Κυριακή 9 Αυγούστου 2009

ΘΥΜΑΜΑΙ...ΘΥΜΑΣΑΙ...;


Σε μια ξένη πόλη ούτε δική μου
ούτε δική σου, εκεί σε πρωτοείδα
Μπορεί και να μ' ήξερες από παλιά
κι απλά με ξαναβρήκες
Κι έβρεχε, χωρίς ομπρέλα
Το θυμάσαι;

την άλλη κιόλας μέρα φτιάξαμε ένα τρένο
κίτρινο κόκκινο μπλε το βάψαμε
και ταξιδεύαμε τη γη...
νύχτες ταξιδεύαμε
στον ουρανό...
αστέρι και σταθμός
Θυμάσαι;

βρήκες το πιο μακρινό αστέρι
κι είπες να το γυαλίσουμε
να του φυτέψουμε μια λεύκα
να μείνουμε για πάντα εκεί
Θυμάσαι;

όταν σου έδινα πορτοκάλι
πήναινε να πει μόνο μαζί σου ταξιδεύω
Με πέντε πορτοκάλια κάναμε πορτοκαλάδα
την πίναμε μισή μισή
Θυμάσαι;

Κι έτρεχα κάθε άνοιξη σ' όλη τη γη
να βρω το πρώτο πρώτο λουλούδι
για σένα βέβαια...
Κατέβαινες στα βάθη του ωκεανού εσύ
και μου 'φερνες ένα κοχύλι
Θυμάσαι;

Άμα στο ζήταγα γινόσουνα ποτάμι λίμνη θάλασσα ωκεανός...
Κι όταν το ζήταγες γινόμουνα κι εγώ
Θυμάσαι;

Μου έστελνες στον ύπνο μου όνειρα
καλοπλυμένα, καλοχτενισμένα
και τα δικά σου όνειρα εγώ τα ετοίμαζα
Θυμάσαι;

θυμάσαι τότε που κατέβηκα στον ύπνο σου μ' ένα τεράστιο ροζ αερόστατο;
Σου χάρισα ένα μύλο
να τον κρατάς γερά
γιατί φοβόσουν τα σκοτάδια
Μου χάρισες έναν ολόιδιο κι εσύ
το θυμάσαι ακόμη;

Μια νύχτα χάθηκες σένα μεγάλο δάσος
Είχες το μύλο δε φοβήθηκες...
κι έτρεξα και σε βρήκα
Μου χάρισες ένα χρυσόψαρο
που μέτραγε ως τα χίλια
κι ένα τζιτζίκι
και μια ζίνα
κι ένα πουκάμισο άσπρο...
το θυμάσαι;

και σου μάθα να ζωγραφίζεις
κάμπους και ποτάμια
Μη πατάς πολύ το μολύβι σου 'λεγα
Μια αγκαλιά ψυχές το τοπίο
κι οι ψυχές δεν έχουν περίγραμμα
Θυμάσαι;

Και μου μάθες να φτιάχνω χάρτινα καράβια
Και χάρτινα κινέζικα πουλιά
Μια μέρα είπαμε καιρός πια να εφεύρουμε την δική μας γραφή
να μην την ξέρει άλλος
Τη ζωγραφίσαμε στο πι και φι
κοντά σ' ένα ποτάμι, πάντα ένα ποτάμι
τη θυμάσαι ακόμη εκείνη τη γραφή;

Κι εφεύραμε ένα σωρό πράγματα από τότε
τη σαντιγύ
τον ήλιο
τις αυπνίες
την παλίρροια
το σκούρο μπλε
τα θυμάσαι όλα; Ότι δεν χώραγε στις λέξεις

το κάναμε μικρές μικρές σημαιούλες πολύχρωμες
Θυμάσαι πως τις ανεμίζαμε;

Το μαγικό δωμάτιο που άλλαζε σχήμα ανάλογα με τη στάση του κορμιού μας
το θυμάσαι;

κι ήταν φορές που γινότανε ολοστρόγγυλο
Θυμάσαι πότε;

Μαζί διαβάζαμε τα πιο ωραία παραμύθια
Κι όταν μας τέλειωσαν
αρχίσαμε να παίζουμε δικά μας παραμύθια
Μια φορά και έναν καιρό ήτανε δυο
Θυμάσαι;

Ήτανε δυο κι ήτανε σαν ένας
ένας και πολλοί μαζί
Χωρίζαμε για λίγο μόνο
γιατί αλλιώς
πως θ' ανταμώναμε ξανά;
Και σου 'γραφα κάθε στιγμή
κάτι τεράστια γράμματα
Μου 'γραφες και συ ακόμη πιο τεράστια
Μια φορά όμως που άργησες
πρόλαβε κι ήρθε ο χειμώνας
που κράτησε όσο πέντε
Κι όταν τέλειωσε
ήρθε πάλι χειμώνας ακόμη πιο βαρύς
Και δεν μπορούσες να γυρίσεις
Έμεινες μακριά
Και μου 'γραψες
Η πιο μεγάλη απόσταση είναι ο χρόνος...
Μπορεί...
όμως...
τα πιο ωραία μας ταξίδια
δεν τα ταξιδέψαμε ακόμη
Σε περιμένω...
ΕΛΑ
Θα μετρήσω ώς το δέκα ....

Χρήστος Μπουλώτης



ενα παραμυθακι αφιερωμενο στις στιγμες...στις μνημες...σε ολα εκεινα που ζουνε μεσα μας και αναπνεουν απο τους χτυπους της καρδιας μας...
σε εκεινα που μας λειπουν...που μας κρατανε...που μας αφηνουν...
σε εκεινα που μας μιλαν και μας σιωπουν...
σε εκεινους που αγαπησαμε...που λατρεψαμε και που ακομα αγαπαμε...

η παυλα δεν θα μπει ποτε...
εκει ψηλα πλανιεται η αληθεια και η αγαπη καθε που παω να της γυρισω την πλατη με πιανει απο το χερι και μου δειχνει κατι ακομα που δεν ειχα δει...
πως υπαρχει και ειναι ακομα εκει...εστω και με εναν περιεργο τροπο...
και για να το κανει αυτο μαλλον θα υπαρχει καποιος λογος...

χρειαζομαι πραγματικα τοσο λιγα για να αντεχω...
μην μου τα στερεις...
καθε βραδυ που ερχεσαι στην αγκαλια μου χαμογελω...
μη σταματησεις να ερχεσαι...
αν λιγο μ'αγαπας...

33 σχόλια:

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ένα χαμόγελο για ν’ αντέξω κι αφού είσαι μακριά μιαν ελπίδα μονάχα πρόσφερε μου και θ’ αντέξω…

Η ζωή μου σε λίγες λέξεις κι άλλο δεν έχω να πω από ΥΠΕΡΟΧΟ!

Ευχαριστώ!!!
Από καρδιάς ευχαριστώ!!!...

Ανώνυμος είπε...

Και αυτό το τελευταίο ίσως είναι το σημαντικότερο για να μπορούμε να αντέχουμε, να συνεχίζουμε, να ζούμε γεμάτοι... με μνήμες και να αντικρύζουμε άλλες τόσες μπροστά να περιμένουν...

Φιλί και καλό βράδυ με πολλά χαμόγελα...

Hfaistiwnas είπε...

Ένα ατελείωτο πάρε δώσε ο έρωτας..
Και άμα έρθει, και τα λίγα φτάνουν για μια ζωή..
Μα και αυτά τα λίγα καμιά φορά είναι πάρα πολλά για κάποιους και δεν θέλουν να τα στερηθούν..

Ανώνυμος είπε...

Δεν είναι λίγο κάθε βράδυ να έρχεται στην αγκαλιά σου Νεραϊδούλα μου.
Είναι ΠΟΛΥ πίστεψέ με. Κι έτσι αντέχεις.

Φιλιά πολλά αγαπημένο Λιονταράκι.

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

Θα έρχομαι πάντα!

Γιατί μέσα από τις λέξεις σου

ένιωσα τους χτύπους της καρδιάς σου...

Σ' ευχαριστώ για τα πολύτιμα παραμύθια που χαρίζεις!

Φιλιά! Πολλά!!!

lakis είπε...

Σαν ένα ταξίδι στης ζωής τις ομορφιές είναι αυτή η ανάρτηση. Γεμάτη εικόνες και συναισθήματα. Υπέροχη. Μέρα καλή

Άνεμος είπε...

Τί φανταστικό κείμενο είναι αυτό; Πραγματικά με μάγεψε και με ανατρίχιασε!!! Με άγγιξε πολύ! Υπέροχο!

Η αλήθεια και η αγάπη δε χάνονται. Αυτό είναι μια μεγάλη αλήθεια. Μάλλον εμείς εστιάζουμε στο δέντρο και χάνουμε το δάσος μερικές φορές...

Φιλάκια αγαπημένη μου νεράιδα! Έχεις την αγάπη μου και το ξέρεις.

eirini είπε...

Το κείμενο αυτό το παίρνω και το κρατώ στα αγαπημένα μου. Ίσως και να μην μπορέσω ποτέ να σου εξηγήσω γιατί με άγγιξαν τόσο τα λόγια του...
Από τις ωραιότερες αναρτήσεις που έχω διαβάσει ποτέ!
Ναϊάδα μου σ'ευχαριστώ!

Καλημέρα και πολλά πολλά φιλιά!!!

elis.pandora. είπε...

Tί πιό υπέροχο νά μένουν μνήμες ζωντανές!!!
Φιλιά!!!

Κωνσταντίνος Κόλιος είπε...

Πανέμορφο το κείμενο.

Τόσα λίγα για να αντέχει κάποιος κι όμως τόσο ακριβά επειδή ακριβός τα χρειάζεται για να αντέχει.

φιλιά

b|a|s|n\i/a είπε...

θυμάται; πώς είναι να μοιράζεις; πώς είναι να μοιράζεσαι; θυμάσαι;
πώς είναι χαμογελάς; πώς είναι να χαμογελιέσαι;
χρειάζεσαι ελάχιστα να αντέχεις.
σαν θυμάσαι. σαν θυμάσαι να χαμογελάς σε όλα αυτά που θυμάσαι. και σαν παραπατάς και περπατάς κολυμπώντας πετώντας χαμογελώντας σε όλα αυτά του μετά που θα θυμάσαι σαν γίνουν πριν. στο τώρα.
να θυμάσαι πως όταν σε σκέφτομαι χαμογελώ. γιατί είσαι αληθινή. και το θυμάμαι. φιλιά πολλά!

anima είπε...

Μη σταματήσεις να χαμογελάς
Κι εγώ θα έρχομαι
Κάθε που θα με θέλεις
Κάθε που θα με αναζητάς
Εκεί θα είμαι
Ακόμα κι όταν δε με θέλεις

Για να αντέχουμε μαζί
Για να θυμόμαστε μαζί

Όλα όσα ζήσαμε.Ζούμε.Και θα ζήσουμε...

Και κοίτα...σου απλώνω το χέρι...

υ.γ. μ΄έστειλες πάλι.τι θα κάνω εγώ με σένα;;;

lena_zip είπε...

Η πιο μεγάλη απόσταση είναι ο χρόνος. Τι κι αν είναι λίγες μέρες ή πολλά χρόνια. Είναι απόσταση... και σε σπρώχνει και σε διώχνει.
Πολύ όμορφη ανάρτηση, αλλά δυστυχώς...

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

Ηχε μου...
το μακρια ποναει παντα...μα γινεται λιγακι πιο κοντα σαν θυμιζει ο ενας στον αλλο να μην ξεχνα...
οι ψυχες ειναι κοντα...οι καρδιες ειναι κοντα μεσα στην αληθινη αγαπη ακομα και οταν τα σωματα πονανε απο την αποσταση...

εγω σε ευχαριστω!

νεραιδενια φιλακια καλε μου!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

οδοιπορε μου...
μα ειναι το σημαντικοτερο...
για να αντεχουμε...
ξεχναμε ποσα λιγα ειναι τα σημαντικα και αναλωνομαστε σε ολα οσα δεν ειναι...

νεραιδενια σου φιλακια καλε μου!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

Ηφαιστιωνα γλυκε μου...
νομιζω πως ολα θα παψουν να μας ποναν στον ερωτα οταν θα σταματησουμε να περιμενουμε να παρουμε και οταν δινουμε διχως να αναλογιζομαστε το ποσο...

δεν ειναι λιγα τα λιγα...
ειναι τοσο πολλα που γεμιζουν την ζωη μας με ευτυχια...
μα κι αυτο ακομα ειμαστε τοσο μικροι για να το καταλαβουμε...

νεραιδενια σου φιλακια γλυκε μου!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

pandora μου γλυκια...
οχι βεβαια...καθολου λιγο δεν ειναι...
γι αυτο και ειναι εκεινο που ζητω...
να ερχεται παντα...

νεραιδενια σου φιλακια κοριτσακι μου γλυκο!!!

Φεγγαρολουστη είπε...

Γεια σου μικρη... Ομορφο οπως παντα... Και το τραγουδι...αγαπημενο..

Φεγγαρενια φιλια κοριτσακι μου..

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

λιτσα μου γλυκια...
και ειναι τοσο σημαντικο να μοιραζεσαι τους χτυπους της καρδιας σου...
στον ιδιο σκοπο παντα...

εγω σε ευχαριστω που εισαι εδω και τα διαβαζεις και μοιραζεσαι μαζι μου!

νεραιδενια φιλακια καλη μου!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

Λακη μου καπως ετσι...
βολτα στις χαρες και στους πονους του ερωτα...
κομματι αναποσπαστο της ζωης...σημαντικο οσο λιγα!

σε ευχαριστω καλε μου!

νεραιδενια φιλακια!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

Ανεμουλη μου γλυκε κι αγαπημενε!

ειναι οντως καταπληκτικο κειμενο!!!
κι εγω το λατρεψα οταν το πρωτοδιαβασα...
μαλιστα φροντισε μια ψυχη αγαπημενη και στους δυο μας να μου το γραψει και να το μαθω!!!

αχ ζουζουνι...
εμεις τα κανουμε τα λαθη δυστηχως...
οχι η αγαπη δεν χανεται...οσα κι αν περναει αν ειναι αληθινη ζει μεσα μας,γυρω μας,για μας και απο μας...

το ξερω ψυχη μου οτι μ'αγαπας και το ιδιο ξερεις κι εσυ για μενα!

πολλα νεραιδενια σου φιλακια με την αγαπη μου!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

ειρηνακι μου γλυκο...

δεν χρειαζεται να μου εξηγησεις...
φτανει που σε αγγιξε κι εσενα οπως κι εμενα...και αρκετους αλλους...

ειναι πανεμορφο κειμενο...και η αγαπη που εξιστορει εχει ολα τα συστατικα που ολοι μας εχουμε γευτει...

ο κυριος που το εγραψε εχει γραψει κι αλλες τετοιες μικρες ιστοριουλες που ειναι πανεμορφες!!!

νεραιδενια φιλακια πολλα ματαρες ομορφες!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

elis.pandora μου...
πως να πεθανουν οταν εμεις τις κραταμε ζωντανες με την αγαπη μας...;

πολλα νεραιδενια φιλακια καλη μου!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

κωνσταντινε μου...
οντως ειναι πανεμορφο κι εγω το ερωτευτηκα απο την πρωτη στιγμη!

εκεινα τα λιγα ειναι πολλα για εμας καμια φορα γιατι ακριβως οπως ειπες ειναι εκεινα που εχουμε αναγκη...
και τι πιο ακριβο απο το να σου δινει καποιος εκεινο που εχεις αναγκη...;

νεραιδενια φιλακια κωνσταντινε μου!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

basnia μου γλυκε κι αγαπημενε...
δεν μπορω να ξεχασω ουτε την παραμικρη λεπτομερεια...
τα ρουφηξα ολα τοσο αχορταγα που εγιναν ενα με μενα...οσο ζω κι αναπνεω κι εκεινα κομματι δικο μου...μεσα μου...
θυμαται...;ευχομαι...ελπιζω...προσευχομαι...
εχω αναγκη...για να αντεχω...

σε ευχαριστω...γιατι εισαι εσυ...γιατι ξερεις πως...και ξερεις και πως δεν...
και με κανεις να χαμογελω...αληθινα...και δεν ξεχναω...!

νεραιδενια φιλια γεματα αγαπη σε σενα!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

animaki μου γλυκο κι αγαπημενο ταξιδιαρικο μου!!!

χαμογελω...
ειτε ετσι...ειτε αλλιως...
κι οποιος μου απλωνει χερι το πιανω...
αγαπημενη κινηση...απο σενα ενα παραπανω...
ξερεις...
μερικοι ανθρωποι ειναι αλλιως...για μας...

Υ.Γ κοιτα πολλα πραγματα μπορει να με κανει καποιος...παντα ενημερωνω πλεον πως αμα μπεις στη ζωη μου την πατησες...
στα πα...δεν στα πα...;
ε...τα θελες και τα παθες...:)

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

lenaki μου...
θαρρω πως η πιο μεγαλη αποσταση ειναι η λησμονια...
αν καποιος ειναι μακρια σου και τον ξεχασεις αυτος ειναι ενας μικρος θανατος...για ολες τις μνημες που μοιραστηκατε μαζι...

δεν ειναι ευκολο να ειναι μακρια δυο ψυχες που αγαπιουντε μα δεν ειναι ακατορθωτο σαν αγαπιουντε αληθινα...

νεραιδενια φιλακια καλη μου!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

φεγγαρολουστη αγαπημενη μου...
το αγαπω κι εγω το τραγουδι...πολυ!

σ'αγαπω εσενα πολυ!!!

lena_zip είπε...

Μερικοί άνθρωποι δυστυχώς μπερδεύονται... Και εγώ ανήκω σε αυτούς που τα βλέπουν όλα ξεκάθαρα.

aggelika είπε...

πολύ δυνατό ποίημα, κρίμα που είναι γραμμένο σε χρόνο παρελθοντικό...

ό,τι αξίζει μένει να το θυμόμαστε, αλλιώς καλύτερα να χαθεί..

φιλάκια νεράιδα!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

lenaki μου...
αυτο ειναι πολυ καλο για σενα!
μακαρι παντα να ειναι ολα ξεκαθαρα στη ζωη σου!!!
κανεις δεν μπορει να ξερει τη ζωη του αλλου και πως μπορει καποιος να ειναι μπερδεμενος η' οχι...εχει πολλα γυρισματα δυστηχως η καθε μας βεβαιοτητα...για ολα...!!!

νεραιδενια φιλακια καλη μου!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

aggelika μου οντως ειναι ενα πολυ αισθαντικο ποιημα...
ισως τα θυμομαστε ολα...και αυτα που αξιζουν και αυτα που δεν αξιζουν απλα επιλεγουμε να αναβιωνουμε οτι ακομα υπαρχει στη ζωη μας...με καποιον τροπο...

συμφωνω παντως πως οσα δεν αξιζαν καλυτερα ειναι να χανονται...

νεραιδενια φιλακια γλυκια μου!!!

Ανώνυμος είπε...

H πιο μεγάλη απόσταση μπορει να είναι ο χρόνος μα ότι πιο όμορφο είναι οι στιγμές και όλα οσα κράτησα απο "εσενα"..ακόμα κρατάω το μύλο που μου χάρισες οταν έρχεται το σκοτάδι και φοβάμαι!!!!
καλη μου Ναϊάδα σ'ευχαριστώ!είναι το αγαπημένο μου!!!