδερφικη φιλη...
κι αν περασαμε μαζι χαρες και λυπες...
κι αν μοιραστηκαμε στιγμες,ποτα,τσιγαρα,ανησυχιες,ονειρα...
την Αννα την αγαπουσα σαν οικογενεια...κι εκεινη συνηθιζε να λεει πως ημουν η αδερφη της...
η Αννα εμπλεξε καποτε με εναν τυπο λιγο μεγαλυτερο της...μετα τον πρωτο καιρο που ολα παντα πανε πολυ καλα...ξεκινησε να της φερεται πολυ ασχημα...την ζηλευε παθολογικα,την εβριζε οταν θυμωνε και ακομα...την χτυπουσε...
παρολα αυτα...εκεινη δεν τον χωριζε..ενα συγνωμη του εφτανε και ολα διορθωνονταν μεχρι την επομενη φορα...
ατελειωτες συζητησεις και συμβουλες και δυναμη για να τον χωρισει και τελικα μετα απο πολυ καιρο και πολυ φοβο τα καταφερε...
ημουν κοντα της σε ολα...ενημερωνα τους γονεις της οτι ειναι μαζι μου για να μην φοβουντε...
αρχισαμε να βγαινουμε χωρις το αγχος οτι μπορει να τον βρουμε απεξω να μας περιμενει...
αρχισε να ντυνεται οπως ηθελε χωρις τον φοβο οτι θα την χτυπησει επειδη φαινεται η κοιλια της η' τα ποδια της λιγο παραπανω...
ειχε βρει τον εαυτο της...
θα κανω την ζωη που μου αξιζει επιτελους ελεγε...θα ζω ελευθερη φωναζε...δεν θα φοβαμαι κανεναν...δεν θα αφησω κανεναν ξανα να με περιορισει...
χαμογελουσα για τα αυτονοητα που επιτελους καταλαβαινε...

μεσα σε ενα βραδυ τα παντα αλλαξαν...
η Αννα μου ειπε πως θα μεινει μεσα...
βγηκε ομως με τον Γιαννη...εκεινον τον ιδιο Γιαννη...
εκεινος της ειπε πως δεν μπορει να ζησει μακρια της...πως την αγαπαει οσο κανεναν σε αυτη τη ζωη και πως θα αυτοκτονησει αν δεν δεχτει να παντρευτουνε...
η Αννα δεχτηκε...η Αννα ειπε πως τον αγαπουσε...η Αννα δεν με καλεσε στο γαμο της...
ο Γιαννης δεν με συμπαθουσε και πολυ...
εμαθα πως η Αννα εχει ενα παιδακι κι ετοιμαζει και δευτερο...
μου ειπαν πως η Αννα κυκλοφορει με γυαλια ηλιου παντα και μακρυα ρουχα που καλυπτουν τις μελανιες...

προχτες το βραδυ στη δουλεια ακουσα μια συνηθισμενη ερωτηση απο τον ιδιο πελατη...
ποτε επιτελους θα παμε για ποτο εμεις οι δυο...;
αποψε του λεω εισαι...;ειμαι...μισο να κανω ενα τηλεφωνημα και φυγαμε...
"θα αργησω να ερθω σπιτι...συναντησα τον τακη και θα παμε για καμια μπυρα..."
φυσικα ηξερα οτι ειναι παντρεμενος...φυσικα ηξερα οτι εχει δυο παιδια...φυσικα ηξερα οτι λεει ψεμματα στη γυναικα του και φυσικα το ποτο μας ειχε τον σκοπο να σταματησει επιτελους η συνηθισμενη ερωτηση καθε τεταρτη βραδυ...
-λοιπον παει κοντα ενας χρονος που με ρωτας μεταξυ αστειου και σοβαρου ποτε θα παμε για ποτο...
-ναι και τελικα σε κερδισα ετσι...;
-ας πουμε πως ναι...με κερδισες...και τωρα τι...;
-κοιτα μικρη ειμαι ερωτευμενος με τα ματια σου...με το χαμογελο σου...με την ευγενεια σου...καθε νυχτα που ξαπλωνω σε σκεφτομαι...
-ναι...μα ξερεις πως ειμαι ερωτευμενη με αλλον και ξερουμε πως κι εσυ εχεις οικογενεια...
-κι αυτο τι μας εμποδιζει να ζησουμε εμεις οι δυο κατι διαφορετικο...;
-κατι παραλληλο εννοεις...;
-κοιτα μικρη εγω δεν ειμαι πια ερωτευμενος με την γυναικα μου...αλλα εχουμε και τα μικρα και δεν ειναι ευκολο να χωριζεις οταν εχεις παιδια...ειμαι ερωτευμενος με σενα...εσενα θελω...
-εμενα προφανως δεν μπορεις να με εχεις...σου ειπα οτι αγαπω αλλον...οτι ειμαι δοσμενη εκει...
μα εσυ αφου δεν αγαπας την γυναικα σου πια γιατι δεν χωριζεις...;γιατι δεν δινεις στον εαυτο σου την ελευθερια που ζητας...;και γιατι δεν δινεις και σε εκεινη την ευκαιρια να γνωρισει καποιον που θα την αγαπαει στ'αληθεια...;
-δεν ειναι οτι δεν την αγαπαω,ουτε οτι δεν την εκτιμαω απλα δεν την ποθω πια και ειναι δυσκολο να στο εξηγησω...οταν θα κανεις οικογενεια θα καταλαβεις κι εσυ...
-συγχωρα με μα ελπιζω πως οταν θα κανω οικογενεια δεν θα μοιαζει σε αυτο που περιγραφεις εσυ...
κι ελπιζω οσο γινεται να ζω ευτυχισμενη...κι ελπιζω τις τεταρτες ο αντρας που θα διαλεξω να μην κανει προτασεις για ποτο στην ευγενικη υπαλληλο...κι ελπιζω να μην εμφανιζεται απο το πουθενα ο τακης που θελει να πιει μπυρα με τον φιλο του...
-λυπαμαι μικρη μα η ζωη δεν ειναι οπως την ονειρευεσαι...
-αυτο ασε με να το εξακριβωσω μονη μου...

σημερα ο κυριος χ με την κυρια χ και τα δυο μικρα τους περασαν χερι χερι απο μπροστα μου...
μ'αγαπας τον ρωτησε εκεινη...
σ'αγαπω της απαντησε...


οι παραπανω ιστοριες ειναι αληθινες με διαφορετικα ονοματα...

αφιερωμενο το παραμυθι σε ολους οσους επελεξαν κλουβια να στεγασουν τα ονειρα τους...
και μια παρατηρηση απο μια ονειροπαρμενη...
ακομα και με χρυσο αν ειναι κατασκευασμενα...δεν παυουν να ειναι κλουβια...!!!

το τραγουδι αφιερωμενο σε εσας που ξεχασατε τα ονειρα σας...κι ας μη με διαβασετε ποτε...