Ετσι ενιωθα το μεσα μου...
ενα κουβαρι διχως ακρες...
σχεσεις...ανθρωποι...συναισθηματα και ενστιγκτα ολα μπερδεμενα μεσα σε αυτο το κουβαρι...
οι σκεψεις,ενιοτε και οι πραξεις βελονια που καρφωνονται πανω του...απλα για να ακουμπησουν καπου...απλα και τυχαια πληγωνουν οτι βρεθει στην ακρη τους...
ειπε...
πως ειναι δυσκολο να αποδεχτεις την Αληθεια που σου αποκαλυπτεται οταν χρονια και χρονια εχεις γαλουχηθει αλλιως...
βεβαια κι εκεινη δεν θα σου ερθει ποτε νωριτερα απο οταν εισαι ετοιμος να την δεχτεις και να την κατανοησεις...
περασα πολυ καιρο μεσα στα σκοταδια με μαγκωμενη ψυχη χωρις να αφηνω το παραμικρο φως να πλησιασει...
ηταν επιλογη μου ομως...
ηξερα που βρισκομουν...
ειχα πιασει φιλιες με τις σκιες και ακουγα ευχαριστα το παραμυθι που μου πουλουσαν...
παρολο που ηξερα πως ηταν παραμυθιασμα...
βολευτηκα...
οχυρωθηκα πισω απο μενα και αφησα την Σκια μου να βγει και να κινει τα νηματα...
Οταν τρομαζα στιγμιαια εψαχνα με τα ματια μου την Πιστη στους τοιχους του δωματιου...
πολλες φορες και στο ταβανι...ωρες την εψαχνα...
τοτε θυμομουν οτι δεν κατοικουσε πια εκει και ξαναμαζευομουν στα σκοταδια μου...
ο καθρεφτης ειχε σπασει και το ειδωλο μου φαινοταν διπλο...
ειχε το καθενα δικη του υποσταση και προσωπικοτητα...
οταν το ενα γελουσε...το αλλο εκλαιγε...
οταν το ενα μακιγιαριζοταν... το αλλο με μια κινηση μουτζουρωνε τις μπογιες...
δεν συμβαδιζαν παρα σε ελαχιστες στιγμες που χαραχτηκαν ως Αληθινες στις σελιδες του αιωνιου παραμυθιου...
δεν ξερω τι ακριβως εφταιγε...
καποτε νομιζα πως υπηρχαν κλεφτες εκπαιδευμενοι να σου κλεβουν αυτες ακριβως τις στιγμες της αληθειας σου...
πως υπηρχαν μικροπωλητες που ξεπουλουσαν οσο οσο την ψυχη σου...
πως υπηρχαν αγαπημενοι σαλτιμπαγκοι που πρωτα σου βρωμιζαν τις αναμνησεις κι υστερα σε εκαναν να μη θες να τις κοιταξεις ξανα δημιουργωντας μια στυφη γευση καθε που η θυμηση σε πηγαινε προς τα εκει...
Λιγο λιγο ολα αυτα βοηθουν να χασεις την ψυχη σου...
λιγο λιγο και μεθοδικα...
οσο εγω κοιμομουν στα σκοταδια μου...η Σκια μου αλωνιζε...
οσο εγω βολευομουν και νανουριζομουν με το παραμυθιασμα εκεινη επαιρνε δυναμη...
ειχε γινει πια αρχοντισα της υπαρξης μου...
οριζε με ευκολια το μεσα και το εξω...
Νομιζα πως ζουσα μεσα απο εκεινη...
η μαριονετα του Θανατου στεκοταν απο πανω μου με μια χατζαρα και χασκογελουσε...
χα χα χα...και χρατς...χρατς ακονιζε το μαχαιρι...
χα και χρατς...χρατς και χα...
"θα το φας το κεφαλι σου μωρο μου..."
ε...και; απαντουσα...κι εβαζα το δαχτυλακι μου στην κοψη του μαχαιριου...το πιεζα διχως πονο...ετρεχε λιγο αιμα...
ε...και;;;
Δεν ξερω γιατι δεν πιεσα κατι παραπανω απο το δαχτυλο μου σε εκεινη την κοψη...
πολλες φορες φλερταρα με διαφορα σημεια του σωματος...
δεν ξερω πως και ποια δυναμη ταρακουνησε εκεινο το "κατι" μεσα μου...
το αλλοτινο νανουρισμα του παραμυθιασματος εγινε ενα ενοχλητικο βουητο στα αυτια μου...
οι σκιες επαψαν να εχουν την εξουσια που τους ειχα δωσει και εδειξαν το αδειανο τους προσωπο...
οσο για εκεινη...την αρχοντισα Σκια... της πηρα το σκηπτρο και το στεμα και τα εκρυψα βαθια...
Βγηκα απο την μαυρη τρυπα και αναψα τσιγαρο στο πρωινο που με καλημερισε...
Τιποτα δεν μπορει να μας κλεψει κανενας αν εμεις δεν τον αφησουμε...
ουτε και να το πουλησει αν εμεις πρωτα δεν του το δωρισουμε...
δεν εκλαψα για εκεινα που χαρισα...
κι αν καπου πουληθηκαν καποιος θα τα ειχε αναγκη ενω σε μενα περισσευαν...
καπως ετσι βγηκα απο την μαυρη τρυπα...
δεν ξερω αν η Σκια θα βρει οσα της ανηκουν και ξαναβγει καποτε στην επιφανεια...
δεν ξερω αν θα ξαναπιασει τα ηνια εκεινη...
δεν ξερω τι θα φερουν οι μερες...οι μηνες...τα χρονια...
το μονο που εμαθα ειναι πως...
το λουλουδι στεκει ετσι κι αλλιως μπροστα σου...
μπορεις να το προσπερασεις...
μπορεις να το πατησεις με το περασμα σου...
μπορεις απλα να σκυψεις και να το μυρισεις...
μπορεις ομως και να το κοψεις για να στολισεις τα μαλλια σου...η΄και την ψυχη σου...
το δεντρο της ζωης ειναι μπροστα σου...
ειναι επιλογη σου αν με το σχοινι που κρατας θα φτιαξεις στα κλαδια του μια κουνια η΄μια κρεμαλα...
Υ.Γ1 το ξαναπα...οταν ζητανε μεριδιο απο την ψυχη σου νομιζοντας πως τους ανηκει... τραγουδα...!
δεν θες να τραγουδησεις...; φορα το καπελακι σου στραβα και προχωρα...
σε αυτες τις περιπτωσεις ειναι καλο να θυμασαι...να θυμασαι και να προχωρας...
μην κοιταξεις πισω...ποτε...ξερουν να μαγνητιζουν την ψυχη οι ζητιανοι της υπαρξης...
Υ.Γ2 θα ξαπλωσω να με πατησεις...θα σου στελνω και φιλια απο τα πατωματα οσο εσυ με τσαλαπατας...
αλλα θα το κανω επειδη ΕΓΩ το γουσταρω...
αν με εκβιασεις γι αυτο...θα την χασεις την πλατουλα μου φιλε...
Υ.Γ3νομιζα πως ειναι κατορθωμα στην θυελα να στεκεις στα ποδια σου...υστερα καταλαβα πως χρειαζεται και να προχωρας...
Υ.Γ4 εχουν τα σκοταδια την χαρη τους...αλλα και το φως την δικη του...
Υ.Γ5 αλλο το παραμυθι και αλλο το παραμυθιασμα...μην τα μπερδευεις...
το ενα ειναι μαγικο και αναγκαιο...το αλλο μπορει να σε καταστρεψει...