Ξυπνησα παλι με την ιδια αισθηση μαμα...
σε φωναξα κι οταν ανοιξα τα ματια καταλαβα πως παλι δεν θα ερθεις...
δεν θα πλησιασεις το κρεββατι μου να μου πεις πως ηταν ενα κακο ονειρο...
Σχεδον καθε πρωι ξυπναω φωναζωντας μαμα...μαμα...
δε ερχεται κανεις...
το ιδιο ονειρο εδω και 4 μηνες κοντα...
ησουν εδω...εγινε καποιο λαθος και μου ζητουσες να σου πω πως φτασαν τα πραγματα εκει...πως εγιναν ολα και εφυγες...
εχω ξανα την ιδια αγωνια...
απλωνω τα χερια μου να πιασω τα τηλεφωνα...μηπως δεν ακουσα...μηπως χτυπησε καποιο και συνεβη κατι...
να προλαβω...
να παρω ολους τους γιατρους...
να δειξω ολες τις εξετασεις σε οποιους ειδικους...να μου δωσουν μια ελπιδα...να μου πουν πως εγινε καποιο λαθος...
προσπαθω να σου εξηγησω...
πως δεν ηθελα...δεν ηθελα μαμα να σε στεναχωρησω...δεν ηθελα να αγχωθεις για το μετα...
συγνωμη μαμα που δεν σου ειπα οτι φευγεις...
που το κρατησα μυστικο...
που ακουσα ολους που λεγαν οτι ειναι το καλυτερο...
............................................
Λενε οτι ομορφυνα μαμα...
αδυνατισα...εβγαλα τα μαυρα οπως μου παραγγειλες στο ονειρο...
φτιαχνω τα μαλλια μου...τα νυχια μου...βαφομαι...βγαινω...χαμογελαω...
γελαω δυνατα...χορευω...παιζω...
προσπαθω τοσο πολυ να ζησω...
δεν θα επρεπε να θελει προσπαθεια μαμα η ζωη...
ολη μερα ετσι...
καθε μερα και καθε στιγμη ετσι...
κι ετσι κανεις δεν ξερει...κανεις δεν φανταζεται...
κι ετσι ολα μοιαζουν καλα...
παιρνω πτυχιο μαμα...
εφτασε ο καιρος...
επιτελους...
θυμασαι την πρωτη μερα που πηγαμε μαζι στη σχολη...;
θυμαμαι ποσο χαιροσουν...ποσο περηφανη ενιωθες...
θυμασαι που στα δυσκολα μαθηματα σε εβαζα να με πηγαινεις εσυ...;
εισαι το γουρι μου σου ελεγα...κι ερχοσουν...
σε ταλαιπωρουσα αλλα ερχοσουν...παντα εκει...σε ολα μου...
θυμασαι που σου ελεγα οταν παρω πτυχιο θα ρθεις με λουλουδια μαμα...
κι απαντουσες πως τοσο που αργησα ολοκληρο νυφιατικο αυτοκινητο θα στολισεις αρκει να παρω πτυχιο...
τι να σου λεγα μαμα...;
πως καθε που εμπαινες στο νοσοκομειο εγω αποφασιζα πως δεν θα ξαναπατησω στη σχολη...;
πως δεν αντεχα τα βιβλια μου να ανοιξω και να κοιταξω αρρωστιες...;
πως δεν ηθελα να ειμαι καθε μερα αντιμετωπη με αυτον τον πονο...;
τι να σου λεγα μαμα...; εβρισκα ενα σωρο δικαιολογιες...
κι οταν εφυγες...εκανα πολυ καιρο να καταφερω να ξαναπατησω μεσα σε νοσοκομειο...
ωρες καθομουν απεξω...ζυγιζα...μετρουσα αντοχες...
τα ποδια μου ειχαν βαρυνει και το βημα μπροστα δεν εκαναν...
δεν εφευγα...ηξερα πως αν εφευγα δεν θα ξαναγυριζα ποτε...
και τωρα δεν θα εισαι να με δεις...
τωρα που αποφασισα πως η μονη χαρα σε ολο αυτο θα ειναι να απαλυνω τον πονο του αλλου...εστω για λιγο...εστω οσο μπορω...
γιατι υπαρχουν τοσοι που υποφερουν...τοσοι που λαχταρουν ενα χαδι...μια καλη κουβεντα...λιγο φροντιδα...
ειναι το μονο που μου δινει χαρα τον τελευταιο καιρο...
να νιωθω πως απαλυνω λιγο τους αλλους...
τιποτε αλλο δεν με ευχαριστει μεχρι μεσα στην καρδια μου...μοναχα αυτο...
δεν περασαν ουτε 4 μηνες μαμα...πηγα στο αλλο σπιτι...
ειχα μια κρυφη ελπιδα οτι θα ησουν εκει...
πως κρυφτηκες εκει και περιμενες να περασουμε λιγες καλοκαιρινες μερες μαζι οπως ειχαμε συμφωνησει...
συγνωμη που δεν προλαβα μαμα...
συγνωμη που δεν ηρθα οταν ησουν εκει...
τωρα ειμαι αλλα δεν εισαι εσυ...
κι ηθελα τοσο λιγες μερες μαζι σου...μονο μαζι σου...
ειχα μερικα μυστικα που ηθελα να σου ακουμπησω...θα καταλαβαινες...μονο εσυ θα καταλαβαινες...
Μαμα μου νιωθω τοσο μονη...οι νυχτες μοιαζουν ατελειωτες...
νιωθω πως δεν εχω σημειο αναφορας...
δεν εχω στηριγμα πια...δεν εχω τον ανθρωπο μου...
τον μοναδικο ανθρωπο που θα ηταν κοντα μου παρα τα οσα...
μαζι με οσα...
οτι κι αν γινοταν...
οτι κι αν ημουν...
οπως κι αν ημουν...
τον μοναδικο ανθρωπο που θα με αγαπουσε με ολα τα λαθη μου...τα παθη μου...τους φοβους μου...τις χαρες μου...
τον μοναδικο ανθρωπο που θα με αγαπουσε και θα με αποδεχοταν φυσικα και διχως δισταγμο στο παραμικρο...διχως αμφιβολια...
πως να μαθω μαμα να ζω μονη...;πως να μαθω σε ολα να ανταπεξερχομαι χωρις να εισαι εκει...;
που ακομα σηκωνω το ρημαδι το τηλεφωνο να σε παρω να σου πω τι εγινε...
που μαλωναμε με τη μικρη για το πως γινεται εκεινο το φαγητο...και της ειπα "παρε ρε τη μαμα να σου πει πως εγω εχω δικιο..." και μειναμε να κοιταζομαστε κι οι δυο μας...
που ακομα τρεχουν τα ματια μου οταν καποιος φωναζει την μαμα του...
κι η δικια μου...;εγω που να φωναξω...;που να απευθυνθω...;
ειχα πολλα ακομα να σου πω...
πολλα να δεις...σε πολλα να χαμογελασεις ευτυχισμενη...
ειχα να σου δειξω...
ειχες να μου μαθεις...
τοσα πολλα...
και τωρα ολα τα στερουμαι...ολα...
κι η μικρη φευγει μαμα...
βρηκε δικο της σπιτι...
και χαιρεται...μα και λυπαται γιατι μονη ξανα δεν εζησε...μαζι σου μονο εμαθε...
και νιωθω τοσο περιεργα...σαν να μου ξεκολαει αλλο ενα κομματι...
σαν να πρεπει να συνηθισω αλλο ενα μερος της ζωης που συνεχιζει...
να συνηθισω πως ανθρωποι λιγοι υπαρχουν...
λιγοι εμειναν...
λιγοι καταλαβαινουν και νιωθουν...
τοσο λιγοι...τοσο λιγοι μαμα...
ακομα και οι πιο κοντινοι...
τοσο καλα παιζω τον ρολο μου μαμα...ή οι ανθρωποι παιζουν τοσο καλα τον δικο τους...;
και ποσο χαζοι μοιαζουν οταν μου λενε σε 1 χρονο θα εισαι καλυτερα...
σε 3 χρονια θα χαμογελας στη θυμηση της...
ποσο χαζοι οταν βαζουν χρονοδιαγραμμα στον πονο...;εχει μωρε ο πονος της απωλειας χρονοδιαγραμμα...;
και κουραστηκα μαμα...
κουραστηκα να απαντω...
οταν ολοι ρωτανε τι κανεις...;
-καλα ειμαι...ολα καλα...μια χαρουλα...
-α!μπραβο...ωραια...ετσι πρεπει...
ποσο μου τη δινουν μαμα...ποσο πολυ...
κι αν ησουν εδω την ξερω την απαντηση που θα δινες...
"γραψτους μωρο μου..."
θαρρω πως η μονη που καταλαβαινει ειναι η Μα'ι'ρα...
ειναι απιστευτο αλλα καθε φορα που κλαιω...κλαιει κι αυτη...
ερχεται και μου γλυφει τα δακρυα το πιστευεις...;
"που ειναι η ποπη Μα'ι'ρα ...;"της λεω και γουρλωνει τα ματακια της...
μετα ψαχνει δεξια κι αριστερα και γαυγιζει...
και ξερει...το νιωθω πως ξερει...
Μαμα...
μαμα μου...
ηλπιζα πως καποτε εδω θα εγραφα το καλυτερο μου παραμυθι...
πως η ζωη θα μας εκανε την χαρη να γινεις καλα...
και θα χορευα ευτυχισμενη κατω απο ανοιχτους ουρανους...
πως τοση ευτυχια δεν θα ειχα που να την χωρεσω...
και τωρα γραφω γραμματα που στελνω στον ουρανο...
τωρα τετοια ειναι τα παραμυθια μου...
Μαμα μου...θα αλλαζα τα παντα...
οτι εχω και δεν εχω...
καθε ευτυχια...καθε γελιο...καθε στιγμη...
ολα...τα παντα...
για μια ακομα στιγμη μαζι σου...
για μια αγκαλια...ενα χαδι...
τα παντα...ολα θα τα αλλαζα...
Υ.Γ μου λειπεις τοσο αδιανοητα,αβασταχτα πολυ...
και σε χρειαζομαι...
Υ.Γ2 βαζω την πιρογα συνεχεια...ακουγεται εκει...;
Υ.Γ3 μαμα μου...επρεπε να εισαι εδω...
το παραμυθι αυτο παει στον ουρανο...
τα σχολια κλειστα αυτη τη φορα...
ΣΑΣ ΑΦΗΣΑ ΜΗΝΥΜΑ
Ἐμπρὸς ἐμπρὸς μὲ ἀκοῦτε; Ἐμπρὸς
ἀπὸ μακριὰ τηλεφωνῶ. Δὲν ἀκούγομαι
τί, ξεφορτίστηκε ἡ ἀπόσταση;
Ἀπὸ κινητὸ διάστημα μιλᾶτε;
Νὰ ξαναπατήσω τὸ μηδέν; Κι ἄλλο;
Μὲ ἀκοῦτε τώρα;
Ναὶ μου δίνετε σᾶς παρακαλῶ τὴ μαμά μου;
Τί ἀριθμὸ πῆρα; Τὸν οὐρανὸ
αὐτὸν μοῦ ἔχουν δώσει. Δὲν εἶναι κεῖ;
Μπορῶ νὰ τῆς οὐρλιάξω ἕνα μήνυμα;
Εἶναι μεγάλη ἀνάγκη πεῖτε της
εἶδα στὸν ὕπνο μου ὅτι πέθανε κι ἐγὼ
μικρὸ παιδὶ κατουρημένο γοερὰ
μούσκεμα ὁ φόβος ὡς ἀπάνω
κι ἀκόμα νὰ στεγνώσει.
Νὰ ῾ρθεῖ νὰ τὸν ἀλλάξει.
Ἂν δὲν μπορέσει, τῆς λέτε ἀκόμα ὅτι
ὡρίμασε ἐκείνη ἡ παλιὰ φοβέρα της
πὼς θὰ μὲ φάει ὁ γέρος ἂν δὲν τελειώσω
τὸ φαγητό μου.
Ὡρίμασε ἔγινα γεῦμα γήρατος.
Ὄχι σὲ ταβερνάκι ὀνείρου.
Σὲ κάποιο λαϊκὸ μαγέρικο ποὺ ἄνοιξε
ὁ καθρέφτης.
Κικη Δημουλα
