ΤΑ ΑΛΗΘΙΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ...

Κρυωνεις πολυ αποψε...
παγωσες...
κι εγω σε νιωθω...
Δεν εχεις τιποτα να σκεπαστεις...ουτε ενα φιλι...
Ποσο μετραει αληθεια αν εγω σε νιωθω...;

Κι αυτη η καταιγιδα σε πηρε στο κατοπι...δεν λεει να σταματησει πια...
Αιωνες χτυπανε πανω σου οι στιγμες...

Να παρει η οργη..να παρει...Ειδες...;ποσο ανετοιμο σε βρισκει παντα...ποσο γυμνο...ποσο ακατεχο...;;;

Που ειναι οι αποφασεις που επαιρνες...;"την αλλη φορα" ελεγες,θα ξερω.θα εχω ετοιμασει καταφυγια...
θα εχω φυλαξει ζεστες κουβερτες για την παρτυ μου"

Μην απορεις...δεν εισαι εσυ που δεν τα καταφερνεις...
ετσι συμβαινει σε ολους μας...
Αγκαλιασε σφιχτα τον εαυτο σου...κρυψου κατω απο το δερμα σου...
μεσα στις χουφτες σου...ζεστανε την ψυχη σου με την ανασα σου...
και σκεψου ποσα πραγματα σημαντικα εχεις να κανεις...

Μολις περασει η καταιγιδα...

...................................................

Αναρωτιεσαι τι θα κανεις...που θα σταθεις...που θα βρεθεις...
τωρα που τ'ονειρο σου ακυρωθηκε...

Ρωτα το πρωτο δεντρο που θα βρεις μπροστα σου...
οταν του ρημαξε ολα τα λουλουδια του ενας αλυπητος χιονιας...

Καθολου δεν σαστισε...οπως εσυ...
Απλως περιμενε καρτερικα να 'ρθει η επομενη ανοιξη...
Η ΝΕΑ ΜΟΥ ΚΑΤΟΙΚΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΙΣ ΠΑΡΥΦΕΣ ΤΟΥ ΧΑΟΥΣ...
ΑΛΛΑ ΕΧΕΙ ΘΕΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗ...!!!


Αλκυονη Παπαδακη




Υ.Γ1 καπως ετσι συμβαινει...τι να κανουμε...;ολα μαζι...;ολα μαζι λοιπον...

Υ.Γ2 συγνωμη που δεν ειμαι "εκει" για πολλους...υποσχομαι πως θα επιστρεψω οταν κοπασει λιγο η καταιγιδα...κι ελπιζω να ειστε ακομα εκει...

Υ.Γ3 για οσους δεν αντεξαν...δεν πειραζει...οσο μπορει ο καθενας...

Υ.Γ4 τωρα αρχιζει...και ειναι δυσκολο...

Υ.Γ5 7 θα πεφτω κι 8 θα σηκωνομαι...ναι Μαμα στο υποσχεθηκα...και κραταω παντα τις υποσχεσεις μου...

Υ.Γ6 τι ωραια που ειναι απο ολοκληρες σελιδες τα πιο σημαντικα να γραφονται στα υστερογραφα...

Υ.Γ7 "Η ΑΓΑΠΗ ΜΕΝΕΙ...ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΛΛΑΖΟΥΝ..."


Το τραγουδι αφιερωμενο σε οσους πιστευουν στα παραμυθια...

και σε οσους ψαχνουν ενα νανουρισμα να τους ταξιδεψει σε ονειρα ομορφα...

ονειρα γλυκα...
που το πρωι θα μας κανουν να σηκωθουμε με ενα ομορφο χαμογελο...
να κοιταξουμε λιγο τη ζωη και να της πουμε...ενταξει παρολα αυτα...
εγω σ'αγαπω...ΚΑΛΗΜΕΡΑ...!!!

ΘΑ ΜΕ ΕΛΕΓΑΝ ΧΡΙΣΤΙΝΑ...

θα με ελεγαν Χριστινα...

αλλα επελεξαν αλλο ονομα...
αλλο νοημα...αλλη ζωη...αλλη μοιρα...

και με ειπαν πριγκιπισσα...αλλα το στεμα δεν μου δοθηκε ποτε...
μονο τιτλος πασαλειμενος με ονειρα που δεν θα βγαιναν ποτε αληθινα...
ψευτικα στολιδια στην ιδεα πρωτυπο ενος αρρωστημενου μυαλου...
με επικαλυψη ευαισθησιας βαθιας...

και με ειπαν νεραιδα...
με ενα ζευγαρι φτερα πασπαλεισμενα με αστεροσκονη...
βουτηγμενα στο φεγγαροφως...
μου δοθηκε ραβδακι λιμνοστολιστο μ'ολες τις χαρες...
μου δοθηκε χαμογελο αγαπης και χαδι μοναδικο νεραιδομανας...
φιλι απαλο απο μελενια χειλη κι ευχη κρυφη που εμελε καταρα να γινει...
νεραιδα μου...
τονος στο α και εντονο αποσιωπητικα...
που καμια σιωπη δεν καλυψαν ποτε...

και με ειπαν αγαπη...
και γεμισε η καρδια χρωματα και αρωματα...
ονειρα για παραμυθια που θα εβγαιναν αληθινα...
πυροτεχνηματα χιλιαδες σε ουρανους που δεν ηταν δικοι μου...
λογια που φανταζαν μοναδικα μα χιλιωειπωμενα ητανε...
και παντα εκεινος ο χτυπος...
τρεις να χτυπα γρηγορα...δυο να νιωθεις στα κλεφτα και κανενας να μην ακουγεται στο αφτι που στηθηκε στο στηθος επανω...
και με ειπαν ευτυχια...
κι απλωσα τα χερια κι εδεινα τ'ονομα μου σ'οποιον την εψαχνε...
σ'οποιον μ'εψαχνε...
σ'ολους θα πρεπε να ανηκω αφου με ειπαν ετσι...
και με καλοδεχτηκαν...με φιλεψαν...με κοιμησαν...και σαν παλιωσα με πεταξαν...

θα με λεγαν Χριστινα...αλλα...

μου εδωσαν τοσα πολλα αλλα ονοματα που χαθηκα μεσα τους...
οι τιτλοι εκρυψαν το προσωπο...

εγινα εκεινη η ομορφη λιμνη που ποτε δεν θα γινει θαλασσα οσο κι αν το θελει...
οι νεες πλενονται στα νερα μου...
οι νιοι ξεδιψουν την διψα τους...
οι ερωτευμενοι βρισκουν καταφυγιο...
τα παιδια μου χαριζουν τα γελια τους...
και κατι μοναχοι μου πετανε απο καμια μικρη πετρουλα...
με αφημενο λιγο απο το δικο τους βαρος...
εγινα σιωπες εκκωφαντικες που δεν αντεξαν να ακουνε...
τοσες φωνες μαζεμενες σε ενα βλεμμα πως...;
τοσα παραπονα και τοσα γιατι σε ενα χαμογελο...;
οχι...
δεν αντεχεται τουτη η σιωπη μου...

εγινα χαδι απαλο...κρυμενο σε αγκαθοστολιστα ανθη...
η μυρωδια μου μαγικη...τα πεταλα μου σιγοψιθυριζουν τα μελλουμενα...
ο καρπος μου Γνωση αληθινη και ασπηλη αγαπη...
μα μεχρι εκει πως να φτασεις...;
οχι...
δεν αντεχεται τοσος πονος για μια τοση δα αληθεια...

θα με ελεγαν Χριστινα...

αλλα δεν εχω ονομα...
δεν μου δωσαν ποτε...
δεν υπηρξα...
μονο σαν ιδεα...
σαν ονειρο και σαν χαμογελο που δεν πραγματοποιηθηκε...
θα με ελαγαν Χριστινα...
αλλα...

πεθανα λιγο πριν τη γεννα...
κι εμεινε μια ρημαδα ψυχη να περιπλανιεται...
αλλωτε ψαχνωντας μια ελευθερια που δεν δοθηκε...
κι αλλωτε μια αγαπη που μου ταξανε μα εμεινε μετεωρη...

ταφος δεν υπηρξε ποτε...
αφου ουτε εγω η ιδια υπηρξα...
ετσι περιπλανιεμαι αναμεσα στους ζωντανους...
ζητωντας το ονομα μου...την υπαρξη μου...την ζωη που μου κλαπηκε...

την Χριστινα...
που δεν εγινα...
και δεν θα γινω ποτε...


"ΑΚΟΥ ΚΟΙΝΟ...
ΛΑΘΟΣ ΠΡΟΦΙΛ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ Ο ΝΟΥΣ...
ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΙ ΚΟΣΜΟΥΣ ΑΛΗΘΙΝΟΥΣ...
ΚΟΛΑΣΗ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΝΑΧΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΖΩΝΤΑΝΟΥΣ..."



Υ.Γ1 σαν σταματησουν τα κυκλακια που κανουν οι πετρες οταν πεφτουν στη λιμνη...
εκεινη φαινεται ηρεμη πια...μα λιγοι μπορουν να δουν πως οι πετρες εχουν μεινει για παντα στον βυθο της...

Υ.Γ2 "καλυτερα που δεν μιλας...τα λογια μας ξεχνιουνται...οσα ποτε δεν ειπαμε...αυτα δεν λησμονιουνται..."

Υ.Γ3 σσσςςς...
ξενε μη μιλας...απολαυσε απλα την ηρεμη λιμνη...
ασε το πετραδακι σου και φυγε...
σιωπηλα...
οι φωνες που καποτε φωναξες δανεικες ηταν κι οχι δικες σου...εσενα σου πρεπει η σιωπη...

Υ.Γ4 προσπαθω...

Υ.Γ5(ασχετο)...καταφερα και βρηκα και εγκατεστησα καινουργιο μουσικο προγραμματακι...!!!
για οσους ξερουν την σχεση μου με την τεχνολογια...(μηδενικη)...το χειροκροτημα να ειναι δυνατο παρακαλω!!!