ΕΓΩ...ΕΚΕΙΝΗ...ΚΑΙ Η ΝΥΧΤΑ ΜΟΥ...

Θα ανοιξουμε λιγο παραπανω την μουσικη...
θα βαλουμε ενα ποτο...
θα ανοιξουμε και τις καρδιες μας...

να πουμε...να πουμε οσα φοβηθηκαμε χρονια τωρα...
οσα κρυψαμε βαθια και καναμε πως ξεχασαμε οτι υπηρχαν...
οσα δεχτηκαμε σαν δικα μας αν και ποτε δεν τα θελησαμε...
να μην μιλησουμε...
να μιλησουν οι σιωπες...
να τρεξουν τα ματια...

μη λες ψεμματα...
αποψε μη λες τιποτα τυπικο...τιποτα συγκεκριμενο...τιποτα δεδομενο...
αποψε ας μην ειναι μια ιδια νυχτα...
μια ξεχωριστη να 'ναι κι ας μην υπαρξει ομοια της ποτε ξανα...

να βαλουμε κι αλλο ενα ποτο...
βοηθαει να λες και να ακους πραγματα δυσκολα...βοηθαει...
κι ασε να λενε πως θολωνει...καθαριζει οσα θολωσε ο χρονος και ο πονος...

δεν θα βαλω τα καλα μου...
να με βλεπεις ομορφη μες την ασχημια μου θελω...
ετσι δεν ειναι ο ερωτας...;
ο ερωτας των ανθρωπων...; να βλεπουν ομορφια στο ασχημο...;
να βραχω κατω απο τους ουρανους...
μακιγιαζ μουντζουρωμενο να ζωγραφιζει τα χαρακτηριστικα μου...
αιμα να στολιζει τον λαιμο μου...
να σταζει απο δικο σου δαγκωμα...
να ουρλιαξουμε...
να πεταξουμε...
να ξεσκισουμε τις σαρκες μας...
να ξεσκισουμε τις ψυχες μας...
και να γουσταρουμε που το καναμε επειδη το θελαμε...

να βαλω αλλο ενα...;
να πιεις απο το κορμι μου...
να πιω απο σενα...

καθε που νυχτωνει φευγω...
δεν αντεχω τον κοσμο που μου φτιαχνουν...
αποψε σε προσκαλω στον δικο μου...
μπαινουν μονο οσοι καταφερνουν δευτερο χτυπημα...
οσοι μου κλεβουν εστω μια ανασα...
οσοι μου τσαλαπατανε την ψυχη(τοσο επιδεξια που δεν το νιωθω)
οσοι μου πουλανε παραμυθια (κι επειδη τα εχω αναγκη τους κανω την χαρη να τα πιστεψω)
οσοι με αγγιζουν εκει που ποναω και παιρνουν λιγο πανω τους...
οσοι μου ανοιγουν μια αγκαλια οταν κρυωνω...τοσο λιγοι...
τοσο μικροι που ημαστε...
τοσο ψευτες σου λεω να παραδεχτουμε οσα θελουμε...
τοσο αδυναμοι να αποδεχτουμε πως την ελευθερια που μας χαρισαν την κλεισαμε σε χρυσα κλουβακια και την μοστραραμε ως Αληθεια μας...

Αδυναμια λεγεται φιλε μου...
Αδυναμια και οσο κι αν σε ποναει το ξερεις...
κι αυτο ειναι που ποναει περισσοτερο...
γιατι θελει μεγαλα αρχιδια φιλε μου να παραδεχτεις τις αληθειες σου...κι οχι να δειχνεις με συγκαταβαση τα κλουβια σου...

μπορει να μη σ'αρεσω αποψε...
να μην ειναι η νυχτα που θελησες μαζι μου...
αλλα ετσι ειμαι εγω...
για να μπεις στο κορμι μου...
ειναι απαραιτητη προυποθεση να τρυπωσεις πρωτα στην ψυχη μου...
το κορμι ειναι ευκολο για ολους...

ελα...
οχι παραμυθια αποψε...
για ενα βραδυ να ξεγυμνωθουμε σου ζητω...
πρωτη εγω το υποσχομαι...

να βαλω αλλο ενα...;βοηθαει σου λεω...
να πεις και να ακουσεις δυσκολες λεξεις...
νοηματα διχως νοημα...
σιωπες με φωνη...
ουρλιαχτα που ξεσκιζουν...

να αγγιξεις την σαρκα οπως δεν εκανες ποτε και να ασελγησεις πανω της για πρωτη και τελευταια φορα με τροπο δικο σου...δυνατο...σκληρο...αγριο...
οπως παντα ηθελες και φοβοσουν τον πονο του μετα...
να ασελγησεις στην ψυχη μου και στη δικη σου εγω...
μια και μοναδικη φορα...
να ξεσκισουμε οσα χαιδευαμε αιωνες...
να πονεσουμε...
να χτυπηθουμε...
μεχρι το τελος...
ξανα...
και ξανα...

Αντεχεις την Αληθεια μου αποψε...;
αν οχι...
λυπαμαι...
εχασες...


Υ.Γ στο ουρλιαχτο του τραγουδιου αποψε θα κλεισω οσα φωναζουν αιωνες και κανεις δεν τα ακουει...
οσα ποθησαμε και ποτε δεν ειπαμε...
οσα λαχταρησαμε και η λογικη μας εκανε να τα παραμερισουμε...
οσα αληθινα γουσταρουμε και κανουμε πισω...απο τη δηθεν ηθικη...το δηθεν "πρεπει"...το δηθεν του καθωσπρεπισμου...το δηθεν...
με ενα βημα μπροστα τ'αφηνω πισω...
ετσι κι αλλιως ποτε δεν ηταν δικα μου...

μπορεις να ουρλιαξεις κι εσυ...;;;

αν με κερδισεις στο κοκκινο μου...
το λευκο μου σου ανηκει αιωνια...!!!

ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ...(;;;)

Ενας γλυκος στοχος...

ενα ονειρο δεμενο σε ουρα χελιδονιου...

μια διαρκης πιεση να αντεξεις...να μαθεις να αντεχεις...

ενας ασταματητος αγωνας να προχωρησεις...να μαθεις να προχωρας...

επιπλα που κρυφτηκαμε πισω τους απο το κρυφτο με την ζωη οταν ειμασταν παιδια...
κρεββατια που που φιλοξενησαν τα ονειρα μας...(ποτε παυουν τα ονειρα να ειναι αθωα...;;;)

παραθυρα που καλημερισαμε την καινουργια μερα μεσα τους...

πλακωστρωτες αυλες που καναμε τα πρωτα μας δειλα βηματα...
κι υστερα τρεξαμε...πεσαμε...ματωσαμε...αλλα σηκωνομασταν παντα...
(ετσι ειναι τα παιδια...)

Ανοιξα την πορτα της ντουλαπας...εκεινη την παλια που ειχε καθρεφτη απο την μεσα πλευρα...
κοιταξα το μικρο κοριτσακι με τα γδαρμενα γονατα και το ατιθασο σγουρο μαλλι...
χαμογελουσε στην εικονα του υστερα απο 20 και χρονια...
δεν καταλαβαινε τα υγρα ματια αφου τα γονατα δεν ηταν γδαρμενα...
κι υστερα κοιταξε πιο πανω και καταλαβε...
ειχε μεγαλωσει...αποτομα...
και τους μεγαλους τους ποναν αλλα πραγματα της ειχαν πει...

μην κλαις...ειναι γρουσουζια της ειπαν...
εκλεισα την μεγαλη καγκελοπορτα πισω μου...
εριξα και μια τελευταια ματια να φυλακισω οσα προλαβαινα μεσα μου...
ολες τις μνημες που κλαπηκαν ετσι αποτομα...
διχως γιατι...διχως εξηγηση...απλα ετσι...

ενα ρουχο που ξεχασε να πλυθει ξεπροβαλε απο το πουθενα...
το φερα στο προσωπο μου και βυθιστηκα στην μυρωδια του...
εκλαψα πικρα για ολα...
πως χωραει τοσος πονος σε μια μυρωδια...;
τοσες εικονες σε μια στιγμη...;
γιατι...;
διχως γιατι...διχως εξηγηση...απλα ετσι...

ετσι μπερδευονται γλυκα και πικρα μαζι και φτιαχνουν μια πορεια μεσα σου...

απλα ακομα δεν μπορω να συνηθισω εκεινο το δηλητηριο που κυλαει ωρες ωρες απο το στομα μου μεχρι τα ακρα και με κανει να σπαρταραω ετοιμοθανατη...μα παντα με ξεγελα και ζωντανευω παλι...

δεν μπορω να συνηθισω τοσες αλλαγες μαζεμενες...

δεν μπορω να μαθω ξανα απο την αρχη...

κι ομως...
ειμαι εδω και φαινεται πως αφου ειμαι μαλλον μπορω...

Θεε μου...
μη δινεις οσα μπορουμε να αντεξουμε...


Υ.Γ ενα μεγαλο συγνωμη σε ολους που δεν ειμαι εκει...
ειναι περα απο τις δυναμεις μου προς το παρον...
μαθαινω να περπατω απο την αρχη σε νεα πλακωστρωτα μονοπατια...
και ειμαι ξυπολυτη και γυμνη...

οπως συνηθιζω να λεω τελευταια...
ειτε ειναι χαρα ειτε πονος...
ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ...





Είναι κάτι στιγμές που σε βρίσκουν τις νύχτες
όλα στέκουν και λες πως σταθήκαν κι οι δείχτες
κι αν οι ώρες χτυπούν σαν σφυριά σε αμόνια
οι στιγμές δεν περνούν μα κρατάνε αιώνια.

Αναμνήσεις παλιές σαν τις φλόγες σε καίνε
σε κυκλώνουν σκιές κι όλα γύρω σου φταίνε
σου μιλάνε φωνές με παράξενες λέξεις
είναι κάτι στιγμές που ρωτάς αν θ' αντέξεις.

Είναι κάτι στιγμές που σου πνίγουν τα στήθια
θέλεις χίλιες φορές να φωνάξεις βοήθεια
σ' ένα κλάμα σκληρό να ξεσπάσεις να βρίσεις
ή να πεις σ' αγαπώ μα σε ποιόν να μιλήσεις.

Είναι κάτι στιγμές που δεν έχεις κουράγιο
σε τσακίζει το χτες σε φοβίζει το αύριο
τώρα λες θα χαθώ κι ανάσα σου παύει
κι είσαι σ' ένα βυθό βουλιαγμένο καράβι.

Στο κενό περπατάς τρέχει γύρω σου κόσμος
σε κοιτούν τους κοιτάς δεν σε βλέπουνε όμως
δεν υπάρχουν χαρές οι ελπίδες τελειώνουν
είναι κάτι στιγμές που χτυπούν και σε λιώνουν

Είναι κάτι στιγμές που σου πνίγουν τα στήθια
θέλεις χίλιες φορές να φωνάξεις βοήθεια
σ' ένα κλάμα σκληρό να ξεσπάσεις να βρίσεις
ή να πεις σ' αγαπώ μα σε ποιόν να μιλήσεις.

ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΚΑΙ ΜΙΑ ΝΕΡΑΙΔΑ...

Ετσι ενιωθα το μεσα μου...
ενα κουβαρι διχως ακρες...
σχεσεις...ανθρωποι...συναισθηματα και ενστιγκτα ολα μπερδεμενα μεσα σε αυτο το κουβαρι...
οι σκεψεις,ενιοτε και οι πραξεις βελονια που καρφωνονται πανω του...απλα για να ακουμπησουν καπου...απλα και τυχαια πληγωνουν οτι βρεθει στην ακρη τους...

ειπε...
πως ειναι δυσκολο να αποδεχτεις την Αληθεια που σου αποκαλυπτεται οταν χρονια και χρονια εχεις γαλουχηθει αλλιως...
βεβαια κι εκεινη δεν θα σου ερθει ποτε νωριτερα απο οταν εισαι ετοιμος να την δεχτεις και να την κατανοησεις...

περασα πολυ καιρο μεσα στα σκοταδια με μαγκωμενη ψυχη χωρις να αφηνω το παραμικρο φως να πλησιασει...
ηταν επιλογη μου ομως...
ηξερα που βρισκομουν...
ειχα πιασει φιλιες με τις σκιες και ακουγα ευχαριστα το παραμυθι που μου πουλουσαν...
παρολο που ηξερα πως ηταν παραμυθιασμα...
βολευτηκα...
οχυρωθηκα πισω απο μενα και αφησα την Σκια μου να βγει και να κινει τα νηματα...

Οταν τρομαζα στιγμιαια εψαχνα με τα ματια μου την Πιστη στους τοιχους του δωματιου...
πολλες φορες και στο ταβανι...ωρες την εψαχνα...
τοτε θυμομουν οτι δεν κατοικουσε πια εκει και ξαναμαζευομουν στα σκοταδια μου...ο καθρεφτης ειχε σπασει και το ειδωλο μου φαινοταν διπλο...
ειχε το καθενα δικη του υποσταση και προσωπικοτητα...
οταν το ενα γελουσε...το αλλο εκλαιγε...
οταν το ενα μακιγιαριζοταν... το αλλο με μια κινηση μουτζουρωνε τις μπογιες...
δεν συμβαδιζαν παρα σε ελαχιστες στιγμες που χαραχτηκαν ως Αληθινες στις σελιδες του αιωνιου παραμυθιου...

δεν ξερω τι ακριβως εφταιγε...
καποτε νομιζα πως υπηρχαν κλεφτες εκπαιδευμενοι να σου κλεβουν αυτες ακριβως τις στιγμες της αληθειας σου...
πως υπηρχαν μικροπωλητες που ξεπουλουσαν οσο οσο την ψυχη σου...
πως υπηρχαν αγαπημενοι σαλτιμπαγκοι που πρωτα σου βρωμιζαν τις αναμνησεις κι υστερα σε εκαναν να μη θες να τις κοιταξεις ξανα δημιουργωντας μια στυφη γευση καθε που η θυμηση σε πηγαινε προς τα εκει...

Λιγο λιγο ολα αυτα βοηθουν να χασεις την ψυχη σου...
λιγο λιγο και μεθοδικα...
οσο εγω κοιμομουν στα σκοταδια μου...η Σκια μου αλωνιζε...
οσο εγω βολευομουν και νανουριζομουν με το παραμυθιασμα εκεινη επαιρνε δυναμη...
ειχε γινει πια αρχοντισα της υπαρξης μου...
οριζε με ευκολια το μεσα και το εξω...
Νομιζα πως ζουσα μεσα απο εκεινη...

η μαριονετα του Θανατου στεκοταν απο πανω μου με μια χατζαρα και χασκογελουσε...
χα χα χα...και χρατς...χρατς ακονιζε το μαχαιρι...
χα και χρατς...χρατς και χα...
"θα το φας το κεφαλι σου μωρο μου..."
ε...και; απαντουσα...κι εβαζα το δαχτυλακι μου στην κοψη του μαχαιριου...το πιεζα διχως πονο...ετρεχε λιγο αιμα...
ε...και;;;
Δεν ξερω γιατι δεν πιεσα κατι παραπανω απο το δαχτυλο μου σε εκεινη την κοψη...
πολλες φορες φλερταρα με διαφορα σημεια του σωματος...

δεν ξερω πως και ποια δυναμη ταρακουνησε εκεινο το "κατι" μεσα μου...

το αλλοτινο νανουρισμα του παραμυθιασματος εγινε ενα ενοχλητικο βουητο στα αυτια μου...
οι σκιες επαψαν να εχουν την εξουσια που τους ειχα δωσει και εδειξαν το αδειανο τους προσωπο...
οσο για εκεινη...την αρχοντισα Σκια... της πηρα το σκηπτρο και το στεμα και τα εκρυψα βαθια...

Βγηκα απο την μαυρη τρυπα και αναψα τσιγαρο στο πρωινο που με καλημερισε...
Τιποτα δεν μπορει να μας κλεψει κανενας αν εμεις δεν τον αφησουμε...
ουτε και να το πουλησει αν εμεις πρωτα δεν του το δωρισουμε...

δεν εκλαψα για εκεινα που χαρισα...
κι αν καπου πουληθηκαν καποιος θα τα ειχε αναγκη ενω σε μενα περισσευαν...

καπως ετσι βγηκα απο την μαυρη τρυπα...
δεν ξερω αν η Σκια θα βρει οσα της ανηκουν και ξαναβγει καποτε στην επιφανεια...
δεν ξερω αν θα ξαναπιασει τα ηνια εκεινη...
δεν ξερω τι θα φερουν οι μερες...οι μηνες...τα χρονια...το μονο που εμαθα ειναι πως...

το λουλουδι στεκει ετσι κι αλλιως μπροστα σου...
μπορεις να το προσπερασεις...
μπορεις να το πατησεις με το περασμα σου...
μπορεις απλα να σκυψεις και να το μυρισεις...
μπορεις ομως και να το κοψεις για να στολισεις τα μαλλια σου...η΄και την ψυχη σου...

το δεντρο της ζωης ειναι μπροστα σου...
ειναι επιλογη σου αν με το σχοινι που κρατας θα φτιαξεις στα κλαδια του μια κουνια η΄μια κρεμαλα...



Υ.Γ1 το ξαναπα...οταν ζητανε μεριδιο απο την ψυχη σου νομιζοντας πως τους ανηκει... τραγουδα...!
δεν θες να τραγουδησεις...; φορα το καπελακι σου στραβα και προχωρα...
σε αυτες τις περιπτωσεις ειναι καλο να θυμασαι...να θυμασαι και να προχωρας...
μην κοιταξεις πισω...ποτε...ξερουν να μαγνητιζουν την ψυχη οι ζητιανοι της υπαρξης...

Υ.Γ2 θα ξαπλωσω να με πατησεις...θα σου στελνω και φιλια απο τα πατωματα οσο εσυ με τσαλαπατας...
αλλα θα το κανω επειδη ΕΓΩ το γουσταρω...
αν με εκβιασεις γι αυτο...θα την χασεις την πλατουλα μου φιλε...

Υ.Γ3νομιζα πως ειναι κατορθωμα στην θυελα να στεκεις στα ποδια σου...υστερα καταλαβα πως χρειαζεται και να προχωρας...

Υ.Γ4 εχουν τα σκοταδια την χαρη τους...αλλα και το φως την δικη του...

Υ.Γ5 αλλο το παραμυθι και αλλο το παραμυθιασμα...μην τα μπερδευεις...
το ενα ειναι μαγικο και αναγκαιο...το αλλο μπορει να σε καταστρεψει...