ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΨΥΧΩΝ...

"Εχω μπει σε πολλα παραμυθια...
κι ενω ηξερα το τελος του παραμυθιου
προσπαθουσα να το παραποιησω...
ενω ηξερα...πως δεν μπορω...
καθομουν μεσα στη γυαλινη σφαιρα του παραμυθιου...
νομιζα πως δεν μπορουσαν να με δουν απεξω...
αλλα εκανα λαθος...
δεν μπορουσα να δω εγω εξω...
οι αλλοι με εβλεπαν καθαρα...

Η αληθεια μετραει για οσο την αντεχεις...
γι' αυτο τις ερωτησεις που θα κανεις να προσεχεις...

Η αληθεια μετραει για οσο την αντεχω...
γι'αυτο τις ερωτησεις που θα κανω θα προσεχω..."


αυτα εγραψε καποτε ενα αγορι...
ειχε κρυψει ηλιους στα ματια του πισω απο σκιες...
τους φυλουσε καλα μη φανουν...
δεν ηθελε...
οχι τοσο ευκολα να τους δουν αλλοι...
τον ελεγαν "περιεργο"...
χαμογελουσε και επαιρνες ματι λιγο απο τον ηλιο του...
κι αν σε κοιτουσε εντονα εβλεπες βαθια...
τοσο βαθια που πονουσες...
για ολα οσα εβλεπες και για ολα οσα θα μπορουσες ακομα να δεις...

ετσι ειναι τα "περιεργα" παιδια...
εκεινα τα λιγο διαφορετικα...
εκεινα που δεν ειναι ευκολο να πλησιασεις και να αγγιξεις...
γιατι τα ευκολα χανονται...εξαφανιζονται στην πρωτη καταιγιδα...
αλλα στο αγορι αρεσε να καθεται κατω απο την βροχη...
δεν εφευγε...
δεν ανοιγε ομπρελα...
δεν εψαχνε υποστεγο να προφυλαχτει...

ετσι ειναι οι "περιεργοι" ανθρωποι...
δεν προφυλασσονται...
γι αυτο γινονται και "περιεργοι"...
αλλιως θα ηταν "ευκολοι" και ολα θα κυλουσαν "ησυχα"...
και δεν την πολυσυμπαθω αυτη την λεξη...ουτε την εννοια της...

οταν χτυπαει η καρδια...
οταν εισαι ζωντανος μεσα σου...
οταν δημιουργεις και δημιουργεισαι μεσα απο σενα και μεσα απο τον αλλο...
δεν μπορεις να εισαι "Ευκολος"...
δεν μπορεις να αφηνεις να κυλουν ολα "ησυχα"...
δεν μ'αρεσουν οι "ευκολοι" δρομοι...
ειδα τα σκοταδια καταματα...
ειδα τους φοβους μου να με κοιτουν ειρωνικα...
ειδα να κρυβομαι κατω απο ενα σεντονι για να προστατευτω...
ειδα να πεφτω και να ματωνω ξανα και ξανα...
μιλησα με τον ιδιο τον θανατο...
εσπασα τα μουτρα μου και αλλαξα μουτρα...
ματωσα τα ποδια πατωντας αγκαθια εκει που λεγανε πως ειχε αμμουδιες...
βραχηκα χιλιες φορες...να πλυνω τις πληγες μου...
μιλησα στους ανεμους...
εστειλα μυνηματα γραμμενα σε φυλλα φθινοπωρινα...
εγραψα στα δεντρα σημειωματα να βρουν πλασματα απο την χωρα του ποτε...
προσπαθησα να πεταξω απο το πιο ψηλο σημειο...
εκαψα τα φτερα...
τα ξεσκισα πολλες φορες και αλλες τοσες αφηνα να μου τα ξεσκιζουν...
και δεν μετανιωνω λεπτο για τιποτα απο ολα αυτα...

μα ετσι εμαθα να μην αγαπαω τους "ευκολους" δρομους...
να με συγκινει μονο ο "περιεργος" ανθρωπος...
γιατι ειμαι κι εγω "περιεργη"..."μοναχικη"..."μονη"..."νοσταλγικη"..."αθεραπευτα ρομαντικη"...και φυσικα "ξεχασμενη..."...
"περιεργη" λοιπον...
κι αυτο τρομαζει τους ανθρωπους...
και φευγουν...
ενω δεν ζητας πολλα...
ισως να μη ζητας και τιποτα...
απλα πλησιαζεις με αυτη την περιεργη σου φυση και θες να εισαι εκει...
να αγγιξεις...να μαθεις...να δωσεις και να παρεις...

"αλλα ειναι νωρις στον κοσμο αυτο...
δεν εχουν εξημερωθει τα τερατα"

"περιεργος" λοιπον...
γιατι μοναχα εκεινος εχει κατι να πει στην ψυχη μου...
στην δικη μου ψυχη...
υποπτευομαι πως καπου...καπως...με καποιον τροπο μοιαζουμε...
ολοι οι "περιεργοι" μεταξυ μας...
αλλα εγω αποψε μιλαω για ενα αγορι...
που κρυφτηκε σε ενα γυαλινο παραμυθι...
και νομιζε πως δεν τον βλεπει κανεις εκει μεσα...

δεν ξερω αν τον ειδα απεξω...
ή αν βρισκομαι κι εγω εκει μεσα...
μου φτανει που τον ειδα...
ειναι τοσο ομορφα οταν ανταλλασεις βλεματα που κρυβουν ηλιους...
ειναι ομορφο πολυ οταν η μια ψυχη χαιρεταει την αλλη...
και νιωθεις...καπου μεσα σου το νιωθεις πως ...ο χαιρετισμος αυτος "λεει" κατι...

αλλωστε επιμενω πως καμια συναντηση σε αυτη την πορεια μας δεν ειναι τυχαια...
κι επιμενω να φτιαχνω παραμυθια...
επιμενω να πλησιαζω με διαθεση αληθινη και ετοιμη να τιναξω τα φτερα...
διαφανα ακομα...αλλα ξεκινησα να τα φτιαχνω απο την αρχη παλι...



το τραγουδι επαιζε σε ολη την σκεψη...
σε ολο το παραμυθι...
ετσι το ταιριαξα εδω...
αλλωστε..."υπαρχουν κι ατομα που γινονται κομματια..."
και ποτε δεν θα αποδεχτω "που βρισκω αναπηρο τον κοσμο στα σημεια..."


αφιερωμενο λοιπον ολο το παραμυθι σε αυτον τον ιδιαιτερο χαιρετισμο...