Η ΑΓΑΠΗ ΘΑΛΑΣΣΕΣ ΜΑΚΡΙΝΕΣ...

Προσπαθεια να ισσοροπισω επανω σε κυμματα δυνατα...
ο ανεμος φυσαει απο παντου και το καραβι που μας παει και μας φερνει ισως και να βουλιαξει...
και τι εγινε...; σκεφτομαι...πραγματικα δεν με πολυνοιαζει...
κι ας δειχνω το αντιθετο...και τι εγινε...;ειναι ισως η μονη φραση που με κανει και μενω ορθια τον τελευταιο καιρο...

τα αστερια απο εδω φαινονται ατελειωτα...
δεν χορταινεις να βλεπεις ουρανο...να μυριζεις θυμαρι και ριγανη...
να γινεσαι ενα με το νερο της θαλασσας και να μη σε νοιαζει που θα σε βγαλει...
τα κυμματα με σκεπαζουν ξανα και ξανα κι εγω νιωθω εξαγνισμο...
σαν να φευγει απο πανω μου ολη η βρωμια που μαζεψα...
δεν με νοιαζει κι αν καποιος με βλεπει...
δεν με νοιαζει ποιος και τι θα πει για μενα...
βουταω παλι και παλι και χαμογελα μπερδευονται με δακρυα ομως κανεις δεν καταλαβαινει...τι καλα που κανεις δεν μπορει να καταλαβει...
μεσα σε κοσμο ειμαι μοναχα εγω και η θαλασσα...

η αγαπη δοκιμαζεται αλλη μια φορα...
χανεται μεσα στα βαθια νερα...εκει που κανεις δεν πιστευει οτι μπορει να ξαναβρεθει...
κανεις εκτος απο μενα...
"αν ειναι αληθινη ας ξαναβρεθει...αλλιως ας χαθει για παντα στο βαθυ σου γαλαζιο...κρατησε την εσυ στα βαθια σου νερα και σκεπασε ολες της τις μνημες..."
κι εκει κατω στον βυθο κατι σαν να γυαλιζει...
σκυβω και το πιανω...το κραταω δυνατα στα χερια μου...
κοιτα...η αγαπη τελικα ειναι αληθινη...κοιτα η θαλασσα δεν ηθελε να την σκεπασει...τα στοιχεια της φυσης μου εδωσαν απαντηση αλλη μια φορα...
κοιτας αλλα δεν πιστευεις...
τελικα η πιστη σε ολα παιζει πολυ σημαντικο ρολο...
τοσα παραμυθια εχω γραψει για την πιστη,το ονειρο και οσα γινονται πραγματικοτητα οταν τα αγαπας και τα πιστευεις...
κοντεψα κι εγω η ιδια να ξεχασω οσα πιστευα...μα δεν με αφησε η θαλασσα...ακομα κοντα της με θελει...

ενα μισο φεγγαρι σταζει κοκκινο αποψε...
η αγαπη ματωνει...
ξανα...
δεν ξερω τις απαντησεις...φοβαμαι πια να θεσω ερωτηματα...
ειμαι απο αλλου στο εχω ξαναπει...
με κοιτας...ισως να κοροιδεις λιγακι το αλλου μου...ισως και να το πιστευεις καταβαθος...
μια μικρη ονειροπαρμενη...μια μικρη που πιστευει ακομα στις νεραιδες και τα παραμυθια...
μοναχα σου χαμογελω...δεν πειραζει που δεν με πιστευεις...ισως ποτε να μη με πιστεψες...
ισως να κουραστηκες κι εσυ πολυ...
ισως και να μ'αγαπας...

ενα φιλι και μια αγκαλια...
σταζει κοκκινο το φεγγαρι αποψε...
κρεμομαι εξω απο το παραθυρο με χερια ανοιχτα...
τα αστερια συνομωτουν και φεγγουν τον πονο...
η θαλασσα εδωσε την απαντηση της...
στο ραδιο παιζει ενα τραγουδι..."εγω σ'αγαπησα εδω..."
τωρα κι εδω...και μαλλον και παντου...
ο ανεμος παιρνει το τραγουδι μαζι με ενα δακρυ...μαζι με τα ανοιχτα μου χερια σε σχημα μιας αγκαλιας...μαζι με ενα παραπονο που δεν προλαβαινουμε...μαζι με ενα πνιχτο σ'αγαπω...
και ισως τα φερνει κοντα σου...

αν καμια φορα νιωθεις αυτον τον ανεμο να σε τυλιγει θα ειμαι εγω...
για να σου πω τι κι αν δεν προλαβαινουμε...τι κι αν ολα θα επρεπε να ηταν αλλιως...
η αγαπη δεν κοιταει τιποτα απο ολα αυτα...
η αγαπη απλα υπαρχει...


Υ.Γ το τραγουδι αφιερωμενο σε σενα...εσενα που η καρδια μου διαλεξε να αγαπω με τοσο περιεργο τροπο...εσενα που τα στοιχεια της φυσης δεν αφηνουν να παψω να σ'αγαπω...εσενα...κι ας αναρωτιεμαι τοσες πολλες φορες που ακριβως με εχεις τοποθετησει...

Υ.Γ1 να με συγχωρειτε που δεν απαντησα στα σχολια στο προηγουμενο παραμυθι...σας ευχαριστω ολους πολυ μα ηταν η διαθεση περιεργη...

Υ.Γ2 για αλλη μια φορα η jacki επαιξε με τις φωτογραφιες και ιδου το αποτελεσμα...
ευχαριστω φιλεναδα...

Υ.Γ 3 συγνωμη που ακομα δεν σου τα ειπα αναλυτικα οπως υποσχεθηκα...(καταλαβαινεις οτι απευθυνομαι σε σενα ακομα και χωρις ονομα)...ακομα προσπαθω να συνειδητοποιησω...προσπαθω να δεχτω και να αποδεχτω...συντομα υποσχομαι...

ΣΤΟ ΑΛΛΟΥ ΜΟΥ...

Σ' εκεινους που μεσα σε θυελλωδες νυχτες εξεγερσεων ψαχνουν για ενα φεγγαρι παιδικο...
σ'αυτους που δεν τους εμεινε καιρος,σ'εκεινους που τους ξεχασαν...

στη γλυκητητα του υπνου οταν ολοι μας ειχαν εγκαταλειψει...
στους καθρεφτες που κοιταχτηκαμε,στις θαλασσες που δεν θα ταξιδεψουμε...

στα μονοπατια που περπατησαμε ερωτευμενοι κι ισως να μην ξαναγυρισαμε απο τοτε...
στην Μοιρα,στην ωραια νεοτητα,στους διαβατες...(κι εγω που πηγαινα;κι ηταν τοσα πολλα αυτα που ζητησα...;Μα τωρα ειναι αργα-ωρα να φευγω)...

στ' αποδημητικα πουλια,στις ατμομηχανες που κουραστηκαν κι εγειραν στο πλευρο να κοιμηθουνε...

στις καλαμποκιες οταν τις λουζει το φεγγαρι,στα κοριτσια που βγαζουν το φουστανι τους για να μπουν στον ουρανο...

στην αλληλογραφια ενος αγγελου μ'ενα παιδι,σ'εκεινους που αργησαν...σ'αυτους που δεν θα ξαναρθουν...

στη γυναικα που ριχνει τα χαρτια...στον γερο που κλαιει...

στην Οδυσσεια που ζει ο ποιητης γραφοντας το πιο μικρο ποιημα...

στην φευγαλεα στιγμη που εζησε ενας ανθρωπος ζωντας μια ολοκληρη ζωη...

Τασος Λειβαδιτης


φευγω κι ερχομαι...
και παλι φευγω...
ειναι καποιες φορες που αναζητουμε εμας λιγακι παραπανω απο οτι συνηθως...
ειναι καποιες φορες που χανομαστε για να ξαναβρεθουμε...
ειναι μια απο αυτες τις φορες που ερχομαι και φευγω...
για λιγες μερες δεν θα ειμαι εδω...

εχετε ολοι την αγαπη μου κι ενα μεγαλο ευχαριστω που ειστε εδω μαζι μου...στα παραμυθια μου και στο αλλου μου...

Υ.Γ1 με την φωτογραφια επαιξε η jacki...
το αποτελεσμα μου αρεσε πολυ...
σε ευχαριστω φιλεναδα!!!

Υ.Γ2 ενα απο τα πολυ αγαπημενα μου ποιηματα του Λειβαδιτη!!!


"κι ομως πρεπει παντα να φευγεις... να βρισκεις τις φοινικες... φλεγομενες βατους που λενε... σαν τις σειρηνες ψευτιες... να φευγεις...να φευγεις...να φευγεις... ν'ακολουθεις τις φωνες..."

ΠΟΙΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΑΠΟΨΕ ΝΑ Μ'ΑΝΤΕΞΕΙ...

Το ρολοι στον τοιχο δειχνει 12(παρα) τεταρτο...
(παρα)λιγο να ημουν ευτυχισμενη...
ομως με βημα γοργο προσπερασα και μονο αγγιξα την χαρη αυτη...

Η ζωη ολη σε ενα τεταρτο διχως λεπτομερειες...
μα εκεινες κανουν την ουσια...δινουν γευση...
οπως τα υστερογραφα σε ατελειωτες σελιδες,δινουν το νοημα που δεν εδωσαν χιλιες λεξεις...

εκεινη η γυναικα που δεν μπορεσα να γινω με ακολουθησε χρονια...
οταν πια καταλαβε πως ποτε δεν θα ολοκληρωθουμε εγω κι εκεινη
πεθανε μεσα μου και μου αφησε τον σταυρο της...
λιγο βαρος παραπανω...της το χρωσταω που δεν την αφησα να ζησει οπως ηθελε...
απλα να...καμια φορα δυσκολευομαι να πεταξω...

κανεις δεν με βρηκε ετσι κι αλλιως στα χαμενα μου μονοπατια...
κι εγω επειτα απο μεγαλη αναζητηση και πολυ θρηνο
επαψα να αποζητω την αγκαλια της κατανοησης...

δεν ειμαι πια ουτε στο εδω ουτε στο αλλου...
στην ενδιαμεση ροη πλανιεμαι οπου κανεις δεν μενει για πολυ...
περνανε...με γνωριζουν...με αγαπανε...που δινουν και μου παιρνουν...
κι υστερα με ξεχνανε...
καπως ετσι εγινα ξεχασμενη μεσα στου κοσμου τη βουη...
ας ειναι λεω...
αλλη μια φορα ας ειναι...
κανεναν δεν μπορω να κρατησω παραπανω απο την ωρα αναχωρησης του...
κι ας προσπαθησα πολυ περισσοτερο απο τις δυναμεις μου...

μοναχα τις στιγμες που μου χαρισαν κρατω...
να με γεμιζουν ατελειωτα χαμογελα σε καθε θυμηση...
κι απεριοριστη θλιψη καθε που σκεφτομαι πως δεν θα γυρισουν...

Το ρολοι χτυπησε 12...
ολη η ζωη σε ενα τεταρτο...διχως λεπτομερειες...
αλλωστε οι ανθρωποι ειναι βιαστικοι...
ποιος κοιταει τα υστερογραφα...;
κι οσοι ακομα τα γραφουμε κοντευουμε να χασουμε την ελπιδα μας...

Το ρολοι χτυπησε 12...
το τεταρτο που μου αναλογει τελειωσε...
τωρα ηρθε η ωρα της σιωπης...
η ωρα που νομιζεις πως ζεις μα εισαι ηδη πεθαμενος...
επωδυνος θανατος το να γνωριζεις...

Σιωπη...ποσα παραμυθια μου χαρισες με την πολυλογια σου...

χτυπησε 12...
στραγγιξα την καρδια και μια σταγονα αιμα ακομα στολιζει τωρα...
το αιωνιο κολιε που βαραινει τον λαιμο μου...

"τι παραμυθι να μου πεις...ποια ιστορια... να κοιμηθω και να 'χω ονειρα γλυκα... ολη η ζωη μου μια μεγαλη απορια που θα λυθει... οταν θα φυγω μακρια..."

Υ.Γ σου ειπα πως εμαθα να ζω διχως την ευτυχια και μου ειπες μεγαλη κουβεντα πως λεω...
μα δεν ξερεις πως ειναι την καθε σου ωραια στιγμη να επισκιαζει η σκια εκεινη που κουβαλας...

ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΞΕΚΙΝΗΣΕ...

Τα καλυτερα παραμυθια τα φτιαχνει η ζωη...
τα πιο αληθινα...
απογευματα αγαπημενα και νυχτες ονειρικες...

προσωπα που πηραν μορφη αφου πρωτα μεσα μας εγκατασταθηκε η γραφη της ψυχης τους...
γνωριζεις τον λογο...τον αγαπας...τον νιωθεις...τον πονας και τον χαιρεσαι...
υστερα ερχεται η επαφη...
επαφη που την ζητας σαν ηδη να γνωριζεις εκεινον που θα συναντησεις...
μα ναι...ηδη τον γνωριζεις...

ζεστες μερες και νυχτες...
λιγο κρασι...
πολυ καλη παρεα...

αγκαλιες...
αχ αυτες οι μοναδικες αγκαλιες...
πειραγματα...αστεια...κεφι αστειρευτο...
φιλια μεθυσμενα...σαν να κλεινουν μεσα τους ολες τις στιγμες εκεινες που διαβαζοντας ενα κειμενο θελαμε να ειμασταν κοντα σε εκεινον που το εγραψε...
τωρα ειμασταν και ολα τα συναισθηματα ξεχυλιζαν απο τις καρδιες μας και αρωματιζαν την ατμοσφαιρα...

λογια που περιμεναν καιρο να ειπωθουν...
σιωπες που ανταλαχθηκαν με βλεμματα γεματα αγαπη...
τραγουδια που σιγοψιθυριστηκαν και αλλα που ειπωθηκαν δυνατα και με πονο...
ποτηρια που τσουγκρησαν ξανα και ξανα σε μια αγαλιαση ψυχης...
ποτηρια που χτυπηθηκαν σε τραπεζια για οσους δεν ηταν εκει...

φωτογραφιες πολλες...
να αποθανατιστουν ολες οι στιγμες...
ολα τα χαμογελα...ολες οι αγκαλιες...
μεσα μας αποτυπωθηκαν ολα...και η καθε μικρη λεπτομερεια που ο φακος δεν συνελαβε...

εξομολογησεις...μικρα μυστικα...
ερωτησεις...απαντησεις που δοθηκαν και αλλες που εμειναν κρυφες...
αγκαλιες...παλι αγκαλιες...ποσες αγκαλιες και παλι δεν φτανει...



το παραμυθι αυτο εμοιαζε με ονειρο...
απο εκεινα που δεν θες να τελειωσουν ποτε...
δεν θες να ξυπνησεις...δεν θες να χαλασει...
λενε πως τα ωραια διαρκουν λιγο...ειμαι αντιθετη πολυ...
τα ωραια και τα ασχημα διαρκουν οσο εμεις θελουμε να διαρκεσουν...
αυτο το παραμυθι ξεκινησε εδω και καιρο...τωρα αρχισε να γραφεται και εχει πολλες σελιδες να γεμισει ακομα...

μου εμειναν τα χαμογελα...
νιωθω ακομα τις αγαπημενες αγκαλιες...
τα αρωματα του καθενα ξεχωριστα...
εχω κι ενα πακετο τσιγαρα στριφτα...μειον ενα για να κρατησουν καιρο...
εχω γεμισει αγαπη αυτες τις μερες...
τι δωρο μεγαλο ηταν αυτο...!

σας ευχαριστω μεσα απο την καρδια μου που γραψαμε μαζι αυτο το παραμυθι!!!
σας ευχαριστω που σας γνωρισα και με αφησατε να δω μεσα στις ψυχουλες σας!!!
και τι ψυχουλες...καθε μια και ενας μικρος θησαυρος...!!!

δεν σας χορτασα...ηθελα κι αλλο...θελω κι αλλο...
με οσους εφτιαξα σχεσεις μοναδικες θελω να τις κρατησω...πανεμορφα πλασματα μου...
καποιους ηθελα να τους γνωρισω καλυτερα...μα υπαρχει και συνεχεια στο παραμυθι κι αυτο ειναι το καλυτερο μερος της ιστοριας αυτης!

ευχαριστω παρα πολυ...
jacki
anima
νεραιδα της βροχης
Ανεμε
κοπελα με το καναρινι φορεμα
basnia
ηχος πλαγιος μονος
Μπατλερ
Ηφαιστιωνας
Halias
ειρηνη
βουλα
tovene

μου αφησατε την καλυτερη γευση...!!!
ελπιζω να τα ξαναπουμε συντομα...!!!

σας φιλω εναν εναν με την αγαπη μου!!!

Υ.Γ το τραγουδι αφιερωμενο σε οσους μου χαρισαν οχι μια αλλα τρεις υπεροχες μερες και νυχτες...!!!

ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΠΟΥ ΕΜΑΘΑΝ ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΑΝ ΜΟΝΑ ΤΟΥΣ...

Κρατησα στο χερι ολες τις κιτρινισμενες μου σελιδες και ξεκινησα...
καθε μια κι ενα φως στην ματαιοτητα...
ενα παραμυθι διχως τελος για καθε μου ξεχωριστη στιγμη...
ενα παραμυθι για την ιδια ιστορια που πλαστηκε μεσα στην φαντασια μου...

την ειχα αναγκη και την δημιουργησα...
την εζησα...την αγαπησα...κι υστερα μονη μου την σκοτωσα και την πενθησα...

εγω...εσυ...κι οι δρομοι...
ενα ρολοι που τρεχει...ενα ημερολογιο που γυρνα τις σελιδες του γρηγορα...
οι σταθμοι των τρενων που καθομουν με τις ωρες και εβλεπα τα ονειρα να
αναχωρουν για τοπους μακρινους διχως επιστροφη...
την ματαιοτητα που παλεψα να νικησω...

Μιλησα λαθος...ακουσα λαθος...καταλαβα λαθος...ενιωσα λαθος...και λαθος τελικα ονειρευτηκα...
ποσο απεχει αληθεια η αγαπη απο την ψευδαισθηση...;

εκλαψα νυχτες ατελειωτες για κατι που ποτε δεν υπηρξε...
κανεις δεν ηταν εκει κι εγω αποζητουσα τον κανενα να μου χαρισει το σ'αγαπω του...
μονη βουτηξα στις λασπες...μονη παλεψα να βγω και μονη βγηκα κι ας ζητουσα ενα χερι...
εκεινο το χερι...εκεινο το ιδιο που με χαιδεψε στο ονειρο μου...
ουρλιαξα και στραγγιξα απο τα αστερια συγχωρεση...
τα γραμματα που κρατω στα χερια τουτη την στιγμη ποτε δεν τα εστειλα...
ποτε δεν ειχα την διευθυνση του παραληπτη...
και παντα φοβομουν την σιωπη της απαντησης...

στην διαδρομη μου εσκυψα στο χωμα να αφησω λιγα δακρυα σε εκεινους που εφυγαν νωρις...
και που τοσο πολυ μου λειπουν τωρα...
εκεινοι χαμογελουν απο ψηλα...λαθος κοιτας μου λενε...
ποσο μου λειπετε κι εσεις και κοιτα ωρα λαθος που βρηκα να σας θυμηθω...
θα ειναι αυτο που λενε οταν πονας χτυπιεσαι σε ολες τις πληγες...

Ναι...τωρα τα καταλαβαινω ολα...ολα εκεινα τα ακαθοριστα συγκεχυμενα...
ναι τωρα πηραν μορφη και βρηκαν μια σειρα την ωρα που εγω εχανα τον δρομο...
καμια φορα πρεπει να χασεις τον δρομο για να βρεις εσενα...

Τοση ωρα χαμενη στις σκεψεις μου οδηγηθηκα εκει...σε λαθος σημειο ακομα μια φορα...
ποσο πολυ αγαπησα τα λαθος χερια που κρατησα και ποσο πιο πολυ τα λαθος κρεββατια που αφησα εναν πνιχτο αναστεναγμο...
Φτωχη καρδια μου που αγαπησες τοσο πολυ οτι σε κατεστρεψε...
πως να μαζεψω τωρα οσα σκορπισες σε πλανες στιγμες...;
πως να σε πεισω οτι θα ζεις λειψη στο εξης...;

Ελεγα ομως για εκεινες τις κιτρινισμενες σελιδες...
τα γραμματα που δεν παραδοθηκαν ποτε...

Εφτασα στο πλακοστρωτο σοκακι...
εκει που επλασα ενα φιλι αιωνιο κι ενα σ'αγαπω που σταζει αιμα...
ακομα...;
κι ομως ακομα...κοιτα να δεις...ακομα...
πεισμα που εχεις καρδια μου...πεισμα σε ενα ψεμμα που ποτε δεν υπηρξε αληθεια...

Αποψε βρεχει...ιδανικη βραδια...
αφηνω τις σελιδες μου μια μια στο δρομακι που επλασα βηματα τεσσερα κι αγκαλια μια...
το μελανι απλωνεται και σβηνει τις λεξεις...
Μην κλαις για ενα ονειρο καρδια μου...

Το πρωι δεν θα υπαρχει τιποτα...
οι λεξεις ξεπλυθηκαν...μακαρι να υπηρχε τροπος να ξεπλυθουν και τα αισθηματα...
οτι θα απομεινει κι εκεινο ο ανεμος θα το σκορπισει στην πολη που πολυ αγαπησα εκεινο το ονειρο...
καποιος θα βρει τις κενες σελιδες...ισως μια δυο λεξεις να εχουν γλυτωσει...
τοτε ο καποιος θα τις διαβασει και θα παρει το μυνημα του κι εγω θα λησμονηθω για παντα...
τα γραμματα θα εχουν εκπληρωσει τον σκοπο τους...
θα εχουν βρει ενα νοημα...

Εκεινη την καρδια μου λυπαμαι μονο...
που ακομα να πειστει πως ενα ονειρο ηταν ολα αυτα...
πως εγω κι εκεινη τα πλασαμε...

στον δρομο αν συναντησετε σελιδες κιτρινες και βρεγμενες...
πατηστε ελαφρα...
πατατε τα ονειρα μου...



Υ.Γ το τραγουδι αφιερωμενο σε εκεινους που δεν ηρθαν και στις περιπλανησεις που καναμε χωρις αυτους...