...

Ημασταν λεει στο σπιτι...
και ηταν δικο μας ακομα...
το τραπεζι ηταν στρωμενο με χιλια δυο οπως παντα...
οι καρεκλες ολες γεματες...κανεις δεν ελειπε...
ουτε εκεινος,ουτε κι εσυ...

γελουσαμε...
πιναμε και τραγουδουσαμε...
η μουσικη ακουγοταν σε ολη τη γειτονια και ερχοντουσταν οι γειτονες να κατσουν μαζι μας...
ολοι εκει ημασταν...
τιποτα δεν ειχε χαθει...

κι ενιωθα τοσο ωραια!
μια απιστευτη χαρα!

υστερα ξαπλωσα στην αγκαλια σου...
μου χαιδευες τα μαλλια και με λεγες μωρο σου...
φορουσες εκεινο το ασπρο πουκαμισο...
εκεινο το ιδιο που φορουσες οταν γυρισες απο την Αθηνα και μ'αγκαλιαζες που δεν ειχαμε καλα νεα...

ξαπλωσα στην αγκαλια σου και χαμογελουσα...
ημουν ευτυχισμενη...
ετσι οπως εχω να νιωσω απο τοτε που εφυγες...
ετσι οπως δεν θα νιωσω ποτε ξανα...

μαμα...
μαμα μου...ειπα...
και ξυπνησα...
κι ευχηθηκα να μην ξημερωνε ποτε...

συγνωμη που δεν μπορεσα να γραψω ποτε το καλυτερο μου παραμυθι...
για σενα μανουλα μου...

ΕΤΣΙ...

"...Ηταν σαν να περασε απο εδω ο Ετσι και να μας εδωσε ζωη,
και να γινηκαμε ολοι ετσι...
και ξαναφευγοντας ο Ετσι ρουφηξε ολη τη ζωη,
παιρνοντας πισω οτι ειχε δωσει... μαζι και μια σταγονα απο τον καθενα.
Ισως του χρειαζοταν για να 'χει δυναμη να περπατα,για το αιμα που 'χε χασει...
Ισως αυτο νομιζουν ολοι...
Κι ισως γι αυτο τον αποφευγουν,τον βριζουν και τον θεωρουν αλητη...
Ισως το πηρα κι εγω Ετσι...
Αλλα τον ξερω 'γω τον Ετσι... και ημουν πριν κι εγω σαν Ετσι...
θελει κουραγιο να εισαι Ετσι...
για να μπορεις να παραμενεις Ετσι πρεπει να παιζεις την ψυχη σου...
κι εγω το ξερω,δεν ειναι ετσι..,
Κι ο καθενας ειν' ο Ετσι..."

Νικολας Ασιμος


δεν πληρω τις προυποθεσεις για εναν κοσμο που δεν ειναι Ετσι...
δεν μπορω να ακολουθω τους κανονες σας και τις δηθεν ομορφιες σας...
ουτε τα συγκαταβατικα λογια θα πω για να σας κανω να 'χετε δικιο...
δεν θα κουνησω το κεφαλι με κατανοηση προς τα κατω...
θα το κουναω περα δωθε με αντιρηση για καθε βλακεια που υποστηριζετε με παθος,
ενω ξεχασατε πως ειναι να εχεις παθος...

παθος ρε...
για την χαρα σας και την λυπη σας...
με παθος να ζεις και με παθος να πεθαινεις...
να μην εχεις το ενα ποδι εδω και το αλλο παραπερα...
να ξερεις που πατας και γιατι πατας τωρα εκει και αυριο θα πας αλλου...

μη βιαστεις να μιλησεις εσυ που ταχα μου με ξερεις...
δεν μπηκες καν στον κοπο να με μαθεις αληθινα...
δεν ρωτησες,κι ουτε προσπαθησες...
ετοιμη τροφη πηρες γιατι ειναι πιο ξεκουραστο και βολικο αυτο...
μη μιλας λοιπον γιατι δεν ξερεις τι να πεις...

υπηρξα "ατιμη" και "κακια" και "λαθος" για σενα...
και λεω εσενα...
εσενα ντε τον σωστο,καθως πρεπει ανθρωπο,με το κουστουμακι σου,με το ψευτικο χαμογελακι σου ενω δεν με συμπαθεις,
εσενα που τρεχεις καθε Κυριακη στην εκκλησια και κανεις χιλιες μετανοιες μπροστα σε χιλια ματια αλλα οταν σου απλωσει το χερι το γυφτακι οχι μονο δεν του δινεις αλλα το χτυπας κι απο πανω...
εσενα που ρωτας τι κανω απο υποχρεωση και μετα το τυπικο "καλα" ειμαι μου λες τα τρομερα σου βασανα...
εσενα που ταχα μου νοιαζεσαι και καταλαβαινεις και μολις γυρισω την πλατη κατι θα βρεις να πεις...
εσενα μικρε κι ανουσιε ανθρωπακο σε σιχαθηκε η ψυχη μου...
κι αν σ'ανεχομουν καποτε, τωρα δεν σου κανω την χαρη...
τερμα πια...


κι αν θες να ξερεις...
ουτε "σωστη" υπηρξα για τα δεδομενα σου ουτε "καλη" ουτε και "τιμια"...
γιατι δεν ξερεις ουτε το λαθος μου ουτε την κακια μου ουτε την ατιμια μου ποσο τα πληρωσα...
ποσο τα υποστηριξα...
ποσο τα αγαπησα και τα αγαπω με ΠΑΘΟΣ...
δεν ξερεις τι ειναι παθος...


σε βαρεθηκα και σε σιχαθηκα με καθε ειδους μασκα στο ασχημο προσωπο σου...

εγω ειμαι ασχημη...
πολυ ασχημη και στο δειχνω να...
αυτο ειναι κι αμα δεν σ'αρεσει γυρνα απο την αλλη και ξερνα...

δεν θα γινω τιποτα απο οσα θελετε για να με αποδεχτειτε...
και δεν θα σκασω αν δεν με αποδεχτειτε...
δεν θελω να με αποδεχτει η φαρα σας...
ας ειναι μοναχικος ο δρομος μου...
τωρα το ξερω καλα ετσι θα ειναι...
αλλα αυτον θα τραβηξω οπως και να 'χει...

και θα ειναι λιγοι μαζι μου κι αυτο το ξερω...
αλλα θα ειμαστε "ωραιοι" ως ασχημοι...
και πολυ γουσταρω που δεν σας μοιαζω...

Οι πραγματικές ζωϊκές μου στιγμές δεν καταγράφονται.

Όταν φτάνω στη ζωή είμαι μέσα ολόκληρος, νοιώθω και γνωρίζω.

Αλλά όταν ξέρω αυτά που ξέρω, δεν θυμάμαι. Ούτε ξέρω αν ή πώς θα ξαναφτάσω.

Αυτή είναι η ασπίδα μου. Απλώς συμβαίνει να συμβαίνει.
Τη ζωή μου δεν τη κατέγραψα. Ό,τι υπάρχει εδώ είναι επιδερμίδα, άλλοτε χοντρόπετση, άλλοτε ψιλόπετση.
πιο δικιά μου η ψιλόπετση
πιο δικιάσου η χοντρόπετση.

ΟΣΟ ΥΠΗΡΧΑ ΜΕ ΦΟΒΟΣΟΥΝ

ΟΣΟ ΥΠΗΡΧΑ ΔΕΝ ΜΕ ΑΝΤΕΧΕΣ

ΔΕΝ ΕΙΧΕΣ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΗ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙΣ ΚΟΝΤΑ ΜΟΥ

ΕΝΑ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟ ΑΝ ΣΤΟ ΖΗΤΟΥΣΑ

ΘΑ ΠΡΟΤΙΜΟΥΣΑ ΝΑ ΜΗ ΜΕ ΔΙΑΒΑΖΕΣ ΠΟΤΕ

Νικολας Ασιμος

ΒΑΡΕΘΗΚΑ...

Θελεις να πατας σταθερα...
σ'αρεσουν οι ρηχες θαλασσες...
σ'αρεσει να γυρνας τον κοσμο...
αλλα παντα στα ρηχα...

εμενα μ'αρεσουν οι βαθιες θαλασσες...
κι ας μη γυρνω τον κοσμο...
κι ας με νομιζεις κολλημενο
στο ιδιο σημειο...

δεν υπαρχει συμπαν...
υπαρχουν μονο στιγμες...
συμπαντικες στιγμες...

αν φτασεις στην ακινησια,
μπορεις παντου να ταξιδεψεις...

γι αυτο ξεχασες που σου λεγα
μωρο μου,κεινο το πρωινο
διπλα στη σκαλα,
πως η ζωη κι ο θανατος δεν ειναι θεμα περιβαλλοντος...
ειναι θεμα αντοχης στην ιδια γραμμη πλευσης...

εγω δεν χρειαζομαι τον κοσμο...
κακως εχεις νομισει...
για μενα δεν υπαρχει κοσμος...
χρειαζομαι απλα να δημιουργω κοσμους...

Νικολας Ασιμος




ποσες ταμπελες κουβαλας που σου προσαπτουν τον τιτλο της ευτυχιας...;
ποτε θα καταλαβεις πως δεν υπαρχει αληθεια περα απο αυτη που αισθανεσαι...;

δεν εχω καμια διαθεση πια να παλεψω για τιποτα...
ειμαι το τιποτα...
κι ισως μια μερα να με καταλαβεις
κι ολα τα ακατανοητα που σου πα να αποκτησουν νοημα...
εγω βεβαια θα εχω φυγει αλλα δεν ειναι αυτο το θεμα...

πολλες φορες συμβαινει να μην ερχεται κατι στην ωρα του...
πολλες φορες συμβαινει να κατεβαινεις σε λαθος στασεις...

και πιστεψε με...
οτι κι αν ακουσες...οσο κι αν προσπαθησαν να σε πεισουν...
δεν υπαρχει καμια μαγεια σε αυτο...
μονο αθλιοτητα...