ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΑ...

παει καιρος που δεν απαντα...
δεν ξερει ουτε τι κανει...ουτε που παει...ουτε γιατι...

χαθηκε...βρεθηκε...
εχασε και βρηκε...
δεν ξερει πως να γραψει πια...δεν θυμαται...
τα συναισθηματα σταματησαν να γινονται λεξεις...
σιωπες γιναν...
"η σιωπη ειναι χρυσος" λεει καποιος και χαμογελα...
-μα θελω να ξερω απαντω...
αυτη η περιεργεια με τρωει χρονια...να ακουω λεξεις...να διαβαζω λεξεις...
μα οι λεξεις πληγωνουν το ξερω καλα...κι ομως συνεχιζω να προτασσω τα στηθη σε καθε ευκαιρο βελος...
και συνεχιζω να λεω..."ετσι ειμαι εγω..."
δεν απαντα...

δεν ξερω γιατι γραφω αποψε...
δεν ξερω πως να γραψω...
οι λεξεις δεν με θυμουνται...
με ξεχασαν οπως τις ξεχασα κι εγω...

συνηθιζω να χαμογελω πια...
χαμογελω στον πονο...στη συνηθεια...στην αδικια και στην προδοσια...
χαμογελω και δεν λεω πολλα...
αλλωστε τι να πεις...;
τα ειπαν ολα οι υπολοιποι...
και ειπαν πολλα...

δεν απαντα...
και η ζωη συνεχιζει...
με τα πανω της...με τα κατω της...
δεν απαντα...
ανθρωποι μιας ολοκληρης ζωης εφυγαν...
ανθρωποι μιας ολοκληρης ζωης αποδειχτηκαν ξενοι...
δεν απαντα...
θελει να δινει...να δινει...να δινει...να αδειαζει...
αχ ποσο θα θελε να παιρνει λιγο...
σαν να το ζηταει το αιμα και το λιγο ολοκληρο γινεται πολυ και κρυβεται ολο μεσα σε αυτο το "αχ"...
αχ...να επαιρνε λιγο...
αλλα δεν μιλα πια...
δεν απαντα...

και η ζωη συνεχιζει...
οχι μαθηματα ζωης...
οχι ανθρωποι...
οχι "γινεσαι πιο δυνατος"...
οχι συγχωρεση...
οχι μετανοια...
οχι...οχι...οχι...

λιγες μειναν οι λεξεις...
λιγες που λενε κατι...
λιγες που σημαινουν εκεινο που φτιαχτηκαν να εκπροσωπουν...

οι λυκοι ξεπηδησαν απο τα παραμυθια και κατασπαραξαν το λευκο...
κι εκεινο σκορπισε στους ανεμους και μοιραστηκε...
κανεις δεν ξερει που ειναι τα κομματια του...
κανεις...
μα τωρα πια γνωριζω...
πως κανεις ποτε δεν θα τα βρει κι ουτε θα τα μαζεψει...
κανεις...ποτε...
μοναχα ισως καποτε καπου να βρεθουν το ενα με το αλλο...
ακολουθωντας το καθενα τον δρομο του...
ισως καπου καποτε να νιωσει ελξη το ενα για το αλλο και ξαναγινουν ενα...
και ισως αυτο το καπου καποτε...να ειναι λιγο πριν το τελος...
σαν ολοκληρωση...
αλλα ΜΟΝΑ τους...
τωρα πια γνωριζω...κανεις...ποτε...





Υ.Γ δεν ξερω αν επεστρεψα ή θα επιστρεψω...ξερω μονο πως αποψε ειχα αναγκη να βγαλω λιγες λεξεις απο μεσα μου...

Υ.Γ2 σας ευχαριστω ολους που αφηνατε σχολια εδω στα παραμυθια σαν να μη περασε μια μερα ενιωθα...ηταν μια πολυ γλυκια αισθηση...

Υ.Γ3 στην Χ και στην Α χρωσταω ενα παραμυθι γιατι στεκονται βραχοι με περισσια υπομονη και αγαπη οταν δεν με αντεχει ο εαυτος μου ο ιδιος...κοριτσια μπορει να μη το διαβασετε ποτε αλλα αν δεν σας ειχα δεν ξερω τι...σας αγαπω πολυ!

Υ.Γ4 χαθηκα απο πολλους...συγχωρεστε με...αν θελετε...αν παλι δεν θελετε δεν πειραζει,καλη καρδια...
εχει πολλα σταδια κι εγω τα περναω αργα και σταθερα...
δεν επαψα να σκεφτομαι και να νοιαζομαι για πολλους ανθρωπους...αλλα η ζωη φερνει πολλα πανω και κατω κι ετσι...

ισως να μην απαντα...
ισως να ειναι στον κοσμο της...
αλλα εκει δεν ηταν παντα...;
εκει την γνωρισατε και εκει την αγαπησατε...οσοι...

παει καιρος που με εκφραζει σε πολλα επιπεδα...
το λοιπον το ακουμπω κι αυτο εδω μαζι με τοσα αλλα...


Έχω γεμίσει τη ζωή μου με ανάσες
που χρόνια τ' ανεβαίνω κόντρα τα σκαλιά
Κι ανάψαν έξαφνα οι αισθήσεις μου οι πάσες
και λέω στο θάνατο θα φύγω απ' τη δουλειά

Τα μεσημέρια που η καρδιά στεναχωριέται
που κάθε βήμα μου το βλέπει οριστικό
της λέω αγάπη μου η αγάπη δεν κρατιέται
μ' ένα τηλέφωνο κι εκείνο βιαστικό

Δεν απαντά
Δεν εμφανίζεται δεν επιστρέφει
Κι ούτε ρωτά
Μήπως την γύρεψαν δεν είναι εδώ

Δεν απαντά
η Ελευθερία της χρόνο δεν έχει
είναι καλά
και ζει στον κόσμο της το φορητό

Έχω κρεμάσει στο μπαλκόνι μου ένα αστέρι
του ονείρου μου τους μάγους να οδηγεί
κι αυτοί που μέσα μου με κλείδωσαν ποιος ξέρει
Μπορεί στο ψέμα τους μια βόλτα να 'χουν βγει

Δεν απαντά
δεν εμφανίζεται δεν επιστρέφει
κι ούτε ρωτά
μήπως τη γύρεψε ποτέ κανείς

Δεν απαντά
Η Ελευθερία της χρόνο δεν έχει
Είναι καλά
Και ζει στον κόσμο της όπως κι εσείς