"τι ειναι η γαληνη αν συγχωρεσεις τον εαυτο σου...;
λενε πως βλεπεις την απαντηση γραμμενη στη σεληνη..."
περασα ατελειωτες νυχτες ψαχνωντας μιαν απαντηση...
ματαια...
δεν μπορουσα να με συγχωρεσω...
κι αν ειχα κανει κατι αλλο...;
αν ειχα προσπαθησει περισσοτερο...;
αν με καποια μου κινηση αλλαζαν τα δεδομενα...;
οι εφιαλτες εστηναν καρτερι καθε που εκλεινα τα ματια...
στα ονειρα μπερδευοταν παρον...παρελθον και μελλον...
ολα συγκεχυμενα...
ολα ενα κουβαρι που η ψυχη προσπαθουσε να ξετυλιξει...
να βρει μιαν ακρη...
"πρεπει να γαληνεψεις την ψυχη σου...
πρεπει να φανεις δυνατη...
να καταλαβεις πως δεν εισαι παντοδυναμη...
δεν εισαι Θεος...
δεν φταις εσυ για ολα...
κι ουτε μπορεις να τα καταφερεις ολα..."
"πρεπει" και "ψυχη" δεν πανε μαζι...
εσυ ειδικος κι ομως δεν το ξερεις αυτο...
η λογικη τα κατεστρεψε ολα...
παντα τα καταστρεφει...
"καταθλιπτικη προσωπικοτητα...
αγχωδεις διαταραχες...
συσωρευμενος πονος διχως διεξοδο...
κρισεις πανικου..."
"δικαιολογημενα..."
"αυτα θα σε βοηθησουν..."
...............................................
15 χρονια πισω...
κοιτα ποσο δυνατη ειμαι...
αφου αντεχεις εσυ πως να μην αντεξω εγω...;
θα σταθω ανταξια σου...
θα σε κανω περηφανη...
κι αντεξα...
μαζι σου κι εγω αντεξα...
κι εκανα τα χερια μου ασπιδες γυρω σου...
μονο εσυ μη μου παθεις τιποτα...
κι εχτιζα τον μεγαλυτερο μου φοβο...
μερα τη μερα...
στιγμη τη στιγμη...
μονο εσυ μη μου παθεις τιποτα
.......................................................
15 χρονια μετα...
στο σημερα...
κοιτα ποσα εχουν αλλαξει...
οσοι καποτε το εσκασαν(απο τι αραγε...;)σημερα επεστρεψαν μετανιωμενοι...
τοτε σου ζητουσαν να καταλαβεις...
σημερα σου ζητουν να συγχωρεσεις...
εσυ...
ναι ναι...
εσυ...
εσυ η δυνατη...
και το εκανες...
και τοτε καταλαβες...
και τωρα συγχωρεσες...
εσυ...
ναι εσυ...
η ιδια εσυ...
που εκλαψες σε παιδικα σεντονια με ενα σωρο ερωτησεις...
που εσφιγγες τις μικρες γροθιες και χτυπουσες τον ανεμο...
που ορκιστηκες αιωνια σιωπη για να μην πονας αλλο...
που περασαν χρονια για να μπορεσεις να σβησεις οσα γραφτηκαν...
εσυ...
ναι εσυ...
και τωρα οτι σε εφτυσε γυρισε πισω...
μετανιωμενο...γεματο πληγες...
σου ακουμπα δακρυα στα ποδια και σου ζητα να τα σκουπισεις...
ανοιγει τα χερια διαπλατα να χωρεσει οση ζωη σου απεμεινε...
λογαριαζοντας κενα...
λογαριαζοντας οτι προκαλεσε...
παραδεχομενο για πρωτη φορα "το λαθος"...
"συγνωμη...λαθος..."
κι ολη σου η ζωη τρεμοπαιξε πανω σε αυτο το "συγνωμη λαθος..."
κι αναρωτιεσαι και παλι...
κοιτα τι χρειαστηκε να γινει...
κοιτα που επρεπε να φτασουμε...
.........................................................
28 χρονια και 4 μερες...
δεν γιορταζω φετος...
σιωπω...
γιατι οτι αγαπουσα παντα μου εφευγε...
κι οτι εμενε ετρεμα μην το χασω...
σε οτι δινομουν με ολο μου το ειναι...
μου γυριζε την πλατη αφου με ειχε αδειασει πρωτα...
"δικαιολογημενα..."
"αυτα θα σε βοηθησουν..."
"τα ονειρα σε συνθλιψη...
αργοτερα η καταθλιψη..."
τα μικρα λευκα χαπακια θεραπευουν τα παντα...
εκτος απο τον πονο της ψυχης...
28 χρονια...δεν γιορταζω...
τολμαω επιτελους...
την επομενη μερα φοραω το μπλε φορεμα και φευγω...
ηρθε η ωρα για το ταξιδι μου...
το δικο μου ταξιδι...
μου το χρωστουσα...
ναι...
μπορεις να παψεις να ξαπλωνεις στις ραγες του τρενου...
και να μπεις μεσα στο τρενο...
να κανεις το ταξιδι...
απο το παραθυρο περνουν εικονες...
κι απο το δικο μου παραθυρο μνημης περνουν τα τελευταια 28 χρονια...
οι τελευταιοι 6 μηνες...
το τελευταιο χαδι της μανουλας μου...
το τελευταιο απαλο της φιλι...
η ανακουφιση στο προσωπο της σαν ακουσε αυτα που ηθελε...
η τελευταια της ανασα...
οταν κρατας απο το χερι εκεινον που αγαπας και τον περνας απεναντι πως γυριζεις ολοτελα πισω...;
πως παυεις να ζεις αναμεσα στη ζωη και στον θανατο...;
πως παυεις να αναρωτιεσαι πως η καλυτερη λυτρωση ειναι να ακολουθησεις κι εσυ...;
οι τελευταιοι 6 μηνες...
ολοι οι φοβοι με κοιταξαν καταματα...
ουρλιαξα να φυγουν...
ουρλιαξα να μη μου παρουν...
ουρλιαξα να αντεξω...
χτυπηθηκα στο πατωμα κλαιγοντας με αναφιλητα...
κρατιομουν απο μια ελπιδα...
διελυσα τα παντα...
και κοντεψα να διαλυσω οτι απεμεινε...
αντιμετωπισα τους χειροτερους μου φοβους...ημουν μονη οταν εμαθα για τις μεταστασεις...
ημουν μονη οταν αγκαλιαζα το κορμι της μανουλας περιμενωντας τα αποτελεσματα που επρεπε να κρυψω...
ημουν μονη οταν ανακοινωνα τα νεα σε ολους...
ημουν μονη οταν αντικρυζα τα βλεμματα των γιατρων να μου λεν "δεν υπαρχει καμια ελπιδα"...
να τος...
ολοζωντανος...μπροστα μου...
ο χειροτερος μου φοβος υψωνεται εδω...
"μονο μη μου παθεις τιποτα"
να τος...
τον ζω...
οι τελευταιοι 6 μηνες...
"να το ξερεις...αν τολμησεις να φυγεις θα πεθανω...
θα αυτοκτονησω μπροστα σου...πριν φυγεις εσυ θα φυγω εγω..."
"να το ξερεις...θα τρελαθω...θα με κλεισουν στο ψυχιατρειο...θα αφησω την μικρη μονη της...αν τολμησεις να φυγεις..."
τοσο εγωιστρια υπηρξα...
τοσο με κυριευσε ο φοβος...
τοσο ο πανικος με θολωσε...
κι υστερα...
απλωσε το χερι της...
"μανουλα μου...θες να φυγεις...;
αν στ'αληθεια θες να φυγεις...πηγαινε...στο υποσχομαι θα ειμαστε καλα...
κι εγω και η μικρη θα ειμαστε καλα...
στο υποσχομαι θα φροντισω για ολα..."
και μου χαμογελασε...
και με φιλησε...
κι ανακουφιστηκε...
ναι χιλιες φορες οι ιδιες εικονες μπροστα μου...
χιλιες φορες οι ιδιοι εφιαλτες...
και οι ερωτησεις...
αν ειχα κανει κατι ακομα...;
ειναι τοσα πολλα αυτα που το μυαλο πρεπει να χωρεσει...
τοσα πολλα που εγιναν σε τοσο μικρο χρονικο διαστημα...
το μεγαλο φευγιο...
η επιστροφη μετα απο 15 χρονια...
3 μετακομισεις...
εγω και η μικρη μονες...
ανθρωποι που νομιζες δικοι σου γιναν ξενοι...
ξενοι εγιναν δικοι σου...
ενα συνεχες ασταματητο τρεξιμο διχως ανασα...
μηνες διχως υπνο...
τοσα μα τοσα πολλα...
που να τα χωρεσεις...;
κι οταν βλεπω τη ζωη να προχωρα...
οταν βλεπω τις χαρες που θα ρθουν
και δεν θα εισαι εκει να τις μοιραστουμε...
να με φροντισεις...
να με αγκαλιασεις...
να με κανακεψεις...
να νιωσεις περηφανη...
να κλαψεις και να γελασεις μαζι μου...
δεν ξερω που να χωρεσω τοσο πονο...
τοση απογνωση...
το τρενο προχωρουσε...
και οι εικονες το ιδιο...
και οι ανθρωποι που νομιζες δικους σου φανηκαν ξενοι πια...
δεν τους ηξερες...
αλλα σου ζητουν κατανοηση ενω κανεις δεν μοιαζει να κατανοει την δικη σου απογνωση...
"κοιτα τι καλα που τα καταφερνεις..."
"κι εσυ που νομιζες πως θα καταρευσεις..."
τοσο λιγο σε γνωρισαν ολοι...
τοσο λιγο σε καταλαβαν...
επιασα τον εαυτο μου να μιλα για οτι με πονεσε πιοτερο...
σαν θεατης...
σαν τριτος...
δεν εκλαιγα...διηγηθηκα...
σαν να κοιτουσα τη ζωη μιας αλλης...
οχι την δικη μου...
ειναι τρομακτικα επωδυνο να μην εχεις τιποτα πια να πιστεψεις σε αυτο...
"Μανα...ειναι κληρονομικη η πραγματικοτητα...;"
.............................................................
μου χρωστουσα αυτο το ταξιδι...
το δικο μου ταξιδι...
μονη...
διχως στηριγματα...διχως βοηθεια...διχως χερια να πιανω...
αυτο που για τους περισσοτερους μοιαζει αυτονοητο για μενα ηταν ακατορθωτο...
και το εκανα...
ναι...αντι να βαδιζεις πανω στις ραγες...
μπορεις να ανεβεις πανω στο τρενο...
κι εφτασα...
σε μια πολη που για αλλους ειναι φυλακη...
για μενα εγινε η πολη της ελευθεριας μου...
την περπατησα...
την απολαυσα...
την ρουφηξα...
την αγκαλιασα...
κι εκεινη με καλοδεχτηκε...
με καλωσορισε...
μου χαρισε τις ομορφιες της...
για πρωτη φορα μετα απο πολυ καιρο...
δυο νυχτες κοιμηθηκα διχως εφιαλτες...
και ξυπνησα χαμογελωντας...
πως να μην την αγαπησω...;
ειναι τρομακτικα επωδυνο να μην εχεις πια τιποτα να πιστεψεις...
σε ολα αυτα που καποτε πιστεψες να μη βρισκεις ανακουφιση...
κι εκει...
σε μια βολτα...δεν θυμαμαι που ακριβως...
καπου κοντα στην Πλακα...
μια μικρη εκκλησια της Αγιας Παρασκευης...
δεν ξαναμπηκα σε εκκλησια απο τοτε...
κι ομως διχως δευτερη σκεψη γυρισα...μπηκα...ανακουφιστηκα...
διχως να καταλαβω το πως...
απλα εγινε...
το δικο μου ταξιδι...
ειχε μουσικες απο Χατζιδακη...Ξαρχακο...Βασιλη...Χαρουλα...Χατζη...
με ηχο απο κιθαρα...με αρωμα απο στριφτα τσιγαρα...με γευση κρασιου...
με παγωτο και καφε μεταμεσονυχτιο...
με βλεμματα καθαρα και αγκαλιες...
το δικο μου ταξιδι...
ειχε μπλεγμενα σκουλαρικια...
εξομολογησεις φοβων για χρονια που δεν συμβαδιζουν με την ηλικια της ψυχης...
με καφε σε αυλιτσα με κηπο μοναδικο...
με κουνημα ουρας...χαρουμενης...
το δικο μου ταξιδι...
ειχε φατσουλες που ειχα να αντικρυσω 1 χρονο και μου μεγαλωσαν...
ειχε κρασακι σε βεραντα καινουργιου σπιτιου...καινουργιας αρχης...
ειχε ανταλλαγες λογων απο ψυχες που περασαν πολλα...
ειχε μενου απο "εξοχο σεφ"...
ειχε μαγικα σημειωματαρια που γραψαν φιλτρα και ιστιοφορα που ταξιδεψαν ονειρα...
ειχε τα δυο πιο ωραια μου φιλια και αγκαλιτσες απο τον Θ...και τον Θ...
εμμονη ή ανασφαλεια...;
ισως κατι ενδιαμεσο...ισως κολημα...
"Βουλα μ'αγαπας...;"
κι ομως στα δικα μου ματια φανταζει η πιο καθαρη ερωτηση απο την πιο καθαρη ψυχη...
"πολυ"
"εσυ Θ...με αγαπας...;"
"πολυυυυυυυυ"
"εκπληκτικα"
και ηταν οντως εκπληκτικα...
το δικο μου ταξιδι...
ειχε ηρεμια...
ειχε χαμογελα...
κοιτουσα τον κοσμο σε μια ξενη πολη και τον εβλεπα...
διχως την καρδια να εχει ταχυπαλμια...
διχως χερια να τρεμουν...
διχως γονατα να λυγιζουν...
διχως να θελω να γυρισω πισω...
διχως τον πανικο να μου θολωνει την αληθεια...
μονο οσοι κυριευτηκαν απο τον φοβο και καποτε απαλαχτηκαν απο αυτον...
μονο εκεινοι μπορουν να νιωσουν την ανακουφιση μου...
το ταξιδι μου...
ειχε μονο καθαρα βλεμματα...
ειχε αγαπη αληθινη...
ειχε χερια μπλεγμενα που δεν ηθελαν να χωριστουν...
ειχε δεσιμο αιωνων...
"τι ειναι η γαληνη αν συγχωρεσεις τον εαυτο σου...;
λενε πως βλεπεις την απαντηση γραμμενη στη σεληνη..."
ετσι...
το τελευταιο μου βραδυ...
κοιτωντας εξω απο το παραθυρο τον Αθηνα'ι'κο ουρανο...
ειδα την δικη μου γαληνη γραμμενη εκει...
την δικη μου ευτυχια...
με λογια που μονο εγω ξερω...
κι ετσι απλα...
ενιωσα "ευτυχισμενη"...
και σε μια πολη που για πολλους ειναι φυλακη...
για μενα εγινε η πολη της ελευθεριας μου...
η πολη που κραταει πια ενα κομματι απο την καρδια μου...
και υποσχομαι να το επισκεπτομαι καθε που θα χρειαζομαι ανασες...
καπως ετσι...μονη μου...
το κερδισα το στοιχημα...
τα καταφερα...
δεν λεω πως ειναι ολα καλα τωρα...
καθε αλλο...
αλλα ειναι μια αρχη...
και την εκανα μονη μου...
Υ.Γ στα κοκκινα γραμματα στιχοι απο τους Παυλο Παυλιδη,Κικη Δημουλα και Χαρουλα Αλεξιου...
