Τετάρτη 7 Ιουλίου 2010

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΨΥΧΩΝ...


"Εχω μπει σε πολλα παραμυθια...
κι ενω ηξερα το τελος του παραμυθιου
προσπαθουσα να το παραποιησω...
ενω ηξερα...πως δεν μπορω...
καθομουν μεσα στη γυαλινη σφαιρα του παραμυθιου...
νομιζα πως δεν μπορουσαν να με δουν απεξω...
αλλα εκανα λαθος...
δεν μπορουσα να δω εγω εξω...
οι αλλοι με εβλεπαν καθαρα...

Η αληθεια μετραει για οσο την αντεχεις...
γι' αυτο τις ερωτησεις που θα κανεις να προσεχεις...

Η αληθεια μετραει για οσο την αντεχω...
γι'αυτο τις ερωτησεις που θα κανω θα προσεχω..."


αυτα εγραψε καποτε ενα αγορι...
ειχε κρυψει ηλιους στα ματια του πισω απο σκιες...
τους φυλουσε καλα μη φανουν...
δεν ηθελε...
οχι τοσο ευκολα να τους δουν αλλοι...
τον ελεγαν "περιεργο"...
χαμογελουσε και επαιρνες ματι λιγο απο τον ηλιο του...
κι αν σε κοιτουσε εντονα εβλεπες βαθια...
τοσο βαθια που πονουσες...
για ολα οσα εβλεπες και για ολα οσα θα μπορουσες ακομα να δεις...

ετσι ειναι τα "περιεργα" παιδια...
εκεινα τα λιγο διαφορετικα...
εκεινα που δεν ειναι ευκολο να πλησιασεις και να αγγιξεις...
γιατι τα ευκολα χανονται...εξαφανιζονται στην πρωτη καταιγιδα...
αλλα στο αγορι αρεσε να καθεται κατω απο την βροχη...
δεν εφευγε...
δεν ανοιγε ομπρελα...
δεν εψαχνε υποστεγο να προφυλαχτει...

ετσι ειναι οι "περιεργοι" ανθρωποι...
δεν προφυλασσονται...
γι αυτο γινονται και "περιεργοι"...
αλλιως θα ηταν "ευκολοι" και ολα θα κυλουσαν "ησυχα"...
και δεν την πολυσυμπαθω αυτη την λεξη...ουτε την εννοια της...

οταν χτυπαει η καρδια...
οταν εισαι ζωντανος μεσα σου...
οταν δημιουργεις και δημιουργεισαι μεσα απο σενα και μεσα απο τον αλλο...
δεν μπορεις να εισαι "Ευκολος"...
δεν μπορεις να αφηνεις να κυλουν ολα "ησυχα"...
δεν μ'αρεσουν οι "ευκολοι" δρομοι...
ειδα τα σκοταδια καταματα...
ειδα τους φοβους μου να με κοιτουν ειρωνικα...
ειδα να κρυβομαι κατω απο ενα σεντονι για να προστατευτω...
ειδα να πεφτω και να ματωνω ξανα και ξανα...
μιλησα με τον ιδιο τον θανατο...
εσπασα τα μουτρα μου και αλλαξα μουτρα...
ματωσα τα ποδια πατωντας αγκαθια εκει που λεγανε πως ειχε αμμουδιες...
βραχηκα χιλιες φορες...να πλυνω τις πληγες μου...
μιλησα στους ανεμους...
εστειλα μυνηματα γραμμενα σε φυλλα φθινοπωρινα...
εγραψα στα δεντρα σημειωματα να βρουν πλασματα απο την χωρα του ποτε...
προσπαθησα να πεταξω απο το πιο ψηλο σημειο...
εκαψα τα φτερα...
τα ξεσκισα πολλες φορες και αλλες τοσες αφηνα να μου τα ξεσκιζουν...
και δεν μετανιωνω λεπτο για τιποτα απο ολα αυτα...

μα ετσι εμαθα να μην αγαπαω τους "ευκολους" δρομους...
να με συγκινει μονο ο "περιεργος" ανθρωπος...
γιατι ειμαι κι εγω "περιεργη"..."μοναχικη"..."μονη"..."νοσταλγικη"..."αθεραπευτα ρομαντικη"...και φυσικα "ξεχασμενη..."...
"περιεργη" λοιπον...
κι αυτο τρομαζει τους ανθρωπους...
και φευγουν...
ενω δεν ζητας πολλα...
ισως να μη ζητας και τιποτα...
απλα πλησιαζεις με αυτη την περιεργη σου φυση και θες να εισαι εκει...
να αγγιξεις...να μαθεις...να δωσεις και να παρεις...

"αλλα ειναι νωρις στον κοσμο αυτο...
δεν εχουν εξημερωθει τα τερατα"

"περιεργος" λοιπον...
γιατι μοναχα εκεινος εχει κατι να πει στην ψυχη μου...
στην δικη μου ψυχη...
υποπτευομαι πως καπου...καπως...με καποιον τροπο μοιαζουμε...
ολοι οι "περιεργοι" μεταξυ μας...
αλλα εγω αποψε μιλαω για ενα αγορι...
που κρυφτηκε σε ενα γυαλινο παραμυθι...
και νομιζε πως δεν τον βλεπει κανεις εκει μεσα...

δεν ξερω αν τον ειδα απεξω...
ή αν βρισκομαι κι εγω εκει μεσα...
μου φτανει που τον ειδα...
ειναι τοσο ομορφα οταν ανταλλασεις βλεματα που κρυβουν ηλιους...
ειναι ομορφο πολυ οταν η μια ψυχη χαιρεταει την αλλη...
και νιωθεις...καπου μεσα σου το νιωθεις πως ...ο χαιρετισμος αυτος "λεει" κατι...

αλλωστε επιμενω πως καμια συναντηση σε αυτη την πορεια μας δεν ειναι τυχαια...
κι επιμενω να φτιαχνω παραμυθια...
επιμενω να πλησιαζω με διαθεση αληθινη και ετοιμη να τιναξω τα φτερα...
διαφανα ακομα...αλλα ξεκινησα να τα φτιαχνω απο την αρχη παλι...



το τραγουδι επαιζε σε ολη την σκεψη...
σε ολο το παραμυθι...
ετσι το ταιριαξα εδω...
αλλωστε..."υπαρχουν κι ατομα που γινονται κομματια..."
και ποτε δεν θα αποδεχτω "που βρισκω αναπηρο τον κοσμο στα σημεια..."


αφιερωμενο λοιπον ολο το παραμυθι σε αυτον τον ιδιαιτερο χαιρετισμο...

39 σχόλια:

lena_zip είπε...

Εγώ τώρα δεν ξέρω.
Ίσως να φταίει το τραγούδι που είναι το πιο αγαπημένο μου και το έχω ακούσει πάμπολες φορές και μου έχει κρατήσει καλή συντροφιά.
Ίσως φταίει που το αγόρι ήταν κλεισμένο μέσα στη γυάλα του παραμυθιού.
Ίσως φταίει που το αγόρι είναι "περίεργο".
Ίσως να φταίει απλά το τίναγμα των νεραϊδένιων σου φτερών.
Μα αυτό το παραμύθι με άγγιξε ακόμα πιο πολύ από τα άλλα.
Σε χαιρετώ και σου αφήνω ένα πακετάκι αγάπη κι ένα φιλί.

nina είπε...

είναι όμορφοι οι παράξενοι άνθρωποι
θέλει δύναμη να μπορείς να είσαι διαφορετικός
Φιλιά

Ρίκη Ματαλλιωτάκη είπε...

θέλει δύναμη να μπορείς να είσαι διαφορετικός

ΑΥΤΟ.....

η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα είπε...

Τι ωραία σκέψη. Κι είναι σαν να σε βλέπω, μέσα στην στρογγυλή γυάλινη σφαίρα που αναποδογυρίζεις και πέφτουν οι νιφάδες χιονιού. Εκεί μαζί με το αγόρι. Με τα νεραϊδένια σου φτερά να γυρίζεις μέσα στα μικροσκοπικά αντικείμενα της σφαίρας.

Πάντοτε μου άρεσαν τα μικροσκοπικά αντικείμενα. Να γίνω μια τοσοδούλα να μπω στη γυάλινη σφαίρα να χαιρετίσω τις ψυχές. Μου αρέσουν οι ιδιαίτεροι άνθρωποι, οι περίεργα ιδιαίτεροι.

Με ωραίες εικόνες από το κείμενό σου θα αποχωρήσω. Δυνατές ήταν κι ωραίες.

Καλό ξημέρωμα καλή μου!

Sταυρούλα Κουγιουμτσιάδη είπε...

« Τ’ αμίλητα παιδιά με τη Λύπη τους να λάμπει
Περήφανα στη μοναξιά τους τυλιγμένα
Μιλούν μονάχα με τα δάκρυά τους και κάτι βλέμματα λοξά
Που σημαδεύουν χώμα κι ας τους πρέπει Ουρανός….»
MADAME DE LA LUNA. http://madamedelaluna.blogspot.com/
Aαφιέρωμα στο…there was a boy…. RHYTHM THOUGHTS AND REFLECTIONS
http://rhythmandthoughts.blogspot.com/

Τ’ αμίλητα παιδιά έχουνε πάντα κραυγάζοντα μάτια
Κι η λύπη τους αντιφέγγει τα ματωμένα όνειρα
Της γενιάς που τ’ ανάθρεψε περήφανα
Στη μοναξιά της ξεχασμένη.
Και τούτα, μαθημένα στις σιωπές
Μιλούν μονάχα με τα δάκρυά τους,
Κρυστάλλινα, μα όχι παγωμένα
Και κάτι βλέμματα λοξά που σημαδεύουν χώμα
Γιατί ο ουρανός που τους πρέπει φαντάζει μακρινός
Έτσι όπως
«………………………………………………………………………………
Νικητές
Άλλαξαν φορά στα ρεύματα
Πάμπλουτοι
Γύρισαν τα δρεπάνια αντίστροφα
Κόψανε τα σκοινιά τ’ ουρανού
Έφυγε ψηλά αυτός
Και τα σφυριά τους λείαναν
Τις γωνίες στο άδικο μα και δοκιμασμένο αμόνι……»
ΒΑΣΙΛΗΣ Γ. ΚΟΥΓΙΟΥΤΣΙΑΔΗΣ « 17 ΝΟΕΜΒΡΗ 2009»
ΝΟΝ ΜΟLLARE MAI http://www.kougioumtsiadis.blogspot.com/

Για να δεις πως τα παραμύθια μπλέκονται
Νεραϊδένια μου κόρη
Και πως τ’ αγόρι που τραγούδησες
Το ‘χουνε ξανατραγουδήσει.
Τι όμορφα που τραγουδάς, ψυχή μου,
Τα παράξενα και τ’ απ’ αλλού φερμένα!
Τι όμορφα, σταλάζεις μέλι στην πληγή!

Sταυρούλα Κουγιουμτσιάδη είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Sταυρούλα Κουγιουμτσιάδη είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Sταυρούλα Κουγιουμτσιάδη είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
tovenito είπε...

αυτό το τραγούδι το αγαπώ τόσο πολύ κι ας μην έχω κοιμηθεί στο πάτωμα.
υπάρχουν ψυχές που απλά σε αγγίζουν γιατί έτσι είναι το γραφτό τους. περίεργο ε;
τό χαμένο μου τό αίμα καί τό μυτερό,μ’ακούς
μαχαίρι
το πιο περίεργο όμως είναι ότι υπάρχουν άτομα που αδυνατούν να δεχτούν ότι υπάρχει περίεργο και όμως στηρίζουν όλη την ταυτότητά τους ετεροπροσδιοριζόμενοι ως προς την περιέργειά των άλλων.
χαιρετίσματα λοιπόν στον χαιρετισμό
;-)

Ανώνυμος είπε...

Τυχεροί/ές αυτοί/ές που συναντούν "περίεργα" παιδιά, που πορεύονται μαζί ή παράλληλα ή μπρος και πίσω δεν έχει και τόση σημασία, σημασία έχει το μοίρασμα, η ζωή που κυλά στις φλέβες, η καυτή ματιά που λαβώνει το βλέμμα και αναγκάζεσαι να το αποστρέψεις για να βρεις τη δύναμη να αντιμετώπεις την αλήθεια.

Τυχερή είσαι καρδιά μου :)

Prisoned Soul είπε...

Πώς ξεχωρίζεις κάποιον που είναι έτσι; "παράξενος";
και αρκεί αυτό για να υπάρξει το παραμύθι;

Πριν τρία χρόνια, στο διάλειμμα του φροντιστηρίου κι ενώ όλοι είχαν βγει έξω εγώ είχα μείνει μέσα στην αίθουσα, μόνη... και έγραφα...
Μπήκε μια κοπέλα και με ρώτησε τι κάνω, τι γράφω.
-τίποτα σημαντικό, της είπα
-ημερολόγιο γράφεις;
-όχι
και ύστερα έσκυψα το κεφάλι μου και συνέχισα να γράφω
-είσαι πολύ περίεργη, μου είπε, με κοίταξε και έφυγε...

b|a|s|n\i/a είπε...

περίεργα μας τα λες. :P
τόσο διαφορετικοί. τόσο ίδιοι.
όλοι μας. έτσι απλά. έτσι αληθινά.
φιλιά σου πολλά! περίεργα και σβουριχτά!
:)

Hfaistiwnas είπε...

Η περιέργεια εξάπτει την φαντασία, το ίδιο και τα άτομα που τα νιώθουμε περίεργα, είναι που μας κεντρίζουν το ενδιαφέρον και μας κάνουν γρήγορα δικούς τους με έναν τρόπο περιέργως περίεργο..

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

lenaki μου αγαπημενο...
φταιει εκεινη η ενεργεια που μας κυριευει και σπρωχνει την ψυχη να μιλησει...
φταιει που μπορουμε καμια φορα να βλεπουμε βαθια...
φταιει που οι μουσικες μας ταξιδευουν και μας σημαδευουν...
ολα αυτα φταινε...
και φταιει που ξερεις...
γιατι αν δεν ηξερες τιποτα απο τα παραπανω δεν θα εφταιγε...

η αγαπη μου και το φιλι μου εκει μαζι σου!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

Νινα μου πανεμορφοι ειναι...
θελει οντως πολυ δυναμη να εισαι διαφορετικος οταν ολοι ειναι τοσο ιδιοι...

φιλια σου νεραιδενια!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

Ρικη μου οπως ειπα και παραπανω
σε εναν κοσμο που ολοι ειναι ιδιοι...ολοι ακολουθουν την πεπατημενη ναι θελει δυναμη οχι απλα να εισαι διαφορετικος αλλα και να μπορεις να το λες δυνατα διχως φοβο...

φιλια σου κοριτσι!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

καναρινενια μου αγαπημενη...
η γυαλινη σφαιρα καθοταν απεναντι μου...
χρονια την αναποδογυριζα...την κουνουσα...
αλλωτε πεφταν νιφαδες χιονιου...αλλωτε ασημοσκονη...
εμπαινα...κοιτουσα...ζουσα εκει...

ειναι περιεργο που καμια φορα βρισκεις καποιον ακομα που κανει το ιδιο με σενα...
ενα χαμογελο αρκει για να ξερεις πως μοιαζεις...οσο διαφορετικος κι αν εισαι...

μου ελειψες πολυ...
ελπιζω συντομα να τα πουμε απο κοντα...

σε φιλω τρυφερο πλασμα!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

Σταυρουλα μου σου τραγουδαω τα παραξενα εκεινα ματια που αντικρυζεις και φυλακιζεσαι μεσα τους...
σου τραγουδαω την αγαπη που νιωθεις διχως να ψαξεις για αιτιες...
σου τραγουδαω τον πονο που σταζει απο καθε κυτταρο του κορμιου...
σου τραγουδαω το δακρυ που φτιαχνει λιμνες ολακερες σαν εχει ολοκληρα φεγγαρια...
σου τραγουδαω τα μονοπατια που μαθαινεις να βαδιζεις ξυπολυτος και διχως πορεια...

τραγουδησα κι ενα αγορι ναι...
οτι μιλαει στην ψυχη μου...εστω και λιγο φωναζει να γινει τραγουδι...
εγω μονο ακολουθω τις προσταγες της καρδιας...διχως πορεια...διχως τιποτα...
κι οπου βγαλει...

ειναι ο μονος τροπος που ξερω να τραγουδαω διχως παραφωνιες...

σε ευχαριστω που υπαρχεις εδω...
σε ευχαριστω για οσα μου χαριζεις...
σε ευχαριστω που τραγουδας στην ψυχη μου...

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

tovenitako δεν ξερεις τι χανεις μακρια απο το πατωμα...
αληθεια σου λεω...

πιστευω πολυ στις συναντησεις των ψυχων...
πιστευω σε εκεινα που εχουμε να παρουμε και να δωσουμε σε καθε συναντηση με μια ψυχη...
μου αρεσει ολο αυτο...
δεν γινεται συνεχεια αλλα οταν το νιωθεις ειναι μαγικο...

οι ανθρωποι καλε μου...
πως να πιστεψουν στο "περιεργο"...;πως να μην το κρινουν...;
αφου ειναι πολυ νωρις μεσα στον κοσμο αυτο...
δεν εχουν εξημερωθει τα τερατα...

φιλι σου νεραιδενιο καλε μου!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

οδοιπορε μου καλε...
ειναι να γινουν αυτες οι συναντησεις...
αρκει να εχουμε ανοιχτα τα ματια της ψυχης γα να τις δουμε...
να μη φοβηθουμε εκεινο που μοιαζει αλλο απο οσα καθημερινα συνναναστρεφομαστε...
θελει δυναμη μεγαλη να μην αποστρεψεις το βλεμμα...
να μεινεις εκει και απλα να το ζησεις...

ειμαι τυχερη...
εμαθα να μην γυρναω το βλεμμα...
αποζητω το κοιταγμα...αυτο το κοιταγμα...

σε φιλω πολυ και νεραιδενια καλε μου!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

sweet μου καλη...
δεν ξερω συγκεκριμενους τροπους να το ορισω...
αλλωστε με τις ταμπελες δεν τα παω και καλα...
εκεινο που ξερω και μπορω να σου πω ειναι πως καθε τετοιο "παραξενο" ανθρωπο που γνωρισα τον γνωρισα με διαφορετικο τροπο καθε φορα...
σε διαφορετικα σημεια...σε διαφορετικες καταστασεις...
μα παντα...ΠΑΝΤΑ οταν ημουν ανοιχτη να τους δεχτω...οταν αφηνομουν ελευθερη,διχως πρεπει,διχως γιατι,διχως ορια...
απλα υπηρχα εκει στον τοπο και στον χρονο κι εκεινοι ερχοντουσταν...
και το παραμυθι κυλουσε μονο του...
χωρις καμια προσπαθεια...

μονο αυτο ξερω και στο ακουμπαω με αγαπη...

σε φιλω πολυ!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

basniaki αγαπημενο τιμαω τον τιτλο της "περιεργης" γραφωντας "περιεργα" παραμυθια για "περιεργους" πρωταγωνιστες και "περιεργους" αναγνωστες...

ετσι "περιεργα" την ειδα και σου αφηνω ενα φιλι μεγαλο!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

Ηφαιστιωανακο...
οταν ολα γυρω μας ειναι τοσο κοινα...
τοσο ιδια...
τοσο ησυχα...
αδιαφορα...
οτι "περιεργο" τραβαει...την ψυχη που ειναι "περιεργη"...
θελει να το χεις μεσα σου...

τοσο απλα...
τοσο "περιεργα"...

φιλια σου νεραιδενια γλυκε μου!!!

anima είπε...

"περίεργοι"..

και

συνάμα τόσο

απλοί και εύκολοι..

μέσα στην πολυπλοκότητά τους και τη δυσκολία τους..

αρκεί να μπορείς να νιώσεις..


φιλί τρυφερό
+
τεράααααστια αγκαλιά

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

Έξω απ' τους κύκλους πορεύονται μόνο ανδρείοι.
Δύσκολος ο δρόμος ο μοναχικός.
...και πάντα δαχτυλοδειχτούμενος...
Ναι, μόνο οι ανδρείοι της ζωής
πορεύονται απ' έξω... Στα περιθώρια
που λάμπουν αυγές...

Νάιρα,
αγκαλιά μικρή μου!!!

Ο ΜΑΓΟΣ! είπε...

οταν χτυπαει η καρδια...
οταν εισαι ζωντανος μεσα σου...
οταν δημιουργεις και δημιουργεισαι μεσα απο σενα και μεσα απο τον αλλο...
δεν μπορεις να εισαι "Ευκολος"...
δεν μπορεις να αφηνεις να κυλουν ολα "ησυχα"...

οτι πιο ομορφο νεραιδενιο εχω ακουσει...καλησπερα νεραιδα!

fish eye είπε...

θα συμφωνησω.. θελει δυναμη να εισαι διαφορετικος!

θελει δυναμη, να μη σε νοιαζει αν εισαι αποδεκτος..

θελει δυναμη να εισαι ο εαυτος σου!

elpenor είπε...

Ναϊάδα μου...
κάτι που βρήκα κάτι από εμένα στο περίεργο αγόρι...
κάτι που βρήκα κάτι από εμένα στο στίχο του Ελύτη
και τον άλλον του υπέροχου τραγουδιού που μας άφησες,
κάτι που για μια ακόμη φορά δεν έχω σκοπό να πάρω ομπρέλα μαζί μου...
δεν ξέρω πάλι τι να σου αφήσω εδώ...
Αρκούμαι σε έναν "περίεργο" χαιρετισμό.... και μια γλυκιά καληνύχτα :)

Nefeli είπε...

M'aresei ! |M'aresei polu!!!
Kalws se brhka :)

Ανώνυμος είπε...

Σε διαβάζω πάντα.κάθε φορά που μιλάς για τους ανθρώπους που έχεις δίπλα σου ή που γνωρίζεις και αρχίζουν να γίνονται δικοί σου,όπως αυτό το περίεργο αγόρι τώρα,ζηλέυω.
ζηλέυω γιατί κάποτε μου έδωσες και μένα τον εαυτό σου και το μέσα σου κι εγώ δεν ήμουν άξιος να το καταλάβω.ζηλέυω γιατί τώρα θα μπορούσα να εκτιμήσω την ψυχή σου ενώ τότε ήμουν ανάξιος όσων έδινες.

ελπίζω όσοι σε έχουν τώρα να ξέρουν τι έχουν,κι ελπίζω αυτό το περίεργο αγόρι να ξέρει πόσο τυχερό είναι που χαιρετήθηκε με την ψυχή σου,κι άλλη μία φορά λυπάμαι που είμαι εδώ και απλά ζηλέυω τώρα πια.

ενας παλιός φίλος

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

Animaki μου μα γι αυτο ακριβως ειναι ευκολοι συναμα και δυσκολοι...γιατι ειναι περιεργως αληθινοι...

το μονο που μετρα ειναι να μπορεις να νιωσεις μωρο μου...
το ξερεις κι εσυ κι εγω καλα...

η αγκαλια μου ανοιχτη παντα για σενα!!!
εδω ειμαι!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

Λιτσακι μου...
πες μου γιατι ακομα ειναι δαχτυλοδειχτουμενος αυτος ο δρομος ο διαφορετικος...;
δεν χορτασαμε ομοιοτητα κοινη και συνηθισμενη ακομα...;

ας ειναι μοναχικος...
τον προτιμω αν και πολλες φορες ειναι αβασταχτος...οταν ψαχνεις ενα χερι να βαδισεις μαζι...

φιλια σου πολλα κοριτσακι μου!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

Μαγε μου σε ευχαριστω πολυ για τα ομορφα σου λογια!
οι νεραιδες και οι μαγοι ξερουν απο αληθειες...

φιλια σου νεραιδενια καλε μου!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

elpenor γλυκια μου πως δεν ξερεις τι να μου αφησεις...;
μου αφηνεις την παρουσια σου στις σελιδες των παραμυθιων...
αφηνεις ενα κομματι απο σενα σε ολα αυτα που βρισκεις να μοιαζουν με σενα...
κι εγω χαμογελω...!

ενα νεραιδενιο φιλι σου αφηνω κι εγω κι ενα ευχαριστω!!!

Υ.Γ μακρια παντα απο τις ομπρελες...:)

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

Νεφελη καλωσορισες στα παραμυθια μου!

σε ευχαριστω καλη μου!
χαιρομαι που σου αρεσε...!
οποτε σε βγαζει ο δρομος να περνας θα χαρω!

φιλια σου νεραιδενια!!!

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

ανωνυμε,επωνυμε,παλιε μου φιλε...

οσα γινονται για καποιο λογο γινονται...
και καποια στιγμη θα τον μαθουμε...
και οσα μαθαινουμε κερδος ειναι για τους εαυτους μας...
κι ας πονανε πολλες φορες...

δινω οσο θελω να δωσω εκει που ειναι να δωσω...
και παιρνω το ιδιο ή και οχι...
δεν μετανιωνω παντως οποιο κι αν ειναι το αποτελεσμα...

αυτο να κανεις κι εσυ...
μη μετανιωνεις για τιποτα...
ετσι ηταν να ειναι...

σε φιλω κι ευχομαι να εισαι καλα μεσα σου και εξω σου!!!

Αν ήμουν άλλη... είπε...

τι ομορφα και αληθινα λογια... οσο ομορφοι και αληθινοι οι ΄΄περιεργοι΄΄ ανθρωποι... χαρηκα πολυ που επεσα πανω στο blog σου... να 'σαι καλα!! :)

Αν ήμουν άλλη... είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.