ΕΓΩ...ΕΚΕΙΝΗ...ΚΑΙ Η ΝΥΧΤΑ ΜΟΥ...

Θα ανοιξουμε λιγο παραπανω την μουσικη...
θα βαλουμε ενα ποτο...
θα ανοιξουμε και τις καρδιες μας...

να πουμε...να πουμε οσα φοβηθηκαμε χρονια τωρα...
οσα κρυψαμε βαθια και καναμε πως ξεχασαμε οτι υπηρχαν...
οσα δεχτηκαμε σαν δικα μας αν και ποτε δεν τα θελησαμε...
να μην μιλησουμε...
να μιλησουν οι σιωπες...
να τρεξουν τα ματια...

μη λες ψεμματα...
αποψε μη λες τιποτα τυπικο...τιποτα συγκεκριμενο...τιποτα δεδομενο...
αποψε ας μην ειναι μια ιδια νυχτα...
μια ξεχωριστη να 'ναι κι ας μην υπαρξει ομοια της ποτε ξανα...

να βαλουμε κι αλλο ενα ποτο...
βοηθαει να λες και να ακους πραγματα δυσκολα...βοηθαει...
κι ασε να λενε πως θολωνει...καθαριζει οσα θολωσε ο χρονος και ο πονος...

δεν θα βαλω τα καλα μου...
να με βλεπεις ομορφη μες την ασχημια μου θελω...
ετσι δεν ειναι ο ερωτας...;
ο ερωτας των ανθρωπων...; να βλεπουν ομορφια στο ασχημο...;
να βραχω κατω απο τους ουρανους...
μακιγιαζ μουντζουρωμενο να ζωγραφιζει τα χαρακτηριστικα μου...
αιμα να στολιζει τον λαιμο μου...
να σταζει απο δικο σου δαγκωμα...
να ουρλιαξουμε...
να πεταξουμε...
να ξεσκισουμε τις σαρκες μας...
να ξεσκισουμε τις ψυχες μας...
και να γουσταρουμε που το καναμε επειδη το θελαμε...

να βαλω αλλο ενα...;
να πιεις απο το κορμι μου...
να πιω απο σενα...

καθε που νυχτωνει φευγω...
δεν αντεχω τον κοσμο που μου φτιαχνουν...
αποψε σε προσκαλω στον δικο μου...
μπαινουν μονο οσοι καταφερνουν δευτερο χτυπημα...
οσοι μου κλεβουν εστω μια ανασα...
οσοι μου τσαλαπατανε την ψυχη(τοσο επιδεξια που δεν το νιωθω)
οσοι μου πουλανε παραμυθια (κι επειδη τα εχω αναγκη τους κανω την χαρη να τα πιστεψω)
οσοι με αγγιζουν εκει που ποναω και παιρνουν λιγο πανω τους...
οσοι μου ανοιγουν μια αγκαλια οταν κρυωνω...τοσο λιγοι...
τοσο μικροι που ημαστε...
τοσο ψευτες σου λεω να παραδεχτουμε οσα θελουμε...
τοσο αδυναμοι να αποδεχτουμε πως την ελευθερια που μας χαρισαν την κλεισαμε σε χρυσα κλουβακια και την μοστραραμε ως Αληθεια μας...

Αδυναμια λεγεται φιλε μου...
Αδυναμια και οσο κι αν σε ποναει το ξερεις...
κι αυτο ειναι που ποναει περισσοτερο...
γιατι θελει μεγαλα αρχιδια φιλε μου να παραδεχτεις τις αληθειες σου...κι οχι να δειχνεις με συγκαταβαση τα κλουβια σου...

μπορει να μη σ'αρεσω αποψε...
να μην ειναι η νυχτα που θελησες μαζι μου...
αλλα ετσι ειμαι εγω...
για να μπεις στο κορμι μου...
ειναι απαραιτητη προυποθεση να τρυπωσεις πρωτα στην ψυχη μου...
το κορμι ειναι ευκολο για ολους...

ελα...
οχι παραμυθια αποψε...
για ενα βραδυ να ξεγυμνωθουμε σου ζητω...
πρωτη εγω το υποσχομαι...

να βαλω αλλο ενα...;βοηθαει σου λεω...
να πεις και να ακουσεις δυσκολες λεξεις...
νοηματα διχως νοημα...
σιωπες με φωνη...
ουρλιαχτα που ξεσκιζουν...

να αγγιξεις την σαρκα οπως δεν εκανες ποτε και να ασελγησεις πανω της για πρωτη και τελευταια φορα με τροπο δικο σου...δυνατο...σκληρο...αγριο...
οπως παντα ηθελες και φοβοσουν τον πονο του μετα...
να ασελγησεις στην ψυχη μου και στη δικη σου εγω...
μια και μοναδικη φορα...
να ξεσκισουμε οσα χαιδευαμε αιωνες...
να πονεσουμε...
να χτυπηθουμε...
μεχρι το τελος...
ξανα...
και ξανα...

Αντεχεις την Αληθεια μου αποψε...;
αν οχι...
λυπαμαι...
εχασες...


Υ.Γ στο ουρλιαχτο του τραγουδιου αποψε θα κλεισω οσα φωναζουν αιωνες και κανεις δεν τα ακουει...
οσα ποθησαμε και ποτε δεν ειπαμε...
οσα λαχταρησαμε και η λογικη μας εκανε να τα παραμερισουμε...
οσα αληθινα γουσταρουμε και κανουμε πισω...απο τη δηθεν ηθικη...το δηθεν "πρεπει"...το δηθεν του καθωσπρεπισμου...το δηθεν...
με ενα βημα μπροστα τ'αφηνω πισω...
ετσι κι αλλιως ποτε δεν ηταν δικα μου...

μπορεις να ουρλιαξεις κι εσυ...;;;

αν με κερδισεις στο κοκκινο μου...
το λευκο μου σου ανηκει αιωνια...!!!