ΔΩΡΟ ΣΤΟΝ Π=3,14...

Το κινητο χτυπησε μυνημα στις 2 και κατι το ξημερωμα...
ανοιξα τα ματια και το κοιταξα...

"all i ever wanted
all i ever needed
is here in my arms
words are very unnecessary
they can only do harm"

π=3,14

χμμ...μανια να υπογραφει ετσι...
χαμογελασα και αποκοιμηθηκα...

δυο μερες αργοτερα χτυπησε το τηλεφωνο του σπιτιου...
-καλησπερα ηθελα να δω τι κανεις και αν θες να παμε για κανενα ποτο...
-το τηλεφωνο του σπιτιου μου πως το βρηκες...;
-ε οποιος θελει τα μαθαινει αυτα...
-μμ κοιτα τωρα για ποτο δεν ξερω ποτε ακριβως θα μπορεσω και...
-ακομα δεν χωρισες μ'αυτον τον...τελος παντων δεν θα σε παρακαλαω κιολας...αντε γεια τα λεμε...

................................................................

-εχει περασει ενας μηνας κοντα και δεν μου μιλας γιατι...;
επισης εχεις κανει τη ζωη μου κολαση μεσα στη δουλεια ποτε ακριβως θα σταματησει αυτο...;
-δεν καταλαβαινω τι ακριβως θελεις...;σε πηρα τηλεφωνο δεν ηθελες να βγουμε...οποτε το θεμα εληξε...επισης δεν μπορω να ασχολουμαι με κοριτσακια που δεν ξερουν τι ακριβως θελουν...μ'αρεσεις στο ειπα...βλεπω σε σενα κατι αλλα δεν ειμαι και απο αυτους που θα παρακαλανε,αν μαθεις τι θελεις ξερεις που θα με βρεις...
-......μα εγω...
-καληνυχτα...

καμια φορα μια λεξη...ενα βλεμμα αλλαζει πολλα..η' ειναι ο καιρος να αλλαξουν πολλα και η λεξη η' το βλεμμα βοηθανε...
απο εκεινη την ωρα μεχρι αργα τη νυχτα δεν μπορουσα να ξεκολησω το μυαλο μου απο εκεινο το βλεμμα...απο εκεινες τις λεξεις...απο εκεινον τον αντρα...
εστειλα καμια δεκαρια μυνηματα χωρις υπερβολη που εξηγουσα διαφορα γυναικεια θεματα και μου ηρθε ενα μυνημα που εξηγουσε ενα αντρικο θεμα...

"την πεμπτη μετα τη δουλεια ποτο στον Θερμαικο"

και ηρθε η πεμπτη...και βγηκαμε για ποτο...
καμια φορα το τοπιο ειναι ειδυλιακο...η' μας φαινεται ειδυλιακο επειδη κατι μεσα μας χορευει σε αναλογο ρυθμο...
λοιπον το τοπιο μου ηταν ειδυλιακο εκεινο το βραδυ...
το τραπεζακι του μαγαζιου ησυχο...με μερικα φρεσκα λουλουδια επανω...με ενα κερακι που τρεμοπαιζε...και εκεινον απεναντι...
βασικα με εκεινον απεναντι...
εκεινος μιλουσε και μιλουσε και με μαγευε ολο και περισσοτερο,και πιναμε και μιλουσαμε...
στο κεφαλι μου ενιωθα ενα μουδιασμα...στο στομαχι μου χορευαν πεταλουδιτσες και στην καρδια μου βαρουσαν εκατο τυμπανα...
εκεινος μιλουσε...
κι εκει ξαφνικα ξεπηδησε η σκεψη μου και μου μιλησε...
"εγω με αυτον τον αντρα θελω να ειμαι"
εσκυψα κοντα του...και πιο κοντα του...και σταματησε να μιλαει...και με φιλησε...

ηταν μια πεμπτη βραδυ οταν ξεκινησε το φιλι...
ηταν παρασκευη πρωι οταν ανοιξα τα ματια απο εκεινο το ιδιο φιλι μονο που ηταν εξω απο το μαγαζι που ειχε κλεισει...
χαμογελασαμε...ξημερωσε με ενα φιλι...

.........................................................................

ηταν πρωτοχρονια...
σ'αγαπω ειπες και ξημερωνε η ομορφοτερη χρονια μου...
δεν σου απαντησα το ιδιο...αν και τα ματια σου περιμεναν...μονο εσκυψα και σε φιλησα...
χαμογελασες...απιστευτη υπομονη ειχες μαζι μου...

ενα βραδυ στο αυτοκινητο μπροστα στη θαλασσα...
-σε ευχαριστω ειπα...ηταν πολυ δυσκολα για μενα σημερα...περιμενα οτι οταν θα σου λεγα πως περασα και γιατι θα προτιμουσες να μη βγεις μαζι μου...
-τι νομιζες δηλαδη πως μονο οταν εισαι ευδιαθετη θελω να βγαινω μαζι σου...σημερα με ειχες πιο πολυ αναγκη απο καθε αλλη φορα...θα ειμαι μαζι σου παντα...διπλα σου...
ακου με...σε σενα ειδα κατι πολυ διαφορετικο απ'οτι σε ενα σωρο αλλες γυναικες...τα ματια σου βγαζουν καλοσυνη και κατι με τραβαει σε σενα...εισαι μια νεραιδα και ξερω πως θα γινεις η μητερα των παιδιων μου...ξερω ακουγεται ηλιθιο και ξερω πως ειναι νωρις και...
τι κοιτας ετσι...;καλα μην τρομαζεις δεν ειπα τωρα η' αυριο απλα σου λεω πως νιωθω για σενα και για μενα ειναι περιεργο ολο αυτο που νιωθω και...
ε τι επαθες τελικα...;
-ειπες...ειπες νεραιδα...;
-ναι...
-νεραιδα...;
-ε ναι γιατι κανεις ετσι...;
(λιγα χρονια πισω ενα κοριτσακι καθοταν στο παιδικο του δωματιο και ζωγραφιζε...ξαφνικα σηκωθηκε με μια παρορμηση και με υφος σοβαρο γυρισε στη μαμα του και ειπε:"μαμα εγω θα παντρευτω τον πρωτο αντρα που θα μου πει πως ειμαι νεραιδα γιατι ειμαι μια νεραιδα αλλα δεν θα το ξερει κανεις μονο εσυ και αυτος που θα μου το πει χωρις να το ξερει πως ειμαι αυτον θα παντρευτω ..γιατι αυτος θα με αγαπησει αληθινα...η μαμα χαμογελασε και το κοριτσακι ξαναγυρισε στην ζωγραφια του...)
-ω τιποτα...τιποτα...
μονο σ'αγαπω...σ'αγαπω...εισαι πανεμορφη ψυχη...
-οχι δεν ειμαι...αληθεια δεν ειμαι...αλλα μαζι σου γινομαι...

ο καιρος περνουσε και εκεινοι συνεχιζαν να ειναι μαζι...
ραντεβου καθημερινα...
αργα μετα τη δουλεια καθε βραδυ επαιρναν ενα μπουκαλακι κρασι και εκαναν απειρες ωρες αυτοκινηταδα...
με συζητησεις...με μουσικη...με σιωπες...εκεινες τις σιωπες που τα λενε ολα...που ξεχυλιζουν αγαπη...που δεν χρειαζονται λογια...αχ εκεινες οι σιωπες που σημαδευονται απο τραγουδια και συναισθηματα...
και τα βραδια γεματα ερωτα...βραδια που παρακαλας να μην τελειωσουν ποτε...να μην ξημερωσει...μην χρειαστει να βγεις απο αυτη τη μαγεια...απο αυτη την αγκαλια...την δικη του αγκαλια...και να μετρας ωρες μεχρι να ξαναμπεις εκει...να καρδιοχτυπας για ενα μυνημα...για ενα τηλεφωνο...

..........................................................................

λοιπον...
περασαν χρονια απο τοτε...
οχι και τοσα πολλα...μα γεματα χρονια...γεματα απο πολλα γεγονοτα...
ευχαριστα και δυσαρεστα...
οι δυο τους ανταλλαξαν πολυ βαριες κουβεντες...φωναξαν,εβρισαν,πονεσαν,χωρισαν,αγαπηθηκαν...
η ζωη αληθεια ειναι πως δεν τους χαριστηκε μεχρι τωρα...
μερα την μερα απο την πολυ αρχη της σχεσης τους τους εδειξε το σκληρο της προσωπο...
μερα την μερα κερδιζαν μονοι τους...μονο μονοι τους...με την αγαπη που ειχαν...
οχι καθολου δεν τους χαριστηκε σαν καποιος καπου να δοκιμαζε τις αντοχες της αγαπης...
σαν καποιος να τους κοροιδευε που αγαπιοντουσταν και τους εφερνε στα ορια να χωρισουν...
καθε φορα και πιο σκληρα...καθε φορα μεχρι και σημερα...

λοιπον...
εκεινος και εκεινη ειναι ακομα μαζι...(...;;;;...)
-μ'αγαπας...;
-σ'αγαπαω μικρη μου...
-ποσο...;
-μεχρι εκει που τελειωνει το συμπαν...
-και που τελειωνει το συμπαν...;
-δεν τελειωνει ποτε και πουθενα...

λοιπον...
ξερω πως η ζωη δεν μας χαριστηκε πουθενα...
ξερω πως δεν μας χαριζεται ακομα...
ξερω πως κερδιζουμε μερα την μερα με πολυ κοπο...
ξερω πως φευγω στα μερη μου,στα ονειρα μου,στα δικα μου απομερα λημερια της ψυχης...
ξερω πως δεν αφηνω πολλα παραθυρα ανοιχτα πολλες φορες να με βρεις...ουτε ιχνη αφηνω...
ξερω πως ποναω αβασταχτα συχνα και το νιωθεις...
ξερω πως κλαιω στα κρυφα για ολα και με ακους...
ξερω πως κλεινομαι στο καβουκι μου και γλυφω πληγες και βγαζω νυχια στο χερι σου που πλησιαζει να με χαιδεψει...
ξερω ομως πως μετα απο λιγο ερχομαι και τριβομαι στην αγκαλια σου...
ξερω πως ρωταω μ'αγαπας...;
ξερω πως σε φτανω στα ορια σου πολλες φορες...και μετα τα ξεπερναω κιολας...
ξερω πως ειμαι δυσκολη...ξερω πως ειμαι περιεργη...ξερω πως ειμαι ασυνηθιστη...
ξερω πως σιγα σιγα τα εμαθες τα πιο πολλα...
ξερω πως καποια δεν θα τα μαθεις ποτε...
λοιπον εχω αυτα τα στραβα και αλλα τοσα...
αλλα εχω θαρρω και μερικα καλα...
να ας πουμε σ'αγαπω τοσο...
τοσο που ευχομαι να αντεχω καθε πληγη σου...
να αιμοραγω εγω αντι για σενα...
πριν σε πληγωσω να πληγωθω χιλιες φορες εγω...
να ας πουμε οτι σ'αγαπω τοσο βαθια...

λοιπον...
εχεις και εσυ πολλα στραβα αλλα αυτο το παραμυθακι ειναι δωρο...
και τα δωρα τα στολιζουμε με ομορφες κορδελιτσες...
και τα δινουμε με το πιο γλυκο μας χαμογελο...
ετσι εδω δεν θα πω τιποτα απο ολα τα ασχημα...
σημερα βλεπω τα καλα...
πολλες φορες βλεπω μονο τα καλα...
κανω μια αναδρομη πισω και θυμαμαι γιατι...
γιατι ειμαι σημερα εδω...γιατι παρολα τα οσα ειμαι εδω...και εισαι εδω...
για ενα βλεμμα...μια στιγμη που τα αλλαζει ολα...
για ενα χερι μεσα στη νυχτα που με χαιδευει και μια φωνη που λεει "ολα θα πανε καλα"
"ειμαι εδω...θα ειμαι εδω διπλα σου"...

λοιπον...
ενα παραμυθι δωρο για σενα...
για ολα που περασαν και για οσα ερθουν...
χρονια σου πολλα...και ενα ευχαριστω...
ναι μονο ενα...μονο που ειναι γεματο...για ολες εκεινες τις φορες που εψαχνα στα σκοταδια και εβρισκα το χερι σου εκει....

σ'αγαπω...
το ποσο δεν το ξερω...ειναι κατι σαν το συμπαν που λες εσυ...δεν εχει μετρο...
θα στο πει και το τραγουδι που ακουγεται...
το ιδιο τραγουδι που σου αφιερωσα εκεινο το βραδυ που φορουσα ροζ...
το ιδιο τραγουδι που χορεψαμε αγκαλια...

λοιπον...
αφιερωμενο...
γιατι παρολο που η ζωη δεν μας χαριζεται...
καποτε...καπου...μια νυχτα σου ειπα πως εισαι "εκεινος" και μου απαντησες πως ειμαι "εκεινη"...