Αγαπημενη μου μανουλα...
ειναι κοντα 3 χρονια που ο καρκινος μπηκε στη ζωη μας...
αυτη η καθημερινη παλη...ο αγωνας...η ζωη κι ο θανατος μαζι...
ειναι περιπου 6 μηνες που πιο πολυ ζουσαμε στα νοσοκομεια παρα στο σπιτι...
και ειναι κοντα 1,5 μηνας που μαθαμε για τις μεταστασεις...
1,5 μηνας με κρυφα δακρυα...με εναν πανικο για το πως...για το τι...
με θυμο...και με μια κρυφη ελπιδα πως ολα ισως και να αλλαξουν...
ηταν ακριβως Δευτερα...
"θελω να παμε σπιτι..."ειπες...
κι αφου μετακομισαμε ενα νοσοκομειο σπιτι την τριτη ημασταν εκει...
και χαμογελουσες...και βλεπαμε μαζι τηλεοραση...και σχολιαζαμε την εκπομπη με την Χαρουλα...
και λες "θα ερθει θεσσαλονικη..." και ειπα "θα παμε..." και ισως ηλπιζα πως θα μπορουσαμε...
κι υστερα αρχισες να πεφτεις...μερα με την μερα...ωρα με την ωρα...
ο πονος δεν σε αφηνε οσο κι αν τον πολεμουσαμε...
και σου λεγα "κανε ενα ακομα κουραγιο..."
και μου ψιθυρισες "θελω να πεθανω..."
κι εγω που στη ζωη μου αυτο φοβομουν κι απευχομουν παντα ειπα στον εαυτο μου...παψε να εισαι εγωιστρια...μαζεψα οση δυναμη ειχα και σου ειπα...
"μανουλα μου αν θες να φυγεις μην κουραζεσαι αλλο για εμας...μην μενεις για εμας...εμεις θα ειμαστε καλα στο υποσχομαι..."
και μετα απο πολλες μερες ειδα το προσωπο σου να χαμογελα...να ηρεμει..."αχ αληθεια μου λες αγαπη μου...;θα ειστε καλα...;"
"ναι μανουλα μου...θα εχουμε η μια την αλλη...αν θες να φυγεις πηγαινε...ησυχασε..."
"τωρα μπορω να ηρεμησω ειπες..."
"με μια συμφωνια ομως..."
"τι παιδι μου...;"
"θα ερχεσαι οσο πιο συχνα μπορεις...στα ονειρα...στο οπως...οπου...να μου μιλας και να σε βλεπω..."
"στο υποσχομαι..."ειπες...
δυο νυχτες δεν μπορεσες να κοιμηθεις...ο πονος ηταν τοσος που δεν σ'αφησε λεπτο...
κι εγω δεν αφησα δευτερολεπτο που να μην σου πω ποσο σ'αγαπαω...
2 μερες κοιτουσες συνεχεια το ρολοι σου...
τι κοιτας ρε μαμα...;τι περιμενεις...;σε ρωτουσαμε...
"εχω ραντεβου..."απαντουσες...
με ποιον βρε μανουλα...;
με τον χαρο...
..............................
2 νυχτες αγρυπνες φωναζες τον αδερφο σου...
"αντε...αντε ελα..."του λεγες...
κι ελεγα φτανει η ωρα...θα φυγεις μανουλα μου και τι θα γινω...;
κι ελεγα οχι...οχι θα δεις τελευταια στιγμη θα αλλαξουν ολα και θα γινεις καλα...
γιατι ετσι πρεπει...γιατι εισαι τοσο νεα...γιατι την αλλη βδομαδα εχεις γενεθλια και πρεπει να σου βαλω Βασιλη να ακουσεις και να γουσταρεις...και πρεπει να σβησεις 49 κερακια...
γιατι σου εχω γραψει ενα cd και ειπαμε θα κανουμε μια βολτα μεγαλη στην θαλασσα να το ακουσουμε...
γιατι σε λιγους μηνες ορκιζομαι και ειπες θα εισαι εκει...γιατι οταν παντρευτω ειπες θα εισαι εκει...γιατι σου ελεγα πως μονο σε σενα θα φορτωνω τα παιδια μου οταν κανω να τα προσεχεις...κι ελεγες ξεχνα το...
Κυριακη βραδυ ζητησες να σηκωθεις και να καθησεις...
ζητησες τσιγαρο...τοσο επιτακτικα...
το καπνισες κι υστερα ξαπλωσες και παλι...
Δευτερα πρωι κοιταξες το ρολοι..."περιμενω την ωρα..."
ποια ωρα ρε μαμακα...;
"την ωρα του χριστου και της παναγιας..."
Δευτερα πρωι κοιταξες το ρολοι...10 παρα εικοσι...
μου απομενουν δεκα λεπτα ειπες...
10 παρα δεκα σταματησες να μιλας...αρχισες να κοιμασαι βαθια...τους φωναξα ολους...
η μαμα μου θα φυγει ειπα...
ολη μερα κι ολη νυχτα παλευες...η καρδια σου ηταν πολυ δυνατη μας ειχαν πει...
Δευτερα βραδυ λυγισα...
"σηκω μανουλα και θα σου δινω οσα αναψυκτικα θες...σηκω μονο ανοιξε τα ματακια σου...μιλα μου ξανα...σε παρακαλω μη φυγεις..."κι οσα δακρυα εκρυψα τοσο καιρο ξεχυθηκαν διχως σταματημο...
κι ανοιξες τα ματακια σου...με κοιταξες...απλωσες το χερακι σου μου χαιδεψες το προσωπο και μη στεναχωριεσαι ειπες...
υστερα παλι κοιμηθηκες...
το πρωι της Τριτης φυγαν ολοι...
ενας ενας στις δουλειες τους...φυγετε ειπα...θα αντεξει κι αλλο η μαμα μου...παλι λαθος συναγερμο μας βαρεσε...ολο κατι τετοια μας κανει τελευταια...
και μειναμε οι τρεις μας...εσυ εγω και η μικρη...και καπου στο βαθος μια φιλη που δεν εφευγε με τιποτα...
μπηκα στο δωματιο...
απλωσες το χερι σαν να θελες κατι να πεις...
εσκυψα το αυτι μου στο στομα να ακουσω...
ενα απαλο φιλι ακουμπησες στο μαγουλο μου...
υστερα ζηλεψε και η μικρη και εσκυψε κι αυτη...
πηρε το φιλι σου κι εκεινη...
η βαρια ανασα εγινε αναλαφρη...
Γεωργια...ελα...
ενα χερι εγω κι ενα η μικρη...
1...
2...
3 ανασες...
3 η ωρα το μεσημερι...
εφυγες...
τοσο πανικοβληθηκα που προσπαθησα να σε επαναφερω...
οσα κι αν ξεραμε...οσο κι αν προσπαθουσαν να μας προετοιμασουν...
οσο κι αν προσπαθουσαμε να προετοιμαστουμε...
δεν το ειχαμε πιστεψει τελικα...δεν θελαμε να το πιστεψουμε...
εσυ ειχες ηδη φυγει...
τριτη...9 του Μαρτη...στις 3 το μεσημερι...
στα χερια μου...και στις μικρης...στην αγκαλια μας...
ετσι θελησες να φυγεις...
ησυχα και περηφανα...
Μανουλα μου...
ακομα δεν μπορω να το πιστεψω...
νομιζω πως ανα πασα στιγμη θα σε δω...θα σε παρω τηλεφωνο και θα μιλαμε με τις ωρες...
νομιζω πως θα με παρεις να μου πεις μην ξεχασω να φερω κοκα κολα...
νομιζω πως γυρισα σπιτι να κανω ενα μπανιο στα γρηγορα και να ξαναρθω...
Μανουλα ειναι τοσα τα διαδικαστικα που σιχαινοσουν που εχω σιχαθει διπλα...
ηρθα αντιμετωπη με οσα φοβομουν και απεφευγα παντα...
νομιζω πως εχω παγωσει τον πονο μεχρι να τελειωσουν ολα αυτα τα κοσμικα χαζα που ποτε δεν γουσταρες...
κι υστερα ειναι κατι στιγμες που χιλιες βελονες τρυπανε την καρδια μου και δεν ξερω πως να σταματησω τον πονο...
ειναι που θελω να σε αγγιξω μια ακομα φορα και τα νυχια μου γεμιζουν χωμα...
ειναι που ολη μερα προσπαθω να μην σκεφτομαι μεχρι αποκαμωμενη να κοιμηθω οπως οπως και ξυπναω τρομαγμενη την νυχτα ζητωντας να σε δω...
Μανουλα μου...
δεν ξερω πως να το αντεξω ολο αυτο...
και ειναι μονο η αρχη...
δεν ξερω πως να ζησω χωρις εσενα...ο κομπος στο λαιμο με πνιγει...
η μονη λυτρωση που σκεφτομαι ειναι να ερθω κοντα σου...
αλλα κι αυτο δεν ξερω πως να το καταφερω...
Μανουλα μου οπου παω μυριζει λουλουδια...
ειχες πει οταν θα φυγω θελω να παιζει "η πιρογα"...απο την Χαρουλα...
και την βαλαμε μαμα...την ακουσες...η τελευταια ζεμπεκια...η δικη σου ζεμπεκια...
αυτη που παντα χορευες...την χορεψες ξανα στους ουρανους... περηφανα...τοσο ωραια...τοσο μοναδικα...οπως ησουν...
περηφανη...
ωραια...
μοναδικη...
αντρακι...
τσαμπουκας...
ευαισθητη...
λεβεντια...
παλληκαρι...
η Μανουλα μου...
η ανασα μου...
η ζωη μου...
η λατρεμενη μου...
Καλο ταξιδι στην χωρα των αγγελων μανουλα μου...!
Μην ξεχνας να ερχεσαι οπως υποσχεθηκες...!
"ΜΕ ΜΙΑ ΠΙΡΟΓΑ ΦΕΥΓΕΙΣ ΚΑΙ ΓΥΡΙΖΕΙΣ...
ΤΙΣ ΩΡΕΣ ΠΟΥ ΑΓΡΙΕΥΕΙ Η ΒΡΟΧΗ...
ΣΤΗ ΓΗ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ ΤΩΡΑ ΑΡΜΕΝΙΖΕΙΣ...
ΚΑΙ ΣΕ ΚΕΡΔΙΣΑΝ ΚΗΠΟΙ ΚΡΕΜΑΣΤΟΙ..."
αν κοιταξεις λιγο κατω θα το δεις καπου γραμενο...
Υ.Γ jacki αγαπημενη,καναρινενια μου ευχαριστω που ηρθατε να την χαιρετησετε...!
ειμαι σιγουρη πως το χαρηκε...μικρη μου πριγκιπισα σ'αγαπουσε πολυ...και την εκανες να γελα...ριχνε που και που κανα ποντιακο εκει ψηλα να ξεκαρδιζεται...
Υ.Γ2 basniaki μου ευχαριστω για τα πανεμορφα λουλουδια...τα λατρευε και σιγουρα τα βλεπει,σκυβει και τα μυριζει...
Υ.Γ3 Ευρυνοε καλε μου ειμαι σιγουρη πως συναντηθηκαν με τους δικους σου και τους μιλα για τον γερο- Πλατανο...ευχαριστω που την θυμηθηκες και φωτισες τον δρομο της...
Υ.Γ4 Φεγγαρολουστη μου αγαπημενη...ησουν εκει...οπως εισαι παντα και φτανει που το νιωθω...η μαμα μου χαιρεται που μ'αγαπας τοσο...σου χαμογελα και το βλεπω...
Υ.Γ5 Π...λατρεμενε...ησουν εκει...οπως παντα...δεν ξερω πως να το δειξω το ευχαριστω και την αγαπη μου...ναι εγω...κι ομως δεν ξερω...ομως ησουν εκει...
σ'αγαπουσε να το ξερεις...ανα πασα στιγμη ομως αν...θα σε σκοτωνε και λυπαμαι που στο λεω αλλα τωρα εχει περισσοτερη δυναμη...και τα βλεπει και ολα...
ξερω ποσο την αγαπουσες...
Υ.Γ6 μικρη μου...εγω κι εσυ μειναμε...θα με κρατας και θα σε κραταω για να χαμογελα συνεχεια...σ'εχω αναγκη...
Υ.Γ7 ολους σας,σας ευχαριστω μεσα απο την καρδια μου που ησασταν ο καθενας κοντα μου με τον τροπο που μπορουσε...για το αιμα που δωσατε...για τα μυνηματα,τα μεηλ και τα τηλεφωνα σας...συγνωμη αν δεν απαντω...μην μου κακιωσετε αλλα δεν...ειμαι εγω ακομα...δεν ξερω και αν θα ειμαι ξανα...ακομα σας αγαπω και ισως περισσοτερο απο πριν...και σιγουρα εχω αναγκη την αγαπη τωρα περισσοτερο απο ποτε...απλα δεν ξερω πως να το δειξω τωρα...γι αυτο μην μου κακιωσετε...
Υ.Γ8 περασα πολλες στιγμες αναμεσα στη ζωη και στον θανατο και τωρα πια με σιγουρια ενα μπορω να πω που το ελεγα παντα...μονο η αγαπη μετραει σε αυτο το περασμα μας απο εδω...μην χανετε χρονο με οποιαδηποτε μαλακια...ναι μαλακια...κλισε αλλα τελικα το μονο αληθινο...ΖΗΣΤΕ ΤΗΝ ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ ΣΑΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ...πιαστε το νοημα τουτης της φρασης...το αληθινο νοημα...
τελικα ποσα απο οσα καθημερινα μας απασχολουν εχει νοημα να μας απασχολουν...;
ευχομαι να μην χρειαστει να φτασει καποιος να περασει ολα αυτα για να το καταλαβει...
μονο η αγαπη μετραει...ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ...
"
(κι επειδη δεν λεει να μου κανει το χατηρι το gcast ξανα χαμηλωστε τον" ακροβατη" και ακουστε την "πιρογα" της μανουλας μου...)ετσι γουσταρε...!!!
ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΟΛΟΥΣ...
θα προσπαθησω να επανελθω σιγα σιγα...γενικα και ειδικα...
ορκο δεν παιρνω...στο επομενο λεπτο μπορει να λεω αλλα...
περασε το λεπτο...
θελω να ξυπνησω απο αυτον τον τρομερο εφιαλτη...
τι γινεται...;
που εισαι μαμα μου...;
Μανουλα μου...συνεχεια και παντου μυριζει λουλουδια...
καπου γυρω μου θα εισαι...!
ΡΙΞΕ ΜΙΑ ΖΕΜΠΕΚΙΑ ΤΩΡΑ ΟΛΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ...!!!!!!!!!!!!!
κι εγω γαμωτο μου χτυπαω οπως παντα παλαμακια...
ΣΕ ΛΑΤΡΕΥΩ...!
ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΦΥΓΕΙΣ...!
50 σχόλια:
evala tin piroga...
den se exo sinantisei pote...
gia tin Mama sou diavasa mono apo edo...
apo tis protes grammes...ta matakia mou kanan oti thelan....dakrizan xoris na me rotisoun....makari Neraida mou na itan ola ena paramithi....
ma kses emeis pistevoume sta paramithias...tis diskoles stigmes pane ekei...opote thes mporeis ekei na sinantisei tin mama sou....
ps. 49 kerakia....gamoto....gamoto...
καλό της ταξίδι ψυχούλα μου
καλή δύναμη Νεραϊδούλα
Η αγάπη της φυλαχτό σου ...
Μικρή μου
Θα θελα να σου πω τόσο πολλά... Μα μάλλον δεν μου βγαίνουν. Ένα μόνο: μια μανούλα που έχει τέτοια κόρη δεν μπορεί παρά να είναι περήφανη. Κι αυτή είναι η μεγαλύτερη δικαίωση για εκείνην. Να είσαι σίγουρη ότι θα έρχεται. Να είσαι σίγουρη ότι θα είναι κοντά σας. Μα και να θυμάσαι ότι θα είναι ήρεμη όταν θα βλέπει τις δυο κόρες της ευτυχισμένες. Αυτό να προσπαθήσεις σιγά σιγά. Για εκείνην. Μα πάνω απ΄όλα για σένα.
Μια μεγάλη αγκαλιά. Και την αγάπη μου
καλό της ταξίδι Νεραιδακι ....
με την βεβαιότητα οτι πάντα θα είναι κοντά σας...
Κουράγιο.
..............
ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΦΤΩΧΑ ΚΑΛΗ ΜΟΥ ΦΙΛΗ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΩΡΕΣ.ΚΑΛΟ ΤΗΣ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗ ΓΗ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ.Η ΕΥΧΗ ΤΗΣ ΘΑ ΣΕ ΣΥΝΤΡΟΦΕΥΕΙ ΠΑΝΤΟΤΕ.ΒΡΕΣ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΝΑ ΠΑΛΕΨΕΙΣ.ΑΥΤΟ ΘΑ ΗΘΕΛΕ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΗ.
Νεραϊδάκι...
Τι να σου πω; Έκλαψα για τη μανούλα σου.. στο λέω γιατί ίσως θα ήθελες να το ξέρεις.. Σήμερα ακούω την πιρόγα από το πρωί.. απλά έτυχε.. Ξέρεις, έκανες πολύ καλά που τα έγραψες όλα αυτά, θα δεις.. θα πονάει ακόμα για καιρό πολύ.. αλλά κάθε μέρα όλο και λιγότερο.. αυτό μπορώ να στο υποσχεθώ.. επειδή είπες ότι είναι αρχή.. είναι τώρα το πιο δύσκολο.. αυτές οι νύχτες πιο πολύ.. και τα πρωινά που συνειδητοποιείς την πραγματικότητα ξανά από την αρχή.. ξέρεις καλά τι σου λέω, όχι..; όμως αγαπιόσαστε τόσο και την αποχαιρέτησες και ήσουν μαζί της ως την τελευταία στιγμή.. και η γνώση αυτή, οι στιγμές που δεν έχασες, θα είναι βάλσαμο στην ψυχή σου από δω και πέρα.. ναι ήταν νέα πολύ.. και αυτό το κάνει ακόμα πιο σκληρό.. αν γίνεται περισσότερο.. Λένε ότι είναι όμορφα εκεί πάνω.. το πιστεύεις; Εγώ ναι, πολύ! Θα στήνουν κάτι χορούς οι ψυχές τους έτσι απελευθερωμένες.. νομίζω ότι η μόνη τους έγνοια θα είμαστε εμείς.. γι αυτό πρέπει να προσπαθούμε να είμαστε καλά... να προσέχεις τον εαυτό σου, θα βρεις σιγά σιγά τους ρυθμούς σου ξανά και τότε θα είναι ήσυχη κι εκείνη και γαληνεμένη.. και θα έρχεται, όπως σου το υποσχέθηκε.. δεν θα πονάει τόσο.. θα κάνετε στα όνειρά σου συντροφιά και όταν ξυπνάς δεν θα πονάς παρά θα χαμογελάς.. και δεν θα σου λείπει τόσο.. θα πάρει λίγο καιρό, μα θα συμβεί.. ουσιαστικά δεν θα φύγει ποτέ, θα είναι πάντα εκεί, στην σκέψη στην καρδιά μα πάνω από όλα σε ο,τι δημιούργησε, στην αδελφή σου και σε σένα.. και είναι γι αυτό που μόλις απαλύνει ο πόνος δεν θα σου λείπει..
Σε ευχαριστώ που τα μοιράστηκες με όλους μας τα λόγια αυτά..
Καρδιά μου, ήρεμο ξημέρωμα να έχεις.
Ναιάδα μου, λυπάμαι πάρα πολύ. Δεν ξέρω να μιλώ σε τέτοιες ώρες, να ξέρεις όμως ότι η μανούλα σου θα είναι πάντα ολοζώντανη μέσα στην καρδιά σου και στους ουρανούς και θα είναι ευτυχισμένη όταν βλέπει και εσένα δυνατή και ευτυχισμένη.
Πολλά φιλιά καλή μου
Με τι λόγια να χαρακτηρίσεις τέτοιες στιγμές, δεν μπορείς, χαράσσονται τόσο βαθιά μέσα μας, και θα είναι για πάντα εκεί..
Ξαναέζησα άλλη μια φορα του Νοεμβρίου, και ακόμη να το πιστέψω..
Στην καρδιά σας, στο μυαλό σας, μέσα σας θα ζει και θα είναι δίπλα σας..
δεν θέλω και δεν μπορώ να γράψω κάτι άλλο..
καλό ταξίδι..
Δεν ξέρω τι να πρωτογράψω...
Τα δάκρυα δεν μ' αφήνουν να σκεφτώ καθαρά...
Είναι ξημερώματα... και μόλις σε διάβασα... και ξέρεις τι έκανα?...
...το τηλέφωνο έπιασα στα χέρια... και τον αριθμό της σχημάτισα... απλά και μόνο για να την ακούσω...
Θέλω τόσα να σου πω...
Δηλώνω απλά συντετριμμένη και αδύναμη για οποιαδήποτε συμβουλή...
Το μόνο που μου βγαίνει είναι...
..η αγάπη μου.. και η αγάπη όλων εδώ μέσα... ας σου δώσουν λίγη δύναμη παραπάνω...
Η σκέψη μου(μας) δίπλα σου...
κρατάς τις υποσχέσεις σου. και αυτήν που της έδωσες να μην την ξεχνάς ποτέ σου. να νοιώθεις γλυκά που ξεκίνησε το ταξίδι της έχοντάς σας μαζί σας. και να χαμογελάς. έχει πολύ καλή παρέα εκεί που ταξιδεύουν οι ψυχές. να χαμογελάς. γιατί θέλει να σε βλέπει γλυκιά και χαμογελαστή και δυνατή και νοιώθει ήδη τόσο πλήρης και τόσο υπερήφανη. για σένα. για την αγάπη σου. για εσάς.
είμαστε εδώ. για ό, τι και όποτε και αν χρειαστείς το παραμικρό. να το ξέρεις αυτό. και να το θυμάσαι.
καλό ταξίδι να έχει.
ένα φιλί και μία αγκαλιά και ένα χαμόγελο. με άρωμα λεβάντα και χρώμα χρυσάνθεμων.
φιλιά σου.
Καλό της ταξίδι Άγγελε μου
Και συλληπτήρια
Πραγματικά λυπάμαι πολύ
Θα είναι κοντά σου
Το ξέρεις
Το νιώθεις ,σου χαμογελάει
Και μεις εδώ γύρω θα είμαστε
Την αγάπη μου ναϊάδα
...
Καλό ταξίδι...
Δεν έφυγε... Εδώ είναι ακόμα, δίπλα σου να σε προσέχει...
Θα είναι καλά. Μη κάνεις χαζές σκέψεις, σε παρακαλώ. Δεν έχεις να πας πουθενά...
Ήταν τόσο όμορφη.
Όταν εχει ωραία κηδεία ο νεκρός λένε πως κάποιον θα πάρει μαζί του...
Είμαι τόσο περήφανη για τη φίλη μου.
Πάντα θα είμαι.
Που ξέρεις να δίνεσαι και να αγαπάς.
Που τόσο σε αγαπάνε οι φίλες σου.. Μα δε θα μπορούσε να είναι αλλιώς.
Θύμωσα που άργησα..
Μα όπως της υποσχέθηκα ήρθα να την ξαναδώ.
Η μανούλα σου δεν πονάει άλλο.
Μακάρι να μπορούσα να πάρω τον πόνο σου με μια μου αγκαλιά.
Συγγνώμη που δεν ήμουν εκεί όσο ήθελα.. όσο το ένιωθα.
Συγγνώμη που είμαι τόσο λίγη καλή μου νεράιδα..
Αλήθεια όμως στην ορκωμοσία σου εγώ θα έρθω.. Δεν είμαι ευαίσθητη και λεβεντιά και τσαμπουκάς όσο η μανούλα σου αλλά σ' αγαπάω.. και τίποτα άλλο δεν έχει σημασία όταν το λέω... ε;
Και στο γάμο σου εγώ..
Μαζί θα διαλέξουμε νυφικό..
Εγώ θα σου στολίσω τα μαλλιά με ανθάκια..
Είσαι τόσο υπέροχη και τόσο εσύ.. όπως σε πρωτογνώρισα.. ένα βράδυ Αυγούστου..
Συγγνώμη.. φλυαρώ.. αλλά πάλι ήρθαν δάκρυα στα μάτια μου.. για τη μανούλα σου που αγαπάω πολύ.. και πως αλλιώς.. η μαμά σου είναι..
Για τις στιγμές που έκανα το καραγκιοζάκι για να γελάει.. και σκεφτόμουν.. άραγε ξέρει η Βούλα πόσο πονάω μαζί τους; Καταλαβαίνει ότι την νιώθω;
Θα χτυπήσω κι εγώ παλαμάκια.. γι αυτό το ζεϊμπέκικο που τόσο της πήγαινε.. Ελεύθερη πια.. και περήφανη.. για σένα και τη μικρή.
Μην ξεχνάς πόσο σ' αγαπάω.
Σε παρακαλώ μην ξεχάσεις.
μόλις το διάβασα και... δεν έχω λόγια. Και ούτε είναι ώρα για λόγια. Είναι η ώρα του πένθους, της θλίψης και του πόνου...συμπάσχω μαζί σου.
Καλό της ταξίδι!
Κπριτσακι μου αγαπημενο...
Ψυχουλα μου ηθελα πολυ να ημουν εκει διπλα σου να σου κραταω το χερι..ν αποχαιρετουσαμε μαζι τη μανουλα σου που δεν προλαβα να γνωρισω παρα μονο μεσα απο σενα... Η πιρογα...αγαπημενο μου τραγουδι..θα καναμε καλη παρεα...
Κοριτσακι μου ξερω αυτο τον πονο...
Η μανουλα ειναι και θα ειναι παντα κοντα σου..δεν θα ξεχαστει ποτε!
Ηρθε η ωρα της αναχωρησης και επρεπε να φυγει..μα η ψυχη της ελευθερη πια θα σε κοιτα απο ψηλα και το μονο που θα ευχεται ειναι να εισαι καλα κι ευτυχισμενη...Θα σταθεις σιγα σιγα στα ποδια σου και θα συνεχισεις να ζεις ν αγαπας να γραφεις...Αυτο θα ηθελε απο σενα καρδια μου.
Εμεις ειμαστε ολοι εδω και σ αγαπαμε. Μια μεγαλη φεγγαρενια αγκαλια απο μενα που ελπιζω συντομα να στη δωσω κι απο κοντα..
Καρδούλα μου, τι να σου πω....
Είμαι απίστευτα λυπημένη για το χαμό της αγαπημένης σου μανούλας.
Εγώ τον έχω ακόμη τον πατέρα μου, που είναι πολύ μεγάλος και τυρανιέται και λυπάμαι πολύ...
Εύχομαι απ' εκεί που θα είναι να παραμείνει ο φύλακας άγγελός σου και να σε καμαρώνει!
Σίγουρα θα θέλει να σας βλέπει και τις δυο να συνεχίσετε τη ζωή σας, σαν να την έχετε δίπλα σας.
Ότι και να πω, είναι λίγο και πολύ μικρό. Καλό κουράγιο, αγαπημένη μου Ναϊάδα.
Καλό ταξίδι στη μανούλα και μια προσευχή και από μένα για την ψυχούλα της. Η ομορφιά της να σας συντροφεύει και η μελωδία αυτή να της γαληνεύει την ψυχή εκεί που είναι. Είσαι δυνατή γιατί της έμοιασες.
Τα κοχυλένια φιλιά μου και μια πελώρια αγκαλιά για σένα :)
Kalo ths taksidi..xwris na sas 3erw exw klapsei diavazontas touto to paramythi..giati k auto ena paramythi einai.. mh fovasai, ola tha pane kala..klapse,3espase..kai dynamh..Gia sena , ma kai gia ti mikri..
Νεαραιδούλα μου,
θέλω τόσα πολλά να σου πώ,αλλά δεν μπορώ να μιλήσω...
λυπαμαι,αλήθεια...
πάντα πίστευα ότι όλοι όσοι αγαπάμε ποτέ δεν φεύγουν από κοντά μας...
η μανούλα σου θα πρέπει να είναι πολύ περήφανη για σένα από κει ψηλά...
"θα ερχεσαι οσο πιο συχνα μπορεις...στα ονειρα...στο οπως...οπου...να μου μιλας και να σε βλεπω..."
"στο υποσχομαι..."ειπες...
θα ρχεται,το πιστεύω...
ολα είναι καλύτερα από κει πάνω...χωρίς πόνο και δάκρυα...όλα είναι λαμπερά και φωτεινά...
να είσαι δυνατή για κείνη...
θα ρχεται...θα το δείς...
καλό της ταξίδι νεραιδούλα μου...
την αγάπη μου και μια μεγάλη αγκαλιά.
Συλληπητηρια εχω μονο να πω...Ολα τα αλλα...Δεν βοηθαν...Μονο ο χρονος!
Καλό της ταξίδι και καλή δύναμη σε σένα Νεράιδα.
Ο χρόνος θα γιάνει τον πόνο.
Στους ωραίους δεν τους πρέπουν δάκρυα. Τους πρέπει η μνήμη! Να τη θυμάσαι...και μόνο αυτό αρκεί και θα΄ναι δίπλα σου!
Φιλί και λυπάμαι που τόσο ωραίους ανθρώπους δεν είχα την τύχη να γνωρίσω!
Ναϊδάκι μου, ξέρεις ποιο είναι το παράδοξο; Κάποιος θα έλεγε ότι δεν είναι παραμύθι αυτό. Θα έλεγε ότι τα παραμύθια είναι για να μας κάνουν να χαμογελάμε και τούτο εδώ μας πλημμύρισε τα μάτια μας με δάκρυα. Αλλά ξέρεις κάτι; Είναι παραμύθι. Η αλήθεια σου είναι παραμύθι. Που θα μπορούσαμε να διηγηθούμε σε ένα παιδί όχι για να του μαυρίσουμε τη ψυχή αλλά για να το αφήσουμε με ένα χαμόγελο. Έχουμε και τους ήρωες του παραμυθιού. Μια μαμά που φεύγει, αφού η κορούλα της έχει πάρει όλο το βάρος από πάνω της και την έχει αφήσει να φύγει ανάλαφρη. Ξέρεις πολλές κόρες που θα το έκαναν αυτό; Εγώ όχι. Σίγουρα όχι εμένα. Ποτέ δεν θα μπορούσα. Είμαι πολύ εγωίστρια για να έκανα κάτι τέτοιο. Έχουμε λοιπόν μια μαμά τυχερή γιατί έχει μια κόρη ξεχωριστή. Κι έχουμε και αυτήν την κορούλα. Που τώρα έχει να διαχειριστεί το βάρος αυτό που τόσο γενναιόδωρα πήρε από την πλάτη της μαμάς της για να την αφήσει να πετάξει ανάλαφρη, χωρίς έγνοιες. Και το παραμύθι σου δεν έχει τελειώσει. Συνεχίζεται. Με έναν ήρωα που θα χαμογελάει, θα τα καταφέρει να συνεχίσει να χαμογελάει, γιατί είναι ξεχωριστός, γιατί χρωστάει στον άνθρωπο που τον έκανε αυτό που είναι να την βλέπει από εκεί ψηλά και να χαμογελάει και εκείνη. Κι αν έκανες εμάς μια χούφτα άγνωστους ανθρώπους να θέλαμε τόσο πολύ να είμαστε κοντά σου είμαι σίγουρη ότι θα έχεις πολλούς ανθρώπους εκεί γύρω για να ζητάς μια αγκαλιά όταν τα πράγματα θα μοιάζουν δύσκολα. Μην διστάσεις ποτέ να τη ζητήσεις. Να είσαι πάντα καλά. Στο εύχομαι μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο πολύ στα αλήθεια το εύχομαι, κι ας έχουμε ανταλλάξει μόνο δυο κουβέντες…
Τυχαία σε βρήκα ψυχούλα μου, τυχαία,
Σήμερα που ‘χεις την ανάγκη και του μυρμηγκιού.
Την ηλικία της μανούλας σου έχω και μια αγκαλιά που σήμερα νιώθω άχρηστη πως είναι
Κι ας έχω δυο αγόρια για να κλείσω.
Άχρηστη, αφού δε σε ξέρω και δε μπορώ να σε κλείσω.
Σίγουρη όμως είμαι πως πολλές αγκαλιές θ’ ανοίξουν να σε σκεπάσουν.
Όχι σαν τη δική της, όχι. Ποτέ!
Μα θα ‘ναι αγκαλιές σαν την ευχή της και σαν την έννοια της.
Περήφανη θα ‘ναι η μανούλα σου που τέτοιο πλάσμα άφησε κληρονομιά του κόσμου.
Μα ο καρπός μαρτυρά και την ποιότητα της ρίζας.
Άξια μάνα! Μην τη προδώσεις, τζάνεμ, μην τη προδώσεις!
Όρθια στάσου, λεβέντισσα, ψυχή βαθιά, όπως την περιγράφεις.
Έχει ανάγκη ο κόσμος μας, καρπέ της ΜΑΝΑ σου, απ’ τους δικού σου τους καρπούς.
Εμένα τα μάτια μου με πρόδωσαν εδώ και πολλή ώρα κι αφού να σ’ αγκαλιάσω δε μπορώ
Μια προσευχή μόνο μου μένει, δύναμη να ‘χεις εσύ καρδούλα μου και η μανούλα σου γαλήνη.
Καλό της ταξίδι κι από μένα, μικρή μου!..
Σε νιώθω πολύ!...
Την αγάπη μου!
ΝΑΙΑΔΑ,
ΤΙ ΛΟΓΙΑ ΝΑ ΠΕΙ ΚΑΝΕΙΣ....ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΚΟΥΦΙΑ...ΠΟΝΟΣ, ΔΑΚΡΥΑ, ΜΙΣΟΣ, ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ....Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΑ ΦΕΡΝΕΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ, ΤΟ ΕΧΩ ΖΗΣΕΙ....Η ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΟΜΩΣ, ΟΙ ΣΤΙΓΜΕΣ, ΤΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΣΑΣ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΕ ΝΑ ΣΤΑ ΚΛΕΨΕΙ ΚΑΝΕΙΣ...ΚΡΑΤΑ ΤΑ ΦΥΛΑΧΤΟ...
ΔΕΝ ΣΕ ΞΕΡΩ ΑΛΛΑ ΣΕ ΑΓΑΠΩ...ΚΟΥΡΑΓΙΟ...
Δεν ξέρω τι να σου πω κοριτσάκι, που να μην στο είπαν ήδη..
Να ζεις να την θυμάσαι. Είμαι σίγουρη πως θα είναι κοντά σας, πάντα.
Να προσέχεις..
Ναιάδα μου....
Συγκλονίστηκα με ότι διάβασα....
Όλοι οι φίλοι σου είπαν και κάτι!
Βέβαια σε τέτοιες στιγμές δεν υπάρχουν λόγια...
Σε καταλαβαίνω Ναιάδα μου...
Αυτό που θα πω είναι ότι η μητέρα σου θα είναι περήφανη για σένα...
Να ξέρεις πάντα θα είναι δίπλα σου έστω και αν εσύ δεν την βλέπεις.
Οι άνθρωποι πεθαίνουν όταν τους ξεχνάμε... Μόνο τότε...
Θα σου ευχηθώ ολόψυχα να είσαι καλά και να την θυμάσαι Ναιάδα μου γλυκειά.
Σ΄εκείνη που απ΄ότι κατάλαβα έφυγε νέα και άδικα θα ευχηθώ να είναι καλά εκεί που είναι.
Θα τη συναντας πάντα στο άρωμα των λουλουδιών που αγαπούσε.
Ποιά λουλούδια αγαπούσε πολύ?
Η δική μου αγαπούσε τις άσπρες βιολέττες που ανθίζουν τον Γεννάρη.
Καθε χρόνο τον Γενάρη τον περνούμε παρέα. Και έρχεται πάντα σταθερά 20 χρόνια τώρα.
Ένα από τα βράδια μετά που πέθανε η μαμά μου συνειδητοποίησα πως θα μπορούσα να χωρίσω τη ζωή μου σε "με τη μαμά" και "χωρίς τη μαμά". Και ρώτησα τη φίλη μου που κοιμόταν μαζί μου τόσες νύχτες: "άραγε δεν θα σταματήσω πο΄τ πια να είμαι λυπημένη;" Δεν ήξερε να μου απαντήσει, γενικά εκείνες τις μέρες όλοι με αντιμετώπιζαν σαν κάτι εύθραυστο, δεν μου μιλούσαν πολύ γιατί δεν ήξεραν τι να μου πουν -κανείς που δεν έχει ζήσει κάτι τέτοιο δεν μπορεί να σε νιώσει. Κι όχι να χάσει τη μαμά του γενικώς και στα ογδόντα της, να τη χάσει από την καριόλα την αρρώστια στα πενήντα της. Κι όχι να λένε ενα "γειά" από το τηλέφωνο και να μην την καταλαβαίνει, αλλά να έχουν μια αναντικατάστατη σχέση αλληλοκατανόησης και σεβασμού -είτε από μακριά είτε από κοντά. Έχει περάσει σχεδόν ενάμισης χρόνος. Σκέφτομαι οτι τουλάχιστον εγώ την είχα για εικοσιπέντε χρόνια. Άλλοι δεν την γνώρισαν ποτέ τη μαμά τους ή την έχασαν νωρίτερα. Θα μου πείς, "τι μου λες τώρα, εγώ τη θέλω!". Το ξέρω. Το ξέρω. Πόσο το ξέρω. Η μόνη συμβουλή μου: κρατάω αυτά τα εικοσιπέντε χρόνια και πορεύομαι. Είμαι δυνατή γιατί αυτή μου το δίδαξε. Γιατί την είδα πως το πάλεψε για δύο χρόνια και ποτέ δεν έκλαψε. Ναι, δεν θα είναι στο γάμο σου. Δεν θα είναι στη γέννηση του παιδιού σου. Το ξέρω ρε γαμώτο. Πόσο το ξέρω. Θα είναι όμως μέσα από σένα. Αυτή σε γέννησε. Αυτή σε μεγάλωσε. Δεν την χάνεις όσο έχεις τον εαυτό σου. Μην το ξεχνάς. Και λέω μην το ξεχνάς αυτό, γιατί ξέρω πως αυτήν δεν θα την ξεχάσεις ποτέ. Πόσο το ξέρω. Κουράγιο. Και δύναμη.
Λ.
Καλό ταξίδι στη μανούλα...
Ό,τι και να πω γλυκιά μου νεράιδα θα είναι φτωχο...
Καλό ταξίδι σε εκείνη και δύναμη σε εσάς...
(συγχώρεσέ με, αλλά σε τέτοιες στιγμές δεν έχω λόγια. Να ξέρεις ότι σε σκέφτομαι όλες αυτές τις μέρες)
ΑΦΗΝΩ ΜΙΑ ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ .
Είμαι 5 χρόνια μετά απο εσένα...
Σήμερα δάκρυσα πάλι, ένας κόμπος στο λαιμό μου θύμησε πως το τελευταίο της βράδυ στο νοσοκομείο την φίλησα για πρώτη φορά και της είπα: μην ανησυχείς για εμάς, εσύ κοίτα να ξεκουραστείς. Έφυγε 4 ώρες μετά. Έμεινα για λίγο στο δωμάτιο της μόνη μου να της μιλήσω. Βγήκα στον διάδρομο του νοσοκομείου και ούρλιαξα.
Της μιλάω ακόμα μέσα στο σπίτι.
Ζητάω ακόμα τις συμβουλές της.
Στο κοιμητήριο δε πήγαινα παρά μόνο όταν ήμουν αναγκασμένη.
Πολλές φορές αναρωτήθηκα αν ήταν περήφανη για εμένα, αν με όσα έκανα την θα συμφωνούσε.
Ζήτησα βοήθεια απο ειδική ψυχολόγο για να αποδεκτώ στο μυαλό όσα δε χωράνε στη ψυχή.
Έμαθα και απο δέκτηκα πως κάποια "γιατί" δεν έχουν "διότι" να τα ολοκληρώσει.
Και ο χρόνος δε γιατρεύει πληγές, απλώς μαθαίνεις να ζεις με τον πόνο... Έχουμε όμως ανάγκη απο χρόνο για να το μάθουμε αυτό.
Δώσε χρόνο στον εαυτό σου, άσε τις πληγές σου να ματώσουν και μία μέρα ίσως και να αιμορραγούν λιγότερο.
Συλληπητήρια...
Σέ φίλησε την φίλησες!!!
Πόσο πολύ σε αγαπάει το σύμπαν γιά να είσαι εκεί την ώρα τού αποχαιρετισμού μαζί της !Λεβέντισα Μάνα θαραλέος αποχωρισμός αυτό να θυμάσαι στην πιρόγα ένας ένας μπαίνει, Θά πάμε όλοι εκεί πού πήγανε οι αγαπημένοι μας και εμείς με την σειρά μας...
Καλό της ταξίδι,ΥΠΟΜΟΝΉ εύχομαι με όλη μου την αγάπη!
Τόσες φωνές προσπαθούν να εκφράσουν λόγια που δεν λέγονται..γιατί τέτοιες στιγμές δεν υπάρχουν λόγια που να κάνουν τη διαφορά.Μακάρι να μπορούσαν να γυρίσουν τους αγαπημένους πίσω.μα δεν μπορούν.Νιώθω πως και το ίδιο μου το σχόλιο περιττό είναι.αλλά επειδή ένιωσα πολλά πράγματα-όπως και τόσοι άλλοι που δεν είχαν προσωπική επαφή ούτε με σενα ουτε με τη μανούλα σου-αιστάνθηκα την ανάγκη να σου δειξω πως είμαι εδώ.Συλληπητήρια..
Να είσαι καλά.όσο δυνατή γίνεται.κι εκείνη πιστεύω πως το ίδιο θα ήθελε..
Ανεμοφιλιά και αγκαλιές νεραιδούλα μου..!!
Γλυκειά μου Ναιάδα , συ το πλήθος των αστεριών μονάχα θ' το απέδιδες τόσο ζωντανά . Έχεις ακούσΕι που λένε ' όπου αγαπά έκεί και φεύγει "
και εγώ τόμαθα όταν κάπως έτσι έχασα μέσα στα χέρια μου τον πατέρα μου . Μήν το ξεχάσεις ποτέ αυτό , και σήκω κι χόρεψε και λαμπύρισε , τώρα που νιώθεις αυτο το χέρι που μπήκε μέσα στα σωθικά
σου και σου ξερίζωσε ότι αγαπούσες.
Με τον χορό και το τραγούδι , γαληνεύει ο πόνος αγάπη μου , γιατί εσύ τα έδοσες όλα όσο ζούσε δίπλα σου και είσαι το φώς της και η ανάσα της όσο θα ζεί μέσα σου
Καλό της ταξίδι...
Είμαι σίγουρη πως έφυγε ευτυχισμένη αφού σε είχε κοντά της...
Μπήκα συμπτωματικά ,δάκρυσα με όσα κατέθεσε η ψυχούλα σου.
Αφήνω μια προσευχή και την πεποίθηση ότι η μαμά σου βρίσκεται σε όμορφο τόπο και σε νιάζεται...
Καρδούλα μου,
καλησπέρα και Χρόνια Πολλά με υγεία και δύναμη για σένα και την οικογένειά σου.
Σε σκέφτομαι...
Πολλά πολλά φιλιά και μια ζεστή αγκαλιά :)
οι νεραιδες και τα ξωτικα μου σε ευχαριστουν για τις ομορφες προσφορες σου!!!!
Ta logia einai perita se kati tetoies periptwseis kathws den uparxei kamia lexi gia na apalinei ton pono sou...
Kouragio apla..
H eikona pou exeis stin arxi ta leei ola..
Se kapoio allo oneiro tha 3anasunanti8ite...
GN
Αν σταματήσω τα δάκρυα ίσως ξαναπεράσω..
δέν μπορώ τώρα..
να είσαι εσύ καλά..
αυτό να θυμάσαι..
Και η δική μου μανούλα μέσα από τα χέρια μου φτερούγισε!...
Εκείνη την καταραμένη Τετάρτη του καταραμένου Γενάρη, πριν 12 χρόνια, που είχα πάει να την δω στον οίκο ευγηρίας όπου την είχαμε πετάξει, πήγα βαρυφορτωμένος από την παρανοϊκή αίσθηση ότι η διατήρησή της στη ζωή, υπό αυτές τις συνθήκες και στην κατάσταση που βρισκόταν εκείνη πια (κατάκοιτη), γινόταν τροχοπέδη στην επιθυμία-ακατανίκητη ανάγκη που ένιωθα να αφοσιωθώ απερίσπαστος στο έργο για το οποίο πίστευα πως ήμουν προορισμένος. Κι έτσι, έφτασα... ναι!... στο σημείο να της ζητήσω νοερά να φύγει... Κι εκείνη δεν μου χάλασε ούτε αυτή τη φορά το χατίρι... Και μετά από λίγη ώρα φτερούγιζε μέσα από τα χέρια μου.
Μόλις γύρισα στο σπίτι μου, έβαλα κι άκουσα στη διαπασών το "Της αγάπης αίματα", επειδή, χωρίς να ξέρω ακριβώς το πώς, είμαι βέβαιος ότι ο Ελύτης το έγραψε κυρίως για εμένα. Η στροφή που με έκανε να το πρωτοσκεφτώ είναι ετούτη:
"Τον Ιούλιο κάποτε μισανοίξανε
Τα μεγάλα μάτια της μες στα σπλάχνα μου
Την παρθένα ζωή μια στιγμή να φωτίσουν
Μακρινή μητέρα Ρόδο μου Αμάραντο".
Μέχρι ν' αρχίσω τελικά να επιτελώ συστηματικά και αποτελεσματικά το έργο μου, πέρασαν 12 ολόκληρα χρόνια, πέρασα πριν κι εγώ ξυστά από τον τάφο, αλλά τώρα εκπληρώνω με το παραπάνω τη μεγάλη επιθυμία της, να γίνω "καθηγητής πανεπιστημίου".
Το σπάω, γιατί δεν το παίρνει ολόκληρο ο μπλόγκερ.
Είναι αβάσταχτος ο πόνος, το γνωρίζω καλά.
Όμως αυτό που αποκάλεσες στο κείμενό σου "λύτρωση", μόνο λύτρωση δεν είναι – κι ελπίζω από τότε μέχρι σήμερα να έχεις κιόλας αναθεωρήσει τη γνώμη σου επ' αυτού. Σε αφήνω να σκεφτείς μόνη σου τα πολλά άλλα που είναι, αντί για λύτρωση.
Το γράφεις μόνη σου, άλλωστε, ότι δεν χάθηκε η μανούλα σου. Βρίσκεται σε μία άλλη διάσταση, και να δεις πόσο συχνά θα σ' επισκέπτεται από εκεί!
Επιπλέον, πρέπει να ξέρεις ότι εάν κάνεις αυτή την τρέλα, ΤΟΤΕ θα τη σκοτώσεις τη μητέρα σου, με τα ίδια σου τα χέρια!
Λάβε υπ' όψιν σου ακόμη ότι είσαι χρεωμένη. Χρωστάς στον εαυτό σου, χρωστάς στη ζωή, και οφείλεις αυτό το υπέροχο χρέος να το ξεπληρώσεις, όπως το ξεπλήρωσε και η μητέρα σου, για να ευχαριστήσεις κι εκείνην.
Μου επιτρέπεις να σου πω και κάτι άλλο, που ακούγεται σκληρό; Έτσι πρέπει να γίνεται, έτσι ανανεώνεται και βελτιώνεται η ζωή. Εάν οι γερασμένοι και ασθενικοί οργανισμοί δεν έφευγαν, τότε θα έφευγε η ίδια η ζωή. Το είχα σκεφτεί αυτό πολύ έντονα για τον ίδιο τον εαυτό μου. Εμείς οι άνθρωποι, όμως, έχουμε κατακλυσθεί από το συναίσθημα, ξεχνώντας έτσι τις πιο επιτακτικές ανάγκες της ζωής. Ήταν και νέα η μητέρα σου, βέβαια...
Όμως υπήρχε σίγουρα και κάποιος άλλος, κρυφός ακόμη και μεγάλος, λόγος για τον οποίο έφυγε τόσο νέα. Ο λόγος αυτός έχει οπωσδήποτε να κάνει μ' εσένα και την αδελφή σου, και οπωσδήποτε είναι για κάτι καλό. Είμαι βέβαιος ότι αργά ή γρήγορα θα καταλάβεις ποιος είναι, αρκεί να έχεις τις κεραίες της ψυχής σου ανοιχτές και να μην αδημονείς.
Ήρθα εδώ "σπρωγμένος" από τον ΑΝΘΡΩΠΟ που λέγεται Ευρύνοος.
Έχω στο μυαλό μου και κάποιον άλλο λόγο που σου το λέω αυτό:
Εάν δεν βρισκόσουν στην ευάλωτη, δηλαδή ευαίσθητη και δεκτική, κατάσταση που βρίσκεσαι λόγω της αναχώρησης της μανούλας σου, δύσκολα θα σε άγγιζε έτσι και θα σε κέρδιζε τόσο το κείμενο του Ευρύνοου, και πολύ δύσκολα θα απαλλασσόσουν από τη φενάκη της βίαιης εξέγερσης!
Να λοιπόν ένα πρώτο μεγάλο δώρο που σου χάρισε με την αναχώρησή της!
Χαμογέλα, και να δεις που όλα πάνε μια χαρά!
Παρέλειψα να σ' ευχαριστήσω θερμά για τη συγκίνηση που μου χάρισες.
Είμαι ασυγχώρητος!
Είναι από τις στιγμές που νιώθω τόσο βλάκας...Δεν ξέρω τι να πω...Μπορώ να σε καταλάβω...Η απώλεια είναι κάτι που δεν το χωράει ο νους..Μακάρι τα δάκρυα όλων μας την ώρα που σε διαβάζαμε να γίνουν προσευχή...
πρωτη φορα σε διαβασα κ εκανες να δακρυσω ... δεν εχω λογια να εισαι καλα...
Νοερά σε σφίγγω στην αγκαλιά μου!
Οχι για σένα!
Για μένα!
Που δεν έχω άλλο τρόπο να πώ, το πόσο σε νοιώθω...
Καλό της ταξίδι, γλυκό μου κορίτσι!
Καλή μου Ναιάδα πέρασα να σου ευχηθώ ολόψυχα "ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ"!
και... να είσαι καλά!
Με την αγάπη μου.
Δε σε ξέρω, δε με ξέρεις... Περιπλανήθηκα σε αυτή τη σελίδα ύστερα από μια κενή γιορτή της μητέρας, που δεν την είχα πια μαζί μου να της δείξω πόσο την αγαπώ. Και ξαφνικά, όσο γενναία κι αν στάθηκα ολόκληρη τη μέρα, δάκρυα άρχισαν να χορεύουν στα μάτια μου... Και θέλω να φωνάξω με όλη μου τη δύναμη, γα να με ακούσει εκεί ψηλά:
_ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, ΜΑΜΑ!
Δημοσίευση σχολίου