ΚΑΤΙ ΝΥΧΤΕΣ ΣΑΝ ΚΙ ΑΥΤΗ...

Αποψε η νυχτα ειναι μια απο εκεινες που ολα θα επρεπε να ηταν αλλιως...

τις θυμασαι αυτες τις νυχτες που σου εγραφα γραμματα ατελειωτα...
απο εκεινα που εσυ βαριοσουν να διαβαζεις
κι εγω περιμενα πως και πως να δροσισεις λιγο την ψυχη μου...

να ηταν τα χερια σου εδω...
να ηταν η αγκαλια σου να με εκλεινε...

πως δεν θα με διαβασεις και παλι το ξερω...
μα ειναι η αναγκη που με σπρωχνει παλι να σου γραψω...

βλεπεις αλλαξαν τοσα πολλα και δεν εχω που να τα χωρεσω...
δεν χωραν σε λεξεις...μητε σε μουσικες...μητε στα ιδια μου τα ματια μεσα...
πως να χωρεσουν στην ψυχη μου...;

τα αποθεματα θαρρεις καμια φορα τελειωνουν...
τα χαμογελα ειναι βεβιασμενα και τα χερια δεν εχω που να απλωσω...
κουραστηκα γαμωτο και να ζητω...ειναι κι αυτο κατι που αλλαξε...σταματησα...δεν μπορω αλλο...

και συ με κοιτας μεσα απο εναν καθρεφτη...
να χτυπαω πορτες και να ματωνω τα χερια μου στους τοιχους...
να φωναζω και να ρωταω πως φτασαμε εδω...;
ποτε περασαμε στην απεναντι πλευρα...;
πως γιναμε θεατες στο εργο που γραφτηκε για να ειμαστε πρωταγωνιστες...;

ασε ρε φιλε...
φιλε...αγαπη...ερωτα...
που στα κομματια εισαι...;
να κανουμε μια τρελα ρε γαμωτο...ε...;σαν τοτε...σαν παλια...
να σπασουμε τους φοβους...την γκινια...τους καθρεφτες...
ολο τα μουτρα μας σπαμε δεν βαρεθηκες πια τοσες πληγες...;

ειναι η ρημαδα η νυχτα τετοια...
ξερεις γεμισα απο τετοιες ρημαδες νυχτες που δεν ξημερωνουν...
γιατι δεν εισαι εδω...;
παναθεμα σε κι εσενα...τοσες φορες σου ειπα ποσο αναγκη σε εχω...
μια κουβεντα σου...ενα σημαδι σου...ενα σ'αγαπω ρε γαμωτο να περασει αλλη μια μερα...

τα γραμματα μου πεφτουν ενα ενα και πληγωνουν το πατωμα...
ναι το ιδιο πατωμα που κοιμαμαι κι εγω...
στριμωχνομαι στις γωνιες και μυριζω τον θανατο...
εχουμε γινει φιλαρακια τωρα πια...
θα σε παρω μου λεει...οποτε γουσταρεις του απαντω...
υστερα γελαει και λεει οχι ακομα...
φοβητσιαρη κωλοπαιδο τον προκαλω μα εχει ηδη φυγει...

σαν τις σκιες που κοβουν βολτες γυρω απο το κρεββατι μου...
παιζουν με τα ματια μου...παιζουν με την ψυχη και τους φοβους και μου γελανε χαιρεκακα...
εδω ειμαστε δηλωνουν...εδω θα ειμαστε οτι κι αν κανεις...

καπως ετσι σηκωνομαι και την βγαζω σε ενα παγκακι για να περασει η νυχτα...
ενας περαστικος μου κλεινει το ματι...
τι ψαχνεις ρωταει...
τα ονειρα μου που πηγαν...;
γεμισε φευγατους η πολη σιγοψυθιριζει φευγωντας...
ετσι γουσταρουμε ρε του φωναζω τι θες...;

καπως ετσι ξεσπαω και προκαλω οποιον κινδυνο μου γυαλισει...
ματαια ομως...
δεν γινεται τιποτα πριν της ωρας του...το ηξερες αυτο...;
κι υστερα λες γιατι αγωνιζομαι...;για ποιο ρημαδι επιτευγμα...;για ποια πραγματοποιηση...;

κι υστερα...κι υστερα ανοιγω στη διαπασων τη μουσικη να σκεπασει τις σκεψεις να μην ακουω...
ουτε κι αυτο εχει αποτελεσμα...
τελευταια τιποτα δεν εχει αποτελεσμα...
τιποτα δεν μου δινει ευχαριστηση...τιποτα δεν γεμιζει την ψυχη μου...

τι κοιτας κι εσυ μεσα απο τον καθρεφτη...;
δεν μπορεις να κανεις την υπερβαση και να τον σπασεις...;
να ρθεις κοντα μου...να μου κανεις μια αγκαλια...να ψαξεις και να βρεις εναν τροπο να γεμισεις την ψυχη μου...
αληθεια δεν ξερω πως για να σου υποδειξω...μονος πρεπει να ψαξεις...
αλλα...

αποψε θα επρεπε να ησουν εδω...
θα ηθελα να ησουν εδω...να μη φοβασαι να με αγγιξεις...
να νιωσω την πρωτογνωρη πρωτη φορα και την αγωνια της επομενης...
να μην φοβαμαι μηπως ξεχαστω...να μην ειμαι ηδη ξεχασμενη...

βαρεθηκα τα λογια που ξεχνιουνται και τις σιωπες που με απαρνιουνται...
βαρεθηκα κι εμενα την ιδια με ολα οσα με ακολουθουν και οσα επονται...

ρημαδα νυχτα...
εξω βρεχει και μουσκεψε η καρδια μου...
τις ομπρελες τις πεταξα χρονια πριν κι ετσι μειναμε οι δυο μας...
εγω και η βροχη...

εγω...

η βροχη...

μονες...

μονη...

δεν θα ερθει κανεις και παλι αποψε...

κι ομως...ειμαι σιγουρη πως ολα επρεπε να ηταν αλλιως...

αλλα ειναι ετσι...
και δεν ξερω που να κρυφτω να περασει κι αυτη η νυχτα...

και εκεινο που με πονα πιοτερο...
ειναι που δεν περιμενω να αλλαξει τιποτα με το πρωτο φως της επομενης μερας...

ειναι κι αυτο κατι που αλλαξε μεσα σε ολα...