ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΜΕ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ...

Μια νυχτα...
ακριβως πριν ενα χρονο τελειωσαν οι σελιδες ενος ακομα τετραδιου...
καθομαι και διαβαζω οσα εχω γραψει απο τοτε που θυμαμαι εμενα...
ειναι τοσα πολλα κι ομως χωρανε σε μια νυχτα...

ερωτες...απογοητευσεις...πρωτα φιλια και πρωτες αγκαλιες...
παντα με το ρολοι στο χερι και ενα αγχος μη μας δει κανεις...
ευτυχισμενες στιγμες...ακομα και τωρα αναπολωντας τες ειναι τοσο ομορφο το χαμογελο που σχηματιζεται...

αγωνιες...λαχταρες...κρυμμενα σημειωματα κατω απο το θρανιο...
αφιερωσεις στην τελευταια σελιδα της βιολογιας...και της φυσικης...και της ιστοριας...
αφιερωσεις σε καθε τελευταια σελιδα...
κρυμμενα δακρυα...ενα πακετο τσιγαρα και ενας αναπτηρας...
γραμματα που πεταχτηκαν και αλλα που κρατηθηκαν για παντα...
ξεθωριασμενες φωτογραφιες με ημερομηνιες αξεχαστες επανω...

ολα αυτα και αλλα τοσα κλεισμενα μεσα σε τετραδια...
και σημερα το βραδυ δεν εχω που να γραψω...

ζηλευω αυτες τις σελιδες που βλεπω στο ιντερνετ...
blog θαρρω τα λενε...
τι ομορφα που φαινονται οι λεξεις με εικονες και μουσικη γυρω τους...
ας κανω μια προσπαθεια...πρεπει καπου να γραψω...

καπως ετσι εγινε η πρωτη προσεγγιση στα blog...
μου φαινεται το ειδα καπως σαν ημερολογιο αποφευγοντας ονοματα και ημερομηνιες...
σε κανεναν δεν μιλησα γι αυτο...
αλλωστε σε ποιον μιλας η' δειχνεις το ημερολογιο σου...;
ουτε και ηξερα πως λειτουργει για να ειμαι ειλικρινης...εγραφα και εγραφα οτι μου ερχοταν...
το πως να διαβασω αλλους η' να αφησω σχολιο μου ηταν αγνωστο...
καποια σκορπια σχολια στην αρχη...μετα μια προσκληση σε εναν-δυο πολυ καλους φιλους να ριξουν κλεφτες ματιες στο ημερολογιο...και ξαφνικα...
μια μερα ελεγχωντας το ημερολογιο μια ψυχη ειχε αφησει σχολιο...
μια πριγκιπισσα οδηγημενη απο εναν πριγκιπα που χαθηκε μια μερα στα παραμυθια μου...
σιγα σιγα ψυχουλες αρχισαν να μπαινουν στις σελιδες μου και να διαβαζουν τα παραμυθια μου...
ψυχουλες αρχισα να διαβαζω κι εγω και να μπαινω στα δικα τους ημερολογια...
ετσι ξεκινησε λοιπον το ταξιδι...
εκεινο που μοιραζονται ψυχες ιδιες και ανομοιες με τη δικη μου...
αγνωστο στην αρχη...απολαυστικο στην συνεχεια...

για να ειμαι ειλικρινης και παλι δεν ξερω τι ακριβως αφηνω πια εδω...
σκεψεις...συναισθηματα...παραμυθια αληθινα η'οχι...ολα μαζι και τιποτα απο αυτα...
μπλεκω και περιπλεκω...καταστασεις...ψυχες...καρδιες...πονο...χαμογελα και δακρυα...
και μετα τα πουλαω...τζαμπα παντα...τουτα τα πραγματα δεν τιμολογουνται...
και φαινεται υπαρχουν αγοραστες...που με την σειρα τους πουλανε κι εκεινοι το μεσα τους...η' εστω λιγο απο αυτο...μα πως να ξεχωρισεις το πολυ και το λιγο οταν εχει να κανει με την ψυχη και την σκεψη...;

παραμυθια πουλω λοιπον εδω και εναν χρονο...
δυσκολος χρονος...
οταν ξεκινησα να πλαθω τα παραμυθια εδω δεν φανταστηκα ποσο πιο δυσκολος μπορει να γινει...
για μενα ομως καποιες φορες το εδω φανηκε σωτηριο...
ηξερα πως ειναι να εκφραζεις ολα οσα νιωθεις μα δεν ηξερα ποσοι εχουν να εκφρασουν τα ιδια...η' να αφησουν εδω μια γνωμη...μια αποψη...μια αγκαλια κι ενα χαμογελο...πολλες φορες και ενα δακρυ...θαρρω πως ειναι κατι σαν μια καλη ψυχοθεραπεια και οχι με την επιστημονικη εννοια...αλλα με μια πιο βαθια,ανθρωπινη και ζεστη εννοια...

γνωρισα ψυχες πισω απο το γυαλι και τις αγαπησα...
μπορει οποιος θελει να με πει υπερβολικη μα αγαπη ηταν και ειναι αυτο που αισθανομαι...
ριχνω κι εγω κλεφτες ματιες σε οσους μου το επιτρεπουν και υπαρχουν πολλοι θησαυροι εδω μεσα...κανεις δεν αμφισβητει οτι υπαρχουν και ανθρακες...θαρρω ψιλογνωρισα και καποιους απο αυτους μα δεν μου εκαναν...
ειχα την μοναδικη και υπεροχη ευκαιρια να γνωρισω ψυχες απο κοντα...
να δω τα ματια τους και να αγγιξω την μορφη τους...δεν θα αναφερω τα ονοματα για πολλους λογους...μα ολους οσους γνωρισα απο κοντα σας ευχαριστω απο καρδιας για την υπεροχη αγκαλια σας...και για τις εκμυστηρευσεις σας...και για τα χαμογελα που ανταλλαξαμε...ακομα και για τα μυστικα και για τον πονο...και τα μυστικα ειναι καλα κρατημενα παντα στην νεραιδενια μου καρδια...απο εκει κανεις δεν τα παιρνει...

υπαρχουν κι αλλες ψυχες που θελω να γνωρισω και να αγκαλιασω απο κοντα...
και πιστευω πως αργα η' γρηγορα θα γινει κι αυτο και θα ειναι αλλη μια φορα μοναδικο...

με το ιντερνετ εχω και καλη και κακη εμπειρια...
ειναι γνωστα τα ολα οσα...ανωνυμια...ο φοβος να μην εκτεθεις...η ψευτια...το δειχνω αυτο που θελω και τα αλλα τα αποσιωπω...
ομως πισω απο καθε γυαλι καθεται μια ψυχη και πληκτρολογει...ισως να μην ταιριαζει με τη δικη μας καποιες φορες αυτο ομως θα συνεβαινε και εξω στον πραγματικο κοσμο...

θελω να σας ευχαριστησω ολους μεσα απο την καρδια μου...
ολους εσας που δωσατε ζωη στα παραμυθια μου και γινατε κομματι δικο τους...κομματι δικο μου...
δεν εχει νοημα να σας αναφερω εναν εναν...ειστε ολοι εσεις...αλλοι πιο πολυ και αλλοι πιο λιγο...
μοιραστηκαμε...νιωσαμε...ταξιδεψαμε...χαμογελασαμε...κλαψαμε...αστειευτηκαμε...μαζι...!
εγω κι εσεις...
μεσα στα παραμυθια και μεσα στα δικα σας σπιτικα που αγαπω ενα ενα ξεχωριστα...

φιλοι μου μπορει τα παραμυθια να βγουν αληθινα...
αλλα ξεκιναν και τελειωνουν...
αλλα ξεκιναν και μενουν στη μεση...
αλλα ξεκιναν και δεν τελειωνουν ποτε...
ολα δεν εχουν ευτυχισμενο τελος μα δεν παυουν να ειναι παραμυθια...
οι σελιδες καθε παραμυθιου εχουν κι απο μια δικια μας πινελια...να μην το ξεχνατε...
νεραιδες να θυμαστε πως δεν χρειαζεται παντα ο πριγκιπας να φερει το γοβακι...εχουμε κι αλλα ζευγαρια παπουτσια στο ντουλαπι...ομως αν το φερει μην παραλειψετε να τον ευχαριστησετε...
κι εσεις ξωτικα ας θυμοσαστε πως για ενα λουλουδι υπαρχει παντα χρονος και πως το χαμογελο μιας νεραιδας φτανει για ανταμοιβη...εχετε ηδη κερδισει την αγαπη της...

ολοι μαζι ας θυμομαστε να ονειρευομαστε και να μην εγκαταλειπουμε το ονειρο μας μπρος σε καθε δυσκολια...ποιος ειπε οτι ο δρομος της πραγματοποιησης ειναι ευκολος...;
να θυμομαστε να αγαπαμε...και να το λεμε...
σε φιλους...συγγενεις...τον ερωτα μας...
ποτε δεν ειναι δεδομενος κανεις...ουτε και αυτονοητη η αγαπη...να μην ξεχναμε να το λεμε...
ισως οταν αποφασισουμε να το πουμε μετα απο καιρο να ειναι πια αργα...και να μετανιωνουμε μια ζωη...

θα ηθελα χωρις να κανω εξαιρεσεις πραγματικα,μα θα ηταν αδικο απο μερους μου να μην αναφερω την βοηθεια τους κι ετσι θα ηθελα να ευχαριστησω την Μαρια Νικολαου που με την καλλιτεχνικη της αποψη και με αρκετο πρηξιμο απο μενα(αυτη η εικονα εδω,η αλλη εκει,πιο πανω...κλπ)με βοηθησε να διακοσμησω αυτο το νεραιδοσπιτο και την jacki που(εδω να δειτε πρηξιμο)με εμαθε πως να βαζω μουσικη να συντροφευει τα παραμυθια μου αλλα και κειμενακια εκτος των κεντρικων κειμενων.

μπορει να ειμαι ξεχασμενη απο μερικους κι απο αλλους ολιγον νεραιδοπαρμενη...
για αλλους αλαφροισκιωτη και χαζορομαντικη...
μα απο την αρχη ξεκαθαρισα πως απο εδω δεν ειμαι...και λιγακι διαφορετικη μπορει να φαινομαι καμια φορα...αυτη ειμαι δεν θα αλλαξω το ξερω και οσοι με ξερουν το γνωριζουν και αυτοι...
μα για ολους οσους αυτα ειναι που αγαπανε σε μενα η' γενικα εδω θα ειμαι...κοπιαστε...εγω
θα πουλαω παραμυθια και θα γινομαστε ολοι μερος της ιστοριας!

περασε ενας χρονος...

σας ευχαριστω απο καρδιας ολους μα ολους για ολα οσα...!
σας φιλω εναν εναν με την αγαπη μου και απλετη αστροσκονη!!!

Υ.Γ η μουσικη δεν αλλαξε γιατι εδω και 2 ωρες παλευω αλλα το gcast δεν λεει να μου κανει το χατηρι σημερα...και μετα απο πολυ νεραιδοβρισιμο αποφασισα να ανεβασω ετσι το παραμυθι με ενα βιντεακι αφιερωμενο σε ολους σας...
επιφυλλασομαι να βαλω καινουργιο κομματι απο αυριο...αν ξεκολησει αυτο...!


<