Περπατουσα...
δεν ειχα παραμυθια να σκεφτω κι ουτε να διηγηθω...
οι εποχες μπερδευτηκαν...
φθινοπωρο με χειμωνα και ανοιξη μαζι...
δεν ξερεις τι διαθεση να φορεσεις...
περπατουσα...
διχως να ξερω που πηγαινω...
σιγουρα ολα θα ηταν απλουστερα αν δεν ειχαμε προορισμο ειπα...
σιγουρα ολα θα ηταν καλυτερα αν δεν ειχαμε μνημες...
φορεσα μια μασκα...
ειναι που δεν θελω να με αναγνωρισει κανεις...
ουτε και να απαντησω στις ιδιες ερωτησεις...
ανουσιες...αδειες ερωτησεις...που δεν νοιαζονται για την απαντηση...
θελω να κρατησω αυτη την μασκα...
να μην με γνωριζει κανεις κι ουτε να χρειαζεται να γνωρισω καποιον...
ηταν η διαθεση τετοια απο το πρωι...
ηταν τα ονειρα που ειδα...ηταν που αλλη μια φορα δεν ηθελα να ξυπνησω...
ηταν που εκει ολα ειναι καλυτερα μπερδεμενα...
δεν με γνωριζω πια...
κι ουτε κι εσυ με γνωριζεις...
μα δεν θες και να με μαθεις...
αλλα και να ηθελες δεν εχω καμια ορεξη να σου δειχτω...
δεν εχει πλακα πια ολο αυτο...
κι ουτε γελια ψευτικα θελω να χαραμισω αλλο...
οταν κρατας την ευτυχια του αλλου στα χερια σου τι εχει νοημα...;
να του την προσφερεις η' να παιζεις με αυτη...;
κι οταν γνωριζεις... χρειαζεται να μιλας η' να σιωπας...;
κι ο πονος μετριεται μοναχα με δακρυα η' εχει κι αλλους τροπους...;
ποσο δυσκολο ειναι να σπασεις τα δεσμα και να ελευθερωθεις...;
κι ολα οσα ονειρευτηκες αξιζει να μεινουν ονειρα για παντα...;
περπατουσα και οι δρομοι ηταν αδειοι...
ακριβως οπως κι εγω...
αποψε δεν μου φτανει ο αερας που αναπνεω...
και ανασα δανεικη καμια...
να φυσηξει λιγο μεσα μου...
δεν ξερω,οσο παραξενο κι αν σου φαινεται, αν ονειρευμαστε το ιδιο...
μια αγκαλια μονο δικη μας παντοτινη...
κι αν περιμενεις οπως κι εγω το ονειρο να γινει αληθεια...
το χειροτερο ειναι που ακομα αναρωτιεμαι...
κι ας ξερω πως σιωπη θα ειναι η απαντηση αλλη μια φορα...
περπατουσα...
παντου φωτακια στους δρομους...
αλλα ηταν ολα σκοτεινα...
αυτο ηταν ενα παραμυθι ακομα...
αντι για σχολια προσκαλω οποιον διαβασει και θελει να γραψει το δικο του παραμυθι...
μια εξιλεωση για τον καθενα...
ενα παραμυθι που δεν ειπε ποτε...η' που λεει συνεχεια...
ενα παραμυθι που θελει να ακουστει...
ενα παραμυθι μεγαλο η' μικρο...
ενα παραμυθι που ευχεται να βγει αληθινο η' να μην υπηρξε ποτε...
μεταξυ μας θα μεινει...
κι αλλωστε θα ειναι παντα ενα παραμυθι...
Υ.Γτο τραγουδι αφιερωμενο...
ΣΕ ΜΕΝΑ!
60 σχόλια:
http://myrtinaki.blogspot.com/2008/12/blog-post_22.html
Γλυκια μου δεν εχω καινουργιο παραμυθι να σου δωσω... Αυτο παει κοντα δυο χρονια που το εγραψα, ομως αναπνεει ακομα μεσα μου...
Τα φιλια μου και μια αγκαλια...
"ενα παραμυθι που ευχεται να βγει αληθινο"
"όλος ο κόσμος μία αγκαλιά"
αυτό είναι το δικό μου παραμύθι ΝΑΪΑΔΑ.. :)
καλό ξημέρωμα :)
http://mnimes-skies.blogspot.com/2009/10/blog-post_21.html
Η μόνη μου ανάρτηση που μοιάζει με παραμύθι:παραμύθι που μετράει ήδη μήνες,μα είναι σα να το έγραψα μόλις τώρα..Είναι σαν όλα εκείνα τα παραμύθια που ακούγαμε όταν ήμασταν παιδιά,αλλά ωστόσο θυμίζει ακόμα τη δική μου πραγματικότητα..
ΥΓ:Υπέροχο τραγούδι :)
Ανεμοφιλάκια σου γλυκά!!
Είμαι τόσο απογοητευμένη το τελευταίο διάστημα από τους ανθρώπους που τα λόγια δεν φτάνουν να φτιάξουν κανένα παραμύθι....
Θέλω τόσα να πω μα με μουδιάζει ο φόβος πως τίποτε δεν θα φτάσει εκεί που πρέπει, όλα θα χαθούν όπως μια στάλα μες στην βροχή.
Θα προσπαθήσω όμως χωρίς να μπορέσω να σου υποσχεθώ πως οι σκέψεις θα καταφέρουν να γίνουν λέξεις....
Σε φιλώ γλυκά νεράιδα μας!
Oλοι μας μάσκες φοράμε μην νομίζεις...
Αλλωστε λιγη μελαγχολια παραπάνω δεν θα μας βλαψει ετσι δεν ειναι;
Εχουμε μαθει πια σε αυτην.
Καλημερα Ναϊάδα μου :)
Ο πόνος μετριέται και με άλλους τρόπους, όχι μόνο με τα δάκρυα. Κι η χαρά μετριέται και με άλλους τρόπους, όχι μόνο με τα γέλια.
Μια φορά κι ένα καιρό, πονούσα και γέλαγα. Μια φορά κι έναν καιρό χαιρόμουν και έκλαιγα.
Αυτόν τον καιρό, και κάθε καιρό την ανάσα μου προσπαθώ να ανασαίνω και να είναι δικιά μου, μόνο δικιά μου. Κάτι να έχω μόνο δικό μου. Μα με ξέρω και το ξέρω, αν χρειαστεί αυτή την ανάσα θα τη χαρίσω, και επιστροφή δε δέχομαι.
τα ονειρα δε μενουν ονειρα για παντα...και ο πονος ειναι υποκειμενικος...η κλιμακα αλλαζει για το καθενα.
Καμια φορα οταν τα ονειρα αργουν να εκπληρωθουν ειναι επειδη η ιδια η ζωη μας επιφυλασσει μια ονειρεμενη πραγματικοτητα.
Μια αγκαλια μεγαλη και ενα τεραστιο φιλι κοριτσακι μου!
το δικό μου παραμύθι είναι η αλήθεια της καθημερινότητας που μερικές φορές γίνεται πληκτική και άλλες καταπληκτική!
Ήταν μια φορά και ένα καιρό
Μια πριγκίπισσα
Που όταν έφτασε να την σώσει ο ιππότης από τον δράκο στην φυλακή της
Αυτή τον είχε ήδη μαγειρέψει τον δράκο
του είχε στρώσει τραπέζι
είχε ανάψει κεριά
και του έβαλε ένα ζεστό πιάτο (γλώσσα του δράκοντα , ο καλλίτερος μεζές )σοταρισμένο με μανιτάρια από την χώρα του αλλού για αλλού
Ντεμν!
Θα γινόταν καλή σύζυγος...
αλήθεια. συναισθημάτων. ενός βλέμματος. μίας αγκαλιάς. που σε κάνει να βυθιστείς. στο σ' αγαπώ.
Tι ομορφο παραμυθι.... Μακαρι να ειχε λιγο ακομα..
xxx
...με δανεικο παραμυθι...μηνες τωρα...
χωρις να εχει και μεγαλη σημασια...γιατι μερικες φορες ειναι καλυτερα να μην εχουμε μνημες...να μην απανταμε σε αδειες ερωτησεις...
γιατι μερικες φορες ο πονος δε μετριεται καν... απλα ειναι δυνατος...
Μια φορά και ένα λεπτό ήταν μια νεραϊδούλα που είχε σουφρώσει τα χειλάκια της γιατί ήταν λυπημένη και ας ήταν χρονιάρες μέρες...ζωγράφισε λοιπόν ένα αστείο χαμόγελο πάνω σε μια μάσκα τη φόρεσε και βγήκε από τη σκιά που κρυβόταν έξω στο φως να συναντήσει τους ανθρώπους. Πίσω από τη μάσκα της άρχισε να σκέφτεται πως θα φάνταζε στους ανθρώπους το χαμόγελό της. Της φάνηκε αστεία η όλη η σκηνή και άρχισε να γελά. Οι άνθρωποι άκουσαν το γέλιο της και γύρισαν το κεφάλι για να τη δουν και είδαν τη χαμογελαστή μάσκα. Το γέλιο της νεραϊδούλας, ήταν σαν χαρούμενη μουσική στα αυτιά τους και γέλασαν και αυτοί. Η νεραϊδούλα χάρηκε που έβλεπε γελαστά πρόσωπα και πέταξε τη μάσκα μακρυά. Δεν τη χρειαζόταν πια...! Και έζησε αυτή καλά και εμείς, όχι και άσχημα.
Τι έχεις κοριτσάκι μου και μελαγχολείς και έγραψες παραμύθι σαν τις φατσούλες που ζωγραφίζει ο ήλιος μου;
N'αχες φτερά ψυχή μου να πέταγες κοντά της,με χείλη κερωμένα με δάκρια η ματιά της ....
Ν΄αχες φτερά ψυχή μου τήν λύπη της να σβήσεις...
Νά πέταγες κοντά της να της γλυκομιλήσεις...
Φιλιά και μιά μεγάλη αγγαλιά!
Τι όμορφο καλή μου...
ταξιδεψα ειλικρινα...
tha mporousa na grapso diafora....ma tha sou steilo ta teleftaio apo ta paramithia mou...kses apo afta pou milane gia thees kai neraides....
http://accousma.blogspot.com/2010/01/blog-post_04.html
kai o titlos aftou
"Η αγρια θάλασσα και η θεα Αφροδιτη"
mono pou mou vgeike ligo megalo...
alla eixa anagki na litrotho,
kai stin litrosi den exei orio..
na eisai kala,
myrtinaki μου το παραμυθι αυτο ειναι πανεμορφο...πως να μην αναπνεει ακομα μεσα σου...
ολοι μας εχουμε αυτα τα γυαλινα κουτακια μεσα μας...
ενα βραδυ...καποτε μας επισκεφτηκαν ολους οι νεραιδες και τα ξωτικα και αφησαν στα ονειρα μας αυτη την ελπιδα...
σε ευχαριστω που μου το εμπιστευτηκες...
πολλα νεραιδενια φιλακια απο μενα και μια μεγαλη αγκαλια!!!
ευρυνοοε και τι ομορφο παραμυθι επελεξες!!!!!!
πραγματικα θα ηταν ενα θαυμα που θα γινοταν το ωραιοτερο παραμυθι!
μακαρι...!!!
νεραιδενια σου φιλια καλε μου!!!
Ανεμη μου γλυκια...
ενα παραμυθι η ζωη μας...
πανεμορφο και τοσο λυπημενο πολλες φορες...
πες την κοπελα πως η αγαπη περικλεει μεσα της τα παντα...τα παντα και πως οι πληγες οσο κι αν πονανε καποτε αναβλυζουν μια υπεροχη μυρωδια...ειναι τοτε που λιγο τις αγαπησαμε κι αυτες επειδη εγιναν απο αλλοτινα αγαπημενα χερια...η' ακομα ισως κι απο ενα ζευγαρι ματια...
νεραιδενια σου φιλακια γλυκια μου!!!
μου αρεσε τοσο το παραμυθι σου!
Υ.Γ το τραγουδι αγαπημενο...
Σταλαγματια μου οι σκεψεις συνηθως γινονται λεξεις...και επειτα οι λεξεις πραξεις...
οι ανθρωποι...
τι περιεργο ειδος αληθεια...
μας πληγωνουν...μας αγαπανε...μας απογοητευουν κι ομως καταβαθος ειναι τοσο ξεχωριστα πλασματα...μονο που δεν το ξερουν ακομα...
να μη φοβασαι...
εσυ να πεις οτι εχεις να πεις και αν αυτο πρεπει να ακουστει θα ακουστει...να εισαι σιγουρη...
νεραιδενια σου φιλια γλυκια μου!!!
Μαρακι μου οχι εγω...
εγω δεν εμαθα σε μασκες και γι αυτο τις φοβαμαι...
λιγη ακομα μελαγχολια...
ποση πια...;
νεραιδενια σου φιλακια Μαρακι μου!!!
lenaki μου...
μια φορα κι εναν καιρο μπερδευτηκαν τοσο τα συναισθηματα που ο πονος εφαιρνε γελιο και η χαρα δακρυα...
ποσο αγαπω την αποφαση σου να ανασαινεις μονο για σενα...
μα πιο πολυ αγαπω που αυτη την ανασα θα την χαριζες ετσι διχως σκεψη...
γιατι αυτη εισαι...
αυτη ειναι η καρδια σου...
σε φιλω με την αγαπη μου κοριτσακι μου γλυκο!!!
#lockheart# καλη μου...
μια ονειρεμενη πραγματικοτητα...
σαν ονειρο μου μοιαζει...
κι ομως αν εχεις δικιο θα σου φυλαξω ενα απο τα καλυτερα μου παραμυθια να σου χαρισω...
νεραιδενια σου φιλια ματια μου και μεγαλη αγκαλια απο μενα!!!
tovenaki μου αυτο δεν ειναι το κυριως παραμυθι...;
μια ζωη παραμυθενια...η' ενα παραμυθι ολη μας η ζωη...με διαφορες σελιδες μεσα...
νεραιδενια σου φιλια καλε μου!!!
Ναδα...
βρε ναδα που εχεις χαθει εσυ...;
οκ ειστε φρικια και δεν μας γουσταρετε αλλα να χαθειτε εντελως πια...;
ουφ τα ειπα και ξεθυμανα...
στο θεμα μας τωρα...
ο δρακος ειχε δηλητηριο στη γλωσσα(που κατα τ'αλλα ειναι ο καλυτερος μεζες)...
ετσι οταν η πριγκιπισα μαγειρευε δοκιμασε λιγο να δει αν της πετυχε...
το δηλητηριο ομως ειχε αργει δραση...
ετσι ο πριγκιπας βλεπωντας ολα αυτα που ειχε ετοιμασει η πριγκιπισα γονατισε και της εκανε προταση γαμου...
λιγο πριν πει το ναι γιατι πολυ τον αγαπουσε την επιασε το δηλητηριο και παπαλα...
σωριαστηκε χαμω νεκρη...
θα γινοταν καλη συζυγος...
απλα δεν προλαβε...
ντεμν!!!
νεραιδενια σου φιλακια απο την χωρα του αλλου ντ'αλλου...
ψιτ!εχουμε ωραια μανιταρια εκει...
basniaki μου και δεν χρειαζεται τιποτε αλλο...
μολις εφτιαξες το καλυτερο κι ακριβοτερο παραμυθι...
σε φιλω με την αγαπη μου ζουζουνε!!!
γατουλη σε ευχαριστω πολυ...
απο παραμυθια οσα θελει η ψυχη σου...
γεματο το σπιτικο μου...
νεραιδενιο σου καλωσορισμα και νεραιδενια φιλια!!!
pretending συμφωνω απολυτα...
μερικες φορες ειναι καλυτερα να μην...
απλα ακομα δεν ξερω τον τροπο...
οσο για τον πονο...
ξεπερναει καποτε καθε μετρο...
νεραιδενια σου φιλια!!!
ιωαννα μου...
θα μεινω σε κατι που εγραψες...
"της φανηκε αστεια η ολη σκηνη και αρχισε να γελα..."
πικραμενα...
γιατι επρεπε πια να γελαει καπως ετσι...πισω απο μασκες που καθολου δεν θελει...
και ας ευχεται οσο τιποτα να πετουσε αυτη την μασκα μακρια εχει κολησει στο προσωπο της...
το τσακαλακι ειχε σκοπο και στοχο με τις λυπημενες φατσουλες...
το χειριστηκε αψογα πρεπει να πω...!
εμ πως θα ηταν τσακαλακι αλλιως...;
νεραιδενια σου φιλακια κοριτσακι μου!
kai afto tha perasei...
elis.pandora μου απλα το λατρεψα αυτο που μου ακουμπησες εδω...
σε ευχαριστω!
σε φιλω με την αγαπη μου και ανταποδιδω την ομορφη αγκαλια σου!!!
free spirit καλωσορισες στα παραμυθια μου καλη μου...!
σε ευχαριστω πολυ!!!
νεραιδενια σου φιλια!!!
Αργυρη μου φυσικα και δεν εχει οριο η λυτρωση...
χαιρομαι που τα παραμυθια σου δινουμ την δυνατοτητα να λυτρωνεσαι μεσα απο αυτα...
εχω διαβασει πολλα απο τα παραμυθια σου και ξερω την αδυναμια σου στις νεραιδες και στις ανωτερες θεοτητες...
χαιρομαι που υπαρχουν ανθρωποι σαν εσενα και το ξερω πως υπαρχουν...
δυστηχως το link που μου εδωσες δεν μου βγαζει κατι για να δω...
νεραιδενια σου φιλια καλε μου!!!
Παραμυθάκι θέλει το νεραϊδόνι μας...;
Let me think...
Κάτι σύντομο...για να σου κάνω το χατίρι γιατί η φαντασία μου δεν υπάρχει... Δεν σκαμπάζω μία...
Μιά φορά και ένα καιρό ήταν ένα μικρό ξωτικό, που έψαχνε το σπίτι του Αη Βασίλη για να βρει δουλειά... Προχωρούσε μέσα στο κρύο, χωρίς πολλά ρούχα... Ξαφνικά μέσα στη θύελλα, βλέπει δύο φώτα... Τίποτα παρα μόνο τα δύο φωτάκια, σαν πλησίασε καλύτερα... Νομίζοντας πως έφτασε, έτρεξε στο φως. Σκοντάφτει και πέφτει όμως...
Βλέπει τότε ένα χέρι μπροστά του, ζαλισμένο καθώς ήταν. Ήταν ένα ακόμα ξωτικό, με δυο άλλα δίπλα του. Μόνο που τα μάτια αυτού έλαμπαν. Δεν έμοιαζε με όσα ξωτικά ήξερε. Και των άλλων δύο ξωτικών τα μάτια έλαμπαν, μόνο που εκείνο είχε γυρίσει να κοιτάξει γιατί είχε αισθανθεί το μοναχικό ξωτικούλι πίσω του. Το αγκάλιασε και το έβαλε στη παρέα...
Απο τότε τα τέσσερα τους ξεκίνησαν το ταξίδι τους μαζί, παρεάκι...
Είχανε τόσα πολλά να πούνε μεταξύ τους, τόσες ιστορίες να διηγηθεί ο καθένας του ξεχωριστά που δε τους ένοιαζε ο προορισμός πλέον...
Συνεχίζεται...
Ελπίζω να σε ικανοποίησα νεραϊδούλα μου! Φιλάκια πολλά!
Μια ολοκληρη ζωη ζουσα με την ελπιδα ενα εστω ενα απο τα τοσα οσα παραμυθια επλασα μες το μυαλο μου να βγει αληθινο...Καποιες φορες πιστεψα πωςισως ενα απ ολα αυτα θα ειχε το τελος που ονειρευτηκα..εφτανα μεχρι λιγο πριν να πεσουν οι τιτλοι του τελους...μεχρι εκει..Τα παραμυθια μου δεν ειχαν ποτε ως τωρα το τελος που περιμενα...Ισως περιμενα πολλα ισως ετσι επρεπε να γινει..
Τι να πω νεραιδούλα μου γλυκια;
Πως ακομα πιστευω στα παραμυθια; Μπορει ναι...ακομα να ελπιζω..
Το παραμυθι της καρδιας....ισως να μην γραφτηκε για μας...τελικα. Ισως ο πριγκηπας να εχασε τον δρομο...ισως εμεις τον ψαχνουμε σε λαθος διαδρομη...ισως να μην υπαρχουν πια πριγκηπες...
Δεν πειραζει καρδια μου...να ναι καλα οπου και να ναι...στο δικο τους βασιλειο..στο δικο τους παραμυθι..Ισως μια μερα η θυμηση τους γυρισει πισω σε καποιες νεράιδες που τους χαρισαν τη ψυχη τους για να χτισουν επανω τους τα δικα τους παραμυθια...
Σε φιλω μικρη μου φιλη αγαπημενη
το πιο δικό μου παραμύθι, λοιπόν,
για σένα
νεράϊδα του Θερμαϊκού...
"...στα σκοτεινά, αγάπη μου, ανταμώνουμε...στα σκοτεινά"
κι ίσως αυτή να είναι η πιο δικιά μου αλήθεια...
στα σκοτεινά ανταμώνουμε με τις λατρείες μας...
Μια αγκαλιά
εγώ
Ε , εντάξει… ο άλλος έφαγε ολόκληρο πιάτο
Για ένα μεζεδάκι ;
Το υπόλοιπο να το λάβω σαν παράπονο;
Καλή χρονιά μικρή νεράιδα ...
Ανεμουλη μου γλυκε...
βρε ακομα περιμενω...
βρε δεν σας εχω πει να μην μου ταζετε γιατι μετα περιμενω και περιμενω και...
τελος παντων σε συγχωρω επειδη εισαι καλη ψυχη...
ναι ναι ναι!!!
νεραιδονι δηλωνει ικανοποιημενο με το παραμυθακι και ειμαι σιγουρη πως η συνεχεια θα ειναι ακομα καλυτερη...
και φυσικα την αναμενω...
νεραιδενια σου φιλακια γλυκο μου ζουζουνι!!!
φεγγαρολουστη αγαπημενη μου...
αν σε καποιον αξιζε να βγουν αληθινα τα παραμυθια του αυτη εισαι εσυ...
εσυ που τα ξεκινησες τοσο ομορφα και η ζωη επελεξε να σου γραψει λαθος τελος σε ολα...
ισως να μην υπαρχουν πριγκιπες ναι...
ισως πραγματι να εχασαν τον δρομο...
ισως να πηραν ολα οσα ηθελαν απο τις νεραιδες και επειτα να γυρισαν στο δικο τους βασιλειο...
δεν ξερω αγαπημενη μου πια κανενα τελος...
ξερω ομως πως ακομα πιστευω σε εκεινη την αλλαγη...σε εκεινο το τελος του ζησανε αυτοι καλα κι εμεις καλυτερα...
κι οσο επιμενω να ελπιζω...τοσο απελπιζομαι καθε φορα...
σ'αγαπω παρα πολυ και αληθεια μου ελειψες τοσο!!!
Λιτσα μου...
εσυ...
μου εμπιστευτηκες το δικο σου παραμυθι...
το αγαπω...
σου μοιαζει τοσο...
φιλι αγαπησιαρικο και νεραιδενιο!!!
Ναδα μου εκει ειναι το θεμα...
ο αλλος δεν προλαβε να φαει...
ενθουσιαστηκε με το θεαμα και πριν προλαβει να δοκιμασει...
το υπολοιπο ναι να το λαβεις ως παραπονο...
αλλα γλυκο και νεραιδενιο παραπονο ξερεις...
καλη χρονια καλε μου!!!
φιλι!!!
Παραμυθι ειναι η ιδια μου η ζωη...Ευχαριστο, δυσαρεστο...Δεν εχει σημασια...Θα μπορουσα να μιλαω ωρες...Αλλα δεν πιστευω οτι εχει καμια αξια...!
Νεράϊδα μου ξεχωριστή απο το παραμύθι της ζωής μου έμαθα πως η Ζωή κρατάει ένα ζυγό σαν της δικαιοσύνης, και μπορεί να αργεί αλλά πάντα τακτοποιεί τους λογαριασμούς...άν έχει πάρει πολλά θα σου δώσει και πολλά !!Μόνοι χαμένοι εκείνοι που δεν ξέρουν τι ζητούν και που τα θέλουν όλα δικά τους.Εσύ δεν είσαι απ'αυτούς γι αυτό δεν ανησυχώ καθόλου !! Σαν ξωτικό και σαν άνθρωπος σου εύχομαι μια χρονιά πλούσια σε εμπειρίες και σε παρουσίες !
Το μέλλον σου ανήκει για να το κάνεις παραμύθι !(υπάρχει παραμύθι χωρίς κακούς;;;;και δυσκολίες;;;)
Η σκέψη μου θα σε τριγυρνά
μπα, δεν πιστευω σε παραμυθια...
πολυ ωραιο ομως το δικο σου, και με σπεσιαλ μουσικη υποκρουση...
υγ βεβαια, τα καλυτερα παραμυθια βγαινουν απο τη ζωή
καλησπέρα
φιλιά
αντε βρε που δεν προλαβε να φαει...
ολοκληρη πιατελα εφαγε ...
αφου αλλιως δεν σκεφτεται...
Α!
μην επιμενεις...
τωρα πια τον θαψαμε...
*-*
:*
Πονάω ακόμη..
εφηβε καλε μου ολονων μας η ζωη ενα παραμυθι ειναι...
που παντα εχει αξια...
αυτο να το θυμασαι...
νεραιδενια σου φιλακια!!!
ξωτικο μου το παραμυθι σου μου αρεσε πολυ και μου ζωντανεψε τις ελπιδες...
μακαρι να ειναι ετσι...αληθεια μακαρι...
για ολους μας...
σε ευχαριστω!
πολλα νεραιδενια φιλακια σου στελνω!!!
Ναταλακι δεν πιστευεις στα παραμυθια...;
μμμ...
νο κομεντ λοιπον...
σε ευχαριστω τοτε που παρολου που δεν τα πιστευεις περνας απο εδω...
πολλα νεραιδενια φιλακια καλη μου!!!
ναδα...
ας μην επιμεινω λοιπον...
κι ας αναπαυτει εν ειρηνη ο πειναλας...
αν σκεφτοταν και λιγο δεν θα τρωγε...
φιλι σου!!!
Υ.Γ μην χαθεις παλι...
Ηφαιστιωνακο μου...
απο τα πιο αληθινα παραμυθια ειπες...
μακαρι να ειχα την δυναμη να εκανα κατι γι αυτο...
σε φιλω με την αγαπη μου!!!
apatontas me mia mikri kathisterisi...
to link gia to blog mou einai:
http://accousma.blogspot.com/
stis 4 Jan 2010 exei ena post me titlo
Η αγρια θάλασσα και η θεα Αφροδιτη
elpizo afti tin fora na doulepsei :-)
Αυτήν την μάσκα νιώθω ότι την φοράω κάθε μέρα..Όλη μέρα..Μόνο το φως της αλήθειας του είναι που βλέπει το πραγματικό μου πρόσωπο.Πόσο θέλω να περπατήσω..Και να μπερδευτώ στις εποχές...Και να χαθώ μέσα σε φάσματα..Φαντάσματα...
Χαμογέλα.
"...μα ούτε σ'ένα παραμύθι δε χωράω..."
Σιγοτραγουδώ αυτόν τον στίχο εδώ και ώρες...
Θα το βρω τον παραμύθι μου (ελπίζω)και θα στο γράψω ναιάδα μου...!
Να προσέχεις!
Σου στέλνω φιλί και αγκαλιά!
Μια φορά κι έναν καιρό...
'.....................'
κι ύστερα ζήσανε αυτοί καλά
και εμείς καλύτερα:)
Στο ενδιάμεσο ας βάλουμε χαρές,
λύπες, λίγους δράκους, έρωτες, φιλία,
συγκινήσεις, αγωνίες, ταξίδια σε εξωτικά μέρη κι ό,τι άλλο μοιάζει με τη ζωή.
Καλό απόγευμα Νεράιδα
παραμύθι του μια φορά κι έναν καιρό, μέσα από παραμυθένια αφήγηση μιας ζωής σαν παραμύθι...
φιλιά βρόχινα...
Στο δέντρο της βροντής, κρεμάστηκε ένα Χερουβίμ... Θέλοντας ανθός του να γίνει. Ένα χρόνο μετά, μια μέρα, μια στιγμή μικρή, ύπουλη, τύψης.... τα φτερά του σκορπισμένα ήταν κι άθλια, στα πέρατα... και το σώμα του σαν απίδι βαρύ, σκασμένο στο χώμα, γλέντοκόπι ήτανε γερό, στα σκουλήκια... Ένας γέροσκώληκας, κοίταξε το δέντρο και έβαλε με το νου του, πως αφού κάνει τόσο καλούς καρπούς, εκεί να ζήσει θέλει, τα γεραματά του. Στην κόχη ματιού αδειανού, σε κρανίο χωρίς νου, σάλα χορού να φτιάξει... Και ξεκίνησε, στο ροζιασμένο κορμό να ανεβαίνει. Τότε είδε μια κάμπια: "Τι σκουλίκη είσαι εσύ;" Την ρώτησε.. "Είμαι κάμπια των ψυχών" .. "Και τι κάνει μια κάμπια των ψυχών;" ... "Τρέφεται με ψυχές. Δαίμονας τ΄ονομά μου, μα σα φτερά βγάλω, και πετάξω, δεν έχω όνομα.. Δεν υπάρχει στο γένος των ανθρώπων όνομα για τόση ελευθερία" .. " Τότε, μοιάζεις με το θάνατο" .... κι η κάμπια, χωρίς χαμόγελο, κοίταξε το σκουλίκη με τρόπο που το έκανε να κουλουριαστεί... " Ξέρεις τι είναι ο Θάνατος , παρότι μιλάς ακόμα" .... " Ξέρω" ... " Θέλω να ζευγαρώσουμε σαν βγάλω φτερά"... Το σκουλήκι, την κοίταξε αμίλητο. Και συνέχισε τον δρόμο του ψιθυρίζοντας.. "Πάντα η ίδια η ιστορία... τα ίδια μου έλεγε κάποτε κι η μάνα σου, κι η γιαγιά σου... Μα μόλις βγάλεις φτερά, τίποτα άλλο δεν έχει σημασία, από το να πετάξεις..." ...
Το δέντρο άκουσε το διάλογο, τα φυλωματά του, αναριγήσανε, κι είπε στον γεροσκώληκα. " Είσαι κλαδί απ΄ τα κλαδιά μου, και σώμα στο σώμα μου.. Εσύ με το σάλιο σου κι εγώ με τον κεραυνό μου, ταιριάζομαι, τα ψέματα κατατρώγοντας. Εσύ αργά, ήσυχα... κι εγώ... κατακαίγοντας τα πάντα..." ... " Κάνεις όμορφους καρπούς!" Είπε θαυμάζοντας το σκουλήκι.. " Οι χυμοί μου είναι γεμάτοι ορμή κι αλήθεια" , απάντησε το δέντρο. " Κανείς δεν αντέχει την αλήθεια.. μα συ... εσύ την χωνεύεις, την κάνεις ξανά χώμα.... Κι αυτό είναι το πιο όμορφο στον κόσμο. Μια χωμάτινη ψυχή.... Που μπορεί την βροχή να νιώσει, τον ήλιο. και πάνω της να φυτρώσουν λουλούδια και σύννεφα..."
Καλό βράδυ φίλη μου... :)
ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΗ ΣΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ, ΙΣΩΣ ΕΠΕΙΔΗ ΕΧΩ ΑΚΟΥΣΕΙ ΠΟΛΛΑ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΧΩ ΠΕΙ ΚΑΝΕΝΑ. ΤΟ ΠΙΟ ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΕΝΟ..ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΝΑ ΝΙΩΣΕΙΣ, ΛΥΠΗ Ή ΧΑΡΑ, ΝΑ ΚΛΑΨΕΙΣ 'Η ΝΑ ΓΕΛΑΣΕΙΣ...ΤΟΤΕ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΔΥΣΚΟΛΗ ΣΤΙΓΜΗ ΓΙΑΤΙ ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ. ΕΒΑΛΑ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΑΤΟΜΑ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΜΑΧΗ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΕΧΑΣΑ ΕΜΕΝΑ.....
ΣΟΥ ΣΤΕΛΝΩ ΤΑ ΦΙΛΙΑ ΜΟΥ..
"Τα παραμύθια δεν ειν' αλήθεια, αλλά τουλάχιστον δεν είναι ψέμματα.."
Εγώ αυτό το στιχάκι, σου αφήνω. Το λατρεύω.
Κι αν έχει σημασία, δεν μ' ενδιαφέρει πάντα, αν το παραμύθι θα 'χει αίσιο τέλος. Αντέχω και τα άλλα ενδεχόμενα. Αλλά πειράζει που ελπίζω στο "ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.." ; Αυτό εύχομαι και για σένα!
ποτέ δεν φτάνει ο αέρας που αναπνέουμε.
καλησπέρα...
Κάποτε σε ένα μακρινό πλανήτη που δεν τον ήξερε κανείς και για κανέναν δεν υπήρχε, ζούσε μια σταγόνα..Ηταν μικρή και μόνη της, ολομόναχη πάνω στον έρημο πλανήτη. Δεν είχε κανέναν να μοιραστεί τις σκέψεις της, τα όνειρά της, τα θέλω της..οι μέρες της ήταν άδειες κι οι νύχτες παγωμένες τόσο πολύ, που φώλιαζε τρέμοντας κάτω από το έδαφος, περιμένοντας τις πρώτες αχτίδες του ήλιου να την ζεστάνουν.. Έτσι κι εκείνο το ζεστό ηλιόλουστο πρωινό ο λαμπρός ήλιος έκανε την εμφάνισή του. Η μικρή σταγόνα ξύπνησε από το φως του και κοίταξε γύρω της, είχε κρυφτεί κάτω από μια φυλλωσιά..κοίταξε γύρω της και αντίκρυσε την απόλυτη ερημιά του τοπίου..
"Πως βρέθηκα εδώ" αναρωτήθηκε, "μόνη σε έναν άδειο κόσμο"
"...Δεν είσαι μόνη!", της απάντησε ο ήλιος, "...είμαι εγώ εδώ, μαζί σου..έλα στην αγκαλιά μου να ζεσταθείς.."
"μα, θα λιώσω, θα γίνω ατμός, δεν θα υπάρχω μετά.." του απάντησε εκείνη με τρόμο και κρύφτηκε ακόμη πιο πολύ κάτω από την φυλλωσιά..
"Προτιμάς να είσαι ζωντανή κι όλομοναχη ή να πεθάνεις ευτυχισμένη σε μια ζεστή αγκαλιά;" την ρώτησε τότε εκείνος με νόημα.
Η μικρή σταγόνα ξαφνιάστηκε, απόρησε. Σκέφτηκε αυτό που της είπε ο ήλιος, το ξανασκέφτηκε..αλλά όχι για πολύ.
"ναι, θα πάω" είπε και βγήκε γυμνή στο φώς του, αφημένη στα χάδια των αχτίδων του, μέχρι που έγινε ατμός..και ναι!.. επιτέλους, ήταν ευτυχισμένη!
Δημοσίευση σχολίου