Σαν σημερα εξι μηνες...
μισος χρονος και μοιαζει σαν χτες...
μισος χρονος χωρις εσενα μανουλα...
χωρις την αγκαλια σου...χωρις τα φιλακια σου...
χωρις τη φωνη σου...
χωρις τα πειραγματα μας...
χωρις τους καυγαδες μας...
χωρις το φαγητο απο τα χερακια σου...
χωρις να παμε για ενα ποτο...
χωρις...
μισος χρονος...
χωρις...
η ζωη ξημερωνει μερες και βραδιαζει νυχτες...
η ζωη γελαει ακομα και κλαιει ακομα...
η ζωη γενναει και πεθαινει καθε μερα...
η ζωη καθε μερα συνεχιζει...αλλα δεν συνεχιζεται...
το ηξερα αλλα τωρα ειμαι απολυτα σιγουρη πως κανεις ποτε δεν θα με πεισει για το αντιθετο...
η ζωη δεν συνεχιζεται...ενα μεγαλο ψεμμα ειναι αυτο...μια παρηγορια που δεν σε παρηγορει...
γιατι πισω απο καθε χαμογελο...καθε συναντηση...καθε κουβεντα...
παντα υπαρχει η δικη σου ελλειψη...
παντα υπαρχει μια σκια που δεν θα φυγει ποτε αφου ποτε δεν θα ξαναρθεις...
κι αφου εφυγαν ολοι και χαμηλωσαν τα φωτα...
τωρα μειναμε οι δυο μας μαμα...
ελα να με παρεις αγκαλιτσα να ακουσουμε το τραγουδι μας ξανα...
η ζωη ποτε δεν θα ειναι ιδια μαμα...
κι αν μπορουσα...μονο αν μπορουσα...
οτι εχω και δεν εχω...κι οτι θα αποκτησω ολα θα τα ανταλαζα...
δεν ξερεις ποσο μονες ειμαστε μαμα...
ελα να ακουσουμε το τραγουδι μας...
οπως μονο εμεις ξερουμε...
οι αλλοι εφυγαν...
